Μπουτάρης για Συμφωνία των Πρεσπών: «Κάναμε ό,τι μας είπαν Αμερικανοί και Γερμανοί» [βίντεο]

Στη χώρα προτεκτοράτο δεν υπάρχει εθνική κυριαρχία και στρατηγική.Όπως ομολογεί ο πρώην δήμαρχος Θεσσαλονίκης, "Αμερική και Γερμανία ήθελαν να υπογραφεί η Συμφωνία, κάτι το οποίο, σύμφωνα με τα λεγόμενά του, δεν ήθελαν οι Ρώσοι, λέγοντας πως οι αντιδράσεις στην Βόρεια Μακεδονία, υποστηρίχθηκαν με «ρώσικα χρήματα»"
Μαριονέτες λοιπόν, οι Έλληνες πολιτικοί, υπηρέτες και υποτακτικοί ξένων συμφερόντων!!!

ΓΕΡΟΜΟΡΙΑΣ 

Για παρασκηνιακό ρόλο των ΗΠΑ, της Γερμανίας και της Ρωσίας, έκανε λόγο ο Γιάννης Μπουτάρης, στο θέμα με την Συμφωνία των Πρεσπών.

Ο πρώην δήμαρχος Θεσσαλονίκης, μιλώντας στην εκδήλωση «Διάλογοι», που διοργάνωσε το ίδρυμα Σταύρος Νιάρχος στην αποθήκη Γ’ του λιμανιού της Θεσσαλονίκης, ανέφερε πως Αμερική και Γερμανία ήθελαν να υπογραφεί η Συμφωνία, κάτι το οποίο, σύμφωνα με τα λεγόμενά του, δεν ήθελαν οι Ρώσοι, λέγοντας πως οι αντιδράσεις στην Βόρεια Μακεδονία, υποστηρίχθηκαν με «ρώσικα χρήματα». Να τονίσουμε ότι εκείνη την περίοδο, ξένα δημοσιεύματα ανέφεραν πως ο ιδιοκτήτης του ΠΑΟΚ, Ιβάν Σαββίδης, είχε εμπλοκή στην υπόθεση αυτή.

«Υπακούσαμε στις εντολές των Αμερικάνων και των Γερμανών. Οι Ρώσοι δεν ήθελαν να λυθεί το θέμα», ανέφερε χαρακτηριστικά. Ο κ. Μπουτάρης ανέφερε μάλιστα, πως πίσω από τις αντιδράσεις του κόσμου, αλλά και της πολιτικής σκηνής «υπήρξαν οικονομικά οφέλη», όπως γράφει η ιστοσελίδα voria.gr.

Μάλιστα, όσον αφορά το θέμα με τα εμπορικά σήμερα, ανέφερε πως επί της θητείας του στον δήμο Θεσσαλονίκης, είχαν ήδη απομακρύνει κρασιά από την Βόρεια Μακεδονία, μετά και από τα ασφαλιστικά μέτρα της Ενωσης Οινοπαραγωγών, τα οποία υπήρχαν στα σούπερ μάρκετ, αλλά αναγράφονταν ως «Μακεδονικά».

O βήχας κι η "αξιοσύνη" δεν κρύβονται ... 😏

Κ. Φωτιάδης: Οι πλάκες με τους Ποντίους τελειώσανε

Κ. Φωτιάδης: Οι πλάκες με τους Ποντίους τελειώσανε

Ένα σύντομο σχόλιο έκανε στην προσωπική του σελίδα στο Facebook, ο ομότιμος καθηγητής ιστορίας, Κώστας Φωτιάδης, αναφορικά με την ανακοίνωση του δημάρχου Θεσσαλονίκης Γιάννη Μπουτάρη να τοποθετηθεί μια πλάκα αναφοράς για τους πρόσφυγες από τον Πόντο στην πλατεία Ελευθερίας, ανακοίνωση η οποία έγινε κατά τη διάρκεια της συνεδρίασης του δημοτικού συμβουλίου.

Ο ιστορικός Σαράντης Καργάκος στο άρθρο του με θέμα "Καταστροφή η Γενοκτονία" γράφει: «Δεν είμαι Μικρασιάτης ...αλλά πρέπει να το πω, όσο κι αν ενοχλώ ή γίνομαι δυσάρεστος. Χωρίς τους Πόντιους σήμερα δεν θα μιλούσαμε για γενοκτονία…Χάρη στο πείσμα, τη μαχητικότητα των Ποντίων καθιερώθηκε και όρος Γενοκτονία στον τόπο μας...

Αξίζει, λοιπόν, κάθε έπαινος γι’ αυτό προς τους Ποντίους αδελφούς μας που μας θυμίζουν διαρκώς με τον δυναμισμό τους πως: “Η Ρωμανία και αν πέρασεν ανθεί και φέρει κι άλλο»”. Η γενναιοδωρία της γενικής αποδοχής, όπως την εννοεί ο ελλαδίτης διανοούμενος δεν βλάπτει, όταν μάλιστα συμβάλλει στον κοινό εθνικό στόχο που είναι η πολιτική της ενότητας. Επειδή όμως η μνήμη στην Ελλάδα θυσιάζεται συνήθως στο βωμό των πολιτικών σκοπιμοτήτων θα πρέπει τουλάχιστον να θυμόμαστε τους πρωτοπόρους, τους αγώνες και τις ιδέες τους για το Ποντιακό ζήτημα και την μελλοντική του πορεία. Είναι η μοναδική τους αμοιβή.

Η αποστρατεία Μπουτάρη και η εξάντληση της «παγκοσμιοποιημένης Θεσσαλονίκης»

Του Γιώργου Ρακκά

Η απόφαση του Γιάννη Μπουτάρη να μην ξαναθέσει υποψηφιότητα, πέραν των προσωπικών διαστάσεων που ο ίδιος ανέδειξε στις δηλώσεις και στην συνέντευξη τύπου, έχει και μια διάσταση που αφορά στην στρατηγική τοπικής διακυβέρνησης που εφάρμοσε όλα αυτά τα χρόνια. Συνιστά, δηλαδή, έκφραση ενός αδιεξόδου οραματικού τύπου, το οποίο υπάρχει όσο κι αν θέλει ο ίδιος ή η παράταξή του να το συγκαλύψει. Και αφορά στο πιο κεντρικό αποτύπωμα που άφησαν πίσω του οι δυο του θητείες, εκείνο της «παγκοσμιοποιημένης Θεσσαλονίκης». Ο ένας, ενάμισης χρόνος που προηγήθηκε, απέδειξε περίτρανα γιατί δεν προχωράει αυτή η στρατηγική: Γιατί δημιούργησε ένα χάσμα μεταξύ των ελίτ και του λαού αυτής της πόλης, που φτάνει πολύ βαθιά.

Η σύγκρουση του Μπουτάρη και της παράταξής του με το πατριωτικό αίσθημα της πόλης, σε ό,τι αφορά στα τεκταινόμενα της συμφωνίας των Πρεσπών, στην διάθεσή του να προβάλει την Οθωμανική Θεσσαλονίκη κ.ο.κ. αποτελεί το αποκορύφωμα αυτού του ρήγματος. Πίσω από το οποίο ξεπροβάλλει μια πραγματικότητα αδήριτη, που δεν έχει να κάνει με το τι ιδεολογία υπηρετεί κανείς, αλλά με το γεγονός ότι η παράδοση της πόλης στην παγκοσμιοποίηση συνεπάγεται την εθνική, και την γεωπολιτική της αποδόμηση, που για εμάς εδώ σημαίνει υποχώρηση απέναντι στον νέο οθωμανικό ηγεμονισμό, και στους σχεδιασμούς για την αλλαγή συνόρων στην Βαλκανική που αυτή προωθεί μέσα από την στήριξη των κατακερματιστικών αλυτρωτισμών. Με λίγα λόγια, η στρατηγική που εφάρμοσε ο Μπουτάρης και η Πρωτοβουλία προκαλεί στην πόλη υπαρξιακό κενό τόσο σε ό,τι αφορά στην ταυτότητά της, όσο και σε ό,τι αφορά στο γεωπολιτικό της μέλλον. Αυτή είναι και η βαθύτερη αναλογία της σύγχρονης Θεσσαλονίκης με την Οθωμανική Θεσσαλονίκη, ότι υπό την επήρεια της παγκοσμιοποίησης επανέρχεται η προοπτική να επανέλθει ξανά στην κατάσταση ενός απολύτως κατακερματισμένου εθνικά, πολιτιστικά, κοινωνικά, οικονομικά αστικού ιστού.

Ταυτόχρονα όμως το ρήγμα αυτό φέρει μέσα του και όλες τις άλλες διαστάσεις, την οικονομική, την κοινωνική, την οικολογική, την χωροταξική κ.ο.κ.

Η Θεσσαλονίκη κλυδωνίζεται

Η εξάντληση του Μπουταρισμού, οι μείζονες συνέπειές της και η χαρτογράφηση του πολιτικού τοπίου ενόψει των επερχόμενων δημοτικών εκλογών

Η ακατάσχετη εκλογολογία που ο Γιάννης Μπουτάρης και το περιβάλλον του έχουν πυροδοτήσει από την στιγμή που συναντήθηκε με τον εξίσου αντιδημοφιλή, Αλέξη Τσίπρα, εκφράζει το ακριβώς αντίθετο από εκείνο το οποίο ο ίδιος θέλει να πετύχει: Το ότι ο κύκλος του ως δήμαρχος Θεσσαλονίκης έχει ήδη κλείσει, δυστυχώς με τρόπο καταστροφικό για την πόλη, κι ότι από εδώ και πέρα, κατέβει δεν κατέβει στις εκλογές και ανεξάρτητα από το ποσοστό το οποίο θα λάβει αν κατέβει, η παρουσία του θα συνοδεύεται από την μελωδία της παρακμής.

Πως αλλιώς θα μπορούσαμε να ερμηνεύσουμε αλλιώς το γεγονός ότι στις τελευταίες παρεμβάσεις που πραγματοποιεί εμφανίζεται ως «Λουδοβίκος» με την θεματολογία τους να περιορίζονται, ενώ η πόλη αντιμετωπίζει πλείστα όσα κραυγαλέα προβλήματα, σε ένα και μόνο ζήτημα, τον εαυτό του;

Αυτή η επανάληψη αποτελεί αναμφίβολη ένδειξη εξάντλησης της πολιτικής του, κάτι που συμβαίνει αντικειμενικά γιατί οφείλεται στην επώδυνη πρόσκρουσή της με την πραγματικότητα. Ας δούμε τις ουσιαστικότερες όψεις αυτής της κατάστασης.

Εθνομηδενισμός και έλλειμμα δημοκρατίας

Ο δήμαρχος εμφανίζεται να μην «δίνει δεκάρα» για την σοβαρή σχετικοποίηση της εθνικής κυριαρχίας την ίδια στιγμή που το πρόβλημα εντείνεται με τις εξελίξεις σε όλα τα μέτωπά της (συμφωνία των Πρεσπών, ελληνοτουρκικά, ελληνοαλβανικές σχέσεις), καταφέρνοντας έτσι να στρέψει την πλειοψηφία των πολιτών της Θεσσαλονίκης εναντίον του. Στο ίδιο δε, μήκος κύματος, η πολιτιστική πολιτική που προωθεί φαντάζει σήμερα πλέον ετεροχρονισμένη, συγκρουόμενη με την ίδια την πραγματικότητα, καθώς ο πολυδιαφημιζόμενος και τάχατες ένδοξος οθωμανισμός της Θεσσαλονίκης, έρχεται να ‘κουμπώσει πάνω’ στις αιτιάσεις του γειτονικού ισλαμικού ολοκληρωτισμού. Ο οποίος διεκδικεί αυτό το αφήγημα προκειμένου να εξαπλώσει την σφαίρα επιρροής σε όλα τα Βαλκάνια –και είναι γνωστή η κεντρικότητα που διαδραματίζει η Θεσσαλονίκη για όποιον φιλοδοξεί να ελέγξει την ευρύτερη περιοχή.

Γράφει ο Ανδρέας Σταλίδης.

Δημοσιεύθηκε στην Εστία, 29 Μαΐου 2018..

Η καταδίκη της πολιτικής βίας είναι απόλυτη. Δεν χωράει αμφιβολία, εξαίρεση ή συμπληρωματικό «αλλά». Η πολιτική βία υπονομεύει τη Δημοκρατία. Γι’ αυτό πρέπει η καταδίκη της να είναι οριζόντια. Ανεξαρτήτως θύτη, θύματος ή συνθηκών. Δεδομένου του περιστατικού τον Δήμαρχο Θεσσαλονίκης την περασμένη εβδομάδα, ξεσηκώθηκε ένα τσουνάμι κατακραυγής. Μέχρι και για «δολοφονική επίθεση» μίλησε το Σάββατο ο πρωθυπουργός. Αποτελεί πράγματι προεξάρχουσα προτεραιότητα του πολιτικού πολιτισμού μας η καταδίκη της πολιτικής βίας, όπως υποδηλώνουν οι αντιδράσεις;

Θυμάμαι τις περιπτώσεις βεβαιωμένης πολιτικής βίας στον Ι. Πρετεντέρη (2007),  Κ. Χατζηδάκη (2011), Κ. Παπούλια (2011), Αδ. Γεωργιάδη (2012, συν 16 εμπρησμούς στο βιβλιοπωλείο του), Γ. Κουμουτσάκο (2015), Γ. Βαρουφάκη (2015), Άγγελο Συρίγο (επανειλημμένα). Χώρια η καθημερινή βία από μπαχαλάκηδες και «Ρουβίκωνα». Όλα αυτά μαζί προκάλεσαν μικρότερη αντίδραση από όση το πρόσφατο περιστατικό. Γιατί δεν είναι ισοδύναμη η κατακραυγή πάντοτε; Εάν ήταν απόλυτη προτεραιότητα η κατάπνιξη της πολιτικής βίας, δεν θα βλέπαμε τέτοια ασυμμετρία. Άρα, η αντίδραση εξαρτάται και από άλλους παράγοντες.

Μήπως από τον θύτη; Στην περίπτωση του κ. Μπουτάρη, υϊοθετήθηκε αβίαστα το αξίωμα ότι επικίνδυνη πολιτική βία είναι η ακροδεξιά. Το αξίωμα αυτό υπονοεί ίσως ότι η ακροαριστερή βία είναι κακή μεν, αλλά δεν μας βγάζει κι από τα ρούχα μας. Μέχρι και ο πρωθυπυργός μίλησε για «ακροδεξιά» και «παρακρατική βία». Η έρευνα της αστυνομίας δεν έδειξε κάτι τέτοιο μέχρι στιγμής. Καλώς ή κακώς, ούτε αυτό εξηγεί τα φαινόμενα. Στην περίπτωση Κουμουτσάκου επιβεβαιώθηκε ότι ο δράστης ήταν μέλος ακροδεξιάς οργάνωσης. Δεν ξεσηκώθηκε τότε ο ίδιος σάλος.

«Προοδευτικό κοινωνικό μέτωπο»: Η κίνηση απελπισίας Τσίπρα-Μπουτάρη

Άρθρο του Γ. Ρακκά, που δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα Τύπος της Θεσσαλονίκης στις 02.06.2018

Η εκλογική νίκη του Φρανσουά Ολλάντ το 2012, που του εξασφάλισε μια ταραχώδη και κατά πάρα πολλούς αποτυχημένη θητεία, καθώς ο Ολλάντ εξελίχθηκε στον πιο αντιδημοφιλή πρόεδρο στην πρόσφατη ιστορία της Γαλλίας, στηρίχθηκε εν πολλοίς σε μια στρατηγική που παρήγαγαν οι Bruno Jeanbart και Olivier Ferrand της «δεξαμενής σκέψης» Terra Nova που πρόσκειται στο σοσιαλιστικό κόμμα. Σύμφωνα με αυτήν, επειδή τα λαϊκά στρώματα έχουν εγκαταλείψει την ευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατία, το νέο της προφίλ θα πρέπει να αναφέρεται σε μια νέα κοινωνική συμμαχία που να απηχεί περισσότερο στο πνεύμα της παγκοσμιοποίησης: Γάλλοι υψηλού μορφωτικού επιπέδου και εισοδημάτων που απασχολούνται στην «νέα οικονομία», εθνικές, θρησκευτικές και πολιτισμικές μειονότητες, ευκατάστατες γυναίκες, νεολαία. 

Αυτή η εκλογική βάση, έλεγαν οι στρατηγικοί σύμβουλοι του τέως Γάλλου προέδρου, πόρρω απέχει από το να συστήνει μια κοινωνική πλειοψηφία, δημιουργεί ωστόσο ένα «επιδραστικό προφίλ» ικανό να την πετύχει.

Η συνέχεια είναι γνωστή: Η παγκοσμιοποιητική πολιτική που εξέφραζε αυτή η συμμαχία, ξένη και μάλιστα εχθρική προς τις ανάγκες της κοινωνικής πλειοψηφίας, θα οδηγήσει την προεδρία Ολλάντ από ναυάγιο σε ναυάγιο, προκαλώντας την αντανακλαστική, κατά κράτος επικράτηση της Μαρίν Λεπέν στα χαμηλότερα κοινωνικά στρώματα, εκείνα που κάποτε ψήφιζαν την παλαιά σοσιαλδημοκρατία πριν αυτή υποκύψει στον «τρίτο δρόμο».

Οι ίδιες πάνω – κάτω εξελίξεις, θα σφραγίσουν την πρόσφατη πολιτική ζωή στην Βρετανία, που από την παντοδυναμία Μπλερ έφτασε σε μερικά χρόνια στο Brexit, στην Ιταλία του άλλοτε δημοφιλούς Ματέο Ρέντζι κ.ο.κ.

Αυτήν ακριβώς την δοκιμασμένη, άκρως αποτυχημένη, κοινωνικά (και εθνικά για την Ελλάδα απ’ ό,τι δείχνουν οι εξελίξεις των τελευταίων χρόνων) επικίνδυνη συνταγή επιχείρησαν να λανσάρουν τις προάλλες ο Αλέξης Τσίπρας με τον Γιάννη Μπουτάρη στο δημαρχείο της Θεσσαλονίκης.

Εκμεταλλευόμενοι το περιστατικό ξυλοδαρμού του τελευταίου την 19η Μαΐου, προσπάθησαν να κάνουν ρελάνς, και να διασκεδάσουν το τοπίο της γενικευμένης αποδόμησης που προκάλεσε η ίδια τους η πολιτική σε πανεθνικό και τοπικό επίπεδο αντίστοιχα, μιλώντας για ένα… «αντιφασιστικό προοδευτικό και δημοκρατικό μέτωπο».

Ποιο είναι το περιεχόμενό του, όμως; Εκείνο ακριβώς που υπονομεύει ως πολιτική την δημοκρατία, την συνοχή και την κυριαρχία της χώρας σήμερα καθιστώντας τις διακηρύξεις τους μια επικοινωνιακή φούσκα του συρμού.

Πράγμα που είναι εύκολο να το παρατηρήσει κανείς στα πεπραγμένα της τελευταίας θητείας Μπουτάρη στον Δήμο της Θεσσαλονίκης. Ποια είναι τα κύρια χαρακτηριστικά της;

Who gives a shit… Fake news και ορθός λόγος-Γιώργος Παπαϊωάννου

Το θέμα των «fake news» έχει την τιμητική του, μετά την επίθεση που δέχτηκε στη Θεσσαλονίκη ο Γ. Μπουτάρης. Ο δήμαρχος εμφανίζεται, σε ένα βιντεάκι που έγινε «viral», να λέει στα αγγλικά για τον Κεμάλ Ατατούρκ:

«Ήταν ο ιδρυτής της Τουρκικής Δημοκρατίας. Έκανε πολλές αλλαγές στην Τουρκική Δημοκρατία. Χέστηκα (I don’ t give a shit) αν σκότωσε ή όχι Έλληνες ή οτιδήποτε. Αλλά ξέρω ότι οι Τούρκοι αγαπούν τον Κεμάλ Ατατούρκ…».

Αμέσως, πλήθος «έγκυρων» ΜΜΕ, εφημερίδων και ιστοσελίδων, εμφάνισαν την είδηση σαν «fake news» και απέδωσαν στη διασπορά τέτοιου είδους ειδήσεων τη βίαιη συμπεριφορά ακραίων ομάδων ή και του «ετερόκλητου όχλου» κατά των πολιτικών.

Τα κόμματα, επίσης αναφέρθηκαν σε αυτή τη «μάστιγα» στις ανακοινώσεις τους, ενώ και ο ίδιος ο Μπουτάρης στην πανηγυρική του ομιλία μετά τα γεγονότα, δήλωσε στο δημοτικό συμβούλιο: «Να αφήσουμε τον λαϊκισμό, την καπηλεία αυτή, τα fake news, είναι αυτά που υποθάλπουν τον φασισμό».

Ο Ιερός Βουδούπας (εξαιρετικό)

ΣΤΑΘΗΣ

Θα έλεγα προς «Φιλισταίους επιστολή», αλλά θα ήταν μάλλον κάπως πομπώδες, ας το περιορίσουμε λοιπόν σε «επιστολή προς Φιρφιρίκους».

  Αν ο κ. Μπουτάρης είχε πει «χέστηκα αν ο Κεμάλ καθάρισε 6.000.000 Εβραίους» θα είχε γίνει της μουρλής. 

Αν ο κ. Μπουτάρης είχε πει «χέστηκα αν ο Χίτλερ εξολόθρευσε τη μισή Ευρώπη» θα είχε πάλι γίνει της «πουτάνας του Νότου», αν και αυτή είναι κάπως πιο ήπιων τόνων. Όσο για τους Πόντιους ή τους Αρμενίους, «χέστηκε» ο κ. Μπουτάρης. Θα μου πείτε: υπάρχει διαβάθμιση των λαών κατ’ αξίαν; Ναι! όσον

  πιο πολύ μουρλαινόμαστε, υπάρχει! Δέκα χιλιάδες Παλαιστίνιοι, ας πούμε, δεν αξίζουν όσο ένας Ισραηλινός; Ένας Δανός, δεν αξίζει όσον είκοσι χιλιάδες Ρώσοι; 

  Τρελαινόμαστε; Βεβαίως! Όταν ο κ. Μπουτάρης έλεγε ότι «ο Τάδε θέλει ξύλο», δεν παρωθούσε σε βία; Δεν θα έπρεπε λοιπόν να δικασθεί με βάση τον νόμο για εγκλήματα γνώμης που οι ανεγκέφαλοι, δεξιοί και «αριστεροί», καθιέρωσαν; Όταν ο Τσίπρας

  δηλώνει ότι «ή θα τους τελειώσουμε ή θα μας τελειώσουν» δεν προτρέπει σε βία; δεν θα έπρεπε κι αυτός να δικασθεί με βάση τον ανεγκέφαλο νόμο που καθιέρωσαν οι ανεγκέφαλοι; Ζούμε στιγμέςαηδιαστικής ευτέλειας και ψιλοψήνονται εμφυλιοπολεμικές καταστάσεις. Μέρες τώρα

Ανακοίνωση του Μένουμε Θεσσαλονίκη για την βία που ασκήθηκε εναντίον του Γ. Μπουτάρη στις 19/05/2018

1. Καταδικάζουμε την επίθεση που δέχθηκε ο Γιάννης Μπουτάρης κατά την διάρκεια της επετείου μνήμης για την Γενοκτονία των Ποντίων, στις 19 Μαΐου 2018.

2. Το περιστατικό αμαύρωσε την φετινή επέτειο και παρέχει άλλοθι στους αναθεωρητές και τους αμφισβητίες της Γενοκτονίας, να ταυτίσουν το πάνδημο αίτημα για την αναγνώρισή της με την συγκεκριμένη μειοψηφική δράση, η οποία δεν μπορεί να επικαλεστεί κανένα πολιτικό επιχείρημα: Ό,τι να έπραξε και να είπε ο Γιάννης Μπουτάρης κατά την διάρκεια της θητείας του, δεν μπορεί να δικαιολογεί βίαιες πρακτικές μαινόμενου όχλου εναντίον ενός ανθρώπου που επέλεξε να παραστεί μόνος και δίχως αστυνομική προστασία στην εν λόγω εκδήλωση.

3. Τέτοια περιστατικά ρίχνουν νερό στο μύλο ενός κλίματος που αναπόφευκτα θα οδηγήσει στην μηδενική ανοχή της διαφωνίας, και σ’ έναν ολοκληρωτικό πόλεμο όλων εναντίον όλων που θα καταστρέψει και το τελευταίο στοιχείο συνοχής που κρατάει ενωμένη αυτήν την κοινωνία με ανυπολόγιστες συνέπειες για το μέλλον της χώρας μας και την επιβίωσή της.

4. Όσο αποτρόπαιο κι αν είναι το γεγονός, δεν παύει να είναι πραγματικότητα και να δεικνύει διάχυτες τάσεις που θάλλουν στους κόλπους της ελληνικής κοινωνίας. Έτσι, το να το καταγγέλλουμε απλώς και να ευχόμαστε να εξαφανιστεί δεν αρκεί για την αντιμετώπισή του· πρέπει να εξετάσουμε σοβαρά και να απαντήσουμε στα αίτια που δίνουν τροφή σε αυτές τις πρακτικές:

Ο Μπουτάρης, ο Πάιατ και ο «μεντεσές» Οι δηλώσεις του δήμαρχου Θεσσαλονίκης, μια συνέντευξη του πρέσβη των ΗΠΑ, οι ΜΚΟ και η ονομασία της ΠΓΔΜ

Από Γιώργος Παπαϊωάννου 

Δημοσιεύθηκε: Φύλλο 395 - 16/2/2018

Οι δηλώσεις του Γ. Μπουτάρη για τις αμοιβαίες υποχωρήσεις που πρέπει να κάνουν Αθήνα και Σκόπια ώστε να επιλυθεί το ζήτημα του ονόματος της γειτονικής χώρας, είναι πολύ πρόσφατες. Το γεγονός ότι ο δήμαρχος Θεσσαλονίκης, και όχι κάποιος άσχετος σχολιαστής, προτείνει την κατάργηση της ονομασίας «Μακεδονία» από ένα αεροδρόμιο μέχρι και από τον σταθμό των ΚΤΕΛ, «καρφώνει» ουσιαστικά αυτά που συνοδεύουν τις σχεδιαζόμενες «λύσεις».

Η «αφασία» βέβαια κυριαρχεί στη δημόσια συζήτηση, και ειδικά στους χώρους της Αριστεράς. Το τι διακυβεύεται ευρύτερα στην περιοχή, ο ρόλος και οι σχεδιασμοί των μεγάλων δυνάμεων, αποδίδονται συνήθως στη σφαίρα της συνομωσιολογίας, ενώ ο «ελληνικός εθνικισμός» ανακαλύπτεται παντού ως μοναδικός αντίπαλος.

Οι δηλώσεις Πάιατ

Μόλις δυο βδομάδες πριν, και ενώ το Μακεδονικό είχε ήδη αναζωπυρωθεί, ο πρέσβης των ΗΠΑ στην Ελλάδα Τζεφ Πάιατ παραχώρησε μια συνέντευξη στη δημοσιογράφο Σία Κοσιώνη και τον Σκάι. Μόνο αυτή αν μελετούσε κάποιος, θα είχε ένα περίγραμμα των επιδιώξεων της Ουάσιγκτον. Αλλά ακόμα και η ίδια η πράξη της τοποθέτησης του συγκεκριμένου διπλωμάτη στην Ελλάδα πριν ενάμιση περίπου χρόνο, είναι ενδεικτική για το αμερικάνικο «ενδιαφέρον».

Όχι στο διασυρμό του Δήμου Θεσσαλονίκης

Της δημοτικής κίνησης Μένουμε Θεσσαλονίκη

Ο σάλος που προέκυψε με τις τοποθετήσεις του Γιάννη Μπουτάρη για την μετονομασία του αεροδρομίου και του σταθμού υπεραστικών λεωφορείων είναι το αποκορύφωμα ενός απίστευτου εκτροχιασμού που βιώνουμε στον Δήμο Θεσσαλονίκης τον τελευταίο έναν με ενάμιση χρόνο.

Κι αυτό γιατί ο καταστροφικός ρόλος που έχει διαδραματίσει ο Δήμαρχος στο ζήτημα με την ΠΓΔΜ, δεν είναι παρά η κορυφή μιας χιονοστιβάδας την οποία έχει δημιουργήσει αποκλειστικά ο ίδιος και η οποία έχει οδηγήσει τον δεύτερο μεγαλύτερο Δήμο της πόλης σε άτυπη προς το παρόν ακυβερνησία.

Για να οδηγηθούμε εκεί, έχει μεσολαβήσει η γενική καθίζηση της διαχείρισης που ασκεί στον Δήμο, η επιβολή ενός εξωτερικού δάνειου για να κρύψει την μηδενική παραγωγή ουσιαστικού έργου, οι αλλεπάλληλες συγκρούσεις του σχεδόν με κάθε μερίδα της τοπικής κοινωνίας –τις οποίες αντιμετώπισε με… καρατομήσεις στελεχών της παράταξής του που του τολμούσαν την κριτική– για να φτάσει στο σημείο να υβρίζει ανοιχτά τους πολίτες που συμμετείχαν στο συλλαλητήριο ως «κατάπτυστους».

Μπροστά σε αυτήν την κλιμακούμενη απώλεια της θετικής του εικόνας, ο δήμαρχος έχει επιλέξει την «φυγή προς τα εμπρός». Και διάλεξε το ζήτημα με την ΠΓΔΜ για να την εκδηλώσει: Το σήριαλ, εξάλλου, με τις σκανδαλώδεις δηλώσεις του επί του ζητήματος, που τις διαδέχονται αλαζονικές διαψεύσεις έχει επαναληφθεί δυο φορές, καθώς επέμενε τουλάχιστον στις δυο τελευταίες του επισκέψεις στην γειτονική χώρα να την αποκαλεί με το συνταγματικό της όνομα κλείνοντας το μάτι στον γειτονικό αλυτρωτισμό.

Ο εθνομηδενισμός βλάπτει σοβαρά την διπλωματία

menoumethess 

Με την πρόσκληση του προέδρου της ΠΓΔΜ, Ζ. Ζάεφ, για να γιορτάσει μαζί με τον Γ. Μπουτάρη την Πρωτοχρονιά, ο τελευταίος ενεπλάκη στις διαδικασίες επαναπροσέγγισης των δυο κρατών για να βελτιώσει το μεταξύ τους κλίμα. Ως συνήθως όμως, όπως κάθε φορά που καταπιάνεται με εθνικά θέματα, ο Δήμαρχος τα έκανε μαντάρα: Όχι μόνον δεν έφερε κοντύτερα τις δυο πλευρές, αλλά κατάφερε να εξοργίσει την πλειοψηφία της μίας, μάλιστα της δικής του, δυσκολεύοντας έτσι πολύ περισσότερο την κατάσταση, απ’ ό,τι θα την βελτιώσουν διαφημιστικού εμπνεύσεως καμπάνιες, όπως η κοινή ελληνοσκοπιανή κάθοδο του Αξιού με… κανό.

Το πρόβλημα είναι εγγενές στην πολιτική περσόνα Μπουτάρη: Ο νεοφιλελεύθερος εθνομηδενισμός του τον έχει ήδη αποξενώσει οριστικά από την τοπική πλειοψηφία, και άρα, οποιαδήποτε παρέμβασή του πάνω στα εθνικά ζητήματα είναι ναρκοθετημένη εξ αρχής: Ποιoς θα πιστέψει έναν Δήμαρχο που μεροληπτεί συστηματικά εναντίον της ελληνικής ιστορίας και της ταυτότητας της πόλης, διότι θέλει να αυτοσκηνοθετείται ως ανεκτικός στον εθνικισμό των άλλων, κάτι που υπαγορεύει τόσο το «σχέδιό» του για την πόλη όσο και μικροπολιτικές αναγκαιότητες τις οποίες θα συζητήσουμε στην συνέχεια; Από την πρώτη στιγμή της ανόδου του στην Δημαρχία της Θεσσαλονίκης έχει εκσφενδονίσει πλείστες όσες «χειροβομβίδες»: Η Θεσσαλονίκη «προσαρτήθηκε» το 1912, «η Ελλάδα προκάλεσε την παρακμή της πολυπολιτισμικής οθωμανικής Θεσσαλονίκης», τα Σκόπια είναι νέτη «Μακεδονία» κάθε φορά που τα επισκέπτεται, στο brand της πόλης –όπως ονομάζουν πλέον οι protégé του την ταυτότητά της, υποδεικνύοντας έτσι άθελά τους την εμπορευματοποίηση της ιστορίας της– κυριαρχεί ο τάχα «ένδοξος Οθωμανισμός».

Μια απάντηση στον κ. Μπουτάρη για τα όσα είπε την 25η Μαρτίου

Μια οφειλόμενη απάντηση στον Δήμαρχο για τη στάση του στις 25/03/2017

Από την σελίδα της δημοτικής κίνησης Μένουμε Θεσσαλονίκη

Αναδημοσιεύουμε το σχετικό κεφάλαιο για τα πογκρόμ που εξαπέλυσε η οθωμανική κατοχική διοίκηση εναντίον των Ελλήνων το 1821 στην Θεσσαλονίκη από το βιβλίο του Γ. Ταχόπουλου, ως ελάχιστη οφειλόμενη απάντηση σε όλα αυτά τα απαράδεκτα που είπε και έκανε ο –δυστυχώς– δήμαρχος Θεσσαλονίκης Γιάννης Μπουτάρης, στο πλαίσιο των εορτασμών της πόλης για την 25η Μαρτίου.

Είναι λογικό, ένας τοπικός άρχοντας που έχει συνδέσει την δημαρχία του με το γενικό ξεπούλημα της πόλης στα γρόσια και τα φλουριά των μεγάλων γεωπολιτικών και οικονομικών συμφερόντων, να νοιώθει έντονη δυσαρέσκεια μπροστά στην θύμηση όλων εκείνων που αντέταξαν ξίφος στο ξίφος του κατακτητή για την Ελευθερία μας.

Ούτως ή άλλως, όσα αντιπροσωπεύει η Επανάσταση του 1821 αποτελούν ηθικά, αξιακά, συμβολικά μια μεγάλη απειλή για την ακραία κυνική, εθελόδουλη πολιτική του.

Υ.Γ. Δεν ακούσαμε τον Γιάννη Μπουτάρη να έχει την ίδια παιγνιώδη, αποδομητική διάθεση όταν υποδέχτηκε τους Τούρκους ομολόγους του, από το Δημαρχείο της Σμύρνης, πέρυσι την άνοιξη. Εκεί, μόνον καλά λόγια βρήκε να πει για τον μέγα σφαγέα των λαών της Μικρασίας, Κεμάλ Ατατούρκ. Ας είναι· αυτά καταγράφονται στην ιστορία, το ποιους τίμησε ένας δήμαρχος και ποιους υποτίμησε. Να είναι σίγουρος ότι αυτά θα θυμούνται οι Θεσσαλονικείς του μέλλοντος, και όχι τα παχιά λόγια και τα εξώφυλλα στα φανταζίστικα περιοδικά που τον κολακεύουν.

Μένουμε Θεσσαλονίκη

1821*

Λίγο πριν αρχίσει την περιγραφή των σφαγών στην πόλη στα 1821 ο Μ. Μαζάουερ αναφέρει[1] την επανάσταση «πατριωτικών στοιχείων» στη Μακεδονία, χωρίς να εξηγήσει για ποιο λόγο κάποιοι που ζούσαν υπό τόσο ανεκτικό καθεστώς σκέφτηκαν την επανάσταση. Την αποδίδει στις ιδέες της Γαλλικής Επανάστασης λόγω της ανάπτυξης του ελληνικού εμπορίου γιατί κατά τα άλλα δεν υπήρχε (τόσο μεγάλη) καταπίεση. Ενάντια σε ένα τέτοιο υπερβολικό τονισμό του εμπορικού στοιχείου μπορούν να ειπωθούν τα εξής: Οι «μη έμποροι» Σέρβοι είχαν επαναστατήσει νωρίτερα από τους «έμπορους Έλληνες», στα 1804. Κάτι τέτοιο αντικρούει την άποψη ότι οι έμποροι συναντούσαν δυσκολίες ενώ οι αγροτικοί (κατά Ένγκελς Νοτιοσλαβικοί) πληθυσμοί δεν είχαν προβλήματα.

«Προς μουσείο Κεμάλ Ατατούρκ»!

Αυτή την πινακίδα αντίκρισα, κυρίες και κύριοι, εξ υπονομίου κιγκλιδώματος εξερχόμενος, εις την συμβολή των οδών Πρίγκηπος Νικολάου κι Ολυμπιάδος. Η χαρά μου δεν περιγράφεται! Εντάξει, γνώριζα εκ προοιμίου για την ύπαρξη μουσείου στην μνήμη αυτού του «άγιου» ανθρώπου, στην οικία όπου είδε τις πρώτες του φωτός ηλιαχτίδες και σήμερα στεγάζεται το τουρκικό προξενείο Θεσσαλονίκης. Ντροπή κι όνειδος που δεν είχε βάλει μια ταμπέλα για το μουσείο ο δήμος τόσα χρόνια! Καλά που ήρθε ο Γιάννης, η δημαρχάρα πασών των Θεσσαλονικέων, να βάλει τα πράγματα στην θέση τους. Ποιος δίνει τώρα δεκάρα τσακιστή για μερικές, σου λέει, γενοκτονίες εκατομμυρίων Ελλήνων (Ποντίων και Μικρασιατών), Αρμένιων κι άλλων, με τις πλέον αντιανθρώπινες κι απεχθείς μεθόδους; Ψιλολόγια δηλαδή. Περασμένα ξεχασμένα κι από την μνήμη διαγραμμένα!

Ο παραλής τούρκος τουρίστας να ευφραίνεται, να δουλεύουν τα καφέ-μπαρ, να ’ναι γιομάτες οι ξενοδοχειακές κλίνες και δεν βαριέσαι! Τι αξία έχει η μνήμη εμπρός στο κέρδος; Καμμία!

Για το ζήτημα της Ροτόντας

«Θα ζητήσω να σκεπαστούν η τράπεζα και ο σταυρός, έτσι ώστε να μην ενοχλούνται οι τουρίστες», φέρεται να είπε ο Γιάννης Μπουτάρης. Εύλογο το ερώτημα που προκύπτει: Ποιοί ‘τουρίστες’ θα ενοχλούνταν από την τοποθέτηση ενός σταυρού σ’ ένα παλαιοχριστιανικό μνημείο παγκόσμιας κληρονομιάς της UNESCO; Θα αναλάβουμε να το απαντήσουμε εμείς, διότι δεν μας αρέσει να κρυβόμαστε πίσω από το δάκτυλό μας: Αν υπάρχουν κάποιοι οι οποίοι θα ενοχλούνταν, προφανώς, είναι εκείνοι που έρχονται να το επισκεφτούν ως Οθωμανικό Μνημείο.

Στην πραγματικότητα, όλη αυτή η εκστρατεία που εξελίσσεται τις τελευταίες μέρες στ’ όνομα –υποτίθεται– του ‘πολυπολιτισμού’ δεν είναι παρά μια εκστρατεία εναντίον της πολιτιστικής ταυτότητας της πλειοψηφίας της πόλης.

Δεν εξηγείται διαφορετικά: Το μνημείο μιλάει από μόνο του. Χτίσθηκε επί των ρωμαϊκών χρόνων, το 311 μ.Χ επί Γαλερίου και στη συνέχεια από τα τέλη του 4ου μ.Χ, επί Θεοδοσίου, μετατράπηκε σε χριστιανικό ναό (των Ασωμάτων ή των Αρχαγγέλων).Τότε κατασκευάστηκαν τα ψηφιδωτά που κοσμούν το μνημείο ενώ η αγιογράφησή του έγινε στις αρχές του 5ου αιώνα, με τους εικονιζόμενους μάρτυρες να έχουν μαρτύρησει όλοι μέχρι της εποχής του Διοκλητιανού και Μαξιμιανού. Το 1590 μετατράπηκε από τους κατακτητές σε μωαμεθανικό τέμενος οπότε προστέθηκε και ο μιναρές.

Επιτέλους, σοβαρή μεταναστευτική πολιτική!

Είναι αρκετά παρήγορο, όταν, μέσα στο γενικευμένο μπάχαλο του ελληνικού κράτος, βλέπουμε εδώ κι εκεί προσπάθειες που επιχειρούν επιτέλους να βάλουν μια τάξη. Είδαμε με χαρά τον Δήμο Θεσσαλονίκης να αναλαμβάνει να προσθέσει το δικό του λιθαράκι στην οργάνωση ενός σημαντικού ζητήματος που ταλανίζει εδώ και καιρό την ελληνική νεολαία:τη μετανάστευσή της στις πλούσιες χώρες της Δύσης και, εν προκειμένω, στη Γερμανία. Μέχρι τώρα, αυτή η διαδικασία (διαδικασία ζωτικής σημασίας για τις βορειοευρωπαϊκές οικονομίες) γινόταν με τον γνωστό ελληνικό τρόπο: άναρχα και αναποτελεσματικά. Οι μορφωμένοι νέοι μας καλούνται με ατομική πρωτοβουλία, σχεδόν στα τυφλά, μέσω φίλων και γνωστών, να βρουν μια δουλειά στο εξωτερικό, χωρίς καμία βοήθεια από την πολιτεία (την ελληνική).

Στη σύγχρονη μνημονιακή Ελλάδα, το πρόβλημα αυτό άρχισε επιτέλους να αντιμετωπίζεται. Πρωτοπόρος, για άλλη μια φορά, ο δήμαρχος Θεσσαλονίκης Γιάννης Μπουτάρης, που στέκεται πάντα στο πλευρό των αναγκών της γερμανικής οικονομίας. Με χαρά διαπιστώσαμε ότι η Διεύθυνση Εκπαίδευσης και Αθλητισμού του Δήμου προσφέρει δωρεάν πρόγραμμα εκμάθησης της γερμανικής γλώσσας. Αυτή η είδηση είναι ευχάριστη από μόνη της: η σχέση της χώρας μας με τη Γερμανία είναι πια ιδιαιτέρως «στενή» και καλό θα ήταν να μάθουμε όλοι μας τη γλώσσα αυτή. Αλλά ο Δήμος Θεσσαλονίκης δεν μένει εκεί. Όπως αναφέρεται στην ιστοσελίδα του: «το πρόγραμμα απευθύνεται σε άνεργους νέους και νέες, καθώς και σε φοιτητές που επιθυμούν, αφού μάθουν τα απαραίτητα Γερμανικά, νααναζητήσουν μια θέση εργασίας ή να κάνουν μεταπτυχιακές σπουδές στην Γερμανία». Ο Δήμος Θεσσαλονίκης επιλέγει να συμβάλλει με τις λιγοστές δυνάμεις του στη στοχευμένη αντιμετώπιση των επαγγελματικών ελλείψεων της γερμανικής οικονομίας. Είναι μια πρωτοβουλία τουλάχιστον αξιοθαύμαστη.

Δεν είναι η πρώτη φορά που ο Γιάννης Μπουτάρης, άνθρωπος μοντέρνος και ρηξικέλευθος, μας εκπλήσσει θετικά. Ήδη από το ξεκίνημα της μνημονιακής εποχής, πρωτοστάτησε στη δημιουργία της «Ελληνογερμανικής Συνέλευσης Συνεργασίας» που έθεσε την παρακμάζουσα ελληνική Τοπική Αυτοδιοίκηση στην υπηρεσία της γερμανικής οικονομίας. Με το μεράκι και τη σκληρή δουλειά του Μπουτάρη, ένας ολόκληρος αστερισμός πρωτοβουλιών ξεπήδησε στο άγονο έδαφος της μίζερης ελληνικής πραγματικότητας! Προγράμματα εύρεσης εργασίας στη Γερμανία, προγράμματα σπουδών και μαθητείας (και με 300 ευρώ μισθό παρακαλώ, όχι αστεία!), επιχειρηματικά πρότζεκτ στον χρυσοφόρο τομέα της αποκομιδής των σκουπιδιών, προγράμματα για να απασχοληθούν νέοι άνεργοι ως νοικοκυρές και γκαρσόνια των Γερμανών τουριστών, επιτροπές εμπειρογνωμόνων από το Βερολίνο για να οργανώσουν το νάιτ λάιφ της συμπρωτεύουσας, τα κλαμπς και τα ξενυχτάδικα, και ένα σωρό άλλες πρωτοποριακές πρωτοβουλίες. Μια πραγματική όασημέσα στην έρημο της απραξίας και της αδιαφορίας που χαρακτηρίζει τη Ψωροκώσταινα. Η δωρεάν εκμάθηση της γερμανικής δεν είναι πυροτέχνημα, είναι κομμάτι ενός ευρύτερου πλάνου δράσεων.

Ευχή όλων, οι πρωτοβουλίες αυτές να συνεχιστούν. Θα μπορούσε η συνεργασία των δύο χωρών να διευρυνθεί. Θα μπορούσαν, για παράδειγμα, να συνδεθούν τα ελληνικά πανεπιστήμια με τα εμπορικά επιμελητήρια και τα υπουργεία Εργασίας και Βιομηχανίας της Γερμανίας, ώστε να υπάρχει ορθολογική κατανομή των πανεπιστημιακών μας αποφοίτων. Σκεφτείτε ότι η κατάρτιση ενός απόφοιτου Ιατρικής κοστίζει στο ελληνικό Δημόσιο περί τα 100.000 ευρώ, χώρια τα χρήματα που σπαταλά η οικογένειά του, ειδικά αν σπουδάζει μακρυά από το σπίτι του. Δεν είναι κρίμα να αποφοιτήσει αύριο ο νέος αυτός, μόνο και μόνο για να διαπιστώσει ότι η ειδικότητά του παρουσιάζει πληρότητα στη Γερμανία, ενώ, αντίθετα, υπάρχουν ελλείψεις σε άλλες ειδικότητες; Δεν είναι αυτό μιασπατάλη των χρημάτων των Ελλήνων φορολογουμένων; Αυτές οι καταστάσεις μπορούν να αποφευχθούν. Πέρα, όμως, από την κρατική αρωγή, είναι καιρός να αρχίσουμε και εμείς, οι ενεργοί πολίτες, να δραστηριοποιούμαστε σε αυτή την κατεύθυνση. Μην τα περιμένουμε όλα από το κράτος. Όπως είχε πει και ένας σπουδαίος ποιητής: «Μην κοιτάς τι μπορεί να κάνει το ελληνικό κράτος για σένα, αλλά τι μπορείς να κάνεις εσύ για το γερμανικό κράτος».

Τμήμα ειδησεογραφίας της «Ψωροκώσταινας»

ΠΗΓΗ:

Ο Σόρος στην Θεσσαλονίκη

Ανακοίνωση της δημοτικής κίνησης Μένουμε Θεσσαλονίκη 

Κατά τα τελευταία δύο δημοτικά συμβούλια, συγκρουστήκαμε έντονα με τη διοίκηση και τον Δήμαρχο Θεσσαλονίκης, Γιάννη Μπουτάρη, σχετικά με την συνεργασία που πρόκειται να αναπτύξει ο Δήμος με το ίδρυμα «Solidarity Now», το οποίο ιδρύθηκε το 2013 από το Φιλανθρωπικό Ίδρυμα-Ομπρέλα του Τζόρτζ ΣόροςΊδρυμα για την Ανοιχτή Κοινωνία. Η συνεργασία αφορά στην στήριξη των δομών κοινωνικής αλληλεγγύης του Δήμου, καθώς το Ίδρυμα λειτουργεί ήδη Κέντρο Αλληλεγγύης στην Θεσσαλονίκη.

Όπως έχουμε επαναλάβει ξανά, δεκάδες φορές, θεωρούμε ότι η εμπλοκή του διαβόητου κερδοσκόπου επιχειρηματία, αλλά και μέντορα της μη-κυβερνητικής συνιστώσας που συμπράττει  αμερικανική ιμπεριαλιστική πολιτική μια πολύ αρνητική εξέλιξη, την οποία θα πληρώσουμε πολύ ακριβά τα χρόνια που έρχονται. Στο τέλος της μικρής αυτής αναφοράς, θα βρείτε κείμενα που αναλύουν διεξοδικά τον ποιόν του Τζ. Σόρος καθώς και τον ρόλο που έπαιξαν τα ιδρύματά του, κυρίως στα Βαλκάνια, την μετασοβιετική Ανατολική Ευρώπη, και την Ρωσία.

Βεβαίως, το ότι σπεύδει στην πόλη μας, αλλά και σε όλη την Ελλάδα… κομίζοντας «δώρα» δεν θα πρέπει να μας εκπλήσσει: Έτσι λειτουργούν αυτές οι «δουλειές» –εξ άλλου δεν θα είχε κανείς εμπιστοσύνη σ’ έναν άνθρωπο σαν το Τζ. Σόρος, αν έρχονταν και αναλάμβανε δράση εντός της ελληνικής «κοινωνίας των πολιτών» δίχως αυτήν την επίκληση της «φιλανθρωπίας», με την οποία πλασάρει την δράση του. Το ζήτημα, βεβαίως, είναι τι θα πληρώσουμε ως αντίτιμο…

Εξ άλλου, η αντιφατικότητα της πολιτικής που αναπτύσσει στην Ελλάδα ήδη μας προσιδιάζει για το τι μας μέλλει: Όπως έχουν γράψει εκτεταμένα οι Εφημερίδες Βήμα και Νέα, ο Τζ. Σόρος εδώ και καιρό υποστηρίζει ότι η έξοδος της χώρας μας από το ευρώ (δηλαδή… η χρεοκοπία της ελληνικής οικονομίας, για να μην έχουμε και καμία αυταπάτη) αποτελεί την δέουσα λύση στο ελληνικό πρόβλημα. Έχει αναφερθεί, εξ άλλου, ρητώς σε αυτό κατά την διάρκεια συνεδρίου στο Παρίσι, σε συνέδριο που μιλούσε και ο τότε Υπουργός Οικονομικών της κυβέρνησης Γ. Βαρουφάκης. Επίσης, το Ινστιτούτο Levy του αμερικάνικου Κολλεγίου Μπαρτ, ίδρυμα το οποίο χρηματοδοτεί αφειδώς ο Τζ. Σόρος, είχαν εισηγηθεί κατά το πεντάμηνο που μας πέρασε στην ελληνική κυβέρνηση την στρατηγική του «διπλού νομίσματος» που παρουσιάζεται σήμερα ως το plan-B των Τσίπρα-Βαρουφάκη κατά την διάρκεια της διαπραγμάτευσης που εν τέλει κατέληξε σε συμφωνία στις 13 Ιουλίου.

Την ίδια στιγμή, δηλαδή, που ο Σόρος σπεύδει να αναμειχθεί στο εσωτερικό της χώρας φορώντας το προσωπείο της «αλληλεγγύης», ‘πουσάρει’ την ιδέα αλλαγής νομίσματος σε κυβερνητικό επίπεδο: Αλληλεγγύη και Χρεοκοπία, ή καλύτερα Χρεοκοπία υπό το άλλοθι της Αλληλεγγύης: Είναι σαφές πως ο καπάτσος επιχειρηματίας μας δουλεύει ψιλό γαζί. Ίσως γιατί αυτό το σενάριο εξυπηρετεί έναν ευρύτερο πολιτικό σχεδιασμό, τον οποίον ο Σόρος έχει υιοθετήσει από τις αρχές της δεκαετίας του 1990 –την ριζική αναμόρφωση των Βαλκανίων, διά του κατακερματισμού τους σε μικρά, ασταθή, και απολύτως ελεγχόμενα προτεκτοράτα: Κοινώς, γυρεύει να ολοκληρώσει ό,τι άφησαν μισό οι βόμβες που εξαπέλυσε το ΝΑΤΟ το 1999 στην Γιουγκοσλαβία…

Θα μπορούσε κάποιος, βέβαια, να πει ότι το σενάριο αυτό είναι «τραβηγμένο από τα μαλλιά», και ότι στο κάτω-κάτω της γραφής η θυγατρική του Ιδρύματος για την Ανοιχτή Κοινωνία ΜΚΟ «Solidarity Now!» είναι απλώς μια οργάνωση αλληλεγγύης. Κάπως έτσι μας απαντάει ο δήμαρχος, σχεδόν αμήχανα, όποτε αναφερόμαστε στο θέμα. Ή, για να κρύψει τον ‘βήχα’ της αμηχανίας, καταφεύγει στην καραμέλα περί «λαϊκισμού», όπως μας κατηγόρησε στο χτεσινό δημοτικό συμβούλιο. (Ποιος; Ο Δήμαρχος που μίλαγε για «κρεμάλες και σχοινιά», και ο ίδιος που φωτογραφίζεται με τον Ψινάκη με αισθητική βγαλμένη κατευθείαν από μεξικάνικη σαπουνόπερα).

Δυστυχώς, δεν πρόκειται για μια απλή φιλανθρωπία. Γεγονός που αποδεικνύεται περίτρανα από το ποιόν των ανθρώπων που απαρτίζουν την Συμβουλευτική Επιτροπή του Ιδρύματος. Σε αυτήν, μεταξύ άλλων πληροφορούμαστε για την συμμετοχή του Χρήστου Ροζάκη (στενού συνεργάτη του ΓΑΠ, πρώην υφυπουργού, πρώην Γραμματέα του ΕΛΙΑΜΕΠ, και μέλους του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου) και της βουλευτίνας του Ποταμιού, Αντιγόνης Λυμπεράκη.

Κυρίως βέβαια, από την δράση του προέδρου Στέλιου Ζαββού, οικονομολόγου, διεθνή επενδυτή και υπερδραστήριου μέλος του ελληνοαμερικανικού λόμπι, τον οποίον μάλιστα έχει παντρέψει ο ίδιος ο Τζ. Σόρος το 2006.  Ο Σ. Ζαββός, συμμετέχει ενεργά στα δίκτυα επιρροής και διαμόρφωσης των κυρίαρχων πολιτικών της Δύσεως.

Είναι χαρακτηριστικό το «κλειστό δείπνο» που ο ίδιος οργάνωσε τον Φεβρουάριο του 2015 στο Μανχάτταν με 45 καλεσμένους, όπως μας πληροφορεί η Εφημερίδα Καθημερινή. Μεταξύ αυτών, ο ίδιος ο Σόρος, πρόεδροι μεγάλων επενδυτικών ομίλων, διπλωμάτες, πολιτικοί και στρατιωτικοί. Σταχυολογούμε μερικά από τα ονόματα: Ρόμπερτ Χόρματς (πρόεδρος του Ομίλου Κίσσινγκερ και πρώην υπουργός της κυβέρνησης Ομπάμα),  Μάρτιν Ίνταϊκ (αντιπρόεδρος του Ινστιτούτου Μπρούκινκς και ειδικός απεσταλμένος του Ομπάμα για την επίλυση του Μεσανατολικού), Γουέσλεϋ Κλαρκ (αρχιστράτηγος του ΝΑΤΟ, και Γενικός Διοικητής της επίθεσης που αυτό εξαπέλυσε εναντίον της Σερβίας), Πωλ Βόλκερ (πρόεδρος της Αμερικάνικης Ομοσπονδιακής Τράπεζας κατά τις κυβερνήσεις Κάρτερ και Ρήγκαν, και πρόεδρος της συμβουλευτικής επιτροπής οικονομολόγων του πρόεδρου Ομπάμα), ο Τζον Πόλσον (που έβγαλε μια περιουσία το 2007 ποντάροντας swaps στις υποθήκες της αμερικανικής κτηματαγοράς), ο πρόεδρος της JP Morgan Γιάκομπ Φρένκελ, εκπρόσωποι της Blackstone –και βέβαια οι πανταχού παρόντες οικονομολόγοι Τζέφρεϋ Σακς και Γιόζεφ Στίγκλιτς οι οποίοι διατηρούν άριστες σχέσεις με το Μέγαρο Μαξίμου και το ελληνικό υπουργείο οικονομικών από την πρώτη στιγμή που ανέλαβε η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ [αλλά και συμμετέχουν στο Συμβουλευτικό Όργανο του Institute For New Economic Thinking του… Τζ. Σόρος!].

Λεζάντα: Στιγμιότυπο του «Κλειστού Δείπνου» που δημοσίευσε η Καθημερινή. Ομιλεί ο Στ. Ζαββός, ενώ από τα δεξιά κάθονται οι Τζ. Σόρος, Γ. Κλαρκ. Αριστερά, κατά σειρά οι Τζ. Πόλσον, Μ. Ιντάικ και Π. Βόλκερ. 

Είναι σαφές, πως δεν πρόκειται για απλή φιλανθρωπία. Αυτά τα δίκτυα δραστηριοποιούνται ήδη στην Ελλάδα, πολλοί άνθρωποί τους συνεργάζονται ήδη με την ελληνική κυβέρνηση, και αυτήν την στιγμή διεισδύουν στον νευραλγικό για την ελληνική τοπική αυτοδιοίκηση τομέα της κοινωνικής πολιτικής. Ασφαλώς, αυτή η εξέλιξη πραγματοποιείται στο πλαίσιο του ολοένα και θερμότερου εναγκαλισμού της ελληνικής κυβέρνησης με την αμερικανική πολιτική, καθώς και με μια νέα ώθηση δοκιμάζει  η τελευταία στα Βαλκάνια και την Μέση Ανατολή.

Δυστυχώς, ο Γιάννης Μπουτάρης και η διοίκηση του Δήμου πρωτοπορεί πανελλαδικά στην συνεργασία με αυτά τα δίκτυα –δεν είναι τυχαίο που το ίδρυμα Solidarity Now άνοιξε το πρώτο Κέντρο του στην Θεσσαλονίκη και όχι στην Αθήνα. Δημιουργεί έτσι ένα σοβαρότατο προηγούμενο, και είναι σίγουρο ότι τις πολιτικές και ευρύτερες γεωπολιτικές συνέπειές του θα τις βρούμε μπροστά μας…

Υ.Γ.1: Οι παρόντες της παράταξης του ΣΥΡΙΖΑ, Ανοιχτή Πόλη, ψήφισαν και στις δύο συνεδριάσεις του Διοικητικού Συμβουλίου τα σχετιζόμενα με το Ίδρυμα Solidarity Now θέματα, κωφεύοντας στις καταγγελίες της Λαϊκής Συσπείρωσηςκαι του Μένουμε Θεσσαλονίκη. Μόνο ο Γιώργος Αβαρλής ψήφισε σε ένα από αυτά Λευκό. Ευθυγραμμίστηκαν έτσι ως παράταξη με την πολιτική του κόμματός τους, εκείνην του σφιχτού εναγκαλισμού της κυβέρνησης με την Αμερικάνικη πολιτική. Επιλέγουν, έτσι κάθε μέρα που περνάει «με ποιους θα πάνε και ποιους θα αφήσουν». «Ελευθερία Ανάπηρη πάλι σου τάζουν…». Με την ευκαιρία να τους συγχαρούμε για ένα ακόμα «ανδραγάθημα» της κυβέρνησής τους, το γεγονός ότι ο Β. Παπαγεωργόπουλος αποφυλακίστηκε κάνοντας χρήση των ευεργετικών διατάξεων του νόμου Παρασκευόπουλου.

Διαβάστε:

Για τον Στέλιο Ζαββό:

Νίκος Χρυσικόπουλος, «Ο ελληνικός «σύνδεσμος» του Τζορτζ Σόρος στην Αθήνα», capital.gr, 22/04/2011.

Γιώργος Μαντέλας, «Η κρίση σε κλειστό δείπνο στο Μανχάτταν», Εφημερίδα Καθημερινή, 22/02/2015.

Για τον Τζ. Σόρος:

Χέδερ Κόφιν, «Τζόρτζ Σόρος, ο Αυτοκρατορικός Μάγος» στο Γιώργος Καραμπελιάς (επιμέλεια), ΜΚΟ και Παγκοσμιοποίηση στην Ελλάδα: Από το Ίδρυμα Φόρντ στον Σόρος και τα γερμανικά ιδρύματα, Εναλλακτικές Εκδόσεις, Αθήνα 2015, σελ. 159-180.

Κόλιν Μπράγκ, «Ο Κόσμος Σύμφωνα με τον Σόρος», ό.π., σελ. 180-186 [Ανάλυση της πολιτικής Σόρος στην ΠΓΔΜ]

Για το Ίδρυμα Solidarity Now!

http://www.solidaritynow.org/, Η ιστοσελίδα του Ιδρύματος. Πληροφορίες για την δράση και τους στόχους του ιδρύματος, την σύνθεση της Συμβουλευτικής του Επιτροπής κ.ο.κ.

«Τί είναι το Solidarity Now του Τζορτζ Σόρος», Εφημερίδα Ημερησία, 25/01/2014.

«Θεσσαλονίκη: Εγκαινιάστηκε το Κέντρο Αλληλεγγύης του Solidarity Now», Το Βήμα, 17/01/2014

ΠΗΓΗ:http://ardin-rixi.gr/