Όλο και συχνότερα βλέπουν την δημοσιότητα περιστατικά επιθέσεων κατά υπαλλήλων της ΔΕΔΔΗΕ που προσπάθησαν να κόψουν το ρεύμα σε σπίτια και σε επιχειρήσεις. Ένας κανόνας λέει ότι όταν δημοσιοποιείται ένα γεγονός υπάρχουν τουλάχιστον άλλα δέκα που παραμένουν κρυμμένα.
Στις αρχαίες κοινωνίες η δικαιοσύνη έπαιρνε την μορφή της αυτοδικίας. Κατά κανόνα οποιαδήποτε αδικία γινόταν μέσα στα πλαίσια της φυλής γινόταν από λάθος, αφού το αίσθημα της ενότητας της ομάδας ήταν ισχυρότερο ακόμα κι από το αίσθημα της ατομικής επιβίωσης. Η δικαιοσύνη αποδιδόταν με ειρηνικά μέσα, συνήθως με την έκφραση λύπης από την πλευρά του αδικήσαντος και την επανόρθωση της ζημιάς. Η εκδίκηση στα πλαίσια της ομάδας ήταν αδιανόητη μιας και η ενότητα της ομάδας ήταν αδιανόητο να διαρραγεί για οποιονδήποτε λόγο.
Διαφορετικά ήσαν τα πράγματα σε περίπτωση αδικίας μεταξύ διαφορετικών φυλών. Η αδικημένη φυλή ζητούσε να της αποδοθεί έκφραση λύπης και αποζημίωση. Αν η άλλη φυλή αρνιόταν, τότε οι αδικημένοι έπαιρναν αυτό που ήθελαν με τη βία. Συνήθως ξεσπούσε πόλεμος. Σε περίπτωση φόνου η φυλή του φονευθέντος ζητούσε να της παραδοθεί ο φονιάς. Αν η άλλη φυλή αρνιόταν ξεσπούσε πόλεμος μέχρι εσχάτων. Ο νικητής δεν αρκούταν στη νίκη, αλλά εξολόθρευε κάθε μέλος της νικημένης φυλής, τα οικοδομήματα, τα ζώα, τα σπαρτά, ακόμα και τα μωρά, στα οποία έβλεπε μια μελλοντική απειλή. Μια παλιά σκανδιναβική παροιμία λέει: «Μέσα σε κάθε παιδί ενεδρεύει ένας λύκος».
Η αιματηρή εκδίκηση ήταν μέρος της κουλτούρας όλων των παλιών λαών και η διάπραξή της ήταν πρώτη προτεραιότητα. Μια άλλη σκανδιναβική παροιμία λέει: «Ακόμα κι όταν το όστρακο θα έχει γίνει σκόνη κι αν περάσουν ακόμα χίλια χρόνια, η φωτιά της εκδίκησης θα καίει την καρδιά μου».
Στην παλιά Βουργουνδία όποιος έκαιγε μια ξένη θημωνιά καιγόταν ζωντανός από το πλήθος με συνοπτικές διαδικασίες, αφού από την θημωνιά εξαρτιόταν η ύπαρξη μιας ολόκληρης οικογένειας. Στην Δαλματία, οι γυναίκες του σκοτωμένου κρεμούσαν το ματωμένο πουκάμισό του πάνω από το τζάκι και το έδειχναν στα παιδιά τους, ετοιμάζοντάς τα να πάρουν εκδίκηση όταν θα μεγάλωναν.
Ο ιστορικός Χένρυ Λιούις Μόργκαν γράφει για Ινδιάνους της Β. Αμερικής που αυτοκτόνησαν επειδή, για κάποιους λόγους, δεν μπόρεσαν να πάρουν εκδίκηση για αδικία που έγινε σε βάρος της φυλής.
