17 Οκτωβρίου 1941: Το ατιμώρητο έγκλημα στα Κερδύλια Σερρών (κατάλογος με τα ονόματα των αθώων θυμάτων)

Θεοφάνης Μαλκίδης

17 Οκτωβρίου 1941: Το ατιμώρητο ολοκαύτωμα των Ναζί στα Κερδύλια Σερρών

Ξημερώματα της 17 Οκτωβρίου 1941 δύο λόχοι του 220ου Τάγματος Σκαπανέων της Βέρμαχτ με δύναμη 250 ανδρών υπό τις διαταγές των λοχαγών Βέντλερ και Σράινερ ξεκίνησαν από τον Σταυρό Θεσσαλονίκης για τα Κερδύλια Σερρών έχοντας μαζί τους κρατούμενους Κερδυλλιώτες. Φτάνοντας κοντά στα χωριά άφησαν τα αυτοκίνητα, άρχισαν να ανεβαίνουν από τρία σημεία και περικύκλωσαν τα Άνω Κερδύλια από την θέση Στρόβολο και τα Κάτω Κερδύλια από την θέση Λειβάδια.

Οι στρατιώτες της Βέρμαχτ συγκέντρωσαν τους άρρενες κατοίκους μεταξύ 16 και 60 χρόνων στις θέσεις Αλώνια και Κούτρες. Οι γυναίκες και τα παιδιά αρχικώς συγκεντρώθηκαν στα σχολεία και στη συνέχεια, αφού είχαν απομακρυνθεί οι άντρες, τους επιτράπηκε να πάρουν μαζί τους όσα πράγματα μπορούσαν και να φύγουν προς το Καστρί και την Ευκαρπία ενώ κλείδωσαν σε κοινοτικό κατάστημα 23 υπερήλικες, οι οποίοι αργότερα κινδύνεψαν από την πυρπόληση του χωριού.

Στις 9 το πρωί δόθηκε το σήμα με μια φωτοβολίδα και οι Γερμανοί στρατιώτες άρχισαν να εκτελούν άρρενες κατοίκους ηλικίας από 16 μέχρι 60 ετών. Από την εκτέλεση εξαιρέθηκαν στα Άνω Κερδύλια δεκαεπτά άτομα άνω των εξήντα ετών, μεταξύ των οποίων ο ιερέας, ο δάσκαλος και ο δασοφύλακας και στα Κάτω Κερδύλια δέκα γέροντες. Οι άνθρωποι αυτοί χρησιμοποιήθηκαν μετά το τέλος των εκτελέσεων για την ταφή των νεκρών. Τα κτίρια των χωριών κάηκαν εκτός από τις εκκλησίες και μετά την καταστροφή, οι κάτοικοι κατέφυγαν στα χωριά Καστρί και Ευκαρπία.

Ο Μητροπολίτης Γρηγόριος που οι Εβραίοι έκαναν “άγιο”

 

Η 27η Ιανουαρίου έχει καθιερωθεί, ως διεθνής ημέρα μνήμης των θυμάτων του Ολοκαυτώματος. Η επιλογή της ημερομηνίας δεν είναι τυχαία, καθώς στις 27 Ιανουαρίου 1945 απελευθερώθηκε από τα σοβιετικά στρατεύματα ένα από τα κολαστήρια της ανθρώπινης αξιοπρέπειας, το στρατόπεδο συγκέντρωσης στο Άουσβιτς-Μπιρκενάου. Με αφορμή το γεγονός αυτό, ας θυμηθούμε πώς ο τ. Μητροπολίτης Χαλκίδος Γρηγόριος (1891-1971) προστάτεψε τους Εβραίους της Χαλκίδας, τα χρόνια της Κατοχής και τη γεμάτη ανθρωπιά συμπεριφορά του.

Ο τ. Μητροπολίτης Χαλκίδος Γρηγόριος, κατά κόσμον Πέτρος Πλειαθός, γεννήθηκε στον Τριαντάρο της Τήνου το 1891, ενώ υπήρξε συγγενής του εθνομάρτυρα Μητροπολίτη Μοσχονησίων, Αμβροσίου. Σπούδασε Θεολογία στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και στις 23 Αυγούστου 1916 εκάρη μοναχός. Τον Δεκέμβριο 1922, στον Ιερό Ναό Αγίας Ειρήνης Αθηνών, χειροτονήθηκε Μητροπολίτης Χαλκίδος, ενώ στις 29 Σεπτεμβρίου 1968 απεχώρησε της ενεργού υπηρεσίας. Εκοιμήθη στις 23 Ιουλίου 1971.

Μητροπολίτης Χαλκίδος Γρηγόριος

Ο Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος βρήκε τον Γρηγόριο, Μητροπολίτη στη Χαλκίδα, να προσπαθεί ως αληθινός ποιμενάρχης να προστατεύσει το ποίμνιο του. Δεν έμεινε όμως εκεί. Δεν ήταν άνθρωπος που βολευόταν στην ασφάλεια της θέσης του. Ο Μητροπολίτης Χαλκίδος Γρηγόριος εκλήθη, πάμπολλες φορές, από τις διοικήσεις των δυνάμεων Κατοχής να δώσει εξηγήσεις για το πατριωτικό περιεχόμενο των ομιλιών του και ήσαν αρκετές οι περιπτώσεις που κινδύνευσε και η ζωή του ακόμη.

Πολλές φορές, όταν απηλείτο η ζωή εκατοντάδων πολιτών, λόγω παραβάσεως των διαταγών των κατοχικών διοικήσεων, εκείνος με κατάλληλα διαβήματα απέτρεπε τον κίνδυνο, θέτοντας κατ’ επανάληψη στη διάθεση των κατακτητών τον ίδιο του τον εαυτό.

Την ίδια περίοδο, ο Μητροπολίτης Γρηγόριος με τη συνδρομή του Πρωτοσύγκελού του, και μετέπειτα Μητροπολίτου Καρυστίας και Σκύρου Χρυσοστόμου, και άλλων παραγόντων της πόλης, ίδρυσε ορφανοτροφείο, στο οποίο πολλά παιδιά βρήκαν καταφύγιο και γλίτωσαν τον θάνατο εξαιτίας της πείνας. Παράλληλα, είχε ιδρύσει ορφανοτροφείο για κορίτσια στην ιστορική γυναικεία Ιερά Μονή Αγίου Νικολάου Γαλατάκη, στη Λίμνη Ευβοίας. Διετέλεσε, επίσης, πρόεδρος του τοπικού παραρτήματος του Ερυθρού Σταυρού, ο οποίος ανέπτυξε σημαντική δράση, καθιερώνοντας το “πιάτο του πεινασμένου παιδιού”.

Διαφύλαξε ιερά κείμενα της Συναγωγής 

Ο Μητροπολίτης Γρηγόριος που οι Εβραίοι έκαναν “άγιο”

Slavoj Žižek: Το να συζητάμε αν το Ολοκαύτωμα ή η αποικιοκρατία ήταν χειρότερο είναι άσεμνο… και τα δύο ήταν ανείπωτα τέρατα

Τους τελευταίους μήνες, μια νέα «historikerstreit» – μια συζήτηση μεταξύ ιστορικών – έχει εκραγεί στην Ευρώπη σχετικά με τη σχετική φρίκη του Ολοκαυτώματος και της αποικιοκρατίας. Κατά τη γνώμη μου, είναι ένα επιχείρημα όπου δεν μπορεί να υπάρξει νικητής.

Σλαβόι Ζίζεκ

είναι πολιτιστικός φιλόσοφος. Είναι ανώτερος ερευνητής στο Ινστιτούτο Κοινωνιολογίας και Φιλοσοφίας στο Πανεπιστήμιο της Λιουμπλιάνα, Παγκόσμιος Διακεκριμένος Καθηγητής Γερμανικών στο Πανεπιστήμιο της Νέας Υόρκης και διεθνής διευθυντής του Ινστιτούτου Ανθρωπιστικών Επιστημών Birkbeck του Πανεπιστημίου του Λονδίνου.

© Pixabay / vero_vig_050

Από τη μια πλευρά, ο Achille Mbembe, ο Dirk Moses και κάποιοι άλλοι υποστηρίζουν ότι η διάκριση του Ολοκαυτώματος από άλλα βίαια εγκλήματα στην ανθρώπινη ιστορία είναι ευρωκεντρική και παραμελεί τη φρίκη των αποικιοκρατικών εγκλημάτων. Από την άλλη πλευρά, ο Saul Friedlander, ο Juergen Habermas και άλλοι επιμένουν στον μοναδικό χαρακτήρα του Ολοκαυτώματος. Νομίζω ότι και οι δύο πλευρές έχουν, κατά κάποιο τρόπο, δίκιο και λάθος. Δεν μπορεί παρά να επαναλάβει εδώ την απάντηση του Στάλιν στο ερώτημα ποια απόκλιση είναι χειρότερη, η αριστερή ή η δεξιά: «Είναι και οι δύο χειρότεροι».

Είναι αναμφισβήτητα αλήθεια ότι το ευρύτερο κοινό στην αναπτυγμένη Δύση δεν γνωρίζει πλήρως τη φρίκη της αποικιοκρατίας και τα παραπροϊόντα της που κόβει την ανάσα. Απλώς θυμηθείτε τη φρίκη των δύο Πολέμων του Οπίου που διεξήγαγε η Βρετανική Αυτοκρατορία (και άλλες) εναντίον της Κίνας. Οι στατιστικές δείχνουν ότι, μέχρι το 1820, η Κίνα ήταν η ισχυρότερη οικονομία στον κόσμο. Από τα τέλη του 18ου αιώνα, οι Βρετανοί εξήγαγαν τεράστιες ποσότητες οπίου στην Κίνα, μετατρέποντας εκατομμύρια ανθρώπους εκεί σε εθισμένους και προκαλώντας μεγάλη ζημιά. Ο Κινέζος αυτοκράτορας προσπάθησε να το αποτρέψει, απαγορεύοντας την εισαγωγή οπίου και οι Βρετανοί (μαζί με άλλες δυτικές δυνάμεις) επενέβησαν στρατιωτικά. Το αποτέλεσμα ήταν καταστροφικό: αμέσως μετά, η οικονομία της Κίνας συρρικνώθηκε στο μισό. Αλλά αυτό που πρέπει να μας ενδιαφέρει είναι η νομιμοποίηση αυτής της βίαιης στρατιωτικής επέμβασης. Το ελεύθερο εμπόριο είναι η βάση του πολιτισμού,

Η δύναμη της μνήμης.

Αφιέρωση στην κ. Κεραμέως και στον κ. Δήμαρχο Θεσσαλονίκης που ηγούνται του Ελληνογερμανικού Ιδρύματος Νεολαίας.

Κρυφός στόχος του ιδρύματος η αναθεώρηση της ιστορίας, η λήθη και επιπλέον να μην καταβληθούν οι νόμιμες, απαράγραπτες,και ισχυρά τεκμηριωμένες γερμανικές οφειλές για τα ναζιστικά εγκλημάτα στη χώρα μας.

Η δύναμη της μνήμης.

Άλμπερτ Μπούρλα

Ο κ. Αλμπερτ Μπουρλά είναι πρόεδρος και διευθύνων σύμβουλος της Pfizer.

Αυτή την εβδομάδα, όπως και κάθε χρόνο, τιμήσαμε τη Διεθνή Ημέρα Μνήμης για τα θύματα του Ολοκαυτώματος, έτσι ώστε οι ιστορίες των θυμάτων και των επιζώντων να μην ξεχαστούν ποτέ. Προς μεγάλη μου τιμή, κλήθηκα να συμμετάσχω στη Διεθνή Κληρονομιά των Σεφαραδιτών στο ετήσιο συνέδριο του Κογκρέσου για την Ημέρα Μνήμης των Θυμάτων του Ολοκαυτώματος στην Ουάσιγκτον και να μοιραστώ την ιστορία της οικογένειάς μου σε σχέση με το Ολοκαύτωμα.

Μνήμη. Αυτή η λέξη, ίσως περισσότερο από οποιαδήποτε άλλη, με ενέπνευσε να μοιραστώ την ιστορία των γονιών μου. Επειδή αναγνωρίζω πόσο τυχερός είμαι που οι γονείς μου μοιράστηκαν τις ιστορίες τους μαζί μου και την υπόλοιπη οικογένειά μας.

Πολλοί επιζώντες του Ολοκαυτώματος δεν μίλησαν ποτέ στα παιδιά τους για τη φρίκη που έζησαν γιατί τους ήταν πολύ οδυνηρό. Όμως στην δική μου οικογένειά το συζητούσαμε συχνά. Μεγαλώνοντας στη Θεσσαλονίκη, μαζευόμασταν με τα ξαδέλφια μας τα σαββατοκύριακα, και οι γονείς μου, οι θείες και οι θείες μου συχνά μοιράζονταν τις ιστορίες τους.

Το έκαναν γιατί ήθελαν να θυμόμαστε. Να θυμόμαστε όλες τις ζωές που χάθηκαν. Να θυμόμαστε τι μπορεί να συμβεί όταν ο ιός του κακού αφήνεται να εξαπλωθεί ανεξέλεγκτα. Αλλά, κυρίως, να θυμόμαστε την αξία μιας ανθρώπινης ζωής.

Βλέπετε, όταν οι γονείς μου μιλούσαν για το Ολοκαύτωμα, δεν μιλούσαν ποτέ με θυμό ή εκδίκηση. Δεν μας δίδαξαν να μισούμε αυτούς που το έκαναν αυτό στην οικογένεια και τους φίλους μας. Αντ ‘αυτού μας έλεγαν το πόσο τυχεροί ήταν που ζούσαν και πώς όλοι έπρεπε να δώσουμε αξία σε αυτό, να τιμούμε τη ζωή και να προχωράμε μπροστά. Το μίσος θα ήταν μόνο εμπόδιο σε αυτό.

Έτσι, υπό αυτό το πνεύμα, είμαι εδώ για να μοιραστώ την ιστορία του Μωύς και της Σάρα Μπουρλά, των αγαπημένων μου γονέων.

Η «άγνωστη» εξέγερση των Ελλήνων Εβραίων στο Άουσβιτς. Τραγουδούσαν Βαμβακάρη με αλλαγμένους στίχους που περιείχαν πληροφορίες για το σαμποτάζ. Ανατίναξαν ένα κρεματόριο...

Οι ήρωες αυτοί, που λίγα λεπτά πριν πεθάνουν είχαν ψάλει τον Εθνικό Ύμνο, ανεμίζοντας ένα κομμάτι ριγέ ύφασμα από τις στολές τους μιμούμενοι την ελληνική σημαία, θυμίζουν δίχως άλλο, παλαιότερα παραδείγματα της ελληνικής ιστορίας, όπως έγινε κατά την ηρωική έξοδο του Μεσολογγίου και την ανατίναξη στο Κούγκι και το Αρκάδι, από τις ενδοξότερες σελίδες της εθνικής μας ιστορίας. 

«Το πνεύμα αλληλεγγύης που διέκρινε τους Έλληνες, η απέχθεια τους για τη βία, η συνείδηση της επιβίωσης και η προσπάθεια διατήρησης της ανθρώπινης αξιοπρέπειας, τους έκανε να αποτελούν την πιο συμπαγή εθνική ομάδα μέσα στο στρατόπεδο και γι’ αυτό την πιο πολιτισμένη». 

Η μαρτυρία αυτή είναι του ιταλού διανοούμενου, Πρίμο Λέβι, που βρέθηκε έγκλειστος στο κολαστήριο του Άουσβιτς, επιβεβαιώνει την γενναία στάση των Ελλήνων κρατουμένων που οδηγήθηκαν σε μια ηρωική εξέγερση στις 7 Οκτωβρίου 1944 μέσα στο εφιαλτικό στρατόπεδο συγκέντρωσης των Ναζί.

 Άγνωστες πτυχές αυτής της ιστορίας περιγράφει το ντοκιμαντέρ με τίτλο «The Revolt of the Greek Jews» που βασίστηκε στην έρευνα της Φωτεινής Τομάη, διευθύντριας των Ιστορικών Αρχείων του Υπουργείου Εξωτερικών με τίτλο «Greeks in Auschwitz-Birkenau». Πρόκειται για τη μοναδική περίπτωση εξέγερσης μέσα στα ναζιστικά στρατόπεδα, που είχε σχέδιο αλλά προδόθηκε την τελευταία στιγμή. Παρόλα αυτά, οι Έλληνες αιχμάλωτοι κατάφεραν να ανατινάξουν ένα από τα πέντε κρεματόρια του στρατοπέδου, το «Κρεματόριο 4».

27 Ιανουαρίου του 1945 τα Σοβιετικά στρατεύματα μπήκαν στο Άουσβιτς

Κώστας Μιχαλάκης

Στις 27 Ιανουαρίου του 1945 τα Σοβιετικά στρατεύματα μπήκαν στο Άουσβιτς και αντίκρισαν την κόλαση επί της γης. 

Αυτή η ημερομηνία ορίστηκε να είναι η παγκόσμια ημερομηνία μνήμης των θυμάτων του Ολοκαυτώματος. Μεταξύ τους, 77.000 συμπατριώτες μας.

Το κλάμα της εβραιοπούλας αυτής από τα Γιάννενα, λίγο πριν ανέβει στο καμιόνι που θα την οδηγήσει στο στρατόπεδο συγκέντρωσης, συμπυκνώνει σε μεγάλο βαθμό τα συναισθήματα μου. Ελπίζω και τα δικά σας.

Τα Ναζιστικά-Φασιστικά Ολοκαυτώματα στην Ελλάδα (1941-1944)

Τα Ναζιστικά-Φασιστικά Ολοκαυτώματα στην Ελλάδα (1941-1944)

Τα Ναζιστικά-Φασιστικά Ολοκαυτώματα στην Ελλάδα (1941-1944)

Τα Ναζιστικά -Φασιστικά Ολοκαυτώματα στην Ελλάδα 

(1941-1945): Το Ημερολόγιο της Τραγωδίας που έμεινε χωρίς Κάθαρση

Οι Ναζί όπως έχουμε αναφέρει πολλές φορές είναι συνέχεια του φασιστικού καθεστώς των Κεμαλικών και ο Αδόλφος Χίτλερ μαθητής του Μουσταφά Κεμάλ. 

Ο επικεφαλής των Ναζί όταν σχεδίαζε τα Ολοκαυτώματα είχε αναφέρει το «ποιος θυμάται τους Αρμένιους», στη δίκη του για το «πραξικόπημα της μπυραρίας» είχε μιλήσει για τους μαθητές του Κεμάλ, τον ίδιο και τον Μουσολίνι, ενώ ο επιζών του Ολοκαυτώματος και θεμελιωτής του όρου «Γενοκτονία» Ραφαήλ Λέμκιν είχε γράψει για τα εγκλήματα εναντίον των Ελλήνων που ενέπνευσαν τον Χίτλερ. 

Το έγκλημα της Γενοκτονίας των Κεμαλικών εναντίον των Ελλήνων, των Αρμενίων και των άλλων λαών που δεν τιμωρήθηκε επαναλήφθηκε από τους μαθητές τους, τους Ναζί.

Έτος 2017 μ. Χ. ή 75 μ. Α. (μετά Άουσβιτς)

Αριστομένης Συγγελάκης

Όσος καιρός κι αν πέρασε από τότε (...) το τερατώδες στίγμα που ακούει στο όνομα Άουσβιτς, επειδή δεν παρομοιάζεται, επειδή δεν μπορεί με τίποτα να στηριχθεί ιστορικά, επειδή δεν γίνεται αντιληπτό μέσα από καμιά ομολογία ενοχής, παραμένει κάτι το ασύλληπτο και κάτι που αποτελεί τέτοια τομή, ώστε να είναι σχεδόν αυτονόητο να χρονολογούμε την ιστορία της ανθρωπότητας, καθώς και τη δική μας έννοια της ανθρώπινης ύπαρξης, με γεγονότα που συνέβησαν προ και μετά το Άουσβιτς.». Gunter Grass, «Γράφοντας μετά το Άουσβιτς».

Robert Eaglestone, Μεταμοντερνισμός και άρνηση του Ολοκαυτώματος. Του Δρ. Αγαθοκλή Αζέλη

Robert Eaglestone, Μεταμοντερνισμός και άρνηση του Ολοκαυτώματος, μετ. Άννυ Σπυράκη, πρόλογος Γιώργος Κόκκινος, εκδ. Επέκεινα, Τρίκαλα 2014

__________________

Στο κείμενο του Eaglestone προτάσσεται ευσύνοπτος πλην όμως κατατοπιστικός πρόλογος του πανεπιστημιακού Γιώργου Κόκκινου, συγγραφέα αρκετών μελετών σχετικών με το Ολοκαύτωμα, ο οποίος κάνει μια εισαγωγή στη γενική προβληματική του θέματος που διεξέρχεται ο συγγραφέας, εντάσσοντάς το στη σχετική επιστημονική συζήτηση. Η σημαντικότερη συνεισφορά του βιβλίου είναι η συμβολή του στη συζήτηση σχετικά με τη σύνδεση του μεταμοντερνισμού στην ιστορία με τον ιστορικό αναθεωρητισμό, συγκεκριμένα την άρνηση του Ολοκαυτώματος από ιστορικούς ή από φερόμενους ως ιστορικούς.

O Eaglestone θέτει ουσιαστικά δύο στόχους με το βιβλίο του. Θέλει να αμφισβητήσει την θετικιστική προσέγγιση της ιστορίας αφενός καταδεικνύοντας την αξία των αναλυτικών εργαλείων ενός ήπιου μεταμοντερνισμού για την προσέγγιση ιστορικών φαινομένων. Συνάμα στοχεύει να συνδέσει αυτόν τον θεωρητικό στοχασμό με μια πρακτική εφαρμογή, η οποία σχετίζεται με την άρνηση του Ολοκαυτώματος. Όπως χαρακτηριστικά γράφει:

«Γενικώς πιστεύω ότι ο μεταμοντερνισμός είναι μια απόκριση στο Ολοκαύτωμα η οποία έρχεται να αμφισβητήσει τον πολιτισμό που το κατέστησε δυνατό στον ίδιο τον πυρήνα του. Πέρα όμως από αυτό, θέλω να δείξω ότι τα ερωτήματα που θέτει ο μεταμοντερνισμός για την Ιστορία και τους ιστορικούς είναι πολύ ισχυρά όπλα στη μάχη εναντίον της άρνησης του Ολοκαυτώματος. Τα ερωτήματα αυτά είναι τρόποι να τραβήξουμε τη μάσκα της «αμεροληψίας» και της «ιστορικής αντικειμενικότητας» από τους αρνητές ώστε να αποκαλύψουμε τι είναι στην πραγματικότητα η άρνηση».

Τι είναι όμως άρνηση του Ολοκαυτώματος;

«Με πολύ απλά λόγια, η άρνηση του Ολοκαυτώματος είναι ο ισχυρισμός ότι η δολοφονία περίπου έξι εκατομμυρίων Εβραίων κατά τη ναζιστική γενοκτονία στη διάρκεια του Δευτέρου Παγκοσμίου πολέμου ουδέποτε συνέβη.»

Η ΜΑΥΡΗ ΒΙΒΛΟΣ ΤΗΣ ΚΑΤΟΧΗΣ-ΒΙΒΛΙΟ

Διεκδικούμε τις Πολεμικές Αποζημιώσεις και Επανορθώσεις και το Κατοχικό Δάνειο

 
Μετατροπή του Προϋπολογισμού σε Πλεονασματικό με καταχώρηση του Κατοχικού Δανείου σε αυτόν, στη στήλη "Έσοδα Βεβαιωθέντα αλλά μη Εισπραχθέντα"

«Η Γερμανία ευθύνεται για την κατάσταση που βιώνετε»

Συνέντευξη στη ΓΕΩΡΓΙΑ ΔΑΜΑ

ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ 15 ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΥ 2013

Ο Γερμανός πανεπιστημιακός, που συμμετέχει στο 2ο Πανελλήνιο Συνέδριο για τα ολοκαυτώματα και τις γερμανικές αποζημιώσεις του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, που διεξάγεται στη Βιάννο Ηρακλείου, στην Κρήτη, κατακεραυνώνει την κυβέρνηση της χώρας του.

Για ένα ατιμώρητο έγκλημα της Γερμανίας απέναντι στην Ελλάδα μίλησε ο Γερμανός Κριστόφ Σμινκ Γκουστάβους, καθηγητής Ιστορίας του Δικαίου στο Πανεπιστήμιο της Βρέμης, ο οποίος συμμετέχει στο 2ο Πανελλήνιο Συνέδριο για τα ολοκαυτώματα και τις γερμανικές αποζημιώσεις, που διεξάγεται στη Βιάννο Ηρακλείου. Ο ίδιος παραδέχθηκε ότι για τις τραγικές στιγμές που βιώνουν σήμερα οι πολίτες της χώρας μας έχει μεγάλη ευθύνη η γερμανική πολιτική.

«Ξεκίνησα να μελετώ τα εγκλήματα της Βέρμαχτ στην Ελλάδα πριν από αρκετά χρόνια. Γεννήθηκα τον Αύγουστο του '42, όταν έγινε το Ολοκαύτωμα στη Βιάννο. Τρεις εβδομάδες αργότερα, ήταν η σειρά των Λυγγιάδων, ενός χωριού της Ηπείρου. Εκεί πήγα πριν από είκοσι χρόνια. Ηταν ένα πάμφτωχο χωριό. Συνάντησα τους τελευταίους επιζήσαντες της καταστροφής. Εγραψα ορισμένα βιβλία, μία τριλογία, για τα εγκλήματα της Βέρμαχτ στην Ηπειρο, το Ολοκαύτωμα της εβραϊκής κοινότητας. Αφιέρωσα τον τελευταίο τόμο στην καταστροφή των Λυγγιάδων. Θα παρουσιασθεί στις 30 Οκτωβρίου, επέτειο της σφαγής, στη μεγάλη εκκλησία της Βρέμης. Είναι η ημέρα της εθνικής μας γιορτής. Της επανένωσης των δύο Γερμανιών».

* Γιατί;

- Αυτά που συνέβησαν πριν από το διαχωρισμό των δύο Γερμανιών δεν πρέπει να ξεχαστούν. Και για να νιώσετε ότι δεν είστε πια μόνοι και στη Γερμανία. Διότι στη Γερμανία σήμερα υπάρχουν αντιδράσεις για την πολιτική που εφαρμόζει η γερμανική κυβέρνηση.

Ελληνικές πιέσεις

Πουτάνες…

Σεπτεμβρίου 21, 2013 από seisaxthiablog

Του Γιάννη Λαζάρου

Η γενοκτονία των Ελλήνων από τους Ναζιστές από χθες μεταβλήθηκε σε πολιτικό θέμα. Την ώρα που διαρρηγνύουν οι δημοκράτες της εξουσίας τα ιμάτιά τους για τους χρυσαυγίτες και για τον νεοναζισμό που υποβόσκει, ακριβώς την ίδια στιγμή ο υπουργός Δικαιοσύνης μέσα στη Βουλή τάσσεται κατά της εκτέλεσης απόφασης του Αρείου Πάγου η οποία ορίζει αναγκαστική εκτέλεση κατά του γερμανικού δημοσίου για την γενοκτονία του Διστόμου. Να γραφτεί με μεγάλα γράμματα η χθεσινή ημερομηνία στους τάφους των εκτελεσθέντων: “19 Σεπτεμβρίου 2013. Δεύτερη φορά εκτελεσμένοι από “φίλια πυρά”. Δημοκρατικά και αντιναζιστικά!

Τι κουβέντες να κάνουμε από εκεί και πέρα; Όταν ο υπουργός Δικαιοσύνης βαφτίζει το Δίκαιο ως πολιτικό θέμα και μία γενοκτονία ως “θέμα με παραμέτρους που πρέπει να εξεταστούν” για να μην υπάρξει πρόβλημα με τις ελληνογερμανικές σχέσεις, δεν έχουμε φθάσει απλά στον πάτο της ανηθικότητας αλλά σκάβουμε για να βρούμε τον…

πάτο του πάτου.

Μετά τις εκτελέσεις ακολουθούσε γλέντι επί των πτωμάτων…

Σεπτεμβρίου 16, 2013 από seisaxthiablog

Σύλληψη πατριωτών στην Κρήτη, από γερμανικό απόσπασμα (αρχεία γερμανικού στρατού)

Του Αλέκου Α. Ανδρικάκη

Το Ολοκαύτωμα της Βιάννου στις 14 Σεπτεμβρίου 1943, μέσα από την έκθεση της «Κεντρικής Επιτροπής Διαπιστώσεως Ωμοτήτων εν Κρήτη»

Μετά την εκτέλεσιν συνεκεντρώθησαν εις τον Κρεββατάν και τα εκτελεστικά αποσπάσματα Βαχού, Αμιρών και Κεφαλοβρύσου και υπό τους ήχους φωνογράφου ήρχισαν να διασκεδάζουν επί του δώματος του Γ. Ζωάκη και έπειτα μεθυσμένοι κατελθόντες εχόρευαν επί των πτωμάτων των εκτελεσθέντων φωνάζοντες “Χάιλ Χίτλερ” και “Ζήτω η Γερμανία” (ελληνιστί)».