Στέλιος Κούκος, Αγία Γαβριηλία, Από το «Σπίτι των Αγγέλων» στην οικία των Αγίων του Ουρανού!

Αγία Γαβριηλία (1897-1992).

Γράφει ο Στέλιος Κούκος

Η Μοναχή Γαβριηλία (Παπαγιάννη), η Κυρά του «Σπιτιού των Αγγέλων» των Αθηνών τοποθετήθηκε αισίως στην Οικία των Αγίων του Ουρανού. Μεταξύ των αγίων κι αυτή ως αγία ψυχή και η ίδια! Κάτι που μπορούν να μαρτυρήσουν και να διαβεβαιώσουν όσοι την γνώρισαν εν ζωή, όσοι βρέθηκαν κοντά της σε δύσκολες στιγμές για τους ίδιους, για την οικογένειά τους, για συγγενικά πρόσωπα, φίλους, γνωστούς!

Και μάλιστα σε όλα τα μήκη και τα πλάτη της οικουμένης! Έτσι, το άκουσμα της αγιοκατάταξης της από το Οικουμενικό Πατριαρχείο μοιάζει να μας φέρνει τον ουρανό ακόμη πιο κοντά μας!

Η αγία Γερόντισσα, αδελφή Γαβριηλία γνώριζε να συμπαραστέκεται στους ανθρώπους όποιος και να ήταν και όχι να στέκεται απέναντί τους, όπως κάνουμε όλοι εμείς. Προσέφερε συμπαράσταση όχι εκ του κόσμου τούτου, αλλά με περισσή ευγένεια, διάκριση και αγάπη και σύμφωνα με την αγιοπνευματική της κατάρτιση και προσωπική παράδοση σ’ αυτήν. Έμπρακτη και διά των χαριτωμένων χεριών της τα οποία «μιλούσαν» και χάριζαν ευεξία ως θαυματουργός φυσιοθεραπεύτρια και διά των λόγων της που στήριζαν και κατεύθυναν ψυχές!

Ιδιαίτερα χαρακτηριστική ήταν μια στιχομυθία της με τον γνωστό ρώσο συγγραφέα και θεολόγο Νικόλαο Ζερνόφ. Όταν ο τελευταίος έμαθε πως η Αυρηλία, όπως ήταν το βαφτιστικό όνομα της αγίας Γαβριηλίας, θα σπουδάσει ποδολογία την ρώτησε γιατί διάλεξε αυτήν την επιστήμη και όχι Θεολογία με την οποία θα μπορούσε να μιλάει στις καρδιές των ανθρώπων.

Και αυτή του απάντησε: «Through the feet to the heart…». Δηλαδή, «Μέσω των ποδιών στην καρδιά».

Είκοσι, όμως, χρόνια μετά είπε στον ίδιο: «Νίκολας, εκείνα που έκανα, πάνε πια. Τώρα πάω κατ’ ευθείαν στην καρδιά»! Όπως φαίνεται η ποδολογία και η φυσιοθεραπεία ήταν και αυτά μια άσκηση στην αγάπη. Μια κλίμακα, σκάλα από τα κάτω άκρα προς την καρδιά του ανθρώπου!

Σήμερα όλοι μαζί χαιρόμαστε και πανηγυρίζουμε με τα πάντων των Αγγέλων, συν πάσι τοις Αγίοις και με όλη την Εκκλησία για την αγιοκατάταξη της νέας αγίας μας, αγίας Γαβριηλίας!

Ακόμη, λοιπόν, μια νίκη στον θάνατο, ακόμη μια νίκη και επικράτηση της ζωής, της θυσίας και της αγάπης!

Ακόμη μια απόδειξη Ανάστασης!

Κάθε άγιος αποτελεί μια τέτοια μαρτυρία, μια ευρεία νίκη και όχι μερική και κυρίως μια φανέρωση και αποκάλυψη! Η προσωποποίηση της Ανάστασης, αν όχι η «επανάληψή» της μέσα στον κόσμο και τον χρόνο μας!

Συνέχεια εδώ:
http://www.pemptousia.gr/?p=383436

Στέλιος Κούκος: Άλωση της Πόλης σε ζωντανή μετάδοση! (αμοντάριστα πλάνα)

Τάσσος, Κωνσταντίνος Παλαιολόγος, 1955. Συλλογή Ναυτικού Μουσείου Ελλάδος.

Γράφει ο Στέλιος Κούκος

Την άλωση της Πόλης ή την πτώση της την είδαμε σε απευθείας μετάδοση! Και τώρα μοιρολογάμε την Βασιλεύουσά μας! Και αυτήν και την αυτοκρατορία και την Ρωμηοσύνη! Κλαίμε την ένδοξη μοίρα μας! Είναι κι αυτό μια ανακούφιση!

Όλα πλέον τα γνωρίζουμε· και τι συνέβη ακριβώς! Τα κανάλια τηλεοπτικά και διαδικτυακά τα έδειξαν όλα. Όλοι οι άνθρωποι, απ’ άκρη σε άκρη της οικουμένης βρέθηκαν καλωδιωμένοι ή δορυφορικά συνδεδεμένοι και παρακολούθησαν αυτό το «υπερθέαμα», της άλωσης μιας Πόλης που ήταν κόσμος, αυτοκρατορία το επίκεντρο της ιστορίας για περισσότερα από 1000 χρόνια!

Και αυτό τον κόσμο τον είδαν να σβήνει, να βασιλεύει σαν ήλιος που έδυε, αλλά όχι τόσο ρομαντικά! Σίγουρα, όμως, μέσα στο αίμα του…

Δεν μπορούσε το παγκόσμιο τηλεοπτικό χωριό, άντε πόλη και χώρα να χάσει μια τέτοια πτώση που ήταν ανάλογη, τηρουμένων των αναλογιών, με την πτώση του Αδάμ και της Εύας! Και είδε τους Ρωμηούς εξανδραποδισμένους, να διώχνονται αιχμάλωτοι από τον παράδεισο τους για την κόλαση των σκλαβοπάζαρων της Ανατολής!

Άγιος Νικόλαος Καβάσιλας: Η λίαν καλή δημιουργία του Θεού αποτελεί εγκώμιο της Παρθένου!

Η Κοίμηση της Θεοτόκου. Τοιχογραφία Καθολικού Ιεράς Μεγίστης Μονής Βατοπαιδίου (1312).

(Επιμέλεια Στέλιος Κούκος)

Αγίου Νικολάου Καβάσιλα: Λόγος Εις την Πάνδοξον Κοίμησιν της Υπεραγίας Δεσποίνης ημών και Παναχράντου Θεοτόκου

Kανείς νομίζω δεν αγνοεί ότι σπουδαιότερος αγώνας ρητορικής εγκωμιαστικού λόγου δεν μπορεί να υπάρξη από αυτόν εδώ, εάν βέβαια ήθελε προσπαθήσει κανείς να τηρήση τα καθιερωμένα και πρέποντα.

Εγώ προσωπικά δυσκολεύομαι τόσο περισσότερο να επιδιώξω στην προκειμένη περίσταση τον πρέποντα λόγο, όσο νομίζω ότι όλοι μεν οι άνθρωποι οφείλουν ασφαλώς αυτό τον άθλο των εγκωμίων προς την Παρθένο, πλην όμως ούτε είναι καν δυνατόν να ελπίζουν ότι θα ανταποκριθούν με τα εγκώμιά τους στο μεγαλείο της πραγματικότητας.

Γι’ αυτό ακριβώς δεν είναι δυνατόν να μας κατηγορήσουν για τόλμη. Γιατί πού υπάρχει τόλμη;

Το να καταπιάνεται βέβαια κανείς με υψηλά θέματα και να εγκαταλείπη την προσπάθεια εμπρός στο ενδεχόμενο μιας ήττας δεν θα ήταν λογικό. Πράγματι κανείς απολύτως δεν θα μπορούσε να κατηγορήση όσους υστέρησαν στον αγώνα τον οποίο κανείς δεν είναι δυνατόν να κερδίση.

Πώς λοιπόν είναι δυνατόν να χαρακτηρισθή υποχώρηση ή ήττα ό,τι είναι έκτος ευθύνης και κατηγορίας;

Αφού λοιπόν προσήρμοσα το λόγο με τις δυνάμεις μου, θα πλέξω το εγκώμιο της Παρθένου, προσθέτοντας ότι δεν το επιχειρώ αυτό για να κάμω γνωστές στους ακροατές τις χάριτες της Παρθένου που τυχόν αγνοούν, γιατί δεν υπάρχει κανείς που θα μπορούσε ν’ αγνοή το κοινό αγαθό, αλλά για να κάμω, με την ανάμνηση της αιτίας της σωτηρίας μου, καλύτερη την ψυχή, σε όσους βέβαια είναι τούτο δυνατόν, αφού θυμηθώ και τη δική μου σωτηρία.

1η Απριλίου 1955: Η… φάρσα που έγινε ιστορία

Οι ήρωες της ΕΟΚΑ με τον αρχηγό Διγενή.

Γράφει ο Στέλιος Κούκος

Είναι γνωστή η ρήση ότι «η ιστορία επαναλαμβάνεται σαν φάρσα»! 

Παρ’ όλα αυτά ο αγώνας της ΕΟΚΑ ξεκινά την πρωταπριλιά του 1955 και ο αρχηγός της Διγενής την θέτει υπό την εποπτεία των Μαραθωνομάχων, των Σαλαμινομάχων, των 300 του Λεωνίδα, των νεωτέρων αγωνιστών του έπους του ’40 και βεβαίως των αγωνιστών του 1821.

Αυτό αναφέρει στην πρώτη προκήρυξή του η οποία κυκλοφόρησε μαζί με τις πρώτες βομβιστικές δολιοφθορές εναντίον των βρετανικών δυνάμεων κατοχής. (Για βαρελότα μίλησαν κάποιοι ειρωνικά, δηλαδή στην ουσία πως πρόκειται για φάρσα).

Η πρώτη προκήρυξη της Εθνικής Οργάνωσης Κυπρίων Αγωνιστών αναφέρει επί λέξει:
«Από τα βάθη των αιώνων μάς ατενίζουν όλοι εκείνοι οι οποίοι ελάμπρυναν την Ελληνικήν Ιστορίαν διά να διατηρήσουν την ελευθερίαν των: οι Μαραθωνομάχοι, οι Σαλαμινομάχοι, οι Τριακόσιοι του Λεωνίδα και οι νεώτεροι του Αλβανικού έπους. Μας ατενίζουν οι αγωνισταί του 1821, οι οποίοι και μας εδίδαξαν ότι η απελευθέρωσις από τον ζυγόν δυνάστου αποκτάται πάντοτε με το αίμα».

Στέλιος Κούκος, 1821, 1922, Όταν συναντήθηκε ο θρίαμβος με τον όλεθρο!

Έργο του Χρήστου Μποκόρου.

Γράφει ο Στέλιος Κούκος

Τα μεσάνυκτα της 31ης Δεκεμβρίου του 2021, τελευταία ημέρα του έτους αφιερωμένου στην επέτειο της συμπλήρωσης 200 χρόνων από την έναρξη της Ελληνικής Επανάστασης του 1821, πραγματοποιήθηκε μια παράδοξη συνάντηση! Η ένδοξος επέτειος συναντήθηκε με μία από τις χειρότερες μας εθνικές συμφορές! Με μια εθνική τραγωδία! Τη μικρασιατική του 1922.

Τους χώριζαν εκατόν και ένα έτος και συναντήθηκαν αίφνης και για κλάσματα δευτερολέπτου! Εν ταυτώ, μαζί! Η δόξα, ο θρίαμβος, ο όλεθρος και η καταστροφή!

Κατά συνέπεια, ένα χρόνο μετά τη συμπλήρωση εκατόν ετών από την έναρξη της Ελληνικής Επανάστασης του 1821, το έθνος έμπαινε σε μια φοβερή περιδίνηση. Είχαν προηγηθεί οι βαλκανικοί πόλεμοι και η Ελλάδα κατάφερε να απελευθερώσει ολόκληρη τη Θεσσαλία, την Ήπειρο, την Μακεδονία, και την Θράκη!

Και έτσι η Ελλάδα των αγωνιστών του ’21, ή ακόμη και η Ελλάδα της Μελούνας, μεγάλωσε και κραταιώθηκε! Γι αυτό και η ευρύχωρη χώρα στα 1922 άνοιξε όπως μπορούσε τα ρημαγμένα σπλάχνα της, για να αγκαλιάσει τις καραβιές των «καραβοτσακισμένων» της εθνικής περιπέτειας και τραγωδίας στα χώματα της Ιωνίας! Στο όνομα μιας Μεγάλης Ιδέας που είχε, όμως, και… επίθετο! Εθνικός διχασμός! (Ο οποίος είναι πάντα συνώνυμος με την εθνική τραγωδία).

Βεβαίως, η υποδοχή, η περίθαλψη και η εγκατάσταση των ξεριζωμένων δεν ήταν και τόσο εύκολη υπόθεση, και ούτε χωρίς παρατράγουδα! Με την παρέλευση, όμως, άλλων εκατόν χρόνων και διά μέσου και άλλων εθνικών συμφορών, όπως η γερμανική, ιταλική και βουλγαρική κατοχή, ο εμφύλιος και οι δικτατορίες μοιάζει να τα έχει καταφέρει ο ελληνισμός! (Φυσικά το δράμα της Κύπρου παραμένει χωρίς καμιά δίκαιη ανθρώπινη προοπτική…).

Συνέχεια εδώ: http://www.pemptousia.gr/?p=337138

Στέλιος Κούκος: Ευαγόρας Παλληκαρίδης, Ο μαθητής που έγραψε ιστορία, ο ποιητής που ήταν το ποίημα! Της ελευθερίας!

Ο Ευαγόρας Παλληκαρίδης.

Γράφει ο Στέλιος Κούκος

65 χρόνια από τον απαγχονισμό του

Ως παλληκάρι έζησε και ως Ευαγόρας* βασίλεψε!

Ο Ευαγόρας Παλληκαρίδης (1938-1957) είχε ζωή ηρωική και ποιητική, όπως τα ποιήματα που έγραφε!

Ο ηρωισμός και η ποίηση είναι πράγματα ταυτόσημα όταν θα πρέπει να επισκεφτείς τον μέσα άνθρωπο και να δράσεις ή να γράψεις ως μόνος προς μόνον και ενώπιον της ιστορίας και του κόσμου που θα σε κρίνει.

Και ο κοσμος θα σου απευθύνει τον έπαινο ή θα σε ανακαλέσει στην τάξη, θα σε αποδοκιμάσει ή έστω απλά δεν θα σου δώσει σημασία, θα σε αγνοήσει. Και μάλιστα ορισμένες φορές επιδεικτικά.

Και αυτά γίνονται ακόμη πιο δραστικά και πιο επιτακτικά όταν ζεις σε μιαν επαναστατημένη κοινότητα. Πράγμα που εμψυχώνει και τους δειλούς!

Ο ίδιος, όμως, ήταν πέρα για πέρα ανδρείος και το διατράνωνε και το επίθετο του.

Να είσαι, λοιπόν, από γενιά παλικαράδων, μαθητής, ποιητής και εν μέσω επαναστατικού κινήματος!

Τίποτε πιο εύφλεκτο!
Πιο επικίνδυνο!

Αλλά μήπως ο ίδιος ήταν ένα ποίημα;

Ένα δρων σύννεφο ελευθερίας;

 

Συνέχεια εδώ: http://www.pemptousia.gr/?p=336124

MAR

4

Στέλιος Κούκος: Γέροντας Σίμων Αρβανίτης, Λίγα λόγια για τον βίο του και η πρόρρηση του αγ. Νεκταρίου

Ο Γέροντας Σίμωνας Αρβανίτης (1901-1988).

  

Γράφει ο Στέλιος Κούκος

Ακόμη ένας λαμπρός αστέρας στον γαλαξία των αγίων του 20ού αιώνα!

Ο Γέροντας, Ιερομόναχος, π. Σίμων Αρβανίτης ο οποίος κοιμήθηκε τέτοια μέρα, βρίσκεται ανάμεσα σε όλους αυτούς που βίωσαν την αγιότητα και δέχτηκαν την Θεία Χάρη, ενώ συγχρόνως πρόσφεραν πάρα πολλά στους συνανθρώπους τους. Υλικά και πνευματικά!

Πρόκειται για Γέροντες οι οποίοι ζώντας χωρίς καμιά προσπάθεια απόκτησης χρημάτων οι ίδιοι, διαχειρίστηκαν μεγάλα χρηματικά ποσά, μοιράζοντάς τα αφειδώς σε όλους όσους είχαν ανάγκην. Και όσο έδιναν τόσο περισσότερα τους έδινε ο κόσμος και τους έστελνε ο Θεός. Ο όσιος Ιάκωβος Τσαλίκης, για παράδειγμα, όσα κι αν έδινε έβρισκε πάντα γεμάτη την πάνινη σακουλίτσα που τα είχε μέσα.

Ορισμένες, μάλιστα, φορές ο π. Σίμων έδινε χωρίς να του ζητήσουν ή να του κάνουν νύξεις για την ανέχεια ή τα οικονομικά τους προβλήματα. Γνώριζε με την Θεία Χάρι τις ανάγκες τους ή ακόμη τις δυσκολίες που θα τους ξημέρωναν οι επόμενες μέρες και γι’ αυτό επέμενε να πάρουν τα χρήματα που τους έδινε.

Συνέχεια εδώ: http://www.pemptousia.gr/?p=335225

Παπαδιαμάντης, Για την γενέθλιο ημέρα του και για να ξεδιψάσουν οι ανήσυχες γενιές!

Παπαδιαμάντης, Για την γενέθλιο ημέρα του και για να ξεδιψάσουν οι ανήσυχες γενιές!

Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης (1851-1911).

Γράφει ο Στέλιος Κούκος

Πόσο πραγματικά πιο φτωχοί θα ήμασταν αν τέτοια μέρα στα 1851 δεν γεννιόταν ο Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης;

Ένα πραγματικό θαύμα του κόσμου της ελληνικής λογοτεχνίας και εν γένει του ελληνικού κόσμου που έρχεται ανέλπιστα από μια μικρή πολίχνη των Σποράδων για να επιβάλει την πατρίδα του, την Σκιάθο, ως κέντρο, αν όχι πρωτεύουσα του λογοτεχνικού μας κόσμου.

Ένας ταπεινός και ίσως και «προβληματικός» άνθρωπος, σίγουρα μονήρης, πτωχός και μακριά από την ευρύτερη κοσμική ζωή της πρωτεύουσας και της «πλουτοκρατίας», χωρίς να έχει καταφέρει να πάρει το πτυχίο της φιλοσοφικής σχολής, και στην ουσία αυτοδίδακτος, όπως και στις ξένες γλώσσες τις οποίες έμαθε μόνος του.

Με «βαρίδια» πίσω του τις ανύπαντρες αδελφές του οι οποίες περιμένουν και αυτές να τις θρέψει.

Ένας ρακένδυτος «μποέμ» εν μέσω του αθηναϊκού λογοτεχνικού κόσμου, επίσημος αλλά πρακτικός ψάλτης στο εκκλησάκι του αγίου Ελισσαίου -συνταιριάζοντας απόλυτα με τον αγαθό και άγιο Παπα-Νικόλα Πλανά- και ο οποίος βρήκε γερά πατήματα στον ελληνικό Τύπο και άρχισε να κανοναρχεί στο δικό του παραδοσιακό αλλά και σύγχρονο μοτίβο τον νέο ελληνικό κόσμο.

Λέμε σύγχρονο, όσο και αν φαίνεται περίεργο, αφού ο ίδιος ήταν μεταφραστής και γνώριζε τι «κυκλοφορούσε» στην παγκόσμια λογοτεχνία και πολλές φορές, πρώτος αυτός, σύστηνε στους Έλληνες δημιουργούς και αναγνώστες τα έργα ξένων λογοτεχνών. Και σαφώς επηρεάστηκε και από αυτούς!

Συνέχεια από εδώ: http://www.pemptousia.gr/?p=335254

Η μαρτυρία και το μαρτύριο του Γρηγόρη Αυξεντίου!

Από Στέλιος Κούκος

3 Μαρτίου 2020

Γρηγόρης Αυξεντίου.

Κυριακή της Τυροφάγου, 3 Μαρτίου του 1957, αλλά εσύ Γρηγόρη Αυξεντίου, δεν ήσουν μια καρναβαλίστικη προσωπίδα, ένας άλλος αντί άλλος, σε μια φαντασιακή έκδοση, αλλά ο ίδιος και ο αυτός, ένα επικηρυγμένο πρόσωπο αξίας 5.000 βρετανικών λιρών! Ένας επικίνδυνος δρων αντάρτης.

Και μάλιστα δεύτερος τη τάξει σ’ έναν αγώνα υπέρ ελευθερίας που είχε ένα ιδιόρρυθμο χαρακτήρα. Ήταν ένας αγώνας παράδοξος, που δεν ζητούσε την αποκοπή, την αυτονόμηση, την ανεξαρτησία αλλά αποσκοπούσε η μικρή νήσος και απέραντη Μεγαλόνησος, να… σκλαβωθεί στην μητέρα πατρίδα.

Άλλωστε, «την Ελλάδα θέλομε και ας τρώγωμεν πέτρες», όπως έγραφε το σύνθημα που φωτογράφησε ο Γιώργος Σεφέρης, το 1953, στον τοίχο ενός σπιτιού της Κύπρου!

Επρόκειτο για μια εξέγερση ενός λαού σε ερωτικό παροξυσμό εναντίον της κραταιάς Βρετανικής αυτοκρατορίας -πάλαι ποτέ ή πνέουσας τα λοίσθια- για να βρεθεί στην αγκαλιά της Ελλάδας!

Γρηγόρη Αυξεντίου, εσύ είσαι το πρόσωπο του αγώνα, του παροξυσμού για την Ελλάδα, όταν ξημερώνει η 3η Μαρτίου! Και τότε, γίνεσαι οδηγός και το ολοκαύτωμα που πρέπει στις παλληκαριές. Και μου έρχεται κατά νουν ο στίχος «Δέκα λογιώ οι παλληκαριές στις εννιά να δραπετεύεις/ και οι αγάπες δυο λογιώ στην μια καλογερεύεις» (Διονύσης Σαββόπουλος)! Και εσύ, σκέφτομαι, επέλεξες την τρανή παλληκαριά, αλλά από αγάπες διάλεξες την άλλη! Αλλά μήπως πέφτω και λίγο έξω;

Πάντως, όπως και να έχουν τα πράγματα, οι Βρεττανοί καταζητούσαν εσένα τον εθελοντή έφεδρο αξιωματικό, ο οποίος τέθηκε πολλαπλώς σε θέση οδηγού, σιοφέρης του αγώνα, ένας από τους λίγους αγωνιστές της ΕΟΚΑ με στρατιωτική εκπαίδευση.

Σοφέρ ήταν και το επάγγελμα σου, και πάλιν μου ‘ρχονται τα λόγια από μια ταινία του Κόπολα, που μου φαίνονται πως ταιριάζουν. Λέει, αγαπητέ μου σοφέρ, οδηγέ του αγώνα, πως: “Όταν οδηγείς ανθρώπους πρέπει να ξέρεις και που τους πας”!
Και έχω την εντύπωση, Γρηγόρη, πως και με τον ένα και με τον άλλο τρόπο, εσύ καλώς τους οδηγούσες!
Αλλά, πάλιν, πώς είναι δυνατόν να πολεμάς εναντίον των Βρετανών που τα έβαλαν με τον Χίτλερ και τους αιμοσταγείς Ναζί χωρίς άντρες με στοιχειώδη στρατιωτική εκπαίδευση; Μυστήριο μέγα! Πάλιν ο Ρωμιός μάχεται απερισκέπτως, δηλαδή ηρωικώς; Αλλιώς φαίνεται πως δεν είναι Ρωμιός! Μα, τότε, η ρώμη του εν ασθενεία τελειούται;

Στέλιος Κούκος: Νίκος Γαβριήλ Πεντζίκης, Χαίρε ανάμεσά μας και εσαεί!

Ο θεσσαλονικιός συγγραφέας και εικαστικός Νίκος Γαβριήλ Πεντζίκης (1908-1993).

 

 

 

Γράφει ο Στέλιος Κούκος

Ο Νίκος Γαβριήλ Πεντζίκης είναι  ένας ιδιότυπος ταξιδευτής και επισκέπτης του κόσμου!
Και εν προκειμένω περί κόσμου μην φανταστείτε ότι αναφερόμαστε στον «Γύρο του κόσμου σε 80 μέρες», αφού ο θεσσαλονικιός συγγραφέας ήταν ικανός να κάνει ένα μακρινό ταξείδι στο συρτάρι του, σε ένα κουτί από τα αναμνηστικά που «αποδελτίωνε» τον κόσμο του.

Βεβαίως! Και όχι μόνον να ταξιδέψει ο ίδιος, αλλά να μας μεταφέρει και εμάς μαζί του σε μία επίσκεψη σχεδόν… θρίλερ αλλά και ζωής. Αυτή, όμως, ήταν και η μία ευρύτερη μέθοδος και τρόπος δουλειάς του. Διά της επίσκεψης και εντρύφησης στα πράγματα και την αλήθειά τους, τα φανερώματά τους. Ή ακόμη στις αποδείξεις που απαιτούσε ο ίδιος για την ζωή του. Θυμάστε την παλαιότερη έκκληση-καμπάνια υπουργείου Περιβάλλοντος, Χωροταξίας και Δημοσίων Έργων (Υ.ΠΕ.ΧΩ.ΔΕ.) που έλεγε για τα αυθαίρετα «Αν το δηλώσεις μπορείς να το σώσεις»! Κάπως έτσι έκανε και με τα δικά του «αυθαίρετα» ο Πεντζίκης. 

Συνέχεια εδώ:

Στέλιος Κούκος: Μνήμη Νίκου Γαβριήλ Πεντζίκη - Μνήμη του κόσμου της Μητέρας, Τροφού και Ξενοδόχου Θεσσαλονίκης!

Νίκος Γαβριήλ Πεντζίκης (1908-1993).

Γράφει ο Στέλιος Κούκος 

Ο Νίκος Γαβριήλ Πεντζίκης ήταν ο άρχοντας της Θεσσαλονίκης.

Νόμιζες πως κουβαλούσε όλη την πόλη μέσα του. Στα σπλάχνα του!

Ένιωθες πως αν τον άνοιγες θα έβλεπες όλη την πόλη αποτυπωμένη εντός του! Με οδικούς άξονες τις φλέβες που οδηγούσαν ή εκπορεύονταν από την καρδιά του όπου βρισκόταν το διοικητήριο της πόλης, δηλαδή ο ναός του πολιούχου της αγίου Δημητρίου!

Τα λοιπά ζωτικά του όργανα ήταν οι άλλες πανέμορφες εκκλησίες της Θεσσαλονίκης, η Παναγία Αχειροποίητος, η Του Θεού Σοφία, η Ροτόντα, οι Δώδεκα Απόστολοι, ο Προφήτης Ηλίας, ο Άγιος Παντελεήμων, η Παναγία Χαλκέων, ο Άγιος Νικόλαος ο Ορφανός, η Νέα Παναγία…

Ο σκελετός του θώρακα του ήταν τα κάστρα της πόλης που τόσες φορές την προφύλαξαν από αυτούς που την εποφθαλμιούσαν· πάντα βεβαίως με την βοήθεια του φιλόπολη αγίου της Δημητρίου του Μυροβλύτη που ορισμένες φορές εμφανιζόταν οφθαλμοφανώς πάνω και μπροστά από τα κάστρα για να την υπερασπιστεί, όπως ομολογούσαν συντετριμμένοι οι έντρομοι πολιορκητές της.

«Γεια σου ρε Παπαδιαμάντη!» ή Ο έπαινος και ο ψόγος της αγοράς και της κερκίδας…

από

 Στέλιος Κούκος

 

Είναι κάποιοι φίλοι του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη που τέτοιες μέρες ενθουσιασμένοι, για να μην πω εκστασιασμένοι, από την ανάγνωση των διηγημάτων του ευαγγελιστή των ελληνικών εορτών θα αναφωνήσουν και πάλιν: «Γεια σου ρε Παπαδιαμάντη»!

Δεν κάνω πλάκα! Πρόκειται για πραγματική αντίδραση και δεν είναι στοιχειοθετημένη για τις ανάγκες εορταστικού κειμένου! Η αναφώνησή τους αυτή πηγαία, γνήσια, και έως αδιάκριτη, όπως θα μπορούσε να πει κάποιος, έχει καταγραφεί και σε ανάρτηση στο facebook και από εκεί την τσίμπησα! 

«Γεια σου ρε Παπαδιαμάντη»! Έμπαινε, λοιπόν, τρίπλαρε, σκόραρε! Η εξέδρα είναι έτοιμη να σε αποθεώσει! 

Αλλά τι καινούργιο να μας δώσεις, πλέον; Θα αρκεστούμε στα παλαιά αναζητώντας την επανάληψη της συγκίνησης ή ακόμη και την επαλήθευσή της ή την επιβεβαίωση της πρωτοκαθεδρίας σου στον θώκο της ελληνικής λογοτεχνίας; 

Φτάνει, όμως, αυτό για να ανοίξουμε διάπλατα την καρδιά μας, να νιώσουμε εν μέσω των ποικίλων συμφορών της ζωής μας πραγματικά Χριστούγεννα και να εκφραστούμε υμνητικά και δοξολογικά ή ακόμη και… ποδοσφαιρικά προς το πρόσωπο σου; Το πρόσωπο που έχει ταυτιστεί με τις μείζονες γιορτές και σκόλες μας;

Μπορεί, βεβαίως, να φτάνει και να περισσεύει μια ακόμη ετήσια επανάληψη, αλλά η ποίηση έχει τις δικές της εκπλήξεις που είναι πέραν από την ταυτοποίηση λέξεων, φράσεων, διαλόγων, επεισοδίων, συναισθημάτων…

Γιατί εκεί που νομίζεις πως μετά την γνωστή φράση, θα ακολουθήσει και η γνωστότατη, όπως και η επανάληψη της επαναλήψεως, εντούτοις αίφνης φωτίζεται αλλιώς το κείμενο από μια νέα ανάγνωση των ίδιων λέξεων και φράσεων που νόμιζες πως τις είχες ήδη αποδελτιώσει οριστικά, τις είχες αποκωδικοποιήσει πλήρως, ενώ και το νόημα το κρατούσες για τα καλά μέσα σου με ασφάλεια! Την ίδια στιγμή που νόμιζες πως τίποτε δεν σου ξέφευγε! Τίποτε δεν μπορούσε να σου διαφύγει μετά από τις επανειλημμένες αναγνώσεις! Νόμιζες! 

Η Γέννηση του Χριστού αποτελεί την ανάσταση του ανθρωπίνου γένους!

Η Γέννηση του Χριστού αποτελεί την ανάσταση του ανθρωπίνου γένους!

25 Δεκεμβρίου 2021

Η Γέννηση του Χριστού. 15ος αι. εικόνα του αγίου Αντρέι Ρουμπλιόφ.

Ευφραίνεσθε Δίκαιοι, ουρανοί αγαλλιάσθε, σκιρτήσατε τα όρη, Χριστού γεννηθέντος…

Χριστός ετέχθη!

Η Γέννηση του Θείου Βρέφους μοιάζει να είναι μια πρώτη ανάσταση!
Η ανάσταση του ανθρωπίνου γένους!

Απαλλαγή κατάρας, διηνεκής ανάταση και ανακαίνιση του ανθρώπου!

Η Γέννηση του Χριστού σήμανε την αναγέννηση μας!

Ο Θεός έγινε άνθρωπος για να προσφέρει την δυνατότητα να γίνει ο άνθρωπος Θεός κατά χάριν!

Άνθρωπος χαρά Θεού!
Χαριτωμένος!

Και ο νους μας πάει αμέσως στους αγίους μας, στους γέροντές μας που λίγο πολύ όλοι έχουμε γευτεί την χαριτωμένη τους βιοτή, την ευλογία τους!

Όταν διαβάζουμε τον βίο και την πολιτεία τους, στιγμιότυπα από την ζωή τους, τις θαυμαστές επεμβάσεις τους στην ζωή των συνανθρώπων μας γευόμαστε την θεία χάρη που είχαν μέσα τους!

Άλλωστε με περισσή παρρησία επιβεβαιώνουν οι ίδιοι το «όπου γαρ Θεός βούλεται, νικάται φύσεως τάξις», αφού φανερώνεται πως ο Θεός κάνει τα χατίρια αυτών που τον αγαπούν! (Η «προσευχή του ταπεινού τουμπάρει τον Θεό», έλεγε ο Αγιορείτης Γερο-Πέτρος, ο Πετράκης, όπως τον φώναζαν)!

Ο κόσμος, η τέχνη και η «ιδεολογία» της εθνικής μας χαρμολύπης που γέννησε το θαύμα του 1821!

Η άλωση της Κωνσταντινούπολης. Τοιχογραφία σε ναό της Μονής Μολντοβίτσα της Ρουμανίας (1537).

Στέλιος Κούκος

Με ποιο κουράγιο ο λαός μας διά μέσου του ποιητή -που δεν σώζεται, βεβαίως, το όνομά του- έγραψε τους στίχους-προφητεία, τους στίχους-απαντοχή, τους στίχους-δύναμη, προσμονή, επιμονή, κουράγιο: “Πάλιν με χρόνους και καιρούς πάλιν δικά μας θάναι”! Ή ακόμη η “Ρωμανία κι αν πέρασεν ανθεί και φέρει κι’ άλλο”!

Και δεν είναι μόνον αυτό! Ο στιχουργός δεν παρηγορεί μόνον τους συνανθρώπους του και την πονεμένη, την απεγνωσμένη Ρωμιοσύνη, αλλά κάνει κάτι πολύ πιο συγκλονιστικό! Ενώνει συμπαθητικά, δηλαδή στο ίδιο πάθος, τον ουρανό και την γη, τα θεία και τα ανθρώπινα και σπεύδει να παρηγορήσει και την Υπεραγία Θεοτόκο. Έτσι αμέσως μετά τον στίχο του δημοτικού τραγουδιού που λέει η “Δέσποινα ταράζεται και κλαίει και δακρύζει”, ο ποιητής σπεύδει να την ενθαρρύνει κι’ αυτήν λέγοντάς της, “Σώπασε, κυρά Δέσποινα μη κλαίεις μη δακρύζεις” και ακολουθεί ο εμβληματικός στίχος που προαναφέραμε, “Πάλιν με χρόνους και καιρούς πάλιν δικά μας θάναι”.
Υπάρχει όμως και ο στίχος, ο οποίος δεν είναι τόσο γνωστός, “Πάλι με χρόνους και καιρούς, πάλι δικά σου είναι”!

Και σε ποιαν δίνει κουράγιο ο ποιητής; Στην Υπέρμαχο Στρατηγό, στην προστάτιδα της Πόλης, στην Αγία Σκέπη της Βασιλίδας των πόλεων. Σ’ αυτήν, που τόσα χρόνια πάσκιζε να κρατά την Κωνσταντινούπολη ελεύθερη από κάθε βαρβαρική επιδρομή, άλωση και κάθε άλλη πληγή. Και, μάλιστα, μερικές φορές Την έβλεπαν οφθαλμοφανώς πάνω στα κάστρα να την υπερασπίζεται! Και όχι μόνον οι προστάτες της αλλά και οι εχθροί της! Το ομολογούσαν οι ίδιοι!

Παράλληλα, όμως, με την παρηγοριά που προσφέρει ο ποιητής μας στην Θεοτόκο μοιάζει να παραδέχεται έμμεσα και αυτός ότι η Βασιλεύουσα χάθηκε για τις αμαρτίες του γένους όπως έχει επικρατήσει να λέγεται. Έτσι η Ίδια αφ’ ενός δεν φταίει, δεν φέρει ευθύνη για το κούρσεμά της και αφ’ ετέρου να μην στενοχωριέται εμείς θα την ξαναπάρουμε.

Ολοκαύτωμα νεομαρτύρων Πόντου!

Μαρτυρική επέτειος σήμερα! Κρανίου τόπος ο Πόντος! Τρόπος γενοκτόνος!

Πόντος Νεομαρτύρων χώμα! Χώρα αγίων μαρτύρων! Νέφος νεομαρτύρων!

Οι γκιαούρηδες, άπιστοι, έπρεπε να αφανιστούν! Να εξαφανιστούν!

Εν προκειμένω, και σήμερον -19 Μαΐου- κρεμάται επί ξύλου ο ποντιακός ελληνισμός!

Δοκιμασία ανθρωπισμού! Απανθρωπισμού δοκιμή!
Ολοκαυτώματος και τελικής λύσης πρόβα!

Έτσι τελειώνουν οι λαοί, οι μειονότητες, οι θρησκευτικώς αλλιώς φρονούντες στην Τουρκία! Φρικτό τέλος και εξαφανισμός για τις χριστιανικές τους πεποιθήσεις!

Και βεβαίως σύμπαντος του γένους!
Της μακραίωνης ιστορίας τους!
Του τόπου τους που πότισαν αιώνες και αιώνες με τον πόνο και τον κόπο τους!
Από τα χώματα που άνθησαν και εξελίχθησαν: γλώσσες, φιλοσοφίες, μουσικές, χοροί, εικαστικά, αρχιτεκτονικές, κάθε έργο πολιτισμού…
Πάσης φύσεως μνημεία!
Μνήμης περισσής, τέχνης και ζωής!

Ιστορία!
Αρχαίων Ελλήνων, Ελληνορωμαίων-Ρωμιών, υποδούλων τουρκοπατημένης Ρωμανίας τόπος!
Μια πολιτισμική γενοκτονία!

Αγίων τόπος!
Ορθοδοξίας ο τρόπος!
Μοναστήρια, ασκηταριά, εκκλησίες λαμπρές με περίτεχνες τοιχογραφίες, ταπεινές με εκφράσεις λαϊκής πίστης!

Διηνεκώς μαρτυρικός Πόντος!
Κρυπτοχριστιανών ο κρυφός ζήλος!
Το αιματηρό μαρτύριο της συνείδησης!
Ακόμη, ακόμη και σήμερα! Ανθούν και φέρουν κι άλλο!
Και φέρουν κι άλλο!
Σε υπόγειες εκκλησιές!
Σε ανώγειες, επουράνιες συνειδήσεις!
Και πίστη θερμή!
Εν διωγμώ!

Πόντος ου τόπος!
Μαρτυρίου τόπος!
Τρόπου φονικού!
Μνήμη μνημάτων τόπος!

Αναστολή πολιτισμού! Κάθε λόγου, λογικής! Παραλογισμός!
Επικράτεια φρίκης, απανθρωπισμός! Πλέον η μάχαιρα έχει τον λόγο!
Κρανίου τόπος ο Πόντος! Τρόπος γενοκτόνος!
Πόντος Νεομαρτύρων χώμα!
Χώρα αγίων μαρτύρων!
Νέφος μαρτύρων!

Βροτοκτόνοι αλλ’ ου ψυχοκτόνοι!
Μάρτυρες, νεομάρτυρες και αεί μαρτυρούντες Χριστόν εσταυρωμένον!
Συσταυρωμένοι προσδοκούντες και αναμένοντες ανάσταση νεκρών!
Και ήδη αξιόμισθοι!
Στεφάνων μαρτύρων!

Ετέχθησαν άγιοι! Χορού αγίων, χαράν χαρείτε!

Στέλιος Κούκος

Πώς να υποδεχθείς έναν νέο άγιο που καταγράφηκε στις μέρες σου στο σύνταγμα της αγιότητος! Στις πιο αναστάσιμες σελίδες της Εκκλησίας!

Αυτές οι πρώτες ώρες και μέρες μοιάζουν σαν να τέλειωσε αιφνίδια μια Σαρακοστή, μια Μεγάλη Εβδομάδα και ένα Πάσχα ανέτειλε!

Ναι, «έαρ μυρίζει σήμερον»! Και τα Χριστός Ανέστη που αναδύονται εκ τάφου ζώντων, φέρνουν στις καρδιές μας αίγλη Μυστηρίου ξένου!

Οι νέοι άγιοι Ιερώνυμος Σιμωνοπετρίτης (αριστερά) και Σωφρόνιος του Έσσεξ.

Η γης τέτοιες στιγμές μεταβάλλεται σε ουρανό! Και οι καρδιές μας σπήλαια φιλόξενα και πανδοχεία Βηθλεέμ! (Και πολλές φορές δεν αντέχεται τόση εκ χάριτος χαρά)!

Παιδία νέα, οι νεοφανείς άγιοι μας Ιερώνυμος Σιμωνοπετρίτης (1871-1957) και Σωφρόνιος του Έσσεξ (1896-1993), ως πρόσφατα γέροντες, Γέροντες και πνευματικοί μας καθοδηγητές! Βακτηρίες και παρηγοριά μας ότι φιλοτίμως αγάπησαν πολύ! Ότι αγάπησαν πολύ! Και πάλιν πολύ! Και ίσως και πιο πολύ! (Αυτή πρέπει να είναι η σχέση των αγίων με τον Θεό).

Έτσι, έγιναν με δικιά τους προαίρεση και οι ίδιοι άρτος ζωής στο ζυμωτήρι της κατά Θεόν άσκησης. Και συγχρόνως διαμοιράστηκαν αντίδωρο σε όλους εμάς! Ένα ψιχουλάκι αγιότητος για κάθε ψυχούλα που αναζητούσε -απόλυτα πικραμένη και απελπισμένη- και παρακαλούσε για «λίγα ψίχουλα αγάπης»!

Μακάριοι οι άγιοι μας, αλλά, και πάντα, στα σύνορα της απελπισίας και της απόγνωσης χωρίς να απελπίζονται! Απελπισμένοι για την όντως Αγάπη, κτυπώντας ευλαβικά και με ιδιαίτερη ευγένεια την πόρτα του Θεού, την πόρτα του παραδείσου!

«Κράτα τον νουν σου στον Άδη και μην απελπίζεσαι» ήταν πενταπόσταγμα της πνευματικής ζωής του Αγίου Σιλουανού του Αθωνίτη (1866-1938). Πρόκειται για λόγια που άκουσε από τον ίδιο τον Χριστό. Αυτό το δραστικό δίδαγμα της απαντοχής και της ελπίδας θα διδάξει σε όλη την οικουμένη ο όσιος Σωφρόνιος του Έσσεξ! (Τι ομορφιά και τι αγαλλίαση νιώθουμε όταν αποκαλούμε, επίσημα πλέον, τους διακεκριμένους σε αγιότητα, γήινους ομοιοπαθείς μας, ως «όσιους» και «αγίους»! Και να η ομορφιά και το κάλος που δημιουργεί την καλή αλλοίωση! Πού σου αλλοτρίωση το κέντρον)!