Για Εκπαιδευτικούς και ιδιαίτερα Δασκάλους επ’ ευκαιρία της Εργατικής Πρωτομαγιάς.

Του Νίκου Σαλτερή

Για Εκπαιδευτικούς και ιδιαίτερα Δασκάλους επ’ ευκαιρία της Εργατικής Πρωτομαγιάς. Το εργατικό κίνημα αποτελεί πλέον σκιά του εαυτού του, αν υποθέσουμε πως υπήρξε μετά στην Ελλάδα μετά το 1945 ή και πριν όχι ως μορφή κοινωνικού κορπορατισμού αλλά ως πραγματικό κίνημα απαραίτητο συστατικό της Δημοκρατίας, που χωρίς αυτό ολισθαίνει σε Ολιγαρχία διαφόρων τύπων. Οι τέσσερις "συγκεντρώσεις" του σήμερα μου θύμισαν αυτό που έλεγε ο γέροντας του Κλάδου των Δασκάλων, Φάνης Τουλούπης στις αρχές του 90, όταν πια στις διαδηλώσεις είμαστε οι ίδιοι και οι ίδιοι. "Αραία, αραία να φανούμε καμία πενηνταρέα". Δράττομαι λοιπόν της ευκαιρίας να μνημονεύσω, μέρα που είναι Φάνη Τουλούπη, Γιάννη Βαγενά, Χριστόφα Μαΐστρέλλη και για να αναφερθώ μόνο σε όσους πραγματικούς συνδικαλιστές από το χώρο των δασκάλων γνώρισα, συνεργάστηκα από συμπορεύτηκα χρόνια μαζί τους και από πολύ κοντά και διαμορφώσαμε το σ.ν για την εξομοίωση των δασκάλων, που ενώ άνοιξε τις ανώτατες σπουδές στους παλιούς δασκάλους, έδωσε ταυτόχρονα το δικαίωμα σε μερικά κοράκια πανεπιστημιακούς την ευκαιρία να αυξήσουν το εισόδημά τους και χτίσουν τις καριερίτσες τους στις πλάτες μας με τα γνωστά τους αναξιοπρεπή κολπάκια. Αναφέρομαι μόνο σε όσους έφυγαν για ευνόητους λόγους. 

Κάποιοι ακόμα από εκείνη την εποχή του πραγματικού συνδικαλισμού των Εκπαιδευτικών είναι ακόμα στη ζωή, φίλοι πάντα και μπορεί να δουν κι αυτήν την ανάρτηση. Μνημονεύω αυτούς του τρεις για να τους θυμόμαστε και να τους ευγνωμονούμε πάντα. Όπως πρέπει όσοι είναι σήμερα Εκπαιδευτικοί και ιδιαίτερα δάσκαλοι να θυμόμαστε ότι κάποτε, εκεί προς το τέλος της δικτατορίας και στην αρχή της μεταπολίτευσης, γεννήθηκε μια συνδικαλιστική, δασκαλική παράταξη που ονομάστηκε ΔΑΣΚ και ένωσε ό,τι πιο υγιές και δυναμικό είχε ο Κλάδος των δασκάλων. Επεξεργάστηκε και στήριξε τρία δυναμικά αιτήματα που σχετιζόταν με την αξιοπρέπεια και βελτίωση της θέσης του δασκάλου και της Εκπαίδευσης. Το θεσμό του Σχολικού Συμβούλου, ως αντίπαλο δέος στον κομματικό συντηρητικό και αντιπαιδαγωγό Επιθεωρητή, την ανωτατοποίηση των σπουδών των δασκάλων και τη συνεπαγόμενη μισθολογική τους εξομοίωση με του καθηγητές και τέλος την εννιάχρονη υποχρεωτική και ενιαία εκπαίδευση των παιδιών του Ελληνικού Λαού. 

Πόσο δύσκολο είναι να ‘σαι γονιός ή εκπαιδευτικός;

Νίκος Σαλτερής

Πόσο δύσκολο είναι να ‘σαι γονιός ή εκπαιδευτικός;

Πάντα ήταν δύσκολο να αναστήσεις έναν άνθρωπο και να τον διαπαιδαγωγήσεις για να καταστεί άτομο ώριμο, ολοκληρωμένο και αυτεξούσιο. Σήμερα όμως κάτι τέτοιο συχνά φαντάζει σχεδόν ακατόρθωτο και η συναίσθηση αυτής της αδυναμίας οδηγεί συχνά γονείς και εκπαιδευτικούς σε απελπισία.

Ας πάρουμε, όμως, τα πράγματα από την αρχή. Οι σημερινοί γονείς και παππούδες, που συμμετέχουν ενεργά στο μεγάλωμα των παιδιών, καθώς και οι εν ενεργεία εκπαιδευτικοί είναι γεννημένοι μέχρι τις αρχές του ’90. Δηλαδή, γνωρίσαν τον Κόσμο και εκπαιδεύτηκαν για τους ρόλους τους, όταν κοινωνία, πολιτισμικό περιβάλλον, αλλά και στάσεις, στερεότυπα, πρακτικές και γνώσεις λίγο είχαν διαφοροποιηθεί από τις περασμένες δεκαετίες. Η παγκοσμιοποίηση, μ’ όσα αυτά συνεπάγεται, δεν είχε ακόμα επιβληθεί, το διαδίκτυο βρισκόταν στα σπάργανα, ο ψηφιακός/εικονικός κόσμος περιοριζόταν στην τηλεόραση λίγων καναλιών, ενώ γονείς και εκπαιδευτικοί, ως φορείς πρωτογενούς/δευτερογενούς κοινωνικοποίησης, αποτελούσαν ισχυρότατους παράγοντες διαμόρφωσης των νέων ανθρώπων. Οι διαφοροποιήσεις που έφεραν στις συμπεριφορές και νοοτροπίες τα κινήματα του ’60 ήταν μεν παρούσες, αλλά περιοριζόταν σε μικρό μέρος του πληθυσμού.

Ένα παιδί μεγάλωνε κυρίως υπό την επιρροή του αξιακού συστήματος της οικογένειάς του, πήγαινε σε ένα σχολείο όπου γνώσεις και πληροφορίες και δι’ αυτών αξίες, τρόπος ζωής και στάσεις μεταβιβαζόταν κυρίως προφορικά κι έκανε παρέα μ’ άλλα παιδιά που γνώριζε αυτό και οι γονείς του ως φυσικές παρουσίες. Σε ένα πιο αφηρημένο επίπεδο, τα πρόσωπα, ο χρόνος και ο χώρος που επιδρούσαν αποφασιστικά στη διαμόρφωση των νέων ανθρώπων αποτελούσαν πλήρως καθορισμένα και οριοθετημένα μεγέθη, σχεδόν απολύτως ελεγχόμενα από τους σημαντικούς ενήλικες. Σήμερα, οι συνθήκες αυτές έχουν διαφοροποιηθεί δραματικά.

Αυτό συμβαίνει για μια σειρά λόγους από τους οποίους σημαντικότεροι είναι: α) ο χαρακτήρας εξατομίκευσης, η μορφή και η έκταση και που έχουν λάβει τα ψηφιακά μέσα, ως εργαλεία διασκέδασης, διαπαιδαγώγησης, μετάδοσης πληροφοριών και γνώσεων, β) η ιλιγγιώδης διάδοση της pop κουλτούρας σ’ όλον τον Κόσμο,  διαμέσου των ΜΜΕ/ΜΚΔ, που καλλιεργούν συστηματικά και στηρίζονται στον ατομικισμό/ναρκισσισμό και γ) η κυριαρχία της μεταμοντέρνας σκέψης, που οδήγησε στην κατάρρευση της παλιάς ιεράρχησης των αξιών. Ο συνδυασμός των τριών αυτών αλλαγών έχουν συντρίψει στην κυριολεξία το σημαντικό ρόλο που διαδραμάτιζαν κατά τις περασμένες δεκαετίες οι πρωτογενείς και δευτερογενείς παράγοντες κοινωνικοποίησης (γονείς και δάσκαλοι) και έχει διαφοροποιήσει σε μεγάλο βαθμό το χαρακτήρα του τρίτου (γειτονία, ομάδες ενδιαφερόντων και συνομηλίκων, θρησκεία, κράτος κ.λ.π.).