Η Κριτική Παιδαγωγική, ο Paulo Freire και η τόλμη να σκέφτεσαι με πολιτικούς όρους.

"Ο Freire πίστευε ότι η εκπαίδευση, με τη γενικότερη σημασία του όρου, είναι πολιτικά καθοριζόμενη, με την έννοια ότι παρέχει στους μαθητές τις προϋποθέσεις του κριτικού αναστοχασμού, της αυτο-διαχειριζόμενης ζωής και της κριτικής αυτενέργειας. Για τον Freire η παιδαγωγική είναι καθοριστική σε μια διαμορφωτική κουλτούρα (formative culture), η οποία καθιστά δυνατή τόσο την κριτική συνείδηση, όσο και την κοινωνική δράση. H παιδαγωγική, με αυτή την έννοια, συνδέει τη μάθηση με την κοινωνική αλλαγή. Είναι ένα σχέδιο δράσης και μια πρόκληση που καλεί τους μαθητές να συσχετιστούν κριτικά με τον κόσμο, προκειμένου να επενεργήσουν σε αυτόν."

του Henry Giroux*

μετάφραση, επιμέλεια: Γιώργος Καλημερίδης, Σοφία Χατζοπούλου

Σε μια εποχή, όπου η ιστορική μνήμη διαγράφεται και ο πολιτικός χαρακτήρας της εκπαίδευσης απορρίπτεται στο όνομα της αποδοχής ενός λόγου μέτρησης και ποσοτικοποίησης, είναι πολύ σημαντικό να θυμηθούμε το έργο και την κληρονομιά του Paulo Freire. Ο Paulo Freire ήταν ένας από τους πιο σημαντικούς παιδαγωγούς του 20ου αιώνα. Είναι ένας από τους βασικούς θεμελιωτές της «κριτικής παιδαγωγικής» – εκείνου του εκπαιδευτικού κινήματος που καθοδηγείται τόσο από το πάθος, όσο και από την αρχή της διαμόρφωσης μαθητών που θα έχουν ελευθερία συνείδησης, θα αναγνωρίζουν τις αυταρχικές τάσεις, με ενισχυμένη τη φαντασία τους, θα συνδέουν τη γνώση με την αλήθεια και την εξουσία και θα μαθαίνουν να διαβάζουν τόσο τη λέξη, όσο και τον κόσμο ως μέρος ενός ευρύτερου αγώνα για υποκείμενα με ικανότητα αυτενέργειας για κοινωνική δικαιοσύνη και ελευθερία.

Ο Paulo έπαιξε αποφασιστικό ρόλο στην ανάπτυξη ενός πολύ επιτυχημένου προγράμματος γραμματισμού στη Βραζιλία, πριν φυλακιστεί από τη στρατιωτική χούντα, η οποία κατέλαβε την εξουσία το 1964, και μετέπειτα εξοριστεί από την ίδια τη χώρα του. Όταν η Βραζιλία παρείχε ξανά τη δυνατότητα της δημοκρατίας (ή έστω της αμνηστίας) το 1980, ο Freireεπέστρεψε και από εκεί και μετά έπαιξε σημαντικό ρόλο στη διαμόρφωση των εκπαιδευτικών πολιτικών στη συγκεκριμένη χώρα, μέχρι τον θάνατο του, το 1997. Το πρωτοποριακό του έργο «Η Αγωγή των Καταπιεσμένων», το οποίο πούλησε πάνω από 1 εκατομμύρια αντίτυπα, επάξια τιμάται φέτος – 40 χρόνια μετά από την πρώτη αγγλική του μετάφραση – με δεδομένη την επιρροή που άσκησε σε πολλές γενιές εκπαιδευτικών τόσο στην Αμερική, όσο και στο εξωτερικό.

Από τη δεκαετία του 80 και μετά, ελάχιστοι διανοούμενοι από το εκπαιδευτικό σκηνικό της Βόρειας Αμερικής– μπορούν να συγκριθούν με τη θεωρητική συστηματικότητα, την πολιτική τόλμη και την αίσθηση ηθικής υπευθυνότητας του Freire. Παρ’ όλα αυτά, το παράδειγμά του είναι σήμερα -περισσότερο από ποτέ άλλοτε- σημαντικό: με τους θεσμούς της δημόσιας και της πανεπιστημιακής εκπαίδευσης υπό την πολιορκία των νεοσυντηρητικών και νεοφιλελεύθερων δυνάμεων είναι αναγκαίο για τους εκπαιδευτικούς να αναγνωρίσουν και να εκτιμήσουν την οπτική του Freire για τη χειραφετητική και δημοκρατική δυναμική της εκπαίδευσης.

H.Giroux: Οι εκπαιδευτικοί πρέπει να πληρώνονται σαν γιατροί..είναι πολύτιμο κομμάτι οποιασδήποτε κοινωνίας

 «Οι εκπαιδευτικοί πρέπει να πληρώνονται σαν γιατροί και πρέπει να είναι επαγγελματίες με τρόπους που υποδηλώνουν ότι είναι ένα πολύτιμο κομμάτι οποιασδήποτε κοινωνίας, όπως πράγματι είναι», λέει ο Giroux. «Τα σχολεία είναι σημαντικά για τη δημοκρατία και οι δάσκαλοι πρέπει να είναι μια από τις πιο αξιόλογες ομάδες ανθρώπων που έχουμε στην κοινωνία μας, ωστόσο, την ίδια στιγμή είναι οι πιο υποτιμημένοι, οι πιο μηχανοποιημένοι και οι πιο εκμεταλλευόμενοι μεταξύ όλων των άλλων επαγγελματικών ομάδων – και νομίζω ότι αυτός είναι ο κύριος λόγος για τον οποίο δεν τρέφουμε πλέον καμία πίστη στη δημοκρατία».

«Χρειάζεται να καταστήσουμε σαφή τη σύνδεση μεταξύ διδασκαλίας, εκπαίδευσης και δημοκρατίας»

του Simon Creasey, 09/02/2018, συνέντευξη με τον Henry Giroux

«Χρειάζεται να καταστήσουμε σαφή τη σύνδεση μεταξύ διδασκαλίας, εκπαίδευσης και δημοκρατίας»

του Simon Creasey, 09/02/2018, συνέντευξη με τον Henry Giroux

σε μετάφραση της Τσιμοπούλου Σταματίνας  από  selidodeiktis.edu.gr

Ο Simon Creasy συναντά τον ακαδημαϊκό που καλεί τους/τις εκπαιδευτικούς να εξεγερθούν ενάντια στην «αγωγή της καταπίεσης» και να απαιτήσουν άξια πληρωμή για τον παραθεωρημένο ρόλο τους στην ενίσχυση της δημοκρατίας.

O Henry Giroux θέλει οι δάσκαλοι/-ες να κινητοποιηθούν. Θέλει να τους δει να ξεσηκώνονται και να πρωτοστατούν σε επαναστατικά κινήματα προκειμένου να εξαλειφθεί αυτό που αποκαλεί «αγωγή της καταπίεσης» και έχει εισχωρήσει στο εκπαιδευτικό σύστημα τόσο του Ηνωμένου Βασιλείου όσο και της γενέτειράς του, των Η.Π.Α. Οι εκπαιδευτικοί και τα συνδικάτα των εκπαιδευτικών θα πρέπει να δουλέψουν από κοινού με τους γονείς, για να πιέσουν τις κυβερνήσεις να προσανατολίσουν την εκπαίδευση στην διαμόρφωση «ενημερωμένων πολιτών», όπως λέει, και όχι στην αποστήθιση ως απλώς ένα μέσο, για να επιτυγχάνουν οι μαθητές/-τριες στις εξετάσεις και να καταστούν ικανό εργατικό δυναμικό.

Πάνω σ’ αυτήν την ώθηση για αλλαγή είναι που έχει επικεντρώσει και το θεωρητικό του  έργο ο Giroux το τελευταίο διάστημα. Μάλιστα, τελευταία διευθύνει -ως αρμόδιος των υποτροφιών- το Κέντρο για τη δημόσια έρευνα στο McMaster University, στο Οντάριο του Καναδά. Ακόμα, έχει διατελέσει ακαδημαϊκός στον τομέα της εκπαίδευσης για δεκαετίες και έχει εκδώσει πολλά βιβλία. Επιμένει σ’ αυτήν την πορεία δράσης, διότι, όπως επισημαίνει «δεν μπορείς να έχεις δημοκρατία χωρίς ενημερωμένους πολίτες».

Η Κριτική Παιδαγωγική, ο Paulo Freire και η τόλμη να σκέφτεσαι με πολιτικούς όρους.

 Εκτύπωση

 του Henry Giroux*

μετάφραση, επιμέλεια: Γιώργος Καλημερίδης, Σοφία Χατζοπούλου

Σε μια εποχή, όπου η ιστορική μνήμη διαγράφεται και ο πολιτικός χαρακτήρας της εκπαίδευσης απορρίπτεται στο όνομα της αποδοχής ενός λόγου μέτρησης και ποσοτικοποίησης, είναι πολύ σημαντικό να θυμηθούμε το έργο και την κληρονομιά του Paulo Freire. Ο Paulo Freire ήταν ένας από τους πιο σημαντικούς παιδαγωγούς του 20ου αιώνα. Είναι ένας από τους βασικούς θεμελιωτές της «κριτικής παιδαγωγικής» – εκείνου του εκπαιδευτικού κινήματος που καθοδηγείται τόσο από το πάθος, όσο και από την αρχή της διαμόρφωσης μαθητών που θα έχουν ελευθερία συνείδησης, θα αναγνωρίζουν τις αυταρχικές τάσεις, με ενισχυμένη τη φαντασία τους, θα συνδέουν τη γνώση με την αλήθεια και την εξουσία και θα μαθαίνουν να διαβάζουν τόσο τη λέξη, όσο και τον κόσμο ως μέρος ενός ευρύτερου αγώνα για υποκείμενα με ικανότητα αυτενέργειας για κοινωνική δικαιοσύνη και ελευθερία.

Ο Paulo έπαιξε αποφασιστικό ρόλο στην ανάπτυξη ενός πολύ επιτυχημένου προγράμματος γραμματισμού στη Βραζιλία, πριν φυλακιστεί από τη στρατιωτική χούντα, η οποία κατέλαβε την εξουσία το 1964, και μετέπειτα εξοριστεί από την ίδια τη χώρα του. Όταν η Βραζιλία παρείχε ξανά τη δυνατότητα της δημοκρατίας (ή έστω της αμνηστίας) το 1980, ο Freireεπέστρεψε και από εκεί και μετά έπαιξε σημαντικό ρόλο στη διαμόρφωση των εκπαιδευτικών πολιτικών στη συγκεκριμένη χώρα, μέχρι τον θάνατο του, το 1997. Το πρωτοποριακό του έργο «Η Αγωγή των Καταπιεσμένων», το οποίο πούλησε πάνω από 1 εκατομμύρια αντίτυπα, επάξια τιμάται φέτος – 40 χρόνια μετά από την πρώτη αγγλική του μετάφραση – με δεδομένη την επιρροή που άσκησε σε πολλές γενιές εκπαιδευτικών τόσο στην Αμερική, όσο και στο εξωτερικό.

Ο φονταμενταλισμός της αγοράς και το λυκόφως του κοινωνικού κράτους, του Henry A. Giroux

Αποκρινόμενος το 1940 στην καταστροφή που ξεδιπλωνόταν από την άνοδο του ναζισμού στη Γερμανία, ο Walter Benjamin έγραψε το διάσημο τώρα έργο του «Θέσεις για τη Φιλοσοφία της Ιστορίας». Στην ένατη θέση, ο Benjamin σχολιάζει τον πίνακα «Angelus Novus» του Paul Klee. Γράφει:

"Ο 'Angelus Novus' απεικονίζει έναν άγγελο που φαίνεται έτοιμος να απομακρυνθεί από κάτι όπου μένει προσηλωμένο το βλέμμα του. Τα μάτια του είναι διάπλατα ανοιχτά, το στόμα του ανοιχτό και οι φτερούγες του τεντωμένες. Έτσι απεικονίζεις τον άγγελο της ιστορίας. Το πρόσωπό του είναι στραμμένο προς το παρελθόν. Όπου εμείς βλέπουμε μια αλυσίδα γεγονότων, αυτός βλέπει μία μοναδική καταστροφή, που συσσωρεύει αδιάκοπα ερείπια επί ερειπίων και τα εκσφενδονίζει μπροστά στα πόδια του. Ο Άγγελος θα ήθελε να μείνει, να ξυπνήσει τους νεκρούς και να ξαναενώσει όσα έχουν διαλυθεί. Αλλά μια θύελλα σηκώνεται από τη μεριά του Παράδεισου, αδράχνοντας τις φτερούγες του με τόση δύναμη που ο άγγελος δεν μπορεί πια να τις κλείσει. Η θύελλα τον ωθεί ακαταμάχητα προς το μέλλον, στο οποίο η πλάτη του είναι στραμμένη, ενώ ο σωρός από τα ερείπια μπροστά του φτάνει ως τον ουρανό. Η θύελλα αυτή είναι αυτό που εμείς αποκαλούμε πρόοδος".

Η έννοια και η σημασία του αγγέλου της ιστορίας που παρουσίασε ο Μπένγιαμιν έχουν αποτελέσει αντικείμενο ποικίλων ερμηνειών από φιλοσόφους, πολιτικούς στοχαστές, λογοτεχνικούς κριτικούς και άλλους. Κι όμως, μας προσφέρει ακόμα ένα ισχυρό δίδαγμα για τους όρους που προσδιορίζουν ένα ιστορικό σύνολο, το οποίο χαρακτηρίζεται από μια «καταστροφή που συσσωρεύει αδιάκοπα ερείπια επί ερειπίων». Σ’ αυτή την περίπτωση, η καταστροφή και υπονόμευσε κάθε ελπίδα της δημοκρατίας στην Ευρώπη, και έδωσε αφορμή για την άνοδο των σκοτεινών δυνάμεων ενός βάναυσου απολυταρχισμού και της εκβιομηχάνισης του θανάτου. Στα μέσα μιας τέτοιας κρίσης, ο άγγελος του Μπένγιαμιν έχει παγώσει στον χρόνο, παράλυτος από μια θύελλα αποκαλούμενη «πρόοδο», που τον τραβά στο μέλλον χωρίς να είναι σε θέση «να ξυπνήσει τους νεκρούς» ή να επιδιορθώσει την καταστροφή.

Για τον Μπένγιαμιν, η θύελλα της προόδου ήταν μια μορφή νεωτερισμού που εκτροχιάστηκε, αποτελούμενη από ένα σύνολο συνθηκών και καταστάσεων που οδήγησαν σε μια έκρηξη αφάνταστης σφαγής και βασάνων στις δεκαετίες του '30 και του '40. Η ουτοπιστική πίστη στην τεχνολογικά βοηθούμενη κοινωνική βελτίωση είχε δώσει τόπο σε ένα διστοπικό πρόγραμμα τρελής βίας, που θα παρήγε αναπόφευκτα το πλαίσιο για να αφαιρέσει ο Μπένγιαμιν την ίδια του τη ζωή, στα Πυρηναία το 1940. Σύμφωνα με τον Μπένγιαμιν, οι φρίκες του παρελθόντος κατέστησαν δύσκολο να πιστέψει κανείς στην ιστορία ως μέτρο προόδου του ανθρώπινου πολιτισμού. Και, όμως, ακόμη και στις σκοτεινότερες εποχές, υπήρξαν άνθρωποι αρκετά γενναίοι, που αγωνίστηκαν για μια προοδευτικότερη κατανόηση της ιστορίας και ενός πιο ελπιδοφόρου δημοκρατικού μέλλοντος, στοιχηματίζοντας ότι οι καταστροφές του παρελθόντος θα μπορούσαν να αποτραπούν μέσω μιας λυτρωτικής επεξεργασίας της μνήμης και της πολιτικής όπου τέτοιες αγριότητες θα αναγνωριζόντουσαν και να καταδικαζόντουσαν ως μέρος μιας προσπάθειας για την προώθηση ενός μεγαλύτερου εγχειρήματος για την ελευθερία, τη συλλογική προσπάθεια και την κοινωνική δικαιοσύνη.

Η δημοκρατία σε κρίση φάντασμα και η καταπιεστική μορφή δημόσιας παιδαγωγικής ΜΕΡΟΣ Β'

 Έκδοση Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία, Κυριακή 7 Σεπτεμβρίου 2014

HENRY Α. GIROUX 

(ΚΑΘΗΓΗΤΗΣ ΣΤΗΝ ΕΔΡΑ ΠΟΛΙΤΙΣΤΙΚΩΝ ΣΠΟΥΔΩΝ ΣΤΟ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟ MC MASTER ΤΟΥ ΚΑΝΑΔΑ. ΘΕΩΡΕΙΤΑΙ ΕΝΑΣ ΑΠΟ ΤΟΥΣ «ΠΑΤΕΡΕΣ» ΤΗΣ ΚΡΙΤΙΚΗΣ ΠΑΙΔΑΓΩΓΙΚΗΣ. ΕΧΕΙ ΓΡΑΨΕΙ ΠΕΡΙΠΟΥ 70 ΒΙΒΛΙΑ)

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ στον Χ. Ι. ΠΟΛΥΧΡΟΝΙΟΥ

Ο αργός θάνατος του πανεπιστημίου ως κέντρου κριτικής σκέψης και πολύτιμου δημόσιου αγαθό συμβάλλει στην ανάδυση ενός πλαισίου για τη δημιουργία μιας διαμορφωτικής κουλτούρας που παράγει και νομιμοποιεί μια αυταρχική κοινωνία. Η εταιρικοποίηση της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης αποτελεί σοβαρό πλήγμα εναντίον της δημοκρατίας

Η Αριστερά πρέπει να εμπλακεί στο θέμα της οικονομικής ανισότητας, να ξεπεράσει τον κατακερματισμό της, να αναπτύξει ένα διεθνές κοινωνικό σχηματισμό για τη ριζοσπαστική δημοκρατία και την υπεράσπιση του δημόσιου συμφέροντος, να λάβει σοβαρά υπόψη την ανάγκη να αλλάξει ο τρόπος που σκέφτονται οι άνθρωποι, και να αναπτύξει μια ολοκληρωμένη αντίληψη της πολιτικής και ένα συνοδευτικό όραμα

Σήμερα δημοσιεύεται το δεύτερο μέρος της συνέντευξης με τον Αμερικανό κοινωνικό αναλυτή και πατέρα της κριτικής παιδαγωγικής Henry Α. Giroux. Στο πρώτο μέρος της συνέντευξης, ο Giroux αναφέρθηκε στην ιδεολογία του νεοφιλελευθερισμού, στην κρίση της δημοκρατίας και την άνοδο του αυταρχισμού στις σύγχρονες καπιταλιστικές κοινωνίες. Στο δεύτερο μέρος της συνέντευξης, μιλάει για την πολιτική της αναλωσιμότητας, τους κινδύνους που πηγάζουν από τη διάλυση του πανεπιστημίου ως δημόσιας σφαίρας, το ρόλο της μαζικής κουλτούρας, την «οπισθοχώρηση των διανοουμένων» και το μέλλον της Αριστεράς.

* Πριν από μερικά χρόνια, σε μια προσπάθεια να αναλύσετε την τραγωδία του τυφώνα Κατρίνα, εφηύρατε τον όρο «πολιτική της αναλωσιμότητας». Θεωρείτε ότι η αναλωσιμότητα αποτελεί συστημικό στοιχείο του παγκόσμιου νεοφιλελεύθερου καπιταλισμού;

- Ο πόλεμος του νεοφιλελευθερισμού κατά του κοινωνικού κράτους έχει δημιουργήσει νέες μορφές παράπλευρης απώλειας. Καθώς τα δίχτυα ασφαλείας καταστρέφονται και υπονομεύονται οι κοινωνικοί δεσμοί, ο καπιταλισμός καζίνο βασίζεται σε μια εκδοχή του κοινωνικού Δαρβινισμού, τόσο για να τιμωρήσει τους πολίτες και να νομιμοποιήσει τις πολιτικές του αποκλεισμού και της βίας που εφαρμόζει όσο και για να πείσει τους ανθρώπους ότι το «νέο φυσιολογικό» είναι μια σταθερή κατάσταση φόβου, ανασφάλειας και επισφάλειας.

Η δημοκρατία σε κρίση, το φάντασμα του αυταρχισμού και το μέλλον της Αριστεράς

Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία, Κυριακή 31 Αυγούστου 2014

HENRY Α. GIROUX (καθηγητής στην έδρα Πολιτιστικών Σπουδών στο Πανεπιστήμιο McMaster του Καναδά. Θεωρείται ένας από τους «πατέρες» της Κριτικής Παιδαγωγικής. Εχει γράψει περίπου 70 βιβλία)

Οι νεοφιλελεύθερες κοινωνίες, γενικά, βρίσκονται σε κατάσταση πολέμου ένας πόλεμος που διεξάγεται από την οικονομική και πολιτική ελίτ εναντίον της νεολαίας, των ομάδων χαμηλού εισοδήματος, των ηλικιωμένων, των φτωχών έγχρωμων μειονοτήτων, των ανέργων, των μεταναστών και άλλων που σήμερα θεωρούνται αναλώσιμοι

 ΜΕΡΟΣ Α'ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ Στον Χ. Ι. ΠΟΛΥΧΡΟΝΙΟΥ

Η κρατική κυριαρχία έχει αντικατασταθεί από την εταιρική κυριαρχία και αποτελεί μια νέα μορφή ολοκληρωτισμού. Αυτό που είναι ξεχωριστό, με τη σημερινή μορφή αυταρχισμού, είναι ότι καθοδηγείται από μια εγκληματική τάξη ισχυρών οικονομικών και πολιτικών ελίτ που αρνούνται να κάνουν πολιτικές παραχωρήσεις

Ο Henry Α. GirouxΟ Henry Α. Giroux, ένας από τους σημαντικότερους ριζοσπαστικούς κοινωνικούς αναλυτές της εποχής μας, παραχώρησε στην «Κ.Ε.» μια εκτενέστατη συνέντευξη, την οποία θα δημοσιεύσουμε σε δύο μέρη (το Μέρος Β' την επόμενη Κυριακή), γύρω από μια σειρά καίριων θεμάτων με τα οποία ασχολείται ερευνητικά εδώ και αρκετές δεκαετίες και τα οποία αφορούν όλο τον προοδευτικό κόσμο στην εποχή του ακραίου νεοφιλελευθερισμού. Θέματα όπως, ανάμεσα σε άλλα, η κρίση της δημοκρατίας, η άνοδος του αυταρχισμού, η κατάρρευση του πανεπιστημίου ως δημόσιας σφαίρας, ο ρόλος της σύγχρονης μαζικής κουλτούρας στο δημοκρατικό βίο και η «οπισθοχώρηση των διανοουμένων».

Ο Giroux είναι διεθνώς αναγνωρισμένος ως ένας από τους πατέρες της Κριτικής Παιδαγωγικής. Είναι καθηγητής στην έδρα Πολιτιστικών Σπουδών στο Πανεπιστήμιο McMaster του Καναδά και διευθυντής του Κέντρου για τη Δημόσια Ερευνα στο ίδιο Πανεπιστήμιο. Είναι επίσης αρθρογράφος στο «Truthout» και ιδρυτής του προγράμματος «Δημόσιοι Διανοούμενοι» στο εν λόγω ηλεκτρονικό έντυπο. Εχει γράψει περίπου εβδομήντα βιβλία και αμέτρητα άρθρα. Μια πιο εκτεταμένη εκδοχή αυτής της συνέντευξης δημοσιεύεται ταυτόχρονα στα αγγλικά στο «Counterpunch».

* Πιστεύεται ευρέως ότι οι προηγμένες φιλελεύθερες κοινωνίες αντιμετωπίζουν μια «κρίση δημοκρατίας», κάτι που κι εσείς ο ίδιος συμμερίζεστε απόλυτα, αν και η εμπειρική έρευνα, με τη θετικιστική προκατάληψη που τη διακατέχει, τείνει να είναι πιο επιφυλακτική. Με ποιους τρόπους υπάρχει σήμερα λιγότερη δημοκρατία, σε χώρες όπως οι Ηνωμένες Πολιτείες, από ό,τι υπήρχε, ας πούμε, 20 ή 30 χρόνια νωρίτερα;

- Αυτό που έχουμε δει στις Ηνωμένες Πολιτείες και σε ορισμένες άλλες χώρες από τη δεκαετία του 1970 είναι η εμφάνιση μιας άγριας μορφής του φονταμενταλισμού της ελεύθερης αγοράς, η οποία δεν εκφράζει απλά και μόνο μια βαθιά δυσπιστία απέναντι στις δημόσιες αξίες, τα δημόσια αγαθά και τους δημόσιους θεσμούς, αλλά υιοθετεί απόλυτα το ιδεολογικό πνεύμα της «ελεύθερης» αγοράς, που ενδυναμώνει στο μέγιστο δυνατό βαθμό την οικονομική ελίτ και τις μεγάλες επιχειρήσεις, ενώ κατακρημνίζει τις διαμορφωτικές κουλτούρες και τους θεσμούς που απαιτούνται για την επιβίωση μιας δημοκρατίας. Οι κυρίαρχοι θεσμοί της κοινωνίας σε πολλές χώρες, συμπεριλαμβανομένων των Ηνωμένων Πολιτειών, είναι τώρα στα χέρια ισχυρών εταιρικών συμφερόντων, της χρηματοοικονομικής ελίτ και της φανατικής Δεξιάς, ο ασφυκτικός έλεγχος των οποίων πάνω από την πολιτική διαφθείρει τη δημοκρατία και τη μετατρέπει σε ένα δυσλειτουργικό πολίτευμα.

Φυσικά, αυτό που είναι μοναδικό για τις Ηνωμένες Πολιτείες είναι ότι το κοινωνικό συμβόλαιο και ο κοινωνικός μισθός, οι δημόσιες σφαίρες και οι θεσμοί που στηρίζουν το κοινό καλό βρίσκονται υπό διαρκή επίθεση από τους πολιτικούς της Δεξιάς και τους «αντι-δημόσιους» διανοούμενους και των δύο πολιτικών κομμάτων. Η επίθεση εναντίον των δημοκρατικών θεσμών δεν παράγει μόνο μια σειρά από πολιτικές που επεκτείνουν τη μιζέρια, τον πόνο και τις κακουχίες για εκατομμύρια ανθρώπους, αλλά έχουν επίσης διαμορφώσει μια αναπτυσσόμενη κουλτούρα σκληρότητας, όπου εκείνοι που υποφέρουν από τη δυστυχία της φτώχειας και την έλλειψη στέγης ή είναι καταδικασμένοι στην ανεργία ή σε θέσεις με χαμηλά προσόντα αποτελούν αντικείμενο ταπείνωσης και περιφρόνησης.