Η ζωή διασώζεται, όταν χαρίζεται

Του Παναγιώτη Μπουρδέλα

Καλημέρα και χρόνια πολλά στην Αριάδνη.

Κυριακή μετά του Σταυρού,

με πολλά και πρακτικά μηνύματα...

Ευαγγελική περικοπή Μαρκ. Ή, 34-38,

εωθινό Γ', ήχος πλ. δ'.

*****

Δύο σημεία θα επισημάνω:

1. Ανοίγεται το ζήτημα της ψυχής ως ζωής.

Η ζωή διασώζεται, όταν χαρίζεται.

Τουτέστιν, όταν ο ατομικός άνθρωπος μεταμορφώνεται σε συλλογικό.

2. Ο Ιησούς διαβεβαίωσε τους παρόντες,

ότι οι πλείστοι εξ αυτών,

θα ζήσουν την εν δυνάμει

κάθοδο του Πνεύματος.

Η πράξη αυτή αποτελεί τη συνέχεια

της προηγούμενης μεταμόρφωσης.

Ο φωτισμός και η θέωση δηλαδή 

είναι επακόλουθο

της εξαφάνισης του ατομικού,

δηλαδή βιολογικού ανθρώπου

(όστις απωλέσει την ψυχήν αυτού, σώσει αυτήν).

Η ΕΟΡΤΗ ΤΗΣ ΠΕΝΤΗΚΟΣΤΗΣ. Το ΤΕΛΟΣ και η ΑΡΧΗ!

Η ΕΟΡΤΗ ΤΗΣ ΠΕΝΤΗΚΟΣΤΗΣ

Το ΤΕΛΟΣ και η ΑΡΧΗ!

Σύμφωνα με τον π. Αλέξανδρο Schmemann, στον ετήσιο λειτουργικό κύκλο της Εκκλησίας, η Πεντηκοστή είναι “η τελευταία και μεγάλη μέρα”.

Είναι η γιορτή της Εκκλησίας για την έλευση του Αγίου Πνεύματος ως το ΤΕΛΟΣ – την επίτευξη και την εκπλήρωση – ολόκληρης της ιστορίας της σωτηρίας.

Για τον ίδιο λόγο, όμως, είναι και η γιορτή της ΑΡΧΗΣ:

είναι η «γενέθλια» ημέρα της Εκκλησίας ως η παρουσία μεταξύ μας του Αγίου Πνεύματος, της νέας ζωής στον Χριστό, της χάριτος, της γνώσης, της υιοθεσίας στον Θεό και την αγιότητα.

____________

Η ημέρα της ΠΕΝΤΗΚΟΣΤΗΣ με την διεισδυτική ματιά φίλων.

_____****_____

Panos Kastanisios Bourdalas :

Καλημέρα και χρόνια πολλά.

Η Πεντηκοστή,μια μεγάλη συλλογική αγκαλιά,

αποτελεί τη νέα αφετηρία των πιστών χριστιανών.

Η εβδομάδα που ξεκίνησε, συμβολίζει την περίοδο της χριστιανικής εποχής έως τη Δευτέρα παρουσία του Χριστού. Γι αυτό την επόμενη Κυριακή εορτάζονται οι άγιοι πάντες.

******

Ας δούμε και την οπτική του φίλου Ανδρέας Βιτούλας :

"Η διάταξη των Αποστόλων στο γεγονός της Πεντηκοστής είναι ημικυκλική για να ανασαίνει ο κόσμος, να μην εκβιάζεται, να μην του επιβάλλεται τίποτε, για να μένει πάντοτε ελεύθερος.

Στη γενέθλιο ημέρα της η Εκκλησία γεννιέται ως ανοιχτή αγκαλιά, ως χάδι, για να ανθίζουν εντός της βλαστήματα, που θα υπακούν μόνο στην ομορφιά."

______*****______

Kostas Hatziantoniou:

ΤΟ ΠΝΕΥΜΑ

που "διά το γενέσθαι σάρκα τον άνθρωπον" απομακρύνθηκε από την φύση μας, επιστρέφει όπως ορίζει ο λειτουργικός κύκλος, σαν βίαιη πνοή και γεμίζει πρωτόγνωρη δύναμη εκείνους που περίμεναν σε κάποιο υπερώο.

Ναι, δεν υπάρχει άλλος τρόπος για να αξιωθείς του Πνεύματος από το να ζεις ενδιαιτώμενος σε κάποιο Υπερώο, ξέροντας πως το παν τελεί βυθισμένο στο μυστήριο. Εδώ η ανθρώπινη γλώσσα παραιτείται και μόνο με έναν πίνακα μπορείς να μιλήσεις γι' αυτό το μυστήριο. Με το αριστούργημα του Γκρέκο, το έργο- άνθος της υπερφυσικής ζωής του, την "Πεντηκοστή". Βλέποντας τις υπάρξεις που εξίστανται σε μία κίνηση για να βγουν από την φυσική τους κατάσταση, προκειμένου να ενωθούν με το Πνεύμα που ίπταται διαλάμποντας ενώ οι περίφημες πύρινες γλώσσες του μοιάζουν κεριά που δεν ξέρεις αν είναι τα εκ των άνω χαρίσματα ή οι προσδοκίες που γεννά, χιλιάδες χρόνια τώρα, ο Πόνος.

__________

ΠΗΓΗ-Ανάρτηση από:Γιώργος Τασιόπουλος FB

Περί της στρατιωτικής εισβολής της Ρωσίας στην Ουκρανία και οι Εκκλησίες

Περί της στρατιωτικής εισβολής της Ρωσίας στην Ουκρανία και οι Εκκλησίες

Του Παναγιώτη Α. Μπούρδαλα*

  Ως κεραυνός εν αιθρία έπεσε για τους πολλούς η σχεδιασμένη στρατιωτική επίθεση της σύγχρονης Ρωσίας του 21ου αι., επί του «τσάρου» Βλαντίμιρ Πούτιν, στην σύγχρονη Ουκρανία. Μια Ουκρανία που βολοδέρνει πολιτικά και σε περίεργα λημέρια. Αφορμές για την επίθεση υπάρχουν πολλές. Όμως, όπως γνωρίζουμε από την ιστορία, αυτές δεν ταυτίζονται με τις αιτίες.

   Μετά τη διάλυση της Σοβιετικής Ένωσης και του «Συμφώνου της Βαρσοβίας», η στρατιωτική συμμαχία του ΝΑΤΟ, όχι μόνο δεν αυτοδιαλύθηκε, αλλά επεκτείνεται ανατολικά της Ευρώπης, σε χώρες που το ζήτησαν στην μετασοβιετική εποχή. Αυτό βεβαίως δεν ήταν μόνο θέμα δυτικής προπαγάνδας, ούτε καν η κατάρρευση της ΕΣΣΔ. Η Ουκρανία είχε μείνει έξω απ’ αυτή την επέκταση του ΝΑΤΟ, μετά την «Συμφωνία του Μίνσκ».

   Όμως: «…ωστόσο, το Κίεβο και όχι η Μόσχα ευθύνεται για τη συστηματική ναρκοθέτηση των συμφωνιών. Σε τέτοιο βαθμό ώστε να είναι κενό γράμμα. Είναι ενδεικτικό πώς από τους 14.000 περίπου νεκρούς αυτά τα οκτώ χρόνια, οι περισσότεροι πέθαναν μετά την υπογραφή των συμφωνιών…».[1] Στην αρχή του άρθρου του σημειώνει ο ίδιος αρθρογράφος:

   «…Υπογράφτηκαν το 2014 και 2015 στην πρωτεύουσα της Λευκορωσίας. Η αναγνώριση από την Ρωσία την Δευτέρα 21 Φεβρουαρίου της ανεξαρτησίας των δημοκρατιών του Ντονέτσκ και Λουγκάνσκ σίγουρα έβαλε το τελευταίο καρφί στο φέρετρο των συμφωνιών….».

   Αυτή η ακύρωση στην πράξη είχε ως βάση την υπερβολική μέχρι φασιστική πίεση και «πνίξιμο» σε πολλούς ρωσόφωνους της Ουκρανίας που είναι και ρωσόφιλοι. Το αντάρτικο κίνημα από τότε είναι σε εξέλιξη σε δύο απ’ αυτές τις νοτιοανατολικές περιοχές της Ουκρανίας (Ντονέτσκ και Λουγκάνσκ). Την αυτονομία-ανεξαρτησία τους, σχεδόν χωρίς να χυθεί αίμα, αποδέχτηκε το Κρεμλίνο ως ανεξάρτητες περιοχές και τις ενέταξε στη ρωσική ομοσπονδία με την εισβολή! 

   Πάντως, οφείλουμε να συμφωνήσουμε, ότι πρόκειται για τον πρώτο ουσιαστικά ενδο-ευρωπαϊκό πόλεμο (μεταξύ ευρωπαϊκών ανεξάρτητων κρατών) από την εποχή του Β’ παγκοσμίου πολέμου και ο κίνδυνος να είναι η αρχή ενός 3ου παγκοσμίου πολέμου δεν μπορεί να αποκλειστεί. Βεβαίως είχαμε από την ασιατική Τουρκία εισβολή στη βόρεια Κύπρο το 1974,[2] αλλά και την διάλυση της Νέας Γιουγκοσλαβίας – Σερβίας (επί Μιλόσεβιτς) το 1999 κυρίως από τις ΗΠΑ (επί Κλίντον).[3] Όμως δεν ήταν ανοικτά ενδο-ευρωπαϊκοί πόλεμοι. Μπορούμε να πούμε τελείως συνοπτικά ότι αυτός ο πόλεμος της Ρωσίας εναντίον της Ουκρανίας είναι μια αποτυχία τόσο του γενικότερου ευρωπαϊκού ανθρωπιστικού ρεύματος, όσο και του εθνικιστικού ορθόδοξου ρεύματος.

ΜΙΚΡΟ ΤΡΙΩΔΙΟ – ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΩΝ ΒΑΪΩΝ

Του Παναγιώτη Μπούρδαλα

Καλημέρα και χρόνια μας πολλά.

ΜΙΚΡΟ ΤΡΙΩΔΙΟ – ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΩΝ ΒΑΪΩΝ

Σε όλες τις εποχές και όπου γης η ανθρωπότητα ποτέ δεν ήταν, ούτε ακόμα είναι ενιαία και ομογενοποιημένη. Και δεν αναφέρομαι μόνο στην ταξική κυριαρχία ή και στην οικονομική και εργασιακή διαστρωμάτωση. Αναφέρομαι ιδίως στην ευρύτερη πολιτισμική, που για τις δικές μου θεωρήσεις στο εσωτερικό της περιλαμβάνονται οι οικονομικοκοινωνικές και θρησκευτικές.

Μια μερίδα που κάνει πολύ θόρυβο είναι η αυτή που κάνει χρήση της συστημικής βίας: ιδεολογικής, επικοινωνιακής - δημοσιογραφικής, εκπαιδευτικής, οικονομικής, αστυνομικής και στρατιωτικής. Μαζί τους συχνά συμπλέει πολύ μεγάλο μερίδιο μιας κοινωνίας, κυρίως λόγω πλύσης εγκεφάλου και φόβου.

Μια δεύτερη μερίδα αποτελούν οι στενάζουσες τάξεις και στρώματα, οι οποίες προσδοκούν την αποτίναξη του ζυγού. Συχνά με ανώριμες εξεγέρσεις ή οργανωμένες επαναστάσεις. Και οι δύο όμως κατά το πλείστον περιλαμβάνουν και πρωταγωνιστές που δεν πιστεύουν στον πολιτισμό, δηλαδή στο βάθος των ανθρωπίνων σχέσεων ως ιδανικό που μπορεί και οφείλει να εκφράζεται στο ιστορικό παρόν. Γι’ αυτό αποζητούν συχνά ένα γενναίο ηγέτη που θα λύσει στο εδώ και τώρα το γόρδιο δεσμό.

Μια τρίτη μερίδα αποτελείται από όσους θέλουν να δημιουργήσουν τις συνθήκες μιας εξέγερσης που να έχει μεγάλες πιθανότητες επιτυχίας. Γι' αυτό δίνουν μεγάλη σημασία στο οργανωτικό κομμάτι και την προετοιμασία, αλλά και σε ένα ισχυρό ταμείο για όπλα, συναλλαγές κλπ.

Και τώρα κουλτούρα ανακεφαλαιοποίησης;

Του Παναγιώτη Α. Μπούρδαλα*

Ι. Μικρή ποιοτική ιστορία του ασφαλιστικού

Με την παγκόσμια υποχώρηση του οράματος για μια αταξική κοινωνία ο σύγχρονος καπιταλισμός στο τέλος της δεκαετίας του 1980 μπήκε στο δήθεν όραμα «του τέλους της ιστορίας». Μέρος του αποτελεί και το πείραμα της «Σχολής του Σικάγου» περί των «τριών πυλώνων» για το ασφαλιστικό και συνταξιοδοτικό στη Χιλή (Πινοσέτ 1973). Τώρα ξέρουμε το αποτέλεσμα: Οι χιλιανοί συνταξιούχοι ψάχνουν να ζήσουν από τα παιδιά τους και βγαίνουν στους δρόμους… Ένα κομμάτι αποτελεί μια μικρή «εθνική σύνταξη» που εγγυάται όπως-όπως το κάθε εθνικό κράτος, ένα άλλο θα αποτελεί μέσω των «επαγγελματικών ταμείων» ή παραπλήσιων μορφών χρήσης των κρατήσεων κι το τελευταίο -για όσους μπορούν- η ιδιωτική ασφάλιση.

Το κράτος -«το λιγότερο κράτος» κατά τον Κ. Μητσοτάκη τον πρεσβύτερο- άρχισε να απομακρύνεται ως ο ένας από τους τρεις χρηματοδότες των ασφαλιστικών αναγκών και των συντάξεων κατά το αναδιανεμητικό σύστημα, δια μέσου της φορολογίας των «ισχυρών». Οι άλλοι δύο ήταν οι εργοδότες και οι εργαζόμενοι. Με το νόμο Σιούφα (1992) της τότε Κυβέρνησης (Κωνστ. Μητσοτάκη-ΝΔ) τέμνονται οι εργαζόμενοι του δημοσίου σε πριν το 1993 και από το 1993, ενώ παράλληλα μπαίνει λογιστικά η κράτηση 6,67% των εργαζομένων επί του βασικού μισθού και του χρονοεπιδόματος (πριν 1993) και όλου του μισθού (από 1993). Βλέποντας προς τα πίσω κατανοούμε λοιπόν με τον επανυπολογισμό του ν. Κατρούγκαλου ποιο κομμάτι θα θεωρείται συντάξιμος μισθός από το 2002.

Το παρά πέρα σκληρό βήμα επί Γιαννίτση 2000 (κυβέρνηση Κ. Σημίτη-ΠΑ:ΣΟΚ) δεν έγινε αφού βρέθηκε μπροστά σε τεράστιο κίνημα. Το αφομοίωσε λίγο αργότερα (Ρέππας 2002) επί το μαλακότερο. Η κίνηση εκείνη άρχισε να φθείρει το ύψος των κύριων συντάξεων. Μέχρι τα μνημόνια έγιναν μικρότερες παρεμβάσεις, όπως π.χ. η επιβολή κρατήσεων στους παλιούς ασφαλισμένους (πριν το 1993) επί ενός εικονικού ποσού των 140,70 Ευρώ (μέρος των επιδομάτων).

Στα μνημόνια με το «δεν υπάρχει σάλιο στα ταμεία» του Λοβέρδου φτάσαμε στο ν. Κουτρουμάνη-Λοβέρδου, όπου έγινε τεράστια τομή και στο ύψος των συντάξεων, αλλά και στο δικαίωμα εξόδου μόνο για όσους συμπλήρωναν 25ετία το 2010 (και με εξαγορές το 2011, 2012). Η θεμελίωση σύνταξης με 25ετία καταργείται. Ταυτόχρονα εισήγαγε πλάγια τον τεμαχισμό της σύνταξης σε εθνική και αναλογική. Εννοείται πως προχωρούσε το «σκυλοφάγωμα» στις επικουρικές συντάξεις και το εφάπαξ, όλα πληρωμένα με αίμα. Σ΄ αυτό βοήθησε και o Βρούτσης ως υπουργός επί κυβέρνησης Α. Σαμαρά (ΝΔ-ΠΑΣΟΚ-ΔΗΜΑΡ 2013).

Ο ν. Κατρούγκαλου (5/2016) έβαλε ως κεντρικούς πυλώνες τα 40 χρόνια εργασίας, τα 67 έτη στην έξοδο, τον τεμαχισμό στα τρία της κύριας σύνταξης (εθνικής, ανταποδοτικής και προσωπικής διαφοράς), πατώντας πάνω στο 3ο μνημόνιο που ψήφισαν πακέτο (ΣΥΡΙΖΑ, ΑΝΕΛ, ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, ΠΟΤΑΜΙ), 8/2015. Την ίδια στιγμή οι επικουρικές το εφάπαξ έφτασαν σε «χαμηλό βαρομετρικό». Οι στόχοι των μνημονίων για μείωση στο 50% επιτεύχθηκαν απ’ όλες τις μνημονιακές κυβερνήσεις. Γι αυτό ήλθε η ώρα της πορείας ανακεφαλαιοποίησης και σταθεροποίησης του ν. Κατρούγκαλου και με την βοήθεια του ΣτΕ, στο οποίο πονηρά έστειλαν οι εργατοπατέρες τον κόσμο, αντί στον συλλογικό αγώνα…

ΙΙ. Βασικοί άξονες το ν/σχ Βρούτση

1) Εφαρμόζει τις αποφάσεις του ΣτΕ, οι οποίες είναι μαχαιριά στις πλάτες των συνταξιούχων, αφού καταργεί νομικά αμετάκλητα τη 13η και 14η σύνταξη.

Παρουσίαση σχολικής γιορτής 17 Νοέμβρη 2017

το Γυμνάσιο – ΛΤ Χαλανδρίτσας (17-11-2017)

Υπεύθυνος ομάδας καθηγητών και μαθητών:

Παναγιώτης Α. Μπούρδαλας*

 ***

1) Εισαγωγή: Διεθνή γεγονότα της περιόδου

Χ.Ρ.: «Η στρατιωτική δικτατορία των συνταγματαρχών που κηρύχτηκε στις 21 Απριλίου 1976, ξεμερώνοντας το Σάββατο του Λαζάρου, κράτησε τελικά μέχρι τις 24 Ιουλίου του 1974. Αφορμή ήταν η κήρυξη πολέμου 4 μέρες πριν από τους τούρκους στη Μεγαλόνησο της Κύπρου με ευθύνες και της ίδιας της χούντας. Ακολούθησε μια επιστράτευση – παρωδία και στην Ελλάδα.

Κορυφαία εκδήλωση, πριν τη πτώση της, υπήρξε η εξέγερση του Πολυτεχνείου μεταξύ 15 και 17 Νοέμβρη του 1973 σε Αθήνα, Θεσσαλονίκη, Πάτρα και Γιάννενα.

Την περίοδο εκείνη κορυφώνονταν σε παγκόσμιο επίπεδο μεγάλα κινήματα της νεολαίας κυρίως, με τα οποία αναζητούσαν μιά νέα καλύτερη κοινωνία ενάντια στον πόλεμο, τον φασισμό και το ρατσισμό,  μετά τον 2ο παγκόσμιο πόλεμο.

Αφετέρου δεν μπορούσε η νεολαία να παρακολουθεί αμέτοχη τον επικίνδυνο «ψυχρό πόλεμο» μεταξύ Η.Π.Α. και της τότε Σοβιετικής Ένωσης, με στόχο την παγκόσμια επικράτηση.

Ο συλλογικός άνθρωπος υπό το πρίσμα της Ανάληψης του αναστημένου Χριστού

Του Παναγιώτη Α. Μπούρδαλα*

Μετά από έξι χρόνια, αναρτώ και πάλι, μαζί με μια αρχική επικαιροποιημένη εισαγωγή, παλιά μου ανάρτηση με το γνωστό ψευδώνυμό μου ως «το Μανιτάρι του Βουνού» (τΜτΒ). Η ανάρτηση την ημέρα της Αναλήψεως του 2012 (Πέμπτη, 24-05-2012) είχε ως τίτλο: «Η Ανάληψη του Ιησού, οι πρωτοβουλίες των πολλών και ο ρόλος του Πνεύματος». Από τότε έχει κυλήσει πολύ νερό στο εσωτερικό της χώρας, αλλά και στο εξωτερικό έχουμε μεγάλες ανακατατάξεις.

Θα επισημάνω τρεις που τις θεωρώ πολύ σημαντικές και σχετικές με το άρθρο:

α) Τη αλλαγή της τότε δήθεν «συντηρητικής» συγκυβέρνησης ΝΔ-ΠΑΣΟΚ-ΔΗΜΑΡ με την δήθεν «προοδευτική» συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ. Η νέα κυβέρνηση τελικά -και παρά το δημοψήφισμα του Ιουλίου του 2015- λειτούργησε σχεδόν πλήρως ως ένας «ψεύστης μεσίας», διαψεύδοντας εκατομμύρια Ελλήνων που πίστεψαν στον «Αλέξη».

β) Την προώθηση της Ιερουσαλήμ ως πρωτεύουσας του Ισραήλ με τον επιθετικό επικεφαλής των ΗΠΑ πρόεδρο Τράμπ. Πριν απ’ αυτή την σχεδιαζόμενη χρόνια κίνηση έχουν σχεδόν γονατίσει τη διπλανή πολυπολιτισμική Συρία και προσπαθούν να διαμοιράσουν τον «χιτώνα» της, ενώ ετοιμάζονται για την επόμενη κίνηση που μπορεί να λέγεται … Περσία.

Ο Ιερομάρτυρας Γρηγόριος ο Ε΄, ο Οικουμενικός Πατριάρχης του Γένους

(Δημητσάνα Αρκαδίας 1745 – Κωνσταντινούπολη 10-04-1821)

Του Παναγιώτη Α. Μπούρδαλα*

Εορτή: 10 Απριλίου

ΒΙΟΣ ΚΑΙ ΠΟΛΙΤΕΙΑ

Α. Γέννηση – ανατροφή

Ο διαπρεπής αυτός Οικουμενικός Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως γεννήθηκε στην Δημητσάνα Αρκαδίας το 1745 από πτωχούς γονείς. Ο πατέρας του ονομαζόταν Ιωάννης Αγγελόπουλος και η μητέρα του Ασημίνα (το γένος Παναγιωτόπουλου). Βαφτίστηκε και πήρε το όνομα Γεώργιος. Είχε έναν αδελφό και δύο αδελφές. Το  μικρό αυτό τσοπανόπουλο έμαθε τα πρώτα γράμματα στην Δημητσάνα, στη Σχολή που λειτουργούσε εκεί από το 1764 από τον θείο του και ανάδοχό του  ιερομόναχο Μελέτιο και τον ιερομόναχο Αθανάσιο Ρουσόπουλο.

Β. Σπουδές

Το 1765 (σε ηλικία 20 ετών) φτάνει στην Αθήνα και μαθητεύει κοντά στον μεγάλο δάσκαλο Δημήτριο Βόδα. Το 1767 από την Αθήνα πηγαίνει στην Σμύρνη, όπου ήταν Εκκλησιάρχης και δίδασκε στην Ευαγγελική Σχολή ο θείος του Μελέτιος. Εκεί φοιτούσε, αλλά και εργαζόταν ως… καντηλανάφτης! Το 1770, μετά την αποτυχία του κινήματος του Ορλώφ, προσφυγικό κύμα από την Πελοπόννησο φτάνει στην Σμύρνη. Ο νεαρός Γρηγόριος παίζει σημαντικό ρόλο για το άσυλο και την τύχη των κατατρεγμένων και η ψυχή του σημαδεύεται βαθιά.

Οι εκπαιδευτικοί ανάμεσα στη «γήρανση» και τις συνταξιοδοτικές ανατροπές

Του Παναγιώτη Α. Μπούρδαλα*

Ι. Συνταξιοδοτικό και Δημόσια Εκπαίδευση

Τα τελευταία μνημονιακά χρόνια και με την φυγή εκπαιδευτικών από τα σχολεία –πέρα από την φυσιολογική συνταξιοδότηση- και στην δευτεροβάθμια εκπαίδευση, όπως και στην πρωτοβάθμια, κάθε σχολικό έτος αυξάνει ο μέσος όρος ηλικίας των μονίμων και αναπληρωτών σχεδόν κατά ένα έτος κάθε χρόνο. Το φαινόμενο αυτό αποτελεί την λεγόμενη «γήρανση των εκπαιδευτικών», η οποία έχει ήδη φτάσει σε οριακό σημείο ακόμη και για τους αναπληρωτές! Οι δε μόνιμοι, λόγω των συνεχών μειώσεων των συντάξεων και των απαιτήσεων για ιατρικές και νοσηλευτικές δαπάνες, βρίσκονται «δέσμιοι» ανάμεσα στη «Σκύλα» της παράτασης συνταξιοδότησης (όσων ακόμα έχουν δικαίωμα πριν τα 67 έτη ηλικίας (ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ, 2016) και την «Χάρυβδη» των υπερβολικών δυσκολιών λόγω των αντιεκπαιδευτικών απορρυθμίσεων και αναδιαρθρώσεων του σχολείου.

Στον επόμενο χάρτη [(ΝΤΟΥΛΑΣ, Η μέση ηλικία καθηγητών στην Ευρώπη, 2016)]  βλέπουμε την καταγραφή της μέσης ηλικίας καθηγητών στην Ευρώπη σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία της Eurostat με στοιχεία πριν το 2016!

Η Ελλάδα με μ.ό. όλων των ειδικοτήτων, μονίμων και αναπληρωτών ανήκει στη 2η χειρότερη ομάδα χωρών, «έτοιμη» να περάσει στην τελευταία θέση.

Η βασικές αιτίες είναι αφενός η έλλειψη μονίμων και αναγκαίων διορισμών και αφετέρου η συνεχής πορεία συρρίκνωσης του δημόσιου σχολείου, με κύρια αιτία τις συγχωνεύσεις τάξεων σ’ όλες τις βαθμίδες, τομέων και ειδικοτήτων στα ΕΠΑΛ και στην ειδική αγωγή, συγχωνεύσεις σχολείων (το 2011, ενώ έχουν σχεδιαστεί κι άλλες το 2018), αύξηση του διδ. ωραρίου στη δευτεροβάθμια κατά μ.ό. 2/20, δηλαδή 10%, μείωση του αναλυτικού ωρολογίου προγράμματος στα Γυμνάσια (σχεδιάζονται και για τη Λυκειακή βαθμίδα). Κοντά σ’ αυτές προστίθενται κι άλλα μικρότερα εργαλεία (όπως η συρρίκνωση στα ξενόγλωσσα τμήματα, η αφαίρεση διδ. ωρών από τους υπευθύνους εργαστηρίων, κλπ).  (ΝΤΟΥΛΑΣ, ΕΦΤΑ ΧΡΟΝΙΑ ΦΑΓΟΥΡΑ, 2017) Φυσικά οφείλουμε να προσθέσουμε και σταδιακά την επί πλέον αύξηση της μνημονιακής υπογεννητικότητας και φυγής μέρους των αλλοδαπών μαθητών.

Εννιάμερη μνήμη του αλλοιώτικου (+) παπα-Γιάννη (Κατωπόδη)

Εννιάμερη μνήμη του αλλοιώτικου (+) παπα-Γιάννη (Κατωπόδη)

 

Του Παναγιώτη Α. Μπούρδαλα*

Ι. Εισαγωγικά

Με τον παπα Γιάννη Κατωπόδη συναντήθηκαν οι ζωές μας πριν σαράντα-ένα χρόνια. Θα ήταν αδύνατο να μη «συναντηθούμε» στην Πάτρα, γιατί και οι δυό μας αποδειχτήκαμε ιδιαίτερα ανήσυχα πνεύματα και ατίθασα νιάτα στην αρχή της κατόπιν αποπνέουσας τα λοίσθια «Μεταπολίτευσης» του 1974… Όντας ανήσυχο πνεύμα και μετά την κατάρρευση της απριλιανής χούντας συμμετείχα σε ό,τι «έπαιζε» στο πολιτικό και κοινωνικό κέντρο της πόλης, που ήταν το Παράρτημα (του Πανεπιστημίου Πατρών). Το 1974-1975 ήμουν δευτεροετής φοιτητής στο φυσικό τμήμα.

Ένας συνάδελφος του τμήματός μου, ο Στέφανος από τη Σάμο, μου γνώρισε ένα σπουδαίο (αείμνηστο πλέον) θυρωρό, τον Γιάννη Τ., εκεί κοντά στην Κορίνθου. Ο θυρωρός ήταν ολοζώντανος λαϊκός άνθρωπος, βραχνιώτης και ακόλουθος του χριστιανο-κοινωνικού κινήματος που ερχόταν από τον 19ο αιώνα. Που να τα ξέρει όμως ο υποφαινόμενος, που έφτασε στην Πάτρα από ένα καλαβρυτοχώρι ως εσωτερικός μετανάστης και ως ανήσυχο χωριατόπαιδο;

Οι συζητήσεις ήταν μεν πολύ σπουδαίες, αλλά τα δικά μου σκληρά ερωτήματα δεν μπορούσαν να απαντηθούν όπως ήθελε ένας νέος που βίωσε την «κατάληψη του 1973» του Παραρτήματος αφ’ ενός και εφ’ ετέρου αγαπούσε την απλή λειτουργική ζωή της Ορθόδοξης Εκκλησίας, όπως την βίωσε στα παιδικά και εφηβικά του χρόνια στην θεολογούσα Κέρτεζη Καλαβρύτων…

ΙΙ. Η γνωριμία μας

Θα σου γνωρίσω τον «διακο-Γιάννη», μου λέει επίμονα, μ’ αυτόν θα βγάλεις άκρη… Εμείς θα τα λέμε εδώ όποτε θέλεις. Εξάλλου όταν τελειώνεις τα μαθήματα εδώ θα με βρίσκεις. Κι αν δεν είμαι εδώ, κατέβα στο σπιτικό μου στο υπόγειο της πολυκατοικίας… Και με γνώρισε με το διακο-Γιάννη (Κατωπόδη). Ο υποφαινόμενος τότε ήταν ακριβώς 20 χρονών και ο διακο-Γιάννης 27.

Είχε τοποθετηθεί ως Διάκονος στην ενορία του κυρ Γιάννη Τ., στην Μητρόπολη (Ευαγγελίστρια). Είχε χειροτονηθεί Διάκονος στις 21.03.1972 από τον Μακ. τότε Μητροπολίτη «Πατρών Κωνσταντίνο». Ταυτόχρονα ήταν και δευτεροετής φοιτητής (με εξετάσεις) στο θεολογικό (μοναδικό τότε) τμήμα της σχολής στην Αθήνα. Κάθε εβδομάδα πάνω-κάτω…

Μισθολόγιο πρόκλησης και για την εκπαίδευση με δηλητηριώδεις ουρές πάλι

19 ποιοτικές παρατηρήσεις  στο νομοσχέδιο του Μισθολογίου ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ

Του Παναγιώτη Α. Μπούρδαλα*

Το μισθολόγιο που κατατέθηκε χθες Σάββατο στη Βουλή και στη δημοσιότητα για να ψηφιστεί σε διαβούλευση 2 μηνών της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ μόνο με τους γραφειοκρατικούς «θεσμούς» και καθόλου με τους πραγματικούς θεσμούς του λαού, αφού σε ελάχιστες μέρες πάει στη Βουλή για ψήφιση.

Στο κείμενο αυτό θα κάνω μερικές ποιοτικές παρατηρήσεις, ώστε να κατανοήσουμε πληρέστερα τα νέα ποιοτικά στοιχεία που φέρνει. Γενικά είναι μέσα στην κατεύθυνση του Μνημονίου ΙΙΙ και των παραδοτέων του που κρύβεται στο εξής:

«…Μεταρρύθμιση ενιαίου μισθολογίου με ισχύ από 1 Ιανουαρίου σε συνάρτηση με τις δεξιότητες, τις επιδόσεις,  τις  αρμοδιότητες και τη θέση του προσωπικού. Έως το 2018 μεταρρύθμιση με σκοπό βελτιωμένη δομή με περιγραφές καθηκόντων που θα αντανακλάται στο μισθολόγιο. Καθορισμός ανώτατων ορίων μισθολογικών δαπανών και επιπέδων απασχόλησηςστο δημόσιο (εντός της νέας Μεσοπρόθεσμης Δημοσιονομικής Στρατηγικής, ΜΔΣτρ) που να συνάδουν με επίτευξη δημοσιονομικών στόχων και εξασφάλιση φθίνουσας πορείας για δημόσιες δαπάνες σχετικά με ΑΕΠ (από 2016 – 2019)…»

Σκέψεις και προτάσεις για το επερχόμενο μισθολόγιο στο Δημόσιο και στην εκπαίδευση

Του Παναγιώτη Α. Μπούρδαλα*

Ι) Μικρή ιστορική εισαγωγή

Όταν η ΤΙΝΑ (δηλ. η στρατηγική ότι δεν υπάρχει άλλη εναλλακτική, άλλος δρόμος στον καπιταλισμό, δηλαδή πέραν των μορφών του νεοφιλελευθερισμού] εισήλθε στις αρχές της δεκαετίας του 1980 στο πολιτικό προσκήνιο, η χώρα μας μόλις είχε προσδεθεί στην ΕΟΚ (Ε.Ε.). Είχε όμως μεγάλη αγροτοκτηνοτροφική και αλιευτική παραγωγή, δεν είχε ξεκινήσει η αποβιομηχάνιση, διατηρούσε εθνικό νόμισμα (με πληθωρισμό) και κόντευε να αποπληρώσει τα χρέη του 19ου και 20ου αι.

α) Στο επίπεδο των μισθών του δημοσίου είχαμε: κατάργηση της ατομικής αξιολόγησης, στην αρχή αριθμητικό «διπλασιασμό» του μισθού με αυξανόμενο όμως πληθωρισμό, την απεξάρτηση του βαθμού από το μισθό, την εισαγωγή 16 χρονοκλιμακίων ανά 2 ζυγά έτη, την εισαγωγή (μέχρι το 1997) την εισαγωγή του χρονοεπιδόματος στα μονά έτη 4% επί του εκάστοτε βασικού, την εισαγωγή της Αυτόματης Τιμαριθμικής Αναπροσαρμογής (Α.Τ.Α.) και την διατήρηση των «δώρων», δηλ. 13ου και 14ου μισθού. Γι’ αυτό το 1ο μεγάλο ξέσπασμα καθυστέρησε (1988).

β) Οι καθηγητές της Β/θμιας  από τα κάτω έφτασαν στην καθολική απεργία των δύο μηνών μέσα στις πανελλήνιες εξετάσεις, άλλαξαν δυό υπουργούς Παιδείας και κέρδισαν το επίδομα των «Τριμήνων» για όλους. Αυτό που στην πάλι δίμηνη, αλλά όχι καθολική και μέσα στα μαθήματα, απεργία του 1997 μετατράπηκε σε εξωδιδικακτικό επίδομα, έχοντας ενσωματώσει και μικρότερα επιδοματικά κέρδη, όπως το «επίδομα βιβλιοθήκης».

Γιορτή Ευαγγελισμού

Του Παναγ. Α. Μπούρδαλα[i].

Είμαστε οι άνθρωποι του εικοστού πρώτου αιώνα, μετά τον ευαγγελισμό μιας δεκαπεντάχρονης κόρης. Είμαστε οι πολίτες, υποψήφιοι καταναλωτές πολυποίκιλων εμπορευμάτων, υλικών ή εικονικών. Είμαστε οι πατριώτες μιας πατρίδας «φύλλο και φτερό». Είμαστε οι επαναστάτες μιας κοινωνίας που δεν έχει οράματα ζωής. Είμαστε οι οικογενειάρχες που δεν γνωρίζουν τι σκέφτεται το «έτερον ήμισυ» ή τι αδιέξοδα έχουν τα παιδιά μας.

[i] Το άρθρο του Παναγιώτη Α. Μπούρδαλα γράφτηκε στις 08-02-2005. Δημοσιεύτηκε στο Καλαβρυτινό περιοδικό «Επι-κοινωνείν», τ. 5, ΜΑΡΤΙΟΣ 2005, σελ. 40-43. Οι εξελίξεις το κρατούν όμως ακόμα επίκαιρο.

Είμαστε οι χριστιανοί μια χριστιανοσύνης της επίδειξης, της υποκρισίας, του χρήματος, της διαφθοράς. Είμαστε οι ορθόδοξοι μιας θεσμικής εκκλησίας, που δεν γνωρίζει κάμποσες φορές κατά πούθε «φυσά το Πνεύμα» ή κατά πούθε τριγυρνά ο «Χριστός των απελπισμένων και των φτωχών».

Ευαγγελισμός της Θεοτόκου εν έτει 2005! Πώς να εισχωρήσει ο νους του ανθρώπου στο Μυστήριο αυτό; Πώς να καταλάβει γιατί το Πνεύμα περίμενε αιώνες αυτό το κορίτσι; Τι άραγε ετοίμαζε μεσ” την καρδιά του; Γιατί σε μια τέτοια ηλικία; Γιατί από το εβραϊκό έθνος των μεσσιανιστών και όχι από το έθνος της φιλοσοφίας; Γιατί η ειδική εκλογή σ” ένα κορίτσι άσημο και κρυμμένο από την ημερήσια και νυκτερινή ζωή της Ναζαρέτ;

Ευαγγελισμός της Θεοτόκου εν έτει σκανδάλων και διαφθοράς «πνευματικών ηγετών». Ποιος άραγε να υποκαταστήσει το δικό τους ρόλο; Ποιος να μιλήσει με την καρδιά χωρίς να παραβιάσει τις αυτονόητες σκέψεις του νου; Με τι προσόντα να αγγίξουμε δημόσια ένα τέτοιο Μυστήριο, μια τέτοια Εκλογή, μια τέτοια Θεολογία;

Υποταγμένοι σχεδόν όλοι εμείς στις εξωτερικές δυνάμεις του είναι μας, είναι αδύνατον να αγγίξουμε, πολύ δε περισσότερο να βιώσουμε τις εσωτερικές δυνάμεις που λειτουργούν στους χώρους της συνείδησης. Ας γίνει για λίγο συνοδοιπόρος της σκέψης μας ο πολύς σύγχρονός μας Βλαδίμηρος Λόσκυ.

«Από την πτώση μέχρι την Πεντηκοστή η θεία ενέργεια, η άκτιστη και θεοποιός χάρη, θα μείνει ξένη στην ανθρώπινη φύση. Και δεν θα ενεργεί παρά μόνο εξωτερικά, δημιουργώντας εντυπώσεις στην ψυχή. Οι προφήτες και οι δίκαιοι της Παλαιάς Διαθήκης θα είναι τα όργανά της. Η χάρη θα ενεργήσει μέσω αυτών, αλλά δεν θα την οικειωθούν οι άνθρωποι σαν μια προσωπική δύναμη»[i].

Αυτά γράφτηκαν και για την εποχή της ένσαρκης παρουσίας του Χριστού στη γη. Καταλαβαίνουμε λοιπόν, γιατί οι μεγάλοι ορθόδοξοι πατέρες μίλησαν για το τριπλό φράγμα που χωρίζει τη θεία χάρη και ενέργεια από το κέντρο της συνείδησής μας. Πρόκειται κατά σειρά δυσκολίας για: τον θάνατο, την ανθρώπινη «αμαρτία» και την ανθρώπινη «φύση».

Ο Θεός Λόγος με αντίστροφη πορεία ένωσε δια της Θεοτόκου την θεία με την ανθρώπινη φύση στο Πρόσωπό Του. Με την ζωή Του έδειξε τι δεν είναι «αμαρτία» και με την Ανάσταση, νίκησε τον «έσχατο εχθρό»[ii], τον θάνατο.

Θα μπορούσε κατά τους πατέρες η ένωση αυτή να γίνει σε «ευθεία γραμμή», μέσω του «Αδάμ». Η πορεία αυτή απέτυχε, αφού ο «Αδάμ» αποφάσισε να το κάνει μέσω της απόλαυσης της κτιστής φύσης και όχι μέσω των θείων ενεργειών. Το σχέδιο ματαιώθηκε, αλλά όχι και ο στόχος.

Γεννιέται ο Χριστός από Παρθένο γυναίκα ως άνδρας, οπότε καταργεί την διάκριση άνδρα και γυναίκας. Με την ζωή του αφαιρεί την «αμαρτία», και στο Σταυρό ενώνει τον κτιστό κόσμο με τον «Παράδεισο». Με την Ανάσταση καταργεί τον θάνατο και με την Ανάληψη ενώνει κατά σειρά γη και αισθητό ουρανό (σύμπαν), κατόπιν σύμπαν και «ουρανό του νοητού κόσμου» και στο τέλος τον κτιστό κόσμο με την άκτιστη θεότητα.[iii]

Ποια όμως ήταν η «Πύλη» για να ανοίξει ο δρόμος σ” αυτήν την πορεία; Μα φυσικά η κόρη που διαφυλάχθηκε μακριά από την κενότητα της κοσμικής ζωής. Η κόρη που με απόλυτη ελευθερία ταπείνωσε την ύπαρξή της. Η κόρη που συνελήφθη από γονείς μιας εξαγνισμένης ζωής, χωρίς την ενεργό δύναμη της «πεσμένης» ανθρώπινης φύσης.[iv]

Πρόκειται για το ήθος, που οι φανεροί σκανδαλοποιοί κληρικοί μας και εμείς οι κρυφοί υποκριτές, καλούμαστε να φτάσουμε. Να καταλήξουμε στο βάθος της πραγματικότητάς μας, κατεβαίνοντας από το φανταστικό ύψος που έχομε τοποθετήσει τους εαυτούς μας. Να αγγίξουμε την έσχατη «ταπείνωση», που αντιστοιχεί στην δική μας φύση, τη κτιστή.

Ο άγιος Νικόλαος ο Καβάσιλας αναφερόμενος στον Ευαγγελισμό της Παρθένου, σημειώνει: «Χωρίς τη συγκατάθεση της Ασπίλου, χωρίς τη συνδρομή της πίστης, το σχέδιο αυτό ήταν ακατόρθωτο τόσο, όσο και χωρίς την παρέμβαση των τριών θείων Προσώπων. Μόνο, αφού την προετοίμασε και την έκαμε να (την) πιστεύσει ο Θεός, την εξέλεξε για Μητέρα Του και της έδωσε την σάρκα, την οποία επρόκειτο να Του δανείσει. Όπως θα σαρκωνόταν με τη θέλησή Του, έτσι ήθελε και η Μητέρα Του να τον γεννήσει ελεύθερα και με τη θέλησή της»[v]

Αν αφήσουμε κατά μέρος, έστω και για λίγο, τις απολαύσεις μας, τις φιλοδοξίες μας, τις ματαιοδοξίες μας, τη φιλοχρηματία μας, τις διαστροφές μας, τις υποκρισίες μας, τότε κάτι θα χαριστεί και σε μας. Έτσι θα αποκτήσουμε την ικανότητα να ψηλαφίσουμε ποιου μεγέθους και ποιας ποιότητας ήταν ο ευαγγελισμός της Μαρίας, για τη σάρκωση του Θεού Λόγου. 

Βιώνουμε όμως δυστυχώς, σε αντιδιαστολή, τη δική μας αποστασία από τον πόνο των άλλων και τη κοινωνική αλληλεγγύη. Επιτρέπουμε την διάρκεια της αποστασίας από τις εσωτερικές μας φωνές. Αποδεχόμαστε αγανακτισμένοι την αποστασία μας, από τους λίγους αγίους και αγίες της εποχής μας.

Για το σχολείο των ονείρων μου … με έγγραφη Αναφορά

Για το σχολείο των ονείρων μου … με έγγραφη Αναφορά

Για να ζήσει και καρπίσει ο Σύλλογος Διδασκόντων

Του Παναγιώτη Α. Μπούρδαλα

 

Πριν από 41 χρόνια αποφάσισα να γίνω εκπαιδευτικός. Ήταν καλοκαίρι του 1972, όταν πλησίαζε το τέλος της στρατιωτικής χούντας. Ευτύχησα τα 6 χρόνια ως μαθητής να έχω αρκετούς καθηγητές και καθηγήτριες, που παρά το ζοφερό τοπίο για την Ελευθερία, μου ενέπνευσαν με την πράξη τους τελικά στέρεες αξίες. Και στόχους και αναφορές και αναζητήσεις προς όλες τις κατευθύνσεις της ύπαρξης, προσωπικής και συλλογικής.

Δεν θα ξεχάσω, όταν χωρίς τη θέλησή μου – πάλι χωρίς τη θέλησή μου – υποχρεώθηκα να βρεθώ στην τότε 6^η Γυμνασίου σε «κλασσικό τμήμα», ενώ ήθελα να σπουδάσω θετικές επιστήμες. Η αείμνηστη φιλόλογος διδάσκοντας στα αρχαία τον «Επιτάφιο» του Περικλή έδωσε σε κάποιους από μας τους μαθητές (ήταν αρένων και το 1^ο Γυμνάσιο Πάτρας) την ευκαιρία να ξεδιπλώσουμε τι τεράστια σημασία έχει η αληθινή δημοκρατία… Και η ενενηντάχρονη πλέον καθηγήτριά μου θεολόγος στο Γυμνάσιο Καλαβρύτων είχε δείξει ποια είναι η καθηγήτρια που αγαπά τα παιδιά, το σχολείο και το ρόλο της…