Οι άνθρωποι του θεάτρου ζουν, υπάρχουν, ολοκληρώνονται και δικαιώνονται πάνω στη σκηνή. Υπάρχουν όμως και καλλιτέχνες που η προσωπικότητά τους, η στάση ζωής τους ξεπερνά τη σκηνή και φωτίζει ευεργετικά τον πλατύτερο κοινωνικό χώρο. Μια τέτοια προσωπικότητα ήταν η Μαρία Φωκά. Μια μορφή που συνδύαζε την τέχνη του θεάτρου με την ενεργό πολιτική της δράση. Ηθοποιός με γνήσιο ταλέντο και ήθος, σεμνή και ιδιαίτερα αγαπητή, συνδέθηκε ως ενεργός πολίτης με κρίσιμες στιγμές της ελληνικής πολιτικής ιστορίας. Διώχτηκε για τις αριστερές της ιδέες. Την περίοδο του πολέμου και του Εμφυλίου, η Μαρία Φωκά, μέλος του ΚΚΕ και της Εθνικής Αντίστασης, συμμετέχει στους αγώνες. Το 1951 – 1952 είναι συγκατηγορούμενη – με το όνομα Μαρία Καλλέργη – στη δίκη του Νίκου Μπελογιάννη. Και το Διαρκές Στρατοδικείο Αθηνών αποφαίνεται «εκηρύχθησαν ένοχοι»… «διά ψήφων 3-2 την Καλλέργη Μαρία επί σκοπώ κατασκοπείας». Ενώ την καταδικάζει αρχικά σε ισόβια κάθειρξη, αλλά η ποινή της μειώνεται σε 10 χρόνια κάθειρξη και «αποστέρησις των πολιτικών δικαιωμάτων επί 10ετίαν».
