Το θέατρο είναι σχολείο. Και μάλιστα μεγάλο σχολείο. Σχολείο τραγωδίας και κωμωδίας. Είναι το βήμα απ' όπου οι άνθρωποι ελεύθερα εκφράζουν τη βούλησή τους, την πείρα τους, τη συγκίνησή τους, την πνευματικότητά τους. Στο θέατρο κρίνεται η ανθρώπινη κοινωνία, η δυνατότητα επικοινωνίας, η ψυχολογία και η αγωγή κάθε εποχής. Στο θέατρο εξηγούνται με απτά παραδείγματα οι αιώνιοι νόμοι της καρδιάς και των ανθρώπινων αισθημάτων. Ο Δήμος Αβδελιώδης, ένας από τους πιο σημαντικούς και πιο εμπνευσμένους σκηνοθέτες μας, φέτος το καλοκαίρι με το ΔΗΠΕΘΕ Ιωαννίνων και με πρωταγωνιστή τον Κωνσταντίνο Γιαννακόπουλο, ανεβάζει στο θέατρο ένα καινοτόμο για την εποχή του διήγημα, από τα σημαντικότερα της ελληνικής πεζογραφίας, το «Αμάρτημα της μητρός μου» του Γεώργιου Βιζυηνού. Το έργο, έντονα επηρεασμένο από τα λογοτεχνικά ρεύματα της Δυτικής Ευρώπης, είναι το πρώτο νεοελληνικό διήγημα που αναφέρεται στο ψυχικό μαρτύριο, τις ενοχές και τη βαριά συνείδηση, διεισδύοντας σε βάθος στην ανθρώπινη ψυχή. Ο συγγραφέας αφηγείται την ιστορία με ζεστά συναισθήματα, ανθρωπιά και αμεσότητα. Με την ίδια θέρμη, καλή πίστη, εντιμότητα και αβρότητα το σκηνοθετεί και ο Δήμος Αβδελιώδης, ένας άνθρωπος με βαθιά συγκρότηση, αξίες και ιδεώδη. Ένας καλλιτέχνης - φιλόσοφος και ποιητής, που μας έχει δώσει άριστα δείγματα γραφής έως τώρα και αφήνει ιστορία στον ελληνικό κινηματογράφο και το θέατρο. Στο cat is art μάς μιλά, με περίσκεψη και πάθος, για τον Βιζυηνό, τον Παπαδιαμάντη, τον Σολωμό και τον Χορτάτση. Δηλώνει πως δεν τον ενδιαφέρει ο φετιχισμός της παράδοσης, ότι σκέπτεται να ανεβάσει την Απολογία του Σωκράτη στα Αρχαία Ελληνικά, πως το θέατρο και ο κινηματογράφος είναι μεν δύο πράγματα που διαφέρουν μεταξύ τους πολύ στον τρόπο που φτιάχνονται αλλά του αρέσουν εξίσου και αναφέρεται στην οικουμενικότητα και τη διαχρονικότητα του Ελληνισμού. Από την πλευρά μας τον ευχαριστούμε για τη συνέντευξη που μας παραχώρησε και περιμένουμε εναγωνίως το «Αμάρτημα της μητρός μου», που θα φέρει τη δική του ιδιαίτερη και ποιοτική σφραγίδα.
Διαβάστε τη συνέντευξη.
