«Έτρεμε έβγαζε αίμα από το στόμα» - Μπέρτολτ Μπρεχτ: «Οδηγία στους ανωτέρους»

«Έτρεμε έβγαζε αίμα από το στόμα»

«Ήρθε το παιδί μου από τη δουλειά, 

δούλευε σε ένα σουβλατζίδικο κι έκανε διανομή με το ποδηλατάκι του. 

Ήρθε από το σουβλατζίδικο και δεν καταλάβαινα. 

Άρχισε και μου πέταγε την μπλούζα, δεν καταλάβαινα τι έκανε. Λέω “παιδάκι μου, τι έχεις;”. 

Δεν μπορούσε να μιλήσει. Δεν μίλαγε. Παίρνουμε τηλέφωνο τον γιατρό και λέει “μάλλον είναι θερμοπληξία αλλά τροχάδην να τον πάτε στο νοσοκομείο. Βάλτε του πετσέτα στο μέτωπο και να τον πάτε στο νοσοκομείο».

»»Καλέσαμε το ασθενοφόρο αλλά μέχρι να έρθει, το παιδί μου δεν καταλάβαινε τίποτα.

 Έτρεμε, έβγαζε αίμα από το στόμα και δεν επικοινωνούσε με το περιβάλλον.

 Στη συνέχεια ήρθε το ασθενοφόρο, τον πήραμε και τον πήγαμε στο νοσοκομείο. Εκεί παθαίνει την πρώτη καρδιακή ανακοπή και μετά τον επανέφεραν. Παθαίνει και δεύτερη και τελείωσε.

 Δεν πρόλαβε τίποτα το παιδάκι μου. Εκείνη την ημέρα εργαζόταν στο σουβλατζίδικο» είπε συγκλονισμένη η μητέρα του 46χρονου.

               ______***______

Μπέρτολτ Μπρεχτ: «Οδηγία στους ανωτέρους» 

                      — 

Ένα ποίημα για τον Άγνωστο Εργάτη (απόσπασμα)

"...Μα ωστόσο

διαταγές θα ‘πρεπε ίσως να δοθούν

και για μιαν άλλην επιτέλους τελετή που να τιμά

τον Ά γ ν ω σ τ ο Ε ρ γ ά τ η

απ’ τις κοσμοπλημμυρισμένες πολιτείες των ηπείρων.

Κάποιον μέσ’ απ’ τ’ ανθρώπινο το κουρνιαχτό

που τη μορφή του κανένας δεν τη πρόσεξε

που η μυστική του ύπαρξη πέρασε απαρατήρητη

που ποτέ τ’ όνομά του δεν ακούστη καθαρά.

Ένας τέτοιος άνθρωπος θα ’πρεπε,

για ολονών μας το καλό,

να τιμηθεί με σοβαρή μια τελετή,

μ’ ένα ραδιοφωνικό μήνυμα

«Στον Άγνωστο Εργάτη»

και

με σταμάτημα κάθε δουλειάς από την ανθρωπότητα όλη

πέρα για πέρα στον πλανήτη."

Γερομοριάς 

https://www.google.com/amp/s/www.ethnos.gr/greece/amp/271825/xalkidasygklonizeihmhteratoydianomeapoypethaneapothermoplhxiaerothmatagiathnanakoinoshtoynosokomeioy

«Φτάνουν Χριστούγεννα…». Μπέρτολτ Μπρεχτ

 

Φτάνουν Χριστούγεννα λοιπόν! Παραμονή.
Κι εμείς σαν όλους ετοιμάσαμε γιορτή.
Μα δεν είν’ άνετα σαν φάτνη εδώ μέσα.

Μπαίνει το κρύο από παντού, δεν έχει μπέσα.
Χριστούλη, κόπιασε, γεννήσου αν θες, μα κοίτα:
Σου στρώσαμε, δεν έχει τζάκι όμως και πίττα.

Τρέμουμε κι όλοι αγκαλιαζόμαστε σφιχτά
σαν τους πρωτόγονους σε σκοτεινή σπηλιά.
Το χιόνι πέφτει στο κορμί μας, το παγώνει•
το χιόνι εισβάλει στην καλύβα και σαρώνει.

Κόπιασε, χιόνι, μπες, θα βρεις φίλους εδώ:
Κι εμάς μας έδιωξαν από τον ουρανό.
Κρασί ζεσταίνουμε, παλιό και δυνατό•
κάνει καλό με τέτοιον άγριο καιρό.

Ζεστό κρασί, ξύλα στην πόρτα καρφωμένα.
Έξω, ουρλιάζουνε αγρίμια θυμωμένα.
Κοπιάστε, αγρίμια, να κρυφτείτε απ’ το χιονιά:
Ούτε τ’ αγρίμια έχουνε ζεστή φωλιά.

Θα ρίξουμε τα πανωφόρια στη φωτιά,
να γίνει η φλόγα της για λίγο πυρκαγιά,
να ζεσταθούμε ενώ θα καίγεται η στέγη,
να ζούμε όταν το σκοτάδι πια θα φεύγει.

Κόπιασε, άνεμε–εκεί έξω πως αντέχεις;
Κι εσύ κουράστηκες, κι εσύ σπίτι δεν έχεις...

Οι 5+1 δυσκολίες για να γράψεις την αλήθεια

 Στάθης Ανδρέου

---

Όταν έγραφε το 1935 ο Μπρεχτ τις πέντε δυσκολίες για να γράψει κανείς την αλήθεια το φάντασμα του φασισμού πλανιόταν βαρύ πάνω από την Ευρώπη. Τα γεγονότα στην Γερμανία και την Ισπανία, λίγο αργότερα, αποτελούν την φρικιαστική αφορμή για τους διανοούμενους να ορθώσουν το ανάστημά τους ενάντια στον ολοκληρωτισμό.

Όλα αυτά γνωστά. Αντιστοίχως, σημαντικό έναυσμα αποτελεί το παράδειγμα της Σοβιετικής Ένωσης, με τα πενταετή της πλάνα και τον αμετάκλητα ριζωμένο της σταλινισμό και λίγο αργότερα τις δίκες της Μόσχας. Κι αυτά γνωστά και δεν είναι λίγοι οι αρχαιολάτρεις και οι ιστορικοί που –δικαίως ως έναν βαθμό– εντυπωσιάζονται από τα λαμπρά, αλλά και τα όχι και τόσο λαμπρά μνημεία του παρελθόντος.

Ήταν η εποχή που τα αντίπαλα στρατόπεδα υψώνονται μέχρι τα ουράνια, αναγκάζοντας τον καθένα, αν όχι να τα επιλέξει, τουλάχιστον να χωθεί στη σκιά τους. Δεν είναι μόνον ο Μπρεχτ που επιλέγει το καταφύγιο των κόκκινων πύργων, αλλά και μια ολόκληρη γενιά προοδευτικών καλλιτεχνών και διανοουμένων που σπεύδουν να συστρατευτούν κάτω από τη σημαία του υπαρκτού σοσιαλισμού.

Οι συμπαθείς σουρεαλιστές ανάμεσά τους, λίγο νωρίτερα, το 1929. Η απειλή είναι ορατή. Ο εχθρός προ των πυλών. Οι καιροί ήταν δύσκολοι για την πολιτική και δυσκολότεροι για την τέχνη.

Είναι δύσκολο να μην είσαι επαναστάτης. Να μην αρθρώνεις εναργή πολιτικό λόγο. Να μην γράφεις την αλήθεια. Σε καιρούς χαλεπούς προέχει η αλήθεια και οι πέντε μπρεχτικές δυσκολίες συνίστανται στο θάρρος να την γράψεις, στην εξυπνάδα να την ανακαλύψεις, στην τέχνη να την κάνεις ευκολομεταχείριστη, στην κρίση να την προωθήσεις σε εκείνους που θα αποκτήσει δύναμη και στην πονηριά να την μεταδίδεις στους πολλούς.

Μπέρτολτ Μπρεχτ – Για τον όρο “μετανάστες”

Λαθεμένο μου φαινόταν πάντα τ’ όνομα που μας δίναν:

"Μετανάστες"

Θα πει, κείνοι που αφήσαν την πατρίδα τους. Εμείς, ωστόσο,

δε φύγαμε γιατί το θέλαμε,

λεύτερα να διαλέξουμε μιάν άλλη γη. Ούτε

και σε μιάν άλλη χώρα μπήκαμε

να μείνουμε για πάντα εκεί, αν γινόταν.

Εμείς φύγαμε στα κρυφά. Μας κυνήγησαν, μας προγράψανε.

Κι η χώρα που μας δέχτηκε, σπίτι δε θα ‘ναι, μα εξορία.

Έτσι απομένουμε δω πέρα, ασύχαστοι, όσο μπορούμε πιό κοντά

στα σύνορα,

προσμένοντας του γυρισμού τη μέρα, καραδοκώντας το παραμικρό

σημάδι αλλαγής στην άλλην όχθη, πνίγοντας μ’ ερωτήσεις

κάθε νεοφερμένο, χωρίς τίποτα να ξεχνάμε, τίποτα

ν’ απαρνιόμαστε,

Μπέρτολτ Μπρεχτ: «Κουράστηκες» Λες, Πολύ καιρό αγωνίστηκες...

...όρθιος τον ήλιο να γρικάω...

Λες: Πολύ καιρό αγωνίστηκες...

Σοφία Ντρέκου

Όπου και ν' ανήκουμε, πολεμιστής του πνεύματος, της σωτηρίας της ψυχής, της ζωής, της βιοπάλης, της ελευθερίας και της τιμής. Ποιητής, μουσικός, αθλητής, στρατιώτης, μοναχός, αγρότης, πατέρας, μάνα, σοφός ή παρορμητικός, νέος και γέρος. Των αλλοτινών και των σημερινών καιρών. Με της καρδιάς το πύρωμα. Τότε και τώρα, πάντοτε μοναχικός/ή. (Σοφία Ντρέκου)

Μπέρτολτ Μπρεχτ: «Κουράστηκες»

«Λες: Πολύ καιρό αγωνίστηκες.
Δεν μπορείς άλλο πια ν’ αγωνιστείς.
Άκου λοιπόν: Είτε φταις είτε όχι:

Σαν δε μπορείς άλλο να παλέψεις, θα πεθάνεις.

Λες: Πολύ καιρό έλπιζες. Δεν μπορείς άλλο πια να ελπίσεις.
Έλπιζες τi; Πως ο αγώνας θαν’ εύκολος;
Δεν είν’ έτσι. Η θέση μας είναι χειρότερη απ’ όσο νόμιζες.
Είναι τέτοια που: Αν δεν καταφέρουμε το αδύνατο Δεν έχουμε ελπίδα.
Αν δεν κάνουμε αυτό που κανείς δεν μπορεί να μας ζητήσει Θα χαθούμε.

Οι εχθροί μας περιμένουν να κουραστούμε.
Όταν ο αγώνας είναι στην πιο σκληρή καμπή του.
Οι αγωνιστές έχουν την πιο μεγάλη κούραση.
Οι κουρασμένοι, χάνουν τη μάχη.»

ΜΟΥΣΙΚΗ ΠΡΑΞΗ ΣΤΟΝ ΜΠΡΕΧΤ - Θάνος Μικρούτσικος - Γιάννης Κούτρας (1978)

ΤΟΥΣ ΓΝΩΡΙΖΕ ΚΑΛΥΤΕΡΑ...

Brecht: Οι Ευθυγραμμιζόμενοι (μτφρ. Δ. Τζωρτζόπουλος)

Για να μη χάσει το ψωμί του

Σε καιρούς αυξανόμενης καταπίεσης

Αποφασίζει κάποιος, να μην λέει πια την αλήθεια

Για τα εγκλήματα του καθεστώτος γύρω από τη διατήρηση

Της εκμετάλλευσης, αλλά

Και τα ψέματα του καθεστώτος να μη διαδίδει, δηλαδή

να μην αποκαλύπτει πραγματικά τίποτα, αλλά

Και τίποτα να μην ωραιοποιεί. Αυτός που έτσι ενεργεί

Φαίνεται μόνο να επιβεβαιώνει ξανά πως είναι αποφασισμένος

Και στους καιρούς της αυξανόμενης καταπίεσης

Να μην χάνει το κύρος του, μα στην πραγματικότητα

Είναι βέβαια αποφασισμένος μόνο

Να μην χάνει το ψωμί του. Σίγουρα, αυτή του η απόφαση

Να μην λέει καμιά αναλήθεια, τον εξυπηρετεί σε τούτο:

Από δω και πέρα να αποσιωπά την αλήθεια. Αυτό βέβαια μπορεί

Λίγο μόνο καιρό να κρατήσει. Αλλά και στον

Καιρό αυτό,

Που στη διάρκειά του περιφέρονται στα δημόσια αξιώματα και

Στων εφημερίδων τις συντάξεις

«Αν οι Καρχαρίες ήταν Άνθρωποι» του Μπ. Μπρεχτ

Ιανουαρίου 23, 2014 από seisaxthiablog

Η εκπληκτική αλληγορία του Μπρεχτ, πιο επίκαιρη από ποτέ…

Μπέρτολτ Μπρεχτ: Πέντε δυσκολίες για να γράψει κανείς την αλήθεια

Διαβάστε το on line πατώντας την εικόνα

Κατεβάστε το βιβλίο από εδώ

«Αυτοί που αρπάνε το φαΐ…»

Αρθρογράφος: 

Νίκος Μπογιόπουλος

«Θα έπρεπε να κοιμούνται εκεί που κοιμόμαστε εμείς. Να τρώνε όπως τρώμε εμείς.Πρώτα απ' όλα όμως να δουλεύουν. Έτσι θα μάθουν»

(Ερνεστ Χεμινγουέι - «Για ποιον χτυπά η καμπάνα»).

"Αυτοί που αρπάνε το φαΐ απ' το τραπέζι κηρύχνουν τη λιτότητα"

(Μπ.Μπρεχτ – από το «Γερμανικό Εγχειρίδιο Πολέμου»)

Τα αφιερώνουμε - ολόψυχα - στους σπουδαιοφανείς που πουλούν «μούρη» περί «υπευθυνότητας» απέναντι στους άλλους που εξαναγκάζονται να ζήσουν με τα 500 ευρώ μισθό και με τα 360 ευρώ σύνταξη. Στους μπιστικούς τους που διαδίδουν τον «ρεαλισμό» των Μνημονίων. Στους «ευπατρίδες» των ντόπιων και ξένων «οίκων» που με αναίδεια καλοζωισμένης Αντουανέτας κηρύττουν στους πεινασμένους τον «ορθολογισμό» της «εγκράτειας». Στους «εμβριθείς» κηφήνες που «ψέγουν» τα εκατομμύρια των εργαζομένων και των ανέργων του ιδιωτικού και δημόσιου τομέα γιατί «δεν αντιλαμβάνονται» ότι οι ομαδικές απολύσεις τους και ότι η «διαθεσιμότητά τους» (δηλαδή η απόλυσή τους) συνιστά «πατριωτικό καθήκον», «εξορθολογισμό» και «αναπτυξιακό λίπασμα»!

Ο ΧΕΙΡΟΤΕΡΟΣ ΑΓΡΑΜΜΑΤΟΣ... Μπέρτολντ Μπρεχτ

Διαφωτιστική βία…

(Επενδυτής, 19/10/2013)

Ξεκαθαρίζω εξαρχής: Δεν καταδικάζω τη βία απ’ όπου κι αν προέρχεται. Τουλάχιστον όχι πριν αποσαφηνίσουμε από πού προέρχεται η βία. Η βία υπάρχει πριν το είδος μας κυριαρχήσει στην κορυφή της τροφικής αλυσίδας. Είναι ο όρος ύπαρξης αυτής της αλυσίδας. Και κανένας κρίκος της -ούτε η αόρατη αμοιβάδα ούτε ο τρομερός λέων- διανοήθηκε να αξιολογήσει ηθικά και να απορρίψει τη βία. Η περιγραφή του βιβλικού παραδείσου, όπου τα είδη συνυπήρχαν χωρίς κανένα να διανοηθεί να κατασπαράξει άλλο, έχει ένα αβυσσαλέο κενό: με τι τρέφονταν; Με φωτοσύνθεση;

Πέραν της τροφικής αλυσίδας, δεν χρειάζεται να είναι κανείς αμετανόητος οπαδός του Μαρξ για να καταλάβει ότι η βία ήταν και παραμένει «η μαμή, που από κάθε παλιά κοινωνία, ξεγεννά μια καινούργια». Η Ιστορία είναι μια επαναλαμβανόμενη επιβεβαίωση της παρατήρησης. Σε σημείο ώστε οι ιστορικοί να αποκαλούν «σκοτεινούς αιώνες» τα μακρά διαλείμματα στην εξέλιξη της ανθρωπότητας που χαρακτηρίζονται από ειρηνική «στασιμότητα» και απουσία βίας. Η ίδια η πρόοδος, όσες ηθικές ενστάσεις κι αν έχει κανείς γι’ αυτήν, συντίθεται από απίστευτες ποσότητες βίας -κρατικής, στρατιωτικής, πολιτικής, οικονομικής και κοινωνικής- που ασκήθηκε από και σε εκατομμύρια ανθρώπους.

Δεν χρειάζεται να είναι κανείς μαρξιστής για να το αντιληφθεί αυτό. Αρκεί η στοιχειώδης γνώση της αρχαιοελληνικής μυθοπλασίας, ή μια επαφή με το έργο του Αισχύλου, για να θυμηθεί τον ιδρυτικό μύθο: η Βία μαζί με τον αδελφό της, το Κράτος, υπηρετούν τον Δία και υλοποιούν αδιαμαρτύρητα τη βάναυση εντολή του να καρφώσουν τον «κλέφτη» Προμηθέα στα βράχια του Καυκάσου. Η Βία χαρακτηριστικά βουβή, το Κράτος λαλίλαστο, επιτηρούν τον «εκτελεστή» Ήφαιστο, στον πρόλογο του «Προμηθέα Δεσμώτη» Ο Αισχύλος δεν ήταν ένας προ Μαρξ μαρξιστής. Αποδοκιμάζει τη βία του κυρίαρχου Δία και επιδοκιμάζει τη βία του «κλέφτη» Προμηθέα για να καταγράψει συμβολικά τη συνθήκη της εποχής του. Η βία που ασκούσε ακόμη και το δημοκρατικά διευθυνόμενο κράτος της κλασικής Αθήνας -για να μη σηκώνουν κεφάλι οι δούλοι, για να εφαρμόζονται οι νόμοι που ψήφιζε η συνέλευση των πολιτών, για να εξοστρακίζονται οι ανεπιθύμητοι πολιτικοί, για να συλλέγονται οι φόροι, για να αντιμετωπίζονται οι εχθροί, για να καταπνίγονται οι εξεγέρσεις στις αποικίες- ήταν μια βία αποδεκτή. Το αναγκαίο κακό που διασφάλιζε τις ελευθερίες των πολιτών.

Σε βλέπω, σ’ ακούω

(Επενδυτής, 2/11/2013) 

Την ώρα που πληκτρολογώ αυτά τα γράμματα, αυτές τις φράσεις, όσο κοντοστέκομαι στις λέξεις, σβήνω τη μια και ψάχνω άλλη, ένας γιγαντιαίος σέρβερ που δεν ξέρω πού ακριβώς βρίσκεται -υποθέτω κάπου στη Silicon Valley- καταγράφει κι αποθηκεύει κάθε δισταγμό και κάθε αποφασιστική μου κίνηση. Εφόσον το laptop μου είναι συνεχώς online και κάθε λίγο ανατρέχω στις μηχανές αναζήτησης για να ψάξω μια πληροφορία, να στείλω ή να πάρω ένα μήνυμα, να χαζέψω, να λύσω ένα Sudoku ή να κρυφοκοιτάξω μια τσόντα, ό,τι κάνω με τα μάτια και τα χέρια μεταξύ οθόνης και πληκτρολογίου απομνημονεύεται σε έναν τεράστιο ψηφιακό εγκέφαλο. Δεν είναι βέβαιο ότι οι πληροφορίες που διαθέτει αυτός ο «Μεγάλος Αδελφός» για μένα ή για καθένα από τους 2,5 δισεκατομμύρια χρήστες του Διαδίκτυου θα του είναι ποτέ χρήσιμες. Αλλά έχει όλες τις δυνατότητες να τις χρησιμοποιήσει κάποια στιγμή εις βάρος μου και εις βάρος οποιουδήποτε. Το ίδιο συμβαίνει με τους περίπου 6 δισεκατομμύρια χρήστες κινητών και σταθερών τηλεφώνων, το 85% του παγκόσμιου πληθυσμού, οι συνομιλίες των οποίων μπορούν με τον έναν ή τον άλλο τρόπο να καταγραφούν, να αποθηκευτούν, να απομαγνητοφωνηθούν και να χρησιμοποιηθούν εναντίον τους, αν παραστεί ανάγκη.

Είναι κοινό μυστικό ότι οι ιδιωτικές ή κρατικές υπηρεσίες παροχής ψηφιακών επικοινωνιών έχουν τα τεχνολογικά μέσα να το κάνουν. Έχουν επίσης το νομικό πρόσχημα να το κάνουν, χάρη σε σειρά νομοθετημάτων που θεσπίστηκαν εν ονόματι της δημόσιας ασφάλειας ή της αντιτρομοκρατίας (ιδιαίτερα μετά το χτύπημα στους Δίδυμους Πύργους). Και κατά κανόνα έχουν και τη συναίνεσή μας να το κάνουν. Άλλοτε με τη μορφή της φαρδιάς πλατιάς υπογραφής μας στα συμβόλαια σύνδεσης που υπογράφουμε χωρίς να διαβάσουμε, κι άλλοτε με την αθώα κι ανυποψίαστη συμβολή μας στην «αναβάθμιση» των υπηρεσιών που μας παρέχουν οι μηχανές αναζήτησης, οι εταιρείες εξυπηρέτησης ηλεκτρονικού ταχυδρομείου, οι εταιρείες παροχής λειτουργικών συστημάτων και τα social media.

ΜΠΡΕΧΤ ΓΙΑ ΦΑΣΙΣΜΟ

ΜΠΕΡΤΟΛ ΜΠΡΕΧΤ

«Πέντε δυσκολίες για να γράψει κανείς την αλήθεια»).

«Ο φασισμός είναι μια ιστορική φάση όπου μπήκε τώρα ο καπιταλισμός, κι έτσι είναι κάτι το καινούργιο και παλιό μαζί. Ο καπιταλισμός στις φασιστικές χώρες υπάρχει πια μονάχα σαν φασισμός κι ο φασισμός δεν μπορεί να πολεμηθεί παρά σαν καπιταλισμός στην πιο ωμή και καταπιεστική του μορφή, σαν ο πιο θρασύς κι ο πιο δόλιος καπιταλισμός. 

Πώς, λοιπόν, τώρα να πει κάποιος αντίπαλος του φασισμού την αλήθεια για το φασισμό όταν δε θέλει να πει τίποτα για τον καπιταλισμό, που τον προκαλεί; Πώς να 'χει η αλήθεια αυτή πραχτική σημασία; 

Αυτοί που είναι αντίπαλοι του φασισμού χωρίς να 'ναι αντίπαλοι του καπιταλισμού, αυτοί που παραπονιούνται για τη βαρβαρότητα που αίτια τάχα έχει τη βαρβαρότητα την ίδια, μοιάζουν μ' ανθρώπους που θέλουν το μερτικό τους απ' τ' αρνί χωρίς όμως να σφαχτεί το αρνί. Θέλουν να φάνε το κρέας, να μη δουν όμως τα αίματα. Αυτοί θα ικανοποιηθούν αν ο χασάπης πλύνει τα χέρια του προτού φέρει το κρέας στο τραπέζι. Δεν είναι κατά των σχέσεων ιδιοκτησίας, που προκαλούν τη βαρβαρότητα, παρά μονάχα κατά της βαρβαρότητας, υψώνουν τη φωνή εναντίον της, κι αυτό το κάνουν από χώρες όπου κυριαρχούν οι ίδιες σχέσεις ιδιοκτησίας, όπου όμως οι χασάπηδες πλένουν ακόμα τα χέρια τους προτού φέρουν το κρέας στο τραπέζι.

ΜΙΑ ΔΙΑΚΗΡΥΞΗ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟ ΦΑΣΙΣΜΟ ΔΕ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΕΧΕΙ ΙΧΝΟΣ ΕΙΛΙΚΡΙΝΕΙΑΣ... (Μπέρτολτ Μπρεχτ)

Ένα επίκαιρο απόσπασμα για το φασισμό και την ελευθερία του λόγου που έγραψε ο Μπέρτολτ Μπρεχτ 

ΟΙ ΕΠΙΧΕΙΡΗΣΕΙΣ ΤΟΥ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΥ ΣΕ ΔΙΑΦΟΡΕΣ ΧΩΡΕΣ δε μπορούν πια να ευοδωθούν χωρίς τη χρήση ωμής βίας. Μερικοί πιστεύουν ακόμα ότι μπορούν να ενεργούν έτσι συνέχεια, αλλά μια ματιά στα βιβλία των λογαριασμών τους θα τους πείσει, αργά ή γρήγορα, για το αντίθετο. Είναι μονάχα ζήτημα χρόνου. 

ΜΙΑ ΔΙΑΚΗΡΥΞΗ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟ ΦΑΣΙΣΜΟ ΔΕ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΕΧΕΙ ΙΧΝΟΣ ΕΙΛΙΚΡΙΝΕΙΑΣ, όταν μένουν ανέπαφες οι κοινωνικές καταστάσεις που τον παράγουν σαν φυσική αναγκαιότητα. Όποιος δε θέλει να εγκαταλείψει την ατομική ιδιοκτησία στα μέσα παραγωγής, όχι μονάχα δε θ’ απαλλαγεί από το φασισμό, αλλά θα τον χρειάζεται.

ΜΠΡΕΧΤ ΓΙΑ ΦΑΣΙΣΜΟ

«Ο φασισμός είναι μια ιστορική φάση όπου μπήκε τώρα ο καπιταλισμός, κι έτσι είναι κάτι το καινούργιο και παλιό μαζί. Ο καπιταλισμός στις φασιστικές χώρες υπάρχει πια μονάχα σαν φασισμός κι ο φασισμός δεν μπορεί να πολεμηθεί παρά σαν καπιταλισμός στην πιο ωμή και καταπιεστική του μορφή, σαν ο πιο θρασύς κι ο πιο δόλιος καπιταλισμός. 

Πώς, λοιπόν, τώρα να πει κάποιος αντίπαλος του φασισμού την αλήθεια για το φασισμό όταν δε θέλει να πει τίποτα για τον καπιταλισμό, που τον προκαλεί; Πώς να 'χει η αλήθεια αυτή πραχτική σημασία; 

Αυτοί που είναι αντίπαλοι του φασισμού χωρίς να 'ναι αντίπαλοι του καπιταλισμού, αυτοί που παραπονιούνται για τη βαρβαρότητα που αίτια τάχα έχει τη βαρβαρότητα την ίδια, μοιάζουν μ' ανθρώπους που θέλουν το μερτικό τους απ' τ' αρνί χωρίς όμως να σφαχτεί το αρνί. Θέλουν να φάνε το κρέας, να μη δουν όμως τα αίματα. Αυτοί θα ικανοποιηθούν αν ο χασάπης πλύνει τα χέρια του προτού φέρει το κρέας στο τραπέζι. Δεν είναι κατά των σχέσεων ιδιοκτησίας, που προκαλούν τη βαρβαρότητα, παρά μονάχα κατά της βαρβαρότητας, υψώνουν τη φωνή εναντίον της, κι αυτό το κάνουν από χώρες όπου κυριαρχούν οι ίδιες σχέσεις ιδιοκτησίας, όπου όμως οι χασάπηδες πλένουν ακόμα τα χέρια τους προτού φέρουν το κρέας στο τραπέζι.

Οι φωνακλάδικες διαμαρτυρίες κατά των βαρβαρικών μέτρων μπορεί να 'ναι αποτελεσματικές για λίγο καιρό, όσο δηλαδή οι ακροατές τους πιστεύουν πως στη δικιά τους χώρα δε θα 'ταν ποτέ δυνατό να παρθούν τέτοια μέτρα. Ορισμένες χώρες είναι σε θέση να κρατήσουν τις σχέσεις ιδιοκτησίας τους με λιγότερο βίαια για την ώρα μέσα απ' ό,τι άλλες. Εκεί η δημοκρατία προσφέρει ακόμα τις υπηρεσίες για τις οποίες άλλες χώρες αναγκάζονται να καταφύγουν στη βία, δηλαδή την εξασφάλιση της ιδιοκτησίας στα μέσα παραγωγής. Το μονοπώλιο στα εργοστάσια, στα ορυχεία, στα τσιφλίκια δημιουργεί πάντα βάρβαρες καταστάσεις σ' αυτές τις χώρες είναι όμως λιγότερο ορατές. Η βαρβαρότητα γίνεται ορατή απ' τη στιγμή που το μονοπώλιο δεν μπορεί πια να προστατευτεί παρά μονάχα με την ανοιχτή βία». 

(Μπέρτολτ Μπρεχτ, «Πέντε δυσκολίες για να γράψει κανείς την αλήθεια»).

Φασισμός = Καπιταλισμός

Αρθρογράφος: 

Νίκος Μπογιόπουλος

Παραμονές του Α' Παγκοσμίου Πολέμου η αυτοκρατορία της «Κρουπ», πέρα από τον καθολικό έλεγχο στον τομέα της βαριάς βιομηχανίας που ασκούσαν οι επιχειρήσεις της στο εσωτερικό της Γερμανίας, είχε συνάψει συμφωνίες με τις πολεμικές βιομηχανίες της Αγγλίας και της Γαλλίας. Οι εργάτες που απασχολούσε η δυναστεία στη Γερμανία και στις επιχειρήσεις της στο εξωτερικό ανέρχονταν στους 80.000.

Στο τέλος του πολέμου, οι δουλειές της «Κρουπ» είχαν πάει τόσο καλά που το εργατικό δυναμικό της είχε ανέλθει κοντά στις 170.000 εργάτες...

Ο θησαυρισμός της «Κρουπ» δε σταμάτησε παρά την ήττα της Γερμανίας στον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο. Παρότι η Συνθήκη των Βερσαλλιών απαγόρευε να κατασκευάζονται όπλα στη Γερμανία, η «Κρουπ», που, στο εσωτερικό της Γερμανίας, είχε μετατρέψει την πολεμική της βιομηχανία σε βιομηχανία παραγωγής σιδηροδρομικών και γεωργικών μηχανών, ιατρικών εργαλείων κ.λπ., στο εξωτερικό, όπως σε Σουηδία και Ολλανδία συνέχιζε την παραγωγή όπλων.