Αλέκος Μιχαηλίδης
Ασφυκτικά ανυπόφορη είναι η προσπάθεια του ΑΚΕΛ να «ζωντανέψει» τον Γεώργιο Γρίβα. Χουλιγκάνικη συνθηματολογία κρίνεται η θέση πως τα «έργα» του είναι φωταγωγημένα στον Πενταδάκτυλο. Σαν ρεβανσιστική προσπάθεια ακύρωσης του αγώνα της ΕΟΚΑ. Μια ανιστόρητη επανάληψη περί πραξικοπήματος, που έγινε χωρίς τη συναίνεσή του. Όλα για να ξεπλυθεί η ιστορική μετριότητα του ΑΚΕΛ, που την κρίσιμη στιγμή αγνόησε τη δίψα του λαού και στάθηκε στο πλευρό της βρετανικής αποικιοκρατίας, στο πλάι του φασισμού. Κι ας επιμένουν πως πρόκειται για τον Γρίβα του ’74, αγνοώντας επιμελώς την ημερομηνία του θανάτου του: 27 Ιανουαρίου 1974, έξι μήνες πριν τη χουντική προδοσία και την τουρκική εισβολή.
Όλα, σαν αναθεωρήσεις περί ιστορικού τέλους, που επιβεβαιώνουν την ανυπαρξία της κυπριακής αριστεράς. Η οποία καταγγέλλει πως (η συνοδοιπόρος της στον μεγάλο αγώνα του εξωραΐσμού της κατοχής, στον μεγάλο αγώνα του «οδυνηρού συμβιβασμού») η ελληνοκυπριακή δεξιά, μαζεύτηκε στο κρησφύγετο του Γρίβα στη Λεμεσό. Όλα, όχι προς υπεράσπιση της «ιστορικής αλήθειας», αλλά προς απαλλαγή της δικής της ασυγχώρητης απουσίας από τη μοναδική ένοπλη αντιαποικιακή επανάσταση του κυπριακού Ελληνισμού. «Η ηγεσία του ΑΚΕΛ λησμόνησε το βασικό λενινιστικό δίδαγμα, ότι ο γνήσιος κομμουνιστής υποστηρίζει κάθε βόλι που στρέφεται ενάντια σε ξένο κυρίαρχο, ανεξάρτητα του ποιος ρίχνει το βόλι αυτό», κατέθεσε κάποτε ο πρώτος Γενικός Γραμματέας του ΑΚΕΛ, Πλουτής Σέρβας.
