Του Θέμη Τζήμα
Η απάντηση είναι απλή: ναι, είμαστε με τους “Αγιατολάδες” –δηλαδή με το Ιράν– και υπήρξαμε και με όλους τους υπολοίπους.
Το πρόβλημα δεν είναι με τη δική μας απάντηση, αλλά με την ερώτηση. Η όποια ερώτηση σχετικά με το με ποιον είναι ο καθένας, εκτός ιστορικού πλαισίου είναι αφελής αν δεν είναι δόλια.
Αντιθέτως, κάθε συνειδητός πολίτης και πολιτική δύναμη, που επιδιώκει να αναγιγνώσκει την πραγματικότητα διαυγώς, ιδίως δε κάθε σοσιαλιστής, κομμουνιστής, δημοκράτης και εν τέλει ανθρωπιστής οφείλει να τοποθετείται πάνω στην πρωτεύουσα αντίθεση, χωρίς να παραγνωρίζει και τις δευτερεύουσες βεβαίως.
Με άλλα λόγια είναι άλλη η απάντηση και εν τέλει άλλο το νόημα του ερωτήματος “είστε με τους αγιατολάδες”- εν προκειμένω- αν απέναντί τους βρίσκεται μια σοσιαλιστική ή μια έστω πατριωτική, δημοκρατική αντιπολίτευση και τελείως διαφορετικό, τόσο το ερώτημα, όσο και η απάντηση όταν απέναντί τους βρίσκονται οι ΗΠΑ, το Ισραήλ, οι τζιχαντιστές ή δυνάμεις που υπό το πρόσχημα της δημοκρατίας κινούνται υπό την καθοδήγηση των προαναφερθεισών, εξωτερικών δυνάμεων.
Και είναι άλλη η απάντηση διότι όσο και αν ενοχλεί, το ζήτημα του ιμπεριαλισμού παραμένει το κεντρικότερο, το κατεξοχήν ζήτημα των διεθνών σχέσεων αλλά και των εσωτερικών εξελίξεων στην πλειοψηφία των κρατών και των κοινωνιών, επειδή βιώνουν σχέσεις εξάρτησης.
Αυτά τα, αρκετά γνωστά κατά τις δεκαετίες του ’60 και του ’70, όταν η από- αποικιοποίηση συγκλόνιζε τον κόσμο, φέρνοντας στο προσκήνιο λαούς περιθωριοποιημένους και δίνοντας στον πατριωτισμό το προοδευτικό του πρόσημο, έγινε μεγάλη και εν πολλοίς πετυχημένη προσπάθεια να λησμονηθούν κατά τη σύντομη “pax americana” του ’90.
