Πάμε γι’ άλλα

ΠΑΜΕ ΓΙ' ΑΛΛΑ

Εκλογές αλλά ΕΦΕΕ του 2€ στο ΣΥΡΙΖΑ και όλοι νίκησαν!

Εκλογές έκανε και το ΠΑΣΟΚ για να προκύψει η επαναφορά της υπουργού φωτοτυπία - Coca‑Cola, κ. Διαμαντοπούλου, Υπεύθυνη Πολιτικού Σχεδιασμού, σε θέση τοποτηρητή της ορθής νεοφιλελέ γραμμής του κολλητού της Κυριάκου.

Επίκαιρο το κείμενο του Ερρίκου Φινάλη που δημοσιεύτηκε στις 15 Οκτωβρίου, 2024 στο "δρόμο της Αριστεράς"

Γερομοριας 

  _______******________

Από Ερρίκος Φινάλης

Δημοσιεύτηκε στις 15 Οκτωβρίου, 2024 στο "δρόμο της Αριστεράς"

 

Πολύ πριν την kolotoumba, οι ηγεσίες της αριστεράς συνυπέγραφαν το μεταπολιτευτικό συμβόλαιο του εθνάρχη, λίγο αργότερα γίνονταν ουρά του Αντρέα, μετά λιγώνονταν από τα ντολμαδάκια της Μαρίκας – τόσο, που συγκυβέρνησαν με τη Δεξιά, κι έπειτα ταυτόχρονα και με τη Δεξιά και με το ΠΑΣΟΚ. Κάπου εκεί πρέπει να χάθηκαν οι τελευταίες αναστολές.

 Οι πιο φιλόδοξοι βούτηξαν στα βαθιά, αναλαμβάνοντας «ειδικούς ρόλους» με το αζημίωτο. Ήταν ήδη μετρ της ίντριγκας και του φραξιονισμού, κυνικοί γραφειοκράτες, νενέκοι των τότε «διεθνών κέντρων». Σε τέτοια πλούσια βιογραφικά πάτησαν, έχοντας διαβρώσει και πολλές συνειδήσεις στη νέα γενιά που έβγαινε με φόρα από τη χούντα.

Οπότε το 2015 ήταν «σαν έτοιμοι από καιρό».

 Και Υπερταμείο, και Πρέσπες, και funds, και βάσεις, και ξεροστάλιασμα στο Χίλτον, και Τραμπ που μοιάζει διαβολικός αλλά είναι για καλό, τα πάντα όλα. Αρκεί να είναι ευχαριστημένοι οι «θεσμοί», οι αγορές και οι πρεσβείες, ώστε να συνεχίσει να τους πηγαινοφέρνει ο οδηγός και να τους ανοίγουν οι κλητήρες τις πόρτες. Βεβαίως με συνοδεία ΜΑΤ και «τι θέλετε, να έρθει ο Μητσοτάκης;» (τελικά κι αυτό το κατάφεραν).

 Γεμάτοι περιφρόνηση για τον «ετερόκλητο όχλο», δεν πήραν χαμπάρι ότι στη συνείδηση εκατομμυρίων είχαν τελειώσει. Τόσο πολύ, ώστε δεν θεωρούνταν καν το μικρότερο κακό.

Έτσι βρέθηκαν εκτός νυμφώνος οι απόγονοι του χώρου που ήθελε «σοσιαλισμό με δημοκρατία» και του τμήματος του ΚΚΕ που ήθελε «περεστρόικα και γκλάσνοστ» μέχρι τελικής πτώσεως. Κι όταν ο μιλημένος Αλέξης αποσύρθηκε (για να πάρει φόρα και να γυρίσει με τον… ΓΑΠ, αν είναι δυνατόν!), ήταν όλοι τους πια τόσο απαξιωμένοι ώστε ο «ομογενής» τους πήρε παραμάζωμα. Το μεγαλύτερο ατού του δεν ήταν το πουσάρισμα των ΜΜΕ, αλλά ακριβώς το γεγονός ότι δεν τον ήξερε ούτε η μάνα του. Τόσο λίγο εκτιμούσε τους «μπαρουτοκαπνισμένους» η βάση τους.

Τότε θυμήθηκαν τη σπουδαιότητα των «οργάνων» (που ο Αλέξης τα είχε για να σπάει πλάκα) και του κόμματος (που όλοι μαζί το έκαναν δίευρο)… και γελούσε ο κόσμος.

 Κάποιοι έφτιαξαν μια νέα μνημονιακή αριστερά, κάποιοι έμειναν να ξεμαλλιαστούν στην παλιά. Αλλά όλοι μαζί δηλώνουν υπερήφανοι για το μεγαλύτερο ψέμα της μεταπολίτευσης, εκείνο το «βγάλαμε τη χώρα από τα μνημόνια», για τις «Πρέσπες παντού» κ.ο.κ. Όσον αφορά τα κεντρικά προβλήματα βέβαια, τους πολέμους, τις ΗΠΑ, την ευρωκρατία, τα τετελεσμένα της Τουρκίας, τσιμουδιά.

Η σύναξη των από πάνω

Το Παγκόσμιο Οικονομικό Φόρουμ επιχειρεί να προωθήσει την ολοκληρωτική κυριαρχία τους επί της υπόλοιπης ανθρωπότητας

του Ερρίκου Φινάλη

«Από το Νταβός θα λείπουν οι ισχυροί ηγέτες και το χιόνι», έγραφαν στις αρχές της εβδομάδας πολλά διεθνή ΜΜΕ -και το ίδιο αντέγραφαν τα ελληνικά- αναφερόμενα στην ετήσια σύναξη της διεθνούς ελίτ στις ελβετικές Άλπεις, που επισήμως αποκαλείται Παγκόσμιο Οικονομικό Φόρουμ (WEF). Ίσως ήταν μια προσπάθεια να μειωθεί η εντύπωση της κοινής γνώμης ότι μια χούφτα δυνατοί δίνουν γραμμή για το πώς και πόσο θα μαυρίσει κι άλλο το μέλλον της ανθρωπότητας. Καλού-κακού πάντως, τα σοβαρά ΜΜΕ κατήγγελλαν ταυτόχρονα και τους «συνωμοσιολόγους που οργιάζουν», ενώ στην πραγματικότητα οι πλούσιοι και ισχυροί απλώς συναντιούνται για να επιλύσουν τα παγκόσμια προβλήματα -αυτό τόνισε μεταξύ άλλων το Associated Press…

Όπως επισημαίνει όμως ο Τόμας Φάτσι στο κατατοπιστικότατο άρθρο του που δημοσιεύουμε εδώ, «δεν υπάρχει τίποτα συνωμοτικό στο WEF»: αυτή η σύναξη των ελίτ δεν κρύβει ότι στόχος της είναι να αφαιρέσει την εξουσία λήψης αποφάσεων από εκλεγμένες κυβερνήσεις -που, έστω και θεωρητικά, δίνουν λόγο στους πολίτες- και να τη μεταβιβάσει στους «καταλληλότερους» να μας εξουσιάζουν μέσω ενός είδους… διεθνούς ΣΔΙΤ (Σύμπραξη Δημόσιου-Ιδιωτικού Τομέα). Οπωσδήποτε, ο στόχος βρίσκεται σε πορεία υλοποίησης, παρά τα τεράστια προβλήματα, ίσως και τη διάσπαση, που αντιμετωπίζει η καθοδηγούμενη από τη Δύση παγκοσμιοποίηση, αφότου ένα ασταθές και ετερογενές αλλά υπαρκτό μπλοκ διεθνών και περιφερειακών δυνάμεων αμφισβητεί ανοιχτά πια τη διεθνή ηγεμονία των ΗΠΑ και των συμμάχων τους.

Μάλιστα το εύρος του στόχου απλώνεται αφού, όπως επεσήμαινε ο Μάρτιν Γούλφ, αναλυτής των Financial Times, ζούμε σε «εποχή πολιτισμικών πολέμων, πολιτικών ταυτότητας, εθνικισμού και γεωπολιτικής αντιπαλότητας, με την τεχνολογία να συνεχίζει τον μετασχηματισμό του κόσμου, με έκρηξη των διασυνοριακών online αλληλεπιδράσεων και της τεχνητής νοημοσύνης, και με την πολιτική να παίρνει την πρωτοκαθεδρία από την οικονομία». Με άλλα λόγια, στόχος είναι η πλήρης κυριαρχία των ελάχιστων επί της υπόλοιπης ανθρωπότητας, όχι απλά καταργώντας κάθε επίφαση δημοκρατίας και κάθε υπόλειμμα εθνικής και λαϊκής κυριαρχίας, αλλά ακόμη και «μεταπλάθοντας» την ανθρώπινη φύση μέσα από την εμπορευματοποίηση των πάντων, τη διάλυση της κοινωνικότητας και τον διχασμό της κοινωνίας.

Παζάρια, φόβοι και αστειότητες σε πολεμικό φόντο

Κατά τα άλλα, το φετινό Νταβός είναι το δεύτερο από το οποίο απουσιάζει η Ρωσία -τα στέκια των Ρώσων ολιγαρχών και κρατικών στελεχών στο ελβετικό χιονοδρομικό κέντρο έχουν πλέον καταληφθεί από τους αντίστοιχους Ουκρανούς, που «απαιτούν» μεγαλύτερη πολιτική, οικονομική και στρατιωτική ενίσχυση. Ενθουσιωδώς ανταποκρίθηκε ο επικεφαλής του ΝΑΤΟ Στόλτενμπεργκ, δηλώνοντας στο WEF ότι «θα ενισχύσουμε την Ουκρανία με βαρέα και πιο σύγχρονα όπλα» διότι «η δημοκρατία πρέπει να νικήσει την τυραννία»… Από κοντά κι ο Πολωνός πρόεδρος Αντρέι Ντούντα: «Είναι ζωτικής σημασίας να στείλουμε στην Ουκρανία σύγχρονα άρματα μάχης και πυραύλους». Την ίδια ώρα βέβαια ένας άλλος υψηλός προσκεκλημένος του WEF, ο Γερμανός καγκελάριος Σολτς, απέφευγε κάθε σχετικό σχολιασμό, κάνοντας τον Πολωνό πρωθυπουργό Ματέους Μοραβιέτσκι να απειλεί δημοσίως ότι θα στείλει γερμανικής κατασκευής τανκς Leopard και χωρίς την άδεια της Γερμανίας…

"Αριστερές" αναγνώσεις του 1821

Να η μεταμοντέρνα οπτική της επανάστασης του 1821!

Για όποιον αντέξει να το διαβάσει έως το τέλος...

Άντε μετά να συμφωνήσουμε γιατί δεν θα έπρεπε να υπογράφουν μνημόνια οι υπερήφανοι, γεννημένοι επαναστάτες που ονομάζουν τα παιδιά τους Ερνέστο και όχι Θοδωράκη, να κάνουν βόλτες με την Γιάννα ξεναγό στην Αμέρικα και να βγάζουν δοξαστικό στον Τραμπ.

 Από το fb του Errikos Finalis

Οδηγούσα και άκουγα τον ραδιοσταθμό ενός κόμματος που κυβερνούσε την αποικία μας.  Στο μικρόφωνο, ένας εκ των επιφανών δημοσιογράφων του. Θέμα η 25η Μαρτίου, που αυθαίρετα ορίστηκε εθνική γιορτή από το παπαδαριό (ή/και τον Όθωνα) κ.τ.λ. γνωστά. Όλα ωραία ως εδώ, είμαστε εκπαιδευμένοι. 

Μετά αρχίζει η βαριά ανάλυση: τα περί εξάρτησης και στρεβλής ανάπτυξης είναι αβάσιμες παλαιικές μπαρούφες, ο σωστός χαρακτηρισμός είναι συντηρητικό-θρησκευτικοκεντρικό κράτος, ή κάτι τέτοιο. Σιγά μην με λυγίσεις με αυτά, σκέφτομαι, αντέχω ρε, αντέχω, βάρα! 

Ακολουθεί ένα ύπουλο χτύπημα: «Ήταν περισσότερο βαλκανική παρά ελληνική επανάσταση». Οκ, δώσε πόνο, κι εμένα μου αρέσει ο Ρήγας (μάλλον όχι για τους ίδιους λόγους, αλλά εκεί θα κολλήσουμε τώρα;). 

«Βασικά», συνεχίζει ο επιφανής εκεί που είχα αρχίσει να χαλαρώνω, «ήταν ένα οθωμανικό γεγονός» (άκουσα καλά; ναι, ο-θω-μα-νι-κό γε-γο-νός) αφού έλαβε χώρα εντός της τότε Οθωμανικής Αυτοκρατορίας! 

Ζαλίζομαι, η ψευδαίσθησή μου ότι είμαι σκληρό καρύδι γίνεται θρύψαλα σε δευτερόλεπτα. Τα ηλεκτρομαγνητικά κύματα συνεχίζουν απτόητα τη δουλειά τους: «Και κάλεσαν αυτούς που κάλεσαν και δεν κάλεσαν την Αλβανία, τη Βουλγαρία και τη Σερβία», συμπληρώνει. Οκ, λέω, οκ, βαθιά ανάσα, τη χρειαζόμουν. 

Σάμπως είναι καλύτεροι οι Αγγλογαλλορώσοι; Και τότε, πάνω που απωθούσα το «οθωμανικό γεγονός», έρχεται απότομα, δίχως οίκτο, το τελειωτικό χτύπημα: «Ε βέβαια, αφού δεν κάλεσαν αυτούς, πώς να καλέσουν την Τουρκική Δημοκρατία, που εν τέλει κι αυτή γεννήθηκε μέσα από την ίδια Αυτοκρατορία;». Να το, να το το εγκεφαλικό! Κάνω στην άκρη μην πατήσω κατά λάθος κάναν άμαχο, κλείνω το ρημάδι, και αμπελοφιλοσοφώ για την καργιόλα την τύχη που έλαχε και στους δυο μας, να πρέπει να συμβιώνουμε στην ίδια αποικία… Χάθηκε να γεννηθεί ο άνθρωπος σε κάνα Εσκισεχίρ, να είμαστε όλοι ευχαριστημένοι;

Αποκεφαλισμοί τον 21ο αιώνα!!!

Αποκεφαλισμοί τον 21ο αιώνα!!!

Και όπως, συνεχίζει στο σημερινό του άρθρο ο Ερρίκος Φινάλης στο "ΔΡΟΜΟ της αριστεράς":

"Οι τζιχαντιστές, σε αντίθεση με τη συντριπτική πλειοψηφία των άλλων μουσουλμάνων, όποιος δεν συμφωνεί 100% μαζί τους δεν είναι άνθρωπος, αλλά υποψήφιο σφάγιο(...) Όλοι αυτοί αποτελούν τη μεγαλύτερη προβοκάτσια του μουσουλμανικού κόσμου, και το όνειδος μιας και τάχα πολιτισμένης ανθρωπότητας, που ένα τμήμα των ηγεσιών της τους έθρεψε παντοιοτρόπως, ώσπου ενηλικιώθηκαν και "χειραφετήθηκαν". 

Πρώτος ο μουσουλμανικός κόσμος θα έπρεπε να ξεσηκωθεί και να εξαλείψει από προσώπου γης τη ντροπή. Αλλά τότε η μπάλα θα έπαιρνε και καθεστώτα όπως το τουρκικό ή το σχετικό (ας μη μιλήσουμε για το σαουδαραβικό) που κλείνουν το μάτι σε τέτοια φρίκη. Μεσαιωνική μεν, εξυπηρετική δε.

Για το ίδιο θέμα, με αφορμή τον αποκεφαλισμό του Samuel Paty αναφέρεται ο Δημήτρης Μπελαντής στο άρθρο του, "Και η ελευθερία έκφρασης;". Σχολιάζει την ανοχή στο θρησκευτικό φονταμενταλισμό ενός μέρους της αριστεράς με πρόσχημα το φόβο της πυροδότησης της ισλαμοφοβίας: 

"Για ένα σημαντικό τμήμα της Αριστεράς, του δικαιωματισμού και του "αντιρατσιστικού αντιφασισμού", δικαιώματα υπάρχουν και προστατεύονται μόνο για όσους ανήκουν στις λεγόμενες "ετερότητες"(...) Μετά την επίθεση στο Charlie Hebdo το 2015 και τη δολοφονία των δημοσιογράφων, είχε βγει στην Ελλάδα συγκεκριμένη (πορτοκάλι χρώματος) αφίσα του χώρου των αντίφα, που πάνω κάτω αυτό έλεγε, ότι όσοι διαμαρτύρονται για τη σφαγή είναι "σταυροφόροι της Δύσης". Κι έτσι, μέσα από μια μακρά διαδρομή, από το Βολταίρο ξεκινώντας, η Αριστερά έφτασε σε μια εποχή όπου έγινε υποκείμενο ανοχής στη μισαλλοδοξία και τον θρησκευτικό φονταμενταλισμό."

ΠΗΓΗ-Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com

Με αξιολύπητους που αγαπούν μόνο την πάρτη τους ή (στην καλύτερη περίπτωση) μόνο τους ομοίους τους, με όσους νιώθουν άτυχοι που γεννήθηκαν σε αυτή τη χώρα... εν κάνω πλέον διάλογο. Μεγαλώσαμε πια, και δεν έχει και νόημα.

Συνυπογράφω κάθε παράγραφο κάθε λέξη του κειμένου!!!

Να διαβαστεί ολόκληρο μόνο από όσους σέβονται την ιστορία αυτού του τόπου, τιμούν όσους αγωνίστηκαν και έδωσαν τη ζωή τους γι' αυτόν.

Να διαβαστεί από όσους αγωνιούν για μια ΕΛΕΎΘΕΡΗ πατρίδα, για όσους τη δύσκολη ώρα γίνονται Αντάρτες, Κλέφτες, Παλληκάρια!!!

Οι άλλοι δεν θα καταλάβουν....

Γιώργος Τασιόπουλος

Με αξιολύπητους που αγαπούν μόνο την πάρτη τους ή (στην καλύτερη περίπτωση) μόνο τους ομοίους τους, με όσους νιώθουν άτυχοι που γεννήθηκαν σε αυτή τη χώρα...  εν κάνω πλέον διάλογο. Μεγαλώσαμε πια, και δεν έχει και νόημα. 

του Ερρίκου Φινάλη* από το fb 

• Με αξιολύπητους που αγαπούν μόνο την πάρτη τους ή (στην καλύτερη περίπτωση) μόνο τους ομοίους τους, με όσους νιώθουν άτυχοι που γεννήθηκαν σε αυτή τη χώρα, με αυτούς που δεν χωνεύουν τον λαό της, και κατάντησαν να αντλούν «επιχειρήματα» από το οπλοστάσιο επεκτατιστών... δεν κάνω πλέον διάλογο. Μεγαλώσαμε πια, και δεν έχει και νόημα.

• Για δεκαετίες συνυπήρξαμε πολλοί, όχι εύκολα, σε αυτό που αποκαλούσαμε Αριστερά. Και πάντα θα υπάρχουν άνθρωποι που αγαπώ και θα αγαπώ, όσο κι αν διαφωνήσαμε: αυτοί που δεν είναι μικρόψυχοι και εξυπνάκηδες, οι ανιδιοτελείς που χωρίς πολλά λόγια ζουν με αξιοπρέπεια για ό,τι πιστεύουν, όσοι χαμογελούν καλόκαρδα όποτε βρισκόμαστε, έστω τυχαία.

• Όμως οι δρόμοι μας έχουν χωρίσει εδώ και καιρό. Τελευταία φορά που τα μυαλά και οι καρδιές μας συντονίστηκαν ήταν στην πραγματικότητα όταν αγωνιστήκαμε μαζί στο αντιπαγκοσμιοποιητικό κίνημα. Η συνεύρεση αρκετών από εμάς λίγο αργότερα και στον ΣΥΡΙΖΑ οφείλεται εν πολλοίς σε αυτήν την κεκτημένη ταχύτητα. Αλλά το γυαλί είχε ήδη ραγίσει.

• Το ράγισμα έγινε χάσμα που διαρκώς μεγαλώνει. Δεν πρόκειται για ελληνικό μόνο φαινόμενο. Διεθνώς η Αριστερά βιώνει τη μεγαλύτερη διάσπασή της, ίσως βαθύτερη κι από το ιστορικό ρήγμα που προκλήθηκε από τον Οκτώβρη. Το μεγαλύτερο τμήμα της λειτουργεί πια, εκουσίως ή ακουσίως, ως δεκανίκι της «φιλελεύθερης» παγκοσμιοποίησης και των σχεδίων της.

• Η λογική του «μικρότερου» κακού θριαμβεύει στις γραμμές μιας Αριστεράς σαστισμένης από τις ραγδαίες αλλαγές ή/και προσκολλημένης στην (αμφισβητήσιμη) δόξα του παρελθόντος, και η οποία έχει προ πολλού χάσει την επαφή της με τα πληβειακά στρώματα. Μιας Αριστεράς που π.χ. μπροστά στο δίδυμο Μπάιντεν-Τραμπ τρομάζει να πει «ούτε-ούτε» και να κινηθεί αυτόνομα.

• Θυμάμαι μια συγκέντρωση με τον ΣΥΡΙΖΑ στο Σύνταγμα: ο υπεύθυνος μου ζήτησε να βρω κόσμο να κρατά μια μεγάλη ελληνική σημαία, πλάι σε αυτές των υπόλοιπων PIGS (Πορτογαλία, Ιρλανδία, Ισπανία). Του λέω «μα εμείς έχουμε αναλάβει άλλο σημείο» και μου απαντά «ναι, αλλά κάνε μου τη χάρη, οι δικοί μας νεολαίοι αρνούνται να κρατήσουν την ελληνική»…

• Μέσα στα σχετικά λίγα χρόνια συνύπαρξης στον ΣΥΡΙΖΑ υπήρξαν δεκάδες τέτοια παραδείγματα που έδειχναν ότι το πράγμα είχε τελειώσει, όσο κι αν αμφότερες οι πλευρές παριστάναμε ότι δεν το θεωρούσαμε και τόσο τραγικό. Το ίδιο συνέβη σε όλο τον κόσμο. Η ιδεολογική, πολιτική και στρατιωτική αντεπίθεση του παγκοσμιοποιητικού μπλοκ ολοένα ξεκαθάριζε τα πράγματα.

• Οι ελίτ εφηύραν την ταμπέλα του εθνολαϊκιστή, που λειτούργησε σαν τυράκι για μια Αριστερά έτοιμη από καιρό να ξαναβρεί τον συμπληρωματικό ρόλο της εντός του συστήματος ανεμίζοντας τον κίνδυνο του φασισμού, χωρίς να θέλει να δει πως ήταν ο «φιλελεύθερος» ολοκληρωτισμός που έκανε άλματα. Το διαζύγιο με τους πληβείους ολοκληρώθηκε, ιδίως στον δυτικό κόσμο. 

• Οι λαμπρές εξαιρέσεις, σχεδόν όλες στην περιφέρεια, δεν αρκούσαν ως αντίβαρο. Κανένα ρεύμα της Αριστεράς δεν έμεινε αλώβητο. Πια βλέπεις μαρξιστές-λενινιστές (ας πούμε) να υποστηρίζουν τον «αντικειμενικά προοδευτικό» χαρακτήρα της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης, ή τροτσκιστές να καταπολεμούν λυσσαλέα το Brexit, κ.ο.κ. Υπάρχει και το ανάποδο, αλλά είναι πολύ σπάνιο.

• Στην Ελλάδα, μια χώρα ήδη μισοαποικία και της οποίας απειλείται πλέον η ίδια η υπόσταση, τα πράγματα είναι πιο ξεκάθαρα. Η απειλή βγάζει μάτι, αλλά οι περισσότεροι δεν θέλουμε να τη δούμε, γιατί ξεβολεύει τη σκέψη μας και τις συνήθειές μας. Έτσι φτάνει ένα μεγάλο τμήμα της Αριστεράς να προσχωρεί ντε φάκτο στον Ευρω-ΝΑΤΟϊκής κοπής «αντιεθνικισμό».

• Το πώς το εθνικό ζήτημα συνδέεται άρρηκτα με το κοινωνικό σε μια χώρα σαν την Ελλάδα, και με ποιους σύγχρονους όρους (όχι δηλαδή της εαμικής εποχής) γίνεται αυτό, είναι κάτι που ξεπερνά ακόμη και ανθρώπους ή ρεύματα που θα μπορούσαν να χρησιμοποιήσουν σε αυτήν την κατεύθυνση τα έστω φτωχά εφόδια που κληρονόμησαν από το παρελθόν.

• Έτσι φτάνουμε και σ’ αυτούς που φωνάζουν «να πεθάνει η Ελλάδα για να ζήσουμε εμείς». Οι οποίοι αντιμετωπίζονται με αμήχανα χασκόγελα ακόμη και από ανθρώπους που κατά τα άλλα εύκολα κατακεραυνώνουν ως εθνολαϊκιστές, κρυπτοφασίστες κ.λπ. όσους εξ ημών δεν κατανοούμε πώς το Αιγαίο ανήκει στα ψάρια, η Μακεδονία στις αρκούδες και το Καστελλόριζο στον Ερντογάν.