Ναυαρίνο χωρίς Ρώσους – Η Πύλος της ντροπής

Ακόμη δε φύσηξε ο άνεμος αντίστροφα, να φανεί η σημαία!

Και μόλις σήμερα έμαθα ότι αυτή η "αποκοτιά" του ανέμου, να φυσά μονόπαντα και να κρύβει σημαίες, κρατά 3 χρόνια τώρα!

Να όμως που υπάρχει κι άλλη αντίδραση!!!

Του Ηλία Α. Κανάκη, Ανεξάρτητου Δημοτικού Συμβούλου Δήμου Πύλου – Νέστορος

Τις τελευταίες ημέρες και εν όψη της εορτής των Ναυαρινείων γίνετε μεγάλη φασαρία γιατί δεν καλέστηκαν οι Ρώσοι.
Η κατάντια έχει ονοματεπώνυμο: Δήμος Πύλου, Περιφέρεια Πελοποννήσου και Υπουργείο Εξωτερικών.

Στην Πύλο, εκεί που κάποτε αντήχησαν οι κανονιές του Ναυαρίνου και γεννήθηκε η ελεύθερη Ελλάδα, σήμερα επικρατεί σιωπή. Όχι από σεβασμό – από δειλία.

Από το 2022 και μετά, στις επίσημες εκδηλώσεις για τη μάχη που έσωσε το έθνος, οι Ρώσοι δεν προσκαλούνται.

Έτσι, η Πλατεία των Τριών Ναυάρχων έγινε πλατεία των δύο και μισών, γιατί ο τρίτος –ο Ρώσος Ναύαρχος Χέυδεν– «δεν βολεύει».
Κι αυτό το έγκλημα δεν το έκανε ο εχθρός.
Το έκαναν οι δικοί μας, οι γονατισμένοι μπροστά στις πρεσβείες, οι «έξυπνοι» της διπλωματίας που νομίζουν ότι η Ιστορία είναι χαρτί για διαπραγμάτευση.

Η Ιστορία δεν σβήνεται με πρόσκληση

Το Ναυαρίνο δεν ήταν ούτε ευρωπαϊκό συνέδριο, ούτε “event”. Ήταν η μάχη που σκότωσε την αυτοκρατορία των Σουλτάνων και γέννησε την Ελλάδα.
Και τότε, τρεις στόλοι –Βρετανικός, Γαλλικός και Ρωσικός– έγραψαν με φωτιά τη λέξη ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ.
Όχι δύο. Τρεις.
Όποιος το ξεχνά, δεν είναι απλώς αμόρφωτος – είναι συνεργός στην αλλοίωση της εθνικής μνήμης.

Ποιος τους έδωσε το δικαίωμα να μετατρέψουν τον Ναύαρχο Χέυδεν σε «ανεπιθύμητο» πρόσωπο;

Ποιος τους εξουσιοδότησε να πετσοκόψουν την Ιστορία για να μην δυσαρεστηθούν οι «σύμμαχοι της στιγμής»;

Η Ελλάδα δεν χρωστάει ευγένεια σε κανέναν που της ζητά να ξεχάσει ποιος την ελευθέρωσε.

Από έθνος αγωνιστών, γίναμε χώρα υποτελών

Ο Δήμος, η Περιφέρεια και το Υπουργείο Εξωτερικών καμαρώνουν για τις «εκδηλώσεις μνήμης», μα η μνήμη τους φτάνει μέχρι εκεί που το επιτρέπει η πρεσβεία των ισχυρών.
Κρύβουν τον Ρώσο, αλλά δεν ντρέπονται να καταθέτουν στεφάνια κάτω από μισές σημαίες.
Αυτή δεν είναι διπλωματία – είναι εθνική τύφλωση.
Το Ναυαρίνο χωρίς Ρώσους είναι σαν την Επανάσταση του ’21 χωρίς τον Κολοκοτρώνη.
Είναι ψέμα. Και όποιος το υποστηρίζει, προδίδει τη χώρα του με σιωπή.

Η Ιστορία δεν γονατίζει

Η Ελλάδα δεν γεννήθηκε με ανακοινώσεις Υπουργείων. Γεννήθηκε από κανονιές, αίμα και πίστη.
Κι αν κάποιοι πιστεύουν ότι με το να σβήνουν συμμάχους γράφουν νέα Ιστορία, ας ξέρουν τούτο:
όποιος σβήνει τον Χέυδεν, σβήνει το ίδιο το Ναυαρίνο.
Κι όποιος σβήνει το Ναυαρίνο, σβήνει την ψυχή της Ελλάδας.

Γιατί η Ιστορία δεν συγχωρεί

ΝΑΥΑΡΙΝΟ

 

«Τη επαύριον μετά την μάχην πολλά πρωί παρετήρησαν μερικοί ναύται εις την μικράν νήσον Σφαγιάν κινήματα μανδηλίων και εγνώρισαν τέλος πάντων γυναικώδεις μορφάς. Εις Γάλλος αξιωματικὸς επήδησε πρώτος εις εν σκαφίδιον και άλλοι μερικοί ναύται μετ' αυτόν, οίτινες ευθύς επέστρεψαν φέροντες οκτώ Ελληνικά κοράσια, τα οποία την νύκτα είχαν ελευθερωθή από την δυναστείαν των Τούρκων, εις εν σεσαθρωμένον σκαφίδιον. Είχαν φύγει από το Ζόγχιον, όπου εφυλάσσοντο αιχμάλωτοι, και έφθασαν εις εκείνον τον τόπον, όθεν ηλευθερώθησαν. Τί έγειναν οι συγγενείς των δεν ήξευρον και ως φαίνεται εστάλησαν εις την Γαλλία διά να εύρωσιν εκεί, σιμά εις τους ενθουσιασμένους Γάλλους την ευτυχίαν των».

Διαβάζοντας την βαθιά ανθρώπινη αυτή σκηνή, μέσα στην παραστατική «Περιγραφή της εν Ναυαρίνω Ναυμαχίας και των αμέσως προηγησαμένων Περιστάσεων», που μετέφρασε από το γερμανικό πρωτότυπο και φρόντισε να εκδοθεί στην Πέστη, δύο μόλις χρόνια μετά το μέγα γεγονός της 20ης Οκτωβρίου 1827 (που γέννησαν οι θυσίες εξίμισι χρόνων), ο «Ζήσης Σωτήρης ο Έλλην», αναζητώ πληροφορίες για την ζωή του.

 Ένας φλογερός Μακεδόνας από τα Σέρβια Κοζάνης ήταν, γιος αρματολού και έμπορος εγκατεστημένος από χρόνια στην Πέστη της Αυστροουγγαρίας. Με την έναρξη της Επανάστασης ξεκινά αμέσως για τη Μακεδονία αλλά συλλαμβάνεται και ρίχνεται στις οθωμανικές φυλακές. Θα αποδράσει δωροδοκώντας τους φρουρούς και θα φτάσει στη Χαλκιδική, για να πολεμήσει στο πλευρό του Εμμανουήλ Παπά και κατόπιν στη Νάουσα. Περνώντας από την Κοζάνη συλλαμβάνεται ξανά αλλά και πάλι διαφεύγει κι από τον Όλυμπο κατεβαίνει στη νότια Ελλάδα, όπου θα συμμετάσχει σε πολλές μάχες στη Στερεά, τα νησιά και την Πελοπόννησο, μαζί με άλλους Μακεδόνες. 

Μόνο μην το μάθει η Ζαχάροβα!

Φύσηξε το αεράκι...

Μόνο μην το μάθει η Ζαχάροβα!

Του Γιώργου Τασιόπουλου 

Τη Δευτέρα 20 Οκτωβρίου στην Πύλο, εορτάζεται η επέτειος της Ναυμαχίας του Ναυαρίνου, τα "Ναυαρίνεια 2025".

Στο Δημαρχείο της πόλης υψώθηκαν δίπλα στην ελληνική οι σημαίες των τριών κρατών που συμμετείχαν στην Ναυμαχία.

Το αεράκι φύσηξε και έκρυψε τη μία...

Εντελώς τυχαία είναι η Ρωσική...

Να θυμηθούμε ότι ο κεντρικός παράγοντας που καθόρισε την επέμβαση στην ελληνική υπόθεση των τριών ευρωπαϊκών μεγάλων δυνάμεων ήταν η ρωσική παρέμβαση.

Αργότερα μάλιστα, απαιτήθηκαν δύο πρόσθετες στρατιωτικές παρεμβάσεις, από τη Ρωσία υπό μορφή ρωσο-τουρκικού πολέμου (1828-9)  προκειμένου να επιτευχθεί η απόσυρση των οθωμανικών δυνάμεων από την κεντρική και νότια Ελλάδα και να εξασφαλιστεί η Ελληνική ανεξαρτησία.

  Ήταν οι φιλοδοξίες της Ρωσίας να επεκταθεί στην περιοχή της Μαύρης Θάλασσας και της Βαλκανικής εις βάρος της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας και η ενθρόνιση του τσάρου Νικόλαου Α΄ στο ρωσικό θρόνο το 1825, που σηματοδότησε την υιοθέτηση μιας επιθετικότερης "ελληνικής" πολιτικής και υποχρέωσε τη Μεγάλη Βρετανία να παρέμβει πιο ενεργά με το φόβο ότι μια ασυγκράτητη Ρωσία θα αποσυνέθετε ολοκληρωτικά την Οθωμανική Αυτοκρατορία.

Να θυμίσουμε επίσης, ότι μετά τη Ναυμαχία στη Βρετανία πολλοί κατέκριναν την απόφαση του Κόδριγκτον ως βιαστική, άχρηστη, αντι-πολιτική, και εκτίμησαν ότι επεκτείνει την ισχύ της Ρωσίας στην Ανατολική Ευρώπη.

Ετσι, η Μεγάλη Βρετανία πήρε αποστάσεις από το γεγονός: Η συντηρητική κυβέρνηση Γουέλινγτον που διαδέχθηκε τον Τζωρτζ Κάνινγκ, θεωρώντας την πολιτική του προκατόχου της υπερβολικά αντιοθωμανική και αποσκοπώντας στην ενίσχυση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας ως ανάχωμα σε πιθανή κάθοδο της Ρωσίας στη Μεσόγειο, χαρακτήρισε τη ναυμαχία και το αποτέλεσμά της ως απρόοπτο συμβάν, (untoward event), κατά τις προγραμματικές δηλώσεις της τον Ιανουάριο του 1828.

ΤΟ ΝΑΥΑΡΙΝΟ ΚΑΙ ΟΙ "ΠΡΟΣΤΑΤΙΔΕΣ ΔΥΝΑΜΕΙΣ"

του Κώστα Κατσιούλα

Το Ναυαρίνο όπως έχει ξαναειπωθεί είναι ο ιδρυτικός μύθος του εθνομηδενισμού.

Για αυτό, το προβάλουν φανατικά οι εθνομηδενιστές αριστεροί και δεξιοί φιλελέδες «κυβερνώντες» και «αντιπολιτευόμενοι», ως το ιερό δισκοπότηρο της προστασίας.

Ισχυρίζονται ότι οι ελληνόφωνοι επαναστάτες ηττήθηκαν το 1821, οπότε χρωστούν την ίδρυση του κράτους τους στις προστάτιδες μεγάλες δυνάμεις.  Αυτό με στη συνέχεια μέσω των μηχανισμών του κατασκεύασε το ελληνικό νεο-έθνος μεταβάλλοντας τους ελληνόφωνους σε Έλληνες.

Η αλήθεια είναι ότι τα έθνη του διαφωτισμού, επιθυμούσαν τη δημιουργία ενός ημιαυτόνομου κρατιδίου υπό την οθωμανική αυτοκρατορία για τη Πελοπόννησο και τα νησιά του Σαρωνικού. Ένα πριγκιπάτο για το δικό τους παιδί τον Μαυροκορδάτο.

Αν δεν ανέβαινε στο θρόνο της Ρωσίας μετά τον θάνατο του Αλέξανδρου, ο Νικόλαος και δεν γινόταν ο ρωσοτουρκικός πόλεμος 1828-29 (για τα δικά τους συμφέροντα), όπου οι Ρώσοι, τον Αύγουστο του 1829, έφθασαν 70 χιλιόμετρα από τη Πόλη (στρατάρχης Ντίεμπιτς) δεν θα γινόταν η συνθήκη της Αδριανούπολης.

Σε αυτήν, πέραν των άλλων, αναγνωρίστηκε η ελληνική ανεξαρτησία από την Οθωμανική Αυτοκρατορία με την ίδρυση του ελληνικού κράτους. Βέβαια, ένα κράτος 200 χρόνια τώρα ενάντια στο έθνος που το έφτιαξε, αλλά αυτό είναι άλλο θέμα.

Χρόνια αργότερα (1853) ο Φριντριχ Ένγκελς (μάλλον σλαβόφοβος) έγραψε σε άρθρο στη New York Tribune:

 

"...ποιός έλυσε τελικά την έκβαση του αγώνα κατά την εξέγερση των Ελλήνων; Δεν ήταν ούτε η εξέγερση του Αλή Πασά ούτε η μάχη στο Ναυαρίνο, ούτε ο γαλλικός στρατός στο Μοριά, ούτε τα συνέδρια και τα πρωτόκολλα του Λονδίνου. Αλλά ήταν ο Ντιέμπιτς που εισέβαλε μέσω των Βαλκανίων στην πεδιάδα του Έβρου."

Το «Συνδικάτο» του Μισελληνισμού και το 1821

Γράφει ο Θανάσης Κ.

Ακούω τελευταία (και παλαιότερα, βέβαια) το γνωστό «επιχείρημα» ότι οι Έλληνες απελευθερώθηκαν το… 1827, χάρις στην παρέμβαση των τριών συμμαχικών στόλων (Βρετανίας, Γαλλίας, Ρωσίας) στο Ναυαρίνο!

Άρα, δεν «κερδίσαμε» την Ανεξαρτησία μας. Μας τη «χάρισαν»…

Μήπως τους τη… «χρωστάμε», κι όλα;

Πρώτη παρατήρηση: Κάθε μεγάλη Επανάσταση βοηθήθηκε με κάποιο τρόπο από το εξωτερικό. Όχι μόνο στην Ελλάδα. Παντού…

Στην Αμερικανική Επανάσταση (1775-81) καθοριστική ήταν η παρέμβαση του Γαλλικού Ναυτικού και του ίδιου του Γάλλου ευγενούς Λαφαγιέτ, ο οποίος άλλαξε τον τρόπο με τον οποίο πολεμούσαν ως τότε οι «Πατριώτες» του Τζόρτζ Ουάσιγκτον.

Στην κορύφωση του Πολέμου (μετά το 1780), μάλιστα, το Γαλλικό Ναυτικό υπό τον Ναύαρχο Κόμη Γκράς, κατάφερε να νικήσει (και να αποκλείσει) παρέμβαση του Βρετανικού Ναυτικού. Ήταν μια από τις ελάχιστες φορές που το Γαλλικό Ναυτικό νίκησε τη θαλασσοκράτειρα Βρετανία!

Την ίδια εποχή, στο Πόλεμο κατά των Βρετανών – και υπέρ των Αμερικανών Επαναστατών – είχε μπει και η Ισπανία με την Αρμάδα της υπό τον Ναύαρχο Λουί ντε Κορντομπά (σε ξεχωριστές – αλλά και σε κοινές – ναυτικές επιχειρήσεις με το γαλλικό στόλο του Ατλαντικού, κατά του βρετανικού ναυτικού).

Στην τελική και πιο αποφασιστική μάχη του Yorktown (Σεπτέμβριος-Οκτώβριος 1781) ο Βρετανός αρχιστράτηγος Κορνουάλις, έχασε, γιατί οι ενισχύσεις που περίμενε δεν έφτασαν ποτέ – τους παρεμπόδισε το Γαλλικό Ναυτικό. Αντίθετα αποβιβάστηκαν τότε μερικές χιλιάδες Γαλλικού τακτικού στρατού (με πυροβόλα), που ενώθηκαν με τους Αμερικανούς και έγειραν την πλάστιγγα της μάχης υπέρ τους.

Όταν συνθηκολόγησε μετά την ήττα στο Yorktown, o Κορνουάλις παραδόθηκε σε δύο στρατούς περίπου ισοδύναμους: τον Αμερικανικό υπό τον Ουάσιγκτον και το Γαλλικό εκστρατευτικό σώμα υπό τον Κόμη Ροσσαμπώ.

Η Ναυμαχία του Ναβαρίνου

Μετά την πτώση της Ακρόπολης (24 Μαΐου 1827) η Επανάσταση του '21 έπνεε τα λοίσθια. Στην Ηπειρωτική Ελλάδα είχε κατασταλεί και μόνο στο ανατολικό τμήμα της Πελοποννήσου παρέμενε ζωντανή. Κι εκεί, όμως, απειλείτο από τον Ιμπραήμ, που σκόπευε να εκστρατεύσει κατά του Ναυπλίου και της Ύδρας.

Σε αυτή τη δύσκολη στιγμή για την Ελλάδα, η ευρωπαϊκή διπλωματία άλλαξε στάση και άρχισε να διάκειται ευμενώς προς την Επανάσταση. Συνέβαλε σε αυτό και ο νέος Υπουργός Εξωτερικών της Αγγλίας Γεώργιος Κάνινγκ, που έδωσε μια πιο φιλελεύθερη τροπή στην εξωτερική πολιτική της Γηραιάς Αλβιόνας. Έτσι, στις 24 Ιουνίου 1827 υπογράφτηκε στο Λονδίνο συνθήκη μεταξύ Αγγλίας, Γαλλίας και Ρωσίας, που καθόριζε τα της ανεξαρτησίας της Ελλάδας.

Σύμφωνα με τη συνθήκη, ιδρυόταν ελληνικό κράτος υπό την επικυριαρχία του Σουλτάνου, με σύνορα τον Αμβρακικό και τον Παγασητικό Κόλπο. Στη Συνθήκη Ειρηνεύσεως της Ελλάδος υπήρχε κι ένα μυστικό άρθρο, που προέβλεπε την επέμβαση των τριών δυνάμεων, εάν οι δύο εμπόλεμοι δεν δέχονταν τους όρους της σύμβασης.

Προς τούτο, ο αγγλικός στόλος υπό τον αντιναύαρχο Κόδριγκτον, ο γαλλικός υπό τον υποναύαρχο Δεριγνύ και ο ρωσικός υπό τον υποναύαρχο Χέυδεν, κατέπλευσαν στην Πελοπόννησο για να επιβάλουν την κατάπαυση των εχθροπραξιών. Η ελληνική πλευρά δέχτηκε με προθυμία την πρόταση των τριών Συμμάχων, ενώ ο Σουλτάνος δυσανασχέτησε και απέκρουσε οποιαδήποτε επέμβαση στην επικράτειά του.

Ο τουρκοαιγυπτιακός στόλος, υπό τους Ταχίρ Πασά, Μουχαρέμ Μπέη και Μουσταφά Μπέη, πρόλαβε να προσορμισθεί στη λιμνοθάλασσα του Ναβαρίνου (σημερινή Πύλος), προτού προλάβει ο Δεριγνύ να τον εμποδίσει. Στόχος, τώρα, των τριών ναυάρχων ήταν να παρεμποδίσουν τη μεταφορά αιγυπτιακών στρατευμάτων σε άλλες περιοχές της Πελοποννήσου. Στις 7 Σεπτεμβρίου 1827 ο Κόδριγκτον, που είχε το γενικό πρόσταγμα, διαμήνυσε στον Ιμπραήμ ότι ο στόλος του βρισκόταν εκεί για να επιβάλει ανακωχή και τον προειδοποίησε ότι τυχόν άρνησή του θα τον υποχρέωνε να την επιβάλει δια της βίας.

Ο Ιμπραήμ, που συνέχιζε με αμείωτη ένταση τις στρατιωτικές επιχειρήσεις του στην Πελοπόννησο, πήρε μάλλον αψήφιστα την απειλή του Κόδριγκτον και τις επόμενες μέρες δύο μοίρες του τουρκοαιγυπτιακού στόλου εξήλθαν από το Ναβαρίνο με κατεύθυνση την Ύδρα και την Πάτρα. Εμποδίστηκαν, όμως, από τον συμμαχικό στόλο και αναγκάσθηκαν να προσορμιστούν και πάλι στο Ναβαρίνο.