Η αδιέξοδη πολιτική των ταυτοτήτων

Του Βασίλη Στοϊλόπουλου

Η Γερμανίδα βουλευτής της Αριστεράς («die LINKE») Σάρα Βάγκενκνεχτ, γνωστή και ως «Κόκκινη Σάρα» για τις ρηξικέλευθες όσο και «προκλητικές» και για το ίδιο της το κόμμα απόψεις της, γράφει στο νέο της βιβλίο «Οι Αυτό-δίκαιοι» (“Die Selbstgerechten”): «Η πολιτική των ταυτοτήτων οδηγεί στο ότι εστιάζουμε την προσοχή μας σε όλο και μικρότερες και όλο σε πιο παράξενες μειοψηφίες, οι οποίες βρίσκουν κάθε φορά την ταυτότητά τους σε κάποια ιδιοτροπία, μέσω της οποίας διαφοροποιούνται από την κοινωνία της πλειοψηφίας και από την οποία (ιδιοτροπία) απορρέει η απαίτηση να θεωρούνται θύματα». Παραδείγματα τέτοιων «ιδιοτροπιών» θεωρεί, μεταξύ άλλων, τον «σεξουαλικό προσανατολισμό», το χρώμα του δέρματος και την εθνικότητα, ενώ παράλληλα κατακεραυνώνει στο βιβλίο της και την «νέα τυραννία», την πολιτική ορθότητα.

Εν τω μεταξύ, οι θιασώτες της «cancel culture» των ορθοπολιτικών, έχοντας και την αμέριστη στήριξη των πανίσχυρου λόμπυ των μειονοτήτων, προελαύνει στην Δύση επιβάλλοντας (αυτό)λογοκρισία σε θέματα που προκαλούν την «δυσαρέσκεια των μειονοτήτων» σε σημείο μάλιστα που το όλο πρόβλημα προσλαμβάνει πλέον και φαιδρά χαρακτηριστικά. Τέσσερα (νέα) παραδείγματα:

• Στην Ολλανδία θέλουν να εξαλείψουν από το αριστούργημα «Θεία Κωμωδία» του Δάντη (φέτος συμπληρώνονται 700 χρόνια από το θάνατό του) τη στροφή από την «Κόλαση» που αναφέρεται στον προφήτη Μωάμεθ.

• Κάποια μουσεία στο Παρίσι ανακοίνωσαν πως θ’ αφαιρέσουν τους λατινικούς αριθμούς που συνοδεύουν τα έργα τέχνης επειδή κάποιες εθνικές μειονότητες δεν μπορούν να τους διαβάσουν.

Πώς μπορεί η δημοκρατία να εκδικείται;

Πώς μπορεί η δημοκρατία να εκδικείται;

Πώς μπορεί ο θάνατος ενός πολίτη που ζητά εφαρμογή του νόμου που οι ίδιοι ψήφισαν να εργαλειοποιείται γιατί συμφέρει εκλογοπολιτικά;

Πώς μπορεί ο πρωθυπουργός της χώρας, καθοδηγούμενος από το μίσος, να οδηγεί στο θάνατο ένα πολίτη και να γίνεται συμμέτοχος μιας βεντέτας (Κρητικής!) της οικογένειας Μητσοτάκη και του Κουφοντίνα;

Ο Αντώνης Ανδρουλιδάκης σημείωσε:

Πρόκειται για ένα βαθύ φθόνο απέναντι στον ιδεολογικό αντίπαλο, που δεν μπορεί παρά να αντιπροσωπεύει στην πραγματικότητα το υποσυνείδητο μίσος τους για την ανούσια και άνευ νοήματος εξουσιαστική ζωούλα τους.

Με τον ορατό, μάλιστα, κίνδυνο να διαχέουν το φθόνο τους ως κυρίαρχη κουλτούρα και στους υπηκόους τους, αφού πρώτα συστηματικά αφυδάτωσαν την ζωή τους από κάθε υπαρξιακό και ουσιώδες περιεχόμενο.

Του Γιώργου Μεγαλιού

 «Φαίνεται ότι βρισκόμαστε πολύ κοντά - μετράμε μέρες ή ίσως ώρες - στο να γίνουμε η δεύτερη ευρωπαϊκή χώρα του 21ου αιώνα, μετά την Τουρκία του Ερντογάν, η οποία θα καταγράψει νεκρό απεργό πείνας (και η 3η του τελευταίου μισού αιώνα, αν προσθέσουμε και τη Βρετανία της Θάτσερ). Επειδή λοιπόν πια τα πράγματα είναι οριακά:

Απεργία πείνας Δ. Κουφοντίνα: Το Κράτος Δικαίου να παρέμβει πριν να είναι αργά!

Ένα μεγάλο μέρος της κοινωνίας, έχει μπει δυστυχώς σε διαδικασίες συμψηφισμού με τις ζωές που αφαίρεσε η δική του δράση ως ηγετικό και εκτελεστικό στέλεχος της 17Ν. Το πρόβλημα είναι ότι στην ίδια λογική έχει μπει και η κυβέρνηση. Μπορεί κανείς να πει ότι είναι και η εμπλοκή του προσωπικού παράγοντα της οικογένειας του πρωθυπουργού στην συγκεκριμένη υπόθεση, ή του υπουργού Δημόσιας Τάξης.

Σε αυτό ακριβώς το σημείο, όμως, θα πρέπει να γίνει μια διάκριση. Η δημοκρατία και το κράτος δικαίου δεν εκδικούνται. Οφείλουν να χειρίζονται τις πολύ λεπτές αυτές υποθέσεις, με τρόπο ψυχρό και αδέκαστο.

Ανακοίνωση του Άρδην

Από χθες ο Δημήτρης Κουφοντίνας, ευρισκόμενος στην 46η ημέρα απεργίας πείνας, ζήτησε να του αφαιρέσουν και τον ορό, που ήταν και το μοναδικό μέσο που τον κρατούσε στη ζωή. Πλέον, οι στιγμές είναι κρίσιμες, και η ζωή του κρέμεται κυριολεκτικά από μια κλωστή.

Ένα μεγάλο μέρος της κοινωνίας, έχει μπει δυστυχώς σε διαδικασίες συμψηφισμού με τις ζωές που αφαίρεσε η δική του δράση ως ηγετικό και εκτελεστικό στέλεχος της 17Ν. Το πρόβλημα είναι ότι στην ίδια λογική έχει μπει και η κυβέρνηση. Μπορεί κανείς να πει ότι είναι και η εμπλοκή του προσωπικού παράγοντα της οικογένειας του πρωθυπουργού στην συγκεκριμένη υπόθεση, ή του υπουργού Δημόσιας Τάξης.

Σε αυτό ακριβώς το σημείο, όμως, θα πρέπει να γίνει μια διάκριση. Η δημοκρατία και το κράτος δικαίου δεν εκδικούνται. Οφείλουν να χειρίζονται τις πολύ λεπτές αυτές υποθέσεις, με τρόπο ψυχρό και αδέκαστο.

«Να τελειώνουμε με την «αριστερά»»- παρέα με τον Ζαν Μισεά, τον Μαρξ, τον Κορνήλιο, τον Όργουελ και τον Γκύ Ντεμπόρ…!

«Για να τελειώνουμε με την αριστερά»

Μαθαίνοντας από τον Γάλλο Ανθρωπολόγο Μαρσέλ Μως και τον φιλόσοφο Μάρξ, εμπνεόμενος από τον «αναρχικό» Τζώρτζ Όργουλ, συνομιλώντας με τον Κορνήλιο Καστοριάδη, συνεχίζοντας την κληρονομιά του Γκύ Ντεμπόρ και πάντα σε επαφή με την«καθημερινή ευπρέπεια»(common decency)του λαϊκού  ανθρώπου, ο Ζαν Κλώντ Μισεά, αποτελεί μεστό παράδειγμα διανοούμενου που δεν αφήνεται στον εύκολο ορισμό του «αριστερού’ και του «προοδευτικού», στις μέρες μας.

Διαρρηγνύει τους δεσμούς του με την θεσμική, αλλά και την άκρα «αριστερά», για να επαναπροσδιορίσει το νόημα του «σοσιαλισμού» στις μέρες μας. Μιλά για το τέλος της Αριστεράς, που αποτελεί πια τον «πολιτισμικό φιλελευθερισμό» του … καπιταλιστικού νεοφιλελευθερισμού! Για να βρούμε την αντι-παγκοσμιοποιητική και αντι-καπιταλιστική προοπτική, χρειάζεται να τελειώνουμε με την Αριστερά. Ήδη, από το βιβλίο του :«Το αδιέξοδο Άνταμ Σμίθ – Εκλεκτικές συγγένειες φιλελευθερσιμού και αριστεράς«, επεσήμανε την κοινή ιδεολογική ρίζα και συγγένεια της νεοφιλελευθερισμού και της «εκσυγχρονιστικής» αριστεράς, που αναδύεται από το πνεύμα του Διαφωτισμού. Η «κληρονομιά» αυτή εξηγεί και το γιατί η σημερινή μετα-μοντέρνα αριστερά, δεν μπορεί να είναι πια και ουσιαστικά δεν είναι, ενάντια στην κυριαρχία του εμπορεύματος και την ειδωλολατρεία του θεάματος.

Το πιθανό σκάνδαλο της ΕΛΣΤΑΤ/ Του Βασίλη Βιλιάρδου

.

Σύμφωνα με την άποψη του Έλληνα δικαστή, απειλείται με φυλάκιση όποιος δεν «μαγειρεύει» σε πολιτικό επίπεδο τα στατιστικά στοιχεία, σε σχέση με τον κρατικό προϋπολογισμό – μία απίστευτη κατηγορία εναντίον της ελληνικής Δικαιοσύνης, από τα γερμανικά μέσα ενημέρωσης.  

.

«Ο σκανδαλώδης διωγμός ενός Έλληνα: Η ελληνική κυβέρνηση θα πρέπει να αναγνωρίσει τον Γεωργίου ως τον γενναίο δημόσιο υπάλληλο που έκανε τη δουλειά του, να τον αποζημιώσει για τα νομικά του έξοδα και να ζητήσει την άμεση επίλυση των εναπομεινάντων ζητημάτων. Και η Ευρωπαϊκή Ένωση πρέπει να επιμείνει με μεγαλύτερη αποφασιστικότητα σε όλα τα παραπάνω» (πηγή: Bloomberg view)».

«Τα νομικά προβλήματα του πρώην κορυφαίου στατιστικολόγου της Ελλάδας αφορούν (ή αντικατοπτρίζουν) τα αντιφατικά πολιτικά οράματα της χώρας. Ο Γεωργίου, πρώην υπάλληλος του ΔΝΤ, κλήθηκε να δημιουργήσει μία στατιστική υπηρεσία που θα μπορούσε να συνεργασθεί με το Ταμείο και με τους εταίρους της Ελλάδας, οι οποίοι είχαν μόλις συμφωνήσει να συμμετέχουν στη διάσωση της. Οι πιστωτές χρειάζονταν ακριβείς αριθμούς για να αποφασίσουν τους όρους της διάσωσης και να παρακολουθήσουν την πρόοδο. Ο Γεωργίου πήρε τη δουλειά. Το Νοέμβριο του 2010 αναθεώρησε το έλλειμμα του προϋπολογισμού για το 2009 στο 15,4% του ΑΕΠ από 13,6% προηγουμένως» (πηγή:  Bloomberg).

«Καταδικάζοντας έναν έντιμο στατιστικολόγο η Ελλάδα καταδικάζει τον εαυτό της: Η δίωξη του Γεωργίου εγείρει επίσης ερωτήματα σχετικά με την ακεραιότητα των θεσμών της Ελλάδας. Τέσσερις φορές την τελευταία τετραετία οι Εισαγγελείς κατέληξαν στο συμπέρασμα ότι, ο Γεωργίου είναι αθώος. Παρ’ όλα αυτά, οι αποφάσεις τους απερρίφθησαν και οι δίκες συνεχίστηκαν. Αυτό υποδηλώνει τη δυνατότητα κάποιου βαθμού πολιτικής παρέμβασης στο δικαστικό σύστημα – κάτι που οι δυνητικοί ξένοι επενδυτές παρακολουθούν με ανησυχία» (πηγή: Politico, Megan Greene).

«Η όλη υπόθεση Γεωργίου ήταν μία παρτίδα με σημαδεμένα χαρτιά, η οποία απέβλεπε στον εκφοβισμό. Η καταδικαστική απόφαση για τον Ανδρέα Γεωργίου προκάλεσε έντονη δυσαρέσκεια, όχι μόνο στη Eurostat, αλλά και στην κορυφή της Ευρωπαϊκής Επιτροπής. Ποτέ δεν πίστευα ότι θα ήταν δυνατή μία τέτοια συνεδρίαση δικαστηρίου, σε μία δημοκρατική χώρα-μέλος της ΕΕ» (FAZ Φρανκφούρτης, συνεργάτης της Eurostat).

«Ποινή φυλάκισης για τον Έλληνα στατιστικολόγο που δεν ήθελε να κάνει ζαβολιές: Το πρώτο ελληνικό σκάνδαλο συνίσταται στα παραποιημένα στατιστικά στοιχεία, με τα οποία η Αθήνα κορόιδεψε για να μπει στη Νομισματική Ένωση και να καθησυχάσει τις χρηματαγορές και τους ευρωπαίους εταίρους, χωρίς ποτέ να τιμωρηθεί γι’ αυτό.

Το δεύτερο σκάνδαλο συνίσταται στο ότι, ο τότε επικεφαλής της Στατιστικής Υπηρεσίας Ανδρέας Γεωργίου μετά από απανωτές δίκες, τώρα καταδικάστηκε σε ποινή φυλάκισης. Σύμφωνα με την άποψη του δικαστή, απειλείται με φυλάκιση όποιος δεν «μαγειρεύει» σε πολιτικό επίπεδο τα στατιστικά στοιχεία, σε σχέση με τον κρατικό προϋπολογισμό. Υπό αυτό το πρίσμα, εγείρουν ακόμη περισσότερες αμφιβολίες και τα τωρινά στατιστικά στοιχεία υπό τον νέο επικεφαλής που εξελέγη με την κυβερνητική πλειοψηφία» (FAZ). «Θύμα της ειλικρίνειας του ο Γεωργίου» (DW).

H ΕΛΛΗΝΟΦΡΈΝΕΙΑ ΕΊΝΑΙ ΤΟ ΠΡΌΒΛΗΜΑ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΉΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΊΑΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΣΥΡΙΖΑ

Ακούστε την εκπομπή του INFO-WAR για την προηγούμενη επίθεση περί σεξισμού που είχε δεχθεί η Ελληνοφρένεια και ο Πιτσιρίκος

Πρόγραμμα Αναπαραγωγής Ήχου

00:35

46:27

Χρησιμοποιείστε τα πλήκτρα Πάνω/Κάτω βέλος για να αυξήσετε ή να μειώσετε ένταση.

26/06/2017

Αφού έλυσε όλα τα προβλήματα του τόπου ο ΣΥΡΙΖΑ βρήκε ένα νέο στόχο: Την Ελληνοφρένεια.

Με επιστολή τους στο ΕΣΡ, 25 βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ κατηγορούν την (τηλεοπτική) Ελληνοφρένεια για σεξισμό, σημειώνοντας ότι «λειτουργεί, εις βάρος της ίδιας της δημοκρατίας».

Το πρώτο κόμμα στην ελληνική ιστορία, που αμφισβήτησε το αποτέλεσμα δημοψηφίσματος, ασκεί κριτική σε μια χιουμοριστική τηλεοπτική εκπομπή λέγοντας ότι απειλεί τη δημοκρατία. Απόλυτα αναμενόμενο, βέβαια, αφού η Ελληνοφρένεια, στην τηλεοπτική και ραδιοφωνική εκδοχή της, είναι από τις ελάχιστες παρουσίες στα κυρίαρχα ΜΜΕ που αμφισβητούν την ουσία των μνημονίων – και δεν το κάνουν για λόγους μικροπολιτικής σκοπιμότητας.

Στα πρότυπα των Αμερικανών Δημοκρατικών της Χίλαρι Κλίντον, οι βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ χρησιμοποιούν το υποτιθέμενο ενδιαφέρον τους για τα ατομικά δικαιώματα και την πολιτική ταυτότητας (identity politics) για να κρύψουν την κοινωνική γενοκτονία που πραγματοποιούν.

Ακολουθεί ολόκληρη η επιστολή:

Αξιότιμε κύριε Πρόεδρε, αξιότιμα μέλη του ΕΣΡ,

Με βαθύτατη ανησυχία διαπιστώνουμε ότι το τελευταίο διάστημα πληθαίνουν τα κρούσματα εκπομπών με σεξιστικό λόγο καθώς και η αναπαραγωγή σεξιστικών στερεοτύπων στα τηλεοπτικά κανάλια της χώρας.

Τελευταίο παράδειγμα αποτελεί η τηλεοπτική εκπομπή «Ελληνοφρένεια» στις 30/5/17, στη διάρκεια της οποίας – και «στο όνομα της σάτιρας» – γυναίκα-υπάλληλος της Βουλής βρέθηκε, κατά την άσκηση των καθηκόντων της και χωρίς να είναι σε θέση να υπερασπιστεί τον εαυτό της, στο στόχαστρο ντουμπλαρισμένων κακεντρεχών σχολίων με εμφανές σεξουαλικό περιεχόμενο.

Σχόλια τα οποία – σε καμία περίπτωση – δεν εντάσσονται στη λογική της σάτιρας. (Για του λόγου το αληθές, παραθέτουμε το σχετικό απόσπασμα, στο 12.50’, από το σύνδεσμο της ίδιας της εκπομπής:

Με δεδομένο ότι παρόμοια κρούσματα σεξιστικού λόγου και σεξιστικής εικόνας τείνουν να λάβουν χαρακτήρα χιονοστιβάδας σε πλείστες όσες ραδιοτηλεοπτικές εκπομπές

Επειδή η ραδιοτηλεόραση δεν είναι μόνον μέσο ψυχαγωγίας και επικοινωνίας αλλά είναι, ταυτοχρόνως, και φορέας ιδεολογίας καθώς αποτυπώνει και, συνεπώς, αναπαράγει κοινωνικές ανισότητες – στην προκείμενη περίπτωση, έμφυλες διακρίσεις

Αυτεπάγγελτη έρευνα ξεκινά ο Συνήγορος του Πολίτη για τις ομαδικές απελάσεις προς την Τουρκία

Σε διενέργεια αυτεπάγγελτης έρευνας για το ζήτημα των μαζικών απελάσεων Τούρκων αιτούντων άσυλο στην Ελλάδα, αποφάσισε να προχωρήσει ο Συνήγορος του Πολίτη, μετά τη μαζική κατακραυγή από διεθνείς θεσμικούς φορείς τις προηγούμενες ημέρες για το ζήτημα.

Σύμφωνα με τη σχετική ανακοίνωση, ο στόχος της έρευνας θα κινηθεί σε πέντε άξονες:

1. Την εξακρίβωση εάν πράγματι επαναπροωθήθηκαν στην Τουρκία από τις ελληνικές αρχές, Τούρκοι πολίτες, οι οποίοι είχαν εισέλθει στην Ελλάδα αναζητώντας διεθνή προστασία, όπως αναφέρουν οι δημόσιες παρεμβάσεις φορέων τις τελευταίες μέρες
2. Την ενδεχόμενη εμπλοκή, με ενέργειες ή παραλείψεις, στο υπό αναφερόμενο περιστατικό, των αρμόδιων ελληνικών αρχών, όπως η Ελληνική Αστυνομία, η υπηρεσία Υποδοχής, η υπηρεσία Ασύλου κλπ.
3. Τις διαδικασίες που τυχόν ακολουθήθηκαν από τις αρμόδιες αρχές
4. Τις διαδικασίες διερεύνησης που ενεργοποιήθηκαν για τα ανωτέρω μετά τις καταγγελίες που είδαν στο φως της δημοσιότητας.
5. Την ανάθεση, στη συνέχεια της διενέργειας της αυτεπάγγελτης έρευνας στον Κύκλο Δικαιωμάτων του Ανθρώπου.

Τις προηγούμενες μέρες, η Κομισιόν, μέσω δηλώσεων του επιτρόπου Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων του Συμβουλίου της Ευρώπης Nils Muiznieks, η Ύπατη Αρμοστεία του ΟΗΕ για τους Πρόσφυγες, αλλά και άλλοι θεσμικοί φορείς, εξέφρασαν την έντονη ανησυχία τους για το ζήτημα, και με δηλώσεις τους κάλεσαν τις ελληνικές αρχές «να σταματήσουν αμέσως τις επιχειρήσεις επαναπροώθησης» και να τηρήσουν «τις υποχρεώσεις τους για τα ανθρώπινα δικαιώματα».

Σημειώνεται τέλος, πως ερωτώμενος για το θέμα σε πρόσφατη ενημέρωση των πολιτικών συντακτών, ο κυβερνητικός εκπρόσωπος Δημήτρης Τζανακόπουλος, περιορίστηκε να πει ότι "η Ελλάδα δεν κάνει επαναπροωθήσεις".

Φωτογραφία: SOOC

Περί ανθρωπίνων δικαιωμάτων

Περί ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Εννοιολογική σύγχυση και πολιτική εκμετάλλευση

Τα «ανθρώπινα δικαιώματα» είναι πολιτικό εργαλείο μέσα σε μια πλανητική κατάσταση, η πυκνότητα της οποίας καθιστά βέβαια απαραίτητη τη χρήση οικουμενιστικών ιδεολογημάτων, μέσα στην οποία όμως η δεσμευτική ερμηνεία των ιδεολογημάτων αυτών συνεχίζει να εναπόκειται στις διαθέσεις και στα συμφέροντα των ισχυρότερων εθνών.

Κείμενο: Παναγιώτης Κονδύλης*

Δεν υπάρχουν ανθρώπινα δικαιώματα. Για να το πούμε ακριβέστερα: εν έτει 1998 δεν υπάρχουν ανθρώπινα δικαιώματα και κανείς δεν μπορεί να γνωρίζει αν θα υπάρξουν στο μέλλον. Η διαπίστωση αυτή είναι αναπόδραστη αν επιθυμούμε να ορίσουμε την έννοια του «δικαιώματος» και του «ανθρώπινου δικαιώματος» αυστηρά και αδιαφορώντας απέναντι σε πολιτικές – ιδεολογικές σκοπιμότητες. «Δικαίωμα» δεν είναι κάτι που απλώς διάγει βίο φαντάσματος μέσα στα κεφάλια των φιλοσόφων ή που ευδοκιμεί στα χείλη των προπαγανδιστών. Στην ουσία του δικαιώματος ανήκει εξ ορισμού η δυνατότητα να απαιτείται και να επιβάλλεται. Και ως «ανθρώπινο δικαίωμα» επιτρέπεται να θεωρείται μονάχα ένα δικαίωμα το οποίο απολαμβάνουν όλοι οι άνθρωποι μόνο και μόνο επειδή είναι άνθρωποι,δηλαδή χωρίς τη διαμεσολάβηση εξουσιαστικών αρχών και συλλογικών υποκειμένων (π.χ. εθνών και κρατών) που, από εννοιολογική και φυσική άποψη, είναι στενότερα από την ανθρωπότητα ως σύνολο.

Επιπλέον, ένα γνήσιο ανθρώπινο δικαίωμα θα πρέπει να ισχύει και να απολαμβάνεται παντού όπου υπάρχουν άνθρωποι, δηλαδή παντού όπου επιθυμεί να εγκατασταθεί καθένας. Ώστε σε τελευταία ανάλυση δεν υπάρχουν ανθρώπινα δικαιώματα δίχως απεριόριστη ελευθερία κίνησης και εγκατάστασης και δίχως αυτόματη νομική εξίσωση όλων των ατόμων με όλα τα άτομα χάρη στην οικουμενική ισχύ μιας ενιαίας νομοθεσίας. Οσο ο Αλβανός, π.χ., δεν έχει στην Ιταλία τα ίδια δικαιώματα με τον Ιταλό, μπορούμε stricto sensu να μιλάμε για πολιτικά και αστικά, όχι για ανθρώπινα δικαιώματα.

Βεβαίως, τα κράτη μπορούν να βαφτίζουν ορισμένα τουλάχιστον από τα δικαιώματα, τα οποία δίνουν στους πολίτες τους, «ανθρώπινα δικαιώματα», όμως η έκφραση αυτή θα είχε νόημα μόνον εάν το κράτος επεφύλασσε αποκλειστικά στους δικούς του υπηκόους τον χαρακτηρισμό «άνθρωπος», όπως κάνουν μερικές πρωτόγονες φυλές. Γιατί σε ενάντια περίπτωση κανένα κράτος δεν μπορεί να εγγυηθεί ότι δικαιώματα τα οποία θεωρούνται κατ\’ εξοχήν ανθρώπινα δικαιώματα, όπως π.χ. το δικαίωμα της σωματικής ακεραιότητας ή της ελευθερίας του λόγου, είναι δυνατό να τα απολαύσουν άτομα που βρίσκονται έξω από τα σύνορά του. Και αντίστροφα: κανένα κράτος δεν μπορεί, χωρίς να αυτοδιαλυθεί, να αναγνωρίσει σε όλους τους ανθρώπους ανεξαιρέτως ορισμένα δικαιώματα που θεωρούνται πολιτικά ή αστικά δικαιώματα, π.χ. το δικαίωμα του εκλέγειν και εκλέγεσθαι ή το δικαίωμα της ελεύθερης εγκατάστασης.

Παγκοσμιοποίηση και Αριστερά

Ιστορία και αποκρυπτογράφηση μιας περίεργης σχέσης

Των Τάσου Βαρούνη και Γιώργου Παπαϊωάννου

 Οι πρόσφατοι τριγμοί της παγκοσμιοποίησης συνδέονται με γεγονότα που προκαλούν τόσο οι σοβαρές αντιθέσεις που γεννιούνται στους κόλπους των διεθνών ελίτ, όσο και η παρέμβαση του λαϊκού παράγοντα στις εξελίξεις.

Στη Μεγάλη Βρετανία, κόντρα σε όλα τα προγνωστικά, αλλά και στους βασικούς συστημικούς παράγοντες, το πρόσφατο δημοψήφισμα έβγαλε Brexit. Μα είναι δυνατόν σε μια εποχή διεθνοποίησης, ένα ισχυρό κράτος να εγκαταλείπει μια υπερεθνική ολοκλήρωση;

Στις ΗΠΑ, η εκλογή Τραμπ προκάλεσε παγκόσμιο σοκ, αλλά και αποστροφή από τα ισχυρά πολιτικά, οικονομικά και χρηματιστικά κέντρα. Μα πώς είναι δυνατόν η Χίλαρι Κλίντον να μην κατάφερε να επικρατήσει στη μάχη απέναντι σε έναν «κλόουν», παρά την αμέριστη στήριξη όλων των δυναμικών παραγόντων της ιμπεριαλιστικής υπερδύναμης;

Πολλοί κάνουν λόγο για εποχή τεράτων. Αλλά μήπως τότε ήταν «εποχή αγγέλων» αυτή που εγκαινιάστηκε μετά την ταραγμένη διετία 1989-91 και χαρακτηρίστηκε Νέα Τάξη Πραγμάτων για την ανθρωπότητα, εν μέσω πολέμων και γενίκευσης της παγκόσμιας αδικίας;

Ανάμεσα σε αυτά τα γεγονότα, αναδεικνύεται ακόμα ένα με την δική του σημασία. Η Αριστερά στη συντριπτική της πλειοψηφία φαίνεται να καταγράφεται σήμερα σαν μια δύναμη φιλική στην παγκοσμιοποίηση. Σε αυτό το μικρό δισέλιδο αφιέρωμα, διερευνούμε το γεγονός αυτό, τόσο στην σημερινή όσο και στην ιστορική του διάσταση.

Στον πυρήνα του θαυμαστού «ενιαίου κόσμου»

Η Αριστερά από συμπληρωματική μέχρι και προωθητική ιδεολογική δύναμη της παγκοσμιοποίησης

Τα σχήματα και οι ερμηνείες με τα οποία η Αριστερά αποδέχτηκε το φαινόμενο και τις διαδικασίες της παγκοσμιοποίησης εδώ και αρκετές δεκαετίες αποδεικνύουν καταρχήν δυο πράγματα. Πρώτον, ότι στον πυρήνα της αριστερής σκέψης λειτουργούν αντιλήψεις που χρειάζονται τουλάχιστον ξεσκαρτάρισμα. Και δεύτερον, ότι αυτές οι οπτικές και στάσεις δεν ήταν άσχετες από τα προνόμια που απολάμβανε η Αριστερά –κυρίως η ευρωπαϊκή- ως κομμάτι του «ενιαίου κόσμου» μετά το ’89. Σε κάθε περίοδο οι αφηγήσεις τροποποιούνταν και μεταβάλλονταν στη βάση των αναγκών προσαρμογής. Στην πραγματικότητα, η συντριπτική πλειοψηφία των αριστερών δυνάμεων δεν μπόρεσε να οικοδομήσει μια ανεξάρτητη, διευρυμένη και ανταγωνιστική ματιά απέναντι στην καθόλου αναπόφευκτη «αλλαγή του κόσμου» υπό την καθοδήγηση των διαδικασιών παγκοσμιοποίησης. Στις καλύτερες εκδοχές κράτησε μια απλώς διεκδικητική στάση, στις χειρότερες υπήρξε από συμπληρωματική έως προωθητική δύναμη αυτής της πορείας.

ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ! ΠΟΙΑ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ;-George Carlin (ΒΙΝΤΕΟ)

Ανάρτηση από: geromorias.blogspot.com

Πολιτική Ορθότητα

Ο όρος Πολιτική Ορθότητα (Π.Ο.) κάνει την εμφάνισή του εδώ και πολλές δεκαετίες, ξεκινώντας από τις ΗΠΑ (political correctness) και συνεχίζοντας, τον συναντούμε όλο και πιο συχνά, να συνοδεύει τον άλλο όρο, που συνεχώς διευρύνεται και αυτός, δηλ. την παγκοσμιοποίηση.
Θέλοντας να φωτίσουμε τις αιτίες εμφάνισης του όρου καθώς και τις επιπτώσεις που η επιβοή του επιφέρει τόσο στη ίδια τη γλώσσα όσο και τις ιδεολογική χειραγώγηση των πολιτών αναδημοσιεύουμε δύο κείμενα:

Οι λέξεις στην προκρούστεια κλίνη της πολιτικής ορθότητας

Ο πολιτικώς ορθός λόγος, είναι ένα επικοινωνιακό εργαλείο , που υιοθετήθηκε τις τελευταίες δεκαετίες στον δημόσιο λόγο προκειμένου να προστατευθούν οι ευαίσθητες κοινωνικά ομάδες από μειωτικούς χαρακτηρισμούς . Αναντίρρητα οι προθέσεις του ήσαν αγνές, όμως , πλέον, έχουμε φθάσει σε γλωσσικές ακρότητες, ο πολιτικώς ορθός λόγος, τείνει να γίνει το πιο ευχείριστο λογοκριτικό όπλο, που καθιστά την γλώσσα μας ξύλινη, άνευρη και ανειλικρινή, μια νεογλώσσα οργουελική.

Γλωσσολογικά, οι λέξεις από μόνες τους, με εξαίρεση τις αμιγώς υβριστικές, σπάνια έχουν κάποιο ιδεολογικό φορτίο, συχνά ακόμη και το νόημά τους , είναι από ασαφές, έως ανύπαρκτο, εάν δεν τοποθετηθούν σε ένα πλαίσιο λόγου . Οι περισσότερες λέξεις, ας μου επιτραπεί ο παραλληλισμός, είναι σαν τα νετρόνια, φορτίζονται ιδεολογικά από τα συμφραζόμενά τους. Φερ΄ειπείν ακόμη και τις πιο αθώες εννοιολογικά λέξεις , όπως «παιδί», «περιστέρι», ή «τριαντάφυλλο» εάν τις τοποθετήσω σε ένα κείμενο ρητορικής μίσους, θα χρωματιστούν αρνητικά. Τι είναι λοιπόν αυτό που θα πρέπει να ποινικοποιήσω, τις λέξεις, ή την ρητορική μίσους;   

Σχόλιο Τάκη Φωτόπουλου για την ιδεολογία των “δικαιωμάτων” και τα gay κινήματα

Του Τάκη Φωτόπουλου

Η ανακοίνωση του Δικτύου Περιεκτικής Δημοκρατίας “Σύμφωνο Συμβίωσης και η Ιδεολογία της Παγκοσμιοποίησης” που αναδημοσιεύθηκε ευρύτατα στο διαδίκτυο, συνήθως με εγκωμιαστικά σχόλια, αναπόφευκτα δέχθηκε και μερικές λυσσαλέες επιθέσεις, κατά κανόνα ανώνυμες, οι οποίες, όπως κάθε πράξη κουκουλοφόρων, μόνο περιφρόνησης βέβαια αξίζουν. Θα σταθώ όμως σε κάποιον “επώνυμο” ονόματι Θοδωρή Αντωνόπουλο, ο οποίος, πρώτον, (παρότι υποτίθεται δημοσιογράφος, που όφειλε να ξέρει τους δεοντολογικούς κανόνες του επαγγέλματός του), με ανεντιμότητα απέδωσε το παραπάνω κείμενο σε εμένα προσωπικά, ενώ πρόκειται βέβαια περί συλλογικού κειμένου του δικτύου της ΠΔ, που συντάχθηκε μάλιστα κατόπιν μακρών συλλογικών συζητήσεων μέσα σε αυτό. Δεύτερον, διέπραξε άλλη μια δεοντολογική αθλιότητα με το να μην αναφέρει την πηγή του κειμένου στο οποίο αναφερόταν, ώστε να μπορεί να κρίνει ο ίδιος ο αναγνώστης και να μην τον καπελώνει ο δήθεν αυτός “ελευθεριακός” της συμφοράς για το εάν το κείμενο αυτό είναι ή όχι “ένα απίστευτα εξαμβλωματικό άρθρο (του) περί συμφώνου συμβίωσης και ιδεολογίας της παγκοσμιοποίησης ο «πολύς» θεωρητικός της αυτονομίας και της περιεκτικής δημοκρατίας Τάκης Φωτόπουλος (δεν πάει καλύτερα να λειτουργηθεί στα Καλάβρυτα;). (βλ. Θοδωρή Αντωνόπουλου,  Οι LGBT ακτιβιστές είναι “φύσει” αριστεροί, ή όχι; LIFO,7/1/2016http://www.lifo.gr/articles/lgbt_articles/85874).

Η ομοφυλοφιλία, ο Ένγκελς και οι «αριστεριστές»… (KATAΠΛHKTIKO)

Του Θύμιου Παπανικολάου

Περιοδικό "Ρεσάλτο"

Είναι να γελάς με κάποιους «αριστερούς» οι οποίοι, εναγωνίως και δολίως, επιχειρούν να «τεκμηριώσουν» το πολιτικό ΔΙΚΑΙΩΜΑ της ομοφυλοφιλίας με τους κλασσικούς του μαρξισμού. 

Μη βρίσκοντας φυσικά γραφτά των κλασσικών υπέρ της ομοφυλοφιλίας ανατρέχουν, σκοπίμως δηλαδή δολίως, σε τεχνάσματα και αυθαιρεσίες που ταυτίζουν το «πολιτικό δικαίωμα» της ομοφυλοφιλίας με την ποινικοποίησή της και τη δίωξη.

Βεβαίως δεν αρκούνται σε αυτή την αναγωγή της δίωξης των ομοφυλοφίλων σε πολιτικό δικαίωμα αναγνώρισης της ομοφυλοφιλίας, αλλά επιχειρούν να συνδέσουν τη μαρξιστική κριτική εναντίον της αστικής οικογένειας με την πολιτική αναγνώριση της ομοφυλοφιλίας: Τέτοια μικροαστική πονηράδα και κατεργαριά… 

Δόλια κατεργαριά διότι οι... κλασσικοί του μαρξισμού έχουν τελεσίδικα χαρακτηρίσει την ομοφυλοφιλία ΔΙΑΣΤΡΟΦΗ καιΟΥΔΕΠΟΤΕ την αναγνώρισαν ως πολιτικό δικαίωμα… 

ΟΥΔΕΠΟΤΕ τέθηκε από το σοσιαλιστικό κίνημα το αίτημα του εμπλουτισμού του σοσιαλιστικού προγράμματος με την πολιτική αναγνώριση της ομοφυλοφιλίας. 

Η Οκτωβριανή Επανάσταση κατάργησε την ποινικοποποίηση και τη δίωξη των ομοφυλοφίλων, δεν κατοχύρωσε κανένα πολιτικό δικαίωμα και προγραμματική διεκδίκηση πολιτικής αναγνώρισης των ομοφυλοφίλων. 

Οι κλασσικοί του μαρξισμού δε υιοθέτησαν ΠΟΤΕ την ανόητη και αντιεπιστημονική άποψη της σημερινής νεοταξικής «αριστεράς»:Ότι δηλαδή η ομοφυλοφιλία είναι πολιτικό δικαίωμα και διεκδίκηση! 

Επικυρίαρχοι εκ «Φιλοθέης»

Οι... Πάπες ενοχοποιούν τους Αλλους για να αυτο-αθωωθούν

Αρθρο του ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ ΑΣΩΝΙΤΗ συγγραφέα

Ευτυχώς πολλοί αντέδρασαν στην αποκρουστική επίθεση κατά της Κικής Δημουλά από δημοσιογράφο της «Εφημερίδας των Συντακτών» (παλαιότερα η ΕΡΤ είχε φιλοτεχνήσει, για άγνωστους λόγους, ωριαίο τηλεοπτικό πορτρέτο στην επιτεθείσα δημοσιογράφο - τότε εργαζόταν στην κρατική ραδιοφωνία), η οποία για να εμέσει την αήθειά της -λυπούμαστε για τις λέξεις που χρησιμοποιούμε, αλλά είναι η ακρίβεια που τις επιβάλλει, όχι η διάθεσή μας- πλαστογράφησε τα λόγια της ποιήτριας, κατασκευάζοντας μια ψευδή πραγματικότητα.

Αποδείχθηκε, με τη δημοσίευση όλης της ομιλίας, πως η κ. Δημουλά δεν είπε όσα της καταλόγιζε η επαναστατική επίτροπος, που αλίευσε ό,τι την εξυπηρετούσε από την αλήθεια της ομιλίας της, ώστε να παρουσιάσει την «αντιρατσιστική» της τσιχλόφουσκα, μιαίνοντας και το περίφημο «Η κοινοτοπία του κακού», τίτλος βιβλίου της Χάνα Αρεντ για τον Αϊχμαν, τη δίκη του οποίου είχε παρακολουθήσει και τον περιέγραψε στο βιβλίο. Συγγραφείς, ποιητές αλλά και δημοσιογράφοι κατεπλάγησαν: «Πλαστογραφούν οι έγκριτοι και προοδευτικοί;», αναρωτήθηκαν. Ετεροχρονισμένα αναρωτήθηκαν. Από χρόνια, και με διάφορες αφορμές, είχα προειδοποιήσει πολλούς φίλους συγγραφείς, ποιητές, κριτικούς και δημοσιογράφους ότι, όταν χρειαστεί, οι επαναστάτες πλαστογράφοι δεν θα σεβαστούν κανέναν και τίποτα, όπως και συνέβη. Ηταν τόσο ισχυρό το σοκ, ώστε μέχρι και η δυσκίνητη Εταιρεία Συγγραφέων εξέδωσε ανακοίνωση, ενώ είχε σιωπήσει σε άλλες περιπτώσεις και δεν εδέησε να βγάλει ούτε μία ανακοίνωση για τα Μνημόνια, την ταπείνωση του ελληνικού λαού και τη λοιδορία της Ιστορίας μας. Κάλλιο αργά. Αντέδρασαν επίσης άνθρωποι που οι ίδιοι έχουν κατηγορηθεί για πλαστογραφία και τώρα βρήκαν ευκαιρία να ξιφουλκήσουν και να παραπλανήσουν τους επιλήσμονες. Σημασία έχει πάντως ότι αντέδρασαν.

Δήλωση - Μήνυμα του καθηγητή Γιώργου Κασιμάτη προς τους δικαστές.

Δήλωση - Μήνυμα του καθηγητή Γιώργου Κασιμάτη προς τους δικαστές.

 Δήλωση του καθηγητή Γιώργου Κασιμάτη εν όψει των δικών για τις πολιτικές πράξεις αντίστασης της κίνησης «δεν πληρώνω»

Υπέρτατες αρχές του δικαίου και της σύγχρονης δημοκρατίας, που αποτελούν και αρχές της παγκόσμιας κοινωνίας, ειναι: η δημοκρατική αρχή μαζί με τα πολιτικά δικαιώματα και η αρχή προστασίας της αξίας του ανθρώπου μαζί με τις εγγυήσεις των δικαιωμάτων του ανθρώπου. 

Όταν από μέρους του κράτους παραβιάζεται επί τρία σχεδόν χρόνια συνεχώς το πολίτευμα της αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας και θεμελιώδη δικαιώματα του ανθρώπου και του πολίτη, σε βαθμό που μεγάλο μέρος του Ελληνικού Λαού έχει οδηγηθεί και οδηγείται καθημερινά σε κατάσταση εξαθλίωσης.