Χρόνης Μίσσιος, «Να 'σαι άνθρωπος δημιουργικός και ευαίσθητος. Και να αγαπάς. Να αγαπάς!»

• 
  

  

  Έφυγε σαν σήμερα το 20/11/2012 ο Χρόνης Μίσσιος,  (Γεν. 8/11/1930)

Το νόημα της ελευθερίας

Πιστεύω πως το πρόβλημα της ελευθερίας του ανθρώπου ξεκινάει από το σώμα του. Άμα δεν έχεις το δικαίωμα να χρησιμοποιήσεις το σώμα σου όπως σου γουστάρει, τότε μπορεί να αρνείσαι ένα ανελεύθερο σύστημα, αλλά ταυτόχρονα να αναπαραγάγεις ένα νέο σύστημα καταπίεσης.

Και η ευτυχία του ανθρώπου δε μπορεί να νοηθεί διαφορετικά, παρά μονάχα μες από την ελευθερία του σώματός του, μες από την ελευθερία της συμπεριφοράς του.

Νομίζω πως το πιο κρίσιμο πρόβλημα, για την εποχή μας τουλάχιστον, σχετικά με την ευτυχία του ανθρώπου είναι το πρόβλημα της ελευθερίας του, η ελεύθερη ανάπτυξη της προσωπικότητάς του, χωρίς εξαρτήσεις, όρους ή περιορισμούς. Η απελευθέρωσή του από κάθε μορφή εξουσίας, ιεραρχίας και αυθεντίας.

Οι άνθρωποι δε θα δουλεύουν από ανάγκη για να ζήσουν, αλλά από την ανάγκη της χαράς, της δημιουργίας. Ο καθένας στο παιχνίδι του, στο άθλημά του.

Το νόημα του συστήματος

Είναι πάρα πολύ εύκολο να φτιάξεις μια ιδεολογία ή μια θεωρία για την κοινωνία και να καλέσεις τους ανθρώπους να την εφαρμόσουν. Είναι όμως τρομερά δύσκολο, ως ανυπέρβλητο, να ξεπεράσεις το εμπόδιο του εαυτού σου και της κουλτούρας που σου πότισαν από τα γεννοφάσκια σου και τα δεσμά που έχει δέσει γύρω σου το σύστημα.

Δεν υπάρχει παιδεία, σήμερα. Μη γελιόμαστε. Υπάρχει εκπαίδευση. Άλλο πράγμα η παιδεία κι άλλο πράγμα η εκπαίδευση. Σήμερα, λοιπόν, τα παιδιά εκπαιδεύονται. Γιατί; Για να βρούνε τη μηχανή του κέρδους! Να εξασφαλίσουν κάποια θέση σε κάποιο επάγγελμα.

Κοντογιώργης: Πουθενά στήν Δύση καί στόν κόσμο δέν παράγεται σήμερα μία, ἔστω, νέα ἰδέα

του Γιώργου Κοντογιώργη

Ἐν ὄψει τοῦ ἀρρήτου παραδόξου πού παρουσίασε στόν ἑλληνικό λαό τό ἀποτέλεσμα τῶν τελευταίων βουλευτικῶν ἐκλογῶν –τοῦ παραδόξου χαρακτῆρα τοῦ γεγονότος ἔτι περαιτέρω πολλαπλασιαζομένου ἀπό τήν ἐκ τοῦ ἰδίου τοῦ λαοῦ προέλευση τῶν ἀνεξήγητων ἀποτελεσμάτων–, πολλοί ἀνατρέχουμε στίς αἰτίες καί τούς παράγοντες διαμορφώσεως τῶν συλλογικῶν ἀποφάσεων. Ἕνας ἀπό τούς πλέον προβεβλημένους στήν ἐποχή μας εἶναι αὐτός τῶν περιβόητων «διανοουμένων»: ἐκεῖνοι εἶναι πού, ἐφοδιασμένοι μέ τίς γνώσεις τους, μέ τά «φῶτα τῆς ἐπιστήμης», θά παρέμβουν στίς κρίσιμες στιγμές προκειμένου νά καθοδηγήσουν τόν λαό. Ἤ καί νά προστρέξουν τῶν ἐξελίξεων, νά ἡγηθοῦν τῆς διαμαρτυρίας. Ἀπό κοντά τους οἱ «καλλιτέχνες» εἶναι ἐκεῖνοι πού μέ τήν ἔμπνευσή τους θεωροῦνται σήμερα ὡς ἑρμηνευτές αὐθεντικοί τῆς ἐθνικῆς ζωῆς μας, πρῶτοι ἐκφραστές τῆς ἀγανάκτησης. Αὐτούς τούς δύο πόλους τῆς σύγχρονης πνευματικῆς ζωῆς, ἔτσι, ἀναζητήσαμε στήν ἑπόμενη ἡμέρα τῶν πολιτικῶν ἐξελίξεων: «Ὑπάρχουν»; Καί, ἄν ναί, τί πιστεύουν; Ὁ ὁμ. Καθηγητής τῆς Παντείου κ. Γεώργιος Κοντογιώργης ἀναδιατύπωσε «ἐπί τό ὀρθότερον» τήν ἐρώτηση ὡς ἑξῆς: «Γιατί δέν ὑπάρχει γενιά Ἑλλήνων διανοουμένων καί καλλιτεχνῶν μέ προοδευτική σήμανση σήμερα;». 

Εξηγεί, ἔτσι, στήν «ΕτΚ» τό κενό τῆς διανόησης ὄχι μόνο στήν «ἑτερόφωτη» Ἑλλάδα ἀλλά καί στήν «φωτοφόρα» Δύση, ἕνα κενό πού ἐπιδεινώνει δραματικά τό ἀδιέξοδο τοῦ συγχρόνου πολιτικοῦ συστήματος, τό ὁποῖο ὁ ἴδιος ἔχει χαρακτηρίσει ὡς «αἱρετή μοναρχία». Τό δυσοίωνο εἶναι ὅτι ὁ κ. Κοντογιώργης ἐπιβεβαιώνεται στίς προβλέψεις του –τόν ἐπαληθεύουν τά οἱονεί μοναρχικά ποσοστά τῶν ἐκλογῶν…

του Γιώργου Κοντογιώργη,
Ἡ ἰδεολογική ἐπιδρομή τῆς διανόησης

1 Θά φανεῖ παράδοξος ὁ ἰσχυρισμός ὅτι δέν ὑπάρχει οὔτε ψῆγμα ἑλληνικῆς διανόησης σήμερα πού νά ἔχει νά πεῖ κάτι γιά ὅ,τι συμβαίνει στήν Ἑλλάδα καί στόν κόσμο. Γιά νά εἶμαι ἀκριβής, τέτοια γενιά διανοουμένων δέν ὑπῆρξε ποτέ στήν Ἑλλάδα, τοὐλάχιστον τῆς μεταπολίτευσης [1].

[Εἷς οἰωνὸς ἄριστος ἀμύνεσθαι περὶ πάτρης ΟΜΗΡΟΣ, Ἰλιάς, Ραψωδία Μ ]

[Εἷς οἰωνὸς ἄριστος ἀμύνεσθαι περὶ πάτρης

ΟΜΗΡΟΣ, Ἰλιάς, Ραψωδία Μ ]

Ἰωάννα Γ. Καραγκιούλογλου

ΕΛΛΗΝΕΣ. Τό Ἔθνος πού στόλισε τήν Ἱστορία τῆς ἀνθρωπότητος μέ τίς πιό λαμπρές σελίδες. Τό Ἔθνος πού, μόλις πρίν ἀπό λίγες δεκαετίες ρίχτηκε στή μάχη τῆς Λευτεριᾶς καί νίκησε, ὅταν ὁλόκληρη ἡ πλούσια καί πολιτισμένη Εὐρώπη εἶχε χάσει τό ἠθικό της καί εἶχε σκλαβωθεῖ, ἐνῶ ἡ Ἀγγλία, γονατισμένη καί μόνη, ἀγκομαχοῦσε.

Εἴμαστε ἐκεῖνοι πού διαχρονικά διατηροῦμε τήν φλόγα πού πάντα μπαίνει ἐθελοντικά στήν ὑπηρεσία τῆς Ἰδέας.

Τό φαινόμενο αὐτό παρουσιάζεται ἐδῶ καί χιλιάδες χρόνια. Καί μᾶς ὑποχρεώνει νά παραδεχθοῦμε ὅτι δέν εἶναι προϊόν τῆς τύχης. Ἀποτελεῖ τήν φυσιολογική κατάσταση τοῦ ξεχωριστοῦ φαινομένου πού ὀνομάζεται Ἑλληνισμός.

Θνῆσκε ὑπὲρ πατρίδος.

Ἤ τὰν ἢ ἐπὶ τᾶς.

Ἐν Τούτῳ Νίκα.

Ἐλευθερία ἤ Θάνατος.

Τὸ σύμβολο τῆς Δόξας καὶ τῆς Ὑπάρξεώς μας ἐγείρει τὰ πιὸ εὐγενῆ αἰσθήματα. Ἀνακαλεῖ τὶς πλέον ἱερὲς ἀναμνήσεις.

Ὅπου κυματίζει, θάμβος καὶ ἀγαλλίαση. Σείονται οἱ τάφοι. Σκιρτοῦν τὰ ὀστᾶ τῶν Ἡρώων.

Συνυφασμένη μὲ τὴν Ζωὴ καὶ τὸν Θάνατο, ἡ Γαλανόλευκη ἀγκαλιάζει ἀναρίθμητες ψυχὲς μαρτύρων. Ἀποκρυσταλλώνει τὴν Ἀθανασία.

Καὶ ὅμως. Ἐν ἔτει 2024, μέσα στήν γενική ἀποθάρρυνση, μέσα στήν μετριότητα τῆς ζωῆς καί τό ἄδοξο παρόν μας, βρισκόμαστε ἐνώπιον τοῦ ἠρωϊκοῦ ΟΧΙ. Καλούμαστε νά τιμήσουμε ἕναν μεγάλο πόλεμο, μία πάλη γιγάντων. Τόν Ἀγῶνα τῶν Ἑλλήνων, πού μᾶς χάρισε τήν Ἐλευθερία. Τήν Ἐλευθερία πού ἐπιτρέπει σήμερα σέ προνομιούχους ἐπισήμους νά καταθέτουν ἕναν στέφανο καί μία λέξη γιά τον Ἔπος τοῦ 40, τότε πού ἡ δόξα τῶν λησμονημένων ἐποχῶν κατοικοῦσε ἀκόμα στήν Ἑλλάδα.

Πέπε Μουχίκα – Πως να είσαι πραγματικά ελεύθερος: μαθήματα από ένα φιλόσοφο πρόεδρο

Μια συνέντευξη του Τζακ Νικάς για τους New York Times με μια από τις πιο σημαίνουσες και σημαντικές προσωπικότητες της Λατινικής Αμερικής σε μεγάλο βαθμό για τη λιτή φιλοσοφία του στην πορεία προς μια καλύτερη κοινωνία και μια πιο ευτυχισμένη ζωή. Τον Χοσέ – Πέπε Μουχίκα.


Τώρα, όπως λέει ο κ. Μουχίκα, παλεύει με τον θάνατο. Τον Απρίλιο, ανακοίνωσε ότι θα υποβληθεί σε ακτινοβολία για έναν όγκο στον οισοφάγο του. Στα 89 του και είχε ήδη διαγνωστεί με αυτοάνοσο νόσημα, παραδέχτηκε ότι ο δρόμος προς την ανάκαμψη θα ήταν επίπονος.

«Σήμερα ήταν μία δύσκολη μέρα για μένα (λόγω της θεραπείας), αλλά έπρεπε να έρθω», είπε σε μια πρόσφατη εκδήλωση στο Μοντεβιδέο ο 89χρονος πρώην πρόεδρος (2010-15) που άλλαξε την εικόνα της Ουρουγουάης. «Η πολιτική δεν είναι μπίζνες, είναι ένα πάθος που είτε έχεις είτε δεν έχεις. Δεν συμμετέχουμε επειδή θα κερδίσουμε, αλλά επειδή πιστεύουμε..

..Γνωρίζω ότι ανήκω σε μια γενιά που φεύγει, αλλά ο αγώνας συνεχίζεται και πρέπει να συνεχιστεί. Παλεύω από τότε που ήμουν 14 ετών και είμαι στη δεκαετία του ’90. Ξύνω τον πάτο, αλλά, το λέω σε όλους σας: το να πετύχεις στη ζωή σημαίνει να σηκώνεσαι και να ξεκινάς ξανά, κάθε φορά που πέφτεις. Δεν υπάρχει οριστικός θρίαμβος ούτε οριστική ήττα, αν έχεις ζεστή καρδιά», κατέληξε καταχειροκροτούμενος.

Ακολουθούν μερικά αποσπάσματα της συνέντευξης:

-Νομίζω ότι η ανθρωπότητα, όπως πάει, είναι καταδικασμένη.

-Γιατί το λέτε αυτό;

-Χάνουμε πολύ χρόνο άσκοπα. Μπορούμε να ζήσουμε πιο απλά. Πάρτε την Ουρουγουάη. Eχει 3,5 εκατομμύρια ανθρώπους. Εισάγει 27 εκατομμύρια ζευγάρια παπούτσια. Φτιάχνουμε σκουπίδια και σκοτωνόμαστε στη δουλειά. Για ποιο λόγο;

Είσαι ελεύθερος όταν ξεφεύγεις από το νόμο της ανάγκης – όταν ξοδεύεις το χρόνο της ζωής σου σε αυτό που επιθυμείς. Αν οι ανάγκες σου πολλαπλασιάζονται, ξοδεύεις τη ζωή σου για να καλύψεις αυτές τις ανάγκες.

Οι άνθρωποι μπορούν να δημιουργήσουν άπειρες ανάγκες. Η αγορά μας έχει κυριεύσει και μας στερεί τη ζωή.

Η ανθρωπότητα χρειάζεται να εργάζεται λιγότερο, να έχει περισσότερο ελεύθερο χρόνο και να είναι πιο προσγειωμένη. Γιατί τόσα πολλά σκουπίδια; Γιατί πρέπει να αλλάζετε το αυτοκίνητό σας; Να αλλάξετε το ψυγείο;

Υπάρχει μόνο μια ζωή και τελειώνει. Πρέπει να της δώσετε νόημα. Αγωνιστείτε για την ευτυχία, όχι μόνο για τον πλούτο.

-Πιστεύετε ότι η ανθρωπότητα μπορεί να αλλάξει;

Ποιες είναι οι τύχες του στοχασμού στη σημερινή Ελλάδα;

Ποιες είναι οι τύχες του στοχασμού στη σημερινή Ελλάδα; Ακούγεται ο λόγος της φιλοσοφίας, των κοινωνικών επιστημών, της θεολογίας, των ανθρωπιστικών σπουδών στη δημόσια σφαίρα; 

Πώς προσλαμβάνεται και από ποιους, διεξάγεται ουσιαστικός διάλογος πάνω τους, ποια είναι η επιρροή των ιδεών που διακινούνται;

Αυτά ήταν τα θέματα που τέθηκαν στη δημόσια συζήτηση για τη «Σκέψη στην Ελλάδα σήμερα» που διεξήχθη στις 16 Ιουλίου στον Αίθριο Χώρο του Θεάτρου Κυδωνία, στις εφετινές «Νύχτες του Ιουλίου». Εισηγητές ήταν ο Κώστας Ανδρουλιδάκης, ο Σωτήρης Γουνελάς και η Ιωάννα Τσιβάκου και συντονιστής της συζήτησης ο Κώστας Κουτσουρέλης. 

Την εισήγηση του Κ. Ανδρουλιδάκη που δημοσιεύουμε παρακάτω, θα ακολουθήσουν προσεχώς οι ομιλίες των άλλων δύο συνεισηγητών. — ΝΠ

~.~

του ΚΩΣΤΑ ΑΝΔΡΟΥΛΙΔΑΚΗ

Υπάρχει ένα είδος πολυάσχολων στη Ρώμη, που τρέχουν
εδώ κι εκεί καταϊδρωμένοι, έχουν σαν ασχολία τους
την απραξία, ασθμαίνουν χωρίς λόγο, κι ενώ κάνουν
πολλά δεν κάνουν τίποτα.
— ΦΑΙΔΡΟΣ, Ανέκδοτα κατά τον τρόπο του Αισώπου [1]
Κι όμως πρέπει να λογαριάσουμε κατά πού προχωρούμε
— ΓΙΩΡΓΟΣ ΣΕΦΕΡΗΣ, «Ένας γέροντας στην ακροποταμιά»

Τα ερωτήματα που τέθηκαν ως αφετηρία για τη συζήτησή μας είναι: Ποιες είναι οι τύχες του στοχασμού στη σημερινή Ελλάδα; Ακούγεται ο λόγος της φιλοσοφίας, των κοινωνικών επιστημών, της θεολογίας, των ανθρωπιστικών επιστημών στη δημόσια σφαίρα; Πώς προσλαμβάνεται και από ποιους, διεξάγεται ουσιαστικός διάλογος, ποια είναι η επιρροή των ιδεών που διακινούνται;

ΕΔΩ διαβάστε όλη την ανάρτηση από το ΝΕΟΝ ΠΛΑΝΟΔΙΟΝ

Η ΑΤΤΙΚΗ ΚΑΤΑΚΑΗΚΕ... Τι να κάνουμε....

Γιάννης Παναγιωτόπουλος 

Αφού η κυβέρνηση δεν δέχεται κριτική (αυτά κρίθηκαν στις εκλογές μας είπε πάλι χθες ο κυβερνητικός εκπρόσωπος) αλλά μόνον προτάσεις, ας αναφέρουμε κάποιες από αυτές που έχουν τεθεί στο τραπέζι εδώ και πολλά χρόνια:

1) Αγορά δεκάδων πυροσβεστικών ελικοπτέρων ή σχετικός μετασχηματισμός ελικοπτέρων του στρατού, τα οποία θα σταθμεύουν δίπλα ή εντός των εθνικών δρυμών και δασών (σε γήπεδα, ελικοδρόμια, οροπέδια), με δυνατότητα επέμβασης εντός 15 λεπτών από την πρόκληση πυρκαγιάς. Η αγορά ενός νέου Erikson κοστίζει περίπου 20 εκατομμύρια. Ο μετασχηματισμός ελικοπτέρων του στρατού πολύ λιγότερο. Με τα τρία δις που δεν έχουν απορροφηθεί από το πρόγραμμα "αιγιής" θα μπορούσαν να αγοραστούν/μετασχηματιστούν κοντά στα 100 ελικόπτερα. Να κατασκευαστούν ελικοδρόμια και δεξαμενές. Να εκπαιδευτούν πιλότοι.

2) Καμία νομιμοποίηση αυθαιρέτων σε πρώην καμμένα. Κατεδάφιση όσων έχουν νομιμοποιηθεί την τελευταία δεκαετία.

3) Υποχρεωτική κατασκευή πυροσβεστικής εγκατάστασης (δεξαμενή, αντλία, μάνικες που να φτάνουν έως 100 μέτρα έξω από την περίφραξη), για κάθε σπίτι που βρίσκεται δίπλα ή μέσα σε δάσος.

4) Εκπαίδευση των πολιτών στην δασοπροστασία και την δασοπυρόσβεση. Άσκηση στις αρχές κάθε αντιπυρικής περιόδου σε όλες τις κοινότητες που βρίσκονται μέσα ή δίπλα σε δάση.

5)Υποχρεωτικός καθαρισμός οικοπέδων και δασών από ιδιοκτήτες και δημοτικές αρχές, στις αρχές Μαΐου. Βαριά πρόστιμα και αυτόφωρο για πολίτες και δημοτικούς άρχοντες που το αμελούν.

Μιχάλης Χαραλαμπίδης: «Ένα νέο Λεξιλόγιο για μια νέα Πολιτική και μια άλλη Ανάπτυξη».

Εξαιρετικός ο Μιχάλης Χαραλαμπίδης, στη συνεδρία του Ανοιχτού Πανεπιστημίου του Φιλοπρόοδου Ομίλου Παραμυθιάς, με τίτλο «Ένα νέο Λεξιλόγιο για μια νέα Πολιτική και μια άλλη Ανάπτυξη

Στο βίντεο που ακολουθεί η ομιλία στο Ανοιχτό Πανεπιστήμιο του Φιλοπρόοδου Ομίλου Παραμυθιάς.

Στην ομιλία του ο Μιχάλης Χαραλαμπίδης μεταξύ άλλων αναφέρθηκε στην οικονομική κρίση, την πολιτική του ιστορία, το πώς οραματίζεται την κεντρική πολιτική σκηνή και την αυτοδιοίκηση, στην εγχώρια τρομοκρατία αλλά και στους εναλλακτικούς τρόπους ανάπτυξης των τοπικών κοινωνιών.

Ο Μιχάλης Χαραλαμπίδης αναφέρθηκε και σε τοπικά θέματα της Παραμυθιάς, όπως την ανάπτυξη του τουρισμού, την προώθηση των τοπικών προϊόντων και την αξιοποίηση των μνημείων της πόλης.

Βασίλης Καραποστόλης: Σκέψεις για την πολιτισμική ανασυγκρότηση της χώρας

Θα σας εκθέσω μερικές σκέψεις μου σχετικά με το πολιτισμικό απόθεμα της χώρας μας και τις δημιουργικές δυνάμεις που μας απομένουν μετά την καταστροφική κρίση που έπληξε τον τόπο και ακόμη διαρκεί. Ήδη με τη χρησιμοποίηση του όρου απόθεμα ξεπροβάλλει δυσοίωνο ένα πρόβλημα. Ένα απόθεμα πόρων, αξιών και δυνάμεων για να λειτουργεί πραγματικά ως τέτοιο προϋποθέτει ότι υπάρχει μια θέληση και μια ανάγκη ανθρώπινη που προσφεύγει σ’ αυτό και ζητά ενίσχυση. Πρέπει να υπάρχει από τη μεριά εκείνου ο οποίος δοκιμάζεται μια κίνηση συνειδητή προς τις διαθέσιμες εφεδρείες, ώστε αυτές οι εφεδρείες να δράσουν τονωτικά.

Κι εδώ ακριβώς προβάλλει η δυσκολία: είναι μια από τις κύριες συνέπειες των κρίσεων –που ποτέ δεν περιορίζονται στον οικονομικό τομέα– να παραλύει η θέληση, πιο συγκεκριμένα, να τραυματίζεται η ικανότητα των πληγέντων να επιλέγουν. Τι τους χρειάζεται πιο πολύ; Τι είναι πρωτεύον και τι δευτερεύον; Τι να αφήσουν στην άκρη και τι να επιδιώξουν με επιμονή; Όλα αυτά μοιάζουν περίπου μάταια. Σε μια πτώχευση εκείνο ακριβώς που κυριαρχεί είναι η εντύπωση πως σχεδόν εκλείπουν τα περιθώρια επιλογών: ό,τι έχεις να κάνεις το ορίζουν οι περιστάσεις και πίσω από τις περιστάσεις διακρίνεται εύκολα η βούληση κάποιων άλλων, αυτών που έχουν τη δύναμη να επωφεληθούν εις βάρος σου.

Υπό τέτοιες συνθήκες το να μιλά κανείς για πολιτισμική ανασυγκρότηση ηχεί παράδοξο, εφόσον πολιτισμός χωρίς την αυτενέργεια των δημιουργών δεν νοείται. Ο δημιουργός έχει εξ ορισμού να προκρίνει και να αποκλείσει, να θέσει όρια ο ίδιος στον εαυτό του, να ασκηθεί εφαρμόζοντας μια ορισμένη οικονομία στα μέσα που διαθέτει. Η δημιουργία γεννιέται πάντα μέσα στους περιορισμούς, είναι μια πράξη εκούσια στους κόλπους της αναγκαιότητας. Αν, αντιθέτως, οι περιορισμοί επιβληθούν απ’ έξω, τα πράγματα αλλάζουν πολύ. Πόσο μάλλον όταν πρόκειται για μια συμφορά του κράτους που θίγει τις τύχες καθενός, κι όχι ειδικά των επίδοξων δημιουργών. Τότε οι στερήσεις και η δυστυχία εκτός από το να πιέζουν υλικά τους πολίτες φαίνεται ότι και τους ταπεινώνουν. Είναι σαν να τους λένε ότι οι όποιες αποφάσεις τους δεν έχουν στο εξής κανένα βάρος· το αν εξαθλιωθούν περαιτέρω ή θα κρατηθούν σε μια υποφερτή κατάσταση, δεν εξαρτάται καθόλου από τι σκέπτονται και το αν θα δράσουν. Το θέμα είναι εάν και πώς θα αντιδράσει σ’ έναν τέτοιο υποβιβασμό ένα άτομο ή ένας λαός.

Αξίζει εδώ να θυμηθούμε την προειδοποίηση του Περικλή όταν απευθύνεται στους συμπολίτες του που χειμάζονται από τον λοιμό, στα πρώτα χρόνια του Πελοποννησιακού πολέμου. Τους λέει ότι «αίσχιον δε έχοντας αφαιρεθήναι ή κτωμένους ατυχήσαι» (είναι μεγαλύτερη ντροπή να αφήνεις να σου αφαιρούν αυτό που έχεις από το να μην αποκτάς αυτό που επιδιώκεις). Κρατώντας το στο νου μας αυτό, ας σκεφτούμε τη δική μας κατάσταση σήμερα. Το κρίσιμο ερώτημα είναι: τι είναι στ’ αλήθεια αυτό που «έχουμε»; Ή καλύτερα: τι είναι αυτό που θέλουμε να «έχουμε» και να είναι τόσο σίγουρο μέσα μας ώστε να είναι δύσκολο ή αδύνατο να μας το στερήσουν; Το ερώτημα αυτό μας φέρνει κατ’ ευθείαν στο ζήτημα του πολιτισμικού αποθέματος.

Ο Χρήστος Γιανναράς, η Μεταπολίτευση και ο «Μάης του ’68» στην Ορθόδοξη θεολογία και ηθική

από Μύρων Ζαχαράκης

Για ακόμη μια φορά, οι τοποθετήσεις του Χρήστου Γιανναρά, στην πρόσφατη συνέντευξή του, έφεραν ποικίλες αντιδράσεις. Ορισμένοι επέκριναν αυστηρά τους προβληματισμούς του για την Τεχνητή Νοημοσύνη και τις δηλώσεις του εναντίον του ευρωπαϊκού κόσμου, ενώ άλλοι εγκωμίασαν τη σταθερή προσήλωσή του στον γνήσιο ανθρώπινο έρωτα και την ανησυχία του για την παρακμή του σύγχρονου κόσμου. Κοινός παράγοντας και των δύο, ήταν ότι οι σκέψεις του, είτε για να απαξιωθούν είτε για να εγκωμιασθούν συνδέονταν με «συντηρητικές» θέσεις. Και εδώ είναι που προκύπτει το ερώτημα:

 πώς ο Χρήστος Γιανναράς κατέληξε, από ριζοσπάστης και ανατρεπτικός θεολόγος να κατηγορείται για «οπισθοδρομική» συμπεριφορά;

Μήπως οφείλεται σε αλλαγή απόψεων ή πρόκειται για ευρύτερη ιδεολογική μετατόπιση του κοινωνικού περιβάλλοντος το οποίο τον ερμηνεύει;

Ήδη από νωρίς, ο Χρήστος Γιανναράς επεδίωξε να διατυπώσει αυτό που ο ίδιος θεωρεί ως την αυθεντική ηθική της Ορθόδοξης Εκκλησίας, καθώς και να την αντιδιαστείλει από την εγωκεντρική, νομικίστικη ηθική που μέχρι σήμερα έχει επικρατήσει στις χριστιανικές χώρες. Η κεντρική διαφορά της ορθόδοξης εκκλησιαστικής ηθικής από οποιαδήποτε άλλη είναι, σύμφωνα με εκείνον, ότι για την Εκκλησία η ηθική ταυτίζεται με την οντολογία: αυτό που πρέπει να είναι ο άνθρωπος ταυτίζεται ουσιαστικά με αυτό που πραγματικά είναι. Αυτό φανερώνεται σ’ ένα από τα πρώτα και σημαντικότερα έργα του Χρήστου Γιανναρά, την Ελευθερία του ήθους, έργο που επεδίωξε ν’ ανανεώσει τον Ορθόδοξο Χριστιανισμό στον ελλαδικό χώρο. Το βιβλίο εκείνο, που έχει χαρακτηριστεί ως «ο Μάης του '68 στην Ορθόδοξη Θεολογία και ηθική» και που όταν δημοσιεύτηκε σημείωσε θυελλώδεις αντιδράσεις (κυρίως από τις εν Ελλάδι θρησκευτικές οργανώσεις), προσπαθεί να τεκμηριώσει τη θέση ότι, για την Ορθοδοξία, η αρετή επιδιώκει την αλήθεια και όχι η αλήθεια την αρετή. Αυτός είναι και ο λόγος που έχει δύο συγκεκριμένους υπότιτλους στην αρχή τα αποφθέγματα «διά τήν ἀλήθειάν ἐστιν ἡ ἀρετή, ἀλλ᾿ οὐ διά τήν ἀρετήν ἡ ἀλήθεια» (Άγιος Μάξιμος ο Ομολογητής) και «Ὅταν ὑπεραναβῇς τὴν ὁδὸν τῆς δικαιοσύνης, τότε προσκολληθήσῃ τῇ ἐλευθερίᾳ ἐν παντὶ πράγματι» (Όσιος Ισαάκ ο Σύρος).

Οι αντιρρήσεις του Γ. Σεφέρη στο “Χαμένο κέντρο” του Ζ. Λορεντζάτου

Γράφει ο Σπύρος Κουτρούλης

Tο 1961 κυκλοφορεί με την ευκαιρία των 30 χρόνων από την έκδοση της “Στροφής” τιμητικός τόμος αφιερωμένος στον Γ.Σεφέρη που περιλαμβάνει το δοκίμιο του Ζ. Λορεντζάτου “Το χαμένο κέντρο“.

Ο Σεφέρης γράφει μια επιστολή την οποία δεν στέλνει τελικά ίσως γιατί διατυπώνει κάποιες ουσιώδεις επιφυλάξεις στον Ζ.Λορεντζάτο. Συνοψίζει κατ’ αρχήν τις σκέψεις του τελευταίου προσπαθώντας να τις φωτίσει. Ο Λορεντζάτος συμπεραίνει ότι 

«α.πήγε στράφι η Ευρώπη από το Δάντη και πέρα γιατί με την Αναγέννηση έχασε το κέντρο της ή τη μεταφυσική της παράδοση.

 β. Εμείς, από το ’21 και πέρα, μόλις λευτερωθήκαμε από τον Τούρκο αγκαλιάσαμε την Ευρώπη κι από αυτή προσδιοριζόμαστε’ έτσι η χαλασμένη Ευρώπη μας κόλλησε την αρρώστια της’ χάσαμε κι εμείς το Κέντρο μας ή τη μεταφυσική μας παράδοση για το χατήρι της. 

γ. Άν δεν ξαναβρεθεί το χαμένο κέντρο , σ’ εμάς ή και στους έξω από εμάς, πάμε κι εμείς κι αυτοί κατά διαβόλου. 

δ. Κέντρο (το χαμένο)= “το εν ου εστι χρεία”= μεταφυσική παράδοση= παράδοση της Χριστιανικής Ανατολής= παράδοση του Ορθόδοξου Χριστιανού (δεν ξέρω αν πρέπει να προσθέσω του Έλληνα Χριστιανού, ούτε αν το έν ου εστι χρεία είναι ακριβώς η χριστιανική πίστη)» .

Με αυτό τον τρόπο ο Σεφέρης συνοψίζει τις σκέψεις του Ζ.Λ. Όμως στην συνέχεια ξεκινούν κάποιες αντιρρήσεις του:

ΟΙΚΤΡΟΣ ΑΠΟΛΟΓΙΣΜΟΣ ΓΙΑ ΤΟ ΠΑΡΕΛΘΟΝ ΚΑΙ ΕΚΦΡΑΣΗ ΑΓΩΝΙΑΣ ΓΙΑ ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ

Μελέτης Μελετόπουλος 

Κάνοντας ως πολίτης τον απολογισμό 50 χρόνων Μεταπολίτευσης (την πορεία της οποίας παρακολουθώ επισταμένως και υπευθύνως από το 1974 έως σήμερα), και διαβάζοντας τις γελοίες "αναλύσεις" αυτοϊκανοποίησης συστημικών ψευδο-διανοουμένων, αρθρογράφων κλπ., σημειώνω τα εξής: 

1. Η Δημοκρατία που εγκαθιδρύθηκε το 1974 εξελίχθηκε σε μία διεφθαρμένη τριτοκοσμική ολιγαρχική οικογενειοκρατική μπανανία, το πολιτικό προσωπικό της οποίας εκφυλίστηκε σε μία τάξη ανεπάγγελτων προϊόντων κομματικού σωλήνα, ανίκανων να διαχειριστούν έστω στοιχειωδώς τις κρατικές υποθέσεις και πολύ περισσότερο να παράγουν όραμα για το μέλλον, ενώ ασήμαντα ενεργούμενα και φερέφωνα ανήλθαν σε ανώτατα αξιώματα (εξαιρέσεις υπάρχουν φυσικά, αλλά απελπιστικά λίγες και απομονωμένες). Ο κρατικισμός, το πελατειακό σύστημα, το μέσον, το ρουσφέτι, η ευνοιοκρατία, η κομματοκρατία, η διαφθορά, όχι μόνον δεν καταργήθηκαν αλλά ανήλθαν σε δυσθεώρητα ύψη που οι προηγούμενες γενιές δεν είχαν κάν διανοηθεί.

2. Γεωργία, βιοτεχνία, βιομηχανία, απλά εξαλείφθηκαν, εισάγονται ακόμα και σταφίδες, πατάτες και κρεμμύδια, ενώ πράγματι γίναμε τα γκαρσόνια της Ευρώπης.

3. Η χώρα χρεωκόπησε βίαια το 2010 και υπήχθη σε εξευτελιστικό διεθνή οικονομικό έλεγχο. Οι υποδομές ξεπουλήθηκαν, τα λιμάνια μας, τα αεροδρόμια, τα τραίνα, ανήκουν σε ξένους. Οι μεγάλες επιχειρήσεις επίσης.  

4. Πυρκαϊές πρωτοφανούς εντάσεως και εκτάσεως κατέκαψαν το μεγαλύτερο μέρος της ελληνικής επικράτειας. 

5. Η Τουρκία διεκδικεί ανοιχτά το Αιγαίο, τίθεται δημοσίως θέμα Θεσσαλονίκης, Κρήτης κλπ., προβάλλονται ψευδο-αλυτρωτικά αιτήματα από Σκόπια και Αλβανία, ο έλεγχος της Θράκης έχει σχεδόν περιέλθει στο τουρκικό προξενείο, τα νησιά του Ανατολικού Αιγαίου εποικίζονται από λαθρομετανάστες και αποικιοποιούνται οικονομικά από την Τουρκία μέσω της ιδιοφυούς ιδέας της κατάργησης της βίζας, η βόρεια Κύπρος παραμένει υπό τουρκική κατοχή. Το ναυάγιο της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής είναι πλήρες, διακομματικό και εθνοκτόνο.

6. Η δημόσια εκπαίδευση κατέρρευσε και παράγει πλέον μαζικά λειτουργικά αναλφάβητους. Τα πανεπιστήμια κατέστησαν άντρα βίας και ανομίας. 

7. Κυρίαρχη ιδεολογία σημαντικού μέρους της "ελίτ" (δηλαδή της κρούστας του βόθρου) είναι ο εθνομηδενισμός, δηλαδή το λυσσαλέο μίσος για την πατρίδα μεταμφιεσμένο σε "επιστήμη". Η προδοσία έγινε μόδα και ο ανθελληνισμός προϋπόθεση ανέλιξης. Ο Μαυροκορδάτος έγινε πρότυπο "πολιτικής ορθότητας", ο Νενέκος "έκφραση πολυπολιτισμικότητας". Πατρίδα, οικογένεια, πειθαρχία, εργασία, πειθαρχία, στρατιωτική αρετή, ηθικές αξίες, θρησκευτικότητα, στοχοποιήθηκαν ως "ακροδεξιά στοιχεία". Η ερμηνεία των απωθημένων της κακοποιημένης από την χούντα γενιάς του Πολυτεχνείου δεν αρκεί. 

8. Η ανομία, η βία, η παραβατικότητα, η εγκληματικότητα αλλά και η ατιμωρησία μετέβαλαν την νεοελληνική ζωή σε δυστοπία και κατέστησαν την απλή καθημερινότητα των πολιτών επικίνδυνη καθημερινή περιπέτεια. Ιδίως η μαζική εφηβική βία είναι ένδειξη κοινωνικής κατάρρευσης. Η εισβολή του εθνομηδενισμού και γενικώτερα του μηδενισμού στην εκπαίδευση, παράγει ηθικό κενό που οδηγεί στην τυφλή βία.

9. Η μαζική εισέλευση λαθρομεταναστών (τους οποίους οι "προοδευτικοί διανοούμενοι " υπερασπίζονται λυσσαλέα αλλά κανένας τους φυσικά δεν φιλοξενεί κάποιον δυστυχή από αυτούς στο σπίτι του) έχει αφελληνίσει ολόκληρες περιοχές της χώρας. Οι άνθρωποι αυτοί εύλογα φέρνουν μαζί τους τον πολιτισμό τους, αλλά η συνέπεια είναι η βαθειά πολιτισμική και κοινωνική μετατροπή της Ελλάδας σε χώρα με ασιατικά-αφρικανικά χαρακτηριστικά, που εγκυμονεί το τέλος της μακράς ελληνικής πορείας σε αυτόν τον τόπο. Μαζί με το περιεχόμενο του ελληνικού πολιτισμού (δημοκρατία, ανθρώπινα δικαιώματα, ελευθερία έκφρασης, κλασσική παιδεία, χριστιανισμός κλπ.).

10. Η δημογραφική κατάρρευση, που όμοιά της δεν έχει συμβεί στην Ελλάδα τα τελευταία 10.000 χρόνια, δεν γίνεται αντικείμενο διαχείρισης ή έστω προβληματισμού από το πολιτικό σύστημα. Ο ελληνικός πληθυσμός καταρρέει πλέον με ταχείς ρυθμούς και τα κενά καλύπτουν μη ευρωπαϊκοί πληθυσμοί. Η προοπτική της εξάλειψης της Ελλάδας ως ιστορικής οντότητας είναι ορατή στο εγγύς μέλλον. Μπορεί να αποτραπεί με γενναία μέτρα, αλλά στο υπάρχον πολιτικό σύστημα δεν φαίνεται να υπάρχει ούτε η πολιτική βούληση ούτε η ικανότητα σχεδιασμού τέτοιων μέτρων. Ούτε κάν η διάθεση ούτε η αίσθηση σκοπιμότητας

ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ: 

ΣΕ 50 ΧΡΟΝΙΑ ΜΕΤΑΠΟΛΙΤΕΥΣΗΣ ΔΕΝ ΕΜΕΙΝΕ ΤΙΠΟΤΑ ΟΡΘΙΟ.

 Η ΕΛΛΑΔΑ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΖΕΙ ΣΟΒΑΡΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΕΠΙΒΙΩΣΗΣ.

 ΕΠΕΙΓΕΙ Η ΑΝΑΔΕΙΞΗ ΠΛΕΙΟΨΗΦΙΚΗΣ ΜΑΖΙΚΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ ΔΥΜΑΜΗΣ ΜΕ ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΙΚΟ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΔΙΑΚΥΒΕΡΝΗΣΗΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΑΤΑΞΗ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΑΣ ΚΑΙ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑΣ ΚΑΙ Η ΣΥΣΠΕΙΡΩΣΗ ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΥΓΙΩΝ ΔΥΝΑΜΕΩΝ, ΤΩΝ ΑΝΙΔΙΟΤΕΛΩΝ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΤΗΤΩΝ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΑΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΟΜΟΓΕΝΕΙΑΣ. ΟΙ ΠΟΛΙΤΕΣ ΑΝΑΜΕΝΟΥΜΕ ΜΕ ΑΓΩΝΙΑ ΚΑΙ ΑΙΣΘΗΣΗ ΕΠΕΙΓΟΝΤΟΣ.

ΥΓ: το κείμενο αυτό δεν συνδέεται με καμμία απολύτως σκοπιμότητα, κυοφορούμενη πολιτική κίνηση, φιλοδοξία, ιδιοτέλεια, πληροφορία, παρασκήνιο κλπ.

ΠΗΓΗ: https://www.facebook.com/share/nmWpLwB1zF5GHVC7/

 Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com

Ο μικροελλαδισμός κλωτσάει το δώρο της Ιστορίας

ΛΥΓΕΡΟΣ ΣΤΑΥΡΟΣ

Πενήντα χρόνια είναι πολλά. Η τουρκική εισβολή αποδείχθηκε ότι παρήγαγε ένα ανθεκτικό στον χρόνο γεωπολιτικό αποτέλεσμα. Με την ευκαιρία της στρογγυλής επετείου ο Ελληνισμός θα θυμηθεί την ανοικτή πληγή του στη Μεγαλόνησο, αλλά η στρατηγική του για την αντιμετώπιση του προβλήματος παραμένει εγκλωβισμένη στο ίδιο πλαίσιο για μισό αιώνα. Μπορεί να μην το ομολογεί, αλλά η επίσημη Ελλάδα έχει ουσιαστικά στρέψει την πλάτη της στην Κύπρο, που είναι δώρο της Ιστορίας και της Γεωγραφίας. Ο μικροελλαδισμός, όμως, παράγει γεωπολιτική τύφλωση.

Όμως, πρώτα ας “δώσω τον λόγο” σε Τούρκους αξιωματούχους, οι οποίοι διαχρονικά μας λένε ξεκάθαρα τι αντιπροσωπεύει για την Άγκυρα το Κυπριακό. Γι’ αυτήν, λοιπόν, το Κυπριακό ήταν πάντα πρώτα απ’ όλα ζήτημα γεωπολιτικής, το αντίθετο από ό,τι πρεσβεύει ο μικροελλαδισμός. Ο έλεγχος όλης της Κύπρου ήταν και παραμένει κεντρική συνιστώσα στην εθνική στρατηγική της Τουρκίας να αναδειχθεί σε δύναμη με δεσπόζοντα ρόλο στην Ανατολική Μεσόγειο και στη Μέση Ανατολή, πολύ πριν εμφανισθεί ο Ερντογάν στο πολιτικό προσκήνιο. Γι’ αυτό και έχουν μέχρι τώρα αποφύγει την προσάρτηση. Ο έλεγχος της Μεγαλονήσου δεν εξασφαλίζει στην Τουρκία μόνο τον έλεγχο των κρίσιμης σημασίας θαλασσίων οδών της περιοχής, αλλά και αυξάνει κατακόρυφα τη γεωπολιτική σημασία της για Δύση και Ανατολή.

«Η Κύπρος είναι τόσο πολύτιμη όσο το δεξί χέρι για μια χώρα που ενδιαφέρεται για την άμυνά της, ή τα επεκτατικά της σχέδια. Αν δεν συγκρατήσουμε στη σκέψη μας αυτήν τη στρατηγική σημασία της Κύπρου, δεν μπορούμε να κατανοήσουμε την ειρηνευτική επιχείρηση της 20ής Ιουλίου… Πολλές χώρες, σε κάποιο βαθμό γιατί αυτό εξυπηρετεί τα συμφέροντά τους, θέλουν να δουν το Κυπριακό απλώς ως απότοκο της επιθυμίας μόνο να προστατεύσουμε την τουρκική κοινότητα στο νησί» (πρώην Τούρκος υπουργός Εξωτερικών Τουράν Γκιουνές, Χουριέτ 20.7.1980).

Χρ. Γιανναράς: Υπάρχει Ελληνισμός χωρίς Μεγάλη Ιδέα;

ΠΗΓΗ: https://youtu.be/R4PEHMxt_eU?si=2_lpvElsfd9pKAL6

 Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com

Φώτης Κόντογλου: Θεία κι ασήμαντα πράγματα

«Τις εστίν ο πλούσιος; Ο εν ολίγω αναπαυόμενος»

Εύκολο να το λες. Δύσκολο να το κάνεις. Κι ακόμη δυσκολότερο να το θέλεις και να γυρεύεις εκεί την ευτυχία. «Νυν τα ανήκουστα ηκούσθη»!

Πηγή της ζωής είν’ η αγάπη των ανθρώπων. Κι όχι τα πλούτη και το αφεντηλίκι. Αυτή ήταν η ζωή του Φώτη Κόντογλου.

«Νέα Κοκκινιά- Αρμένικα», μολύβι σε χαρτί, 1939

Του Φώτη Κόντογλου

Από το «Ελληνικόν Ημερολόγιον – Ορίζοντες», 1944. Τόμος Γ’ – Διευθυντής Μάριος Βαϊάγος.

Ανακάλυψα ένα μέρος απόκρυφο που ζούνε άνθρωποι φτυχισμένοι. Βρίσκεται πίσω από τα δέντρα. Από κει πέρα δε φαίνουνται τα μεγάλα και τα ακριβά παλάτια που κάθουνται οι άρχοντες, κείνοι πώ’ χουνε πολλά πλούτη. Τούτοι είναι όλοι φτωχοί κι έρχουνται εδώ κάθε καλοκαίρι για να ξεκουραστούνε, να δούνε κι αυτοί του Θεού την ευλογία. Τα σπίτια τους είναι μικρά, το’ να κοντά στ’ άλλο, σαν τα μελισσοκόφινα που ‘ναι μαζεμένα στ’ απάγκειο, κάτω απ’ το βουνό. Αυτό το σπιτομάζωμα είναι κρυμμένο μέσα στα δέντρα και το χωρίζει απ’ τον άλλον κόσμο ένα ξεροπόταμο, στενό και βαθύ.

Φώτης Κόντογλου. «Γυναίκες της Καππαδοκίας», μολύβι και μελάνι σε χαρτί, 1935.

Φώτης Κόντογλου. «Παναγία Γλυκοφιλούσα», αυγοτέμπερα, φορητή εικόνα βρίσκεται σήμερα στην Αμερική.

Τα σπίτια είναι πολύ παράξενα στο σχέδιο γιατί είναι καμωμένα από τους ίδιους τους νοικοκυραίους.

Ποια η εναλλακτική στο σημερινό οικονομικό μοντέλο;

Ποιο σύστημα θα έπρεπε να επιδιώξουν οι δυνάμεις που είναι αντίθετες στο γεωπολιτικό «μονοπολισμό» και τον «υπέρ-νεοφιλελευθερισμό»;

Του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου

16 Ιουνίου 2024


Σε δύο προηγούμενα άρθρα, εδώ και εδώ περιγράψαμε τις βασικές αρχές που διέπουν το σύστημα μονοπολικού και ολοκληρωτικού υπερ-καπιταλισμού που διαμορφώθηκε μετά το 1990 και εξηγήσαμε ότι σε αυτές ακριβώς βρίσκονται τα βασικά αίτια των πολύ σοβαρών και επικίνδυνων κρίσεων που αντιμετωπίζει τώρα η ανθρωπότητα.

Ποιο όμως εναλλακτικό οικονομικό σύστημα θα μπορούσε να αντικαταστήσει το υπάρχον, ποιο πρέπει να είναι το σύστημα που θα έπρεπε να επιδιώξουν να επιβάλλουν οι δυνάμεις που είναι αντίθετες στο γεωπολιτικό «μονοπολισμό» και τον «υπέρ-νεοφιλελευθερισμό»;

Υπό το πρίσμα των μεγάλων και ποικίλων προβλημάτων του σοβιετικού και όλων των υπερσυγκεντρωτικών οικονομικών και πολιτικών μοντέλων, κανείς δεν μπορεί, φυσικά, να αρνηθεί τη χρησιμότητα των μηχανισμών της αγοράς, τουλάχιστον για πολύ μεγάλο χρονικό διάστημα, τόσο για οικονομικούς όσο και για ψυχολογικούς και πολιτιστικούς λόγους. Ωστόσο, η λειτουργία της αγοράς πρέπει να περιορίζεται από την ύπαρξη του σχεδίου, όπου η «αγορά» θα επιτρέπεται να λειτουργεί στο βαθμό που συμβάλλει στην αύξηση της παραγωγικότητας, αλλά, ταυτόχρονα, θα «διορθώνεται» και θα «περιορίζεται» από την ύπαρξη ενός γενικού εθνικού, περιφερειακού και παγκόσμιου σχεδίου, το οποίο θα δίνει προτεραιότητα στην επίτευξη των βασικών κοινωνικών αναγκών, σε εθνικό και διεθνές επίπεδο, καθώς και στην προστασία του φυσικού περιβάλλοντος, χωρίς την οποία, στο στάδιο που έχουν φτάσει οι παραγωγικές δυνάμεις και η τεχνολογία του ανθρώπου, δεν έχει νόημα καμία συζήτηση. Αν δεν υπάρχει ανθρωπότητα, δεν έχει νόημα να συζητάμε για την οικονομία ή την πολιτική. Επομένως, οι αγορές και το προωθητικό τους καύσιμο, το κέρδος και η αέναη συσσώρευση κεφαλαίου, πρέπει να παυθούν από τον ρόλο του κυρίαρχου, που έχουν τώρα και να περιοριστούν σε αυτόν του υπό όρους και περιορισμένους υποστηρικτή της ανθρωπότητας στο δύσκολο και επικίνδυνο δρόμο που έχουμε μπροστά μας.

Η «διόρθωση» μπορεί να γίνει κατά προτίμηση και με τη χρήση οικονομικών εργαλείων. Τα διοικητικά μέτρα θα πρέπει να αποφεύγονται στο μέτρο του δυνατού. Για παράδειγμα, η Κίνα πειραματίζεται ήδη με ορισμούς του ΑΕΠ που περιλαμβάνουν το φυσικό κεφάλαιο που δαπανάται ή δημιουργείται από ένα προϊόν ή μια επένδυση. Στην πραγματικότητα, όταν ένα αεροπλάνο μεταφέρει π.χ. σαλάτες από τη Χιλή στη Νορβηγία, κανείς δεν λαμβάνει υπόψη τη ζημιά που προκαλείται στη στρατόσφαιρα της Γης κατά τον υπολογισμό του κόστους και των τιμών. Παρεμπιπτόντως, υπάρχουν, φυσικά, όλο και περισσότερες οικονομικές δραστηριότητες που εκθέτουν τα οικοσυστήματα στον κίνδυνο μη αναστρέψιμων αλλαγών. Όταν ο κίνδυνος από μια δραστηριότητα έχει πολύ μικρές πιθανότητες να εμφανιστεί, αλλά τεράστιο κόστος όταν συμβεί, η «αναμενόμενη ζημιά» τείνει στο άπειρο. Τέτοιες δραστηριότητες πρέπει να καταργηθούν σταδιακά.

Ο ελληνικός «μυωπικός» προσανατολισμός και η νέα Μεγάλη Ιδέα

Του Γεωργίου Παπασίμου

Τα πολλαπλά χτυπήματα που δέχεται η Ελλάδα το τελευταίο διάστημα από την Τουρκία (εισαγωγή στην πρωτοβάθμια εκπαίδευση της γαλάζιας πατρίδας, NAVTEXT, μετατροπή σε Τζαμί της Μονής της Χώρας , ενώ την ίδια στιγμή παρέχεται από εμάς στη Δύση διαβατήριο αξιοπιστίας του καθεστώτος
Ερντογάν), την Αλβανία (αυταρχική συμπεριφορά έναντι της ελληνικής μειονότητας και μετατροπή της σε προτεκτοράτο της Άγκυρας στο Ιόνιο Πέλαγος) και τα Σκόπια (αμφισβήτηση ακόμα και του ελαχίστου ανταλλάγματος της Συμφωνίας των Πρεσπών που ήταν η διαφοροποίηση του ονόματος σε Βόρεια από το σκέτο Μακεδονία, καθόσον παραχωρήσαμε τη μακεδονική γλώσσα και εθνικότητα στο μωσαϊκό του κρατιδίου αυτού) επαναφέρουν χωρίς αναισθητικό στο προσκήνιο το μείζον πρόβλημα της χώρας και του Ελληνισμού. 

Και αυτό είναι η παντελής έλλειψη στιβαρής εθνικής στρατηγικής και η δημιουργία αξιόπιστων μηχανισμών υλοποίησης της με βάση το σημαντικό γεωπολιτικό αποτύπωμα που παρέχει η γεωγραφική θέση της Ελλάδος στη σημερινή ρευστή γεωπολιτική σκακιέρα και το αναξιοποίητο πολιτιστικό υπερόπλο της.  Πενήντα χρόνια μετά τη Μεταπολίτευση, όπου η Ελλάδα αρχικά πορεύθηκε με το καταναλωτικό πρότυπο ευημερίας με δανεικά και αφού πλην ελαχίστων εξαιρέσεων έχει ενσωματώσει το φοβικό σύνδρομο ως βασικό στοιχείο δράσης των πολιτικών ελίτ στα εθνικά θέματα και εν συνεχεία αφού οδηγηθήκαμε στο μνημονιακό οδοστρωτήρα που ανέτρεψε βιαίως το βιοτικό της επίπεδο και διέλυσε τις ψευδαισθήσεις περί ισχυρής χώρας, χωρίς καμία αυτογνωσία συνεχίζει τον ίδιο ολισθηρό δρόμο. Τόσο στην οικονομία όπου κυριαρχεί το παρασιτικό ληστρικό κεφάλαιο και η παρασιτική οικονομική ολιγαρχία χωρίς στοιχεία εθνικής συνείδησης, με συνέπεια να απέχει παρασάγγας από την νοηματοδότηση της δυτικής αστικής τάξης, όσο και στα μεγάλα εθνικά ζητήματα που είναι η προστασία των δικαιωμάτων του Ελληνισμού (Ελλάδα, Κύπρος) εν σχέσει με τις αυξανόμενες αναθεωρητικές τουρκικές επιδιώξεις και τους ανορθολογισμούς των εξαπτερύγων της στα Βαλκάνια.

Απ’ τη Μεταπολίτευση στη Χρεοκοπία κι απ’ τη Χρεοκοπία στη Μετανεωτερική αποικιοποίηση

Λακράτης Βάσσης

Καθώς τείνουμε να εθιστούμε στην κίβδηλη κανονικότητα, όπως αυτή διαμορφώνεται, με παραπλανητικούς όρους, απ’ το ένοχο πολιτικό μας σύστημα και τα επικοινωνιακά του εξαπτέρυγα: με βάση τις νεο/αποικιακές «ρήτρες» των τριών Μνημονίων και τις μακροχρόνιες δεσμεύσεις τους, με μία εξ αυτών ως και ενός αιώνα, όλο και περισσότερο αποσυνδέονται Μεταπολίτευση και Χρεοκοπία, σαν να μην υπάρχει σχέση αιτιότητας, σχέση αιτίου και αιτιατού, μεταξύ τους. Όπως, όλο και περισσότερο «αναγιγνώσκονται»: η Χρεοκοπία, που απωθείται ένοχα εκτός του πολιτικού μας λεξιλογίου, και η Μετανεωτερική αποικιοποίησή μας, σαν φυσιολογικά, ακόμα και… ευκταία, γνωρίσματα της εθνικής μας πραγματικότητας. Με τη διαμεσολαβητική, μεταξύ της υπερεξουσίας του ευρωδυτικού τοκογλυφικού κεφαλαίου και του λαού μας, πολιτική εξουσία να προβάλλει περίπου ως τρόπαια πολιτικού ρεαλισμού τις μνημονιακές «πομπές» της, απενοχοποιώντας και «κανονικοποιώντας» τον νεο/αποικιακό διαχειριστικό της ρόλο. Προπαντός χάρη (και) στη στρατηγική αναδίπλωση της Συριζικής Αριστεράς, που «βραχυκύκλωσε» (μεσοπρόθεσμα;) τις όποιες εναλλακτικές δυνατότητες και προοπτικές του Τόπου μας.

2. Με όση όμως επικοινωνιακή χρυσόσκονη κι αν επικαλυφθούν τα δύο δίπολα: α) Μεταπολίτευση-Χρεοκοπία και β) Χρεοκοπία-Μετανεωτερική αποικιοποίηση, σε όσες επιστημονικοφανείς παραναγνώσεις κι αν επιδοθούν οι επιτήδειοι της «οργανικής διανόησης», δεν είναι δυνατό να… εξαερωθεί, τελικά, η βαθύτερη αιτιότητα που τα διαπερνά. Γιατί, όσο κι αν υπερτονιστούν τα (υπαρκτά) εξωγενή αίτια της χρεοκοπίας, δεν γίνεται να αποσυνδεθεί πειστικά απ’ τα ενδογενή αίτιά της ή να θεωρηθούν αυτά ως δευτερογενή. Ενώ είναι και πρωτογενή και κυρίαρχα. Να αποσυνδεθεί, δηλαδή, απ’ τον βαθύτερο πολιτικό και πολύ περισσότερο τον βαθύτερο εκπτωτικό πολιτιστικό χαρακτήρα των δεκαετιών της Μεταπολίτευσης. Όπου βρίσκεται και η αιτιακή ρίζα του παρακμιακού της κατήφορου και της τελικής της έκβασης, που είναι η Χρεοκοπία. Κι όπως μόνον με ιδεολογία νεο/ραγιαδισμού μπορεί να συμβιβάζεσαι ή και να νιώθεις άνετα με τις μακροχρόνιες μνημονιακές «ρήτρες» και τη συνακόλουθή τους ταπεινωτική περιστολή της εθνικής μας αυτεξουσιότητας. Με τον καθηγητή Γιώργο Κασιμάτη ευλόγως να δηλώνει οργισμένα πως: απ’ την ασυλία της εθνικής κυριαρχίας δεν παραιτείσαι, όπως η κυβέρνηση του «Γιωργάκη» Παπανδρέου, «ούτε με το περίστροφο στον κρόταφο».

Ως ελαχίστη συμβολή στην ανάδειξη αυτής της βαθύτερης αιτιότητας: Μεταπολίτευση → Χρεοκοπία → Μετανεωτερική αποικιοποίηση, που είναι και απόπειρα ανάδειξης τόσο της ωραιοποιούμενης κίβδηλης κανονικότητάς μας όσο και του σκοτεινού βάθους όλης της εθνικής μας κακοδαιμονίας, θα προσπαθήσω απλώς να αγγίξω τον εσώτερο πυρήνα των πολιτικών και των πολιτιστικών αιτίων της Χρεοκοπίας της Μεταπολίτευσης. Που αυτά ρίχνουν και συνολικότερα φως στο βάθος της εθνικής μας κακοδαιμονίας και της μοιραίας διαδοχής των μεγάλων «ανεκπλήρωτων» στη δίνη της νεότερης ιστορίας μας. Όπως, πολύ ειδικότερα, ρίχνουν ερμηνευτικό φως και στα πολλά «γιατί» της άγονης, ως τώρα, διαχείρισης της Χρεοκοπίας και των νεο/αποικιακών πειραματικών εφαρμογών στο εθνικό μας κορμί. Όπου, με περισσεύοντα… ιησουιτισμό, αριστερότροπο και δεξιότροπο, μεταβαπτίζεται (ΣΥ.ΡΙΖ.Α) το τέλος των «Μνημονιακών προγραμμάτων» σε τέλος της «Μνημονιακής εποχής». Ή υμνολογείται (Ν.Δ.) το τέλος της «Ενισχυμένης εποπτείας», χωρίς, όμως, που είναι κι η οδυνηρή αλήθεια, να τελειώνουν μαζί της: οι δεσμευτικές «ρήτρες» των Μνημονίων, με όλο το νομικό τους «οπλοστάσιο», αλλά και τα ξεδιάντροπα ξεπουλήματα κρίσιμων εθνικών υποδομών μας (λιμάνια, αεροδρόμια, σιδηρόδρομος…, υποθήκευση της υπόλοιπης εθνικής περιουσίας για έναν αιώνα!), που είναι απολύτως συνυφασμένες με την εθνική μας αυτεξουσιότητα, ανεξαρτησία και αξιοπρέπεια.

Προσπερνώντας, για την οικονομία τούτου του κειμένου, πολύ κρίσιμα ζητήματα, καθόλου άσχετα, αμέσως ή εμμέσως, με την όλη πορεία και τελική έκβαση της Μεταπολίτευσης, όπως, ας πούμε, η συγκεκριμένη «μετάβαση» απ’ τη χούντα στην περίοδό της, ή, κατά κύριο λόγο, η στρατηγική αρχιτεκτόνησή της απ’ τον Κωνσταντίνο Καραμανλή (που, παρά τα θετικά της, εκείνους μάλιστα τους καιρούς για τον Τόπο μας), δεν έπαυε να είναι, λόγω της πολύ εσώτερης «λογικής» της, «λογικής» εντέλει… ελέγχου της κοινωνίας, μια οιονεί δημοκρατία επί της κοινωνίας και όχι μια δημοκρατία της κοινωνίας, με τις συστημικές, πάντοτε, «δικλείδες ασφαλείας» της, που κανείς, ούτε και ο Αντρέας της… Αλλαγής, δεν τόλμησε να «αγγίξει» (!), θα περιοριστώ μόνο στο να αναδείξω τη βαθύτερη ρίζα του παρακμιακού πολιτικού της κατήφορου, που είναι: η σταδιακή εκφυλιστική μετάπτωση της δικομματικής διαχείρισης της εξουσίας σε αδηφάγο σύστημα διαχειριστικής νομής της. Έτσι που, κυρίως απ’ τα μέσα των δεκαετιών της και εντεύθεν, με κορύφωση στην περίοδο των επιγόνων Καραμανλή-Παπανδρέου, δεν υπήρχε το «πολιτικό σύστημα» για την κοινωνία, αλλά η κοινωνία για το «πολιτικό σύστημα», για τα εναλλασσόμενα δηλαδή συνδιαχειριστικά κόμματα εξουσίας, Ν.Δ.-Πα.Σο.Κ., και το ιδιοποιημένο απ’ αυτά κράτος. Με μοιραία, εκ τούτου, τη λεηλασία των εθνικών πόρων, την άφρονα ρευστοποίηση μερισμάτων των μελλοντικών γενεών (υπερχρέωση) και την οδυνηρή, τελικά, Χρεοκοπία της χώρας.

Η ενδότερη αιτιότητα αυτής της «εκφυλιστικής μετάπτωσης», όπως προκύπτει απ’ την εξ υποκειμένου και την εξ αντικειμένου συναυτουργία όλου του πολιτικού φάσματος, αλλά και της ίδιας της κοινωνίας, με δεδομένο, πάντοτε, πως δεν… νοείται πολιτική ενοχή χωρίς κοινωνική συνενοχή, είναι ένα πολύ σύνθετο και δυσανάγνωστο πρόβλημα. Κι είναι παντελώς απλοϊκή η δήθεν αριστερή (μονοσήμαντη) σύνδεσή της με τη βαθύτερη λογική και φιλοσοφία καθεαυτής της ιδρυτικής «στρατηγικής αρχιτεκτόνησής» της. Έτσι που, με τη μηχανιστική ενοχοποίηση του «συστήματος», να απενοχοποιούνται, τελικά, οι διαχειριστές και επικαρπωτές του. Όχι, βέβαια, πως η συγκεκριμένη «αρχιτεκτόνηση» δεν ενείχε, δυνητικά, τη ροπή της εκπτωτικής της μετάλλαξης. Προφανώς και την ενείχε. Αλλά σε συνάρτηση, προφανώς, με την καλή ή την κακή διαχειριστική λειτουργία της θεσμικής της βάσης. Όπως αυτό επιβεβαιώνεται απ’ τη δοκιμασμένη εφαρμογή του «προτύπου» της, της σύγχρονης δηλαδή στρατηγικής του αστισμού (διαχειριστική εναλλαγή ενός «συντηρητικού» και ενός «προοδευτικού» κόμματος στην εξουσία), στις περιώνυμες δημοκρατίες δυτικού τύπου και επί πολλές ως τώρα δεκαετίες. Που σημαίνει πως δεν φτάνει το: «φταίει το… σύστημα», αν θέλουμε να φωτίσουμε ερμηνευτικά τη βαθύτερη αιτιότητα του σταδιακού εκπτωτικού κατήφορου των δεκαετιών της Μεταπολίτευσης. Που μοιραία κατέληξαν στη Χρεοκοπία και στη Μετανεωτερική αποικιοποίηση της χώρας μας. Ενός εκπτωτικού κατήφορου που τα πολιτικά και τα πολιτιστικά του αίτια συναποτελούν διαλεκτική ενότητα.

Εκ βάθους κοιλίας

Του Δημήτρη Ουλή 

Να τελειώνουμε κάποτε με αυτήν την υποκρισία. Δεν έχει νόημα να νηστεύεις τα αυγά και το τυρί, όταν νηστεύεις την πατρίδα, τη ζωή και τα όνειρά σου. Δεν έχει καμία σημασία αν βάζεις λάδι στο ρεβίθι, όταν έχεις ξεπουληθεί εκατό φορές ραγιάς και τσουτσέκι. Αρκεί η νηστεία που μας επιβάλλουν τα μνημόνια. Όποιος θέλει περισσότερη, αν δεν παραδεχτεί τη μαζοχιστική του παρέκκλιση, ας μας εξηγήσει τουλάχιστον το νόημα της πράξης του. Πού αποσκοπεί, επιτέλους, η νηστεία; Στη χαλιναγώγηση των παθών μας; Στην καθυπόταξη του «δαίμονα» της κοιλίας μας; Μα, αποτελεί κοινό τόπο της εμπειρίας μας ότι η νηστεία δεν κατευνάζει τα πάθη, αλλά τα βάζει απλώς σε παρένθεση – και επομένως μακροπρόθεσμα, τα διεγείρει. Το βλέπουμε ξεκάθαρα στην περίπτωση του φαγητού: πέφτουμε το Πάσχα σαν τα όρνεα πάνω στους οβελίες, τα κοκορέτσια, τα αυγά και τη μαγειρίτσα, όχι επειδή καταφέραμε να δαμάσουμε την κοιλία μας, αλλά επειδή αναστείλαμε απλώς για σαράντα μέρες την κατανάλωσή τους. Και τώρα, την τεσσαρακοστή πρώτη, είμαστε πλέον έτοιμοι να πάρουμε τη ρεβάνς.

Η αναβολή της ικανοποίησης ισχυροποιεί την επιθυμία, μας λέει η ψυχανάλυση. Εξ ου και η νηστεία εξυπηρετεί θαυμάσια τα προτάγματα του καταναλωτισμού. Ακόμα πιο εξοργιστική από τη νηστεία, ωστόσο, θεωρώ τη μεταμοντέρνα σκηνοθεσία της – δηλαδή την προσομοίωσή της. Διότι τι άλλο συνιστά εν τέλει ο θεσμός της ««Mac Σαρακοστής», πέρα από μία προσομοίωση νηστείας; Ένας ολόκληρος ιδεολογικός μηχανισμός έχει στηθεί (συχνά με την ανοχή της επίσημης Εκκλησίας), προκειμένου να μας πείσει ότι, λίγο-πολύ, νηστεία σημαίνει αλλαγή διαιτολογίου. Τίποτε το ιδιαιτέρως ασκητικό δεν πιστεύω εν τούτοις ότι υπάρχει σε ένα χάμπουργκερ με μπιφτέκι λαχανικών ή σόγιας. Και καμία ιδιαίτερη πνευματικότητα δεν μπορώ να προσποριστώ από τα φρέσκα θαλασσινά, τα χταποδάκια, τις γαρίδες και τις «νηστίσιμες» μακαρονάδες, οι οποίες κοσμούν αυτήν την περίοδο τόσο συχνά το μεσημεριανό μας τραπέζι. Εχω ανάγκη από πολύ σοβαρότερα κριτήρια για να νοηματοδοτήσω την πρακτική της νηστείας. Ειδάλλως, αισθάνομαι απλώς ότι επιδίδομαι σε αυτοεμπαιγμό.

Ακοινώνητοι στα ουσιώδη

Ο πάντα εύστοχος Χρήστος Γιανναράς με αναφορά στον δικό μας Θεόδωρο Παντούλα

Χρήστος Γιανναράς 24.12.23

Δίχως Αρχαία Ελληνικά στο σχολείο, πώς να συνειδητοποιήσει, ο περίπου ελληνόφωνος σημερινός Ελληνας, την καισαρική διαφορά που χωρίζει την ατομική κατανόηση από την κοινωνούμενη εμπειρία; Δεν συν-εννοούμαστε οι άνθρωποι σήμερα, δεν θέλουμε να ομονοούμε, η γνώση γίνεται εργαλείο ή όπλο επιβολής, όχι θησαύρισμα και χαρά κοινωνίας.

Πάντοτε υπήρχαν πόλεμοι – ο ισχυρότερος να υποτάξει (δούλο του) τον ασθενέστερο. Ομως, ποτέ η υποταγή (δουλεία) δεν θεωρήθηκε προσόν και προτέρημα, που μεταμορφώνει την απανθρωπία σε αυτονόητη δικαιωματική κατάκτηση. Οι κατακτητικές φιλοδοξίες των ισχυρών πείθουν τη λογική ή τη φαντασία μας ότι αναχαιτίζονται, όταν τα θύματα συμφωνήσουμε να λέμε τον συμβιβασμό «αυτοάμυνα», την αδικία «πολιτικό ρεαλισμό», τη βάναυση απανθρωπία «στρατηγική ισχύος».

Κάποιοι ηγέτες υπερφίαλων εθνών συνοψίζουν στη φυσιογνωμία τους την παγερή αποφασιστικότητα του αδίστακτου μακελάρη. Με τέτοιους ηγέτες, η σύνολη ανθρωπότητα διολισθαίνει στη σύγχυση της αλογίας, στη φρίκη της διαστροφής, στον σαδισμό της ανωμαλίας. Πατριαρχεία χριστιανικών Εκκλησιών, Ακαδημίες «επιστημονικών» ερευνών, προσωπικότητες χαρισματικές στο πεδίο της μουσικής μεγαλουργίας και των εικαστικών τεχνών, συντηρούν τη βεβαιότητα ότι η ζωή είναι το ιλιγγιώδες προνόμιο (αποκλειστική μοναδικότητα) του ελάχιστου πλανήτη: της γης.

Δυσεξήγητο είναι το πώς και το γιατί: Να είναι νεκρή, άζωη ύλη το απεριόριστο χωρικά και αέναο χρονικά σύμπαν, να πραγματώνεται η ενσυνείδητη ζωή, μόνο και αποκλειστικά, πάνω στον ελάχιστο πλανήτη «γαία=γη» – το θάμβος της υπαρκτικής μοναδικότητας, η ελευθερία της αγαπητικής αυτοπροσφοράς. Η πορεία της ανθρωπότητας πάνω στον πλανήτη γη μοιάζει μια σχεδιασμένη φυγή από το ερώτημα για το «νόημα» (αιτία και σκοπό) της ύπαρξης, του κόσμου, της Ιστορίας.

Η σημαία...

Η Ελλάδα ως κόμβος ενέργειας, τουρισμού, logistics, πλατφόρμα ΝΑΤΟ, υπηρεσιών, μεταπρατικό κέντρο, η Ελλάδα ως μετανεωτερική αποικία δεν ενοχλεί ολιγάρχες, κυβερνήσεις, πολιτικό σύστημα. Ίσα ϊσα την διαφημίζουν σε αυτήν την μορφή.

 Ο κ. Τσούνις κάνει κουμάντο, ο Σολτς δίνει παραγγελιές, ο Ερντογάν βάζει όρους «φιλίας»... Οι δικοί μας βαράνε προσοχές, υποκλίνονται, ορκίζονται πίστη στην Πρεσβεία και τις Βρυξέλλες.

 Η φωτό έχει δημοσιευτεί εδώ και καιρό με υπότιτλο «Σημαία της ΕΛΛΑΔΟΣ αποτελούμενη από αριθμούς. Εννοιολογική τρισδιάστατη απόδοση». (Flagge von GRIECHENLAND, die aus Zahlen besteht. Konzeptionelles 3D-Rendering)

________

Τέλος 2023: Κοινωνικό φόντο και πολιτικό σκηνικό