Ποιος θυμάται την Οδηγία Μπολκεστάιν; Δήμοι και Περιφέρειες στη μέγγενη της ΕΕ

Παναγιώτης Μαυροειδής

Το 2004, είχε προκαλέσει σοκ η προτεινόμενη «Οδηγία (Directive) Υπηρεσιών» στην ΕΕ, που έγινε γνωστή με το όνομα «Οδηγία Μπολκεστάιν». Μεταξύ των άλλων προέβλεπε ότι στην περίπτωση απασχόλησης εργαζομένων από μια επιχείρηση σε χώρα της ΕΕ, θα επιτρέπεται αυτοί να πληρώνονται όχι με τους όρους αμοιβής που ισχύουν σε αυτή τη χώρα, αλλά με αυτούς που ισχύουν στη χώρα προέλευσης.

Μετά από μεγάλες αντιδράσεις, στην τελική μορφή υιοθέτησης της Οδηγίας το 2006, ο συγκεκριμένος όρος άλλαξε, μέσω προσθήκης κάποιων τροποποιήσεων. Όχι όμως και η ουσία της Οδηγίας η ουσία της οποίας ήταν η θέσπιση κανόνων και απαγορεύσεων έτσι ώστε να διευκολύνεται η «ελευθερία παροχής υπηρεσιών» από τις μεγάλες επιχειρήσεις, σε όλους τους τομείς, χωρίς περιορισμούς και ελέγχους σε ότι αφορά ζητήματα δημόσιου κοινωνικού συμφέροντος, εργατικών δικαιωμάτων ή προστασίας του οικιστικού και ευρύτερου περιβάλλοντος.

Η Business Europe βάζει ορίζει την πολιτική της ΕΕ

Από το 2016 έως σήμερα κύλησε πολύ νερό στο αυλάκι. Η ΕΕ βάθυνε αποφασιστικά ως προς τον κύριο χαρακτήρα της, δηλαδή ως πολιτική και ευρύτερη θεσμική μορφή εξυπηρέτησης των βασικών συμφερόντων του ευρωπαϊκού κεφαλαίου στον «ευρωπαϊκό χώρο», αλλά και σε κάθε κράτος μέλος χωριστά. Στην διαμόρφωση των αποφάσεών της, είναι όλο και πιο ενεργητική η παρέμβαση της Business Europe, που αποτελεί ένα βασικό κανάλι προώθησης των αναγκών των πολυεθνικών επιχειρήσεων,στα ούτως ή άλλως στεγανά κέντρα αποφάσεων της ΕΕ.

Η αποχώρηση των ΗΠΑ από τη Συρία και η σημασία του νέου σκηνικού για την Ελλάδα

Παναγιώτης Μαυροειδής

«Νικήσαμε, φεύγουμε!». Αυτό περίπου είπε ο Τραμπ στις 19 Δεκεμβρίου, ανακοινώνοντας τη σταδιακή στρατιωτική αποχώρηση των ΗΠΑ από την Συρία, «μετά την συντριβή του ISIS». Η αλήθεια είναι ότι οι ΗΠΑ ούτε νίκησαν, ούτε πρόκειται έτσι απλά και σύντομα να φύγουν και να πάψουν να ενεργούν για τα αιματηρά συμφέροντά τους στη Συρία, το Ιράκ και τη Μέση Ανατολή.

Παρόλα αυτά, η απόφαση της κυβέρνησης των ΗΠΑ είναι αρκετά σημαντική και κλονίζει ισχυρά την  εικόνα της «παντοδυναμίας» της ισχυρότερης καπιταλιστικής χώρας του κόσμου. Για να το πούμε απλά, οι Αμερικανοί ηττήθηκαν στη Συρία.

Από τον Μάρτιο του 2011 όταν ξεκίνησαν οι μαζικές ειρηνικές διαδηλώσεις στις πόλεις της Συρίας, με κοινωνικά και δημοκρατικά αιτήματα, έως το Δεκέμβρη του 2018 που οι ΗΠΑ δηλώνουν ότι αποχωρούν από το πολεμικό πεδίο, οι λαοί της Συρίας πέρασαν από φωτιά και σίδηρο.

Ένα πολύπλοκο σκηνικό πολέμου

Πολύ νωρίς οι χρηματοδοτούμενες από πολλές και διαφορετικές πηγές (ΗΠΑ, αραβικές αντιδραστικές χώρες, Τουρκία κλπ) ένοπλες  ομάδες  φανατικών ισλαμιστών πήραν το πάνω χέρι στη δράση κατά του καθεστώτος Άσαντ. Από το κεντρικό Ιράκ ως σχεδόν τη Μεσόγειο, σε μεγάλες πόλεις αλλά και στην ύπαιθρο της Συρίας (αλλά και στο μισό σχεδόν Ιράκ), ο  ISIS κατήγαγε τη μία νίκη μετά την άλλη. Σήμερα, στο στρατιωτικό πεδίο έχει ηττηθεί, χωρίς ωστόσο να έχει εξαφανιστεί.

Η  νίκη του Άσαντ, με την καθοριστική στρατιωτική βοήθεια της Ρωσίας (από τον Σεπτέμβριο του 2015), αλλά και του Ιράν και της Λιβανικής Χεζμπολάχ, είναι αναμφισβήτητη. Όχι μόνο δεν ανατράπηκε, όπως ήταν ο βασικός στόχος ΗΠΑ, Γαλλίας, Τουρκίας και άλλων «προθύμων χωρών», αλλά φαίνεται πλέον πως ειδικά οι πετρομοναρχίες του Κόλπου σπεύδουν να αναγνωρίσουν τη νίκη του, με το νου τους φυσικά στα κέρδη από την μεταπολεμική «ανοικοδόμηση». Ήδη το Μπαχρέιν άνοιξε και πάλι την πρεσβεία του, ενώ και η Σαουδική Αραβία δήλωσε ότι η Συρία μπορεί να επιστρέψει στον Αραβικό Σύνδεσμο.

Σαδισμός αλά ΣΥΡΙΖΑ: Μας τελείωσαν και πρέπει να πανηγυρίσουμε!

του Παναγιώτη Μαυροειδή

Αν δούμε τα «μνημόνια» ως ένα κινηματογραφικό έργο, αυτό έχει μία αρχή με κάποια δεδομένα, μια εξέλιξη της υπόθεσης και μια κορύφωση στο τέλος, όπου πλέον τα δεδομένα είναι διαφορετικά. Φανταστείτε για παράδειγμα μια υπόθεση όπου ένας serial killer εξοντώνει διαδοχικά μέχρι ενός τα μέλη μιας οικογένειας. Φανταστείτε τώρα
στο τέλος του έργου ο ιδιοκτήτης του κινηματογράφου να στήνει παράσταση επί της οθόνης, καλώντας τους εμβρόντητους θεατές να πανηγυρίσουν για το τέλος του έργου!
Ωστόσο, τα «μνημόνια” δεν ηταν κινηματογραφικό έργο με φανταστική υπόθεση αλλά ένα ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ ΚΑΙ ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ με συγκεκριμένη αφετηρία και συγκεκριμένους ταξικούς στόχους. Έτσι, σήμερα, με μια συρρικνωμένη οικονομία κατά 25%, παράλληλα έχουμε:
1.Στην αφετηρία, του προγράμματος (2009), το εξωτερικό  χρέος ήταν  περίπου 300 δις και 127% του ΑΕΠ και σήμερα είναι 322 δις και 180% του ΑΕΠ.
2.Ισως ακόμη πιο σημαντικό είναι ότι, το χρέος αυτό,το 2010 ήταν βασικά προς ιδιώτες τοκογλύφους καθε είδους (Γερμανικές και Γαλλικές τράπεζες, άλλοι χρηματοπιστωτικοι γύπες κλπ), ενώ σήμερα είναι προς θεσμικούς μηχανισμούς ή κράτη της ΕΕ με επαχθέστερους νομικούς όρους.
3.Η ανεργία το 2009 ήταν σχεδόν 9,5% και 465.000 άνεργοι και σήμερα είναι περίπου 20% και περίπου 1.000.000 άνεργοι (στην ουσία πολλοί περισσότεροι) Αυτό σημαίνει, αφενός οτι λείπει δουλειά και εισόδημα, περίπου από μισό εκατομμύριο περισσότερους και αφετέρου, αυτοί που δουλεύουν έχουν μειωμένη διαπραγματευτική δυνατότητα.

Η απειλή του εθνικισμού σήμερα (καπιταλισμός και έθνος/κράτος)

Παναγιώτης Μαυροειδής

H μαζικότητα των συλλαλητηρίων για το Μακεδονικό και κυρίως η κυριαρχία σε αυτά ακραίων εθνικιστικών, στρατοκρατικών φιλοπόλεμων, ακόμη και φασιστικών συνθημάτων, προκαλεί συζήτηση και ανησυχία. Ακόμη και διαιρέσεις στην αντικαπιταλιστική και κομμουνιστική Αριστερά και ευρύτερα σε μαχόμενες δυνάμεις.

Πρέπει να επισημανθεί εξ αρχής η τάση σύνδεσης του αστικού αντιδραστικού εθνικισμού τόσο με τον φασισμό, όσο και με την θρησκεία κάθε μορφής και χρώματος. Κοινό στοιχείο μεταξύ των άλλων η ανορθολογική βάση τους, καθώς τείνουν να αναγάγουν ένα έθνος ή μια θρησκεία ως ανώτερη άλλων (ορισμένες φορές και ως περιούσιων και μοναδικών).
Η διάσταση αυτή αναδεικνύει και τη βάση καθολικής αντίθεσης των κομμουνιστών προς τον εθνικισμό από θέσεις εργατικού διεθνισμού και προοπτικής σοσιαλιστικής ενοποίησης της ανθρωπότητας.

Ωστόσο, εδώ ακριβώς είναι που πρέπει να γίνει και η διάκριση: Οι κομμουνιστές δεν ταυτίζουν την αίσθηση της χωριστής εθνικής ταυτότητας ή και της αγάπης για την πατρίδα και τον τόπο ζωής και πάλης των λαών, με τον εθνικισμό ως ιδεολογία αναγόρευσης του κάθε έθνους ως βασική και ανώτερη αξία και ως εκ τούτου ανάπτυξης της από θέσεις υπεροχής και ανταγωνισμού σε βάρος των υπολοίπων εθνών. Η διάσταση αυτή του εθνικισμού, είναι στενά συνδεδεμένη με τη δράση των καπιταλιστικών εθνών/κρατών και τον ανταγωνισμό μεταξύ τους.

Το ΚΚΕ και οι «δίκες της Μόσχας»

Παναγιώτης Μαυροειδής 

Σημείωση ΡΕΣΑΛΤΟ: 

Στο χθεσινό μας κείμενο («Οι αντικομουνιστικές παραχαράξεις της φαιάς προπαγάνδας…»)επισημαίναμε: 

«Στην αρχή ταύτιζαν τα εγκλήματα του σταλινισμού με τον κομμουνισμό και κατ’ επέκταση το ΦΑΣΙΣΜΟ με τον ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΜΟ: Αυτό ήταν το ιστορικό δώρο που παρείχε ο σταλινισμός στην καπιταλιστική κακουργία…». 

Το παρακάτω κείμενο του Παναγιώτη Μαυροειδή συγκεκριμενοποιεί αυτό το «ιστορικό δώρο»: 

Ο Ριζοσπάστης επιχείρησε να απαντήσει*, ως όφειλε, στην γελοία κατηγορία ταύτισης ναζισμού και κομμουνισμού. 

Απέτυχε ωστόσο τελείως! 

Η εφημερίδα της ΚΕ του ΚΚΕ

δεσμευμένη από την πάση θυσία υπεράσπιση του «υπαρκτού», εξακολουθεί να επιμείνει στην ίδια γραμμή ταύτισης της αριστερής κομμουνιστικής κριτικής στην οικοδόμηση του ιδιότυπου εκμεταλλευτικού και αυταρχικού καθεστώτος αναίρεσης της Οκτωβριανής Επανάστασης και των καταχτήσεων της, με τον …ναζισμό, ακολουθώντας ακριβώς τη μεθοδολογία του Στάλιν στη ματωμένη δεκαετία του 1930. 

Γράφει ο Ριζοσπάστης: 

«Επομένως, ανεξάρτητα από τις υπερβολές στις διώξεις της περιόδου 1936 – 1938, η σοβιετική εξουσία στην ουσία απαντούσε στις αντικαθεστωτικές πράξεις, μιας και οι σκοποί των αντιφρονούντων και του γερμανικού ιμπεριαλισμού συνέκλιναν και μια αντεπαναστατική δραστηριότητα την περίοδο που η Σοβιετική Ενωση θα δεχόταν επίθεση θα μπορούσε να αποβεί καταστροφική». 

Ας έχουμε μια συναίσθηση για το τι μιλάμε και ποιες είναι οι «υπερβολές»: 

• Από τους 1.966 σύνεδρους που συμμετείχαν το 1934 στο 17ο Συνέδριο του ΚΚΣΕ, οι 1.108 εκτελέστηκαν μέχρι το 1938, 

• Από τα 139 μέλη της Κεντρικής Επιτροπής που εξελέγησαν, εκτελέστηκαν στη συνέχεια τα 98. 

• Οι Ζινόβιεφ, Κάμενεφ, Πιατάκοφ, Ράντεκ και άλλοι κομμουνιστές κατηγορήθηκαν ως πράκτορες της Γκεστάπο και τουφεκίστηκαν. Το ίδιο έγινε με τους Μπουχάριν, Ρίκοφ και άλλους. Ο Τόμσκι αυτοκτόνησε το 1936 και ο Ορτζονικίτζε αυτοκτόνησε το 1937. 

• Από τα 26 τακτικά μέλη της Κ.Ε. του 10ου συνεδρίου (δηλαδή της τελευταίας Κ.Ε. όπου συμμετείχε ο Λένιν), τα 17 εκτελέστηκαν ή δολοφονήθηκαν. 

• Από τα 10 τακτικά μέλη του Π.Γ. του 1922 (δηλαδή από την καθοδηγητική ομάδα που διεξήγε το νικηφόρο εμφύλιο), εκτελέστηκαν τα 6. 

• Από τα 31 στελέχη που αναδείχτηκαν στο Π.Γ. μεταξύ 1919 και 1935, οι 20 εκτελέστηκαν. 

Η Έφη Αχτσιόγλου και ο παρκαδόρος Πολιτικός Μηχανικός

Του Παναγιώτη Μαυροειδή

Τη νέα Υπουργό Εργασίας Έφη Αχτσιόγλου, δεν τη γνωρίζω. Από μια άποψη χαίρομαι: Δεν ανήκει στην κατηγορία αυτών που γνώριζα, γνωρίζω, αλλά ντρέπομαι να το πω.

Υπουργός Εργασίας λοιπόν, στα 31 της χρόνια. Από μια άποψη, το θέμα πουλάει: «Ο Τσίπρας έβαλε στην κυβέρνηση ένα νέο άνθρωπο και μάλιστα γυναίκα, σπάζοντας τις επετηρίδες».

Διαβάζουμε στο βιογραφικό της ότι τέλειωσε λέει τη Νομική, μετά πήρε  μεταπτυχιακό και  διδακτορικό δίπλωμα. Ας τα μετρήσουμε όπως ο Τσάκωνας στην αθάνατη ταινία «Μάθε παιδί μου γράμματα»:

• 4 χρόνια προπτυχιακές σπουδές, 18 ως 22
• 2 χρόνια (συνήθως) μεταπτυχιακές σπουδές, 22 ως 24
• 4 χρόνια (συνήθως) για το διδακτορικό, 24 ως 28

Κάπως έτσι πάνε τα πράγματα για ένα άριστο, που δεν καθυστερεί πουθενά και δεν έχει κενά στην πορεία του (πχ βγάζοντας όλη την ερευνητική εργασία του καθηγητή του σαν σκλαβάκι ή κουβαλώντας τους καφέδες του).

Τι έκανε λοιπόν η Έφη από τα 28 έως τα 31;

Όλο περηφάνια στο βιογραφικό της, αναφέρεται ότι σε τρία μόλις χρόνια:

• Διατέλεσε μέλος της  Διοίκησης  του ΟΑΕΔ
• Διατέλεσε μέλος της  Διοίκησης    του ΑΣΕΠ
• Έγινε Διευθύντρια του Πολιτικού Γραφείου του Υπουργού Εργασίας
• Ήταν υπεύθυνη για τη διαπραγμάτευση της Ελληνικής Κυβέρνησης με τους Θεσμούς σε ζητήματα σχετικά με την αγορά εργασίας και κοινωνικής ασφάλισης.
• Εργάστηκε στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο
• Δούλεψε επίσης στον Τομέα Αστικού Δικαίου, Πολιτικής Δικονομίας και Εργατικού Δικαίου του Τμήματος Νομικής του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης. Διατέλεσε ερευνήτρια στο Κέντρο Διεθνούς και Ευρωπαϊκού Οικονομικού Δικαίου.

Επαναλαμβάνουμε για να γίνει κατανοητό: όλα αυτά σε τρία χρόνια.

Μα καλά, πως και δεν έπεσε ο ΣΥΡΙΖΑ;

Παναγιώτης Μαυροειδής

Το εκλογικό αποτέλεσμα πράγματι εντυπωσιάζει. Μετά από την προσυπογραφή του Τρίτου Πεντακομματικού Μνημονίου, την εν μια νυκτί μετατροπή του ΟΧΙ σε ΝΑΙ, τις εκατοντάδες αποχωρήσεις μελών και επιφανέστατων στελεχών, ο ΣΥΡΙΖΑ έμεινε εκλογικάαλώβητος.

Ποιοι θα ήταν όμως οι δρόμοι της εκλογικής πτώσης του  ΣΥΡΙΖΑ;

Συνοπτικά θα λέγαμε ότι ο κόσμος πίσω δε θέλει με τίποτα να γυρίσει, αλλά  και μπροστά δε βλέπει δρόμο.

Η ψήφος στο ΣΥΡΙΖΑ αυτό συμπυκνώνει: Στασιμότητα, αναμονή, κόπωση. Ο  ΣΥΡΙΖΑ εκλογικά νίκησε, πολιτικά έχει ηττηθεί. Δεν αντιπροσωπεύει πλέον την ελπίδα για το καλύτερα, αλλά το φόβο για το χειρότερο.

Ο συνηθισμένος τρόπος καταδίκης της κυβερνητικής πολιτικής, θα ήταν να υπάρξει μαζική μετακίνηση προς την ορατή εναλλακτική λύση της μεταπολίτευσης, δηλαδή τη ΝΔ. Είναι το πλέον συνηθισμένο σε όλες τις εναλλαγές στο πλαίσιο της δικομματικής αντιπαράθεσης στο τυπικό κοινοβουλευτικό σύστημα.

Τι θα λέγαμε αλήθεια τότε; «Συντριπτική η έκφραση της λαϊκής δυσαρέσκειας, άσχετα από τον αρνητικό και λαθεμένο τρόπο που εκφράζεται».

Εντός εκτός (ευρώ) και επί τα αυτά (ΕΕ) ή ρήξη για την ανατροπή;

Παναγιώτης Μαυροειδής Όταν τέθηκε το ερώτημα του δημοψηφίσματος ΝΑΙ ή ΟΧΙ στις προτάσεις των δανειστών και της ευρωζώνης, ούρλιαξαν οι ευρωκράτορες και οι ντόπιοι μνημονιακοί βρυκόλακες, ότι τυχόν ΟΧΙ θα σήμαινε Έξοδο από Ευρωζώνη και ΕΕ. Με ένα συντριπτικό 61,5% ο ελληνικός λαός απάντησε: ΟΧΙ, έστω και με ΕΞΟΔΟ, με συναίσθηση των κινδύνων, χωρίς να τους αγνοεί ή να πιστεύει κανείς ότι δεν τον απασχολούν. Τρόμαξαν οι πάντες με το αποτέλεσμα. Ίσως περισσότερο οι άνθρωποι του ΣΥΡΙΖΑ που το εισηγήθηκαν, καθώς το είχαν φανταστεί ως παίγνιο διαπραγμάτευσης και χειρισμού των διαθέσεων. Τι έδειξε αυτό το ΟΧΙ; Ότι ο κόσμος δε φοβάται τόσο όσο οι ηγεσίες της διαχειριστικής αριστεράς -κυβερνώσας ή μη- «φοβούνται» δήθεν, ότι φοβάται, ψάχνοντας για το δικό τους άλλοθι. Ειδικά ο κόσμος που είναι χωρίς …ευρώ, δηλαδή ο εργατικός και λαϊκός κόσμος δε φοβάται την έξοδο, παρότι τον φοβερίζει διαρκώς η ίδια η αριστερά! Αντίθετα, συνειδητοποιεί πως είναι όρος για μια ζωή χωρίς μνημόνια, λιτότητα, εργασιακή βαρβαρότητα, γενική εμπορευματοποίηση των πάντων και ακρωτηριασμό της δημοκρατίας. Ή, σε κάθε περίπτωση, διαπιστώνει ότι ακόμη και σε μια μετριοπαθή προσπάθεια αντίστασης σε όλα αυτά συναντά απέναντί του το οικοδόμημα της ευρωζώνης και της ΕΕ. Λέει ο μνημονιακός και με τη βούλα πλέον ΣΥΡΙΖΑ: "Αν φύγουμε από το ευρώ, θα έχουμε μνημόνιο με δραχμή ή πλήρη εξαφάνιση μισθών και συντάξεων". Συμπληρώνει το ΚΚΕ, με την υποτιθέμενη συνηγορία του διαχρονικού αντι-ΕΕ copyright: «αν φύγουμε τώρα από το ευρώ, όλα θα είναι χειρότερα»

Και αν φεύγαμε από την ευρωζώνη;

Παναγιώτης Μαυροειδής

«Μας οδηγούν (σ.σ. ο ΣΥΡΙΖΑ) σε σύγκρουση με τους εταίρους, σε χρεοκοπία, σεέξοδο από το ευρώ» (…) Η Ελλάδα έχει δύο δρόμους: Ή θα παραμερίσει την πολιτική αβεβαιότητα και θα πάει στην ανάπτυξη ή θα κατρακυλήσει στο χείλος της χρεοκοπίας (…) Το λένε οι δικοί τους, πως δεν μπορείς να ζητάς τα λεφτά της Ευρωπαϊκής Ένωσης και να μην ακολουθείς τους κανόνες της» (Αντώνης Σαμαράς, ομιλία στο Αγρίνιο)

«Θα πρέπει να είμαστε παρανοϊκοί για να θέλουμε να βγούμε από την ευρωζώνη. Δεν έχουμε ούτε κρυφή ατζέντα, ούτε plan B (…) Κανένα δημοψήφισμα, κανένα δίλημμα, να τελειώνουμε με αυτά: το πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης είναι επαρκώς κοστολογημένο ώστε με δικούς μας πόρους, μπορούμε να χρηματοδοτήσουμε το απαιτούμενο κόστος για την αντιμετώπιση της ανθρωπιστικής κρίσης σε περιβάλλον δημοσιονομικής ισορροπίας». (Αλέξης Τσίπρας, συνέντευξη στο STAR)

Απίστευτος συναγωνισμός αποκήρυξης κάθε προοπτική απελευθέρωσης και αποτίναξης της άθλιας επιτροπείας και της υποταγής στο κέντρο της νεοφιλελεύθερης αντεργατικής επίθεσης!

Σε αυτές τις συνθήκες ωστόσο, εξακολουθεί να υπάρχει ένα 35-40% στην Ελλάδας- άνθρωποι ‘’παρανοϊκοί’’ ως φαίνεται- που ζητούν έξοδο από την ευρωζώνη, ενώ δεν θεωρούν την παραμονή στην ΕΕ κατάχτηση.

Πόσα πήραμε από τρόικα και πού πήγαν;

Αρθρογράφος: 

Παναγιώτης Μαυροειδής

Πόσα πήραμε από τρόικα και πού πήγαν;

Παναγιώτης Μαυροειδής

 

Από ΔΝΤ και EFSF πήραμε συνολικά 219 δις ευρώ.

Από αυτά:

τα 48.2 δις πήγαν στην ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών

τα 11,3 δις στην επαναγορά χρέους (buy back)

τα 29,7 δις στο PSI

 

και

 

τα 122,2 δις σε κατόχους ομολόγων που έληγαν, (δηλαδή σε ιδιώτες, που πλέον μετά το PSI είναι ελάχιστοι, και κυρίως στην ΕΚΤ).

 

Από τα 219 δις, δηλαδή, μόνο τα 7,6 δις πήγαν σε μισθούς και συντάξεις και γενικά στον  προυπολογισμό, καλύπτοντας ελλείμματα περίπου 2 δις ετησίως, ήτοι κατά μέσο όρο 1% του ΑΕΠ. 

 

Ενώ με αυτά πληρώσαμε για  τόκους 48.171 δις και για χρεολύσια 74.056 δις. Όταν οι τόκοι κοντεύουν να φτάσουν τα χρεολύσια, δικαιούμαστε να μιλάμε για τοκογλυφία; 

 

Ω!, πόσο ωραία αφεθήκαμε και αφηνόμαστε στο δούλεμα;

Υ.Γ. ΠΗΓΗ

Η διαδρομή του νέου δανεικού χρήματος από τότε μέχρι και σήμερα, από μόνη της είναι ένας καθρέφτης που αλλάζει εικόνα ανάλογα με το πως τον κοιτάζει κανείς. 

 

aristeroblog.gr

Όταν τα ‘’πεισματάρικα’’ ερωτήματα κατατρέχουν το ΚΚΕ…Mια αναγκαία απάντηση στον 902.gr

Submitted by aristeroblog on Thu, 2013-03-07 19:02

Printer-friendly version

Παναγιώτης Μαυροειδής

Στην ιστοσελίδα 902.gr δημοσιεύτηκε ανυπόγραφο σχόλιο-απάντηση στο άρθρο του ΠΡΙΝ με τίτλο ‘’ΚΚΕ και καπιταλιστική κρίση’’. Το άρθρο  στο ΠΡΙΝ ηλεκτρονικά μπορείτε να το διαβάσετε εδώ.   Το ύφος και το περιεχόμενο της απάντησης, δείχνουν ότι το ΚΚΕ, βρίσκεται  πολύ μακριά από την ανάγκη του διαλόγου μεταξύ των κομμουνιστών.

Δεν ανήκουμε, σε αντίθεση με πολλούς υπερασπιστές, των εκάστοτε, αν και αντιτιθέμενων πολιτικών του ΚΚΕ, σε αυτούς που πιστεύουν πως ‘’πάντα, σωστά τα λέμε, τα γράφουμε και τα κάνουμε’’.

Eπειδή δεν φοβόμαστε ούτε να κριθούμε για ανεπάρκειες, μονομέρειες και λάθη, ούτε να κάνουμε και οι ίδιοι την αυτοκριτική μας, τολμούμε να περπατάμε και πιο πέρα από τις σιγουράτζες των τσιτάτων ‘’για να έχουμε το κεφάλι μας ήσυχο’’.

Ανταποκρινόμενοι καλόπιστα στις αιτιάσεις του επικριτή μας, θα ξεκινήσουμε την συζήτηση ανάποδα: Όχι υπερασπίζοντας το άρθρο στο ΠΡΙΝ, αλλά επεκτείνοντας τη συλλογιστική του.

Έχουμε και λέμε λοιπόν.

Αλήθεια, όταν τίθεται το ερώτημα ‘’ποια η στάση των κομμουνιστών απέναντι στην κυβέρνηση;’’, που πάει ο νους του σχολιαστή του 902.gr πρωτίστως; Στην φαντασιακή κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ, στην ‘’δημοκρατική κυβέρνηση’’ του ΚΚΕ το 1978, στην  αντιμονοπωλιακή αντιιμπεριαλιστική κυβέρνηση του 15^ου συνεδρίου του ΚΚΕ, στην επαναστατική κυβέρνηση του αύριο;

Εάν πηγαίνει  πρωτίστως στα παραπάνω, πρόκειται για ομολογία προκαταβολικής αποτυχίας και πλήρους απόσπασης από την πραγματικότητα και των τρομακτικών απαιτήσεων του κόσμου.

Η γόνιμη συζήτηση για όλα αυτά,  θα είναι ατελέσφορη, αν δε γίνεται πάνω στο έδαφος και στο ερώτημα της οργάνωσης του κόσμου και του αγώνα του, με στόχο την ανατροπή της σημερινής τροϊκανής κυβέρνησης και κάθε αστικής κυβέρνησης που ληστεύει τον λαό, σε συνθήκες καπιταλιστικής κρίσης.

Εννέα (9)+ένα (1) ερωτήματα για την πολιτική της κομμουνιστικής αριστεράς

Παναγιώτης Μαυροειδής

Ας τα θέσουμε λοιπόν συνοπτικά, ίσως απλουστευμένα, αλλά και με την απαραίτητα σαφήνεια που απαιτεί η κρισιμότητα της κατάστασης και οι προβληματισμοί μέσα στον αριστερό κόσμο και σε αγωνιστές του λαϊκού κινήματος.

Ερώτημα Πρώτο: Καταργούμε τα Μνημόνια και Διαπραγματευόμαστε τις Δανειακές Συνθήκες για το Χρέος;

Μα τι είναι τα Μνημόνια; Είναι ένα πρόγραμμα κοινωνικών οικονομικών τομών απόλυτα αντιλαϊκών και βεβαίως αντιδημοκρατικών, που ορίζουν μεταξύ των άλλων, το πώς  θα εξυπηρετηθεί, θα υλοποιηθεί  η αποπληρωμή του χρέους και θα παραδοθούν όλα στους δανειστές.

Το να πει κανείς ‘’καταργώ την υλοποίηση της πληρωμής του χρέους, αλλά διαπραγματεύομαι τον τρόπο, τον χρόνο και το ποσοστό  πληρωμής του χρέους’’, είναι εντελώς παράλογο. Ειδικά μάλιστα με τη δέσμευση  ότι ‘’δεν θα υπάρξουν μονομερείς ενέργειες’’! Είναι σα να λες ‘’φεύγουν οι  αμερικάνικες βάσεις που μένουν’’, για όσους θυμούνται τον αθάνατο Ανδρέα…

Κοροϊδεύουμε αλήθεια  τους κουτόφραγκους ή αποκοιμίζουμε τον ελληνικό λαό;

Συνεπώς…

Επειδή θέλουμε να ζήσουν οι εργαζόμενοι και οι άνεργοι, παλεύουμε για την ΔΙΑΓΡΑΦΗ ΤΟΥ ΧΡΕΟΥΣ, άρα ΚΑΤΑΡΓΟΥΜΕ ΜΟΝΟΜΕΡΩΣ τα ΜΝΗΜΟΝΙΑ και ΤΙΣ ΔΑΝΕΙΑΚΕΣ ΣΥΜΒΑΣΕΙΣ της υποδούλωσης και τις αντεργατικές πολιτικές που συνεπιφέρουν