Oι νικητές της κρίσης του κορωνοϊού: Όταν η BlackRock κερδοσκοπεί με τα λεφτά των συνταξιούχων στα χρηματιστήρια που καταρρέουν

Εκμεταλλεύονται την πανδημία και κερδοσκοπούν σε βάρος των συνταξιούχων! Τους κατά συρροή αυτούς απατεώνες έπρεπε αν υπήρχε διεθνές δίκαιο να τους είχε επικηρύξει από καιρό.
Αλλά αυτό το παγκόσμιο σύστημα που επιθυμεί και θεσμικά να αναλάβει τη διακυβέρνηση του πλανήτη, όπως ως λαγός προανήγγειλε ο ΓΑΠ, "Παπανδρέου ο μικρός- ο εφιάλτης", αποτελούν με τους κερδοσκόπους την ίδια Μαφία.
"...Ποιος νομίζει ότι οι εταιρείες βγάζουν κέρδη μόνο όταν οι τιμές ανεβαίνουν στα χρηματιστήρια προφανώς δεν γνωρίζει για τη διαδικασία της “ανοιχτής πώλησης”.
Ανοικτή πώληση (short selling) είναι μία τεχνική που χρησιμοποιείται από τους επενδυτές με σκοπό να κερδίσουν από την πτώση των τιμών περιουσιακών στοιχείων..."

Του Jens Berger

Όποιος νομίζει ότι οι εταιρείες βγάζουν κέρδη μόνο όταν οι τιμές ανεβαίνουν στα χρηματιστήρια προφανώς δεν γνωρίζει για τη διαδικασία της “ανοιχτής πώλησης”.

Ανοικτή πώληση (short selling) είναι μία τεχνική που χρησιμοποιείται από τους επενδυτές με σκοπό να κερδίσουν από την πτώση των τιμών περιουσιακών στοιχείων.

"Sponsored links"

Με αυτό το οικονομικό εργαλείο που ακόμα χρησιμοποιείται ευρύτατα παρά την έντονη κριτική, κερδοσκόποι στοιχηματίζουν στην πτώση των τιμών και βγάζουν μεγάλα κέρδη σε μία πιθανή κατάρρευση εις βάρος των μικροεπενδυτών.

Η  BlackRock είναι στο προσκήνιο και αυτού του κερδοσκοπικού παιχνιδιού.

Η εταιρεία βρίσκεται σε κάθε κομμάτι της αλυσίδας στις ανοικτές πωλήσεις που πραγματοποιούνται αυτό τον καιρό. Συμμετέχει διευθύνοντας τρισσεκατομμύρια ευρώ που προέρχονται από τις συντάξεις των ανθρώπων. Τα χρήματα των συντάξεων γίνονται μάρκες στο χρηματιστηριακό καζίνο που βρίσκεται σε εξέλιξη εν μέσω της επιδημίας του κορωνοϊού.

Ο κορωνοϊός έχει ταρακουνήσει τα χρηματιστήρια τις τελευταίες βδομάδες.

Περισσότερο χτυπημένες από τις εξελίξεις είναι εταιρείες που επηρεάζονται από τα μέτρα προστασίας που λαμβάνονται ενάντια της επιδημίας. Στη Γερμανία η τιμή των μετοχών της Lufthansa έχει καταρρεύσει (-50%) ενώ το ίδιο συμβαίνει με τη CTS Eventin (-64%) αλλά και με την εταιρεία Fraport που ελέγχει αεροδρόμια (-64%) και την ΤUI (-78%).

Όποιος στοιχημάτιζε τον Ιανουάριο ή τον Φεβρουάριο ότι αυτές οι μετοχές θα έχαναν αξία θα έβγαζε πολλά λεφτά.

Στις 19 Φεβρουαρίου η μετοχή της Lufthansa έφτανε τα 15,4 ευρώ. Αν τότε, κάποιος ήθελε να κερδοσκοπήσει στην πτώση της τιμής θα μπορούσε εύκολα να δανειστεί μετοχές.

Οι «καμένοι» του Χρηματιστηρίου ακόμα δεν μπορούν να ξεχάσουν τι συνέβη τον Σεπτέμβριο του 1999

Δημήτρης Ριζούλης

 Μπορεί τα χρόνια να πέρασαν, όμως οι «καμένοι» του Χρηματιστηρίου ακόμα δεν μπορούν να ξεχάσουν τι συνέβη τον Σεπτέμβριο του 1999 και πώς μέσα σε λίγες ημέρες έχασαν τις οικονομίες μιας ολόκληρης ζωής. Επειτα από 18 χρόνια ουδείς έχει καταδικαστεί για το τεράστιο πλιάτσικο εκείνης της περιόδου που σηματοδότησε τη μεγαλύτερη αναδιανομή πλούτου των τελευταίων δεκαετιών προς όφελος των «ισχυρών» που χρηματοδότησαν με «αέρα» τις επιχειρήσεις τους και πάτησαν επί οικονομικών πτωμάτων. Εκμεταλλεύτηκαν την άγνοια του συνταξιούχου, του αγρότη, του δημοσίου υπαλλήλου, που πείστηκε από την πολιτική ηγεσία της εποχής και τα μέσα ενημέρωσης ότι στο Χρηματιστήριο βγάζουν λεφτά και οι… άσχετοι! Και τελικά καταστράφηκαν. Ουδείς όμως τους προειδοποίησε ούτε τους προστάτευσε, αν και μια ευνομούμενη Πολιτεία οφείλει προληπτικά να το πράττει. Στην προηγούμενη δίκη με κατηγορουμένους δεκάδες χρηματιστές και επιχειρηματίες για το μεγάλο σκάνδαλο του Χρηματιστηρίου η Δικαιοσύνη δεν βρήκε ούτε έναν ένοχο! Χθες, στη νεότερη δίκη για την υπόθεση (έπειτα από αναίρεση της πρώτης), η εισαγγελέας έδειξε ενοχή σχεδόν για όλους. Μυστήρια πράγματα! Προφανώς έχει και η Δικαιοσύνη τα… θέματά της. Σε κάθε περίπτωση, το καινούργιο στοιχείο είναι το δριμύ κατηγορώ της εισαγγελέως στη δίκη που βρίσκεται σε εξέλιξη. Η δικαστική λειτουργός έκανε λόγο για «φούσκες», στημένο παιχνίδι τεχνητής διόγκωσης της αξίας μετοχών και παραπλάνηση των επενδυτών. Ολα τα στοιχεία δηλαδή που συνθέτουν ένα ολοκληρωμένο σκάνδαλο. Κατόπιν αυτής της εξέλιξης αναμένεται με τεράστιο ενδιαφέρον η τελική ετυμηγορία του δικαστηρίου τις ερχόμενες ημέρες. Ενώ η Δικαιοσύνη ερευνά, έστω και με τα χίλια ζόρια, τις ευθύνες των εμπλεκομένων, με τις πολιτικές ευθύνες του Σημίτη και των υπουργών του ουδείς ασχολήθηκε. Το τεράστιο σκάνδαλο κουκουλώθηκε από τις επόμενες κυβερνήσεις και για την ξεδιάντροπη κλοπή του 1999 η τότε πολιτική ηγεσία βγήκε… λάδι. Γιατί;

«Συμμορία της δραχμής» ή «συμμορία του ευρώ»;

Ποια είναι η πραγματική «συμμορία», αυτή των δραχμηστών ή αυτή των ευρώφιλων; Ένα επιχείρημα που ακούγεται ευρύτατα ήταν και  είναι ότι,όσοι υποστηρίζουν την επιστροφή στο εθνικό νόμισμα το κάνουν για ίδιον όφελος, γιατί έχουν μεταφέρει μαζικά χρήματα και καταθέσεις στο εξωτερικό και με την επιστροφή στη δραχμή και την αναμενόμενη υποτίμησή της έναντι του ευρώ, θα αποκομίσουν τεράστια κέρδη.

Στην πραγματικότητα, μία μόνο συμμορία υπάρχει. Αυτή της  «συμμορίας του ευρώ», τα μέλη της οποίας είναι εκείνα που έχουν στείλει  μαζικά χρήματα και  καταθέσεις στο εξωτερικό, όπως έχει αποδειχθεί από τις διάφορες λίστες καταθέσεων σε ξένες τράπεζες που έχουν δημοσιοποιηθεί κατά καιρούς. Ανατρέχοντας στις λίστες αυτές που τώρα πια αποσιωπώνται επιμελώς, θα βρείτε πολιτικούς, μεγαλοδημοσιογράφους, επιχειρηματίες που σχεδόν όλοι τους έχουν εκδηλωθεί υπέρ του ευρώ. Ενώ  δεν ισχύει το ίδιο για «δραχμηστές».

Οι φανατικότεροι υποστηρικτές του «πάση θυσία στο ευρώ», είναι  οι πλούσιοι και οι πολύ πλούσιοι και κυρίως έμποροι, εισαγωγείς, τραπεζίτες, χρηματιστές,μεταπράτες, μεσάζοντες,αεριτζήδες, μιζαδόροι, διαχειριστές δημόσιων και ευρωπαϊκών κονδυλίων,εκδότες, δημοσιογράφοι,πολιτικάντηδες, υπάλληλοι του συστήματος και γενικότερα ωφελούμενοι από το κατοχικό καθεστώς.

Η οικονομία της γνώσης

Του Κάρλο Φορμέντι

Στις αρχές της νέας χιλιετίας, κυκλοφόρησαν δύο μελέτες του αμερικανού κοινωνιολόγου Ρίτσαρντ Φλόριντα, σχετικά με την «άνοδο της δημιουργικής τάξης», που είχαν μεγάλη διεθνή επιτυχία. Οι απόψεις του συγγραφέα δεν ήταν πρωτότυπες, αλλά «εκλαΐκευαν» πιο δυσνόητες απόψεις, όπως εκείνες που περιείχε το μνημειώδες έργο του Μανουέλ Καστέλς για τον ρόλο της «τάξης των χάκερς» στις κοινωνικοοικονομικές αλλαγές που επέφερε η ψηφιακή επανάσταση, ή σαν τα κείμενα των Αντρέ Γκορζ, Αντόνιο Νέγκρι και άλλων που περιέγραφαν τους «εργαζόμενους της γνώσης» σαν την πρωτοπορία μιας διαδικασίας μετάβασης προς μία μετα-καπιταλιστική κοινωνία.

Οι θέσεις του Φλόριντα –πιο κοινότυπες, μετριοπαθείς και πιο της μόδας από τις απόψεις των συγγραφέων που προαναφέραμε– μπορούν να συνοψιστούν σε λίγες γραμμές:

Tο τέλος του μακρού 20ού αιώνα

των Τζιοβάνι Αρίγκι, Μπέβερλυ Σίλβερ από το περιοδικό Άρδην, τ 86

Από τις Εναλλακτικές Εκδόσεις κυκλοφορεί το βιβλίο του Τζιοβάνι Αρίγκι, Τα Μονοπάτια του Κεφαλαίου 

Γράφοντας σχεδόν πριν από 20 χρόνια, λίγο μετά την κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης, ο Βρετανός ιστορικός Έρικ Χομπσμπάουμ μίλησε για τη διάχυτη σύγχυση που επικρατεί σχετικά με το που κατευθύνεται ο κόσμος: «Σαν να είχαμε περικυκλωθεί από μια παγκόσμια ομίχλη», έγραφε. Στα τέλη του 20ου αιώνα, οι πολίτες του κόσμου ήταν βέβαιοι «ότι μια ιστορική εποχή τερματίζεται. Αλλά δεν γνώριζαν σχεδόν τίποτε περισσότερο»1. Κατά τις δύο δεκαετίες που μεσολάβησαν, παρόλο που η «νέα εποχή» συνέχισε να παίρνει μορφή, η «παγκόσμια ομίχλη» δεν έχει ακόμα σκορπιστεί.

Οι προσεγγίσεις ως προς την φύση της παγκόσμιας αλλαγής έχουν διαφοροποιηθεί σημαντικά. Στα τέλη της δεκαετίας του 1990, εν μέσω της εκτεταμένης οικονομικής άνθησης των Ηνωμένων Πολιτειών, και όταν δεν υπήρχε κανένας σοβαρός ανταγωνιστής της παγκόσμιας αμερικανικής ισχύος, πολλοί μιλούσαν για έναν επικείμενο «δεύτερο αμερικανικό αιώνα». Αυτές οι προβλέψεις έφτασαν στο απόγειό τους έπειτα από την χρηματοπιστωτική κρίση των ασιατικών χωρών του 1997. Αλλά εν συνεχεία, η κατάσταση αντιστράφηκε, αρχικά με το σπάσιμο της χρηματιστηριακής φούσκας της Νέας Οικονομίας στο χρηματιστήριο της Νέας Υόρκης το 2000-2001, και αμέσως μετά με την πανωλεθρία στο Ιράκ και την αποτυχία των σχεδίων της κυβέρνησης Μπους για έναν Νέο Αμερικάνικο Αιώνα. Με την χρηματιστηριακή κατάρρευση που είχε ως επίκεντρο την Αμερική το 2008 και την συνεχιζόμενη, ραγδαία ανάπτυξη της Κίνας, η συζήτηση για έναν «δεύτερο αμερικανικό αιώνα» έλαβε τέλος. Αντίθετα, πολλαπλασιάστηκαν οι προβλέψεις για έναν επικείμενο κινέζικο αιώνα. Την ίδια στιγμή, οι προβλέψεις για το τέλος της παγκόσμιας αμερικανικής ηγεμονίας πολλαπλασιάστηκαν θυμίζοντας τη δεκαετία του 1970, όταν η αμερικάνικη ήττα στο Βιετνάμ, η πετρελαϊκή κρίση και ο στασιμοπληθωρισμός διαμόρφωναν μια αίσθηση βαθύτατης κρίσης.

Τι νόημα έχουν αυτές οι κυμαινόμενες εκτιμήσεις για την περίοδο της παγκόσμιας ιστορίας στην οποία έχουμε εισέλθει; Σε αυτό το κείμενο, υποστηρίζουμε ότι μια σύγκριση με προηγούμενες φάσεις ανάλογες με την παρούσα, μπορεί να μας βοηθήσει να ερμηνεύσουμε την αλλαγή αντιλήψεων, αλλά και να σκορπίσει την παγκόσμια ομίχλη που μας περιβάλει2. Με ποιά φάση άραγε μπορούμε να συγκρίνουμε την παρούσα; Συχνά επισημαίνονται οι ομοιότητες μεταξύ των αρχών και του τέλους του 20ου αιώνα. Και στις δύο φάσεις, το χρηματο-οικονομικό κεφάλαιο κατέλαβε ηγεμονική θέση στην παγκόσμια οικονομία συγκριτικά με το επενδυόμενο στην παραγωγή. Επιπλέον, και στις δύο περιόδους, η χρηματιστικοποίηση των οικονομικών δραστηριοτήτων αποδείχθηκε μάλλον αποσταθεροποιητική και κατέληξε σε μείζονες κρίσεις, αυτές του 1929 και του 2008.

Ο πόλεμος κατά των μετρητών. Οδεύουμε προς έναν ολοκληρωτισμό; Τα κίνητρα και οι υποκινητές

του Δημοσθένη Γκαβέα

Υπάρχει ένας πόλεμος που βρίσκεται σε εξέλιξη. Πρόκειται για τον πόλεμο κατά των μετρητών. Διεξάγεται σε όλο τον κόσμο, ενώ στην χώρα μας έχει λάβει μια ιδιαίτερα επιθετική μορφή. Οι πολιτικοί μαζί με τους τραπεζίτες, υποστηρίζουν ότι αυτό θα κάνει πιο ασφαλή την κοινωνία μας. Όμως τίθεται το ερώτημα, μήπως πρόκειται για ακόμη μια προπαγάνδα; Μήπως αφορά στον απόλυτο έλεγχο των πολιτών και των χρημάτων τους από το κράτος και τις τράπεζες; Μπορεί η κατάργηση των μετρητών να σημαίνει κατάλυση της Δημοκρατίας και των προσωπικών μας ελευθεριών;

Όλο και περισσότεροι αναλυτές κρούουν τον κώδωνα του κινδύνου ότι η κατάργηση των μετρητών στη φυσική τους μορφή, μας οδηγεί σ΄έναν ολοκληρωτισμό όπου η ιδιωτικότητα και τα δικαιώματα των πολιτών θα περιοριστούν δραματικά και όλοι μας θα είμαστε ανυπεράσπιστοι, υπό τον έλεγχο και την παρακολούθηση του κράτους, των μυστικών υπηρεσιών, τον χρηματοπιστωτικό τομέα και τους συλλογείς προσωπικών δεδομένων από τον κλάδο της πληροφορικής.

Αυτό υποστηρίζει μεταξύ άλλων ο Νόρμπερτ Χέρινγκ (Norbert Häring), αρθρογράφος στη μεγαλύτερη οικονομική εφημερίδα της Γερμανίας, τη Handelsblatt, στο πιο πρόσφατο βιβλίο με τίτλο: «Η κατάργηση των μετρητών και οι συνέπειές της» που κυκλοφορεί στα ελληνικά από τις εκδόσεις Λιβάνη. Αξίζει να σημειωθεί ότι ένα ακόμη βιβλίο του ιδίου, με τίτλο Okonomie 2.0 έγινε μπεστ σέλερ και βραβεύθηκε ως το καλύτερο οικονομικό βιβλίο για το 2007. Το 2014 ο κ. Χέρινγκ διακρίθηκε με το βραβείο Keynes-Gesellschaft για την οικονομική αρθρογραφία. Είναι συνιδρυτής του WorldEconomics Association του μεγαλύτερου συνδέσμου οικονομολόγων  παγκοσμίως που αριθμεί 12.000 μέλη, ενώ μεγάλη επισκεψιμότητα έχει το δίγλωσσο (γερμανικά και αγγλικά) μπλογκ Nobert haring Gelt und mehr.

Η HuffPost Greece, μίλησε μαζί του για το θέμα αυτό και οι απόψεις του προβληματίζουν.

Μόνο τα μετρητά είναι αληθινά. 

«Μόνο τα μετρητά είναι αληθινά. Δεν πρόκειται για κάποιο απόφθεγμα των σοφών του παρελθόντος που αρνούνται να προσαρμοστούν στον σύγχρονο κόσμο καθώς τα μετρητά είναι χειροπιαστά και μετρήσιμα. Βοηθούν να κρατάμε κάθε έλεγχο στα έξοδά μας. Τα μετρητά είναι κανονικό χρήμα, υποστηριζόμενο από το κράτος. Αντίθετα από το λογιστικό χρήμα των τραπεζών κρύβεται μια υπόσχεση σε περιόδους ευνοϊκής οικονομικής συγκυρίας. Από τη χρηματοπιστωτική κρίση, η οποία ξέσπασε το 2008 και έπειτα έχουμε αρχίσει και πάλι να το αντιλαμβανόμαστε...Με το χρήμα που διακινούν οι τράπεζες κερδισμένοι βγαίνουν μόνο οι τραπεζίτες» έτσι ξεκινάει το βιβλίου του και μας εισάγει όλους σε ένα εφιαλτικό σενάριο στο οποίο συμμετέχουμε, άβουλα, όλοι μας.

Η Γαλλία και οι κανόνες του παγκόσμιου χρηματοοικονομικού συστήματος

O Φρανσουά Μιτεράν με τον Ζακ Ντελόρ σε φωτογραφία του 1983

Η συναίνεση των Παρισίων*

Του Rawi Abdelal, οικονομολόγου από τον νέο Ερμή τον Λόγιο τ. 11

Μεταξύ των θεσμικών θεμελίων της χρηματο-οικονομικής παγκοσμιοποίησης, άλλα είναι επίσημα και άλλα ανεπίσημα, καθώς περιλαμβάνουν τόσο κοινωνικές νόρμες όσο και κανόνες δικαίου που διευκρινίζουν και περιορίζουν τη νόμιμη πρακτική των κρατών. Το Διεθνές Χρηματοπιστωτικό Σύστημα που οικοδομήθηκε μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο αποδεχόταν ρητά τους κρατικούς ελέγχους στις κινήσεις κεφαλαίων ως κανονικούς και νόμιμους, σε αντίθεση με την κλασική εποχή του κανόνα του χρυσού, η οποία τους αντιμετώπιζε ως αίρεση. Διασφάλιζε επίσης το δικαίωμα των κρατών να ρυθμίζουν κατά βούληση τις κινήσεις των κεφαλαίων, ιδιαίτερα των βραχυπρόθεσμων (1). Αυτό το δικαίωμα κατοχυρώνεται ρητά στο καταστατικό του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου (ΔΝΤ) και στη Συνθήκη της Ρώμης καθώς και –παρά το όνομά του– στον Κώδικα της Απελευθέρωση της Κίνησης Κεφαλαίων του Οργανισμού Οικονομικής Συνεργασίας και Ανάπτυξης (ΟΟΣΑ). Στις αρχές της δεκαετίας του 1980, το νομικό οπλοστάσιο δεν είχε μεταβληθεί σημαντικά, αλλά οι κοινωνικές νόρμες του διεθνούς χρηματοπιστωτικού συστήματος δεν ήταν πλέον οι ίδιες. Αρκετές μεγάλες οικονομικές δυνάμεις, συμπεριλαμβανομένων των Ηνωμένων Πολιτειών, του Ηνωμένου Βασιλείου, της Γερμανίας και της Ιαπωνίας, είχαν φιλελευθεροποιήσει την κίνηση κεφαλαίων. Οι κυβερνήσεις, οι τράπεζες και οι επιχειρήσεις τους περίμεναν μια άτυπη εξέλιξη προς αυτή την κατεύθυνση.

Το «ριφιφί» των αιώνων ήταν «νόμιμο», ίσως και «ηθικό»!

Αρθρογράφος: 

Νίκος Μπογιόπουλος

Επειδή πολύ… «κάθαρση» έχει πέσει και πάλι (στα κεφάλια μας), αξίζει να θυμηθούμε: Ήταν 17 Σεπτέμβρη 1999, όταν ο δείκτης της Σοφοκλέους είχε σημειώσει το ρεκόρ ανόδου του, σκαρφαλώνοντας στις 6.500 περίπου μονάδες. Τρία χρόνια μετά, στις 17 Σεπτέμβρη 2002 – και ενώ πια ήταν δεδομένο τι είχε παιχτεί με τη «φούσκα» - ο δείκτης είχε κατρακυλήσει κάτω από τις 2.000 μονάδες.

Μέσα σε μια τριετία, λοιπόν, η συνολική απώλεια της κεφαλαιοποίησης της Σοφοκλέους ανήλθε στο αστρονομικό ποσόν των 136 δισ. ευρώ (46,3 τρισ. δραχμές)! Με άλλα λόγια, τόση ήταν η διαφορά μεταξύ της συνολικής αξίας των εισηγμένων μετοχών το Σεπτέμβρη του 1999 και της αντίστοιχης αξίας τους τρία χρόνια αργότερα.

Για να το πούμε απλά και κατανοητά: Το αποκαλούμενο και σκάνδαλο του Χρηματιστηρίου συνιστά το μεγαλύτερο «ριφιφί» στην ιστορία του νεοελληνικού κράτους. Συνολικά: Πάνω από 140 δισ. ευρώ πέρασαν από τις τσέπες του εξαπατημένου ελληνικού λαού στα «πιράνχας» του χρηματιστηριακού τζόγου. Περιουσίες και κόποι μιας ζωής έλιωσαν στο βωμό της γκανιότας του συστήματος, όπως ακριβώς έλιωσε και η καραμέλα περί «λαϊκού καπιταλισμού». Μια καραμέλα με την οποία το πολιτικό σύστημα αφιόνισε τα θύματά του, που έτρεχαν, εκτός από μισθούς και συντάξεις, να συνάπτουν δάνεια για να τα καταθέτουν στα αρπακτικά που λειτουργούσαν όχι μόνο έχοντας την ανοχή, αλλά και την αρωγή του συστήματος της πολιτικής εξουσίας.