«Ποιητών Κατάλογος» από το βιβλίο του Δημήτρη Λιαντίνη «Τα Ελληνικά»

Ένα πραγματικά παιδαγωγικό μήνυμα που πρέπει να μελετήσουν, κυρίως, δάσκαλοι της πρωτοβάθμιας εκπαίδευσης και φιλόλογοι

«Ποιητών Κατάλογος» από το βιβλίο του Δημήτρη Λιαντίνη «Τα Ελληνικά». Ο συγγραφέας στέλνει ένα πραγματικά παιδαγωγικό μήνυμα που πρέπει να μελετήσουν, κυρίως, δάσκαλοι της πρωτοβάθμιας εκπαίδευσης και φιλόλογοι.

«Υπήρχε το 19ο αιώνα ένας ποιητής στην Αθήνα, που από καιρό σε καιρό τον καλούσαν να διαβάσει ποιήματά του στο βήμα του Παρνασσού. Ωσάν ετελείωνε η απαγγελία και κατέβαινε να φύγει, ο κόσμος χύνουνταν στο δρόμο και πέφτανε στη γης να φιλήσουν το χώμα, όπου επάτησε. Ντελίριο τους είχε όλους κυριέψει, και ιερό τρεμέντο. Ήταν ο ποιητής Αχιλλέας Παράσχος. […]

Σήμερα ποιος τον ξέρει πια, και ποιος τον θυμάται τον Αχιλλέα Παράσχο, και την προτομή του στον Κήπο. Πολύ περισσότερο ποιος ανοίγει να τον διαβάσει. Και ακόμη χειρότερα, κανείς σαν κοιτάξει μια σελίδα του, δεν αντέχει να προχωρήσει στη δεύτερη.

Το πράγμα δεν είναι χωρίς σπουδαιότητα. Γιατί καθώς το κοιτάζεις μπροστά σου και το υπολογίζεις ακίνητο και νεκρό, ξαφνικά ζωντανεύει. Σαν το ραβδί του Μωυσή γίνεται φίδι και αρχίζει να σείεται. Τότε, λες, και σου ρίξανε αθάλη στα μάτια, η πίεσή τους γίνεται σαράντα, Το βάζεις πια στα πόδια και όπου φύγει φύγει.

Θέλω να ειπώ πως με τον ίδιο τρόπο κι απάνου στο ίδιο μοντέλο της εφήμερης δόξας του Αχιλλέα Παράσχου, πέρυσι, 1989, πουλήθηκαν εκατό χιλιάδες αντίτυπα από Το φοβερό βήμα του Ταχτσή. Και πρόπερσι άλλα τόσα από το Τρίτο στεφάνι.

Ο κοσμάκης διαβάζοντας Ταχτσή χόρτασε να διαβάζει άχρηστα πράγματα. Όσα δε φαντάζεται κανείς φληναφήματα, καπνούς και υλικό εφημερίδας που παλιά αγόραζαν με την οκά οι μπακάληδες και διπλώνανε τη σαρδέλλα. Εμ, αν ήτανε να ̓ναι τέτοια η τέχνη, τότε και οι όνοι το Μάη θα κελαηδούσανε νότες.

Δ. ΛΙΑΝΤΙΝΗΣ - ΦΙΛΟΣΟΦΙΑ ΘΑΝΑΤΟΥ

ΛΙΑΝΤΙΝΗΣ «Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΠΟΥ ΓΝΩΡΙΖΕ ΠΟΛΛΑ»

Ομιλία Δ. Λιαντίνη για τον Θοδωράκη Κολοκοτρώνη στην Τρίπολη: «Χωρίς τον Κολοκοτρώνη θα είμασταν όπως οι Κούρδοι»

Η ανάρτηση... 

Ομιλία Δ. Λιαντίνη για τον Θοδωράκη Κολοκοτρώνη στην Τρίπολη: «Χωρίς τον Κολοκοτρώνη θα είμασταν όπως οι Κούρδοι»

4 Φεβρουαρίου 1843 ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης 

πέθανε από εγκεφαλικό επεισόδιο λίγο μετά την 

επιστροφή στο σπίτι του από δεξίωση στα Ανάκτορα. 

Τον έντυσαν με την στολή του Αντιστράτηγου, του έζωσαν 

τα σπαθί και έβαλαν κάτω από τα πόδια του μία τουρκική σημαία.

ΑΙΩΝΙΑ και ΑΘΑΝΑΤΗ η ΜΝΗΜΗ 

ΤΟΥ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΤΗ ΗΡΩΑ ΘΟΔΩΡΗ †

Που έφυγε σαν σήμερα 4 Φεβρουαρίου 1843 

Αξίζει να προσέξει κανείς το σεβασμό, τη σεμνότητα, 

την ευγνωμοσύνη και την αγάπη με την οποία στο βίντεο

προσεγγίζει το κενοτάφιο του Γέρου του Μοριά ο καθηγητής.

 

Δημήτρης Λιαντίνης: Ο Δάσκαλός μας

«Χωρίς τον Κολοκοτρώνη 

θα είμασταν όπως οι Κούρδοι» 

Ο εκλειπών καθηγητής σε μία από τις πολλές διδασκαλίες στο Μαράσλειο Διδασκαλείο μίλησε μεταξύ των άλλων για την την επανάσταση του 1821, την ανεξαρτησία των Ελλήνων και την σπουδαιότητα του εκάστοτε στρατηγήματος των Ελλήνων στο πέρασμα των αιώνων. Ιστορική είναι η αναφορά του στον ρόλο του πατριαρχείου στην ελληνική επανάσταση.

ΘΟΔΩΡΑΚΗΣ ΚΟΛΟΚΟΤΡΩΝΗΣ Ομιλία του Λιαντίνη 

στην Τρίπολη, στις 13 Φλεβάρη του 1993, καλεσμένος 

του φιλοτεχνικού συλλόγου της πόλης. Θέμα της ομιλίας: 

«Θοδωράκης Κολοκοτρώνης». (απομαγνητοφώνηση 

κειμένου από το βίντεο στο τέλος, ηχητικό ντοκουμέντο)

"Ένας λαός χωρίς ταυτότητα" Δημήτρης Λιαντίνης

Είμαστε ένας λαός χωρίς ταυτότητα. Με μια ιστορία που ο ίδιος τη νομίζει λαμπρή. Και απορεί, πώς και δεν πέφτουν οι ξένοι ξεροί μπροστά στο μεγαλείο της. Οι ξένοι όμως, σαν συλλογιούνται την ελληνική ιστορία, την αρχαία εννοώ, γιατί για τη νέα δεν έχουν ακούσει, και βάλουν απέναντι της εμάς τους Νεοέλληνες, φέρνουν στο μυαλό τους άλλες παραστάσεις. Φέρνουν στο μυαλό τους κάποιους καμηλιέρηδες που περπατούν στο Καρνάκ και στη Γκίζα.

Τι σχέση ημπορεί να 'χουν, συλλογιούνται, ετούτοι οι φελλάχοι του Μισιριού σήμερα με τους αρχαίους Φαραώ, και το βασιλικό ήθος των πυραμίδων τους;

Την ίδια σχέση βρίσκουν οι ξένοι στους σημερινούς Έλληνες με τους αρχαίους. Οι θεωρίες των διάφορων Φαλμεράυερ έχουν περάσει στους Φράγκους. Εμείς θέλουμε να πιστεύουμε ότι τους αποσβολώσαμε με τους ιστορικούς, τους γλωσσολόγους, και τους λαογράφους μας. Λάθος. Κρύβουμε το κεφάλι με το λιανό μας δάχτυλο. Και βέβαια. Πώς μπορούσε να γίνει αλλιώς, αφού ο μέγας γλωσσολόγος Γ. Χατζιδάκις έλεγε αυτά που έλεγε, -ορθά- κι από την άλλη έβριζε το Σολωμό μας αγράμματο, και τη γλώσσα του σκύβαλα και μαλλιαρά μαλλιά;

Σχέση με τους αρχαίους Έλληνες έχουμε εμείς, λένε οι Γάλλοι, οι Εγγλέζοι και οι Γερμανοί. Εμείς, που τους ανακαλύψαμε, τους αναστυλώσαμε, τους εξηγήσαμε. Για τους Ευρωπαίους οι Νεοέλληνες είμαστε μια δράκα ανθρώπων απρόσωπη, ανάμεσα σε βαλκανιλίκι, τουρκολογιά και αράπηδες. Είμαστε οι ορτοντόξ. Με το ρούσικο τυπικό στη γραφή, με τους κουμπέδες και τους τρούλλους πάνω από τα σπίτια των χωριών μας, με ακτινογραφίες σωμάτων και σκουληκόμορφες φιγούρες αγίων στους τοίχους των εκκλησιών. Οι Ευρωπαίοι βλέπουνε τους πολιτικούς μας να ψηφίζουν στη Βουλή να μπει το «ορθόδοξος» στην ευρωπαϊκή μας ταυτότητα, κατά τη διαταγή των παπάδων, και κοιτάνε ανακατωμένοι και ναυτιάζοντας κατά το θεοκρατικό Ιράν και τους Αγιατολάχους. Τέτοιοι οι βουλευτές μας, ακόμη και της Αριστεράς. «Αυτοί οι πολιτικοί, αυτοί οι βουλεπταί (sic) εκατάστρεψαν το έθνος». Έτσι γράφει ο Παπαδιαμάντης.

Ο κατάλογος των βιβλίων που έδινε ο Λιαντίνης στους φοιτητές του

«Δίνω έναν αριθμό βιβλίων που δεν είναι νοητό να μην υπάρχουν στην ατομική βιβλιοθήκη του δάσκαλου, προτού μπει στην τάξη. Πνευματική περιουσία στοιχειώδης αλλά βαρύτιμη. “Ακτινοβολία υποβάθρου”, θα λέγανε οι κοσμολόγοι στη γλώσσα τους. Η επαφή μας με τα κείμενα αυτά ζητά να μοιάζει το δεσμό που έχει ο καθένας μας με στοιχεία όπως: η θάλασσα, το βουνό, η μουσική, το ταξίδι, η Κυριακή, η κουβέντα με το φίλο, η Αγορά, οι “υπαρκτικές ώρες” του προσώπου μας.

Γυναίκα με βιβλίο -Fernand Leger 1923

Α. Για τα Νέα Ελληνικά

1. Πολίτου Ν., Εκλογαί από τα τραγούδια του ελληνικού λαού.
2. Σολωμού Δ., Άπαντα. Επιμέλεια – Σημειώσεις υπό Λίνου Πολίτη. Τόμοι 2 + Παράρτημα.
3. Καβάφη Κ., Ποιήματα. Επιμ. Γ. Π. Σαββίδη. Τόμοι 2.
4. Παπαδιαμάντη Α., Άπαντα. Επιμ. Τριανταφυλλόπουλου, Τόμοι 5.
5. Κορνάρου Β., Ερωτόκριτος. Εκδ. Ξανθουδίδη.
6. Χορτάτζη Γ., Ερωφίλη.
7. Κάλβου Α., Ωδαί, Εκδ. Ρ.Μ. Pontani.
8. Μακρυγιάννη, Απομνημονεύματα. Εισαγωγή Γ. Βλαχογιάννη, βιβλία 4 με Πρόλογο και Επίλογο.
9. Μυριβήλη Σ.,
α’) Η ζωή εν τάφω
β’) Ο Βασίλης ο Αρβανίτης
γ’) Η Παναγιά η Γοργόνα
10. Βάρναλη Κ.,
α΄) Το φως που καίει
β’) Σκλάβοι πολιορκημένοι

Δ.Λιαντίνης – O ορισμός του έρωτα

Ο ορισμός, λοιπόν, που εδόθηκε στον έρωτα, και που όλοι οι ποιητές τον διατύπωσαν με τα δικά του λόγια ο καθένας, είναι ο ακόλουθος: έρωτας είναι η τέχνη του να φεύγεις.

Να φεύγεις, αλλά πώς να φεύγεις! Το πράγμα θέλει μεγάλη προσοχή. Γιατί ο ορισμός αυτός είναι τορπίλλι που το παίζει στα χέρια του μικρό παιδί. Το παίζει στα χέρια του και δεν ξέρει τι είναι… Ο Γιωργής τ’ Αποδέλοιπο, που λέει κι ο Μυριβήλης.

Έρωτας είναι η τέχνη του να φεύγεις έτσι, που η σφαγή που θα νιώθεις να είναι πολύ πιο σφαγερή από τη σφαγή που νιώθει ο σύντροφος που αφήνεις. Αν εκείνος πονάει τρεις, εσύ να πονέσεις εννιά. Εδώ σε θέλω κάβουρα, που λένε, να περπατάς στα κάρβουνα. Χόρεψες ποτέ σου το χορό του αναστενάρη, χωρίς να είσαι αναστενάρης;

Από το βιβλίο του Δημήτρη Λιαντίνη “Γκέμμα” (σ.165-6)

ΠΗΓΗ:https://antikleidi.com

Αναδημοσίευση από: Anna Staikou

ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΛΙΑΝΤΙΝΗΣ:Πέθανε ο δάσκαλος, ο θεός, το βιβλίο και ο ποιητής...

Πέθανε ο δάσκαλος, ο θεός, το βιβλίο και ο ποιητής.
Σήμερα οι άνθρωποι εκπαιδεύονται απο την τηλεόραση.

Ο κατάλογος των βιβλίων που έδινε ο Λιαντίνης στους φοιτητές του

«Δίνω έναν αριθμό βιβλίων που δεν είναι νοητό να μην υπάρχουν στην ατομική βιβλιοθήκη του δάσκαλου, προτού μπει στην τάξη. Πνευματική περιουσία στοιχειώδης αλλά βαρύτιμη. “Ακτινοβολία υποβάθρου”, θα λέγανε οι κοσμολόγοι στη γλώσσα τους. Η επαφή μας με τα κείμενα αυτά ζητά να μοιάζει το δεσμό που έχει ο καθένας μας με στοιχεία όπως: η θάλασσα, το βουνό, η μουσική, το ταξίδι, η Κυριακή, η κουβέντα με το φίλο, η Αγορά, οι “υπαρκτικές ώρες” του προσώπου μας.

Γυναίκα με βιβλίο -Fernand Leger 1923

Α. Για τα Νέα Ελληνικά

1. Πολίτου Ν., Εκλογαί από τα τραγούδια του ελληνικού λαού.
2. Σολωμού Δ., Άπαντα. Επιμέλεια – Σημειώσεις υπό Λίνου Πολίτη. Τόμοι 2 + Παράρτημα.
3. Καβάφη Κ., Ποιήματα. Επιμ. Γ. Π. Σαββίδη. Τόμοι 2.
4. Παπαδιαμάντη Α., Άπαντα. Επιμ. Τριανταφυλλόπουλου, Τόμοι 5.
5. Κορνάρου Β., Ερωτόκριτος. Εκδ. Ξανθουδίδη.
6. Χορτάτζη Γ., Ερωφίλη.
7. Κάλβου Α., Ωδαί, Εκδ. Ρ.Μ. Pontani.
8. Μακρυγιάννη, Απομνημονεύματα. Εισαγωγή Γ. Βλαχογιάννη, βιβλία 4 με Πρόλογο και Επίλογο.
9. Μυριβήλη Σ.,
α’) Η ζωή εν τάφω
β’) Ο Βασίλης ο Αρβανίτης
γ’) Η Παναγιά η Γοργόνα
10. Βάρναλη Κ.,
α΄) Το φως που καίει
β’) Σκλάβοι πολιορκημένοι
γ’) Ποιήματα
δ’) Η αληθινή απολογία του Σωκράτη.
11. Σεφέρη Γ.,
α’) Δοκιμές. Τόμοι 2

Ο κατάλογος των βιβλίων που έδινε ο Λιαντίνης στους φοιτητές του

«Δίνω έναν αριθμό βιβλίων που δεν είναι νοητό να μην υπάρχουν στην ατομική βιβλιοθήκη του δάσκαλου, προτού μπει στην τάξη. Πνευματική περιουσία στοιχειώδης αλλά βαρύτιμη. «Ακτινοβολία υποβάθρου», θα λέγανε οι κοσμολόγοι στη γλώσσα τους. Η επαφή μας με τα κείμενα αυτά ζητά να μοιάζει το δεσμό που έχει ο καθένας μας με στοιχεία όπως: η θάλασσα, το βουνό, η μουσική, το ταξίδι, η Κυριακή, η κουβέντα με το φίλο, η Αγορά, οι «υπαρκτικές ώρες» του προσώπου μας.

Α. Για τα Νέα Ελληνικά

1. Πολίτου Ν., Εκλογαί από τα τραγούδια του ελληνικού λαού.
2. Σολωμού Δ., Άπαντα. Επιμέλεια – Σημειώσεις υπό Λίνου Πολίτη. Τόμοι 2 + Παράρτημα.
3. Καβάφη Κ., Ποιήματα. Επιμ. Γ. Π. Σαββίδη. Τόμοι 2.
4. Παπαδιαμάντη Α., Άπαντα. Επιμ. Τριανταφυλλόπουλου, Τόμοι 5.
5. Κορνάρου Β., Ερωτόκριτος. Εκδ. Ξανθουδίδη.
6. Χορτάτζη Γ., Ερωφίλη.
7. Κάλβου Α., Ωδαί, Εκδ. Ρ.Μ. Pontani.
8. Μακρυγιάννη, Απομνημονεύματα. Εισαγωγή Γ. Βλαχογιάννη, βιβλία 4 με Πρόλογο και Επίλογο.
9. Μυριβήλη Σ.,
α’) Η ζωή εν τάφω
β’) Ο Βασίλης ο Αρβανίτης
γ’) Η Παναγιά η Γοργόνα

Δημήτρης Λιαντίνης - "Η Φιλοσοφική Θεώρηση του Θανάτου"

Ολόκληρη η διάλεξη του καθηγητή Δημήτρη Λιαντίνη στην Σχολή Εφαρμογών Υγειονομικού του 401 Σ.Ν, με τίτλο "Η Φιλοσοφική Θεώρηση του Θανάτου". (http://www.liantinis.org )

Ο κατάλογος των βιβλίων που έδινε ο Λιαντίνης στους φοιτητές του

«Δίνω έναν αριθμό βιβλίων που δεν είναι νοητό να μην υπάρχουν στην ατομική βιβλιοθήκη του δάσκαλου, προτού μπει στην τάξη. Πνευματική περιουσία στοιχειώδης αλλά βαρύτιμη. "Ακτινοβολία υποβάθρου", θα λέγανε οι κοσμολόγοι στη γλώσσα τους. Η επαφή μας με τα κείμενα αυτά ζητά να μοιάζει το δεσμό που έχει ο καθένας μας με στοιχεία όπως: η θάλασσα, το βουνό, η μουσική, το ταξίδι, η Κυριακή, η κουβέντα με το φίλο, η Αγορά, οι "υπαρκτικές ώρες" του προσώπου μας.

Γυναίκα με βιβλίο -Fernand Leger 1923

Α. Για τα Νέα Ελληνικά

1. Πολίτου Ν., Εκλογαί από τα τραγούδια του ελληνικού λαού.
2. Σολωμού Δ., Άπαντα. Επιμέλεια – Σημειώσεις υπό Λίνου Πολίτη. Τόμοι 2 + Παράρτημα.
3. Καβάφη Κ., Ποιήματα. Επιμ. Γ. Π. Σαββίδη. Τόμοι 2.
4. Παπαδιαμάντη Α., Άπαντα. Επιμ. Τριανταφυλλόπουλου, Τόμοι 5.
5. Κορνάρου Β., Ερωτόκριτος. Εκδ. Ξανθουδίδη.
6. Χορτάτζη Γ., Ερωφίλη.
7. Κάλβου Α., Ωδαί, Εκδ. Ρ.Μ. Pontani.
8. Μακρυγιάννη, Απομνημονεύματα. Εισαγωγή Γ. Βλαχογιάννη, βιβλία 4 με Πρόλογο και Επίλογο.
9. Μυριβήλη Σ.,
α’) Η ζωή εν τάφω
β’) Ο Βασίλης ο Αρβανίτης
γ’) Η Παναγιά η Γοργόνα
10. Βάρναλη Κ.,
α΄) Το φως που καίει
β’) Σκλάβοι πολιορκημένοι
γ’) Ποιήματα
δ’) Η αληθινή απολογία του Σωκράτη.
11. Σεφέρη Γ.,
α’) Δοκιμές. Τόμοι 2
β’) Ποιήματα
γ’) Έξι νύχτες στην Ακρόπολη

«Λιαντίνης - Έζησα έρημος και ισχυρός»

Ο Λιαντίνης φαντάρος – έφεδρος αξιωματικός τεθωρακισμένων (1966)

_________________________________ 

«Έλαχε, λοιπόν, εκείνη την εποχή διοικητής στη Μονάδα ένας άντρακλας που ξέπλενε τα άπλυτα ολάκερης επαρχίας. Μάλαμα άνθρωπος. Ψηλός, καστανόξανθος, βαριοπάτητος, σέρπετος, με μια φωνή μπακίρι. Φορούσε πάντα το μαύρο μπερέ, ποτέ το πηλίκιο, με την κορόνα ριχτή στον αριστερό του κρόταφο, σα να σκαρφάλωνε ένας χρυσός κάβουρας στα μαλλιά του.

Ποτέ δεν αγρίευαν τα χέρια του. Ποτέ δεν έχανες το μέταλλο της φωνής του. Κι αν πεις για δίκαιος; Από τη φυλή του Ροδάμανθυ και του Πολυζωίδη. Ο Παίδαρος! έτσι τον εφώναζαν τα φαντάρια.

Ένα πρωινό είχα εκπαίδευση με τους οδηγούς στις ρεμίζες. Το αντικείμενο δεν το θυμάμαι πια. Ασφαλιστικές δικλείδες; υπέρυθρες; εδαφική ανοχή και αυτονομία; Υδροστατική εμπλοκή; Δε θυμάμαι λέω.

Εκείνο που θυμάμαι ήταν το διαβολεμένο κρύο. Τσάταλο. Είχαμε μπει μέσα στ’ άρματα, είχαμε βάλει μπροστά τους βοηθητικούς κινητήρες, και ζεσταινόμασταν. Οπότε, ξαφνικά έπεσε σύρμα.