O Πρόεδρος Πούτιν στον Δημήτρη Κωνσταντακόπουλο για τη σχεδιασμένη οικονομία, την Κίνα, το ευρώ και την ελληνική κρίση, την ΕΕ

Σότσι, Ρωσία, του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου

Την περασμένη εβδομάδα προσκλήθηκα και παρακολούθησα το ετήσιο συνέδριο του Φόρουμ του Βαλντάι, της σημαντικότερης «δεξαμενής σκέψης», που διεξήχθη στο Σότσι του ρωσικού Καυκάσου. Το συνέδριο, στο οποίο συμμετείχαν φέτος περί του 140 συνέδρους, είναι μια ευκαιρία συνάντησης με διακεκριμένους εκπροσώπους της ρωσικής κυβέρνησης και διανόησης, όπως και τον ίδιο τον Ρώσο Πρόεδρο, αλλά και με δεκάδες διανοούμενους και πολιτικούς από πολλές χώρες του κόσμου. Εδώ νοιώθει κανείς καλύτερα τον σφυγμό ενός κόσμου που δεν περιορίζεται στα ασφυκτικά όρια και στις «κυρώσεις» της συλλογικής Δύσης, όρια και «κυρώσεις» μάλλον στον εαυτό της παρά σε κανέναν άλλο. Συναντά τους εκπροσώπους της ανερχόμενης «παγκόσμιας πλειοψηφίας», όρο που «λάνσαραν» οι Ρώσοι στην τελευταία συνεδρίαση του Φόρουμ, τους εκπροσώπους μιας πολύχρωμης ανθρωπότητας Κινέζων, Ινδών, Λατινοαμερικάνων, Αφρικανών, Αράβων κλπ., των καινούριων μεγάλων δυνάμεων και μικρότερων εθνών που αναδύονται τώρα στην παγκόσμια σκηνή, στέλνοντας το μήνυμα στην πάντα αλαζονική Δύση ότι δεν ανέχονται πια την παντοδυναμία της. Δεν λείπουν όμως και κριτικοί διανοούμενοι από τις χώρες της συλλογικής Δύσης.

Είναι επίσης το Φόρουμ μια μεγάλη ευκαιρία να συζητήσει κανείς για θέματα από την κλιματική αλλαγή μέχρι την τεχνητή νοημοσύνη και από τον πόλεμο στην Ουκρανία και τις αμερικανικές εκλογές στη γενοκτονία που συνεχίζεται απτόητη στην Παλαιστίνη, πρακτικά για όλα τα μεγάλα προβλήματα του κόσμου μας, με μερικούς από τους καλύτερους παγκοσμίως ειδικούς.

Είναι κρίμα ότι η επίσημη Ελλάδα (όπως και η Κύπρος) που, σε καιρούς πολύ πιο δύσκολους, αψήφισαν θαρραλέα τον «Ηγεμόνα» και ανέπτυξαν τις ιδιαίτερες σχέσεις τους με τους παράλληλους, τους «εναλλακτικούς» κόσμους, κερδίζοντας δυσανάλογα σε παγκόσμιο κύρος και ακτινοβολία, έχουν σήμερα, που η Δύση παραπαίει και μια καινούρια παγκόσμια αρχιτεκτονική ανατέλλει, εγκαταλείψει κάθε φιλοδοξία μιας αυτόνομης διεθνούς παρουσίας, έχοντας μετατραπεί σε τελευταίας κατηγορίας θλιβερές αποικίες μιας παραπαίουσας Δύσης.

Κανείς σοβαρός άνθρωπος δεν θα πρότεινε να γίνουμε ένας δορυφόρος της Ρωσίας. Αλλά βέβαια είναι αυτοκτονία αυτό που συμβαίνει: η καταστροφή, η εκμηδένιση του ελληνικού – υπό διάλυση στην πραγματικότητα – «κράτους», ώστε να συνεχίσει να «ανήκει στη Δύση». Μιλάμε για πολύπλευρη εξωτερική πολιτική, αλλά μόνο αυτή δεν έχουμε και μάλιστα τώρα, που είναι περισσότερο αναγκαία και χρήσιμη από ποτέ άλλοτε.

ΜΙΑ ΣΎΝΤΟΜΗ ΙΣΤΟΡΊΑ ΤΟΥ ΧΡΗΜΑΤΟΣ

ΜΙΑ ΣΎΝΤΟΜΗ ΙΣΤΟΡΊΑ ΤΟΥ ΧΡΗΜΑΤΟΣ 

(Ότι ντρέπεσαι να ρωτήσεις και προς τα πού πάει μετά τις Προεδρικές εκλογές στις ΗΠΑ).

To χρήμα έχει πάρει πολλές μορφές στην παγκόσμια ιστορία. Οτιδήποτε είναι αντιπροσωπευτικό της αξίας και μπορεί να διαπραγματευτεί για ένα ευρύ φάσμα αγαθών μπορεί να ειπωθεί ότι είναι χρήμα. Από χάντρες σε κορδόνι (wampum) μέχρι θαλάσσια κοχύλια (κοχύλια cowrie), τις σουβλες από τα σουβλάκια της Αρχαίας Αθήνας (οβολοί),  τις μάρκες και τα κουπόνια ή και κομμάτια μετάλλου.

 

Θεμελιώδης για όλα αυτά τα σταδιακά εξελισσόμενα νομίσματα, όπως και για τα νομίσματα τύπου "fiat" όπως το δολάριο, το ευρώ η το γουάν, είναι η πίστη στο μυαλό των αγοραστών και των πωλητών ότι έχουν αξία. Η "χάρτινη" μορφή αυτών των νομισματων είναι σήμερα αποδεσμευμένη από την αξία κάποιου μετάλλου. Ο τρόπος δε που παράγονται απο το 71 και μετά, μόνο από δάνεια, επιτρέπει και την ανεξέλεγκτη κυκλοφορία παρασιτικού χρήματος μέσω της λειτουργίας πολύπλοκων "τοξικών" τραπεζικών προϊόντων. Πραγματικότητα που σπάνια αποκαλύπτεται από τα ρεπορτάζ της οικονομίας. Ένας κρυμμένος πληθωρισμός κολοσσιαίων διαστάσεων ενυπάρχει σε κάθε μας πορτοφόλι σαν λευκός ελέφαντας εδώ και χρόνια!

Οι κυβερνήσεις μπορούν να υπαγορεύουν την αξία ενός τέτοιου νομίσματος σε μεγάλο βαθμό, αλλά πρέπει να φροντίζουν να διατηρείται η ακεραιότητα του νομίσματος τους, αποφεύγοντας την υπερβολική κυκλοφορία του. Όταν το νόμισμα βασίζονταν σε κάποιο περιεχόμενο πολύτιμων μετάλλων, όπως ο χρυσός ή το ασήμι, έπρεπε να διατηρήσουν αυτό το περιεχόμενο για να αποφύγουν την «υποβάθμιση» του νομίσματος μέσω νόθευσης (τα κάλπικα).

Για αρκετές χιλιετίες η επιτυχία των εθνικών νομισμάτων  εξαρτιόταν από τη σύνδεσή τους με πολύτιμα μέταλλα, επειδή οι άνθρωποι θεωρούσαν την αξία του χρυσού και του αργύρου πολύ πιο αξιόπιστη και σταθερή από τις «υποσχέσεις» των κυβερνήσεων.

 

✔️Το χαρτονόμισμα έχει μηδενική εγγενή αξία. 

Τα πρώτα χαρτονομίσματα τυπώθηκαν σε χαρτί πριν από σχεδόν 1000 χρόνια στην Κίνα, πριν από την Ευρώπη κατά 500 χρόνια.

Το Δίλημμα «Ευρώ ή Δραχμή» ΑΜΕΡΟΛΗΠΤΑ | Greekonomics #32

Η πιο φορτισμένη ερώτηση στον δημόσιο διάλογο από την οικονομική κρίση μέχρι σήμερα. Θα ήταν καλύτερα ή χειρότερα για την Ελλάδα αν επέστρεφε στην Δραχμή. Πάμε να δούμε! 00:00 Intro

00:55 Τα 5 Σενάρια Σύγκρισης Ευρώ-Δραχμής
02:58 1ο Πλεονέκτημα Δραχμής: Αποπληρωμή Χρέους με Εκτύπωση 

04:23 2ο Πλεονέκτημα Δραχμής: Στοχευμένη Νομισματική Πολιτική 

05:45 3ο Πλεονέκτημα Δραχμής: Εθνική Κυριαρχία 

06:22 4ο Πλεονέκτημα Δραχμής: Συναλλαγματική Πολιτική 

11:17 5ο Πλεονέκτημα Δραχμής: Αποφυγή Πληθωρισμού «Στρογγυλοποίησης» 

12:56 1ο Πλεονέκτημα Ευρώ: Αποφυγή Συναλλαγματικού Κινδύνου 

ΕΥΡΩ ΚΑΙ ΔΡΑΧΜΗ: ΠΟΥ Η ΕΥΛΟΓΙΑ ΚΑΙ ΠΟΥ Η ΚΑΤΑΡΑ;

ΕΥΡΩ ΚΑΙ ΔΡΑΧΜΗ: ΠΟΥ Η ΕΥΛΟΓΙΑ ΚΑΙ ΠΟΥ Η ΚΑΤΑΡΑ; 

Της Μαρίας Νεγρεπόντη-Δελιβάνη 

στην Κυριακάτική Εστία της 30.04.2022

========================================== 

Με την ευκαιρία των είκοσι χρόνων ζωής του ευρώ, επανέρχομαι στους προβληματισμούς, γύρω από το εθνικό μας νόμισμα, μέσα από την αντικειμενική ματιά της Κυριακάτικης Εστίας. Είχα αποστασιοποιηθεί από το θέμα, εδώ και κάποιο καιρό, καθώς πλήθος ιδεοληψιών το έχουν ουσιαστικά αναγάγει σε Κυριακάτικη «απαγορευμένη συζήτηση», θέτοντας ταυτόχρονα το ευρώ στο απυρόβλητο. Ωστόσο, με τις νέες περιπέτειες της Ευρώπης και κυρίως της πατρίδας μας, το εθνικό μας νόμισμα χτυπά και πάλι την πόρτα μας. 

Να θυμίσω, σύντομα, τη σαθρή κατασκευή του κοινού ευρωπαϊκού νομίσματος, και στη συνέχεια να αναφερθώ στις συνέπειές του στην Ευρώπη, στο Νότο της, αλλά και στην Ελλάδα. 

Το ανάπηρο ευρώ 

Η Ευρώπη έσπευσε να δημιουργήσει το ευρώ, χωρίς προηγουμένως να το θωρακίσει με τις απαραίτητες στέρεες βάσεις, για τη λειτουργία του. Όπως δήλωσε ο Jacques Delors «Η Οικονομική και Νομισματική Ένωση υπήρξε θύμα του χρηματοπιστωτικού καπιταλισμού και είχε μια ήττα που προκλήθηκε από την ανευθυνότητα των ηγετών μας, οι οποίοι θέλησαν να κάνουν νομισματική ένωση, χωρίς οικονομική ένωση». Αυτή η βεβιασμένη δημιουργία του ευρώ το κατέστησε ανίκανο για το ρόλο του, ως κοινό ευρωπαϊκό νόμισμα. Πρέπει, δηλαδή, να συνυπάρχει με το Σύμφωνο Σταθερότητας, που αποτελεί το «δεκανίκι» του, όπως το εφεύρε η ΕΕ. Από το Σύμφωνο αυτό αναμένεται η αναπλήρωση του ρυθμιστικού ρόλου της ανεξάρτητης εθνικής κυβέρνησης, που είναι ανύπαρκτη στην Ευρωζώνη. Η έλλειψη αυτή αποδεικνύεται εξαιρετικά επικίνδυνη, καθώς ένα σχετικά μικρό έλλειμμα κράτους-μέλους της Ευρωζώνης προκαλεί εύκολα χρεοκοπία, αν δεν εξασφαλιστεί άμεση χρηματοδότησή του από τις αγορές, όπως συνέβη στην ελληνική περίπτωση. 

Το δεύτερο, ιδιαιτέρως, σκοτεινό σημείο της λειτουργίας του ευρώ αφορά την κατάργηση της δυνατότητας των κρατών-μελών της Ευρωζώνης να υποτιμούν την εξωτερική αξία του νομίσματός τους, σε περίπτωση μείωσης του βαθμού ανταγωνιστικότητάς τους, εφόσον δεν υπάρχουν πια εθνικά νομίσματα. Η ΕΕ, για να αντιμετωπίσει και αυτό το λειτουργικό αδιέξοδο του ευρώ προχώρησε στη δεύτερη εφεύρεση, την εσωτερική υποτίμηση, που εφαρμόστηκε για πρώτη φορά στην ελληνική περίπτωση, με τα γνωστά δυσμενέστατα αποτελέσματα. Το ευρώ, αφέθηκε να κατασκευαστεί στα μέτρα της Γερμανίας, για να πειστεί να το υιοθετήσει. Έτσι, το Σύμφωνο Σταθερότητας κινείται εντός στυγνού μονεταριστικού περιβάλλοντος, του οποίου η μοναδική επιτρεπτή θέση είναι αυτή της σταθερότητας των τιμών. Στο βωμό της σταθερότητας θυσιάζονται πολύ σπουδαιότεροι στόχοι, όπως της ταχύρρυθμης ανάπτυξης, της πλήρους απασχόλησης και της δικαιότερης κατανομής. Οι δημιουργοί του ευρώ φρόντισαν, να το θωρακίσουν απέναντι στον πληθωρισμό, αφήνοντάς το ωστόσο ευάλωτο απέναντι στην ύφεση, στην οποία βυθίζεται, για δεκαετίες η Ευρώπη, και κυρίως ο Νότος της. 

Οι συνέπειες του ευρώ στον ευρωπαϊκό Νότο 

Ο ευρωπαϊκός Νότος υπέστη από την πρώτη στιγμή, τις αρνητικές συνέπειες της συνύπαρξης, στην ίδια οικονομική ένωση, περισσότερο και λιγότερο προηγμένων οικονομιών Αυτό, ωστόσο, που τσάκισε τις λιγότερο προηγμένες ευρωπαϊκές οικονομίες είναι, αναμφίβολα, οι σκληροί όροι του Συμφώνου Σταθερότητας. Πρόκειται για τους όρους, που προκάλεσαν τη μόνιμη τροχοπέδη στην ανάπτυξη της Ευρώπης και κυρίως στην μεγέθυνση των οικονομικά ασθενέστερων μελών της. Oι πρωτεργάτες του ευρωπαϊκού οικοδομήματος αγνόησαν παλαιότερες σχετικές προειδοποιήσεις σύμφωνα με τις οποίες, σε μια τέτοια περίπτωση, λειτουργούν ταυτόχρονα δύο φαινόμενα: το πρώτο διευρύνει τις αρχικές αναπτυξιακές διαφορές ενώ το δεύτερο δημιουργεί πόλους έλξης, που διαχωρίζουν αυτόματα τις οικονομίες σε κυρίαρχες και υποτελείς. Να προσθέσω, ακόμη, εδώ τις δυσμενέστατες συνέπειες, που είχε για το Νότο το συνεχές και υψηλό εμπορικό πλεόνασμα της Γερμανίας, και πόσο επικίνδυνη αποδείχθηκε η ύπαρξη κοινού επιτοκίου για όλα τα κράτη- μέλη, παρά τις σημαντικές διαφορές τους, στον ρυθμό πληθωρισμού. Το κοινό αυτό επιτόκιο είναι, εν πολλοίς υπεύθυνο για τον υπερδανεισμό του Νότου. Τα ευρήματα πρόσφατης έρευνας για τις συνέπειες του ευρώ Το 2019 το ερευνητικό ινστιτούτο CEP της Γερμανίας διενήργησε εμπειρική μελέτη, σχετικά με τις επιπτώσεις του ευρώ στην ανάπτυξη των κρατών-μελών της Ευρωζώνης. Οι ερευνητές μέτρησαν την πραγματική μεγέθυνση κάθε οικονομίας, μεταξύ των ετών 1999-2017 σε σχέση με τη δυνητική.

Το νόμισμα ως δίκαιο του ισχυρότερου

 ΛΕΚΚΑΣ    ΣΑΡΑΝΤΟΣ

  ΟΙΚΟΝΟΜΟΛΟΓΟΣ

Εάν δούμε προσεκτικά την νομισματική ιστορία από την Αρχαία Ελλάδα και μέχρι σήμερα θα εξάγουμε το συμπέρασμα ότι το νόμισμα είναι η βασικότερη απόδειξη ακμής και παρακμής μιας πόλις, μιας αυτοκρατορίας , ενός έθνους και στους συγχρόνους αιώνες ενός κράτους.

Το νόμισμα είναι ο προσδιοριστικός παράγοντας μιας ηγεμονίας, είτε αυτή ανάγεται καταρχήν σε οικονομικό είτε μεταγενέστερα σε πολιτικό και σε  πολιτιστικό επίπεδο.

Το νόμισμα καθορίζει την δυναμική των πραγμάτων καθώς και τις προοπτικές αποκαθήλωσης μιας ισχυρής παρουσίας.

Το νόμισμα αποκαλύπτει αδυναμίες και προμηνύει το τέλος με την σχεδόν μηχανική ανάδειξη μιας νέας δύναμης.

Την κατάρρευση της Αρχαίας πόλης – κράτους και της επικράτησης των Μακεδόνων μπορούμε να την εντοπίσουμε στην κατάληψη του Παγγαίου από τους Μακεδόνες.

«Συμμορία της δραχμής» ή «συμμορία του ευρώ»;

Ποια είναι η πραγματική «συμμορία», αυτή των δραχμηστών ή αυτή των ευρώφιλων; Ένα επιχείρημα που ακούγεται ευρύτατα ήταν και  είναι ότι,όσοι υποστηρίζουν την επιστροφή στο εθνικό νόμισμα το κάνουν για ίδιον όφελος, γιατί έχουν μεταφέρει μαζικά χρήματα και καταθέσεις στο εξωτερικό και με την επιστροφή στη δραχμή και την αναμενόμενη υποτίμησή της έναντι του ευρώ, θα αποκομίσουν τεράστια κέρδη.

Στην πραγματικότητα, μία μόνο συμμορία υπάρχει. Αυτή της  «συμμορίας του ευρώ», τα μέλη της οποίας είναι εκείνα που έχουν στείλει  μαζικά χρήματα και  καταθέσεις στο εξωτερικό, όπως έχει αποδειχθεί από τις διάφορες λίστες καταθέσεων σε ξένες τράπεζες που έχουν δημοσιοποιηθεί κατά καιρούς. Ανατρέχοντας στις λίστες αυτές που τώρα πια αποσιωπώνται επιμελώς, θα βρείτε πολιτικούς, μεγαλοδημοσιογράφους, επιχειρηματίες που σχεδόν όλοι τους έχουν εκδηλωθεί υπέρ του ευρώ. Ενώ  δεν ισχύει το ίδιο για «δραχμηστές».

Οι φανατικότεροι υποστηρικτές του «πάση θυσία στο ευρώ», είναι  οι πλούσιοι και οι πολύ πλούσιοι και κυρίως έμποροι, εισαγωγείς, τραπεζίτες, χρηματιστές,μεταπράτες, μεσάζοντες,αεριτζήδες, μιζαδόροι, διαχειριστές δημόσιων και ευρωπαϊκών κονδυλίων,εκδότες, δημοσιογράφοι,πολιτικάντηδες, υπάλληλοι του συστήματος και γενικότερα ωφελούμενοι από το κατοχικό καθεστώς.

Συνοπτικά: Ευρώ και Εθνικό Νόμισμα, Γράφει ο Οικονομολόγος Ph.D Σπύρος Στάλιας

Από τον πατέρα της Πολίτικης Οικονομίας Adam Smith μάθαμε ότι ο Πλούτος ενός Έθνους δεν μετριέται με χρηματικές αξίες, αλλά από την ικανότητα του Έθνους να παράγει προϊόντα και υπηρεσίες, με άλλα λόγια να απασχολεί πλήρως το εργατικό του δυναμικό με όρους αξιοπρέπειας.

Από τον Λόρδο John Maynard Keynes μάθαμε, ότι για να επιτευχθεί ο παραπάνω στόχος, η διαχείριση του χρήματος πρέπει να γίνεται από το Κράτος, το όποιο χρήμα αποκλειστικά εκδίδεται από το Κράτος και αποτελεί κοινωνικό αγαθό.

Σε αυτές τις επιστημονικά ελεγμένες θέσεις, που μας οδηγούν σε κοινωνίες πολιτισμένες, οι Νεοφιλελεύθεροι αντιπροτάσουν άλλες δήθεν επιστημονικές γνώμες, που επί της ουσίας είναι απόψεις προστασίας των Τραπεζιτών και των κατόχων του πλούτου. 

Είναι  απόψεις που τρομοκρατούν και φοβίζουν τους ανθρώπους, και με βία τους σύρουν στην δουλεία. Με άλλα λόγια οι Νεοφιλελεύθεροι και οι Πολιτικοί του Ευρώ –όλοι όσοι είναι σήμερα στη Βουλή- είναι ανελέητοι τραμπούκοι και τρομοκράτες. Έτσι πρέπει να τους αντιμετωπίζουμε.

Παρακάτω συνοψίζω 8 κομβικά σημεία διαφοράς μεταξύ του εν είδη ζούγκλας νεοφιλελεύθερου υποδείγματος του ευρώ και πολιτισμένου υποδείγματος το κρατικού χρήματος.

Ευρωπαϊκές ασυμμετρίες/ Του Βασίλη Βλιάρδου

.

Μπορεί η Ελλάδα να έχει το ίδιο νόμισμα με μία χώρα που είναι σε θέση να εφαρμόζει την πολιτική λιτότητας και εσωτερικής υποτίμησης τόσο εύκολα και χωρίς να της το επιβάλλει κανείς, όπως κάνει η Γερμανία από το 2000, επιτυγχάνοντας την αύξηση της ανταγωνιστικότητας της εις βάρος των Πολιτών της;

.

.

«Η μεγάλης κλίμακας διαδικασία (process) της Λισσαβόνας, στόχος της οποίας ήταν να μετατρέψει την ΕΕ στην πλέον ανταγωνιστική περιοχή του πλανήτη, απέτυχε παταγωδώς. Αντί όμως να τη διευθετήσουμε εκ νέου, να την διαμορφώσουμε από την αρχή, μετρείται, ασχολούμαστε καλύτερα με το πόσο είναι το εξωτερικό πλεόνασμα της Γερμανίας εντός της Ευρώπης.

Είναι παράλογο. Το εμπορικό πλεόνασμα της Γερμανίας αντιστοιχεί με τις απ’ ευθείας γερμανικές επενδύσεις σε άλλα κράτη: δηλαδή, δανείζουμε σε άλλες χώρες τα χρήματα για να αγοράσουν τα προϊόντα μας – χωρίς φυσικά να μπορούμε να είμαστε σίγουροι πως θα εισπράξουμε κάποτε αυτά τα χρήματα πίσω» (ηγέτης των φιλελευθέρων της Γερμανίας, πηγή).

.

Ανάλυση

Το παραπάνω απόσπασμα από τη συνέντευξη του Γερμανού είναι από μόνο του κάπως αντιφατικό. Από τη μία πλευρά αξιολογεί τις συζητήσεις σχετικά με τα τεράστια εξωτερικά πλεονάσματα της χώρας του ως δευτερεύουσας σημασίας και παράλογες, ενώ από την άλλη επισημαίνει ένα πολύ σημαντικό ζήτημα, έναν ενδιαφέροντα προβληματισμό: το ότι τα πλεονάσματα των εξωτερικών συναλλαγών ενός κράτους, αντισταθμίζονται με τα ανάλογα ελλείμματα στο κεφαλαιακό του ισοζύγιο, με τις εξαγωγές κεφαλαίων δηλαδή  (ανάλυση).

Εν προκειμένω αναφέρει πολύ σωστά ότι, η χώρα του δεν μπορεί να είναι ποτέ σίγουρη πως θα εισπράξει πίσω τα χρήματα που υποχρεωτικά δανείζει, αφού δεν τα επενδύει/καταναλώνει στο εσωτερικό της – οπότε οι συζητήσεις για τα πλεονάσματα της είναι αδύνατον να θεωρούνται ταυτόχρονα δευτερεύουσας σημασίας, ούτε καν για την ίδια. Κυρίως όμως ισχυρίζεται εσφαλμένα κάτι που υιοθετούν όλοι οι υποστηρικτές των γερμανικών πλεονασμάτων, όπως η καγκελάριος και ο κ. Σόιμπλε: το ότι τα πλεονάσματα αντισταθμίζονται με τις απ’ ευθείας γερμανικές επενδύσεις.

Η Ευρωζώνη, το Μπρέττον Γούντς και οι φοιτητές του Δημοκρίτειου Πανεπιστημίου Θράκης

του Σπύρου Στάλια*

Πριν λίγο καιρό, ο καθ. Παντελής Γκιόκας, Αναπληρωτής Καθηγητής Οικονομικής Ανάλυσης και Διεθνών Οικονομικών στο Δημοκρίτειο Πανεπιστήμιο Θράκης, δημοσίευσε στο http://www.huffingtonpost.gr ένα άρθρο με τον τίτλο «Επιστροφή στη Δραχμή»: Ο μύθος και 15 σοβαρά προβλήματα.

Μεταξύ των άλλων ο κύριος Καθηγητής αναφέρει ότι:

«Έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον για μένα ως οικονομολόγο ο μύθος της δραχμής. Ακούω να μου λένε ότι με τη δραχμή η χώρα μας τις δεκαετίες του 1950 και 1960 είχε επιτύχει πολύ υψηλούς ρυθμούς ανάπτυξης. Πράγματι, η Ελλάδα τότε συντηρούσε ένα μέσο ρυθμό ανάπτυξης περίπου 6% το χρόνο που την έφερνε 2η στην παγκόσμια κατάταξη μετά την Ιαπωνία που ήταν στο 7%. Όμως αυτό που δεν γνωρίζουν όσοι μιλούν για αυτό τον μύθο είναι ότι και εκείνη την εποχή η Ελλάδα είχε «ευρώ»! Ήταν και τότε όπως και τώρα σε μια νομισματική ένωση που της απέτρεπε να ασκεί ανεξάρτητη νομισματική πολιτική, να «κόβει» δηλαδή όσο χρήμα επιθυμεί όπως θέλουν οι υποστηρικτές του μύθου αυτού. Αυτή η νομισματική ένωση ήταν το διεθνές νομισματικό σύστημα του Μπρέτον Γούντς. Έτσι η δραχμή δεν ήταν ανεξάρτητη αλλά μέρος του συστήματος αυτού. Το σύστημα του Μπρέτον Γούντς πράγματι βοήθησε να επιτύχει η χώρα μας τα υψηλά εκείνα επίπεδα ανάπτυξης γιατί παρείχε: σταθερότητα, χαμηλό πληθωρισμό, ασφάλεια στους ξένους επενδυτές και χαμηλό κίνδυνο. Φυσικά αυτός ήταν και ο σκοπός της δημιουργίας του Μπρέτον Γούντς το 1945 όπως και της Ευρωζώνης το 1998.»

Θα ασχοληθώ ακριβώς με τους τρεις παραπάνω ισχυρισμούς του κυρίου Καθηγητού, δηλαδή, ότι...

Η ουτοπία της δραχμής και η γερμανική ανατομία (β)

Όταν η πρωσική κυβέρνηση της χώρας εφαρμόζει τα αντίθετα από τους εταίρους της, προσπαθώντας να τους απομυζήσει και να τους κατακτήσει οικονομικά, αδιαφορώντας ταυτόχρονα για την ευημερία των γερμανών Πολιτών, τότε δεν έχει διδαχθεί τίποτα από την ιστορία της – το ευχολόγιο του εθνικού νομίσματος.

του Βασίλη Βιλιάρδου

«Έναντι χαρτονομισμάτων χωρίς αντίκρισμα που η Γερμανία κερδίζει από τα ίδια τα κράτη εξάγοντας τους εμπορεύματα, μεταξύ άλλων χρηματίζοντας τους πολιτικούς τους, εξαγοράζει τις επιχειρήσεις τους – όπως συνέβαινε παλαιότερα με το χρυσό, όπου κατέληγε πάντοτε στα θησαυροφυλάκια των πλεονασματικών κρατών. Άλλωστε σήμερα τα δύο μεγαλύτερα πλεονασματικά κράτη, η Γερμανία και η Κίνα, εξαγοράζουν ότι βρουν – όπως στο παράδειγμα της Πορτογαλίας, η οποία έχει λεηλατηθεί τόσο από τη Γερμανία, όσο και από την Κίνα, με επόμενη την Ελλάδα«.

.

Ανάλυση

Στο πρώτο μέρος της ανάλυσης «Ο ορθολογικός φιλελευθερισμός και η γερμανική ανατομία» ασχοληθήκαμε κυρίως με θέματα που αφορούν το οικονομικό σύστημα της Γερμανίας, καθώς επίσης το εξαγωγικό της εμπόριο – μίας χώρας που, εφαρμόζοντας την πολιτική της φτωχοποίησης του γείτονα μετά την υιοθέτηση του ευρώ, αναπτύχθηκε εις βάρος όλων των άλλων εταίρων της, ενώ μετά το 2008 τρέφεται από την κρίση χρέους, οπότε δεν έχει κανένα λόγο να επιλύσει προβλήματα κρατών όπως η Ελλάδα.

Η Γερμανία θεωρείται βέβαια υποτελής των Η.Π.Α., με τους αμερικανούς επενδυτές να κατέχουν μεγάλα μερίδια των πολυεθνικών της (πηγή), αλλά εφαρμόζει μία εντελώς διαφορετική οικονομική πολιτική από την υπερδύναμη – ενώ δεν πρέπει να ξεχνάμε πως η πρώτη πληθυσμιακή ομάδα στις Ηνωμένες Πολιτείες είναι οι Γερμανοί, με σχεδόν 43.000.000, ακολουθούμενοι από τους ισπανόφωνους με 35 εκ. (τα 20 εκ. είναι Μεξικανοί), τους Αφρικανούς με επίσης 35 εκ., τους Ιρλανδούς με 30 εκ., τους Βρετανούς με 24 εκ. και τους Ιταλούς με 16 εκ.

Πριν ασχοληθούμε τώρα με την άλλη όψη του νομίσματος της γερμανικής οικονομίας, υπενθυμίζουμε από το πρώτο μέρος πως η Ελλάδα, με κριτήριο τον δείκτη του εξωτερικού της εμπορίου (38%), θεωρείται ως μία κλειστή οικονομία – στην οποία, όσον αφορά τους συντελεστές του ΑΕΠ της (ΑΕΠ = Κατανάλωση + Επενδύσεις +  Εξωτερικό Εμπόριο (εξαγωγές – εισαγωγές), το εξωτερικό εμπόριο αφαιρεί ΑΕΠ.

Για παράδειγμα, οι ελληνικές εξαγωγές ήταν 25,1 δις € το 2016, οπότε σε ένα ΑΕΠ της τάξης των 180 δις € έφταναν στο 13,94% – ενώ οι εισαγωγές της ανήλθαν στα 42,9 δις €, άρα στο 23,83% του ΑΕΠ της (πηγή). Επομένως, ο συντελεστής «εξαγωγές πλην εισαγωγές» ήταν «25,1 δις € – 42,9 δις € = -17,8 δις €»  ή -9,89% του ΑΕΠ της, όταν της Γερμανίας ήταν +8%.

Στα πλαίσια αυτά, εάν η Ελλάδα κατάφερνε να ισορροπήσει το εξωτερικό της εμπόριο, να εξάγει δηλαδή όσα εισάγει, θα αύξανε το ΑΕΠ της σχεδόν κατά 10% – επομένως η οικονομία της θα παρουσίαζε μία ισχυρή ανάπτυξη. Ως εκ τούτου έχουν απόλυτο δίκιο οι υποστηρικτές του εθνικού νομίσματος, θεωρώντας πως με την υιοθέτηση, καθώς επίσης με την υποτίμηση του, θα μπορούσε η Ελλάδα να ισοσκελίσει το εμπορικό της ισοζύγιο, οπότε να εισέλθει σε πορεία ανάπτυξης – ενώ, εάν το ΑΕΠ της αυξανόταν κατά 10% από την ισοσκέλιση του εμπορικού ισοζυγίου της, τα έσοδα του δημοσίου θα ήταν κατά περίπου 30% υψηλότερα επί αυτού του ποσού (πάνω από 5 δις €), οπότε δεν θα υπήρχε λόγος λήψης νέων μέτρων, θα αυξανόταν η ζήτηση εγχωρίων προϊόντων, άρα οι επενδύσεις κοκ.

Όταν η βλακεία και η κακοήθεια χρησιμοποιείται ως επιχείρημα των «ειδικών» υπέρ του ευρώ…

του Δημήτρη Καζάκη

Ξέρετε ποια είναι η διαφορά ανάμεσα σ’ ένα γαϊδούρι και σ’ έναν ειδικό καθηγητή «καλλικέ-λαδου έδρας»; Η διαφορά βρίσκεται στον ορι-σμό του γαϊδάρου, δηλαδή τον όνου, που έδινε ο μέγας φυσιοδίφης, εγκυκλοπαιδιστής και δια-φωτιστής του 18ου αιώνος, Βιφόν, δια χειρός Εμμανουήλ Ροΐδη: «Κατά τον ένδοξον φυσιοδίφην, ο όνος ήθελεν είναι το ωραιότερον των ζώων, αν δε ήτο άσχημος.»

Το ίδιο συμβαίνει και με τον ειδικό καθηγητή της «καλλικέλαδου έδρας» εκ Δημοκριτείου Πανεπιστημίου: Ήθελεν είναι το σοφότερον των ζώων, αν δεν ήτο προκλητικά άσχετος. Κι όμως διακατέχεται από τέτοια μανία κατά πάσης αλήθειας «αυτοφώτου ως τα οπίσθια των πυγολαμπίδων», όπως έγραφε ο Ροΐδης, που δεν νιώθει καμιά ντροπή όταν ξεστομίζει τις μεγαλύτερες χοντράδες, τις πιο μεγάλες ανοησίες.

Η μόνη αδιαμφισβήτητη ικανότης του εν λόγω καθηγητή είναι να ανεβάζει με όσα ισχυρίζεται την πίεση εκάστου φυσιολογικού ανθρώπου σε επίπεδο κρίσεως εγκεφαλικού. Προφανώς ο κ. καθηγητής απευθύνεται πρωτίστως στους ομοίους του. Δηλαδή, σε τύπους ανάλογου βάθους....

γνώσεων, ήθους και επιπέδου, υμνητές ή θηρευτές ακαδημαϊκών τίτλων άνευ περιεχομένου και φυσικά ένθερμους θεράποντες κάθε λογής άθλιων σκοπιμοτήτων.

Καθώς έχει ανάψει η αναμέτρηση γύρω από το νόμισμα, δηλαδή για την τύχη της χώρας, βγήκε κι ο κ. καθηγητής για να μας προσφέρει τα φώτα του ως ειδικός. Χαίρε τύφλα βαθιά! Τίτλος του ακαδημαϊκού επιθέματος; «Επιστροφή στη Δραχμή»: Ο μύθος και 15 σοβαρά προβλήματα. Του Περικλή Γκόγκα, Αναπληρωτή Καθηγητή Οικονομικής Ανάλυσης και Διεθνών Οικονομικών, Δημοκρίτειο Πανεπιστήμιο Θράκης. (http://www.huffingtonpost.gr/perikli…/-15-_8_b_15486714.html)

Επιστροφή στο εθνικό νόμισμα: Μια απαγορευμένη συζήτηση

Μαρτίου 27, 2017 από seisaxthiablog

Της Μαρίας Νεγρεπόντη – Δεληβάνη

Το περιεχόμενο των δύο πρόσφατων εκθέσεων του ΔΝΤ, δηλαδή αυτής που κυκλοφόρησε ευρέως, αλλά και της εμπιστευτικής [1], αποκλείει οποιασδήποτε μορφής αισιοδοξία, για την τύχη της Ελλάδας, αφού τα οδυνηρά και χωρίς περιστροφές συμπεράσματά τους προειδοποιούν ότι «η Ελλάδα οδηγείται σε κατάρρευση», και ακόμη ότι «έστω και ΑΝ η Ελλάδα εφαρμόσει και νέες επώδυνες μεταρρυθμίσεις το χρέος δεν θα καταστεί βιώσιμο».

Η ανάλυση του ΔΝΤ, σχετικά με τα αίτια που μας οδήγησαν στην καταστροφή, σχετικά με το ποιοί ευθύνονται για αυτήν, αλλά και σχετικά με το τι θα έπρεπε να γίνει εφεξής για να σωθούμε, είναι ασαφής και πλήρης εσωτερικών αντιφάσεων. Είναι ξεκάθαρο ότι το ΔΝΤ επιθυμεί, διακαώς, να μην είναι παρόν στην τελευταία πράξη του ελληνικού δράματος, τώρα που αποδείχθηκε περίτρανα πια ότι το σύνολο των μέτρων δικής του έμπνευσης, που ήδη εφαρμόστηκαν πειθήνια από τις κυβερνήσεις των 7 τελευταίων ετών, έφεραν τα εντελώς αντίθετα αποτελέσματα των αναμενόμενων. Το χρέος εξακολουθεί να αναρριχάται σε απρόσιτα ύψη (προβλέπεται από το ΔΝΤ τριπλασιασμός του, στις προσεχείς δεκαετίες, ως ποσοστό στο τότε ΑΕΠ). Κατανάλωση, αποταμίευση και επένδυση κυριολεκτικά καταποντίζονται. Οι νέοι, κυρίως οι μορφωμένοι, που εγκατέλειψαν την Ελλάδα ανέρχονται ήδη σε 426.000. Οι επιχειρήσεις εξαφανίζονται σε καθημερινή βάση κατά δεκάδες. Η οικοδομική δραστηριότητα και οι σχετικές συναλλαγές βρίσκονται από καιρό σε διαρκή χειμερία νάρκη. Η ανεργία που εξακολουθεί να ανέρχεται, ξεγελάει, ωστόσο, όσους αναζητούν ψευδείς ενδείξεις αισιοδοξίας, πρώτον εξαιτίας της αθρόας μετανάστευσης των νέων μας, που περιορίζει τον ενεργό πληθυσμό, και δεύτερον εξαιτίας αυτών που εκλαμβάνονται ως «απασχολούμενοι», με μηνιαία αμοιβή 100-300Ε.

Οι τρομοκράτες του ευρώ και το Target 2

Παρά το ότι δεν ανήκουμε στους οπαδούς της δραχμής, έχοντας την άποψη πως είμαστε εγκλωβισμένοι, ενώ το πρόβλημα μας δεν είναι το νόμισμα, αλλά η παραγωγική κατάρρευση και το χρέος, πιστεύουμε πως είναι απαράδεκτο να τρομοκρατούνται οι Έλληνες από τους υποστηρικτές της Ευρωζώνης.

.

«Αν μια χώρα φύγει από το ευρωσύστημα, οι απαιτήσεις και οι υποχρεώσεις της εθνικής κεντρικής τράπεζας στην ΕΚΤ πρέπει να εκκαθαριστούν στο σύνολό τους, αναφέρει ο κ. Ντράγκι στην επιστολή. Με βάση τα στοιχεία στα τέλη Νοεμβρίου από το σύστημα πληρωμών Target-2, αυτό θα άφηνε την Ιταλία με λογαριασμό 358,6 δισεκατομμυρίων ευρώ. Διότι το σύστημα καταγράφει τις ροές πληρωμών μεταξύ των χωρών της Ευρωζώνης, στις μεταξύ τους εμπορικές συναλλαγές.

Υπό αυτές τις συνθήκες, η απειλή διασυνοριακών πτωχεύσεων αποτελεί το στοιχείο στο οποίο αποδίδεται συχνά το γεγονός ότι η Ευρωζώνη διατηρείται ακέραια, παρά τη χρηματοπιστωτική κρίση. Καθώς αυτές οι πληρωμές εν γένει δεν διακανονίζονται, αδύναμες οικονομίες -περιλαμβανομένων της Ιταλίας, της Ισπανίας και της Ελλάδας- έχουν αθροιστικά μεγάλες υποχρεώσεις στον Target-2, ενώ η Γερμανία είναι ο μεγαλύτερος πιστωτής, με απαιτήσεις 754,1 δισεκατομμυρίων ευρώ.

ΓΙΑΤI ΔΕΝ ΠΡΕΠΕΙ ΤΩΡΑ ΝΑ ΦΥΓΟΥΜΕ ΑΠΟ ΤΟ ΕΥΡΩ!

Να γιατί θα είναι καταστροφή η αποχώρηση από το ευρώ - Όχι σε ψεύτικους "Λεωνίδες"! (ηχητικό)

Δ. Κωνσταντακόπουλος: Τα 3 σχέδια Γεωπολιτικής, η «προβοκάτσια» με το ευρώ και η Ελλάδα

Συνέντευξη στο Ράδιο 9.84 (Ηράκλειο Κρήτης) και στον Γιώργο Σαχίνη (21/3/2017)

Άκρως αποκαλυπτική ήταν η συνέντευξη στον 9.84 του πολιτικού αναλυτή , γεωπολιτικού και αρθρογράφου Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου, με αφορμή την πρόσφατη του ανάλυση με τίτλο «Με τους Γερμανούς, με τον Τραμπ ή με τους Ρώσους»; Με κανέναν ήταν η απάντηση του και το ελληνικό πολιτικό σύστημα θα πρέπει όπως είπε να αντιληφθεί, ότι χώρα ως υποκείμενο μπορεί να αναζητά συμμαχίες, χώρα αντικείμενο, απλά βολεύει τους σχεδιασμούς και την γεωπολιτική των δυνάμεων ισχύος, που αδιαφορούν πλήρως για τη συνέχεια του λαού μας.

Κατά τον ίδιο σε αυτή τη φάση ακόμη και η συζήτηση για έξοδο από το ευρώ, είναι μέρος μία «προβοκάτσιας» που υφίσταται από το 2010 με την επιβολή μνημονίων στη Ελλάδα.

Του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου

«Εκεί που φυτρώνει ο κίνδυνος, εκεί φυτρώνει κι αυτό που θα μας σώσει» (Φρίντριχ Χαίντερλιν)

Διαγραφή χρέους ή ρήξη με τους δανειστές

Αυτό που πρέπει να σταματήσει με κάθε θυσία, είναι ο δρόμος προς την καταστροφή και το χάος, ο οποίος είναι στρωμένος με τα μνημόνια – τονίζοντας πως μόνο τα μνημόνια είναι αυτά που εγγυώνται την έξοδο από την Ευρωζώνη και όχι η οικονομική κατάσταση της πατρίδας μας.

.

«Το χρέος, δημόσιο και ιδιωτικό, αφού προηγουμένως μας στέρησε την εθνική μας κυριαρχία, έχει αναχθεί πια σε εθνικό θέμα – αφού, εάν δεν ακολουθήσει η ονομαστική διαγραφή του άμεσα, θα βυθιστεί η Ελλάδα στο χάος. Επομένως θα μετατραπεί σε ένα αποτυχημένο κράτος, με κίνδυνο να χάσει ακόμη και την εδαφική της ακεραιότητα – συμπεριλαμβανομένης της Κύπρου.

Ως εκ τούτου, είναι υποχρεωμένες όλες οι πολιτικές δυνάμεις να συνεργαστούν μεταξύ τους στο συγκεκριμένο θέμα, όπως στην περίπτωση που η χώρα μας θα ήταν αντιμέτωπη με μία στρατιωτική απειλή – στηριζόμενες φυσικά από το σύνολο των Πολιτών ανεξαρτήτως πολιτικών πεποιθήσεων, για τον ίδιο λόγο«.

.

Άποψη  

Το πρόβλημα της Ελλάδας σήμερα είναι το δημόσιο χρέος – το οποίο μπορούσε  να εξυπηρετείται έως τα τέλη του 2014, αλλά όχι μετά, λόγω της πολιτικής των μνημονίων που βύθισε τη χώρα στην ύφεση. Δυστυχώς η κυβέρνηση που ανέλαβε την ηγεσία το 2015 με την υπόσχεση της ρήξης με τους δανειστές, μία θετική συμφωνία μαζί τους δηλαδή ή την άμεση στάση πληρωμών, συνθηκολόγησε προτού καν ξεκινήσει τη διαπραγμάτευση – με την αποδοχή του χρέους στις 20 Φεβρουαρίου του 2015, από τον τότε υπουργό οικονομικών της. Ως εκ τούτου, όλα όσα ακολούθησαν αμέσως μετά ήταν ανόητα και καταδικασμένα να αποτύχουν – αφού η Ελλάδα είχε ήδη παγιδευτεί στον εκβιασμό του τρίτου μνημονίου.

Η τρομοκρατία της ΕΕ με το επτασφράγιστο μυστικό

ΤΟΥ ΒΑΣΙΛΗ ΒΙΛΙΑΡΔΟΥ

Τα σενάρια, σύμφωνα με τα οποία θα βιώναμε συνθήκες αποκάλυψης εάν μας ανάγκαζαν να βγούμε από το ευρώ, είναι αφενός μεν ευφάνταστα, αφετέρου υπερβολικά για μία πάμπλουτη χώρα, με εξαιρετικά ικανούς και δραστήριους Πολίτες, όπως είναι η Ελλάδα – ηχητικό

.

Άρθρο

Ο επίτροπος οικονομικών της ΕΕ δήλωσε πως υπάρχει σχέδιο για την περίπτωση της εξόδου της Ελλάδας από την Ευρωζώνη, αλλά είναι κλειδωμένο στα συρτάρια του προέδρου της Κομισιόν, παραμένοντας ένα επτασφράγιστο μυστικό – επειδή, εάν δημοσιοποιηθεί, θα θέσει σε κίνδυνο τη σταθερότητα της Ελλάδας, ενώ θα προκαλέσει τριγμούς στην Ευρωζώνη.

Προφανώς όσον αφορά τη σταθερότητα της Ελλάδας εννοεί τη σταθερή πορεία της προς το γκρεμό – την ολοκληρωτική λεηλασία των δημοσίων και ιδιωτικών της περιουσιακών στοιχείων, η οποία θα διακινδύνευε εάν γινόταν γνωστό το σχέδιο του GREXIT.

Σε σχέση δε με τους τριγμούς στην Ευρωζώνη, μάλλον αναφέρεται στο ιταλικό ηφαίστειο που θα κινδύνευε να εκραγεί, εάν η Ελλάδα αποχωρούσε από το κοινό νόμισμα. Σε μία χώρα δηλαδή αθεράπευτα υπερχρεωμένη, η οποία ευρίσκεται σε μία απείρως χειρότερη κατάσταση από ότι η Ελλάδα το 2010 – αφού το δημόσιο χρέος της ως ποσοστό επί του ΑΕΠ είναι υψηλότερο (σε απόλυτο μέγεθος  σχεδόν επταπλάσιο), ενώ ο τραπεζικός της τομέας χρεοκοπημένος, διατηρούμενος τεχνητά στη ζωή από την ΕΚΤ, όπως επίσης τα ιταλικά ομόλογα (όταν οι ελληνικές τράπεζες ήταν υγιέστατες το 2010).

Με δεδομένη δε την εμπειρία της Ελλάδας, η Ιταλία δεν πρόκειται να υπογράψει κανένα PSI αλλά, εφόσον η Ευρωζώνη δεν ενωθεί πολιτικά, θα υιοθετήσει το εθνικό της νόμισμα μετατρέποντας τα χρέη της σε λιρέτες – οπότε θα καταφέρει να εξυγιάνει την οικονομία της.

Εφικτή η έξοδος από την Ευρωζώνη

♦ του Κώστα Κόλμερ*

O υπουργός Οικονομίας και Ανάπτυξης καθ. Δημήτρης Παπαδημητρίου δήλωσε , με άρθρο του στην ΑΥΓΗ: «Η εναλλακτική λύση , ενός καλοσχεδιασμένου προγράμματος «παραλλήλου νομίσματος» (δραχμή) ,εάν υιοθετηθεί με ριζικές προδιαγραφές (πχ. την αξία του έναντι του ευρώ και την διευθέτηση πληρωμής των φόρων ) με αυτό, μπορεί να γίνει κινητήριος δύναμη για την ανάπτυξη της χώρας».

Οι δηλώσεις αυτές έγιναν προ του ανασχηματισμού της κυβερνήσεως ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ του περασμένου Σεπτεμβρίου. Άρα το Animus μιας μορφής Euroexit υπάρχει στις προθέσεις της κυβερνήσεως απομένει το Corpus…

Αν υπήρξε πολιτικός σχεδιασμός -ο μοναδικός του ΣΥΡΙΖΑ στην διετή διακυβέρνηση της Ελλάδος – ήταν εκείνος που μ’ εντολή του πρωθυπουργού Αλέξη Τσίπρα ,προς τον πρώην υπουργόν Οικονομικών «Γιάνη» Βαρουφάκη , ο τελευταίος εξεπόνησε το «πλάνο Β΄» ,για την έξοδο της χώρας από το ευρώ .To corpus του euroexit σχεδόν υλοποιήθη τον Ιούλιο του 2015 αλλά δεν ολοκληρώθη ακόμη.

Ακόμη κι’ αν θεωρηθεί πλάνη το Plan Β΄ – όχι ως προς τις δυνατότητες επανόδου στο εθνικό νόμισμα αλλά διά το ποίοι εξουσιάζουν πραγματικά την Ελλάδα – το Σχέδιο Β΄ έχει την ιστορική του σημασία .

Βεβαίως , η «για πρώτη φορά αριστερή κυβέρνηση» δεν εξετίμησε ορθώς τον συσχετισμό δυνάμεων μεταξύ πιστωτών (Ε.Ε) και οφειλέτου (Ελλάδος) μ’ αποτέλεσμα, ο σύντροφος Τσίπρας να υπογράψει το τρίτο μνημόνιο τον Ιούλιο του 2015.

Εν τούτοις την 5η Ιουλίου 2015 ,το Σχέδιο Β΄ ήταν εφικτό κατά 95% .Αν ήταν ανεξάρτητη από ξένες επιρροές η πολιτική εξουσία εν Ελλάδι – που δεν ήταν – , εάν υπήρχε κάποια γνώσι της νομισματικής ιστορίας από τους «αρμοδίους» συμβούλους της Ελληνικής κυβερνήσεως (Γκάλμπραιηθ, Βαρουφάκη ,Λαφαζάνη ) και αν ο διοικητής της Τραπέζης της Ελλάδος ήταν πρόσωπο εμπιστοσύνης του πρωθυπουργού – κι’ όχι του Μάριο Ντράγκι της ΕΚΤ – τότε η επάνοδος στο εθνικό νόμισμα ήταν απολύτως πραγματοποιήσιμη.

Το λάθος Βαρουφάκη συνίσταται ότι η όλη επιχείρηση έγινε «σαν διαπραγματευτικό όπλο» , ως ομολογεί ο Γκάλμπραιηθ στο σχετικό βιβλίο του και όχι ως μοναδική διέξοδος από την πιστωτική ασφυξία του ευρώ. Δηλ. οι εμπνευστές δεν πίστευαν στο Σχέδιο Β.

Γαία πυρί μιχθήτω

.

Είναι πλέον φανερό πως το ποσοστό των Ελλήνων που τάσσεται υπέρ της μονομερούς, εκούσιας επιστροφής της χώρας στο εθνικό της νόμισμα, αυξάνεται καθημερινά – ενώ είναι εξαιρετικά πιθανόν να γίνει πλειοψηφικό εντός του έτους.

«Υπάρχουν λύσεις για την Ελλάδα; Ασφαλώς υπάρχουν – ακόμη, αλλά όχι για πάντα. Εντός ή εκτός της Ευρωζώνης; Και στις δύο περιπτώσεις, αλλά με σκληρή δουλειά – είναι θέμα επιλογής, σε συνδυασμό με το ρίσκο που είναι πρόθυμος ο λαός να αναλάβει.

Τι είναι απολύτως απαραίτητο, για να έχει επιτυχία η όποια λύση επιλεγεί; Η ενότητα ολόκληρου του λαού, η στήριξη της απόφασης από όλους μαζί, κόμματα και Πολίτες. Μπορεί να επιτευχθεί μία τέτοια ενότητα; Πολύ δύσκολο για έναν λαό, όπως είναι οι Έλληνες, εκτός εάν φτάσει πριν από το απόλυτο χάος – οπότε γαία πυρί μιχθήτω» (Α.Σ.).

.

Ανάλυση

Το νούμερο ένα πρόβλημα της Ελλάδας είναι το χρέος – όπου το 2010 ήταν μόνο το δημόσιο, σε πολύ μικρότερο βαθμό, ενώ σήμερα είναι και το ιδιωτικό. Εάν δεν επιλυθεί αυτό το πρόβλημα, η χώρα είναι αδύνατον να ξεφύγει από το σπιράλ του θανάτου (γράφημα) – από την ύφεση δηλαδή, η οποία προκαλεί ανεργία, μειώνει τη ζήτηση, περιορίζει τις επενδύσεις και τα έσοδα του δημοσίου, αυξάνει τα ελλείμματα κοκ.

.

Επομένως, όποια λύση και αν επιλεχθεί, είτε εντός της Ευρωζώνης δηλαδή, είτε εκτός, θα πρέπει να ξεκινάει από τη μείωση του χρέους – άρα από τη διαγραφή ενός μεγάλου μέρους του, έτσι ώστε να καταστεί εφικτή μία αντίστοιχη διαγραφή του ιδιωτικού χρέους, οπότε να αποκατασταθεί η πιστοληπτική ικανότητα και των δύο τομέων. Στη συνέχεια η λήψη δανείων για τη διενέργεια επενδύσεων, χωρίς τις οποίες είναι αδύνατη η έξοδος από την ύφεση και η επιστροφή της χώρας σε μία βιώσιμη πορεία ανάπτυξης.

το τέλος η νίκη θα είναι των λαών

Το επιχείρημα ότι η αποχώρηση από την ευρωζώνη και την ΕΕ και η θέσπιση εθνικού νομίσματος είναι υπόθεση της άρχουσας τάξης και ότι η εργατική τάξη δεν έχει ρόλο σ’ αυτήν είναι φαύλο και ύπουλο, αρνείται την πάλη για την δημοκρατία(2) και παραδίδει το εθνικό – ταξικό ζήτημα στα χέρια του Αστικού Συνασπισμού Εξουσίας, ο οποίος θα το εκμεταλλευτεί σύμφωνα με τα δικά του συμφέροντα.(3). Αυτή η άποψη, παρά την “επαναστατική” φαφλατολογία είναι αντιϊστορική, αρνείται τον ρόλο του επαναστατικού υποκειμένου, αρνείται την πολιτική αξιοποίησης οποιουδήποτε ρήγματος στον Αστικό Συνασπισμό Εξουσίας προς όφελος της εργατικής τάξης και της συντριπτικής πλειοψηφίας του ελληνικού λαού(4), αρνείται την δυνατότητα της πολιτικής ενοποίησης της εργατικής τάξης και την ηγεμονική-διευθυντική συμμαχία της με πλειονοψηφικά τμήματα των ενδιάμεσων διαστρωματώσεων του οικονομικά ενεργού πληθυσμού, αρνείται την αναγκαιότητα συμμαχιών προς όφελος των μισθοσυντήρητων(5), ευνοεί την ανάπτυξη εθνικιστικών και φασιστικών κινημάτων και υπηρετεί την κυριαρχία του παγκόσμιου χρηματοπιστωτικού συστήματος.

του Προκόπη Μπίχτα

“Σήμερα με την έννοια εθνικός δεν σκεπάζουμε τα συμφέροντα μιας ολιγαρχίας, μιας μερίδας του λαού, που εκμεταλλευότανε την έννοια αυτή για να προσδώσει γενικό χαρακτήρα σ’ εκείνο που ανταποκρινότανε μόνο στα προνόμια και τα συμφέροντά της. Σήμερα η έννοια εθνικός σημαίνει παλλαϊκός. Σήμερα που συνειδητοποιούνται όλα τα στρώματα του λαού, έθνος και λαός τείνουν και πρέπει να συμπέσουν. Δεν μπορεί να είναι εθνικό ό,τι δεν είναι παλλαϊκό. Και εθνικό απελευθερωτικό μέτωπο, σημαίνει παλλαϊκό απελευθερωτικό μέτωπο. Και εθνικός αγώνας για τη λευτεριά, σημαίνει παλλαϊκός αγώνας για τη λευτεριά και για σήμερα και για αύριο και για πάντα”.

(«Τι είναι και τι θέλει το Ε.Α.Μ.» – ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΓΛΗΝΟΣ)

Το ευρώ είναι Χρήμα Αναγκαστικής Κυκλοφορίας (fiat money). Το Χρήμα Αναγκαστικής Κυκλοφορίας δεν έχει “εσωτερική αξία”, δηλαδή δεν αντιστοιχεί σε χρυσό ή κάποιο άλλο πολύτιμο μέταλλο. Το Χρήμα Αναγκαστικής Κυκλοφορίας τίθεται σε κίνηση ύστερα από απόφαση μιας κυβέρνησης και, για να έχει αξία, πρέπει να διατίθεται ελεύθερα από την κεντρική τράπεζα του κράτους που το εκδίδει.

Το ευρώ “έχει” αξία, όχι με απόφαση κάποιας κυβέρνησης, αλλά με απόφαση της Ε.Ε, η οποία δεν είναι θεσμός, ή Αρχή. Διατίθεται από την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, όχι με όρους και κανόνες που θέτει μια κυβέρνηση της χώρας που το χρησιμοποιεί, αλλά σύμφωνα με την θέληση αυτής της τράπεζας. Σύμφωνα με την οικονομική επιστήμη, ο βασικότερος όρος για την λειτουργία του Παραστατικού Χρήματος είναι η σταθερή χορήγηση χρήματος από την κεντρική τράπεζα του κράτους. Ένας άλλος όρος είναι, η ποσότητα του χρήματος που διατίθεται στην κυκλοφορία πρέπει να είναι σύμφωνη με την οικονομική ανάπτυξη και να συνυπολογίζονται και άλλα οικονομικά μεγέθη όπως, για παράδειγμα, ο πληθωρισμός. Η Ε.Κ.Τ. δεν είναι πραγματική Κεντρική Τράπεζα. Και τούτο όχι μόνο γιατί δεν ανήκει σε κάποια κρατική συγκρότηση, αλλά και επειδή αδυνατεί να παρέχει την αναγκαία ρευστότητα, σύμφωνα με τις ανάγκες των περιστάσεων, αφού καθοδηγείται από το πρότυπο της Bundesbank. Υπ’ όψιν δε ότι λειτουργεί περισσότερο ως συμφωνία αμετάκλητων ισοτιμιών, παρά ως πολιτική ενιαίου νομίσματος.

Το ευρώ είναι ένα νόμισμα που αντίκειται σε κάθε οικονομικό όρο έκδοσης και λειτουργίας του χρήματος.

Το χρήμα είναι το γενικό ισοδύναμο των εμπορευμάτων και αντικατοπτρίζει την αξία τους. Π.χ. εκατό δραχμές αντιστοιχούσαν σε κάτι. Όμως το ευρώ αντικατοπτρίζει και δημιουργεί μόνο χρέος, αφού παράγεται από την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα και διανέμεται στις τράπεζες των χωρών της ευρωζώνης σαν δάνειο με επιτόκιο. Αυτές με τη σειρά τους το δανείζουν στα κράτη με μεγαλύτερο επιτόκιο. Δηλαδή από την πρώτη στιγμή που το παίρνει κάποιος στα χέρια του είτε πρόκειται για τράπεζα είτε για κράτος είτε για άτομο είναι χρεωμένος και, μάλιστα, έχει αποδεχθεί το χρέος του, ακριβώς όπως όταν δανείζεται από ένα τοκογλύφο. Έτσι, όταν η Ελλάδα δανείζεται για να πληρώσει τόκους και τοκοχρεολύσια, φορτώνεται ακόμα μεγαλύτερο χρέος.