Η Σεξουαλική Διαπαιδαγώγηση στα σχολεία. Οι Στόχοι και οι Συνέπειες - Ευγενία Σαρηγιαννίδη

Η Σεξουαλική Διαπαιδαγώγηση στα σχολεία.

 Οι Στόχοι και οι Συνέπειες 

Ευγενία Σαρηγιαννίδη

Διάλεξη με αντικείμενο τα Εργαστήρια Δεξιοτήτων στην Εκπαίδευση, τμήμα των οποίων είναι και η σεξουαλικη διαπαιδαγώγηση. Τι ισχύει αναφορικά με το συγκεκριμένο ζήτημα; 

Πρόκειται άραγε για κατήχηση στις αξίες μιας νέας θρησκείας; Ποιοι οι απώτεροι στόχοι;

 Διευκρινίστηκαν ορισμένα αμφιλεγόμενα ζητήματα αναφορικά με την υπέρ και παραπληροφόρηση που επικρατεί στο δημόσιο διάλογο που έχει ανοίξει περί του θέματος. Τρόποι αντιμετώπισης που προάγουν την σύμπνοια μεταξύ διαφόρων κοινωνικών ομάδων που αντιστέκονται, όπως οι γονείς και οι εκπαιδευτικοί.

Ε. Σαρηγιαννίδη: Πώς χειραγωγείται η κοινωνία - "Η λογική ως κίνηση αντίστασης"

Η ψυχολόγος και επιστημονική διευθύντρια του δικτύου Psy-Counsellors Ευγενία Σαρηγιαννίδη αναλύει στο Viewpoint το ζήτημα της ταυτότητας και πώς η δημόσια συζήτηση για αυτό το θέμα χρησιμοποιείται για την χειραγώγηση και τον κατακερματισμό της κοινωνίας.

 Συζητά επίσης τον κεντρικό ρόλο της γλώσσας στη δομή της σκέψης μας και το πώς τα σύγχρονα κινήματα στη δύση παίρνουν τα χαρακτηριστικά θρησκείας. Ποια είναι τα πολιτισμικά μας εργαλεία για να διατηρήσουμε τη συνοχή της σκέψης και της κοινωνίας μας; Πώς φτάσαμε να μιλάμε για την επανάσταση του αυτονόητου; 

ΠΗΓΗ:https://youtu.be/kABdeUzIpjo?si=ErZunufaMOh9lzuP
Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com

Η ψηφιακή αποβλάκωση: μια μαζική παιδοκτονία

Μετάφραση, Προσαρμογή στα Ελληνικά και Επιμέλεια, Γιάννης Παπαμιχαήλ, τ. Καθηγητής Εκπαιδευτικής Ψυχολογίας Παντείου Πανεπιστημίου.

Για τους περισσότερους ανθρώπους η χρήση οθονών είναι κομμάτι της καθημερινότητας τους. Αποτελεί συχνά την «παρέα τους», το περιβάλλον μέσα από το οποίο αλληλεπιδρούν, ψυχαγωγούνται, εργάζονται, επικοινωνούν, διασκεδάζουν στα πλαίσια της κατοικιδιοποιημένης συνθήκης της καθημερινής τους ζωής.

Τι συμβαίνει όμως όταν αυτή η συνθήκη καθημερινής ζωής αφορά παιδιά προσχολικής ή πρώτης σχολικής ηλικίας; Ποιες οι συνέπειες στην ψυχοδιανοητική και σωματική τους ανάπτυξη; Ποιες οι επιρροές της πολλαπλής χρήσης οθονών στην προεφηβεία και την εφηβεία; Πόσο θα έχουν αλλάξει τα παιδιά του παρόντος ως ενήλικες του μέλλοντος μέσα από την συστηματική αλληλεπίδρασή τους με τα κινητά, τα ταμπλετ, τους υπολογιστές και τις smart τηλεοράσεις;

Είναι πλέον ευκόλως εμπειρικά διαπιστώσιμη, ακόμα και στην ελληνική πραγματικότητα, η έντονη ενασχόληση των παιδιών με τις οθόνες. Όπως πληροφορούμαστε συζητώντας με ψυχολόγους που ασκούν κλινικό έργο, ένα από τα συχνότερα ζητήματα που φέρνει τους γονείς στην πόρτα ενός ειδικού ψυχολόγου για βοήθεια είναι α) η αδυναμία των γονέων να αποσπάσουν τα παιδιά τους από τις οθόνες, β) οι δυσκολίες στην οριοθέτηση των παιδικών συμπεριφορών και απαιτήσεων. Συνδυάζοντας τα δυο συχνότερα αιτήματα για υποστήριξη και συμβουλευτική θα λέγαμε πως οι σημερινοί γονείς δυσκολεύονται να οριοθετήσουν την χρήση, από την πλευρά των παιδιών τους, των κινητών και των τάμπλετ (σε επίπεδο ωρών χρήσης, περιεχομένου κλπ).

Δυστυχώς, η μη χρήση οθονών από τα παιδιά σε καθημερινή βάση αποτελεί στις μέρες μας μια εξαιρετικά σπάνια συνθήκη για τις περισσότερες οικογένειες. Βεβαίως, να σημειώσουμε πως τα παιδιά δεν βρέθηκαν από μόνα τους μπροστά σε οθόνες. Η ευκολία της «οθόνης – νταντάς» αυτοπαγίδευσε πολλούς γονείς, οι οποίοι στην προσπάθεια τους να απασχολήσουν εύκολα, γρήγορα και με «ασφάλεια» τα παιδιά, τους έδωσαν πρόσβαση σε έναν αχανή κόσμο, γεμάτο παιχνιδιάρικες, πολύχρωμες «παιδικές σειρήνες» που τα καλεί «να μην αφήσουν δευτερόλεπτο το κινητό από τα χέρια τους»…

Ούτε ο Μυστικός Δείπνος δεν γλίτωσε από τους ταλιμπάν της woke κουλτούρας!

Λ

ΣΑΡΗΓΙΑΝΝΙΔΗ ΕΥΓΕΝΙΑ

«Σκεφτόμαστε όλους τους Χριστιανούς σε όλες τις ηπείρους που έχουν πληγωθεί από αυτές τις σκηνές», αναφέρει η ανακοίνωση της Γαλλικής Καθολικής Εκκλησίας, αναφερόμενο στο δρώμενο στην Τελετή Έναρξης των Ολυμπιακών, όπου trans χορεύτριες πραγματοποίησαν αναπαράσταση του Μυστικού Δείπνου, με βάση τον φημισμένο πίνακα του Λεονάρντο Ντα Βίντσι.

Για «χλευασμό του Χριστιανισμού» έκανε λόγο η Γαλλική Επισκοπική Διάσκεψη, ενώ το ζήτημα έχει προκαλέσει και πολιτικές αντιδράσεις στην Γαλλία. «Θα τολμούσαν ποτέ να κοροϊδέψουν το Ισλάμ με τέτοιο τρόπο; Αυτή η βαθιά λαϊκιστική και μεταμοντέρνα κοινωνία ξέρει ποιος είναι ο εχθρός της και θα πρέπει να τους πιστέψουμε», ανέφερε ο Αμερικανός προκαθήμενος της Καθολικής Εκκλησίας Robert Barron, με τον Έλον Μασκ να δηλώνει διατεθειμένος ακόμα και να… μεταναστεύσει στον Άρη μετά την παρακολούθηση της Τελετής, την οποία πολλοί χαρακτήρισαν ως μία «κακόγουστη επίδειξη της woke κουλτούρας». Ας σημειωθεί πως η ίδια η Διεθνής Ολυμπιακή Επιτροπή απέσυρε το βίντεο με την επίμαχη αναπαράσταση.

Όλα ξεκίνησαν από την αρχική διδασκαλία του “πολιτικά ορθού”: Να υποπτεύονται οι άνθρωποι οτιδήποτε έρχεται από το παρελθόν και την ιστορία των κοινωνιών. Πλέον βρισκόμαστε στη δεύτερη φάση, σε μια περίοδο παραληρήματος, όπου το πολιτικό γυρνάει –θα τολμούσαμε να ισχυριστούμε– στο ψυχιατρικό. Επιχειρώντας να περιγράψουμε το εσωτερικό περιεχόμενο του παραληρήματος, θα σημειώναμε πως εκφράζεται μέσα από δύο εσωτερικούς λόγους-αντικείμενα. Πιο αναλυτικά, το πολιτικά ορθό στηρίζεται σε δύο βιολογικές παραμέτρους-πυλώνες που τις χρησιμοποιεί ρατσιστικά και σεξιστικά αντιστοίχως, αναστρέφοντάς τες. Το πρώτο αφορά έναν νεοφυλετισμό, έμμονη ιδέα το δέρμα: Να κατηγορηθεί η λευκότητα (whiteness) στο όνομα μιας “μαύρης ανωτερότητας”. Με άλλα λόγια, πρόκειται για έναν ρατσιστικό “αντιρατσισμό”.


Το δεύτερο αφορά έναν “πολιτικά ορθό” παραισθησιόπληκτο νεοφεμινισμό. Το ανδρικό φύλο κατηγορείται. Η ετεροαιχμαλωσία (heterocaptivity στην αμερικανική φεμινιστική διάλεκτο, δηλαδή η αιχμαλωσία από την ετερότητα στο πεδίο του φύλου), συνδέεται με ένα είδος έκδηλης μισανδρίας (αντιπάθειας για το αντρικό φύλο από τον νεοφεμινισμό). Η ιδέα συνυφαίνεται με την συμπληρωματική της ιδέα ότι η διάκριση αρσενικού-θηλυκού δεν αντιστοιχεί σε τίποτα. Το σύνολο των παραπάνω αναδεικνύει την απόλυτη δαιμονοποίηση του συνδυασμού: Ντόπιος-Λευκός-Ετεροφυλόφιλος Άνδρας. Τώρα μπήκε στο στόχαστρο και θρησκευτικό σύμβολο.

Εσείς από ποια ψυχική διαταραχή πάσχετε; – Παιδιά και έφηβοι στο στόχαστρο!

Ευγενία Σαρηγιαννίδη *

Τα διαγνωστικά εργαλεία ICD και DSM υπόκεινται σε διαρκείς αναθεωρήσεις, επιβεβλημένες, όπως υποτίθεται, από τις επιστημονικές εξελίξεις. Πέραν, όμως, αυτής της προφανούς εξήγησης, θα μπορούσε ο ειδικός, ψυχίατρος ή ψυχολόγος, να διερωτηθεί εύλογα:Που αποσκοπεί αυτός ο πολλαπλασιασμός των ψυχικών διαταραχών;
Ποια η σχέση της αύξησης των διαφόρων διαγνώσεων με τον εναγκαλισμό της φαρμακοβιομηχανίας με την ψυχιατρική;
Γιατί τα συμπτώματα, που αποτελούσαν εκδηλώσεις-εκφράσεις δυσφορίας και εντάσσονταν σε ευρύτερες διαγνωστικές κατηγορίες, τείνουν να αποτελούν στις πρόσφατες αναθεωρημένες εκδόσεις των Διαγνωστικών Εργαλείων, αυτόνομες και ανεξάρτητες διαταραχές;
Πώς εξηγείται ο όλο και αυξανόμενος αριθμός διαγνώσεων σε παιδιά προσχολικής και πρώτης σχολικής ηλικίας, πέραν από την κάπως γλυκανάλατη και προσχηματική ερμηνεία, η οποία ισχυρίζεται πως πλέον υπάρχουν οι δομές και οι ειδικοί για να διαγνώσουν αυτό που σε προηγούμενες ιστορικές περιόδους υπήρχε εξίσου, αλλά παρέμενε αδιάγνωστο;
Πώς ακριβώς θα μπορούσε να λειτουργήσει “ψυχοθεραπευτικά” μια κλινική παρέμβαση που αντιμετωπίζει την ανθρώπινη ψυχική κατάσταση αποσπασματικά, κατακερματισμένα και εργαλειακά;
Η ψυχιατρικοποίηση της καθημερινής ζωής δεν οδηγεί εξ ορισμού σε παθολογικοποίηση όλων των ψυχικών διακυμάνσεων του ατόμου, που συνδέονται με δυσκολίες, αλλαγές, απώλειες, ματαιώσεις και απογοητεύσεις, με τις οποίες όλα τα άτομα θα έρθουν αντιμέτωπα κάποιες (ενδεχομένως και πολλές) φορές στη ζωή τους;
Ποιο το διαγνωστικό όριο, πέραν από το οποίο, πραγματοποιούνται καταχρηστικές διαγνώσεις που βαφτίζουν “διαταραχές” φυσιολογικές εκφάνσεις των ατομικών συμπεριφορών;
Ποιες οι σχέσεις της ψυχιατρικής και της ψυχολογίας με τις επικρατούσες ιδεολογίες περί των σχέσεων του ατόμου με την κοινωνία;

Παιδιά και έφηβοι στο στόχαστρο

Πιο συγκεκριμένα και μέσα από παραδείγματα θα μπορούσαμε να αναλογιστούμε διερωτώμενοι με πόση ευκολία, αντιεπαγγελματική και αντιεπιστημονική προχειρότητα μπορεί η απείθαρχη, εκτός ορίων και ιδιαζόντως ζωηρή συμπεριφορά ενός παιδιού στο νηπιαγωγείο να λάβει διάγνωση Υπερκινητικότητας ή και Διάσπασης Προσοχής;

Προεόρτια και Παρελκόμενα της εισαγωγής της ακυρωτικής κουλτούρας στην Ελλάδα…

Της Ευγενίας Σαρηγιαννίδη*

«Ποιες κουλτούρες; 

Δεν υπάρχουν πια. Ούτε οι χριστιανικές, ούτε οι μουσουλμανικές, ούτε οι σοσιαλιστικές, ούτε οι επιστημονίστικες.
Μην μιλάτε πια για τους απόντες. Μια στιγμή να κοιτάξει κανείς κατάματα την αλήθεια και το προφανές βλέπει πως
δεν υπάρχει πια παρά η παγκόσμια θεαματική, αμερικανοειδής υποβάθμιση κάθε πραγματικής κουλτούρας.»

Guy Debord, Πρόλογος σε “Notes sur la question des immigrés”, 1986

Πώς ερμηνεύονται αλήθεια κοινωνικά γεγονότα, όπως αυτό της όλης συζήτησης που ξεκίνησε γύρω από τον Καραγάτση με αφορμή το άρθρο κάποιας λογοτέχνιδας; Πώς συγχέονται οι έννοιες woke και cancel; Τι επιδιώκει η γομολάστιχα cancel culture και η συμπληρωματική woke γραφίδα της; Πώς επικριτές και θιασώτες της «woke» συμμετέχουν εξίσου στη δημιουργία ενός ψυχοδιανοητικού χάους; Τι θα μπορούσε άραγε να συμβεί αν λαμβάναμε σοβαρά υπόψη μας τη διάθεση κάποιων υποστηρικτών της ακυρωτικής κουλτούρας να καταργηθούν (;), να διαγραφούν (;), να απαγορευτούν (;) συγγραφείς της πρόσφατης ή και της αρχαίας ιστορίας μας; Αυτός που προτίθεται να απαγορεύσει, να καταστρέψει, ή να διαγράψει κάτι, λαμβάνει αλήθεια υπόψη του πως η άλλη μεριά θα μπορούσε να του απαντήσει με το ίδιο αντιδημοκρατικό νόμισμα απαγορεύοντας τον, ακυρώνοντας τον, διαγράφοντάς τον; Και αν οι πολέμιοι του παρελθόντος, «woke διαφωτιστές και ριζοσπάστες» είναι έτοιμοι για έναν τέτοιο συμβολικό πόλεμο, τον οποίο καλλιεργούν συστηματικά, πώς ακριβώς θα διαχειριστούν τις αντιφάσεις, αλλά και τις συνέπειες του ιδεολογικού εμφυλιοπολεμικού, διχαστικού κλίματος που οι ίδιοι δημιουργούν μέσα στην κοινωνία;

Καταρχάς να υπενθυμίσουμε ότι η σκέψη είναι γλώσσα· η γλώσσα δομεί τη σκέψη· νέες λέξεις, νέα περιεχόμενα, νέες μόδες, νέες νοοτροπίες, άρα νέοι τρόποι σκέψης. Ο νέος δυτικός πολίτης καλείται να διαπαιδαγωγηθεί μεταλλασσόμενος σταδιακά σε μια πιο «προοδευτική» εκδοχή του εαυτού του. Τα δύο αμερικανόπνευστα ιδεολογικά εργαλεία, η woke κουλτούρα και η αδελφούλα της, η ακυρωτική ή cancel (που πολύ προσφάτως μπήκαν στη ζωή των Ελλήνων και σχετικά προσφάτως στη ζωή των ευρωπαίων πολιτών), ήρθαν για να εγχαράξουν τις νέες αξίες και να μας εκπαιδεύσουν στις νέες χρηστοήθειες.

Από τη woke κουλτούρα στον μετανθρωπισμό: ιστορικές, μεθοδολογικές και εννοιολογικές διευκρινίσεις

Ευγενία Σαρηγιαννίδη

Καλεσμένη από την ΣΥΝ.ΕΠ.ΕΙ.Α. συζητώ με τον κ. Αρβανίτη Κωνσταντίνο και την κ. Ορφανίδου Σωτηρία για την πορεία προς τον μετανθρωπισμό.
Η εισήγησή μου: “Από τη woke κουλτούρα στον μετανθρωπισμό: ιστορικές, μεθοδολογικές και εννοιολογικές διευκρινίσεις.”, βρίσκεται από το 22ο λεπτό έως το 55ο.

Μπορείτε να δείτε το video στο https://www.youtube.com/watch?v=nYjLlF2uXrQ
Newsletter

ΠΗΓΗ:https://youtu.be/nYjLlF2uXrQ?si=l9eOyYmbjTPZgcK3
Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com

Ευγενία Σαρηγιαννίδη: Το νομοσχέδιο για τα ομόφυλα ζευγάρια πλήγμα για τη Δημοκρατία

Φιλοξενούμενη στο newshub η Ευγενία Σαρηγιαννίδη, Ψυχολόγος και Συντονίστρια του Δικτύου «psy-counsellors», η οποία παραθέτει μια πολύ ενδιαφέρουσα συνεντευξη.

Στη διάρκεια της συνέντευξης η κ. Σαρηγιαννίδη αναπτύσσει τις θέσεις της γύρω από το νομοσχέδιο που υπερψηφίστηκε από τη Βουλή για τα ομοφυλόφυλα ζευγάρια, μέσα από τον οποίο επιτρέπεται ο γάμος ανάμεσα τους.

«Εχουμε ένα νόμο, ο οποιος πηγαίνει αντίθετα στη βούληση των πολλών (...). Αρα πηγαίνει αντίθετα στη Δημοκρατία που είναι η εκπεφρασμένη βούληση των πολλών. Έχουμε λοιπόν μια αλλαγή του ίδιου του περιεχομένου της Δημοκρατίας. Διότι το εν λόγω νομοσχέδιο και τα πάρτυ που γίνονται για χάρη του, αφορούν τη γιορτή, όχι της Δημοκρατίας και της προοδου, αλλά της δικτατορίας των ολίγων, των μειονοτήτων και των παγκόσμιων και εγχώριων εκπροσώπων τους», τονίζει η κ. Σαρηγιαννίδη χαρακτηριστικά.

Ε. Σαρηγιαννίδη: Η σκόπιμη "επιβολή ατζέντας" στη κοινωνία

Στο σύνδεσμο η αναφορά της κ. Σαρηγιαννίδη για τη παρέμβαση πανεπιστημιακών ως προς το επίμαχο ζήτημα:

Παρέμβαση 55 ακαδημαϊκών για την αναδοχή και υιοθεσία από ομόφυλα ζευγάρια

Σαρηγιαννίδη Ε.: Η κουλτούρα woke και ποιο προσπαθούν να δημιουργήσουν ένα νέο λαό στο δυτικό κόσμο

Το στημένο πλαίσιο του political correct για τις ευάλωτες κοινωνικές ομάδες – διεμφυλικές ομάδες (Ευγ. Σαρηγιαννίδη)

Η Ευγενία Σαρηγιαννίδη που  εργάζεται ως Ψυχολόγος και είναι Συντονίστρια του Δικτύου «psy-counsellors»,  κάτοχος πτυχίου Ψυχολογίας και μεταπτυχιακού με αντικείμενο την Ψυχολογία και το Διαδίκτυο, μιλάει στον 98.4 με αφορμή την εκδήλωση στη Θεσσαλονίκη σε παιδικό σταθμό με πρόσκληση για παιδιά 3 έως  12 ετών , ως εκπαιδευτική δράση με ανάγνωση από drag queens παραμυθιού, μιλάει στον 98.4 για το πώς ένα στημένο πλαίσιο ενός ξενόφερτου politcal correct για τις ευάλωτες κοινωνικές ομάδες- διεμφυλικές ομάδες, οδηγεί σε μια άγονη αντιπαράθεση άκρων διαφωνούντες και επικροτούντες τέτοιες δράσεις.

 

Έτσι αντί για την αντιπαραβολή μίας άλλης κουλτούρας της Ελληνικής ακόμη και σατιρικής, η αντιπαράθεση γίνεται επί ενός πλαισίου που έχουν στο όνομα της “πολιτικής ορθότητας” επικαθορίσει άλλοι, όπου ανεξάρτητα διαφωνιών ή συμφωνιών το πλαίσιο δεν αμφισβητείται συνολικά.

Υγειονομικός Ολοκληρωτισμός και Συλλογικές Νοοτροπίες

Της Ευγενίας Σαρηγιαννίδη

Η φιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση είναι σε θέση να πραγματοποιηθεί με την αντίστροφη ακριβώς μορφή: ως αστυνομική παγκοσμιοποίηση, ολικός έλεγχος, τρόμος της ασφάλειας.

J. Baudrillard,

«Το Πνεύμα της Τρομοκρατίας», εκδ. Κριτική, 2002, σ. 46

Τα μέτρα για την αντιμετώπιση και τη διαχείριση της πανδημίας και η εφαρμογή τους στον πληθυσμό παρέχουν στον κοινωνικό επιστήμονα, αλλά και στον ψυχολόγο ιδιαίτερα, ένα ευρύτατο πεδίο μελέτης κοινωνικών συμπεριφορών, νοοτροπιών και κοινωνικής σκέψης. Επομένως, όσο κι αν στοχοποιείται ή και ποινικοποιείται η κάθε κριτική προσέγγιση της συζήτησης περί της διαχείρισης της πανδημίας, δεν θα έπρεπε να ξεφεύγει από το βλέμμα του κοινωνικού επιστήμονα η ανάλυση, ενδεχομένως και η απόπειρα ερμηνείας των προϋποθέσεων, αλλά και των συνεπειών αυτής της διαχείρισης .

Για την αρχή του παρόντος άρθρου θα επικεντρωθούμε στο παράδειγμα του μέτρου του γενικευμένου ελέγχου των υγειονομικών πιστοποιητικών από διάφορες επαγγελματικές κατηγορίες. Πιο συγκεκριμένα, αναφερόμαστε στην εκχώρηση επισήμως (από το νόμο και το κράτος) εξουσιών στα άτομα που υπερβαίνουν τον κοινωνικό τους ρόλο. Πλέον ο κάθε υπάλληλος (στο καφέ, στο κατάστημα ρούχων ή οπουδήποτε αλλού), εκπαιδεύεται να γίνει αφενός τμήμα του ελεγκτικού μηχανισμού, αφετέρου εξουσιοδοτείται να επισύρει σε ένα πρώτο επίπεδο περιορισμούς στον παραβάτη συμπολίτη του (αφού του απαγορεύει να εισέλθει στο χώρο, να καθίσει στο καφέ ή να ψωνίσει). Έτσι, ο κάθε πολίτης αποκτά ειδικά προνόμια στην σχέση του με τον συμπολίτη του και παράλληλα ευθύνες άσκησης εξουσίας επί του άλλου. Ζητείται επί παραδείγματι στον κάθε πολίτη – πελάτη καταστημάτων λιανικής ή εστίασης, να επιδεικνύει ταυτότητα στον κάθε συμπολίτη του, πέραν από τα πιστοποιητικά υγείας του, δίνοντας διάφορες πληροφορίες, από την ημερομηνία γέννησής του μέχρι το όνομα του πατέρα ή της μητέρας του. Κατά αυτόν τον τρόπο, καλλιεργείται ένα

«διαίρει και βασίλευε» κατακερματισμένο σε επίπεδο ατόμου, όπου όλοι γίνονται εν δυνάμει αστυνόμοι και ταυτόχρονα εν δυνάμει παραβάτες. Η κοινωνική συνεκτικότητα διαρρηγνύεται στη βάση της, αφού όλοι αποτελούν για όλους όχι μόνο υγειονομική απειλή, αλλά και ελεγκτικό μηχανισμό. Κατά αυτόν τον τρόπο, η δημοκρατία καταλύεται όχι μόνο σε πολιτικό επίπεδο, αλλά και στο βιωμένο επίπεδο της καθημερινής ζωής. Και αυτή η εκπαίδευση στην ανελευθερία , στην αστυνόμευση και τον μόνιμο έλεγχο εξοικειώνει τα άτομα με την ανελευθερία και τον ολοκληρωτισμό, διευρύνει προς τα κάτω μια φασίζουσα νοοτροπία και τα διαπαιδαγωγεί όχι μόνο να θεωρούν αυτή την κατάσταση ως φυσική και αυτονόητη, αφού όπως υποτίθεται, γίνεται για το καλό των πολιτών, αλλά ως ένδειξη μιας ψυχοδιανοητικής προόδου, έναντι του παλαιού κόσμου των «υπανάπτυκτων» που τους εκπαίδευσαν σε υπερβατικότητες κάτι αναχρονιστικές ιδεολογίες, σαν κι αυτές που διαβάζουμε στο Θούριο του Ρήγα «Κάλλιο να ναι μιας ώρας ελεύθερη ζωή κλπ.»

Όπως σημειώνει ο Παπαμιχαήλ (1) , ο σύγχρονος λοιπόν, σαστισμένος φιλελεύθερος δικαιωματούχος, για να μην περιθωριοποιηθεί (π.χ. ως «ψεκασμένος», ως «συνωμοσιολόγος», ως «αρνητής» κλπ.) ή για να μην τιμωρηθεί ως παραβάτης, είναι πλέον νομικά και ηθικά εξαναγκασμένος να αποδεχτεί, άλλοτε με δυσφορία άλλοτε όχι, την περιστολή των πλέον στοιχειωδών ελευθεριών του. Στις σύγχρονες, χαοτικές μητροπόλεις που κατοικεί πλάι σε άτομα αποξενωμένα μεταξύ τους και ανταγωνιστικές μικροομάδες συμφερόντων, η κρατικώς και αστυνομικώς ασκούμενη, γενικευμένη επιτήρηση της συμμόρφωσης των πολιτών ως δείγμα της υποταγής που οφείλουν οι επιτηρούμενοι στην επιτηρούσα αρχή, αποτελεί την πίσω πλευρά του αναχρο-φιλελεύθερου ατομισμού. Θα μπορούσαμε να αναρωτηθούμε επομένως τι είδους πατερναλιστικός ολοκληρωτισμός υποσκάπτει τα θεμέλια της αστικής δημοκρατίας, όταν τα αστικά δημοκρατικά συντάγματα καταστρατηγούνται «για το καλό» των πολιτών με τρόπο τόσο προκλητικό, ή όταν ο θεσμός της δικαιοσύνης, χωρίς να κρατά πλέον ούτε τα στοιχειώδη προσχήματα, έχει πάψει να λειτουργεί;

Πως η “πολιτική ορθότητα” περιθωριοποιεί τον “Αντίλογο”

Σαρηγιαννίδη Ευγενία

17/03/2021

Views: 1,007

FacebookTwitterLinkedInEmailPrintViberShare

Η λογοκρισία, συμπεριλαμβανομένης της αυτολογοκρισίας εκείνων των ατόμων των οποίων οι απόψεις, οι ηθικές ή πολιτικές επιφυλάξεις, οι αμφιβολίες ή η κριτική σκέψη τείνουν να υπερβούν τα όρια της ισχύουσας πολιτικής ορθότητας, αλλά που ταυτόχρονα δεν επιθυμούν καθόλου να βρεθούν στο περιθώριο της κοινωνικής ή πολιτικής ζωής, συμβαδίζει με τον συστηματικό στιγματισμό κάθε άποψης ή γνώμης που για κάποιους λόγους ακούγεται ή ταξινομείται σαν “αιρετική”.

Σήμερα βεβαίως τείνει να ταξινομείται στις απαράδεκτες, άποψη που λίγο καιρό πριν, ακόμα και πριν δεκαετίες, αντιστοιχούσε σε γενικές γραμμές σε αυτό που οι άνθρωποι αποκαλούσαν “κοινή λογική”. Η πιο συνήθης πρακτική για τον αποκλεισμό τέτοιων “αιρετικών” απόψεων που αποκλίνουν από την “πολιτική ορθότητα” δεν είναι βέβαια ο διάλογος, αλλά η αποσιώπηση ή “φολκλοροποίηση”. Άλλοτε με ύβρεις, άλλοτε με “επιχειρήματα” τόσο παράλογα και αντιφατικά που δύσκολα θα μπορούσε κάποιος να τα συστηματοποιήσει ορθολογικά, έτσι ώστε να αντιπαρατεθεί μαζί τους βήμα προς βήμα.

Η συγκεκριμένη στρατηγική αφορά περισσότερο (αν κι όχι μόνο) όλους εκείνους που λίγο ή πολύ ταξινομούνται στην κατηγορία των ειδικών ή/και επιστημόνων. Είναι όσοι χαίρουν κάποιου σεβασμού για τις ακαδημαϊκές τους περγαμηνές και γνώσεις, που επικαλούνται το ορθολογικό κύρος των απόψεών τους και που ενδεχομένως θεωρούν πως έχουν συγκροτημένα επιχειρήματα για να στοιχειοθετήσουν έναν σοβαρό αντίλογο.

Σήμερα οι “αιρετικοί”, όσοι δηλαδή υπερβαίνουν τα όρια της “πολιτικής ορθότητας”, δεν εξορίζονται πια εκτός της γενέθλιας κοινωνίας τους, ούτε καίγονται επί της πυράς, ούτε εκτελούνται δημοσίως για παραδειγματισμό. Απλώς, καταδικάζονται στον κοινωνικό θάνατο και οι απόψεις τους στη σιωπή. Ο επιστήμονας, όπως ίσως και ο καλλιτέχνης, για να επιβιώσουν κοινωνικά και επαγγελματικά, οφείλουν να παπαγαλίζουν πειθήνια αυτό που οι “πολιτικώς ορθά” σκεπτόμενοι της εποχής τους, καθώς και η πολιτική εξουσία, περιμένουν από αυτούς.

Η νέα λογοκρισία

Στρατηγικές εξαφάνισης του αντίλογου – Το στίγμα του γραφικού και η ποινικοποίηση

Σαρηγιαννίδη Ευγενία

hare

Ο συστημικός λόγος, ως κυρίαρχος λόγος εξουσίας, από όπου κι αν εκπορεύεται κάθε φορά, επιδιώκει αφενός να ασκεί τη μέγιστη δυνατή κοινωνική επιρροή, αφετέρου επιχειρεί την εξαφάνιση οποιασδήποτε άποψης, θέσης ή και ομάδας που παράγει αντίλογο και επιδιώκει να αποτελέσει το ανάχωμα σε αυτήν την επιρροή.

Βεβαίως, ο πόλεμος σε επίπεδο ρητορικής και προπαγάνδας κατέχει εξέχουσα θέση στην εργαλειοθήκη της εκάστοτε εξουσίας, πολλώ δε μάλλον σήμερα, που τα όπλα (κυριολεκτικά όχι μεταφορικά) περισσότερο χρησιμοποιούνται σαν επιχειρήματα στο πλαίσιο μιας προπαγάνδας ισχύος, παρά για τη διεξαγωγή πραγματικών αναμετρήσεων. Η τεράστια ισχύς των σύγχρονων όπλων αποτελεί το κύριο επιχείρημα της αποτροπής των πραγματικών πολεμικών συρράξεων.

Ποιες στρατηγικές, λοιπόν, εφαρμόζει ο λόγος της εξουσίας για να αποδομήσει τον αντίλογο απ’ όπου και απ’ όποιον εκφέρεται; Θα επικεντρωθούμε σε τρεις βασικές στρατηγικές, η αξία των οποίων έχει διαχρονική ισχύ, αλλά τα τελευταία χρόνια φαίνεται να γίνονται όλο και πιο δημοφιλείς στην εξουσία, με αποκορύφωμα ίσως την σημερινή περίοδο της υγειονομικής κρίσης.

Το στίγμα του γραφικού

Η στρατηγική αυτή επιχειρεί να δημιουργήσει ψυχοκοινωνιολογικές παραστάσεις για όσους αντιδρούν στην (ή διαφοροποιούνται από την) επικρατούσα πολιτική ορθότητα. Οι εν λόγω παραστάσεις, αξιοποιούν όλα τα στερεότυπα, τα οποία ο “μορφωμένος-προοδευτικός” κόσμος αποδίδει στον “παλαιό, συντηρητικό, αναχρονιστικό” κόσμο. Αυτές οι παραστάσεις συνθέτουν ένα ψυχοκοινωνικό προφίλ που αποτελείται εν όλω ή εν μέρει από τα ακόλουθα πάνω-κάτω κοινωνιο-συμπεριφορικά, διανοητικά και ψυχολογικά στοιχεία:

Ο σύγχρονος “αντιδραστικός”, δεν είναι μόνο “γραφικός”, είναι λίγο-πολύ “χοντράνθρωπος”, πιθανότατα και “αμόρφωτος”. Αρέσκεται σε θεωρίες συνωμοσίας, συνεπώς διακρίνεται από πολιτισμική και πολιτική “καθυστέρηση”. Οι στάσεις και συμπεριφορές του χαρακτηρίζονται πρωτόγονες ή/και βάρβαρες. Η παράσταση που δημιουργείται αναφορικά με το φύλο αφήνει να εννοηθεί πως είναι άντρας με brutal κινησιολογία και φρασεολογία. Αν δε είναι γυναίκα, υποτίθεται ότι υποτάσσεται και προσαρμόζεται στα παραδοσιακά πατριαρχικά πρότυπα.

Ο σύγχρονος “αντιδραστικός”, λοιπόν, παίρνει θέσεις που η κυρίαρχη πολιτική ορθότητα (εκπορεύεται από τις λεγόμενες ελίτ και τα μέσα διαμόρφωσης της κοινής γνώμης που εξυπηρετούν τα συμφέροντά τους) χαρακτηρίζει συλλήβδην σαν ακροδεξιές. Τάσσεται πιθανότατα κατά της λαθρομετανάστευσης και χαρακτηρίζεται έως και “ρατσιστής”. Δηλώνει ισχυρούς συναισθηματικούς δεσμούς με το έδαφος καταγωγής και εργασίας που αποκαλεί πατρίδα του και την ιστορία της, άρα κινδυνεύει να χαρακτηριστεί εθνικιστής.

Η αβάσταχτη ελαφρότητα της νεολαγνείας

της Ευγενίας Σαρηγιαννίδη  – 

Σε μια οικονομικά, πολιτικά και πολιτισμικά καθημαγμένη κοινωνία σαν την ελληνική, οι ποικίλες εκδηλώσεις της παραίτησης, της απόσυρσης στον «εαυτό» και της παρασιτοποίησης των δικαίως δυσφορούντων νέων ανθρώπων ήταν αναμενόμενες.

Έχουν περάσει αιώνες, όμως, από την εποχή που γραφόταν το «Κοριτσάκι με τα Σπίρτα» και οι «Περιπέτειες του Όλιβερ Τουίστ». Ο δυτικός και -τεχνολογικά τουλάχιστον- προηγμένος κόσμος, μοιάζει να έχει αφήσει οριστικά πίσω του την εποχή που η παιδική ηλικία θεωρείτο απλώς μια περίοδος προετοιμασίας για την ενηλικίωση. Τότε που τα παιδιά νοούνταν ως «μικροί και ανώριμοι ενήλικες», που «βιάζονταν να μεγαλώσουν» για να αποκτήσουν τα δικαιώματα του ενήλικου κοινωνικού περιβάλλοντος στην ελευθερία, στον αυτοπροσδιορισμό, στην αυτενέργεια και στην αυτονομία.

Η δύσκολη, κάποτε μάλιστα και σκληρή, περίοδος της παιδικής ηλικίας είχε ακόμα τότε πολλές υποχρεώσεις και σχεδόν καθόλου δικαιώματα. Οριζόταν ως ένα στάδιο προετοιμασίας και δοκιμασιών για όλα ανεξαιρέτως τα κοινωνικά στρώματα, αλλά, βεβαίως, με διαφορετικούς όρους για το καθένα. Το παιδί ζούσε κάτω από την εξουσία και την κηδεμονία του ενηλίκου, χωρίς δικαίωμα αντίδρασης. Ή τουλάχιστον, γνωρίζοντας πως η αντίδραση συνοδευόταν από ποινές και τιμωρίες. Το παιδί, δηλαδή, δεν είχε πραγματικό δικαίωμα να έχει γνώμη και, κυρίως, δεν είχε δικαίωμα να «κάνει ότι του αρέσει».

Η κουλτούρα της νεολαγνείας

Προοδευτικά, από τα μέσα ιδίως του 20ου αιώνα και ύστερα, άλλαξε η ιδεολογική και πολιτισμική παράσταση της παιδικής ηλικίας. Η παιδική ηλικία αυτονομήθηκε και θεωρήθηκε μια διακριτή ηλικιακή φάση, μέχρι ενός σημείου απολύτως δικαιολογημένα και ορθά. Έφτασε, όμως, σήμερα στο άλλο άκρο: εκείνο της εξιδανίκευσης της παιδικής ηλικίας.

Η εξιδανίκευση αυτή διήλθε προηγουμένως από την εξιδανίκευση της νεότητας, στο πλαίσιο της συστηματικής καλλιέργειας μιας κουλτούρας «νεολαγνείας», η οποία αναφύεται μέσα από την ροκ κουλτούρα, τις εξεγέρσεις τύπου Μάη του ’68, την ανάδειξη του ριζοσπαστισμού των φοιτητικών κινημάτων, και λοιπά. Περάσαμε έτσι σταδιακά από το «για πάντα νέος» σε μια «ηλικιακή παλινδρόμηση» που εισήγαγε το «μένουμε πάντα παιδιά».

Η ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΜΟΥ ΧΡΩΣΤΑΕΙ

ΚΛΙΚ ΣΤΗΝ ΕΙΚΟΝΑ ΓΙΑ ΝΑ ΤΟ ΔΙΑΒΑΣΕΤΕ

ΠΗΓΗ:https://slpress.gr/koinonia/i-koinonia-mou-chrostaei/