Όπως εξελίσσονται τα πράγματα στη Μέση Ανατολή, τυχόν επέκταση του πολέμου στο Ιράν δεν μπορεί να αποκλειστεί, παρά τις διεθνείς εκκλήσεις για αυτοσυγκράτηση (και εκ μέρους των ΗΠΑ) με δεδομένη την πρόθεση του Ισραήλ να πληρώσει το Ιράν το “τίμημα” για την επίθεση του, «την κατάλληλη στιγμή», όπως διεμήνυσε ο Ισραηλινός υπουργός Πολέμου. Εάν το Ισραήλ αγνοήσει τις διεθνείς πιέσεις και προχωρήσει σε αντίποινα για την επίθεση του Ιράν και η δε Τεχεράνη (όπως έχει προειδοποιήσει) αντιδράσει, τότε θα πάμε σε γενίκευση.
Το Ιράν –σύμφωνα με την άποψη πολλών ειδικών και σε αντίθεση με την επικρατούσα στερεοτυπική αντίληψη– είναι ένας σκληρά ορθολογικός και προσεκτικός δρων και δύσκολα θα μπλέξει σε μια εκτεταμένη σύγκρουση. Τον εν λόγω ισχυρισμό επιβεβαιώνει η στάση της Τεχεράνης που λίγο μετά την έναρξη της ιρανικής επίθεσης δήλωσε πως “πέτυχε τον στόχο της” και έδωσε μήνυμα αποκλιμάκωσης. Όμως, όλα θα εξαρτηθούν και από την στάση που θα κρατήσει το Ισραήλ, την στιγμή που το μέτωπο στα βόρεια σύνορα του με την Χεζμπολάχ του Λιβάνου είναι ακόμα ανοιχτό, ενώ υπάρχει πάντα και η δράση των σιιτών ανταρτών Χούτι στο μέτωπο της Ερυθράς Θάλασσας.
Στο σημείο αυτό θα πρέπει να επισημάνουμε ότι ο πόλεμος με το Ιράν ήταν επιθυμητή εξέλιξη από μια μερίδα της ισραηλινής πολιτοκοστρατιωτικής ηγεσίας, πολύ πριν εκδηλωθεί η επίθεση του Ιράν. Πάγιος συλλογισμός τους (που προφανώς και ισχυροποιήθηκε μετά την ιρανική επίθεση) είναι να δοθεί μια “οριστική λύση” στην ιρανική απειλή, όπως αυτοί την αντιλαμβάνονται, παρασέρνοντας και τις ΗΠΑ σε έναν πόλεμο εναντίον του Ιράν. Γνωρίζοντας τον συλλογισμό τους, ο Μπάιντεν έσπευσε να ξεκαθαρίσει πως οι ΗΠΑ δεν θα υποστηρίξουν ισραηλινά αντίποινα στην ιρανική επίθεση.
Ο εγκλωβισμός στην αντίληψη της “αποφασιστικής νίκης” είναι μια από τις διαχρονικές παθογένειες του Ισραήλ, η οποία προέκυψε από τις συνεχείς και σαρωτικές στρατιωτικές επιτυχίες του εναντίον των αραβικών στρατών, στις πρώτες δεκαετίες μετά τη δημιουργία του εβραϊκού κράτους, που οδήγησαν όμως σε διαδοχικά αδιέξοδα. Έτσι, κάθε στρατιωτική νίκη του Ισραήλ, αντί για ειρήνευση, οδηγούσε σε μια ακόμη πολεμική αναμέτρηση.
Ο διαχρονικός εγκλωβισμός του Ισραήλ
Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι η συντριπτική και γρήγορη νίκη στον Πόλεμο των Έξι Ημερών, που εξέπληξε και τους ίδιους τους Ισραηλινούς και η οποία οδήγησε στην κατάληψη ολοκλήρου της Χερσονήσου του Σινά, κάτι που δεν περιλαμβάνονταν στις αρχικές στοχεύσεις της ισραηλινής ηγεσίας. Αυτή όμως η “υπερβάλλουσα” επιτυχία οδήγησε στον μετέπειτα “Πόλεμο Φθοράς” με την Αίγυπτο και στη συνέχεια στον Πόλεμο του Γιομ Κιπούρ.
Στα επόμενα χρόνια απέτυχαν και οι επιθέσεις στον Λίβανο, που αποσκοπούσαν στην εξαφάνιση των επικίνδυνων για το Ισραήλ δυνάμεων που δρούσαν εκεί. Στον πρώτο πόλεμο του Λιβάνου το 1982 οι ισραηλινές δυνάμεις, παρόλες τις αρχικές σαρωτικές επιτυχίες τους, στις οποίες ξεχωρίζει η συντριπτική νίκη της ισραηλινής αεροπορίας ενάντια στο πυκνό αντιαεροπορικό δίκτυο των Σύριων στην Κοιλάδα Μπεκάα, εγκλωβίστηκαν σε μάχες φθοράς, τόσο στα στενά περάσματα του Νοτίου Λιβάνου, όσο και μέσα στον αστικό ιστό της Βηρυτού.
Επίσης, η επιχείρηση αμαυρώθηκε από τις σφαγές των προσφύγων στα στρατόπεδα Σάμπρα και Σατίλα από χριστιανικές πολιτοφυλακές, με την ανοχή των Ισραηλινών. Στον Δεύτερο Πόλεμο του Λιβάνου το 2006 οι ισραηλινές ένοπλες δυνάμεις (IDF) απέτυχαν με ταπεινωτικό τρόπο να επιτύχουν συντριπτικό πλήγμα στην μικροσκοπική τότε Χεζμπολάχ. Οι IDF εφάρμοσαν ένα αμφιλεγόμενο νέο δόγμα, τις επιχειρήσεις EBO (Εffects Based Operations), βασισμένες εν μέρει πάνω σε θεωρίες Γάλλων μεταμοντέρνων φιλοσόφων! Μετά από την αποτυχία αυτή, οι IDF σταμάτησαν τα “πρωτοποριακά” πειράματα και ξαναγύρισαν στις παραδοσιακές μεθόδους μάχης, με πολύ θετικά αποτελέσματα, όπως φάνηκε στην επιχείρηση Cast Lead μερικά χρόνια μετά και στη συνέχεια σε άλλες επιχειρήσεις εναντίον της Χαμάς.
Ο άλυτος γρίφος του Ιράν
Η εμμονή του Ισραήλ σε μια “τελική νίκη” δια των όπλων έναντι του Ιράν υπήρχε και πριν την ιρανική επίθεση. Στην πραγματικότητα έφτασε σε πρωτοφανή επίπεδα μετά την επίθεση της Χαμάς, την οποία το Τελ Αβίβ έσπευσε από την πρώτη στιγμή να αποδώσει στο Ιράν – με τις ΗΠΑ να μην αποδέχονται τον ισραηλινό ισχυρισμό. Το Ισραήλ θεωρεί το Ιράν ως κορυφαία απειλή για την ίδια του την ύπαρξη και θέλει να εξαλείψει αυτήν την απειλή με έναν “αποφασιστικό πόλεμο” (φόβος που είναι υπερβολικός αλλά όχι εντελώς αβάσιμος). Όμως, η λογική του “μεγάλου πολέμου” με το Ιράν (παρασέρνοντας και τις “άβουλες” ΗΠΑ σε αυτόν), ο οποίος υποτίθεται ότι θα φέρει κάποιο “οριστικό” αποτέλεσμα, πάσχει και ορθότατα έχουν ενδοιασμούς οι Αμερικανοί (ακόμα και επί Τραμπ).
Ας έχουμε υπόψη μας πως είναι σχεδόν αδύνατον να επιτευχθεί κατάληψη του Ιράν από τις αμερικανικές δυνάμεις, όπως έγινε στο Ιράκ, ή έστω αλλαγή καθεστώτος. Ακόμη και αν δεν υπάρξει καμία αντίδραση από Κίνα και Ρωσία (κάτι περίπου αδύνατον), η επιχείρηση αυτή είναι τέτοιας κλίμακας που ξεφεύγει από τις δυνατότητες των Αμερικανών σήμερα, ακόμη και στην απίθανη περίπτωση που θα ήταν πρόθυμοι να εμπλακούν σε πολυετή πόλεμο μεγάλης κλίμακας, τύπου Β΄ Παγκοσμίου.
ΓΡΙΒΑΣ ΚΩΣΤΑΣ
ΛΥΓΕΡΟΣ ΣΤΑΥΡΟΣ