Πολυτεχνείο 1973: Το “κορίτσι της πύλης” μιλά για τους παραχαράκτες της ιστορίας και “τα αδέλφια μας στρατιώτες”

Το Militaire.gr αναδημοσιεύει την συνέντευξη της κυρίας Πέπης Ρηγοπούλου. Μιλά σπάνια για εκείνη τη νύχτα. Αναδημοσιεύουμε το κείμενο της συνέντευξης, γιατί θεωρούμε ότι τα όσα λέει είναι το καλύτερο αντίδοτο σ΄ όσους με αδυσώπητη λύσσα προσπαθούν χρόνια τώρα να απαξιώσουν το Πολυτεχνείο. Την μοναδική ανόθευτη πράξη αντίστασης από το Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο…

Το κείμενο της συνέντευξης:

Την ώρα που το άρμα μάχης έριχνε την πύλη του Πολυτεχνείου ήταν εκεί. Αποφεύγει να εμφανίζεται συχνά, μιλά και γράφει σπάνια για εκείνες τις συγκλονιστικές στιγμές. Όλα αυτά τα χρόνια παρακολουθεί την προσπάθεια απαξίωσης του μηνύματος της εξέγερσης του Πολυτεχνείου… Διδάκτωρ του Πανεπιστημίου Αθηνών το κορίτσι σύμβολο της εξέγερσης του Πολυτεχνείου,βρισκόταν πάνω στη σιδερένια πόρτα κατά την εισβολή του άρματος μάχης. Αρνείται ακόμη και αυτόν τον χαρακτηρισμό. Δεν θέλει να αναφέρεται ως ένα από τα πρόσωπα σύμβολα της εξέγερσης. Της είναι υπεραρκετό ότι συμμετείχε…

Η κυρία Πέπη Ρηγοπούλου, μιλά στο Militaire.gr λέγοντας πολλές αλήθειες για εκείνη τη νύχτα, για την προσπάθεια απαξίωσης της εξέγερσης αλλά και την “αγιοποίησή” της. Μιλά και για το σύνθημα “αδέλφια μας στρατιώτες” που εκείνη τη νύχτα ακούστηκε πολλές φορές από τον ραδιοφωνικό σταθμό των φοιτητών: “…για μένα αδέρφια μας ήταν και είναι επίσης όσοι στρατιώτες και άλλοι στρατιωτικοί αγωνίστηκαν κατά της χούντας, όσοι μετείχαν στο κίνημα του ναυτικού, ο αγαπημένος Σπύρος Μουστακλής και πολλοί άλλοι. Και ακόμα τα παιδιά μας, που σήμερα, στην ταραγμένη περιοχή μας, φυλάνε την Ελλάδα”, λέει.

Από που ερχόμαστε, ποιοι είμαστε, που πάμε;* Η επέτειος του 1821 πλοηγός μνήμης για την επέτειο του 1922 πέρα από συντηρητικά και προοδευτικά στερεότυπα

 

Του ΓΙΑΓΚΟΥ ΑΝΔΡΕΑΔΗ και της ΠΕΠΗΣ ΡΗΓΟΠΟΥΛΟΥ

Την πρώτη Ιανουαρίου 1922 το επίσημο ενδιαφέρον στην Ελλάδα μετακινήθηκε από την μνήμη της Επανάστασης του 21 στην μνήμη της Καταστροφής του 22.


Για την πλειοψηφία των Ελλήνων η μνήμη τέτοιων κορυφαίων – χαρμόσυνων είτε επώδυνων- γεγονότων δεν είναι θέμα επετείων διότι αυτά αφορούν στο παρελθόν το παρόν και το μέλλον μας.

Για όσους ωστόσο θα ασχοληθούν και πάλι αυτά προσπαθώντας να ισορροπήσουν από την μια ανάμεσα στις εξουσίες και σε κάποιους ιδεολογικούς συρμούς, -έτσι κι αλλιώς εχθρικούς προς ότι θεωρούν «εθνοκεντρισμό»- και από την άλλη στο κοινό αίσθημα που καθορίζει την επιτυχία ή την αποτυχία στις εκλογές και την δημοφιλία στα Μέσα, θα πρόκειται πάλι για μια δύσκολη υπόθεση.


Οι ρητορικές μετακινήσεις κάποιων διαχειριστών της μνήμης στην διάρκεια των επετειακών εκδηλώσεων υπήρξαν αρκετά διαφωτιστικές για ευρύτερα ζητήματα που σχετίζονται με την πρόσληψη του παρελθόντος του ελληνισμού που ενδεχομένως θα λειτουργήσουν εκ νέου για την επέτειο του 22.

Ερευνητές, σχολιαστές και άλλοι παράγοντες του εορτασμού ξεκίνησαν με δηλώσεις ότι δεν επρόκειτο να αναφερθούν στον «ρομαντικό» ύμνο των Ελλήνων επαναστατών, αλλά ότι θα προτείνουν ένα νέο αφήγημα, αποκαλύπτοντας τα λάθη ή/και τα εγκλήματά τους.


Ωστόσο, στην διαδρομή, άλλαξαν ρητορική και λεξιλόγιο. Αυτό που μάλλον μέτρησε, πέραν της πενίας των επιχειρημάτων τους, ήταν ότι η μεγάλη πλειοψηφία της κοινωνίας έστειλε εκ των κάτω πολλαπλά μηνύματα που βεβαίωναν ότι, παρά τις αναθεωρητικές ενστάσεις, ο Κολοκοτρώνης, η Μπουμπουλίνα και ο Κανάρης συνέχιζαν να είναι στην κοινή συνείδηση ήρωες και το Μεσολόγγι έπος.
Η συνέχεια εδώ...Από που ερχόμαστε, ποιοι είμαστε, που πάμε;* Η επέτειος του 1821 πλοηγός μνήμης για την επέτειο του 1922 πέρα από συντηρητικά και προοδευτικά στερεότυπα

Ανήμερα

Η 25η Νοεμβρίου 2020 είναι η μέρα που διάλεξαν οι σχεδιαστές και οργανωτές της ελληνογερμανικής Πλατφόρμας MOG, Μνήμες από την Κατοχή στην Ελλάδα, για να την παρουσιάσουν στη Γερμανία. Την παρουσίαση της πλατφόρμας στα γερμανικά θα ακολουθήσει και μια άλλη στα ελληνικά στις 2 Δεκεμβρίου. Χρηματοδοτείται από το γερμανικό υπουργείο Εξωτερικών με μικρή συμμετοχή του Ιδρύματος Νιάρχος και στόχο έχει να χρησιμοποιηθεί σε ελληνικά και γερμανικά σχολεία δίνοντας τη δική της εκδοχή για την Κατοχή στην Ελλάδα και συμβάλλοντας έτσι στη φιλία των δύο λαών. Ωστόσο δημιουργεί σκέψεις για δύο πράγματα.

Πρώτον, ότι δεν εξισώνει σαφώς θύτες και θύματα, όμως ο «ουδέτερος» και στην ουσία μεροληπτικός τρόπος παρουσίασης ανοίγει τον δρόμο για κάτι τέτοιο. 

Και, δεύτερον, ότι υπηρετεί την υπόσκαψη των σημαντικών προσπαθειών του Συμβουλίου για τις γερμανικές οφειλές για τα εγκλήματα των Γερμανών στην κατεχόμενη Ελλάδα, αφού τις αρνείται και λειτουργεί ως υποκατάστατό τους. Ανήμερα της πράξης εκείνης στον Γοργοπόταμο γίνεται έτσι η ευκαιρία για να προβληθεί μια πρωτοβουλία που υποσκάπτει τη μνήμη και την αντίσταση των Ελλήνων.

Πέπη Ρηγοπούλου/Από την Εφημερίδα των Συντακτών

«Τι γυρεύεις και μας ήρθες παράφωνος να φαρμακώσεις τις γιορτές μας;»

Ευριπίδη «Φοίνισσαι».

25 Νοεμβρίου: Ημέρα μνήμης της Εθνικής Αντίστασης. Σαν σήμερα ενωμένοι, 25 Νοεμβρίου 1942, αυτοί που αντιστέκονταν στον ιμπεριαλισμό και την εθνοκάθαρση του γερμανικού ναζισμού και του ιταλικού φασισμού κατέφεραν ένα καίριο πλήγμα εναντίον τους ανατινάζοντας τη γέφυρα του Γοργοπόταμου. Οσα έχουν καταγραφεί δεν αρκούν για να δώσουν το μέγεθος και τις συνέπειες εκείνης της παραδειγματικής πράξης: Κορυφαία στιγμή εθνικής ενότητας του λαού μας. Γόνιμη συνεργασία με τη συμμαχική αποστολή. Αγωνιστικό παράδειγμα για την αντίσταση σε όλη την Ευρώπη.

Οι συνέπειες του Εμφυλίου καθυστέρησαν τη συνάντηση του συνόλου των αντιστασιακών στον ίδιο τόπο μνήμης. Οταν αυτό έγινε στις 29 Νοεμβρίου του 1964 ήταν ένα συμβάν. Υστερα από τόσα χρόνια σήμαινε την ολοκλήρωση του πένθους και τη διαδικασία επούλωσης του τραύματος. Η έκρηξη που σκότωσε δεκατρείς και τραυμάτισε πολύ περισσότερους ανθρώπους, δηλητηρίασε την ώρα της χαράς και προανήγγειλε τη στημένη από τις ΗΠΑ άνοδο της χούντας που επιχείρησε να ζωντανέψει το σενάριο του εθνικού διχασμού.

Χρειάστηκε να βιώσει ο τόπος μας την εφτάχρονη υποτροπή της χούντας με μεγάλες συνέπειες για ανθρώπους, ανάσχεση της κουλτούρας της Ελλάδας και την εισβολή των Τούρκων στην Κύπρο για να συνυπάρξουν στον ίδιο τόπο μετά τη Μεταπολίτευση όλοι αυτοί που μας χάρισαν την κρυμμένη βαθιά μέσα μας πεποίθηση ότι υπάρχει πάντα δρόμος αντίστασης. Το 1982 πραγματοποιήθηκε επιτέλους ο εορτασμός του έπους του Γοργοπόταμου, χωρίς καμιά αρνητική συνέπεια σε μια Ελλάδα που ένιωθε ότι μπορούσε να ελπίζει.

Η 25η Νοεμβρίου 2020 είναι η μέρα που διάλεξαν οι σχεδιαστές και οργανωτές της ελληνογερμανικής Πλατφόρμας MOG, Μνήμες από την Κατοχή στην Ελλάδα, για να την παρουσιάσουν στη Γερμανία. Την παρουσίαση της πλατφόρμας στα γερμανικά θα ακολουθήσει και μια άλλη στα ελληνικά στις 2 Δεκεμβρίου. Χρηματοδοτείται από το γερμανικό υπουργείο Εξωτερικών με μικρή συμμετοχή του Ιδρύματος Νιάρχος και στόχο έχει να χρησιμοποιηθεί σε ελληνικά και γερμανικά σχολεία δίνοντας τη δική της εκδοχή για την Κατοχή στην Ελλάδα και συμβάλλοντας έτσι στη φιλία των δύο λαών. Ωστόσο δημιουργεί σκέψεις για δύο πράγματα.

Πρώτον, ότι δεν εξισώνει σαφώς θύτες και θύματα, όμως ο «ουδέτερος» και στην ουσία μεροληπτικός τρόπος παρουσίασης ανοίγει τον δρόμο για κάτι τέτοιο. Και, δεύτερον, ότι υπηρετεί την υπόσκαψη των σημαντικών προσπαθειών του Συμβουλίου για τις γερμανικές οφειλές για τα εγκλήματα των Γερμανών στην κατεχόμενη Ελλάδα, αφού τις αρνείται και λειτουργεί ως υποκατάστατό τους. Ανήμερα της πράξης εκείνης στον Γοργοπόταμο γίνεται έτσι η ευκαιρία για να προβληθεί μια πρωτοβουλία που υποσκάπτει τη μνήμη και την αντίσταση των Ελλήνων.

ΠΗΓΗ: https://www.efsyn.gr/stiles/triti-matia/270219_animera
Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com

Με ένα κουλούρι στην τσέπη

Τι απέγινε εκείνο το κουλούρι του δασκάλου; Θα πολλαπλασιαστεί άραγε, για να χαρίσει τροφή σήμερα; |EUROKINISSI

Συντάκτης: 

Πέπη Ρηγοπούλου

Με ένα κουλούρι στην τσέπη βρήκαν η γυναίκα του, Καλλιόπη, και η κόρη του, Ελπίδα, τον εκτελεσμένο από τους Γερμανούς το 1943, στη Βιάννο, δάσκαλο Νικόλαο Τζαγκαράκη. Η Ελπίδα ήταν τότε 11 χρόνων. Κείτονταν νεκρός, ανάμεσα στους άλλους που σκοτώθηκαν την ημέρα εκείνη, του Σταυρού, όπως μας είπε στη σημαντική ανακοίνωσή του ο Γιώργος Καλογεράκης στο συνέδριο που έγινε εκεί για τις γερμανικές οφειλές.

Οι Γερμανοί σκότωσαν στην Κρήτη 45 δασκάλους και μία δασκάλα. Οι δάσκαλοι ενοχλούσαν, όπως και επί Τουρκοκρατίας ή επί Βαλκανικών Πολέμων, γιατί συνέχιζαν και συνεχίζουν κάτι που κάθε εξουσία θέλει να σπάσει: τη μνήμη της γλώσσας και της ιστορίας. Του τι ήμασταν κάποτε και τι είμαστε τώρα. Δεν μπορεί αυτά να μη συνδέονται, γιατί τότε ο άνθρωπος παραφρονεί, χάνει το πρόσωπό του.

Τι ήθελε αυτό το αφάγωτο κουλουράκι στην τσέπη του δασκάλου; Ηταν κέρασμα για τη γιορτή; Το είχε για να το φάει, όπως ίσως και κάποιοι μαθητές του στο διάλειμμά της; Ηταν για να το δώσει σε κάποιο παιδί που δεν είχε τι να φάει; Δεν το γνωρίζουμε. Ούτε τι απέγινε εκείνο το κουλούρι, αν θάφτηκε άκλαυτο στα γρήγορα μαζί του, αφού οι Γερμανοί απείλησαν ότι, αν δεν γινόταν αμέσως η ταφή, τους νεκρούς θα τους έκαιγαν. Μάλλον το κουλουράκι δεν θα είχε προλάβει να παγώσει, όπως το νεκρό σώμα του δασκάλου. Γιατί δεν τρόμαξε τα χέρια της μικρής του κόρης που το ανακάλυψε κρυμμένο στη σοβαρή του τσέπη.

Ελεγα αυτήν την ιστορία σε φίλη οδηγό ταξί που με ρώταγε αν είναι αλήθεια αυτό που άκουσε στο ραδιόφωνο, ότι μπορεί να διεκδικήσει η Ελλάδα τις οφειλές της Γερμανίας και ότι μπορεί να πάρουν αποζημιώσεις οι οικογένειες που διαλύθηκαν. Γιατί ήξερε κι εκείνη ιστορίες, όπως για έναν γνωστό της που ήταν μικρό παιδί στο Δίστομο και σώθηκε γιατί κρύφτηκε στα ρούχα της νεκρής μάνας του.

Η αντίσταση της μνήμης. Της Πέπης Ρηγοπούλου

Ανδρείοι εσείς που πολεμήσατε και πέσατε ευκλεώς

Τους πανταχού νικήσαντες μη φοβηθέντες

Άμωμοι εσείς αν έπταισαν ο Δίαιος κι ο Κριτόλαος

Όταν θα θέλουν οι Έλληνες να καυχηθούν

«Τέτοιους βγάζει το έθνος μας» θα λένε

Κ. Καβάφης

Πλαστογραφία και τερατογένεση. Ανάμεσα σε αυτό το εφιαλτικό δίπολο κινείται κάθε ιστορικός αναθεωρητισμός, είτε διαγράφει γενοκτονίες, των Ελλήνων, των Αρμενίων, των Εβραίων ή όποιων άλλων, είτε σπιλώνει εθνικούς και κοινωνικούς αγώνες. Η εξελισσόμενη καμπάνια σπίλωσης της εξέγερσης του Πολυτεχνείου από τους νεοναζιστές δεν εκφεύγει από τα όρια αυτού του διπόλου, ανοίγει όμως νέες, εφιαλτικές προοπτικές.

Δεν πρόκειται απλώς για την προσπάθεια να βγει “λάδι” η Χούντα. Να διαγραφούν μαζί με το Πολυτεχνείο η Μπουμπουλίνας, το ΕΑΤ/ΕΣΑ και τα ξερονήσια, ο χαφιεδισμός και το κιτς των δικτατόρων, η απόσυρση της Μεραρχίας από την Κύπρο το 1967, το πραξικόπημα κατά του Μακαρίου, η γελοία γενική επιστράτευση ενός γυμνού στρατού, η συνενοχή στην απολέμητη απόβαση των Τούρκων στην Κερύνεια το 1974. Είναι κάτι περισσότερο:

Με όχημα και προσωπείο τη συκοφάντηση και τη διαγραφή του Πολυτεχνείου επιχειρείται να πλαστογραφηθεί ολόκληρη η αντιχουντική αντίσταση. Και πέρα από αυτήν να ακυρωθεί κάθε Αντίσταση, αρχίζοντας από το παλλαϊκό κίνημα που αμφισβήτησε την Κατοχή της χώρας από τον Άξονα, ταπείνωσε ναζιστές και φασίστες λευτερώνοντας τη μισή Ελλάδα. Και, βέβαια, οι προθέσεις μιας τέτοιας συκοφαντικής καμπάνιας ελάχιστη σχέση έχουν με την Ιστορία.

Στόχος των πλαστογράφων δεν είναι το χθες, αλλά το σήμερα. Από τη στιγμή που συλλάβουμε αυτή την αλήθεια γίνεται κατανοητό ότι η ρητορική των νεοναζί είναι μια φενάκη που κρύβεται πίσω από κινήσεις αλληλεγγύης σε έναν χειμαζόμενο λαό και ότι ο ρόλος τους όχι μόνον δεν είναι ανατρεπτικός, αλλά αντιθέτως απόλυτα συστημικός,προετοιμάζοντας μια χούντα που -ενδεχομένως- θα έχει λιγότερη ανάγκη από τανκς και περισσότερη από ξεπουλημένα μίντια.