Ήταν και ο Καρλ Μαρξ ρατσιστής;

Ι. Μπορεί ο Μαρξ να παραμένει ακόμα για την Αριστερά – και όχι μόνο – η «εικόνα», ο «προφήτης», ο «πνευματικός πατέρας» του εργατικού κινήματος, κλπ. Όμως, με το ρατσισμό (και τον αντισημιτισμό) ο «Γεροκάρλ» είχε κάποιο «θέμα», όπως φαίνεται τουλάχιστον μέσα από επιστολές του για τον Γερμανοεβραίο Φερδινάνδο Λασσάλ, ένα από τα πιο σημαντικά ονόματα στην ιστορία του παγκόσμιου σοσιαλιστικού κινήματος και ιδρυτή της Γενικής Ένωσης Εργαζομένων της Γερμανίας (ADAV, 1863) – ιδρυτικής οργάνωσης του Σοσιαλδημοκρατικού Κόμματος (SPD). Ενός ανθρώπου που εκτός από αστός επαναστάτης υπήρξε και συνομιλητής του Βίσμαρκ για το γερμανικό ζήτημα, αλλά και πολιτικός αντίπαλος του Καρλ Μαρξ, κυρίως για την μελλοντική πορεία της σοσιαλιστικής επανάστασης.

Μέσα από αυτές τις επιστολές – και σε συνδυασμό με τη σημερινή θεώρηση των πραγμάτων για τον φυλετισμό – η μαρξική εικόνα για τον Λασσάλ δίνει την ευκαιρία στο να συμπεριληφθεί εύκολα και ο Μαρξ στη μεγάλη γκάμα των καραμπινάτων ρατσιστών – και αντισημιτών. (Για να μη αναφερθούμε στο πόσο υβριστικά και υποτιμητικά αποκαλούσε όλα τα βαλκανικά έθνη που ξεσηκώθηκαν κατά των Οθωμανών ή τα όσα περιφρονητικά έγραφε στο «Εβραϊκό Ζήτημα» (1843) για τους Εβραίους).

Μετά από μια επίσκεψη το 1862 του Λασσάλ στον Μαρξ στο Λονδίνο, έγραψε (ο Μαρξ) για τον «Εβραίο αράπη Λασσάλ»:

ΘΑΝΑΣΗΣ ΑΝΤΕΤΟΚΟΥΝΜΠΟ... '' Εγώ ξέρω ποιος είμαι. Έλληνας είμαι."....

ΘΑΝΑΣΗΣ ΑΝΤΕΤΟΚΟΥΝΜΠΟ... '' Εγώ ξέρω ποιος είμαι. Έλληνας είμαι."....

"Είμαι ο Θανάσης ( σημ. αδερφός του Γιάννη) Αντετοκούνμπο και 

γεννήθηκα στο Αρεταίειο. Το λέω για να μη νομίζει κανείς ότι από κάπου μας έφεραν ή ότι ήρθαμε από το φεγγάρι. Εδώ γεννήθηκα, εδώ πήγα νηπιαγωγείο, δημοτικό, γυμνάσιο, λύκειο.

Δεν είχα πλούσιους γονείς. Αν κάτι άλλαξε στη ζωή μου, αυτό έγινε με τη σκληρή δουλειά. Βρήκα κάτι που αγάπησα και το ακολουθώ σαν θρησκεία, μέχρι να γίνω η καλύτερη εκδοχή του εαυτού μου. Όλοι ξεκινάμε από την ίδια αφετηρία.

Είχα δίπλα μου ανθρώπους που με βοήθησαν, όπως την κυρία Μαριέττα Σγουρδαίου, που την αποκαλώ “νονά”. Φιλόλογος στο Αρσάκειο και ηθοποιός.

 Μας πήγε, παιδιά 12-13 ετών, να ακούσουμε συναυλία του Μίκη Θεοδωράκη. Μας σύστησε την κυρία Μαρία Χορς, που ντύνει τις ιέρειες.

 Μυήθηκα στην ελληνική κουλτούρα, στο αρχαίο δράμα. Διάβασα βιβλία. “Θανάση, θα πάθεις σοκ αν διαβάσεις τους Αδελφούς Καραμαζώφ”, μου είπαν κάποτε. “Θα σου ανοίξουν τα μάτια”. Αυτές οι εμπειρίες με άλλαξαν, χωρίς να το καταλαβαίνω. Με βοήθησαν και στον αθλητισμό, εμένα, που ήμουν ένα παιδί μεταναστών χωρίς χαρτιά, χωρίς τίποτε. Δεν χρειάζεται να έχει λεφτά κάποιος για να αισθανθεί πλούσιος. Ο πλούτος είναι στο μυαλό και στην ψυχή.

Αν δεν αγαπάς τον συνάνθρωπό σου, δεν είσαι άνθρωπος. Άσχετα με το χρώμα του δέρματος και με την εθνικότητά του. Κοίταξέ με λίγο, μόνο η αγάπη σε κάνει άνθρωπο. Και η σκέψη. 

Ο Αριστοτέλης έλεγε ότι ο άνθρωπος είναι πολιτικό ζώον. Αν βγάλεις την πολιτική από μέσα του, μένει σκέτο ζώον! Νοιάζομαι για το κοινό συμφέρον, δεν είμαι απολιτίκ.

Πώς είναι δυνατόν να μη θεωρείται Έλληνας κάποιος που γεννήθηκε εδώ, πήγε παιδικό σταθμό, σχολείο, πανεπιστήμιο, έλαβε την ελληνική παιδεία; Βγαίνω εκτός εαυτού τώρα. Όπου πηγαίνω, λέω ότι είμαι Έλληνας με καταγωγή από τη Νιγηρία. Εγώ ξέρω ποιος είμαι. Έλληνας είμαι."

(Συνέντευξη: Γιάννης Παπαγιάννης δημοσιογράφος

2019)

ΠΗΓΗ: https://www.facebook.com/share/p/LYw3fFSVsVu4NV26/

 Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com

Έλληνας δεν είναι υπηκοότητα, είναι τίτλος τιμής!

Από Ανδρέας Ρέος

Βλέπω πολλούς που διαφωνούν με τον Ατετονκούμπο ως σημαιοφόρο στην ολυμπιακή αποστολή της Ελλάδας.

Η μόνη ένσταση που έχω αφορά στο ταξικό θέμα. Δε θα έβαζα δισεκατομμυριούχο, αλλά ένα φτωχαδάκι, ολυμπιονίκη ή μη.

Όμως, όσοι έχουν λίγο ρατσιστικούλικο θέμα και τους ξινίζει που θα δουν έναν μαύρο σημαιοφόρο της Γαλανόλευκης, θέλω να τους πω ότι είναι τεράστια τιμή για όλους μας.

Μπορεί να μην είναι ολυμπιονίκης, είναι όμως ένα παιδί που δόξασε την Ελλάδα σε όλο τον κόσμο και στο καλύτερο πρωτάθλημα μπάσκετ του κόσμου.

Θα σας πω και πάλι κάτι που πρέπει να το χωνέψετε οι ελληνάριοι και είναι κεντρική ιδεολογική μου θέση:

Έλληνας δεν είναι υπηκοότητα, είναι τίτλος τιμής. 

Και ως τέτοιος απονέμεται, δεν κληρονομείται. Πρέπει να αποδείξεις ότι είσαι  άξιος φορέας του τίτλου τούτου.

Πρέπει να τον δικαιώσεις, να τον τιμήσεις και να τον κερδίσεις. Πρέπει να αγωνιστείς για να αποδείξεις ότι τον αξίζεις. 

ΔΕ ΣΟΥ ΧΑΡΙΖΕΤΑΙ ΚΙ ΟΥΤΕ ΕΠΙΤΡΕΠΕΤΑΙ ΝΑ ΣΟΥ ΧΑΡΙΣΤΕΙ, διότι τότε απομειώνεται και η σημασία του.

Διότι "κάθε καλός ξένος είναι Έλληνας και κάθε κακός Έλληνας είναι χειρότερος από βάρβαρο".

ΓΙΑ ΕΜΑΣ τους πατριώτες-εθνιστές (όπου εθνιστής = διεθνιστής) και αντίθετα με τους σωβινιστές-εθνικιστές 

η έννοια τους ΕΘΝΟΥΣ είναι κοινωνιολογική, οντολογική, ΙΔΕΑΛΙΣΤΙΚΗ έννοια, είναι μια διαισθητική αυτογνωσία που ορίζει ταυτόχρονα τη  συλλογική συνείδηση της κοινωνίας, 

ΤΟ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΠΑΡΑΔΟΞΟ: Η ΧΩΡΑ ΚΑΙΓΕΤΑΙ ΚΑΙ ΕΜΕΙΣ ΕΡΙΖΟΥΜΕ ΓΙΑ ΤΟΝ «ΡΑΤΣΙΣΜΟ»

Του Πάνου Πικραμένου 

Επειδή ΚΑΝΕΝΑΣ δεν μας έχει εξηγήσει επαρκώς, ας επαναλάβουμε γιατί στην Ελλάδα δεν μπορεί να υπάρξει Ρατσισμός.

Ο «Ρατσισμός» ως σύστημα φυλετικής ταξινόμησης εμφανίστηκε ΓΙΑ ΠΡΩΤΗ ΦΟΡΑ την εποχή των μεγάλων «ανακαλύψεων» της Δύσης, στην Αφρική, Νέο Κόσμο, Ωκεανία κλπ

ΉΤΑΝ ΤΟ ΙΔΕΟΛΟΓΙΚΟ ΕΠΟΙΚΟΔΟΜΗΜΑ ΤΗΣ ΑΠΟΙΚΙΟΚΡΑΤΙΑΣ.

Ο «άγριος ιθαγενής» ΕΠΡΕΠΕ να είναι εκ γενετής «κατώτερο» ον, σχεδόν ζώο, γιατί μόνο έτσι δικαιωνόταν «ηθικώς» η ΥΠΟΔΟΥΛΩΣΗ και η ληστεία του φυσικού πλούτου του.

Αν ήταν «μαύρος» βόλευε γιατί το ίδιο το χρώμα αρχετυπικώς προκαλεί ανησυχία και φόβο.

ΑΥΤΌ ΚΑΙ ΜΌΝΟ ΕΊΝΑΙ Ο ΡΑΤΣΙΣΜΌΣ ΚΑΙ ΚΆΘΕ ΆΛΛΗ ΧΡΉΣΗ ΤΗΣ ΈΝΝΟΙΑΣ ΕΊΝΑΙ ΆΣΤΟΧΗ ΚΑΙ  ΑΔΟΚΙΜΉ

Εμείς οι Έλληνες όμως δεν είμαστε παιδιά της Αποικιοκρατίας…  Υπήρξαμε επί αιώνες ΔΟΥΛΟΙ. θύματα κατακτητών, και λαός εκμεταλλευόμενος μέχρι και σήμερα

ΓΙΑ ΑΥΤΌ Ο ΡΑΤΣΙΣΜΟΣ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΔΕΝ ΥΠΗΡΞΕ ΠΟΤΕ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΝΟΡΜΑ… 

Αν ψάχνουμε για Διακρίσεις, Απορρίψεις, Καταδίκες, Φοβίες και Αδικίες; 

Ναι υπάρχουν πολλές στην ελληνική κοινωνία, κακές έως και εγκληματικές. 

Καμία συλλογικότητα άλλωστε δεν είναι «αθώα». 

Δεν έχουμε όμως κανένα λόγο να ΝΑ ΚΟΥΒΑΛΆΜΕ ΚΑΙ ΝΑ ΑΙΣΘΑΝΌΜΑΣΤΕ ΕΝΟΧΟΙ ΓΙΑ ΤΑ ΕΓΚΛΗΜΑΤΑ ΤΗΣ ΔΥΣΗΣ, όπως ο Ρατσισμός…

Η ελληνική γλώσσα έχει ένα πλούσιο λεξιλόγιο για να εκφράσει κάθε είδους και τύπου διάκριση, αποστασιοποίηση, απόρριψη ή καταδίκη: 

 

Εχθρότητα, αγένεια, μισαλλοδοξία, προκατάληψη, διαχωρισμός, αδικία, μεροληψία, μονομέρεια, ευνοιοκρατία, οριοθέτηση, μικροψυχία, σοβινισμός, εθνικισμός, ανηθικότητα, εκμετάλλευση, χοντροκοπιά, απρέπεια, βαναυσότητα, χυδαιότητα, ανταγωνισμός, αισχρότητα, σκληρότητα, απανθρωπιά και τόσα, τόσα άλλα…

Ματιέ Μποκ-Κοτέ: «Ὑπάρχει πάντα μία ἀπολυταρχική τάση στήν νεωτερικότητα»

Συνέντευξη στήν Μαρία Κορνάρου για την εφημερίδα Εστία της Κυριακής (Δημοσιεύθηκε στις 15/01/2023)

Ὁ Ματιὲ Μποκ-Κοτὲ δὲν χρειάζεται, ἴσως, πολλὲς συστάσεις στοὺς ἀναγνῶστες τῆς «Ἑστίας». Ὁ Καναδὸς κοινωνιολόγος καὶ συγγραφέας πλήθους ἔργων γιὰ τὴν πολυπολιτισμικότητα, τὸ ἔθνος, τὴν woke κουλτούρα, εἶδε τὸ τελευταῖο ἀπὸ τὰ βιβλία του νὰ κυκλοφορεῖ στὰ ἑλληνικὰ καὶ νὰ διαβάζεται εὐρέως. Πρόκειται γιὰ τὴν «Φυλετιστικὴ ἐπανάσταση καὶ ἄλλα ἰδεολογικὰ ζιζάνια», ποὺ κυκλοφορεῖ ἀπὸ τὶς «Ἐναλλακτικὲς Ἐκδόσεις» καὶ ἔχει ἤδη παρουσιαστεῖ στὴν «Ἑστία». Ὅσοι δὲν ἔχουν ἐξοικειωθεῖ ἀκόμη μὲ τὶς ἰδέες τοῦ βιβλίου, μποροῦν νὰ πάρουν μία πρώτη γεύση ἀπὸ αὐτὴ τὴν μικρὴ συζήτηση ποὺ εἶχε μαζί του ἡ «Ἑστία», σὲ μία γωνιὰ ἑνὸς καφὲ τοῦ Παρισιοῦ…

– Ως κοινωνιολόγος, έχετε παρουσιάσει πῶς ἡ πολυπολιτισμικὴ τάση τῆς δημογραφίας τῆς Δύσεως ἔθρεψε τήν woke κουλτούρα. Αποτελούν οι woke μία αναπόφευκτη συνέπεια που γεννά η μετανάστευση;

Ὄχι, ἡ δημογραφία δεν είναι η πρωταρχική αιτία της woke δυναμικής. Πρέπει να αναλύσουμε την woke κουλτούρα στα πλαίσια της μετάλλαξης τοῦ προοδευτισμοῦ ἀπὸ τὴ δεκαετία τοῦ 60, ὅταν πέρασε ἀπὸ τὴν κριτικὴ τοῦ καπιταλισμοῦ στήν κριτική κατὰ τῆς Δύσεως, ἀπὸ τὴν κριτικὴ κατὰ τῆς ἀστικῆς τάξεως στὴν κριτικὴ κατὰ τῶν λευκῶν. Στὶς δεκαετίες τοῦ ’60, τοῦ ’70, τοῦ ’80, τὰ ἀριστερὰ κόμματα κατάλαβαν πιὰ ὅτι οἱ ἐργάτες δὲν θὰ κάνουν τὴν ἐπανάσταση, ὁπότε εἶπαν, πρέπει νὰ βροῦμε ποιός θὰ τὴν κάνει. Ἐξέτασαν ὅλες τὶς δυνατότητες, ἀρχικὰ ἐπιδιώκοντας νὰ ἑνώσουν ὅλους τοὺς «ἀπόκληρους» τοῦ δυτικοῦ πολιτισμοῦ, πρὶν νὰ στραφοῦν τελικὰ πρὸς τοὺς μεταναστευτικοὺς πληθυσμοὺς στὶς ἀρχὲς τῆς δεκαετίας τοῦ 80.

Ὅμως τὸ πλέον σημαντικὸ εἶναι ὅτι ἔβαλαν σὲ δράση ἕνα νέο στρατηγικὸ πλάνο: ἡ συνένωση τῶν «μειονοτήτων». Ἔτσι γεννήθηκε ἡ θεωρία τῆς διατομεακότητας (intersectionality), πού προτείνει τὴν ἕνωση ὅλων τῶν μειονοτήτων ἐντὸς τοῦ δυτικοῦ συστήματος, ἔναντι τοῦ κακοῦ λευκοῦ ἄνδρα. Κατὰ τὴν γνώμη μου ὑπάρχει πάντοτε μία ἐπαναστατικὴ καὶ ἀπολυταρχικὴ τάση στὴν νεωτερικότητα.

Τὸ εἴδαμε ἤδη το 1793, τὸ 1917, τὸ 1968 καὶ ἔπειτα στὴν δεκαετία ποὺ διανύουμε τώρα. Ἐδῶ γυρνᾶμε στὴν δημογραφία ποὺ ἀναφέρατε. Οἱ woke θέλουν νὰ κινητοποιήσουν συγχρόνως τοὺς πληθυσμοὺς μεταναστευτικῆς καταγωγῆς, προσπαθῶντας νὰ τοὺς πείσουν ὅτι εἶναι θύματα τοῦ δυτικοῦ συστηματικοῦ ρατσισμοῦ, καὶ τῶν κοινωνικῶν κατηγοριῶν ποὺ ἀναγνωρίζουμε ὡς δεσμευτικὲς στὴν Δύση –οἱ ποικίλες ταυτοτικὲς μειονότητες γιὰ τὶς ὁποῖες μιλᾶμε σήμερα.πολιτικη

Ιδιοτέλεια και ρατσισμός στις “αντιρατσιστικές” ΜΚΟ

Γρίβας Κώστας 

Η είδηση ότι η ΜΚΟ HumanRights 360 (η οποία είχε πρωτοστατήσει στο επεισόδιο με τους 36 μετανάστες στον Έβρο) τίθεται υπό εισαγγελικό έλεγχο, ελεγχόμενη για κακοδιαχείριση κονδυλίων, φέρνει στο προσκήνιο την μπίζνα που έχει στηθεί γύρω από το επονομαζόμενο μεταναστευτικό.

 Αν και υπάρχει σημαντική μείωση του ρυθμού εισόδου παράνομων μεταναστών, το φαινόμενο έχει ήδη προσλάβει τέτοιες διαστάσεις που απειλεί σε βάθος μερικών δεκαετιών την ίδια την ύπαρξη του ελληνικού λαού ως διακριτό εθνοπολιτισμικό μέγεθος.

Παρά την σκοτεινή προϊστορία των κάθε λογής ΜΚΟ, η ορθολογική συζήτηση για το θέμα είναι ουσιαστικά απαγορευμένη από τους επαγγελματίες ακτιβιστές τους και όσων στο πολιτικό και μιντιακό σύστημα τους υποστηρίζουν. Η μειοψηφική, αλλά συστημικά πανίσχυρη άποψη περί “ανοιχτών συνόρων” έχει αυτο-ανακηρυχθεί σε ανθρωπιστική -“αντιρατσιστική”, προσδιορίζοντας συνακόλουθα κάθε αντίθετη θεώρηση ως “ρατσιστική”. Αν δεν υπήρχε ένα υπολογίσιμο κοινωνικό έρεισμα στις ιδεοληψίες τους, δεν θα μπορούσε εύκολα η κάθε ΜΚΟ να έκανε τις μπίζνες της, γιατί ασφαλώς το πρόβλημα δεν περιορίζεται στην ελεγχόμενη ΜΚΟ στον Έβρο.


Σε κάθε περίπτωση, είναι πέραν του εξοργιστικού, άνθρωποι που αγωνιούν για το μέλλον των χωρών, των εθνών και των λαών τους να θεωρούνται “ρατσιστές”, ενώ αυτοί που εν τη πράξει προωθούν την εξάλειψη εθνών, λαών, κοινωνιών και πολιτισμών να αυτοαποκαλούνται “αντιρατσιστές” και να έχουν επιβάλει και την άποψή τους στην κοινωνία. Το βλέπουμε στην χώρα μας, που διάφοροι επώνυμοι “ακτιβιστρές” μοιράζουν πιστοποιητικά… “ρατσισμού”!

ΔΕΝ ΘΕΛΩ ΝΑ ΤΟ ΠΙΣΤΕΨΩ....

Τασιόπουλος Γιώργος 

Δεν θέλω να πιστέψω ότι μια κυβέρνηση που η οικογένεια του πρωθυπουργού της είναι ταγμένη στην υπηρεσία του ανθρωπισμού και στελεχώνει πλείστες φιλάνθρωπες ΜΚΟ νομοθετεί κάτι τέτοιο.

Μάλιστα, την εποχή της πολιτικής ορθότητας και του γουοκισμού, η τόσο ευαίσθητη κυβέρνηση που πραξικοπηματικά καταδικάζει υπεύθυνους δομών προστασίας ανηλίκων χωρίς δίκη για να σώσει τα παιδιά προχωρά και σε άλλη νομοθέτηση για το καλό του υγιούς κοινωνικού συνόλου!

Τι εννοείται κ. ΠΛΕΥΡΗ , με το «δεν είναι υγιής»;;;;;;

Προσοχή, δεν θέλω να πιστέψω ότι οι απόψεις είναι επηρεασμένες από τα πιστεύω του πατέρας σας.

Μόνο θαυμαστές του ΜΕΓΚΕΛΕ θα μπορούσαν να αποκλείσουν κάποιον μη υγιή από το σύστημα υγείας γιατί έχει ρευματοειδή αρθρίτιδα, κάποια ορθοπεδική αναπηρία, σακχαρώδη διαβήτη... 

ΠΗΓΗ-Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com

ΓΙΟΡΤΗ ΤΗΣ ΓΥΝΑΙΚΑΣ ΣΗΜΕΡΑ! ΑΡΚΕΙ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΧΡΙΣΤΙΑΝΗ, ΛΕΥΚΗ, ΕΥΡΩΠΑΙΑ!

ΓΙΟΡΤΗ ΤΗΣ ΓΥΝΑΙΚΑΣ ΣΗΜΕΡΑ!
ΑΡΚΕΙ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΧΡΙΣΤΙΑΝΗ, ΛΕΥΚΗ, ΕΥΡΩΠΑΙΑ!

Του Γιώργου Τασιόπουλου

Στην πρώτη φωτογραφία η Ουκρανή βουλευτής Κίρα Ρούντικ. Με αναρτήσεις της στα social media εμφανίζεται έτοιμη να πολεμήσει ενάντια στα ρωσικά στρατεύματα.

Επιτελεί το πατριωτικό της καθήκον και όλα τα δυτικά ΜΜΕ εκφράζουν τον θαυμασμό τους για τον ηρωισμό της.

Τα δυτικά ΜΜΕ δεν έδειξαν ανάλογη ευαισθησία για την τριπλή δολοφονία Κούρδων αγωνιστριών στο Παρίσι. Ήταν η εκτέλεση των Φιντάν Ντογάν, Σακίν Τσανσίζ και Λεϊλά Σοϊλεμέζ στην διάρκεια της νύχτας μεταξύ της 9ης και της 10ης Ιανουαρίου του 2013 στο 10ο Δημοτικό Διαμέρισμα του Παρισιού.

Σύμφωνα με τη Γαλλική Δικαιοσύνη, θεωρείται πιθανό πως οι τουρκικές μυστικές υπηρεσίες, η MİT, ήσαν εμπλεγμένες στη συγκεκριμένη τριπλή δολοφονία.

Ατιμώρητος έμεινε ο θάνατος της 21χρονης Παλαιστίνιας Razan al-Najjar, εργαζόμενης στις υπηρεσίες Υγείας των παλαιστινιακών αρχών, από ισραηλινά πυρά.

Η άτυχη νεαρή δέχθηκε το 2018 τα πυρά Ισραηλινού ελεύθερου σκοπευτή, την ώρα που περιέθαλπτε τραυματισμένους διαδηλωτές στη Γάζα. 

Σύμφωνα με τη Δύση η Ουκρανή είναι πατριώτισσα, οι άλλες τιμωρήθηκαν ως τρομοκράτισσες, καθώς στους Κούρδους και στους Παλαιστίνιους δεν επιτρέπεται να έχουν πατρίδα.

Όπως είπε ο βουλευτής κ. Καιρίδης, 

Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΠΙΣΩ ΑΠΟ ΜΙΑ ΤΑΙΝΙΑ

Η πραγματική ιστορία για την αποικιοκρατία, το ρατσισμό, την καταλήστευση και εκμετάλλευση των έγχρωμων δεν γράφτηκε ακόμη.

Κι όμως, έτσι γεννήθηκε ο "υπέρλαμπρος" καπιταλισμός της Δύσης που πάντα τον χαρακτηρίζει ο αδηφάγος κανιβαλισμός.

Φοβάμαι ότι αυτή η οπτική της ιστορίας, η αληθινή καταγραφή της μαύρης βίβλου των προγόνων της φιλελεύθερης δυτικής δημοκρατίας δεν θα γραφτεί από τους διαδόχους τους, οπαδούς της πολιτικής ορθότητας.

Δεν τους διακρίνει η καθάρεια ματιά, το συναίσθημα και η φαντασία ενός Παζολίνι. Στη ταινία του, Χοιροστάσιο (Porcile,1969), ανακρίνει το καπιταλιστικό σύστημα και την κτηνωδία που προκαλεί στη συντριπτική πλειονότητα του λαού, με μόνη εξαίρεση , των ιδιοκτητών εκείνων που ευημερούν, ταΐζοντας τα γουρούνια τους με ανθρώπινη σάρκα.

ΓΙΩΡΓΟΣ ΤΑΣΙΟΠΟΥΛΟΣ

Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΠΙΣΩ ΑΠΟ ΜΙΑ ΤΑΙΝΙΑ

Κώστας Σαμάντης

Ο George Stinney Jr. είναι το νεότερο άτομο που καταδικάστηκε σε θάνατο τον 20ο αιώνα στην Αμερική, καθώς ήταν μόνο 14 ετών όταν εκτελέστηκε σε ηλεκτρική καρέκλα.

Κατηγορήθηκε ότι σκότωσε τον χειμώνα του 1943 δύο λευκά κορίτσια, την Μπέτυ 11 ετών και τη Μαίρη 7, των οποίων τα πτώματα βρέθηκαν κοντά στο σπίτι όπου ο έφηβος διέμενε με τους γονείς του. Οι γονείς του παιδιού απειλήθηκαν και δεν τους επετράπη, σε αυτούς ή στην αδελφή του George, να τον επισκεφτούν ή να του δώσουν το οτιδήποτε. Μετά τη δίκη τους απέβαλλαν και από αυτή την πόλη.

Πριν την εκτέλεση, ο George πέρασε 81 ημέρες χωρίς να μπορεί να δει τους γονείς του. Ήταν παγιδευμένος σε ένα μοναχικό κελί, 80 χλμ από την πόλη του. Τον άφησαν μόνο του χωρίς την παρουσία των γονιών του ή ενός δικηγόρου. Κατά τη διάρκεια της δίκης του, μέχρι την ημέρα της εκτέλεσης του, πάντα κουβαλούσε μια βίβλο στα χέρια του, υποστηρίζοντας την αθωότητά του. Εκείνη την εποχή όλοι οι ένορκοι ήταν λευκοί. Δεν υπήρχαν αυτόπτες μάρτυρες ή στοιχεία. Η δίκη διήρκεσε μόνο 2 ώρες και η ποινή βγήκε 10 λεπτά αργότερα.

Εκτελέστηκε, στις 16 Ιουνίου του 1944, με ηλεκτροπληξία 5.380 βολτ στο κεφάλι...

Κι όμως, 70 χρόνια αργότερα, αποδείχτηκε τελικά η αθωότητά του από έναν δικαστή στη νότια Καρολίνα, καθώς το δοκάρι με το οποίο σκοτώθηκαν τα δύο κορίτσια, ζύγιζε πάνω από 19 κιλά, συνεπώς ήταν αδύνατο για τον George να το σηκώσει, πόσο μάλλον να χτυπήσει επανηλλειμμένως, θανάσιμα, τα δύο κορίτσια.

Το παιδί ήταν αθώο, κάποιος το κατηγόρησε μόνο και μόνο επειδή ήταν μαύρος και το έστειλε στη φυλακή. 

Ο Stephen King εμπνεύστηκε από αυτή την υπόθεση για να γράψει το βιβλίο του «Το πράσινο μίλι», το οποίο ήταν το σενάριο για την περίφημη ταινία του 1999.

Ποιος είναι ρατσιστής;

 ΤΑΚΗΣ ΘΕΟΔΩΡΟΠΟΥΛΟΣ

«Ο πατέρας μου ήθελε να ζήσει εδώ γιατί πίστευε πως η ελληνική κουλτούρα και η εκπαίδευση θα είναι σημαντικά για μας» λέει, μεταξύ άλλων, στην τηλεοπτική του συνέντευξη ο Γιάννης Αντετοκούνμπο. Κατά τα λοιπά περιγράφει τα δύσκολα παιδικά του χρόνια, την αγωνία του μήπως απελαθούν οι γονείς του, αφού δεν είχαν χαρτιά, τον ρατσισμό που ένιωσε επειδή ήταν μαύρος «σε μια χώρα λευκών». Η εξομολόγησή του ξεσήκωσε θύελλα. Είναι δυνατόν να μας αποκαλεί ρατσιστές ο αχάριστος; Κάποιος μάλιστα τον αποκάλεσε «πίθηκο» – έτσι για να δείξει την ευγένεια της φυλής μας.

Ο Αντετοκούνμπο γεννήθηκε το 1994 από Νιγηριανούς γονείς. Μεγάλωσε δηλαδή στην Ελλάδα της δεκαετίας του ενενήντα και όταν έγιναν οι Ολυμπιακοί Αγώνες ήταν δέκα ετών. Οντως η Ελλάδα ήταν μια χώρα λευκών που αντιμετώπιζε όσους μαύρους Αφρικανούς ζούσαν εδώ ως περίεργα εξωτικά όντα.

Η πρώτη επαφή της ελληνικής κοινωνίας με οικονομικούς μετανάστες έγινε μετά την κατάρρευση του υπαρκτού σοσιαλισμού. Και οι αντιδράσεις απέναντι στους Αλβανούς οφείλονταν εν μέρει σε ένα ψυχικό σύνδρομο: θύμιζαν την Ελλάδα της ψωροκώσταινας, αυτήν που στα χρόνια της «αστακομακαρονάδας» θέλαμε να ξεχάσουμε. Οσοι δούλεψαν σκληρά έστειλαν τα παιδιά τους σχολείο και απέκτησαν ιδιοκτησίες. Δεν ζήτησαν επιδοτήσεις.

Τα Εγκλήματα του Βελγίου κατά της Ανθρωπότητας και η Συγγνώμη που δεν ζητήθηκε

Της Λαμπρινής Θωμά!

"...Τον λένε Νσάλα. Δεν κατάφερε να βγάλει την ποσότητα καουτσούκ που προέβλεπαν οι επιστάτες των Βέλγων, και κόψαν το χέρι και το πόδι της κόρης του. Την έλεγαν Μποαλί. Ήταν πέντε χρονών. Κι ύστερα τη σκότωσαν. Ομως δεν είχαν τελειώσει ακόμη. Μετά, σκότωσαν και τη γυναίκα του….» Άλις Σέιλυ Χάρις, 1904..."

 

Περί «τραυμάτων στις δύο κοινωνίες», του Βελγίου και του Κονγκό, έκανε λόγο ο «λυπημένος» βασιληάς του Βελγίου, Φίλιππος, σήμερα, χωρίς να ζητήσει συγγνώμη από την πρώην αποικία, η οποία θρήνησε δέκα εκατομμύρια νεκρούς επί βασιλείας του προγόνου του, Λεοπόλδου Β', και είδε τον πρώτο της ηγέτη, και απελευθερωτή, Πατρίς Λουμούμπα να δολοφονείται από την σύμπραξη των μυστικών υπηρεσιών Βέλγων, Βρετανών και Αμερικάνων.

«Τον λένε Νσάλα. Δεν κατάφερε να βγάλει την ποσότητα καουτσούκ που προέβλεπαν οι επιστάτες των Βέλγων, και κόψαν το χέρι και το πόδι της κόρης του. Την έλεγαν Μποαλί. Ήταν πέντε χρονών. Κι ύστερα τη σκότωσαν. Ομως δεν είχαν τελειώσει ακόμη. Μετά, σκότωσαν και τη γυναίκα του….»  Άλις Σέιλυ Χάρις, 1904.

Η φωτογραφία που δημοσιεύουμε, και η ιστορία της, αποτελεί μία από τις εκατομμύρια ανάλογες ιστορίες που έγραψε η Βελγική Αποικιοκρατία στο Κογκό, και παράλληλα μία από τις ελάχιστες καταγραμμένες.

Σήμερα, με τον εορτασμό των 60 χρόνων από την «απελευθέρωση» του Κονγκό, ο βασιληάς του Βελγίου Φίλιππος, απόγονος του Λεοπόλδου, υπό το βάρος του παγκόσμιου αντιρατσιστικού κινήματος που γέννησε η δολοφονία του Τζωρτζ Φλόυντ, αποφάσισε ότι ήταν ώρα να αναγνωρίσει με κάποιο τρόπο αυτά τα εγκλήματα – τέτοια «γενναιότητα», όπως τη χαρακτήρισε η πρωθυπουργός της χώρας, Σοφί Βελμές: είναι ο πρώτος, σε πάνω από έναν αιώνα, που λέει πως υπήρξαν «βάσανα και ταπεινώσεις»… Ασχέτως αν είχε προηγηθεί η ανατροπή αγαλμάτων του Λεοπόλδου, και η έντονη αντίδραση δυνάμεων του Βελγικού Λαού στην (νέα) προσπάθεια «εξαγνισμού» των «παλαιών εγκλημάτων» που, όπως λένε οι φιλοβασιλικοί ιστορικοί, «πρέπει να τα δούμε στο ιστορικό τους πλαίσιο». Είναι οι ίδιοι ιστορικοί που προσπαθούν ακόμη να πείσουν ότι τα θύματα του Λεοπόλδου του Β’ και της Βελγικής Αποικιοκρατίας στην αφρικανική χώρα ήταν «μόνον» δύο εκατομμύρια, οι ανεξάρτητες πηγές μιλούν για κοντά στα δέκα εκατομμύρια.

Μήνυση κατά του πατέρα Αντωνίου της «Κιβωτού του Κόσμου» για , ΔΗΘΕΝ,….ρατσιστική συμπεριφορά…

Κιβωτός αστέγων

Μήνυση κατά του πατέρα Αντωνίου της «Κιβωτού του Κόσμου» για , ΔΗΘΕΝ,….ρατσιστική συμπεριφορά…

Για «ισλαμοφοβία και ξενοφοβία» κατηγορεί τον πατέρα Αντώνιο το Ελληνικό Παρατηρητήριο των Συμφωνιών του Ελσίνκι, ΜΙΑ ΟΡΓΑΝΩΣΗ ΣΦΡΑΓΙΔΑ ΠΑΡΑΓΩΓΗΣ ΜΗΝΥΣΕΩΝ, ΚΑΙ ΕΚΦΟΒΙΣΜΟΥ ΤΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΑΣ

- Αφορμή ήταν δύο επιστολές του πατέρα Αντώνιου, προς το Δημοτικό Συμβούλιο Χίου

Μηνυτήρια αναφορά κατά της οργάνωσης «Κιβωτός του Κόσμου» και του επικεφαλής της, πατέρα Αντώνη Παπανικολάου, κατέθεσε το Ελληνικό Παρατηρητήριο των Συμφωνιών του Ελσίνκι.

Ο επαγγελματίας μηνυτής και εκφοβιστής της πραγματικής κοινωνίας Δημητράς, εκ μέρους του Παρατηρητηρίου-σφραγίδα , κατηγορεί την οργάνωση για «ξενοφοβία και ισλαμοφοβία». Αν και η Κιβωτός έχει πλούσιο ανθρωπιστικό έργο, αφορμή για τη μηνυτήρια αναφορά ήταν δύο επιστολές, εκ των οποίων μία είχε παραλήπτη το Δημοτικό Συμβούλιο Χίου.

Σύμφωνα με τη μήνυση, η ΜΚΟ είχε αντιταχθεί στη δημιουργία προαναχωρησιακού κέντρου κοντά σε εγκατάσταση της «Κιβωτού» η οποία βρίσκεται στη Χίο. Το Παρατηρητήριο στρέφεται και κατά της εισαγγελέως γιατί, όπως εξηγεί η αναφορά του, η δικαστική λειτουργός δεν άσκησε δίωξη για παλαιότερο κείμενο από την «Κιβωτό». Γίνεται ακόμη λόγος στην αναφορά για «δημόσια υποκίνηση μίσους μέσω και του Διαδικτύου» από την «Κιβωτό». Η αναφορά στρέφεται κατά του επικεφαλής της ΜΚΟ, του ιερέα Αντώνη Παπανικολάου, της δημοτικής συμβούλου της παράταξης «Χίος Μπροστά» Αγγελικής Παμπάλου και της εισαγγελέως Χίου Σπυριδούλας Σταυράτη.

ΡΑΤΣΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΥΠΟΚΡΙΣΙΑ... ΣΤΗΝΟΥΝ ΞΑΝΑ ΤΕΙΧΗ ΜΕ ΤΑ ΙΔΙΑ ΥΛΙΚΑ

Οι ηγήτορες της Ε.Ε. που συχνά μας κουνάνε το δάχτυλο και ρατσιστικά αναφέρονται στο λαό μας, μέσω Frontdex, φυλάνε οι ίδιοι τα βόρεια σύνορά μας μήπως περάσει κάποιος μετανάστης προς τη Δύση!!!

Εμποδίζουν την είσοδο των δυστυχισμένων μεταναστών και τους εγκλωβίζουν στην Ελλάδα.

Όμως, το περίεργο είναι ότι κανείς δεν αναφέρεται σε αυτό, κυβερνητικοί, αντιπολιτευόμενοι, αλληλέγγυοι, διανοούμενοι ή ΜΜΕ σιωπούν.

Μάλιστα σήμερα θριαμβικά τα ΜΜΕ αναφέρονται στη σύλληψη οργανωμένου κυκλώματος διακινητών μεταναστών προς την Ε.Ε. Φυσικά, καμία ανάλογη επιτυχία σε διακίνηση μεταναστών προς την χώρα μας.

Σήμερα όλοι αυτοί πανηγυρίζουν για την πτώση του "τελευταίου" τείχους και την επανένωση της Γερμανίας, ξεχνώντας το τείχος της Λευκωσίας και τα αμέτρητα τείχη που στήνουν σε όλο το φτωχό κόσμο για να συσσωρεύεται ο πλούτος στις χώρες τους. Αυτοί, οι φιλάνθρωποι της Δύσης που γέννησαν τον ρατσισμό και την αποικιοκρατία...

https://www.real.gr/…/h_frontex_analambanei_pleon_epixeiri…/

ΓΕΡΟΜΟΡΙΑΣ

Στο Μόναχο χτίζουν το νέο «τείχος του Βερολίνου» - Θα διαχωρίζει τους ντόπιους από τους πρόσφυγες (Video)

Ένα σύγχρονο «τείχος του Βερολίνου» δημιουργείται στο Μόναχο, ώστε να διαχωρίζει του πρόσφυγες από τους κατοίκους.

Το τείχος θα έχει ύψος 4 μέτρα, ψηλότερο κατά 0,4 εκατοστά από το «Σιδηρούν Παραπέτασμα» που για δεκαετίες χώριζε το Βερολίνο, ενώ θα κατασκευαστεί κατά μήκος του κέντρου ασυνόδευτων ανήλικων προσφύγων στην περιοχή του Νεουπέρλαχ. Η οικοδόμηση του τείχους έρχεται ύστερα από τα παράπονα 7 πολιτών οι οποίοι είναι δυσαρεστημένοι με την κατασκευή του κέντρου υποδοχής των ανηλίκων προσφύγων κοντά στα σπίτια τους.

Το «τείχος των προσφύγων», όπως αναφέρουν τα τοπικά μέσα ενημέρωσης, αποτελεί συμβιβασμό της τοπικής κοινωνίας με τις τοπικές αρχές ώστε να κατασκευαστεί το κέντρο για τα προσφυγόπουλα.

Όπως αναφέρει η εφημερίδα «Münchener Merkur» το κέντρο αναμένεται να φιλοξενήσει 160 ασυνόδευτα προσφυγόπουλα και οι κάτοικοι που παραπονέθηκαν δήλωσαν πως δεν θέλουν να ακούνε τον θόρυβο που ενδεχομένως θα κάνουν τα παιδιά στο κέντρο υποδοχής.

«Οι κάτοικοι έχουν τονίσει ιδιαίτερα το γεγονός ότι θέλουν να μπορούν να ξεκουράζονται τα απογεύματα και τα Σαββατοκύριακα και πως τα σπίτια τους βρίσκονται μόλις 25 μέτρα μακριά από τον χώρο του κέντρου προσφύγων» γράφει η εφημερίδα χαρακτηριστικά.

Το βίντεο ΕΔΩ...

Με κατεβασμένο κεφάλι οι Αφροαμερικάνοι παίκτες των ΗΠΑ στην ανάκρουση του ύμνου

Αυτήν την ώρα η Εθνική ομάδα μπάσκετ παίζει εναντίον των ΗΠΑ στο Μουντομπάσκετ της Κίνας, κυνηγώντας μια ιστορική νίκη. Ωστόσο το πιο ενδιαφέρον στιγμιότυπο ήταν εξωαγωνιστικό, με τους Αφροαμερικάνους διεθνείς της ομάδας των ΗΠΑ να προχωρούν σε μια άκρως συμβολική κίνηση κατά τη διάρκεια της ανάκρουσης των εθνικών ύμνων.

Συγκεκριμένα, όσο ακουγόταν ο ύμνος των ΗΠΑ οι περισσότεροι παίκτες της δωδεκάδας κατόπιν συνεννόησης προφανώς κοιτούσαν το παρκέ με χαμηλωμένο κεφάλι και βλέμμα, θυμίζοντας την αντίστοιχη διαμαρτυρία του Καπέρνικ που αντέδρασε με αυτόν τον συμβολικό τρόπο ενάντια στα αλλεπάλληλα κρούσματα ρατσισμού στην πατρίδα του. Την “χώρα της ελευθερίας” όπου ωστόσο οι ζωές δε φαίνεται να έχουν τόση αξία, ιδίως αυτών που έχουν μαύρη επιδερμίδα και ζουν σε γκέτο. Εξ ου και η μαζική αντίδραση των παικτών του ΝΒΑ με το κίνημα Black Lives Matter (οι “μαύρες ζωές” έχουν αξία) και το σύνθημα I can’t breathe -οι τελευταίες λέξεις ενός Αφροαμερικάνου πριν πυροβοληθεί από τους αστυνομικούς για ψύλλου πήδημα και χωρίς να απειλεί κανέναν.

Αυτή τη φορά η συμβολική αντίδραση έρχεται σε μια διεθνή διοργάνωση της ΦΙΜΠΑ, όπου είναι στραμμένα τα μάτια όλου του κόσμου κι αναμένουμε να δούμε τον αντίκτυπό της, την πιθανή αντίδραση της κυβέρνησης Τραμπ (που δεν είναι ιδιαίτερα δημοφιλής στις τάξεις των παικτών του ΝΒΑ) και τη συνέχεια που μπορεί να έχει το ζήτημα.

Ρατσισμός και Ατομικισμός

Γιάννης  Δ. Ιωαννίδης

Κοινός τόπος είναι πλέον η προσέγγιση και η καταγγελία του φασισμού και του ναζισμού σαν να πρόκειται για ένα οπισθοδρομικό φαινόμενο, που αντλεί τις δυνάμεις του από ό,τι πιο «σκοτεινό κι ανορθολογικό» —δηλαδή ό,τι πιο ξένο προς το νεωτερικό πολιτισμό μας, λένε— υπάρχει στην ανθρώπινη ψυχή και απειλεί να γυρίσει τις σύγχρονες προοδευτικές και φιλελεύθερες κοινωνίες μας, το μοντέρνο σύστημά μας, στο «μεσαίωνα». Όμως κοινός τόπος είναι πλέον και η αποτυχία αυτής της προσέγγισης να εξηγήσει πειστικά και να ανακόψει την εμφάνιση παλιότερα και τώρα την επανεμφάνιση του ναζιστοφασισμού στις πιο προηγμένες χώρες του λεγόμενου δυτικού κόσμου, οι οποίες κατά τα άλλα οδύρονται, αλλά χωρίς να πείθουν, ότι αποτελεί εντός τους ξένο σώμα. Σε τελική ανάλυση, θα έπρεπε τουλάχιστον να προσεχθεί ότι τον «αντινεωτερισμό» επικαλείται και ο ίδιος ο ναζιστοφασισμός, αλλά ως καύχημα και για «ευγενείς λόγους» (την απαλλαγή από τις «υποκριτικές πολυπλοκότητες» της μοντέρνας ζωής και την αναβίωση ενός «απλού κι ένδοξου» αρχαίου παρελθόντος), στην προσπάθειά του να παρουσιαστεί σαν ένα κίνημα «αντισυστημικό». Οπότε … μπορείς άραγε να αντιπαρατεθείς μ’ επιτυχία σε κάποιον όταν τονίζεις υπέρμετρα ένα χαρακτηριστικό του, που και ο ίδιος θέλει να τονίζεται; Ασφαλώς όχι. Είναι ανάγκη λοιπόν να στραφούμε σε άλλου τύπου προσεγγίσεις.

Ευτυχώς, όπως είναι γνωστό, δεν είναι λίγοι οι στοχαστές που έχουν εντοπίσει και αναλύσει τη στενή σχέση του ναζισμού και του φασισμού με το κυρίαρχο κοινωνικό σύστημα από μια βαθύτερη πολιτική, κοινωνική και πολιτισμική σκοπιά, δείχνοντας καθαρά ότι ανήκουν στη σφαίρα του μύθου τόσο η «αντισυστημικότητα» του ναζιστοφασισμού όσο και ο «αντιφασιστοναζισμός» του συστήματος.

Εναλλακτικές προσεγγίσεις

Μεταξύ άλλων, θα αναφέρουμε εδώ για παράδειγμα:

• την ανάλυση του Καρλ Κορς, που επισήμαινε ήδη από το 1941 («The workers’ fight against Fascism», στη συμβουλιακή επιθεώρηση Living Marxism, V, 3) τον εκφασισμό του αστικού κεφαλαιοκρατικού συστήματος μέσα από τη υπερσυγκέντρωση της οικονομικής ισχύος σε ένα σύστημα γιγάντιων ανώνυμων εταιρειών και τη γραφειοκρατικοποίηση της διοικητικής σφαίρας σε τέτοιο σημείο, ώστε, όπως έλεγε, το ίδιο το αστικό κράτος να έχει ήδη μετατραπεί σε «κορπορατιστικό κράτος», δηλαδή ακριβώς στο κράτος που οραματίζονταν οι φασίστες·
• ή, πιο πρόσφατα, την προσέγγιση του Έντσο Τραβέρσο («Οι αντινομίες του αντιφασισμού», στο Δια Πυρός και Σιδήρου, 2007), ο οποίος προχωρώντας το νυστέρι βαθύτερα, στο πεδίο του πολιτισμού, τόνιζε πως ήταν σοβαρό σφάλμα των αντιφασιστών του Μεσοπολέμου να βλέπουν στο ναζιστοφασισμό ένα «σκοταδιστικό και μεσαιωνικό κατάλοιπο» και όχι μια «αντιδραστική εκδοχή της νεωτερικότητας», όπως πράγματι ήταν.

Και αν οι δυο προηγούμενοι είναι μαρξιστές, παρόμοια είναι και η προσέγγιση στοχαστών από άλλες σχολές σκέψης, όπως π.χ.:

Παρουσίαση του βιβλίου «Ο Θεός μου ο αλλοδαπός», του Θανάση Παπαθανασίου

"Ο Θεός μου ο αλλοδαπός" Η εξαιρετική παρουσίαση του βιβλίου! Ένα βιβλίο για το τρίτο κομμάτι της βασιλόπιτας, για τον αληθινό Χριστό με ανοιχτά τα μάτια και ζεστή τη καρδιά...

Παρουσίαση του βιβλίου «Ο Θεός μου ο αλλοδαπός», του Θανάση Παπαθανασίου

Στο πάνελ των ομιλητών:
•Γιώργος Τσιάκαλος, Ομότιμος Καθηγητής Παιδαγωγικής ΑΠΘ
•Ηλίας Κουνέλας, Ηθοποιός-Σκηνοθέτης
και ο συγγραφέας

Οι «φασίστες», οι «εθνικιστές» και ο «μίτος» της Βαρδαρίας (ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΟ!)

Αναδημοσιεύουμε την εξαιρετική ανάλυση του ιστότοπου, https://anarchypress.wordpress.com, της αναρχικής συλλογικότητας Πυργῖται, όπου αποσαφηνίζονται οι όροι εθνισμός και εθνικισμός, καθώς και φασισμός - αντιφασισμός με τους οποίους κάποιοι συνειδητά ή από άγνοια οδηγούν τους πολίτες σε μια ακραία πόλωση.

https://anarchypress.wordpress.com

Είναι εθνικιστικό το συλλαλητήριο για τη Μακεδονία;

Η επαναφορά στο προσκήνιο του λεγόμενου Μακεδονικού ζητήματος και ο «Μαύρος Κύκνος»(*) του ογκώδους συλλαλητηρίου για τη Μακεδονία, μας υποχρεώνει να τοποθετηθούμε συνολικά για τα εν λόγω ζητήματα.

Και τα ζητήματα που ανοίγονται είναι πράγματι πολλά και ευρεία. Θεωρούμε, πως είναι μια καλή ευκαιρία ξεκαθαρίσματός τους από την πλευρά μας, καθώς η περίοδος που διανύουμε είναι κρίσιμης σημασίας για την ευρύτερη περιοχή των Βαλκανίων και της Ανατολικής Μεσογείου.

Ξεκινώντας από το πρόσφατο συλλαλητήριο, ας πούμε ευθύς εξ αρχής πως το θεωρούμε περισσότερο εθνικού παρά εθνικιστικού χαρακτήρα και πως ως τέτοιο θα το προσεγγίσουμε. Πολύ περισσότερο, δε, όταν είναι φανερό, για όσους θέλουν να το δουν, πως πίσω από τον εθνικό χαρακτήρα υποκρύπτονται βαθιές  κοινωνικές διεργασίες που σχετίζονται άμεσα με τον οικονομικής υφής εξανδραποδισμό της τελευταίας δεκαετίας.

Έχοντας αναφέρει το παραπάνω, δεν αγνοούμε πως στο συλλαλητήριο συμμετείχαν – φυσικά – άπαντες οι εθνικιστές, αλλά δεν ήταν αυτοί που έδωσαν το «εσωτερικό χρώμα» της κινητοποίησης παρά μόνον, ίσως, το επίχρισμά της. Σε 300 – 400 χιλιάδες κόσμου (με μια μάλλον προσγειωμένη εκτίμηση) η παρουσία τους ήταν μειοψηφική και η ανάδειξή τους προήλθε κυρίως από την προσοχή που, βεβαίως, τους έδωσαν οι «αντίπαλοί» τους ως απόπειρα δικής τους άμυνας.

Για εμάς υπάρχει μια λεπτή αλλά υπαρκτή και πολύ σημαντική διαφορά μεταξύ εθνισμού και εθνικισμού. Ο εθνισμός συνδέεται με την ύπαρξη και κυρίως τη συνειδητοποίηση πολιτιστικών συγγενειών, κυρίως γλωσσικών, συγγενειών «έθους» και αντιλήψεων για τη ζωή και τον θάνατο, βασικό ρόλο στις οποίες παίζουν και οι θρησκευτικές ή άλλες φιλοσοφικές αντιλήψεις. Συνδέεται, επίσης και με την αντίληψη μιας ιστορικής συνέχειας αυτών των χαρακτηριστικών, που μπορεί να είναι σε μικρότερο ή μεγαλύτερο βαθμό υπαρκτή. Αντίθετα, ο εθνικισμός συνδέεται, αναγκαία, με την ύπαρξη μιας κρατικής οντότητας, η οποία οργανώνει τον πυρήνα και την ιδεολογική συνοχή της στη βάση μιας κυρίαρχης εθνότητας– είτε υπαρκτής είτε υπό κατασκευή – σε έναν γεωγραφικό χώρο, προσδοκώντας στην μακροημέρευσή της μέσω της ταύτισης των συμφερόντων της εξουσίας με τα συμφέροντα των μελών της εθνότητας.

Ο εθνισμός, λοιπόν, δεν διαθέτει τα επιθετικά χαρακτηριστικά του εθνικισμού που επιθυμεί να ενσωματώσει δια της καταπίεσης ή του πολέμου άλλους πληθυσμούς με διαφορετικά χαρακτηριστικά. Αποτελεί μια λογική ιστορική διεργασία η οποία μπορεί να συνδέεται ή να μην συνδέεται καθόλου με μια οργανωμένη δομή εξουσίας.

Δημοκρατία και Δημογραφία

Από Στάθης Σταυρόπουλος

Ενίοτε η δημοκρατία είναι η δημογραφία της. Ιδιαιτέρως όταν η δημοκρατία παρουσιάζει απίσχναση και η δημογραφία το ίδιο. Για την Ελλάδα ο Τουργκούτ Οζάλ συνήθιζε να λέει ότι «το πρόβλημα (μας) θα το λύσει το δημογραφικό (τους)».

Η sui generis δημοκρατία της Σπάρτης εξαερώθηκε λόγω λειψανδρίας, ενώ η άγρια ολιγαρχική Ρώμη διαχύθηκε (στη Δύση) μέσα στους νέους πληθυσμούς που μπόρεσε να εκρωμαΐσει και να μην εκρωμαΐσει. Εξαθλιωμένοι οι πληθυσμοί (έθνη και λαοί) της Μέσης Ανατολής πρώτα και της Ανατολίας ύστερα, από τη βυζαντινή υπερφορολόγηση, προσχωρούσαν κατά μάζες στο μουσουλμανικό σύστημα της δεκάτης. Βρίθει αναλογιών με το σήμερα η Ιστορία, αλλά είναι παρακινδυνευμένο να καταφεύγει κανείς στην ερμηνεία τους, διότι η ιδεολογική τρομοκρατία παραμονεύει. (Ένα ακόμη πρόβλημα για τις δημοκρατίες εκτός από την έκπτωση των θεσμών είναι και η δικτατορία των ηλιθίων). Δηλαδή των βαλτών. Διότι για τον βαλτό δεν υπάρχει καλύτερο όχημα απ’ τον ηλίθιο.

Η Ελλάδα σήμερα δημογραφικώς αιμορραγεί. Δεν είναι μόνον οι νέοι που ξενιτεύονται, είναι και το γεγονός ότι η κρίση έχει μειώσει δραστικά τις γεννήσεις. Προσέτι η μετανάστευση των νέων αφορά στο πιο μορφωμένο ή παραγωγικό δυναμικό (περίπου 50.000 ετησίως) που μάλλον φεύγει (και θα συνεχίσει να φεύγει) διαπαντός. Είναι δηλαδή μια μετανάστευση αποδομητική της δημοκρατίας.

Ταυτοχρόνως, η Ελλάδα δέχεται προσφυγικές πιέσεις τις οποίες ούτε δύναται να διαχειρισθεί ανθρωπιστικώς ούτε να ενσωματώσει λειτουργικώς. Τα γκέτο, τα πιθανά στρατόπεδα συγκέντρωσης, η ανεξέλεγκτη και διαβρωτική διάχυση κυνηγημένων ψυχών μέσα στον κοινωνικό ιστό προβάλλουν απειλητικές εκδοχές στον ορίζοντα.

Επί πολλά χρόνια τώρα η χώρα ταλανίζεται από ιδεολογήματα περί το προσφυγικό (αλλά και την ταυτότητά της) επωφελή μόνον για όσους κάνουν μπίζνες με αυτό το πρόβλημα. Μπίζνεςβοθρώδεις και φρικτές.

Ο Μάρτιν Λούθερ Κινγκ ξανασταυρώνεται… στην Ευρώπη

του Βαγγέλη Γεωργίου

Συνήθως τα «Σαν σήμερα» είναι διεκπεραιωτικά, σύντομα. Ξεκινάνε κάπως έτσι: “Γεννήθηκε στις 15 Ιανουαρίου του 1929 και ήρθε πολλές φορές αντιμέτωπος με τον θάνατο. Δύο απόπειρες αυτοκτονίας στα 12 του, μια βομβιστική επίθεση ακόμα και μαχαίρωμα στο στήθος, ώσπου το 1968 θα υπέκυπτε από μια εύστοχη βολή καραμπίνας στο Τεννεσί. Ο πάστορας Μάρτιν Λούθερ Κινγκ κτλ. κτλ…». Τα «Σαν Σήμερα» λένε όμως πάντα τα γνωστά.

Οπωσδήποτε οι ΗΠΑ του 2018 δεν είναι αυτές του 1918 ή του 1968 και το τρέξιμο που έριξε ο μαύρος πάστορας έπαιξε καταλυτικό ρόλο σε αυτό. Το ίδιο συμβαίνει και με τον άλλο «πυλώνα» της Δύσης, την Ευρώπη.

Τα ευρωπαϊκά κράτη καταφέρανε πολλές εσωτερικές κατακτήσεις μέσα στο ίδιο χρονικό διάστημα. Την περίοδο που έδρασε ο Λούθερ Κίνγκ στις ΗΠΑ και μετά, η κατάκτηση αυτή στην Ευρώπη θεσμίστηκε με τον «Ύμνο στη Χαρά» του Μπετόβεν, με έναν συμβολισμό με μερικά κίτρινα αστέρια σε μπλε φόντο και μια δαιδαλώδη διακυβέρνηση που «ανταποκρίνεται στις σύγχρονες παγκοσμιοποιημένες συνθήκες».

Οι ΗΠΑ της εποχής του Κινγκ, ένα σχετικά καινούργιο κράτος, εξελίχθηκε σε υπερδύναμη αφήνοντας όμως χαοτικά κενά στην κοινωνική ολοκλήρωση, όπως τα ανθρώπινα δικαιώματα και η αντιμετώπιση του «διαφορετικού».

Ο υπουργός Εξωτερικών Ντίν Άτσεσον φώναζε για τον κίνδυνο που ελλόχευε σε αυτές τις φυλετικές διακρίσεις για την μάχη κατά του σοβιετικού κομμουνισμού. Σε εκείνη λοιπόν την Αμερική δούλεψε ο πάστορας, αλλά αν ζούσε σήμερα και γύριζε απ’ άκρη σε άκρη όλη την Ευρώπη, όπως έκανε και τότε στις ΗΠΑ, τι θα έβλεπε; Ποιες κατακτήσεις της Ευρώπης δοκιμάστηκαν τη χρονιά που πέρασε;

Ρατσισμός και πολυπολιτισμικότητα: Μια αδιέξοδη πόλωση;

Ο αποικιοκρατικός και ο μοντέρνος ρατσισμός

του Ευάγγελου Κοροβίνη από το Άρδην τ. 109

Πριν από τον Β΄Παγκόσμιο Πόλεμο, η εθνική και θρησκευτική ποικιλομορφία προσεγγίζονταν με όρους ανωτερότητας και κατωτερότητας. Οι ρατσιστικές ιδεο­λογίες των παραδοσιακών ιμπεριαλιστικών δυνάμεων (Αγγλίας και Γαλλίας) υπο­στή­ριζαν ανοιχτά την ανωτερότητα ορισμένων λαών και πολιτισμών και το δικαίω­μά τους να κυβερνούν άλλους λαούς και πολιτισμούς στις υπερπόντιες κτήσεις και αποικίες τους.

Ο υπερπόντιος ρατσισμός κάλυπτε ιδεολογικά, κατά τη Χάννα Άρεντ, μια συμμαχία κεφαλαίου και όχλου, πλεοναζόντων κεφαλαίων και πλεονα­ζόντων ανθρώπων. Τα πλεονάσματα αυτά σχετίσθηκαν με την πτώση του ποσοστού κέρδους στα κέντρα του διεθνούς συστήματος το τελευταίο τέταρτο του 19ου αιώνα. Στα πλαίσια του υπερπόντιου ρατσισμού, το πλήθος των ξεριζωμένων και ανέστιων, ή ντεσπεράντος και τυχοδιωκτών, που είχε βαρεθεί να έχει τη θέση του παρία και ήθελε πλέον να ανήκει σε μια φυλή κυρίων, μετατράπηκε σε κατακτητική ορδή.