Μελέτης Μελετόπουλος: Του Κολοκοτρώνη ο αλγόριθμος

Η επετειακή ομιλία του Διευθυντή της Ιονίου Σχολής Μελέτη Μελετόπουλου για τα 200 χρόνια από τη Μάχη των Δερβενακίων.

Η καθηγήτρια Ευθυμίου συκοφαντεί τον Κολοκοτρώνη

Η καθηγήτρια Ευθυμίου συκοφαντεί τον Κολοκοτρώνη – Ζήλωσε δόξα Ρεπούση17/09/2021

ΚΑΡΑΜΠΕΛΙΑΣ ΓΙΩΡΓΟΣ

Το τελευταίο διάστημα παρακολουθώ έκπληκτος τις συστηματικές επιθέσεις της κ. Μαρίας Ευθυμίου, που έχει πλέον αναγορευτεί στη μιντιακή μας ιστορικό(;), εναντίον του Θεόδωρου Κολοκοτρώνη και, εκ του αντιθέτου, τα διθυραμβικά σχόλιά της για τον Αλέξανδρο Μαυροκορδάτο. Διαβάζουμε σε συνέντευξή της στο Insidestory, την οποία αναπαρήγαγαν πολλές ιστοσελίδες:

«Αυτό που οδήγησε την επανάσταση σε δύο κύκλους εμφυλίων ήταν η επιδίωξη του Θεόδωρου Κολοκοτρώνη να την ελέγξει πολιτικά. Τελικά, ο Κολοκοτρώνης και οι Πελοποννήσιοι ηττήθηκαν, γι’ αυτό και φυλακίστηκαν από τους αντιπάλους τους το 1825 στο μοναστήρι του Προφήτη Ηλία, στην Ύδρα. Ο Κολοκοτρώνης μπήκε στη διαδικασία διεκδίκησης της εξουσίας εκ μέρους των “στρατιωτικών”, στηριγμένος στο γεγονός ότι είχε νικήσει, το καλοκαίρι του 1822, τον Δράμαλη στα Δερβενάκια, κάτι που εκτίναξε το κύρος και τη δύναμη του ίδιου, αλλά και των “στρατιωτικών” απέναντι στους “πολιτικούς”.


Με τις κινήσεις του να ελέγξει την Εθνοσυνέλευση του Άστρους, κατηγορήθηκε ότι επεδίωκε να εγκαθιδρύσει “γκοβέρνο μιλιτάρε”, δηλαδή στρατιωτική κυβέρνηση. Θα μπορούσε να είχε επιτύχει, αλλά χειρίστηκε το πράγμα αφρόνως και τελικά απέτυχε, την ίδια ώρα που ο Ιμπραήμ Πασάς και οι Αιγύπτιοι έμοιαζε πως συνέτριβαν την Επανάσταση, με μεγάλο κίνδυνο να ακολουθήσει γενική σφαγή… Ένας άνθρωπος, ο οποίος πράγματι στα Δερβενάκια έσωσε την Επανάσταση, δρα μετά με τρόπο βλαπτικό για αυτήν…».

Τέτοια παρανάγνωση της ιστορικής αλήθειας είναι πράγματι εντυπωσιακή. Η κ. Ευθυμίου ξεπερνάει και την κυρία Ψιμούλη, που είχε κατασυκοφαντήσει σε βιβλίο της τους Σουλιώτες (βλέπε σχετικά το βιβλίο μου, “Συνωστισμένες στο Ζάλογγο”). Ωστόσο, το βιβλίο της κ. Ψιμούλη αποτελούσε μια εξαντλητική ιστορική έρευνα για τους Σουλιώτες, ενώ αντίθετα η κ. Ευθυμίου διακινεί αυτές τις απόψεις της με τη μεγαλύτερη ευκολία και χωρίς τεκμηρίωση σε ομιλίες και συνεντεύξεις της, όπως δύο πρόσφατες εκτενείς συνεντεύξεις της στον δημοσιογράφο Μάκη Προβατά.

Η Ευθυμίου διαστρεβλώνει την αλήθεια

ΘΕΟΔΩΡΟΣ ΚΟΛΟΚΟΤΡΩΝΗΣ

Γεννήθηκα εις τα 1770, Απριλίου 3,…εις ένα βουνό, εις ένα δένδρον αποκάτω, εις την παλαιάν Μεσσηνίαν, ονομαζόμενον Ραμαβούνι

(Θεόδωρος Κολοκοτρώνης)

Ο Γεώργιος Τερτσέτης (1800-1874), ο απομνημονευματογράφος του Κολοκοτρώνη, μας παραδίδει τον εξής διάλογο μεταξύ του Κολοκοτρώνη και ενός Κυρίου Τ.

(Εις την θανήν του μακαρίτου Α. Ζαΐμη*, ακολουθώντας το λείψανο έκλαιγε απαρηγόρητα. Ο Κύριος Τ. ζηλωτής να ακούση την καρδία του, του λέγει: «Δεν ενθυμείσαι τες διχόνοιές σας;»  Απεκρίθη: «Εσταθήκαμε συχνά εχθροί ανάμεσόν μας, αλλά δεν τον εμίσησα ποτέ». Δείχνοντάς του συγχρόνως άλλο έξοχον αγωνιστή της πατρίδος, του είπε: «Εσταθήκαμε συχνά φίλοι, αλλά δεν τον ηγάπησα ποτέ»)

ΚΟΛΟΚΟΤΡΩΝΗ ΑΠΟΜΝΗΜΟΝΕΥΜΑΤΑ, Καταγραφή Γ. ΤΕΡΤΣΕΤΗ, εκδόσεις ΩΚΕΑΝΙΣ, σ. 238

* Πρόκειται για τον Ανδρέα Ζαΐμη (1791-1840)

Σαν σήμερα γεννήθηκε Ο ΕΛΕΥΘΕΡΩΤΗΣ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ. 

 "Η Ζαμπία ή Ζαμπέτα, η μητέρα του Θεόδωρου Κολοκοτρώνη, ήταν κόρη του οπλαρχηγού της Αλωνίσταινας Κωτσάκη. Παντρεύτηκε τον Κωνσταντίνο Κολοκοτρώνη το 1762, όντας ακόμη σχεδόν σε παιδική ηλικία. Κατά τη διάρκεια του διωγμού και της φυγής στον πόλεμο του 1770, περπατούσε μέσα στη φάλαγγα, όλη τη νύχτα, με τους πόνους της γέννας. Όταν αισθάνθηκε ότι η στιγμή πλησιάζει, ξάπλωσε «κατάλακα» κάτω από ένα δέντρο, ζήτησε τη βοήθεια του Θεού και των γυναικών που βρίσκονταν κοντά της (μεταξύ των οποίων και η πεθερά της Γεωργίτσα) και κατά τα χαράματα της 3ης (κατ’ άλλους της 4ης)  Απριλίου έφερε στον κόσμο τον μέλλοντα αρχιστράτηγο και ελευθερωτή της Ελλάδας.

19 Ιουνίου 1827. Θεόδωρος Κολοκοτρώνης

Του Νίκου Παστελάκου 

"Εις τον καιρό του προσκυνήματος εφοβήθηκα μόνο δια την πατρίδα μου, όχι άλλη φορά, ούτε εις τας αρχάς, ούτε εις τον καιρό του Δράμαλη, όπου ήλθε με τριάντα χιλιάδες στράτευμα εκλεκτό, ούτε ποτέ, μόνο εις το προσκύνημα εφοβήθηκα. 

Η Ρούμελη ήτον όλη προσκυνημένη, η Αθήνα πεσμένη, τα ρουμελιώτικα στρατεύματα διαλυμένα, μόνον η Πελοπόννησος ήταν μεινεμένη με τα δυο νησιά Ύδρα και Σπέτσαις, οπού είχαν δύναμιν. 

Ο Κιουταχής είχε πάρει προσκυνοχάρτια, επάσχιζε να πάρη κι ο Ιμπραϊμης δια να στείλη εις την Κωνσταντινούπολιν, και όταν ή ο μινίστρος της Αγγλίας ή άλλης δυνάμεως εμεσίτευαν εις τον Σουλτάνον δια την Ελλάδα, να τους αποκριθή, ποιά Ελλάδα; Η Ελλάς είναι προσκυνημένη, και να τα προσκυνοχάρτια τους. Εκτός από μερικοί κακοί άνθρωποι, ιδού οι άλλοι επροσκύνησαν. Τότε αι δυνάμεις δεν είχαν τίποτε να αποκριθούν, και ημείς εχανόμεθα."

''Εγώ όντας εβγήκα εις τον Άγιον Γεώργιον, έγραψα γράμματα εις τον Γενναίον και εις τον Κολλιόπουλον, οπού ήταν συνταγμένοι, και επετάχθηκσν εις το Λιβάρτζι, την επαρχία την προσκυνημένη (Καλαβρύτων), και τους διέταξα: 

«Τσεκούρι και φωτιά εις τους προσκυνημένους!» 

Και έτσι επέρασαν εις το Λιβάρτζι. Τότε έστειλεν ο Μπραϊμης καταπατητάδες, να ιδή που είμαι και τί ασκέρι έχω, και έδωσε ενός Ρωμιού τριακόσια μπαρμπούτια, δια να μάθη πού είμαι και να μου ριχθή επάνω, και εγώ τον έπιασα και έστειλα εις την δημοσιά και τον εκρέμασα, εις τα Καλάβρυτα, δύο ώρες απ' έξω. 

Αντιθέσεις - Γιάννης Σμαραγδής: Πώς έγινε το '21

ΠΗΓΗ:https://youtu.be/fftQXluAnQk

 Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com

"…εψήφισαν να εκποιήσουν την γήν, με σκοπόν να βγάλουν ότι είχαν εξοδεύσει, όσα ήθελαν, και να αποζημειωθούν εις γην και να αφήσουν τον λαόν γυμνόν και από αυτήν την ελπίδα της γης. .."

ΓΙΩΡΓΟΣ ΤΑΣΙΟΠΟΥΛΟΣ

Δεν έχουν αλλάξει και πολλά από το εθνικό άγος της διχόνοιας, του κοτζαμπασισμού, των υπηρετών των ξένων προστατών μας, ενδεικτικά:

----

Μετά την συντριβή του πασά της Δράμας Μαχμούτ, του επονομαζόμενου Δράμαλη, στα Δερβενάκια και στο Αγιονόρι τον Ιούλιο του 1822, η κυβέρνηση που είχε προκύψει από την Α΄ Εθνοσυνέλευση της Επιδαύρου (Πιάδα), ουσιαστικά ελεγχόταν από τους Πελοποννήσιους προκρίτους και τους νησιώτες καραβοκύρηδες που δεν συμμετείχαν στην ‘Πελοποννησιακή Γερουσία’.

Οι ‘Φιλικοί’ παραμερίστηκαν από την πολιτική εξουσία.

Όμως αυτή η κυβέρνηση των κοτζαμπάσηδων, έχασε την αξιοπιστία της αφού μπροστά στον προελαύνοντα εχθρό, τα μέλη της πανικόβλητα κατέφυγαν στα πλοία αντί να κάνουν κάτι για την αντιμετώπιση της κατάστασης. Αντίθετα οι ‘Φιλικοί’ οπλαρχηγοί, ο Κολοκοτρώνης, ο Πλαπούτας, ο Νικήτας Σταματελόπουλος, ο Τσόκρης κ.α. μαζί με τον Δημήτριο Υψηλάντη και την ‘Πελοποννησιακή Γερουσία’, επειδή εκείνη την κρίσιμη ώρα είχαν πρωτοστατήσει στην συντριβή του μεγάλου τουρκικού εκστρατευτικού σώματος και στη σωτηρία της επανάστασης, απολάμβαναν της εμπιστοσύνης του απλού λαού και είχαν εξελιχθεί σε δυναμικό πόλο διεκδίκησης της εξουσίας.

Η Β΄ Εθνοσυνέλευση έγινε από τις 29 Μαρτίου μέχρι τις 18 Απριλίου 1823. Εκεί εκτός των ‘Φιλικών’ του Κολοκοτρώνη και του Δ. Υψηλάντη και των ‘Κοτζαμπάσηδων του Μοριά’ εμφανίστηκε και μια τρίτη παράταξη, αυτή των ‘Υδραίων καραβοκύρηδων’ που συνεργάζονταν με τους Ρουμελιώτες. ‘Κοτζαμπάσηδες’ και ‘Υδραίοι’ είχαν την απόλυτη πλειοψηφία στην εθνοσυνέλευση με δύναμη 150 πληρεξουσίων. Πρόεδρος της συνέλευσης εκλέχθηκε ο Πετρόμπεης Μαυρομιχάλης, αντιπρόεδρος ο Θεοδώρητος Βρεσθένης και αρχιγραμματέας ο Θεόδωρος Νέγρης.

Κατά τη συνέλευση αποφασίστηκε να καταργηθούν οι τοπικοί οργανισμοί, ώστε να υπάρχει ένα μόνο κέντρο εξουσίας και συντονισμού. Αυτό ήταν το ‘Εκτελεστικό’ που ήταν πενταμελές και κατά τους τύπους υπάγονταν στο άλλο σώμα, το Βουλευτικό, τις αποφάσεις του οποίου όφειλε να εκτελεί.

Πρόεδρος του Εκτελεστικού ήταν ο Πετρόμπεης Μαυρομιχάλης Αρχιγραμματέας του Εκτελεστικού ήταν ο Αλέξανδρος Μαυροκορδάτος.

Για την εξεύρεση πόρων η Β΄ Εθνοσυνέλευση περιέλαβε στο άρθρο λε΄ του ‘Νόμου της Επιδαύρου’ ειδική διάταξη, η οποία όριζε ότι: 

"...το Βουλευτικόν αποφασίζει περί δανείων με την εγγύησιν του έθνους λαμβανομένων".

 Μια απόφαση της συνέλευσης, που έπαιξε ρόλο στο διχασμό, ήταν η κατάργηση της αρχιστρατηγίας και ο ταυτόχρονος διορισμός πενήντα στρατηγών, κάτι που ουσιαστικά αποδυνάμωνε τη θέση του Κολοκοτρώνη και έδινε ερείσματα στους ‘Κυβερνητικούς’ που σκόπευαν να διασπάσουν το μέτωπο των οπλαρχηγών. 

Ταυτόχρονα έγινε προσπάθεια για τον καταρτισμό του προϋπολογισμού του νέου Κράτους και λόγω των διασυνδέσεων του Αλέξανδρου Μαυροκορδάτου με Άγγλους τραπεζίτες, ξεκίνησαν οι διαδικασίες αναζήτησης δανείου για τις ανάγκες της συνέχισης του Αγώνα από την αγορά του Λονδίνου, με υποθήκη τα ‘εθνικά κτήματα'.

Κατά τη διάρκεια ακόμα των εργασιών της εθνοσυνέλευσης ξεκίνησαν οι έριδες και οι φονικοί εμφύλιοι διαπληκτισμοί.

Ο Κολοκοτρώνης στα απομνημονεύματά του αναφέρει ότι στη συνέλευση οι κυβερνητικοί:

«…εψήφισαν να εκποιήσουν την γήν, με σκοπόν να βγάλουν ότι είχαν εξοδεύσει, όσα ήθελαν, και να αποζημειωθούν εις γην και να αφήσουν τον λαόν γυμνόν και από αυτήν την ελπίδα της γης. Τότε ο λαός εγύρισε με την γνώμην την εδική μου…»

ΠΗΓΗ:ΓΙΩΡΓΟΣ ΤΑΣΙΟΠΟΥΛΟΣ

Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com

ΠΡΟΣΤΑΣΙΑ ΚΑΙ ΚΑΤΟΧΗ

ΠΡΟΣΤΑΣΙΑ ΚΑΙ ΚΑΤΟΧΗ

ΓΙΩΡΓΟΣ ΤΑΣΙΟΠΟΥΛΟΣ

Και ας μας το είχε τόσο έξοχα εκφράσει ο Κάλβος, "Καλύτερα διασκορπισμένοι οι Έλληνες, παρά προστάτας να 'χωμεν"

Για σκεφτείτε τον υπερήφανο, Γέρο του Μοριά να αναγκάζεται να βάλει υπογραφή στην επονείδιστη 'Πράξη Υποταγής" στην Αγγλία:

"Το ελληνικόν έθνος, δυνάμει της παρούσης πράξεως, θέτει εκουσίως την ιεράν παρακαταθήκη της εαυτού ελευθερίας, εθνικής ανεξαρτησίας και πολιτικής υπάρξεως υπό την μοναδικήν υπεράσπισιν της Μεγάλης Βρετανίας" (1825)

ΒΑΒΑΡΙΚΗ ΚΑΤΟΧΗ

Προϊόν της απελπισίας τους τις περισσότερες φορές η ανάγκη ξένης προστασίας.
"Έπειτα από όλα τούτα τα δεινά που τους έβρισκαν οι Έλληνες καρτέραγαν ελευθερωτές του Βαβαρέζους και μεσσία τον Όθωνα", έγραφε ο Δ. Φωτιάδης.

"Οπλαρχηγοί και στρατιώται", λέει ο Κασομούλης "από τον Θεόν, κράζοντες καθημερινώς ένα σκύλον μόνον να πέμψη ο Βασιλεύς να τον αντιπροσωπεύση, ήθελαν τον δεχθή μετά πάσης χαράς δια να παύσουν τα βάσανά των "

Πώς να μη θυμηθούμε τους στίχους του Σολωμού:

"Δυστυχισμένε μου λαέ, καλέ κι αγαπημένε,

πάντοτ' ευκολοπίστευτε και πάντα προδομένε".

Πάντα όμως, η ξένη προστασία έχει και τους κατάλληλους ανθρώπους της. Όταν μαθεύτηκε πως ο Όθωνας ξεκίνησε και όπου να 'ναι θα 'φτανε στην Ελλάδα, ο Κωλέτης γύρεψε να σιγουρευτεί πως όχι μονάχα στ' Ανάπλι δε θα βρεθεί ρουθούνι αντιπολιτευόμενο την εκλαμπρότητά του, μα ούτε και στο Άργος και στους Μύλους.  Ζήτησε τότε από τους Γάλλους φίλους του να πιάσουνε και τούτα τα μέρη. Κι αυτοί με προθυμία του 'κάναν το χατίρι. Σαν το μάθανε οι Αργίτες "βαρέως φέροντες την ξενικήν κατοχήν, ως μείωσιν της ανεξαρτησίας των, δι ήν πολλά εθυσίασαν και ηγωνισαντο" διαμαρτυρήθηκαν με αναφορά τους στους αντιπρεσβευτές. Μα στου κουφού την πόρτα όσο θέλεις βρόντα.

Δέχτηκε ο λαός μας την πρώτην στρατιωτική κατοχή από Βαβαρούς τυχοδιώκτες που αποτέλεσαν την φρουρά της "πατρίδας" και του Όθωνα. Χαρακτηριστικά, γράφει ένας αξιωματικός του βαβαρέζικου στρατού, ο Νέζερ:

"Εσπευδον -στη Βαβαρία- να στρατολογηθούν άνθρωποι κατά το πλείστον ανίκανοι, μη δυνηθέντες να προκόψουν εις την πατρίδα των. Ολοι τούτοι εστράφησαν προς το νεοσύστατο των ελληνικόν βασίλειον όπου ευκόλως και ανεξελέγκτως γενομένοι δεκτοί εις διάφορα αξιώματα".

Και ο τελευταίος Γερμανός ανθυπολοχαγός είχε κάτω από τις προσταγές του έναν κοτζάμ δικό μας συνταγματάρχη, ήρωα του 21! Και ο υπολοχαγός Νέζερ, αηδιασμένος από τα καμώματα των συμπατριωτών του, κάνει τούτη δω τη ομολογία:

"Και όντως πόσες δαπάνας, πόσας δυσαρεσκείας και πόσα δεινά δεν θα απέφευγεν η χώρα, εάν η αντιβασιλεία εσχημάτιζε ελληνικόν τακτικόν στρατόν εκ του σώματος των παλληκαριών, αντί να στρατολογή εις Βαυαρίαν εθελοντάς δια μεγάλων εξόδων και να φέρη ούτω εις την Ελλάδα τον συρφετόν του Γερμανικού λαού. Εκ του συρφετού εκείνου, που κατά το μεγαλύτερον μέρος του απετελέσθη εξ αλητών, κατηρτισθη στρατός, ο οποίος έπειτα από τόσας δαπάνας, απέτυχε και δεν είχε τα αποτελέσματα το προσδοκόμενον υπό της αντιβασιλείας"

Και για τούτο το στρατό, που συνάχτηκε από το "συρφετό του γερμανικού λαού" και για τη συντήρηση έξι κανονιοφόρων, αναγκαστήκαμε εμείς οι Έλληνες, στα πρώτα και τόσο δύσκολα χρόνια της ελευθερίας μας, να ξοδεύουμε όπως βεβαιώνει ο πρεσβευτής της Αυστρίας Πρόκες-Όστεν σ' έκθεσή του στην κυβέρνηση του, όλα τα έσοδα που είχε τότες στο κράτος και... 30% πάνω από αυτά! Για να διώξει ο λαός μας τους πραιτωριανούς που χρυσούς τους πλήρωσε, θα κάνει κινήματα και επαναστάσεις, θα χύσει δάκρυα κι αίμα...

ΤΑ "ΑΠΟΒΑΤΗΡΙΑ" ΤΟΥ ΟΘΩΝΑ

Στις 10 του Γενάρη, σαλπάρανε από την Κέρκυρα τρία συμμαχικά πολεμικά και τα μεταγωγικά με το στρατό.
Στις 13 φάνηκαν να περνάνε ανοιχτά από το Ναυαρίνο.
Την ίδια κιόλας μέρα, έφτασε στο Ανάπλι η είδηση πως έρχεται ο βασιλιάς, με τον παλιόν εκείνο τρόπο που μάθανε οι Έλληνες καθώς λέει ο Αισχύλος στην 'Ορέστεια' του, πως έπεσε η Τροία: ανάβοντας φωτιές από βουνό σε βουνό, από τη μία στην άλλη άκρη του Μοριά.

Λόγια και φράσεις του Γέρου του Μωριά που έγραψαν ιστορία: Εξαιρετικό podcast του ΓΕΕΘΑ με φωνή – έκπληξη

Ηχητικό αφιέρωμα στον αρχιστράτηγο της Ελληνικής Επανάστασης Θεόδωρο Κολοκοτρώνη, στο πλαίσιο του εορτασμού της επετείου της Εθνικής Παλιγγενεσίας του 1821, ετοίμασε το Γενικό Επιτελείο Εθνικής ‘Αμυνας (ΓΕΕΘΑ).

Όπως ανακοινώθηκε σχετικά, το podcast εστιάζει σε μια ιδιαίτερη πτυχή της κορυφαίας και πολυσχιδούς αυτής στρατιωτικής προσωπικότητας, αυτή του ιδανικού εμψυχωτή των επαναστατημένων Ελλήνων.

Το podcast έχει τον τίτλο «Λόγια Εμψύχωσης από τον αρχιστράτηγο του Αγώνα» και μας υπενθυμίζει τα γενναία λόγια του θρυλικού Γέρου του Μωριά προς τους συμπολεμιστές του, με τα οποία ανύψωνε το ηθικό τους τις πιο κρίσιμες ώρες της Επανάστασης, τους πλημμύριζε με θάρρος και τους πείσμωνε ακλόνητα για την τελική νίκη, προστίθεται στην ανακοίνωση.

Στην ηχογράφηση του δωδέκατου συνολικά podcast που ετοίμασε το ΓΕΕΘΑ αποδέχτηκε την πρόσκληση να συμμετέχει ο καταξιωμένος ηθοποιός Γιάννης Μπέζος, ο οποίος απήγγειλε με το ξεχωριστό ύφος του τα αιώνια λόγια του αρχιστρατήγου, που συνεχίζουν να συγκινούν και να εμψυχώνουν κάθε Έλληνα μέχρι και σήμερα.

Για την πρόθυμη και όλως τιμητική αυτή συμμετοχή του, ο αρχηγός ΓΕΕΘΑ στρατηγός Κωνσταντίνος Φλώρος συναντήθηκε με τον διακεκριμένο ηθοποιό στο γραφείο του και τον ευχαρίστησε θερμά για την ευγενική συνεισφορά του, καταλήγει η ανακοίνωση.

Με πληροφορίες από ΑΠΕ – ΜΠΕΑθήνα, Ελλάδα

Ομιλία Δ. Λιαντίνη για τον Θοδωράκη Κολοκοτρώνη στην Τρίπολη: «Χωρίς τον Κολοκοτρώνη θα είμασταν όπως οι Κούρδοι»

Η ανάρτηση... 

Ομιλία Δ. Λιαντίνη για τον Θοδωράκη Κολοκοτρώνη στην Τρίπολη: «Χωρίς τον Κολοκοτρώνη θα είμασταν όπως οι Κούρδοι»

4 Φεβρουαρίου 1843 ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης 

πέθανε από εγκεφαλικό επεισόδιο λίγο μετά την 

επιστροφή στο σπίτι του από δεξίωση στα Ανάκτορα. 

Τον έντυσαν με την στολή του Αντιστράτηγου, του έζωσαν 

τα σπαθί και έβαλαν κάτω από τα πόδια του μία τουρκική σημαία.

ΑΙΩΝΙΑ και ΑΘΑΝΑΤΗ η ΜΝΗΜΗ 

ΤΟΥ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΤΗ ΗΡΩΑ ΘΟΔΩΡΗ †

Που έφυγε σαν σήμερα 4 Φεβρουαρίου 1843 

Αξίζει να προσέξει κανείς το σεβασμό, τη σεμνότητα, 

την ευγνωμοσύνη και την αγάπη με την οποία στο βίντεο

προσεγγίζει το κενοτάφιο του Γέρου του Μοριά ο καθηγητής.

 

Δημήτρης Λιαντίνης: Ο Δάσκαλός μας

«Χωρίς τον Κολοκοτρώνη 

θα είμασταν όπως οι Κούρδοι» 

Ο εκλειπών καθηγητής σε μία από τις πολλές διδασκαλίες στο Μαράσλειο Διδασκαλείο μίλησε μεταξύ των άλλων για την την επανάσταση του 1821, την ανεξαρτησία των Ελλήνων και την σπουδαιότητα του εκάστοτε στρατηγήματος των Ελλήνων στο πέρασμα των αιώνων. Ιστορική είναι η αναφορά του στον ρόλο του πατριαρχείου στην ελληνική επανάσταση.

ΘΟΔΩΡΑΚΗΣ ΚΟΛΟΚΟΤΡΩΝΗΣ Ομιλία του Λιαντίνη 

στην Τρίπολη, στις 13 Φλεβάρη του 1993, καλεσμένος 

του φιλοτεχνικού συλλόγου της πόλης. Θέμα της ομιλίας: 

«Θοδωράκης Κολοκοτρώνης». (απομαγνητοφώνηση 

κειμένου από το βίντεο στο τέλος, ηχητικό ντοκουμέντο)

Σαν σήμερα, 4 Φεβρουαρίου 1843, στις 11:00 το πρωΐ, έφυγε από τη ζωή ο Γενάρχης του νέου Ελληνισμού. Ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης.

από Δημήτρης Σταθακόπουλος

Σαν σήμερα 4 Φεβρουαρίου 1843 (παλαιό ημερολόγιο), στις 11:00 το πρωί, έφυγε από τη ζωή ο Γενάρχης του νέου Ελληνισμού. Ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης. Αυτός που από ραγιάδες μας έκανε πάλι Ελεύθερους (η παθογένεια της διχόνοιας, της ξενοκρατίας, της υποτέλειας και κομματοκρατίας, αφορά άλλη ανάρτησ ). Στα 73 του, λίγο πριν φύγει από βαρύ εγκεφαλικό, περιόδευσε σε όλον τον Μοριά. Αποχαιρέτησε φίλους και εχθρούς. Πέρασε από τις Σπέτσες και την Ύδρα, όπου συμφιλιώθηκε με τον Κουντουριώτη που στον εμφύλιο τον είχε φυλακίσει στον Προφ. Ηλία της Ύδρας.

 
Συγχώρεσε ακόμη και τον Σχινά, τον υπουργό Δικαιοσύνης που πίεζε για την καταδίκη του, την περίοδο της δίκης και φυλάκισής του στο Παλαμήδι. Την 1η Φεβρουαρίου 1843 πάντρεψε τον γιό του Κολίνο ( Κων/νο) με την εγγονή του άλλοτε ηγεμόνα της Βλαχίας, πρίγκιπα Ιωάννη Καρατζά. Στις 3 Φεβρουαρίου παραβρέθηκε στον μεγάλο χορό του παλατιού, όπου παρουσιάσθηκε πολύ ευδιάθετος. Τα δημοτικά τραγούδια αντήχησαν στα σαλόνια. Ο Γέρος με ευθυμία προσκαλούσε τις κυρίες των τιμών να χορέψουν μαζί του. Ο Αναγνώστης Δεληγιάννης, τον παρατήρησε ότι παρά ήπιε και πολυχόρεψε. 

Μόλις γύρισε στο σπίτι του υπέστη βαρύ εγκεφαλικό. Στις 3 το ξημέρωμα η σύντροφός του Μαργαρίτα Βελισσάρη που είχε γνωρίσει στον περιορισμό του στην Ύδρα, ειδοποίησε τους γιατρούς της εποχής: Γλαράκη, Ρέζερ και Οικονόμου. Στις 11.00 πμ (σαν αυτή τη στιγμή που αναρτώ) , η καρδιά του σταμάτησε. Τα τελευταία του λόγια ήταν προς τον γιο του, τον Γενναίο ( Ιωάννη ). Του φόρεσαν τη στολή του στρατηγού και τα τσαρούχια του, τον έζωσαν με το σπαθί του, τοποθέτησαν μια Οθωμανική σημαία στα πόδια του να την πατάει συμβολικά και τον έβαλαν στο φέρετρο.
Σε αυτό τοποθέτησαν επίσης την περικεφαλαία και τη στολή που φορούσε ο Γέρος στα Επτάνησα.

Το Συμβούλιο της Επικρατείας διέκοψε την προγραμματισμένη συνεδρίασή του και το Σώμα έσπευσε στο σπίτι του νεκρού για να εκφράσει τα συλλυπητήριά του.
Το υπουργικό συμβούλιο καθόρισε το πρόγραμμα της κηδείας και διέταξε τριήμερο εθνικό πένθος.

Η νεκρώσιμη πομπή διέσχισε τη σημερινή οδό Ερμού, έστριψε στην Αιόλου και έφθασε στην εκκλησία της Αγίας Ειρήνης, μέσα σε τεράστιο πλήθος. Ο Κολίνος κάποια στιγμή λιποθύμησε, ο Γενναίος, παρά την αρχική του ψυχραιμία, δεν άντεξε και ξέσπασε σε κλάματα, ενώ γοερά θρηνούσε ο νεαρός γιος του Πάνος ο 2ος, (που ειχε αποκτήσει με την Μαργαρίτα Βελισσάρη. Ο 1ος Πάνος είχε δολοφονηθεί στον Ελληνικό εμφύλιο), κατά τη διάρκεια του επικήδειου λόγου του ρήτορα Οικονόμου εξ Οικονόμων. Κανονιοβολισμοί ακούστηκαν από το Λυκαβηττό, για το τελευταίο «αντίο» στον αρχιστράτηγο και γενάρχη/ εθνάρχη των νεοΕλλήνων.

Γέρος του Μωριά: Φωτιά & τσεκούρι σε προσκυνημένους και Ιμπραήμ

 

Το 1825 η Ελληνική επανάσταση περνούσε την πλέον κρίσιμη φάση της. Ύστερα από τους θριάμβους των προηγουμένων ετών οι Έλληνες, χάρη στη διχόνοια τους κατάφεραν να γκρεμίσουν όσα με κόπο και αίμα είχαν χτίσει. Οι εχθροί εκμεταλλεύτηκαν στο έπακρο την ελληνική φαγωμάρα. Τον Φεβρουάριο του 1825 ένας νέος φοβερός αντίπαλος πάτησε τον Μωριά.

Ήταν ο Ιμπραήμ, ο θετός γιος του Αιγύπτιου δυνάστη Μεχμέτ Αλή, ο οποίος έφτασε επικεφαλής τακτικών στρατευμάτων, διοικούμενων από Γάλλους και Ιταλούς αξιωματικούς. Απέναντί του οι Έλληνες δεν είχαν τίποτα να αντιπαρατάξουν. Τίποτα, εκτός από το Γέρο του Μωριά. Ο Ιμπραήμ αφέθηκε να αποβιβαστεί ανενόχλητος στην Πελοπόννησο τις πρώτες μέρες του Φεβρουαρίου του 1825.

Γέρος του Μωριά: Φωτιά & τσεκούρι σε προσκυνημένους και Ιμπραήμ: 

1821 - ΟΙ ΗΡΩΕΣ: ΘΕΟΔΩΡΟΣ ΚΟΛΟΚΟΤΡΩΝΗΣ

ΠΗΓΗ: #1821

 Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com

Τι διάβαζε ο Κολοκοτρώνης;

στο Πολιτισμός - Βιβλία - Ιστορία - Θεωρία — Συγγραφέας: Αναδημοσιεύσεις — 5 Σεπτεμβρίου 2021

Από την ιστοσελίδα cognoscoteam.gr

[…] Αφηγούμενος ο Κολοκοτρώνης το 1836 στον Γεώργιο Τερτσέτη τα του προ της επαναστάσεως βίου του λέγει και τα εξής: «Εις τον καιρό της νεότητος οπού ημπορούσα να μάθω κάτι τί, σχολεία, ακαδημίαι δεν υπήρχαν μόλις ήσαν μερικά σχολεία, εις τα όποια εμάθαιναν να γράφουν και να διαβάζουν. Οι παλαιοί κοτζαμπάσηδες οπού ήσαν οι πρώτιστοι του τόπου, μόλις ήξευραν να γράφουν το όνομά τους· το μεγαλύτερο μέρος των αρχιερέων δεν ήξευρε παρά εκκλησιαστικά κατά πράξιν, κανένας όμως δεν είχε μάθησι, το ψαλτήρι, το κτωήχι, ο μηναϊος, άλλαι προφητείαι, ήσαν τα βιβλία οπού ανέγνωσα» [1].

Προσωπογραφία Θεόδωρου Κολοκοτρώνη, έργο του Karl Krazeisen, 1828

Καταρχήν λοιπόν η νεανική παιδεία στην Πελοπόννησο. Κάποιος που ανήκε σε πολύκλαδη οικογένεια, σε «μεγάλο σόι» που τα μέλη του εναλλάξ δούλευαν ως κά­ποι σε προεστούς της Πελοποννήσου ή διαβιούσαν ως ορεσίβιοι κλέφτες, λέει ότι διαβάζει: τον «Οκτώηχο», το «Ψαλτήριο» και τα «Μηναία», εκκλησιαστικά λειτουργικά βιβλία δηλαδή που σημείωναν μεγάλη κυκλοφορία και πολλαπλές εκδόσεις. Τα δύο πρώτα αποτελούσαν ταυτόχρονα και τα βασικά διδακτικά εγχειρίδια που έφερναν σε επαφή τους μαθητές με τα γράμματα [2]. Λέει ότι διάβαζε επίσης και «προφητείες», φυλλάδες δηλαδή σαν τον Αγαθάγγελο που γνώριζε μεγάλη διάδοση [3], γιατί, όπως έγραφε ο Φωτάκος στο δικό του απομνημόνευμα, «τροφή και πα­ρηγοριάν έβλεπαν εις αυτόν οι Έλληνες» [4], ή όπως προσφυώς επισημαίνει ο I. Φιλήμων: «το πλήθος τούτου [του έθνους] εχειραγωγείτο ωφελίμως από τας οπτασίας του Αγαθάγγελου πιστεύον δογματικώς την μέλλουσαν μεταβολήν της τύχης του»[5].

Τότε όμως ο Κολοκοτρώνης ήταν ακόμη νιός και κλέφτης. Όταν πάει κυνηγημένος στα Επτάνησα τα πράγματα αλλάζουν. Εντάσσεται στον αγγλικό στρατό και γνωρίζει έναν άλλο κόσμο, που του ήταν τελείως άγνωστος. Στην Ζάκυνθο επίσης, την 1η Δεκεμβρίου 1818, μυείται στη Φιλική Εταιρεία, γίνεται δηλαδή δραστήριο μέλος μιας μυστικής οργάνωσης πού οραματίζεται, σχεδιάζει και ετοιμάζει μια επανάσταση. Μεταμορφώνεται συνεπώς σε νεωτερικό επαναστάτη – με το πέρασμά του μάλιστα στην Πελοπόννησο θα λέγαμε – με μια γερή δόση αναχρονισμού – γίνεται επαγγελματίας επαναστάτης. Διηγείται λοιπόν για τα τοτινά, νέα, διαβάσματά του: «Δεν είναι παρά αφού επήγα στη Ζάκυνθο οπού εύρηκα την Ιστορία τής Ελλάδος εις την άπλο-ελληνικήν τα βιβλία οπού εδιάβαζα συχνά ήτον η ιστορία της Ελλάδος, η ιστορία του Αριστομένη και Γοργώ και η Ιστορία του Σκεντέρμπεη» [6].

Θεόδωρος Κολοκοτρώνης (ΝΕΤ Η μήχανη του Χρόνου) -

ΠΗΓΗ:https://www.youtube.com/watch?v=AHnex-SKloI&t=3155s&ab_channel=TsoliasPN

 Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com

Απομνημονεύματα Θεόδωρου Κολοκοτρώνη

Γέρος τοῦ Μοριά – Ἡ ζωή του

skal 

τοῦ Φώτιου Σταυρίδη

Ὁ Θεόδωρος Κολοκοτρώνης γεννήθηκε στίς 3 Ἀπριλίου 1770 στό Ραμαβούνι Μεσσηνίας. Μητέρα του ἦταν ἡ Ζαμπία (Ζαμπέτα) Κωτσάκη ἀπό τήν Ἁλωνίσταινα καί πατέρας του ὁ Κωνσταντῆς Κολοκοτρώνης ἡγέτης τῶν Ἁρματολῶν τῆς Κορινθίας.

Εἶχε τέτοια τρομερή φήμη ὁ Κωνσταντῆς πού οἱ Τουρκαλβανοί ὁρκίζονταν μέ τήν φράση “νά μήν σώσω ἀπό τοῦ Κολοκοτρώνη τό σπαθί!”

Ἡ φάρα τοῦ Κολοκοτρώνη, τό Κολοκοτρωνέϊκο, ποτέ δέν συμβιβάστηκε μέ τόν κατακτητή, ποτέ δέν τόν προσκύνησε καί ὅπου τόν συναντοῦσε τόν πολεμοῦσε.

Ὁ παππούς τοῦ Θεοδωράκη Γιάννης Κολοκοτρώνης εἶχε πέντε γιούς: τόν Ἀναγνώστη, τόν Βασίλη, τόν Κωνσταντῆ, τόν Ἀποστόλη καί τόν Γιώργη.

Οἱ τρεῖς τελευταῖοι σκοτώθηκαν στήν περίφημη μάχη τῆς Καστάνιτσας (1780). Ὅταν ὁ Γιάννης ἔμαθε γιά τή γέννηση τοῦ ἐγγονοῦ του, ἔκανε τήν λανθασμένη πρόβλεψη, ὅτι “ἀκόμα ἕνας Κολοκοτρώνης γεννήθηκε σκλάβος καί θά πέθαινε σκλάβος”. Ὁ ἴδιος ἀπαγχονίστηκε ἀπό τούς Τούρκους ἀφοῦ προηγουμένως τόν εἶχαν ἀκρωτηριάσει, τό 1772.

Ἡ καταγωγή τῆς οἰκογένειας κρατάει ἀπό τό ἀκατοίκητο σήμερα χωριό Λιμποβίσι τοῦ Δήμου Φαλάνθου, νοτίως τῆς Βυτίνας. Στό ἐπίσης ἐγκαταλελειμμένο σήμερα χωριό Ἀρκουδόρεμα οἱ Κολοκοτρωναῖοι διατηροῦσαν τά λημέρια τους.

Μετά τήν ἐξόντωση τῆς οἰκογένειας, ὁ Ἀναγνώστης Κολοκοτρώνης φρόντισε γιά τήν ἀσφάλεια τῆς χήρας του ἀδερφοῦ του καί τοῦ δεκάχρονου Θεοδωράκη φυγαδεύοντάς τους στό χωριό Μηλιά τῆς Μάνης, ὅπου ἔμειναν τρία χρόνια. Κατόπιν πῆγαν στήν Ἁλωνίσταινα, στούς πρόποδες τοῦ Μαίναλου, ἀπό ὅπου κρατοῦσε ἡ καταγωγή τῆς Ζαμπέτας. Στή συνέχεια ὁ θεῖος Ἀναγνώστης, τούς πῆγε στό χωριό Σαμπάζικα (Ἄκοβο), ὅπου ἡ Ζαμπέτα ξενοΰφαινε, καί ἔκοβε ξύλα τά ὁποῖα ὁ μικρός Θόδωρος τά κουβαλοῦσε στήν Τρίπολη καί τά πουλοῦσε. Ὅταν, μιά μέρα ὁ μικρός Θοδωράκης ἔμπαινε μέ τό γαϊδουράκι του φορτωμένο ξύλα, στήν Τρίπολη, τό ζῶο παραπάτησε σέ μία λακούβα μέ νερά μέ ἀποτέλεσμα νά βραχεῖ ἕνας Τοῦρκος πού περνοῦσε δίπλα του. Τότε αὐτός ἀγριεμένος τοῦ ἔδωσε δύο χαστούκια. Ὁ Κολοκοτρώνης ἀπό τήν ἡμέρα ἐκείνη δέν ξαναπῆγε στήν Τρίπολη. Θά ἔμπαινε ὕστερα ἀπό σαράντα χρόνια στρατηγός τῶν Ἑλλήνων καί ἐκδικητής.

Τό 1790 παντρεύτηκε σέ ἡλικία 20 χρονῶν τή θυγατέρα τοῦ προεστοῦ Καρούτσου τήν Αἰκατερίνη (1790) μέ τήν ὁποία ἔκανε ἕξι παιδιά. Βγῆκε ἀπό μικρός στήν κλεφτουριά καί γρήγορα ἔγινε πρωτοπαλίκαρο τοῦ Ζαχαριᾶ Μπαρμπιτσιώτη. Ὁ Ζαχαριᾶς, ὅταν παρατηροῦσε τό νεαρό κλέφτη νά μήν ἀποχωρίζεται τό τουφέκι του οὔτε ἀκόμα καί ὅταν χόρευε, εἶχε προβλέψει ὅτι κάποτε αὐτός θά πάρει τήν θέση του καί θά γίνει καπετάνιος. Πράγματι, ὁ Θεόδωρος Κολοκοτρώνης, σέ νεαρή ἡλικία, ἔγινε καπετάνιος, ἐπικεφαλῆς ἑξῆντα ἀνδρῶν καί ἀφοῦ οἱ Τοῦρκοι δέν μποροῦσαν νά τόν θανατώσουν τόν ἔκαναν ἀρματολό στήν ἐπαρχία Λεονταρίου καί Καρύταινας. Συμμετεῖχε καί στίς ἐμφύλιες διενέξεις μεταξύ τῶν οἰκογενειῶν τῆς Μάνης, βοηθώντας τόν μπέη Παναγιώτη Κουμουντουράκη πού μαχόταν ἐναντίον τοῦ μισητοῦ του ἀντιπάλου Ἀντώνμπεη Γρηγοράκη.

«Ἡ Μάνη ἐφθόνησε τόν Μπέϊ, ἦλθε καί ὁ Σερεμέτ Μπέϊς, διά νά βάλουν τόν Ἀντωνόμπεη Γληγοράκη. Ἦλθε ὁ Μπέϊς ὁ Κουμουντουράκης εἰς τήν Καλαμάτα μέ ἑξῆντα ἀνθρώπους, ἐγώ εἶχα δεκαοκτώ. Μέ ἐμπόδιζαν νά βοηθήσω τόν Κουμουντουράκη, ἀλλά ἔπρεπε νά τόν βοηθήσω ἐξ’ αἰτίας τῆς φιλίας. 3.000 Τοῦρκοι καί Μανιᾶται πηγαίνουν κατά τοῦ Κουμουντουράκη. (Συμμάχησε ὁ Γρηγοράκης μέ τούς Τούρκους γιά νά γίνει αὐτός μπέης τῆς Μάνης καί ἐπιτέθηκε στόν Κουμουντουράκη).

Βλέπω μικρά μπαϊράκια εἰς ταῖς Καπετανῖαις, συμβούλευσα νά μήν πᾶμε μέσα εἰς τήν Μάνη, ἠθέλαμε νά πιάσωμε τό κάστρο τοῦ Κουμουντουράκη τέσσαρες ὥραις μακρυά ἀπό τήν Καλαμάτα. Οἱ Καπετανάκιδες καί ἄλλοι Μανιάταις μας πολέμησαν, ἐλαβώθηκα.

Ἐπιάσαμε τόν πύργον, ἔπειτα διά νυκτός ἀνέβημεν εἰς τό κάστρο. Οἱ πατζαοῦρες (τά βόλια πού δέχτηκε ἀπό πυροβολισμό) τῆς λαβωματιᾶς ἦτον μέσα. Ὁ Παναγιώτης Μούρτζινος καί ὁ Χρηστέας, φίλοι πατρικοί, τούς γράφω ἕνα γράμμα, μέ κάθε συμβιβασμό νά ἔβγω, νά ὑπάγω εἰς τήν Μάνην νά γιατρευθῶ. Οἱ Μούρτζινοι λέγουν εἰς τόν Σερεμέτ Μπέη νά ἐβγάλουν τούς κλέφταις διά νά ἀδυνατίση ὁ Κουμουντουράκης, καί ἔτζι ἐγέλασαν τόν Σερεμέτ μπέϊ νά ἔβγω ἐγώ ἀπό μέσα, καί μοῦ εἶπαν νά ἔβγω μέ ὅλους μου τούς ἀνθρώπους. (Εἶπαν στούς Τούρκους νά βγοῦν οἱ Κλέφτες, τάχα γιά νά ἀδυνατίσει ὁ ἀντίπαλος, ἀλλά ἤθελαν νά βοηθήσουν τόν Κολοκοτρώνη πού ἦταν τραυματίας νά ξεφύγει. Βλέπουμε ὅτι οἱ Μανιάτες ἦταν χωρισμένοι καί πολεμοῦσαν οἱ μέν τούς δέ στίς ἐμφύλιες συρράξεις καί βεντέτες, ἀλλά μετά ἐπανασυνδέονταν.) Ὁ Κουμουντουράκης ἐπαραδόθηκε καί τόν πῆρε ἡ ἁρμάδα σκλάβον, ἐγιατρεύθηκα ἐγώ ἐπῆγα εἰς τό ἀρματωλίκι μου.

Μοῦ ἔπεσαν οἱ προεστοί καί ὁ κύρ Γιάννης (Δεληγιάννης) καί μοῦ λέγουν: δέν εἶναι καλόν νά κινδυνεύης εἰς τήν Μάνην καί νά φέρεις τήν φαμίλιάν σου εἰς τήν Καρύταινα. (Τοῦ εἶπαν οἱ προεστοί νά ἀφήσει τήν Μάνη καί νά γυρίσει μέ τήν οἰκογένειά του στήν Καρύταινα). Τά ἔβγαλα τά παιδιά μου εἰς τήν Καρύταινα καί ἐκατοίκησα εἰς ἕνα χωριό Στεμνίτζα.»

Ἀπομνημονεύματα Κολοκοτρώνη

Τό 1792 βρέθηκε νά ὑποστηρίζει, μαζί μέ τόν Ζαχαριᾶ, τή μεγάλη ὑποχώρηση τοῦ θρυλικοῦ κλέφτη Ἀνδρίτσου (πατέρα τοῦ Ὀδυσσέα) ἀπό τή Μάνη πρός τίς βορεινές ἀκτές τοῦ Μοριά. Ἀπό τήν παραλία τῆς Βοστίτσας τόν συνόδευσαν ἀπέναντι στή Ρούμελη στό χωριό Ἄσπρα Σπίτια. Κατά τήν διάρκεια τῆς “Ξενοφώντειας” αὐτῆς πορείας, οἱ Ρωμιοί ἦρθαν σέ ἐπανειλημμένες συγκρούσεις μέ τούς Τούρκους καί τούς ἐπέφεραν ἀπώλειες μέ ἑκατοντάδες νεκρούς. Ἀπό ἐκεῖ καί πέρα θά ἄρχιζε ἡ ἀντίστροφη μέτρηση γιά τήν κλεφτουριά τοῦ Μοριά.

Ἡ Ὑψηλή Πύλη ἔβαλε μπρός νά ἀφανίσει τούς κλέφτες πάσει θυσία. Ὁ σουλτάνος μοίρασε πολύ χρυσάφι καί πότε μέ ἐκβιασμούς πότε μέ ὑποσχέσεις κέρδισε τή συνεργασία τῶν κατσαμπάσηδων καί τῶν ἐπισκόπων. Οἱ προεστοί Ζαΐμης καί Ἰωάννης Δεληγιάννης συνεννοήθηκαν μέ τό βοϊβόντα τῶν Πατρῶν νά δολοφονήσουν τόν Πετμεζᾶ καί τόν Κολοκοτρώνη καί τά κατάφεραν στήν περίπτωση μόνο τοῦ Σουδενιώτη ἀγωνιστῆ.

«Ἐβγῆκε φερμάνι νά μᾶς σκοτώσουν καί τούς δύο Πετιμεζᾶ κι’ ἐμέ, 1802. Ἕνας βοϊβόδας τῆς Πάτρας ἐνήργησε αὐτό – τό φιρμάνι ἔλεγε: Ἤ τούς δύο ἠμᾶς ἤ τά κεφάλια τῶν κοτζαμπασίδων. Ἐσκότωσαν τότε τόν Πετιμεζᾶ εἰς τά Καλάβρυτα καί ἔστειλαν τό κεφάλι του εἰς τήν Τριπολιτζά. (Ὁ Ἀθανάσιος Πετιμεζᾶς, στίς 11 Ἰουνίου 1804 πολιορκήθηκε ἀπό τούς Τούρκους στόν οἰκογενειακό του πύργο στά Σουδενά καί ὕστερα ἀπό δεκάωρη ἀντίσταση τραυματίστηκε δόλια προδομένος ἀπό ἕναν ἔμπιστό του Ὀθωμανό καλούμενο Ἀχμέτ – Πετιμεζᾶ. Τό κεφάλι του στάλθηκε στό σεράϊ τοῦ μόρα – βαλεσί στήν Τρίπολη. Παιδιά του ἦταν οἱ Βασίλειος καί Νικόλαος Πετιμεζᾶς. “Τά παλικάρια Θανάση μου τά καλά, συντρόφοι τά σκοτώνουν”.)

Εἰς τά Μαγούλιανα ἐσκοτώσαμεν τούς Τούρκους, ἔκαια τά χωριά. Οἱ προεστοί βάζουν τόν Κόλια (Πλαπούτα), διά νά προσπέσει νά συμβιβασθοῦμε, νά ἡσυχάσουμε. Μᾶς ἔδωσαν τό ἀρματωλίκι. Περάσοντας τρεῖς τέσσαρους μῆνες, ὁ Δελιγιάννης ἤθελε νά μᾶς χαλάσει, πλήν δέν ἠμπόρουσε. (Ὁ δαιμόνιος Κολοκοτρώνης γλύτωσε καί αὐτή τή φορά).»

Ἀπομνημονεύματα Κολοκοτρώνη

1821-2021:200 χρόνια από την Επανάσταση/ Παλιγγενεσία του 1821:

Δημήτρης Νατσιός

1821-2021:200 χρόνια από την Επανάσταση/ Παλιγγενεσία του 1821:

με αφορμή την χθεσινή ημέρα 4η Φεβρουαρίου, όπου το 1843 απεβίωσε ο Αρχιστράτηγος Θεόδωρος Κολοκοτρώνης:

"Ανήρ μέγας ετελεύτησε και ο προσκληθείς να πλέξη τον επιτάφιον στέφανον αυτού ανάγκη να περιλάβη ολόκληρον τον μεγάλον ελληνικόν αγώνα" (επιτάφιος από τον ποιητή Παναγιώτη Σούτσο).

"Αιωνία η ευγνωμοσύνη μας και η μνήμη του αθάνατου Γέρου του Μοριά"

του Δημήτριου Νατσιού:

«Λάμπουν τα χιόνια στα βουνά κι ο ήλιος στα λαγκάδια) 

λάμπουν και τα ’λαφρά σπαθιά των Κολοκοτρωναίων»

4 Φεβρουαρίου του 1843. Ο Θοδωρής Κολοκοτρώνης, αρπάζεται από τα φτερά της δόξας και μπαίνει διά παντός στο άγιο εικονοστάσι του Γένους. Τελευταία του επιθυμία, να βάλουν, στο μνήμα του την ημισέληνο, κάτω από τα τσαρούχια του, να την πατάει και πεθαμένος την Τουρκιά, όπως την πατούσε και όταν την πολεμούσε και την κατατρόπωνε…

Διαβάζεις τα απομνημονεύματά και τις φυλλάδες του για την Εθνεγερσία και νομίζεις ότι ανοίγεις ένα «μυρογιάλι», εκείνα τα μικρά φιαλίδια που περιέχουν αρώματα εξαίσια. Οσμή ευωδίας πνευματική αναδίδεται, παρ’ όλα τα πάθια και τους καημούς εκείνης της περιόδου. Έχω το συνήθειο, όταν συναντώ στα αναγνώσματά μου, λόγια και επεισόδια των αγωνιστών, που στέκεσαι και τα ξαναδιαβάζεις, που κρύβουν στα φυλλώματά τους πετράδια, να τα καταγράφω, για να μην λησμονηθούν. Σκοπός μου να τα μοιραστώ με τους μαθητές μου. Σ’ αυτές τις εξοπλιστικές ηλικίες, τα παιδιά δεν θέλουν περισπούδαστες αναλύσεις και κενόλογες φλυαρίες. Μαθαίνουν με το παράδειγμα, με το παραμύθι, με την αξία και την αρετή σαρκωμένες σε πρόσωπα. Το λυμφατικό κράτος διδάσκει με συνταγές μαγειρικής, εμείς θα επιμένουμε να δίνουμε στους μαθητές μας παραδείγματα από τα αντρειωμένα χρόνια. Είπαμε πνευματικό αρματολίκι…

ΤΟ 21 ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΚΕΙΜΕΝΑ ΤΟΥ 21 - ΕΠΕΙΣΟΔΙΟ 01

Τι θα έλεγε ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης για τις δραγματεύσεις και το συμβιβασμό με την Τουρκία;

ΔΕΝ ΕΦΥΓΕ ΠΟΤΕ!!! ΑΘΑΝΑΤΟΣ!

ΔΕΝ ΕΦΥΓΕ ΠΟΤΕ!!!

Προχθές τον είδαν να κατεβαίνει από την Καρύταινα. Στα Κοντοβούνια και στα Σουλιμοχώρια μαζεύει τα παληκάρια του!!!

"Κρατάω 49 χρόνους στο χέρι το σουλντάδο (σ.σ.: ντουφέκι) και πολεµώ για την πατρίδα... πολεµούσα νύχτα-µέρα για την πατρίδα.
Πείνασα, δίψασα, δεν κοιµήθηκα µια ζωή. Είδα τους συγγενείς µου να πεθαίνουν, τ’ αδέρφια µου να τυραννιούνται και τα παιδιά µου να ξεψυχάνε µπροστά µου. Μα δεν δείλιασα.
Πίστευα πως ο Θεός είχε βάλει την υπογραφή του για τη λευτεριά µας και πως δεν θα την έπαιρνε πίσω».

ΑΘΑΝΑΤΟΣ!

ΠΗΓΗ: ΓΙΩΡΓΟΣ ΤΑΣΙΟΠΟΥΛΟΣ

ΠΩΣ ΣΏΘΗΚΑΝ ΤΑ ΟΣΤΆ ΤΟΥ ΚΟΛΟΚΟΤΡΏΝΗ!

 Φαίνεται και μετά θάνατον τον φοβούνταν!!!

Γιώργος Α. Χριστοδούλου

Είναι ο τάφος του Γεωργίου Τσουτσάνη του ανθρώπου που έσωσε τα κόκκαλα του Θεόδωρου Κολοκοτρώνη εκείνη την άγρια νύχτα της μεγάλης νεροποντής του 1942, στην Τρίπολη. 

Ο Ιταλός Φεστούτσι, είχε δώσει εντολή στους στρατιώτες του να σπάσουν το μνημείο και να πετάξουν τα κόκκαλα του ήρωα μέσα στη βροχή...στις λάσπες!! Αυτοί το έκαναν. 

Ο μικρός Γιώργος τότε 13 χρόνων μόνο, μαζί με τον πατέρα του, ξεκίνησαν για να μαζέψουν τα οστά. Η κυκλοφορία όμως τη νύχτα απαγορευόταν αυστηρά. Έτσι για να φτάσουν στην πλατεία και να μην τους δει κανείς έπρεπε να πάνε μέσα από το δάσος. 

Στη διαδρομή και λίγο πριν φτάσουν ο πατέρας λιποθύμησε. Ο μικρός καταφέρνει και φτάνει στο μνημείο και αρχίζει και ψάχνει μέσα στις λάσπες τα κόκκαλα του ήρωα. 

Τα τοποθετεί σε ένα μεγάλο σακί από ζάχαρη, το οποίο είχε πάρει μαζί του για αυτό το σκοπό. Κατόπιν μαζί με τον πατέρα του και με χίλιες δυο δυσκολίες καταφέρνουν να φτάσουν στο σπίτι τους. Τα κόκκαλα του Θεόδωρου Κολοκοτρώνη είχαν σωθεί οριστικά.

Με τον Γιώργο Τσουτσάνη γνωριστήκαμε πριν λίγα χρόνια στο Λουτράκι όπου διέμενε. Από τότε τον έβλεπα συχνά. Την ιστορία, μου την διηγήθηκε ο ιδιος κ υπάρχει ηχογραφημένη με συνταρακτικές λεπτομέρειες. 

Ένα απόσπασμα με τη φωνή του, από όλα όσα μου είπε, ήθελα να το εντάξω σε θεατρικό έργο που αφορά το συγκεκριμένο ήρωα. Το ήθελε και αυτός πολύ.. 

θα προλάβουμε Γιώργο;...με ρωτούσε συνεχώς.

Θα προλάβουμε... του απαντούσα.

Θα μαι κι εγώ στην πρεμιέρα; Ξαναρωτούσε.