Πώς εκπαιδεύουμε ανέργους στην αργομισθία

Η ανυπαρξία στοιχειώδους οργάνωσης, συντονισμού και προγραμματισμού, μεταμφιεσμένη σε Πρόγραμμα Κοινωφελούς Εργασίας.

Του Α.Κ.

Μπορώ να προσθέσω στα μεταμφιεσμένα χαρακτηριστικά την αμεριμνησία, την ανευθυνότητα, την ανωριμότητα, την αναισθησία, τον κυνισμό και γενικά ό,τι χαρακτηρίζει την κακοδαιμονία της νεοελληνικής μας πραγματικότητας.

Ας εξηγηθώ, όμως, με ένα σύντομο ιστορικό: Προσλήφθηκα ως δασεργάτης σε δασαρχείο στα πλαίσια του προγράμματος κοινωφελούς εργασίας του ΟΑΕΔ «Πυροπροστασία 2018».

Ιούλιος του 2018. Πρώτες μέρες και πρώτες εντυπώσεις. Κάτι σαν αμηχανία(;), έκπληξη(;), δυσφορία(;) από την πλευρά του δασαρχείου. Μία εξήγηση είναι ότι -όπως πληροφορηθήκαμε- ενημερώθηκαν σχεδόν την τελευταία στιγμή ότι ένας αριθμός ατόμων θα προστεθεί στο προσωπικό τους… Κάποιοι μεγάλοι σχεδιαστές στην Αθήνα, που καταπολεμούν την ανεργία, θεώρησαν περιττό να ρωτήσουν, να ενημερώσουν, να συντονιστούν…

Μετά την αρχική αμηχανία, ακολούθησε κάποια υποτυπώδης προσπάθεια οργάνωσης. Παλιά εργαλεία βγήκαν από τις αποθήκες (τα εργαλεία που προέβλεπε το πρόγραμμα, καθώς και οι φόρμες εργασίας, έφτασαν στα χέρια μας αρχές Δεκεμβρίου, όταν πια και οι καιρικές συνθήκες δεν επέτρεπαν να εργαστούμε). Άντε λοιπόν να πάμε στο δάσος (στα περιαστικά κατ’ αρχήν) για να δουλέψουμε «προληπτικά» και «αντιπυρικά».

Πώς να πάμε; Με το λεωφορειάκι των οκτώ (8) θέσεων που διαθέτει το δασαρχείο; Πέντε δρομολόγια να πάμε και πέντε για να επιστρέψουμε και η «Πυροπροστασία 2018» μετατρέπεται σε μια γελοία εκδρομή!

Ποιοι να πάμε στο δάσος; Άνθρωποι που κάποιοι κυριολεκτικά δεν έχουν ξαναπατήσει σε χώμα; Που δεν έχουν την παραμικρή εμπειρία σε χειρωνακτική εργασία;

Συνυπολογίζοντας τις ελλείψεις μόνιμου προσωπικού (π.χ. σε οδηγούς), διαμορφώθηκε πολύ γρήγορα μια δυσλειτουργική κατάσταση και αρχίζουμε κάποιες μέρες να παραμένουμε στους χώρους του δασαρχείου, χωρίς να κάνουμε τίποτα! Μα τίποτα!

Εδώ λοιπόν έχουμε ένα κρίσιμο σημείο: Όπου οι δικαιολογίες για τα διάφορα αντικειμενικά προβλήματα γίνονται άλλοθι!

Ο μύθος του υπερμεγέθους δημόσιου τομέα!

Της 

Μαρίας Νεγρεπόντη-Δελιβάνη

Ημέρες που είναι στην πολιτική μας σκηνή, έχει σημασία να υπενθυμίσουμε ότι ο νεοφιλελευθερισμός σαρώνεται ανελέητα από τους λαϊκιστές, που κατέκλυσαν την υφήλιο και που κατέλαβαν ήδη τις κυρίαρχες δυνάμεις του κόσμου μας, επιβάλλοντας ένα νέο μοντέλο διακυβέρνησης. Από τους κανόνες αυτού του νέου συστήματος απουσιάζει παντελώς η αντιπαλότητα που υποθάλπει ο νεοφιλελευθερισμός, ανάμεσα σε δημόσιο και ιδιωτικό τομέα, ο παλιός διαχωρισμός δεξιάς και αριστεράς πολιτικής έχει ατονήσει, και έχουν εκδιωχθεί από τον κατάλογο των εφαρμοζόμενων μέτρων πληθώρα ταμπού, που αποτελούσαν πάλαι ποτέ το Ευαγγέλιο των νεοφιλελεύθερων.

Να προσθέσω ότι είναι χωρίς σημασία η περιφρονητική στάση και η δυσμενής κριτική των παραδοσιακών κομμάτων εναντίον των λαϊκιστών, δεδομένου ότι οι τελευταίοι αυτοί καλώς ή κακώς, εξελίσσονται σε κυρίαρχοι του κόσμου. Στο μέτρο που μπορεί κανείς να κρίνει –με βάση πάντοτε το προγραμματικό ευχολόγιο της ΝΔ– οι συγκλονιστικές αυτές θεσμικές μεταβολές δεν έχουν αγγίξει τη νέα κυβέρνηση της Ελλάδας, η οποία φαίνεται ότι παραμένει δέσμια του διεθνώς, κατεδαφισμένου νεοφιλελευθερισμού.

Μερικές από τις ενδείξεις αυτής της επικίνδυνης προσκόλλησης προς το πεπερασμένο πια σχήμα του παρελθόντος είναι η, οπωσδήποτε, εσφαλμένη εντύπωση ότι ο ελληνικός δημόσιος τομέας είναι υπερμεγέθης. Στην πραγματικότητα το μέγεθός του βρίσκεται στο μέσον των αντίστοιχων δημοσίων τομέων στην Ευρώπη. Εξάλλου, η ΝΔ φαίνεται ότι θα υιοθετήσει στον ευρύτερο δημόσιο τομέα τη λογική «πονάει κεφάλι, κόβω κεφάλι» την οποία επιφυλάσσει και στα ΑΕΙ για την κατάργηση του ασύλου.  Εξυπακούεται ότι καταδικάζω ανεπιφύλακτα τα έκτροπα και τις βαρβαρότητες, που λαμβάνουν χώρα σε σχεδόν καθημερινή βάση στα ΑΕΙ της χώρας. Πιστεύω, ωστόσο, ότι δεν είναι λύση η κατάργηση ενός μέτρου, που είναι προς τη σωστή κατεύθυνση και που λήφθηκε ακριβώς για να αντιμετωπίσει ορισμένες απαράδεκτες καταστάσεις του παρελθόντος, των οποίων η λήθη δεν εξισώνεται με πρόοδο, αλλά με οπισθοδρόμηση.

ΚΑΡΥΩΤΑΚΗΣ - ΑΙΤΗΣΗ ΔΙΟΡΙΣΜΟΥ ΣΤΟ ΔΗΜΟΣΙΟ !!! (ΚΑΤΙ ΜΟΥ ΘΥΜΙΖΕΙ , ΚΑΤΙ ΣΑΣ ΛΕΩ ΜΟΥ ΘΥΜΙΖΕΙ )

Ο θεσμικός εκσυγχρονισμός του κράτους και της δημόσιας διοίκησης

Παρά τις αρκετές δεκαετίες που κύλησαν αφότου η χώρα μας εντάχθηκε αρχικά στην ΕΟΚ και κατόπιν στην Ευρωπαϊκή Ένωση και τα μνημόνια που ακολούθησαν το κράτος και η δημόσια διοίκηση παραμένει ο μεγάλος ασθενής.

Είναι εντυπωσιακό αλλά οι παθογένειες και δυσλειτουργίες του παραμένουν αλώβητες παρά το γεγονός ότι ενσωματώθηκε το ευρωπαϊκό στο εγχώριο δίκαιο , παρά το γεγονός ότι τις τελευταίες δεκαετίες κυβέρνησαν την χώρα φιλοευρωπαϊκές κατά τις διακηρύξεις τους κυβερνήσεις και παρά το γεγονός ότι μετά το 2009 εφαρμόστηκαν διαφόρων μορφών μνημόνια.

Χαρακτηριστικά στοιχεία του κράτους είναι η αναποτελεσματικότητα, η μη αποδοτική χρήση των υφιστάμενων πόρων, η διαφθορά ειδικά στις περιπτώσεις όπου οι εκπρόσωποι του έρχονται σε επικοινωνία με τον πολίτη, η αναξιοκρατία, οι πελατειακές σχέσεις. Είναι λάθος να θεωρηθεί ότι οι παθογένειες αυτές εμφανίζονται - τουλάχιστον στον ίδιο βαθμό- σε όλα τα κράτη. Έχει εδραιωθεί η αντίληψη ότι διαδικασίες όπως ο ΑΣΕΠ -που διασφαλίζουν σε ικανοποιητικό βαθμό την διαφάνεια και την αξιοκρατία στις προσλήψεις- μπορούν να παρακάμπτονται χωρίς μεγάλες δυσκολίες. Επειδή μάλιστα δεν αναγνωρίζεται η σχετική αυτονομία της δημόσιας διοίκησης από τις εκάστοτε πολιτικές ηγεσίες θεωρείται εύλογο πως το κράτος είναι το λάφυρο του κάθε κόμματος που καταλαμβάνει την εξουσία.

Ενδεικτικό είναι ότι ό Νόμος Πλαίσιο για τα ΑΕΙ που εφαρμόστηκε μετά το 1981, ενώ κατ' αρχήν επεδίωκε να θεραπεύσει τις παθογένειες της Έδρας, στην πραγματικότητα ισχυροποίησε τον νεποτισμό και την κομματοκρατία. Παρόμοια οι νόμοι "Καποδίστριας" και "Καλλικράτης" κατάργησαν τα τελευταία στοιχεία του κοινοτισμού και τον αντικατέστησαν με διαδικασίες αναποτελεσματικές, αδιαφανείς, που ελάχιστα μπορούν να ελεγχθούν από την κοινωνία. Οι στρατιές των συμβασιούχων αποτελούν ένα τεκμήριο ότι και εδώ το πελατειακό σύστημα άφησε την σφραγίδα του. Παροιμιώδης βέβαια η ανικανότητα του κράτους να καταπολεμήσει την φοροδιαφυγή και να συλλέξει τα αναγκαία έσοδα . Τα σκάνδαλα τα οποία έχουν γίνει γνωστά στα οπλικά συστήματα, ή στον χώρο της ενέργειας αποδεικνύουν ότι η διαφθορά έχει γίνει το βασικό χαρακτηριστικό μιας κοινωνίας και ενός κράτους που δεν θεωρεί ως πηγή πλούτου την εργασία, τον κόπο, την προσπάθεια, την γνώση.