Το «αλβανικό αδιέξοδο» της Τζόρτζια Μελόνι

Θεόδωρος Ανδρεάδης-Συγγελλάκης, Ρώμη

Δικαστήριο της Ρώμης έκρινε παράνομη τη μεταφορά αιτούντων ασύλου στην Αλβανία, απαιτώντας την άμεση επιστροφή τους στην ιταλική επικράτεια.

Η άφιξη των μεταναστών στην Αλβανία προκάλεσε αρκετές αντιδράσειςΕικόνα: Florion Goga/REUTERS

Ανταπόκριση από τη Ρώμη

Η κυβέρνηση της Τζόρτζια Μελόνι βρίσκεται σε αδιέξοδο. Με χθεσινή του απόφαση, το δικαστήριο της Ρώμης όρισε ότι οι δώδεκα μετανάστες που είχαν μεταφερθεί στα δυο κλειστά κέντρα στην Αλβανία, πρέπει να γυρίσουν άμεσα στην Ιταλία. Αιτία, το ότι δεν προέρχονται από πλήρως ασφαλείς χώρες. Στις χώρες καταγωγής τους, δηλαδή, τα ανθρώπινα δικαιώματα δεν τυχαίνουν απόλυτου σεβασμού, διότι καταγγέλλονται κατατρεγμοί και βασανιστήρια. Οι δώδεκα μετανάστες φτάνουν σήμερα στην Ιταλία, πιθανότατα στο Μπάρι, και θα μεταφερθούν σε κλειστό κέντρο του ιταλικού νότου.

Απόλυτο τέλμα

Το ιταλικό πλοίο «Libra» μετέφερε τους μετανάστες υπό το βλέμμα της αλβανικής αστυνομίαςΕικόνα: Florion Goga/REUTERS

Στην φάση αυτή, δηλαδή, η πρωτοβουλία της Μελόνι, για «εξαγωγή αιτούντων άσυλο», σε χώρες εκτός Ευρωπαϊκής Ένωσης, έχει μπλοκάρει. Η Ιταλίδα πρωθυπουργός ανακοίνωσε ότι την Δευτέρα θα συγκαλέσει έκτακτο υπουργικό συμβούλιο, με στόχο να μπορέσει να βρεθεί μια λύση. Κατηγορεί την δικαιοσύνη της χώρας της ότι, αντί να στηρίζει, παρεμποδίζει το έργο της κυβέρνησής της. Αλλά ο πρόεδρος της Ένωσης Ιταλών Δικαστικών, Τζουζέπε Σανταλουτσία, απαντά ότι το μόνο που έκαναν οι συνάδελφοί του, είναι να εφαρμόσουν αποφάσεις της ευρωπαϊκής δικαιοσύνης, οι οποίες υπερισχύουν κάθε άλλης πρωτοβουλίας.

Διαφοροποιημένη αυτονομία: Η μάχη ενάντια στη διαίρεση της Ιταλίας κορυφώνεται

Η ζωή και η καθημερινότητα των Ιταλών διακυβεύονται από την περιφερειακή διάσπαση και τον διχασμό της χώρας σε πλούσιους και φτωχούς.

Γιώργης-Βύρων Δάβος

Η κοινωνία στην Ιταλία (και πολύ περισσότερο η Αριστερά, γιατί αυτής τα ιδανικά και προγραμματικά σχέδια απειλεί περισσότερο) βρίσκεται σε μία από τις πιο κρίσιμες καμπές στην Ιστορία της, καθώς απειλείται η ίδια η συνοχή της και η καταστατική της ισότητα. Η προσπάθεια ενόψει της συλλογής άνω του ενός εκατομμυρίων υπογραφών μέχρι τον Σεπτέμβριο ούτως ώστε να πραγματοποιηθεί δημοψήφισμα με στόχο να ακυρωθεί το νομοθετικό διάταγμα Καλντερόλι, για την «διαφοροποιημένη αυτονομία», βρίσκεται στο αποκορύφωμά της. Ήδη, τα στοιχεία δείχνουν πως έχουν ξεπερασθεί οι 500.000 υπογραφές. Εν τούτοις, το γεγονός και μόνο ότι σε μία χώρα 60 εκατ. κατοίκων, των οποίων η ζωή και η καθημερινότητα διακυβεύονται από την περιφερειακή διάσπαση και τον διχασμό της χώρας σε πλούσιους και φτωχούς, δεν έχει γίνει κατορθωτό από την πρώτη κιόλας ημέρα να έχουν συγκεντρωθεί πολλά εκατομμύρια υπογραφές -που έστω θα αντιστοιχούν στα εκλογικά ποσοστά των κομμάτων της Αριστεράς-, αυτό και μόνο θα έπρεπε να βάλει όλους σε συλλογισμό για το πού οδηγείται η πολιτική συμμετοχή και δράση. Όχι μόνον στην Ιταλία, αλλά και γενικά.

Η έγκριση του νομοθετήματος για την «διαφοροποιημένη αυτονομία», η οποία αποτελεί δικαίωση για τις διχαστικές προσπάθειες της Λέγκας, από την εποχή της καθαρά ξενοφοβικής και σοβινιστικής αποσχιστικής γραμμής του Ουμπέρτο Μπόσι και του κυριαρχικού περιφερειανισμού (regionalismo) του διαδόχου του Ματέο Σαλβίνι, ουσιαστικά βάζει ταφόπλακα στην όποια χιμαιρική εντύπωση για την, έστω και συνταγματική, ενότητα της Ιταλίας. Εκείνη που με την αρχή μίας αμοιβαιότητας εν μέσω της αυτονομίας των περιφερειών περιγράφει και εγγυάται το Άρθρο 5 του Συντάγματος, ένα άλλο είδος in pluribus unum, το οποίο ως άλλος Πόντιος Πιλάτος ο Ιταλός πρόεδρος Σέρτζο Ματαρέλα αγνόησε, υπογράφοντας το διάταγμα.

Τούτη την ισονομία κι ισοτιμία των ιταλικών περιφερειών έρχεται να καταστρατηγήσει ο νόμος Καλντερόλι, καθώς διασπάται ολοκληρωτικά η κεντρική άσκηση ορισμένων παραμέτρων της πολιτικής από την κεντρική εκτελεστική εξουσία και μεταβιβάζονται στις περιφέρειες (επαρχίες) κεντρικές αποφάσεις για ζητήματα που αφορούν τη φορολογία, την παροχή κοινωνικών υπηρεσιών, τις εργασιακές σχέσεις, την ασφάλεια (και τη δημόσια και στην εργασία), την προστασία του περιβάλλοντος. Πλέον κάθε Περιφέρεια θα μπορεί να αυξήσει ή να μειώσει τα δικά της standards, αποβλέποντας στην «ανταγωνιστικότητα», την «αποτελεσματικότητα» και την κερδοφορία. Πράγμα που σημαίνει πως ο Ιταλός εν μία νυκτί μετατρέπεται από πολίτη μίας χώρας, στην οποία ισχύουν ομοειδείς νόμοι και κανονισμοί, σε κάτοικο μίας περιοχής και με τα δικαιώματά του ως πολίτη, εργαζόμενου, ωφελούμενου από υπηρεσίες να μην ισχύουν το ίδιο πέρα από τα όρια της κατοικίας του.

Τί έκαναν οι Έλληνες της Κάτω Ιταλίας στον πόλεμο του 1940;

✔Τί έκαναν οι Έλληνες της Κάτω Ιταλίας στον πόλεμο του 1940; (Αυτό το βίντεο έγινε έπειτα από την ωραία πρόταση των φίλων του καναλιού "ανωνημους" και "CRISFROMGREECE") 

Ο συνολικός πληθυσμός των Ελλήνων της Κάτω Ιταλίας σύμφωνα με την τελευταία απογραφή, ανέρχεται σε περίπου 77.000 άτομα. Αυτοί ανέρχονται σε 54,278 άτομα στην Απουλία, 22,636 στην Καλαβρία και σε περίπου 500 άτομα στην Σικελία. 

▶Η περιοχή της Μποβεσία όπου κατοικούν Γραικάνοι, βρίσκεται σε πολύ ορεινή τοποθεσία και δεν είναι εύκολα προσβάσιμη. Κατά τους πρόσφατους χρόνους, πολλοί απόγονοι των αρχικών κατοίκων της περιοχής έχουν αποχωρήσει από τα βουνά, για να ζήσουν κοντά στην ακτή. 

▶Στην περιοχή Γκρετσία Σαλεντίνα του Λέτσε της Απουλίας, οι πληθυσμοί των Γκρίκων διαμένουν κυρίως στα χωριά της Καλημέρα, Μαρτιγκνιάνο, Μαρτάνο, Στερνατία, Ζολλίνο, Κοριλιάνο ντ'Οτραντο, Σολέτο, Μελπινιάνο και Καστρινιάνο ντέι Γκρέκι, αν και φαίνεται πως εξαφανίζονται πλέον στα Μαρτινιάνο, Σολέτο και Μελπινιάνο. 

▶Οι πληθυσμοί των Γκρίκων που κατοικούν εκτός των περιοχών της Μποβεσία και της Γκρετσία Σαλεντίνα έχουν σχεδόν χάσει ολοκληρωτικά την γνώση της κατωιταλικής διαλέκτου τα τελευταία χρόνια.

 ▶Με τον νόμο 482 του 1999, το ιταλικό κοινοβούλιο αναγνώρισε τις κοινότητες των Γκρίκο της Καλαβρίας και του Σαλέντο ώς ελληνική εθνική και γλωσσική μειονότητα, κάνοντας την ομότιμη μαζί με αυτές των Αλβανικών, Καταλανικών, Γερμανικών, Ελληνικών (με καταγωγή από τη σύγχρονη Ελλάδα), Σλοβενικών, και Κροατικών εθνικών μειονοτήτων, καθώς και των γλωσσικών μειονοτήτων της Γαλλικής, Προβενσάλ, Φριούλια, Ισπανοεβραϊκής, Οξιτανικής, και Σαρδηνιακής γλώσσας.

Οι κάτοικοι της Νότιας Ιταλίας και της Σικελίας θέλουν να ξαναγίνουν Μεγάλη Ελλάδα!

Μια τεράστια τάση, που αφορά σε εκατομμύρια ανθρώπους στη Νότια Ιταλία, καταγράφεται τα τελευταία χρόνια και εκφράζεται σε κάθε πτυχή της κοινωνικής, πολιτιστικής αλλά και εθνικής τους δραστηριότητας. 

Οι γείτονες ανακαλύπτουν ξανά το ελληνικό παρελθόν τους, απορρίπτουν τον «αλαζονικό» και άσχετο με αυτούς βορρά και θέλουν διακαώς τη σύνδεση με αυτό που αποκαλούν ως «μητέρα πατρίδα», δεδομένου ότι οι πόλεις τους ιδρύθηκαν από Έλληνες, όπως νιώθουν και αυτοί σήμερα… 

Το Newsbomb.gr συνομίλησε με ιστορικούς αλλά και τους ανθρώπους που ρίχνουν τις γέφυρες στην Αδριατική, και από τις δύο πλευρές, δηλαδή με Έλληνες και κατοίκους της Κάτω Ιταλίας που αυτοπροσδιορίζονται πια αυστηρά ως Έλληνες, οι οποίοι μας εξήγησαν το όραμά τους. Κυρίως, όμως, μας έδειξαν, ότι σε πείσμα των καιρών, πράγματα που ξεχνάμε εμείς εδώ, πλέον τα θυμούνται πολύ καλά, οι άλλοτε έποικοι της Μεγάλης Ελλάδας…

Ο φλογερός επαναστάτης και «πατέρας» της Ιταλίας, Τζουζέπε Γκαριμπάλντι

Ένας εξεγερμένος πατριώτης αντάρτης κατάφερε να ενώσει την Ιταλία και να της χαρίσει την ανεξαρτησία της έχοντας στο πλευρό του χίλιους εθελοντές που φορούσαν κόκκινα πουκάμισα! Αυτή είναι σε δυο γραμμές η ιστορία του εθνικού ήρωα της Ιταλίας που ηγήθηκε του εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα στα μέσα του 19ου αιώνα. «Εμείς οι Ιταλοί λατρεύουμε τον Γκαριμπάλντι, μας μαθαίνουν να τον θαυμάζουμε από την κούνια μας», έλεγε γι’ αυτόν ο σπουδαίος ιταλός μαρξιστής Αντόνιο Γκράμσι, καθώς οι κατακτήσεις και οι επιτυχίες του επαναστάτη τον μετέτρεψαν σε ήρωα διεθνούς βεληνεκούς. 

Η κατ’ εξοχήν ηγετική μορφή που ξεπήδησε από την περίοδο ενοποίησης της Ιταλίας κατά τον 19ο αιώνα (το λεγόμενο Ριζορτζιμέντο), τα έβαλε με θεούς και δαίμονες για τη δημιουργία ανεξάρτητου κράτους και δεν σταμάτησε ούτε όταν ήρθε αντιμέτωπος με τον ίδιο τον Πάπα.

 Μπαρουτοκαπνισμένος και διψασμένος για μάχη και δόξα, πολέμησε τόσο στη Λατινική Αμερική (απ’ όπου έλκει εξάλλου και την καταγωγή του το «Ήρωας των Δύο Κόσμων») όσο και στη χώρα του, συμμετέχοντας σε όλες τις μείζονες μάχες της Ιταλίας και μετρώντας επιτυχίες που ακούστηκαν στα πέρατα του κόσμου: επανάσταση στη Σικελία, κατάρρευση της μοναρχίας των Βουρβόνων, αναδίπλωση της Αυστριακής Αυτοκρατορίας, ανατροπή των παπικών κρατών και δημιουργία του ιταλικού έθνους!

 Ως σύγχρονος Ρομπέν των Δασών («Τσε Γκεβάρα του 19ου αιώνα» τον αποκαλούν συχνά), απολάμβανε την καθολική αναγνώριση του λαού, γι’ αυτό και όταν τον επικήρυξε ο Πάπας με σεβαστό ποσό κανένας Ιταλός δεν σκέφτηκε να τον προδώσει. Ένας από τους διασημότερους ανθρώπους του καιρού του και λεοντόκαρδος από τους λίγους, έγινε σύμβολο των ρομαντικών, έμβλημα των δημοκρατικών και σφράγισε την εικόνα του χαρισματικού στρατιωτικού και πολιτικού ηγέτη, αναγκάζοντας ακόμα και τον φασίστα Μουσολίνι να υιοθετήσει τα συνθήματά του (όπως το «Πορεία προς τη Ρώμη»). 

Μανώλης Κοττάκης Απρ 05, 2023

ΔΙΑΒΑΖΩ αὐτές τίς μέρες τήν βιωματική αὐτοβιογραφία τῆς Ἰταλίδας Πρωθυπουργοῦ κυρίας Μελόνι, «Εἶμαι ἡ Τζώρτζια, οἱ ρίζες μου, οἱ ἰδέες μου», ἡ ὁποία κυκλοφορεῖ καί στά ἑλληνικά ἀπό τίς ἐκδόσεις «ITA VERO» (βρίσκομαι ἀκόμη στά πρῶτα κεφάλαια) καί ἐντυπωσιάζομαι ἀπό τά ἑξῆς:

– Ἀπό τόν ρόλο πού παίζουν στήν μελλοντική ἀνάδειξη ἑνός ἡγέτη τά παιδικά του χρόνια. Τά σκληρά, γεμᾶτα ἀντιξοότητες, παιδικά χρόνια.

Ἡ Μελόνι δέν γνώρισε, παρά στό ἐλάχιστο, τόν πατέρα της, ὁ ὁποῖος δέν ἐπιθυμοῦσε τήν γέννησή της καί ζητοῦσε ἀπό τήν μητέρα της νά κάνει ἔκτρωση. Ἐκείνη ἀρνήθηκε καί ἀνεκάλεσε τήν ἀπόφασή της τήν τελευταία στιγμή.

Μεγαλώνοντας σέ μονογονεϊκή οἰκογένεια, ἀσκήθηκε τόσο γρήγορα στήν ἀντιξοότητα, ὥστε ἀπέκτησε τήν ἀπαραίτητη ἀντοχή πού χρειάζονται οἱ μοναχικές πορεῖες στήν πολιτική. Ἡ Ἰταλίδα Πρωθυπουργός θυμᾶται πώς κοιμόταν στριμωγμένη μαζί μέ τήν ἀδερφή της στόν στενό καναπέ τοῦ σπιτιοῦ τῆς γιαγιᾶς της, κατά κανόνα ἀνάποδα: τά πόδια τῆς μιᾶς ἀντίκρυζαν τό πρόσωπο τῆς ἄλλης! Θυμᾶται ἐπίσης πῶς διαχειρίστηκε τήν ἀπόρριψη, ὅταν οἱ συμμαθητές της τήν ἀπέκλειαν ἀπό ἀγῶνες βόλλεϋ λόγῳ αὐξημένου βάρους. Ἤ πῶς ἔτρεχε μαθήτρια τοῦ δημοτικοῦ, ἀσυνόδευτη, μέ τήν ἀδελφή της, ἐννοεῖται, καί ἄλλαζαν τά ἀεροπλάνα μέσα στήν χώρα γιά νά γνωρίσουν ἔστω καί γιά λίγο τόν πατέρα τους πρίν ἐξαφανιστεῖ. Δύσκολα παιδικά χρόνια γιά διαφορετικούς λόγους εἶχαν ὁ Πρόεδρος Κλίντον πού μεγάλωσε μέ τόν πατριό του –ἄν θυμᾶμαι καλά τήν αὐτοβιογραφία του, ὁ Πρόεδρος Ὀμπάμα στήν ἀνατροφή τοῦ ὁποίου (ὅπως καί τῆς Μελόνι) ἔπαιξαν ρόλο οἱ παπποῦδες του καί οἱ γιαγιάδες του, καί ἡ θυγατέρα τοῦ μπακάλη Θάτσερ. Ἡ Μάργκαρετ.

– Τό δεύτερο πού μέ ἐντυπωσιάζει στήν αὐτοβιογραφία Μελόνι –συναφές μέ τό πρῶτο– εἶναι τό ποῦ βρῆκε τήν δύναμη γιά νά βγεῖ μπροστά καί νά ἀνανεώσει τήν Ἰταλική Κεντροδεξιά. Ἡ Μελόνι θυμᾶται μιά περιπέτεια ἀπό τά παιδικά της χρόνια.

Ἕνα ξεχασμένο κερί στό παιδικό δωμάτιο πού διατηροῦσε ἀπό κοινοῦ μέ τήν ἀδερφή της ἔκανε λαμπάδα τό σπίτι της, πού κάηκε ὁλοσχερῶς!

Αποχώρηση της Ιταλίας ή διάσπαση της Ε.Ε;

Από

 Francesco Giubilei

 [«Από τις πολλές δεκάδες άρθρων στον παγκόσμιο τύπο που ελεεινολογούν την χρεοκοπία της Ευρωπαϊκής ΄Ενωσης ενώπιον της εξελισσόμενης τραγωδίας κυρίως των εθνών του Νότου, το κατωτέρω άρθρο δημοσιογράφου της ιδιαίτερα πληττόμενης γειτονικής μας και πολιτισμικά ομογάλακτης Ιταλίας ανταποκρίνεται περισσότερο στις ανάγκες σωστής ενημέρωσης του ελλαδικού κοινού για την ωμή πραγματικότητα που αποκάλυψε η μάστιγα του κορωναϊού και που συσκοτίζει ο συστηματικός θόρυβος, ο πανικός και η καλλωπιστική αερολογία. Πέραν της πειστικής απεικόνισης του εγγενούς και πολυδιάστατου γεω-πολιτιστικού διχασμού

της Ευρωπαϊκής «Ένωσης»,το άρθρο, ( που γράφτηκε πριν από την συμφωνία-θρίαμβο του Βορρά μπροστά στους τάφους του Νότου), κατατοπίζει τον Έλληνα αναγνώστη και για την αξία της λύσης του Μηχανισμού Σταθερότητας, η οποία εορτάστηκε παρ’ ημίν ως επιτυχία.]

Μετάφραση/Εισαγωγή: Μιχαήλ Στυλιανού

 Ενώ οικονομική βοήθεια από τις Βρυξέλλες συζητείται και καθυστερεί, εκατομμύρια ανθρώπων της Μεσογείου αμφισβητούν ήδη την Ευρωπαϊκή Ιδέα.

Από την γέννηση της Ευρωπαϊκής Ένωσης υπήρξε μια έντονη συζήτηση για  την δυνατότητα δημιουργίας μιας Ευρώπης δύο οδών, διαχωρισμένης μεταξύ των Μεσογειακών εθνών και εκείνων της Βόρειας Ευρώπης.

Οι υποστηρικτές αυτής της λύσης έλεγαν ότι οι διαφορές μεταξύ των δυο αυτών τμημάτων της Ευρώπης είναι ασυμβίβαστες, σε ότι αφορά τον τρόπο ζωής, την αντίληψη για την κοινωνία και κυρίως την νοοτροπία των πολιτών. Το ενδεχόμενο της διαίρεσης πρωτοεμφανίστηκε στην Ελλάδα κατά την κρίση του 2008 και τώρα με την κατάσταση  ανάγκης του κορωνοϊού φαίνεται να  ενισχύεται.

Σήμερα έχει σκληρυνθεί η διαχωριστική γραμμή μεταξύ Βορρά και Νότου και εμφανίζεται με αντίθετες θέσεις για την αντιμετώπιση της εξάπλωσης του ιού.

Από την μια πλευρά οι λατινικές χώρες της Ευρώπης ζητούν να χρησιμοποιήσουν «Ευρωομόλογα», ένα χρηματοπιστωτικό εργαλείο με κοινό ευρωπαϊκό χρέος  συνδεόμενο με τις πλουτοπαραγωγικές πηγές, που αυτές κρίνουν απολύτως απαραίτητο για την αντιμετώπιση της υγειονομικής κρίσης. Η Ιταλία και η Ισπανία δεν ζητούν να μοιραστούν το συνηθισμένο δημόσιο χρέος τους με την Γερμανία. Το μόνο που ζητούν είναι να μοιραστούν οι δαπάνες που απαιτούνται για την αντιμετώπιση της πανδημίας. Από την άλλη πλευρά Γερμανοί πολιτικοί και τα Μέσα Ενημέρωσης κατηγορούν τον Νότο ότι επιζητεί να χρηματοδοτήσει την αντιμετώπιση της υγειονομικής κρίσης με γερμανικά χρήματα. Η Γαλλία στέκεται στο μέσον αυτών των δύο παρατάξεων, μολονότι στην πράξη η  άποψη του Μακρόν μοιάζει να είναι πιο κοντά στην θέση των χωρών της νότιας Ευρώπης.

Πώς οι Ιταλοί πληρώνουν τα σπασμένα των globalized fashionistas - Καμενόπουλος Σωτήρης

 

Η "διαχείριση κρίσεων" ορίζεται ως η μεθοδολογία εκείνη που περιλαμβάνει συγκεκριμένο σχέδιο, οργάνωση, καθοδήγηση και έλεγχο κατά τη σημαντική περίοδο ακριβώς πριν, κατά τη διάρκεια, και μετά από μία καταστροφή. Στόχος είναι να ελαχιστοποιηθούν οι τυχόν απώλειες των πόρων ενός οργανισμού ή επιχείρησης ή κράτους από αυτή την καταστροφή. Σημαντικό είναι ότι οι συγκεκριμένοι πόροι θεωρούνται άκρως απαραίτητοι για την πλήρη επανόρθωση του οργανισμού αυτού.

Η διαχείριση κρίσεων περιλαμβάνει την αναγνώριση κινδύνων, την εκτίμηση κινδύνων, την κατάστρωση σχεδίου, την άμεση δράση, την "ανάρρωση" και τον έλεγχο του σχεδίου. Οι δύο πρώτες φάσεις για να καταστεί μία κρίση διαχειρίσιμη είναι η αναγνώριση και η εκτίμηση των κινδύνων.

Σε αυτές τις δύο πρώτες φάσεις ίσως η Ιταλία απέτυχε όσον αφορά την κρίση του κορονοϊού. Θα αναρωτηθούν οι αναγνώστες: μα καλά, εδώ κοντεύει να κλείσει η Ελλάδα, με την Ιταλία θα ασχολούμαστε; Εξηγώ: εάν οι παρακάτω "αιρετικές" υποθέσεις για τη γενεσιουργό αιτία εξάπλωσης του κορονοϊού στην Ιταλία αληθεύουν, τότε ίσως βγουν ορισμένα χρήσιμα συμπεράσματα για την αντιμετώπιση πιθανών μελλοντικών κρίσεων. Ίσως αποτελέσουν μάθημα για τη δημόσια διοίκηση αλλά και για την εταιρική ευθύνη στον ιδιωτικό τομέα.

Σύμφωνα με μία "αιρετική" άποψη, εδώ και αρκετά χρόνια πολλοί Ιταλοί επιχειρηματίες στη βόρεια Ιταλία έχουν πουλήσει τις εταιρείες δερμάτινων ειδών και κλωστοϋφαντουργικών προϊόντων σε Κινέζους επιχειρηματίες. Όπως ίσως πολλοί δεν γνωρίζουν, η βόρεια Ιταλία είναι η καρδιά της ιταλικής μόδας. Σύμφωνα με την ίδια "αιρετική" άποψη η Ιταλία πριν πολλά χρόνια επέτρεψε σε 100.000 Κινέζους εργαζόμενους από τη Γιουχάν (την πόλη από την οποία ξεκίνησε η πανδημία το κορονοϊού) και τη Γουένζου (Wenzhou) να μετακομίσουν στην Ιταλία για να εργαστούν σε αυτά τα εργοστάσια, με απευθείας πτήσεις μεταξύ Γιουχάν και βόρειας Ιταλίας.

Η ίδια "αιρετική" άποψη υποστηρίζει ότι ίσως η πανδημία του κορονοϊού στην Ιταλία να συνδέεται με τα προαναφερθέντα. Σύμφωνα με την ίδια άποψη, η κινεζική μαφία εκμεταλλεύεται ιταλικά κλωστοϋφαντουργικά εργοστάσια με δεκάδες χιλιάδες παράνομους μετανάστες που μεταφέρουν εμπορεύματα "Made in Italy" στην Κίνα και αλλού. Αλήθεια; Ψέμα; Δεν μπορεί να γνωρίζει κανείς με βεβαιότητα.

Ιταλικές επιχειρήσεις σε Κινέζους

Έτοιμη να τινάξει στον αέρα την Ευρωζώνη η Ιταλία!

Της Μαρίας Νεγρεπόντη-Δελιβάνη

Στην ΕΕ δεν σήμανε συναγερμός, ούτε για το πολύ υψηλό έλλειμμα της Ιταλίας, που υπερβαίνει το αντίστοιχο της Ελλάδας, όταν κρίθηκε απαραίτητη η είσοδός της στο ΔΝΤ, αλλά ούτε και για την στασιμότητα της οικονομίας της, που τροφοδοτεί υψηλή ανεργία και συνεχή αύξηση του χρέους της, ως ποσοστό στο ΑΕΠ. Αντιθέτως, ανέβηκε στο κόκκινο το θερμόμετρο του πανικού, με την είδηση ότι η Ιταλία ετοιμάζει ένα παράλληλο σύστημα πληρωμής, το Mini-BOT. Η ιταλική κυβέρνηση έσπευσε να υποβαθμίσει τη σημασία του, υποστηρίζοντας απλώς, και χωρίς άλλες επεξηγήσεις, ότι πρόκειται για μεθόδευση, που θα επιτρέψει την ταχύτερη πληρωμή του χρέους της. Το Mini-BOT, προοίμιο της εξόδου από το ευρώ;

Ωστόσο, οι λόγοι αυτής της ανησυχίας στους κόλπους της ΕΕ, που εκλαμβάνουν αυτό το σύστημα του Mini-BOT, ως έναρξη διαδικασίας για την έξοδο της Ιταλίας από την Ευρωζώνη, έχουν πολλαπλά στηρίγματα. Καταρχήν, η προσφυγή της χώρας σε Mini-BOT ετοιμάστηκε με απόλυτη μυστικότητα, εμφανίστηκε με χαμηλούς τόνους, αποφεύχθηκε η γνωστοποίηση των λεπτομερειών αυτής της επιλογής και το σπουδαιότερο, έτυχε γενικής αποδοχής, ακόμη και από τα κόμματα της αντιπολίτευσης.

Η μυστικότητα αυτή ερμηνεύεται από πολλούς ως προσπάθεια μη διαρροής του τελικού στόχου, μέχρι την ύστατη στιγμή, ώστε να μην υπάρξει μαζική και πανικόβλητη προσφυγή των πολιτών στις τράπεζες. Επιπλέον, οι ανησυχίες της ΕΕ δικαιολογούνται και από το γεγονός ότι αυτοί που τώρα απαρτίζουν την κυβέρνηση της Ιταλία ουδόλως απόκρυψαν, προεκλογικά, ότι είναι εναντίον του ευρώ, ενώ η συνύπαρξή τους με αυτό στη συνέχεια ήταν εμφανώς συγκαταβατική.

Δηλαδή, ουσιαστικά, ουδέποτε παραιτήθηκαν από την αρχική τους πρόθεση να εγκαταλείψουν την Ευρωζώνη, την οποίαν αντιμετώπισαν ως προσωρινό «αναγκαίο κακό». Πέρα, όμως, από την επιλογή αυτή όσων τώρα κυβερνούν την Ιταλία, υπάρχουν για την περίπτωσή της και ορισμένες δυσκολίες, που κινδυνεύουν να εξελιχθούν σε αδιέξοδα αν η χώρα παραμείνει, τελικά, στην Ευρωζώνη.

Το ΚΚΕ "παρεμβαίνει" στην ιταλική πολιτική σκηνή, επιβάλοντας ψηφοδέλτιο "Κομμουνιστικού Κόμματος"!

ΠΗΓΗ: 

Σχολιάζει ο Νίκος Κλειτσίκας

«Το σημείο εκκίνησης είναι "εθνικό"

κι απ' αυτό το σημείο εκκίνησης πρέπει...

να λάβεις τις αποφάσεις των κινήσεων»

Antonio Gramsci, Τετράδια της φυλακής, σ. 1729

Με την εκλογική συνένωση πολλών κομμάτων και κινημάτων στην Ιταλία -αφήνοντας κατά μέρος ΟΛΕΣ τις ριζικές τους διαφορές και αντιθέσεις- έγινε τελικώς κατορθωτό να ξεπεραστεί το φράγμα των 180.000 υπογραφών (εκλογική νομοθεσία που επέβαλε η κυβέρνηση της "αριστεράς" στην Ιταλία) κι έτσι είχαμε γεννητούρια: το νέο σχήμα με την επωνυμία "Η Αριστερά" (La Sinistra), αφού Ιταλοί βουλευτές κι ευρωβουλευτές εμφανίζονται ως κόμμα που συμμετέχει στα κοινά

Διαβάζουμε σήμερα στη ναυαρχίδα της ιταλικής "αριστεράς" κι όργανο των Βιομηχάνων (Όμιλος De Benedetti, GEDI Gruppo Editoriale S.p.A.), "Repubblica, 8 Απρίλη 2019: 

«Ευρωεκλογές, "Η Αριστερά" παρουσιάζει το σύμβολό της: εργασία, οικολογία, κληρονομια.

Οι κληρονόμοι της "Λίστας Τσίπρα" συγκεντρώθηκαν στην πρωτεύουσα...

"Είμαστε το μοναδικό αριστερό ψηφοδέλτιο στις επόμενες ευρωπαϊκές εκλογές"... επισημαίνει ο Nicola Fratoianni, Γραμματέας του κόμματος "Ιταλική Αριστερά" [αδελφό κόμμα της ΛαΕ του Λαφαζάνη, βλεπε: iskra, 18 Φλερβάρη 2017, Λαφαζάνης στο Συνέδριο της ''Ιταλικής Αριστεράς'', αλλά ταυτόχρονα κι αδελφό κόμμα του ΣΥΡΙΖΑ], που σπάει τις καθυστερήσεις-αναβολές [Βλέπε Σχετικό: Ενόψει ευρωεκλογών: «Διαλύθηκε εις τα εξ ων συνετέθη» η προσπάθεια δημιουργίας μιας άλλης «αριστεράς» στη γειτονική Ιταλία] κατά τη διάρκεια της παρουσίασης στη Ρώμη του συμβόλου του σχήματος "La Sinistra" που πραγματοποιήθηκε στο Hotel Nazionale, παρουσία των υπευθύνων για τις άλλες κοινωνικές και πολιτικές συνιστώσες που του έδωσαν ζωή,συμπεριλαμβανομένης της Eleonora Forenza, απερχόμενης ευρωβουλευτίνας [Είχε εκλεγεί το 2014 με το σχήμα "Λίστα Τσίπρα- Αλλάζουμε την Ευρώπη και κάνουμε δημοκρατική την Ευρωζώνη", κατόπιν διαφώνησε και πήγε στην "Κομμουνιστική Επανίδρυση" -κι αυτό το κόμμα είναι αδελφό κόμμα ταυτοχρόνως της ΛαΕ του Λαφαζάνη και του ΣΥΡΙΖΑ- βλέπε σχετικά: ΕΔΩ] (Gue/Ngl) και του Maurizio Acerbo της "Κομμουνιστικής Επανίδρυσης".

Το αθέατο ιταλικό παιχνίδι-Βασίλης Βιλιάρδος

Η Ευρωζώνη έχει χάσει την αξιοπιστία της, εν πρώτοις με τη δολοφονία της Ελλάδας και τώρα με την Ιταλία – ειδικά όσον αφορά τις αγορές που δεν ξέρουν τι πραγματικά θα αντιμετωπίσουν, κατανοώντας πως η χώρα θα προετοιμάζεται κρυφά για την επιστροφή της στη λιρέτα, εάν πραγματικά τη σχεδιάζει.

.

«Η Γερμανία δεν έχει αλλάξει την άποψη της για το ρόλο της στην Ευρώπη μετά το τέλος του ναζισμού, αν και εγκατέλειψε την ιδέα να το πετύχει στρατιωτικά – ενώ η Ιταλία έχει πέσει επανειλημμένα στην παγίδα της, την τελευταία φορά το 1992 με τη συνθήκη του Μάαστριχτ. Τώρα θα πρέπει επιτέλους να διδαχθεί η Ρώμη από τα λάθη της» (Savona).

.

Ανάλυση

Η οικονομική ιστορία της Ιταλίας ταιριάζει αρκετά με αυτήν της Ελλάδας. Ειδικότερα, ήδη από τις αρχές της δεκαετίας του 1990 η χώρα ήταν στα όρια της χρεοκοπίας – αφού το δημόσιο χρέος είχε φτάσει στο 120% του ΑΕΠ της, με αποτέλεσμα να επιβαρύνεται με τόκους στα δεκαετή της ομόλογα της τάξης του 12%. Υποχρεωνόταν λοιπόν να πληρώνει τα παλαιά χρέη της με νέα, εξοφλώντας μόνο ένα μέρος των τόκων – οπότε επέλεξε την είσοδο της στην Ευρωζώνη, για να αποφύγει τη χρεοκοπία.

Στη συνέχεια, όπως ακριβώς συνέβη και στην Ελλάδα, μόνο η προοπτική της ένταξης στο ευρώ ήταν αρκετή για να μειώσει τα επιτόκια της κατά πέντε περίπου μονάδες – σχεδόν όσο τα αντίστοιχα της Γερμανίας (7%), επειδή οι χρηματαγορές θεώρησαν πως οι χώρες της Ευρωζώνης δεν θα ήταν δυνατόν να χρεοκοπήσουν. Εάν τότε η Ιταλία είχε χρησιμοποιήσει το ποσόν που εξοικονομούσε από τους τόκους για να μειώσει το δημόσιο χρέος της, θα ήταν σήμερα κάτω από το 60% του ΑΕΠ της – ενώ της Ελλάδας θα ήταν ακόμη χαμηλότερο, αφού όταν το 1994 της Ιταλίας είχε υπερβεί το 120% (γαλάζιες στήλες στο γράφημα, αριστερή κάθετος), της χώρας μας ήταν στο 100% (διακεκομμένη γραμμή, δεξιά κάθετος).

Εν τούτοις, η Ιταλία δαπάνησε τους τόκους που εξοικονομούσε, αυξάνοντας επί πλέον τα χρέη της σε απόλυτο μέγεθος – με αποτέλεσμα να αυξηθεί η εγχώρια ζήτηση, οπότε οι τιμές, οι μισθοί και το κόστος εργασίας ανά μονάδα προϊόντος, με ισχυρότερο ρυθμό από ότι στις άλλες χώρες της Ευρωζώνης. Συνολικά, από το 1995 όπου συμφωνήθηκε η είσοδος της στην Ευρωζώνη έως το 2008, η Ιταλία έγινε ακριβότερη κατά 40% σε σύγκριση με τη Γερμανία – συμπεριλαμβανομένης της αρχικής υποτίμησης της λιρέτας (όπως της δραχμής στην Ελλάδα το 1998).

Η Ρώμη επέλεξε τη σύγκρουση με Βρυξέλλες και αγορές

Του Κώστα Ράπτη από το capital.gr 

Την 11η ώρα, κυριολεκτικά, της τελευταίας διαθέσιμης ημέρας για την κατάρτιση του σχεδίου προϋπολογισμού της Ιταλίας, ο κύβος ερρίφθη.

Στην συνεδρίαση του υπουργικού συμβουλίου τα συγκυβερνώντα κόμματα των Πέντε Αστέρων και της Λέγκας επέβαλαν την απόφαση που είχαν λάβει αμέσως πρωτύτερα για διατήρηση του δημοσιονομικού ελλείμματος στο 2,4% του ΑΕΠ κατά την επόμενη τριετία.

Οπαδοί των Πέντε Αστέρων βρίσκονταν ήδη έξω από το Παλάτσο Κίτζι, την έδρα του Πρωθυπουργού Κόντε, απαιτώντας την υλοποίηση εμβληματικών προεκλογικών δεσμεύσεων, όπως η θέσπιση του «επιδόματος του πολίτη», δηλαδή του κατώτατου εγγυημένου εισοδήματος για απόρους και ανέργους.

Εισακούστηκαν και σε αυτό και σε ό,τι αφορά την μερική αναστολή των προβλέψεων της εργασιακής μεταρρύθμισης που είχε εκπονήσει η άλλοτε υπουργός Εργασίας της κεντροαριστεράς, Έλσα Φορνέρο.

Αυτός που δεν εισακούστηκε ήταν ο τεχνοκράτης Υπουργός Οικονομικών Τζοβάνι Τρία, ο οποίος, ως κατεξοχήν συνομιλητής των Βρυξελλών, εισηγούνταν τον περιορισμό του ελλείμματος στο 1,6% ή έστω στο 2% του ΑΕΠ.

Ο αντιπρόεδρος της κυβέρνησης, υπουργός Εσωτερικών και ηγέτης της Λέγκας, Ματέο Σαλβίνι θριαμβολογεί: «Μείωση του φορολογικού συντελεστή στο 15% για τουλάχιστον ένα εκατομμύριο Ιταλούς εργαζόμενους, θεμελίωση συνταξιοδοτικού δικαιώματος για τουλάχιστον 400.000 άτομα και δημιουργία άλλων τόσων θέσεων εργασίας για τους νέους μας με το ξεπέρασμα του νόμου Φορνέρο. Επενδύσεις για τα σχολεία, τους αυτοκινητόδρομους και τους δήμους. Καμία αύξηση του ΦΠΑ».

Η κατάρρευση γέφυρας στη Γένοβα... «Ιδιωτικοποιήστε στο φινάλε και την πουτάνα την μάνα που σας γέννησε…»!

Σχολιάζει ο Νίκος Κλειτσίκας

Για μία ακόμη φορά ερχόμαστε να διαπιστώσουμε πως ο ταξικός αντίπαλος των...

λαών της Ευρώπης είναι η "ευρωπαϊκή αριστερά" της "μεταρρύθμισης και του εκσυγχρονισμού". Μια "αριστερά" που μαζί τη "δημοσιογραφική" πορνεία είναι τα κυρίαρχα όπλα του υπερεθνικού κεφαλαίου (Βλ. «Ριζοσπαστική αριστερά»... “Radical chic” στην υπηρεσία του ιμπεριαλισμού...).

Δεν είναι τυχαίο πως σε ολόκληρη την Ευρωπαϊκή Ένωση έχουμε στην τεράστια πλειοψηφία των χωρών της "αριστερές" κυβερνήσεις και φυσικά κυβερνήσεις συνασπισμού δεξιάς κι "αριστεράς" όπως στη Γερμανία. Μοναδική εξαίρεση η γειτονική Ιταλία, όπου μετά από Συνταγματικά πραξικοπήματα του δεξιού προέδρου της Δημοκρατίας που πρότεινε κι εξέλεξε η "αριστερά", έχουμε στην αντιπολίτευση την όλη αριστερά σε κοινό αντιπολιτευτικό μέτωπο με τη δεξιά.

Αυτή είναι η "μεταρρυθμιστική αριστερά" της Μέρκελ, του 4ου Ράιχ!

Τι σχέση μπορεί να έχουν τα παραπάνω και τον Ζοζέ Σαραμάγκου με την κατάρρευση της γέφυρας στη Γένοβα και τους 39 νεκρούς -μέχρι τώρα- αθώους πολίτες;

Εδώ ξεκινάει η "συνωμοσιολογία", όπως κι ο "αντιφασισμός-αντιρατσισμός" ως απαντήσεις αυτής της ευρωπαϊκής "αριστεράς" του 4ου Ράιχ.

Νομίζετε πως η "προοδευτική" ιταλική πολυεθνική συμπεριλαμβάνει στις "εργασίες" της μόνον τη μόδα μ' εκείνα τα υπέροχα μοδάτα ρούχα, που παράγουν με λίγα σεντ την ώρα ανήλικα παιδάκια στον Τρίτο Κόσμο.

Νομίζετε πως η "προοδευτική" ιταλική πολυεθνική δεν είναι στις πρώτες θέσεις της παγκόσμιας καμπάνιας για τα "δικαιώματα" των ομοφυλοφίλων, όπως κι όλες οι πολυεθνικές;

Αλληλεγγύη Αγέλης Λύκων της ΕΕ απέναντι στην Ελλάδα (ομιλία του Alberto Bagnai)

Ο Αλμπέρτο Μπανιάϊ καυτηρίασε την υποκρισία ευρωπαίων «σοσιαλιστών» που αποσιωπούν τις μνημονιακές περικοπές στην πυρο-προστασία της Ελλάδας, ενώ πιο παλιά συνέβαλλαν στην απάτη των «λανθασμένων πολλαπλασιαστών» του ΔΝΤ. Απολαύστε την εκπληκτική τρίλεπτη ομιλία του:

Η αλληλεγγύη της αγέλης των λύκων στην Ελλάδα...

7/26/2018 11:50:00 π.μ.

Σχολιάζει ο Νίκος Κλειτσίκας

Ο Gianni Pittella, διάδοχος του Martin Schulz στην ηγεσία των...

Ευρωπαίων σοσιαλδημοκρατών, αφού έφερε τον πρωθυπουργό μας στις στοργικές αγκάλες και φτερούγες της ευρωπαϊκής σοσιαλδημοκρατίας για την ενότητα των προοδευτικών δυνάμεων, υποκριτικά ζήτησε στην Ιταλική Γερουσία αλληλεγγύη για την Ελλάδα.

Βέβαια ο Pittella απευθύνθηκε λίγο καθυστερημένα στην Ιταλική Γερουσία, γιατί η "ακροδεξιά, ρατσιστική, ομόφοβη, ξενόφοβη, υποκινούμενη και χρηματοδοτούμενη από τον Πούτιν, σύμφωνα με τον κύριο Σόρος" κυβέρνηση της Ιταλίας, παρότι η Ελλάδα στο καυτό ζήτημα της λαθρομετανάστευσης [το επαναλαμβάνουμε για να εμπεδωθεί από τους επαγγελματίες "αντιρατσιστές" πως η παράνομη μετανάστευση είναι σοβαρό ποινικό αδίκημα -ίσως γι' αυτό τους φυλακίζουν μέχρι να διαλέξουν τι χρειάζονται σε στρατόπεδα- για τα αστικά ευρωπαϊκά δίκαια, ενώ η λαθρομετανάστευση απλή παράβαση] προσχώρησε στο μέτωπο της κυρίας Μέρκελ, ήδη ο πρωθυπουργός καθηγητής Giuseppe Conte κι ο υπουργός περιβαλλοντικής προστασίας Sergio Costa είχαν ήδη στείλει στην πατρίδα μας δύο canadair. και ήταν ανημέρωτος πως ήδη συμμετείχαν στις κατασβέσεις στην Ελλάδα.

ΕΕ και ΔΝΤ επιβάλλουν στην Ιταλία χούντα «τεχνοκρατών», του Λεωνίδα Βατικιώτη

Του ΛΕΩΝΙΔΑ ΒΑΤΙΚΙΩΤΗ

«Το ευρώ είναι ένας ζουρλομανδύας που κατασκευάστηκε στη Γερμανία». Το Βερολίνο, συνεχίζει «δεν έχει αλλάξει την άποψή του για το ρόλο του στην Ευρώπη από την εποχή του Ναζισμού». Η συμμετοχή δε στην ευρωζώνη «περιλαμβάνει φασισμό χωρίς δικτατορία και, από οικονομική σκοπιά, μια μορφή ναζισμού, χωρίς μιλιταρισμό»! Όλα αυτά κι άλλα εξ ίσου ενδιαφέροντα γράφει κατά λέξη ο Πάολο Σαβόνα, που προτάθηκε από το λαϊκό και κεντρώο Κίνημα των Πέντε Αστέρων και την ακροδεξιά Λίγκα του Βορρά για νέος υπουργός Οικονομίας και Οικονομικών, στο βιβλίο του Σαν εφιάλτης, σαν όνειρο.

Η απόρριψή στη συνέχεια από τον πρόεδρο της Ιταλικής δημοκρατίας, Σέρτζιο Μοταρέλα, του Πάολο Σαβόνα που περιλαμβανόταν στην πρόταση του εντολοδόχου πρωθυπουργού Τζουσέπε Κόντε με το σκεπτικό ότι «θα μπορούσε να προκαλέσει την αναπόφευκτη έξοδο της Ιταλίας από το ευρώ» οδήγησε την πολιτική κρίση στην Ιταλία σε κορύφωση. Η πραξικοπηματική στάση του ιταλού προέδρου που λειτούργησε σαν εμπορικός αντιπρόσωπος της Γερμανίας στην Ιταλία, ήταν πλήρως προβλέψιμη γιατί εδώ και εβδομάδες δεν άφηνε ευκαιρία να πάει χαμένη και να μη δηλώσει πώς θα έκανε ό,τι ήταν δυνατόν για να διασφαλίσει τα συμφέροντα του ευρώ. Η απόφαση δε την Κυριακή, 28 Μαΐου του Ματαρέλα να δώσει την εντολή σχηματισμού υπηρεσιακής κυβέρνησης τεχνοκρατών στο πρώην υψηλόβαθμο στέλεχος του ΔΝΤ, και πρώην στέλεχος της ιταλικής κεντρικής τράπεζας Κάρλο Κοταρέλι, ώστε να οδηγήσει την Ιταλία σε πρόωρες εκλογές το φθινόπωρο εξωθεί τα πράγματα στα άκρα. Οδηγεί την Ιταλία σε μετωπική σύγκρουση με το Τέταρτο Ράιχ που πιθανότατα παρήγγειλε κι όχι απλώς θεώρησε ευπρόσδεκτη τη νέα προσφυγή στις κάλπες. Χρειάζεται πολύ απειρία για να θεωρηθούν τυχαία τα λόγια του ιταλού εφημεριδοπώλη από το κέντρο της Ρώμης (ναι, καλά διαβάσατε…) με τα οποία ξεκινούσε την ανάλυσή του το γερμανικό περιοδικό Spiegel, κι ο οποίος προέβλεπε ότι τον Σεπτέμβρη θα έχουμε εκλογές…

Κυβέρνηση κατά της ΕΕ και της λιτότητας στην Ιταλία

Του Λεωνίδα Βατικιώτη

Αντιμέτωπες με μια ασύμμετρη απειλή βρίσκονται Βρυξέλλες και Βερολίνο όσο αποκαλύπτονται πλευρές του κυβερνητικού προγράμματος της υπό σχηματισμό κυβέρνησης στην Ιταλία που προέκυψε από τις εκλογές της 4ης Μαρτίου. Το έγγραφο 39 σελίδων που έδωσε στη δημοσιότητα τη Δευτέρα 14 Μαΐου η ιταλική έκδοση της ιστοσελίδας Huffington Post προκάλεσε σοκ, όσο κι αν τόσο το Κίνημα των Πέντε Αστέρων και η Λίγκα του Βορρά δήλωσαν ότι έχουν μετακινηθεί έκτοτε από αυτές τις θέσεις, στο πλαίσιο επικαιροποιήσεων, χωρίς ωστόσο να το αποποιούνται!

Τα θέματα που κυρίως έθιγε το επίμαχο έγγραφο σκορπώντας αναταράξεις στην πολιτική και οικονομική ελίτ της Ευρώπης ήταν δύο και σχετίζονταν αρχικά, με τον θεσμικό «ζουρλομανδύα της λιτότητας» όπως πρώτος ο Ρομάνο Πρόντι, από τη θέση του προέδρου της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, είχε χαρακτηρίσει το δημοσιονομικό πλαίσιο της ΕΕ. Επιπλέον, με το δημόσιο χρέος της Ιταλίας. Συγκεκριμένα, αυτό που εξέτασαν οι επικεφαλής των δύο ιταλικών πολιτικών κομμάτων που κέρδισαν από κοινού το 49% των ψήφων (32% το Κίνημα των Πέντε Αστέρων και 17% η ξενοφοβική Λίγκα του Βορρά) ήταν την καθιέρωση μέτρων που θα επιτρέψουν στην οικονομική πολιτική κάθε κράτους μέλους να γυρίσει στην προ-Μάαστριχτ περίοδο. Στην πράξη αυτό που ζήτησαν ήταν την ακύρωση των σφιχτών δημοσιονομικών κανόνων που απαγορεύουν ελλείμματα στον κρατικό προϋπολογισμό άνω του 3% του ΑΕΠ επί ποινή κυρώσεων που φθάνουν ακόμη και στην περικοπή κονδυλίων. Επιπλέον Λίγκα και Πέντε Αστέρες, όπως έγραψαν, είναι διατεθειμένοι να ζητήσουν από την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα να παγώσει ή να ακυρώσει ομόλογα ύψους 250 δισ. ευρώ μετά το επικείμενο τέλος του προγράμματος Ποσοτικής Χαλάρωσης. Πρόκειται για πρόταση που φέρνει στην επιφάνεια τις ανησυχίες που ήδη υπάρχουν στη Ρώμη εν όψει του σφιξίματος της νομισματικής πολιτικής από το φθινόπωρο, η οποία θα δυσκολέψει αφάνταστα τη διαχείριση του ιλιγγιώδους δημόσιου χρέους που φθάνει τα 2,35 τρις. ευρώ κι ως ποσοστό (132% ΑΕΠ) υπολείπεται μόνο των (άνευ ανταγωνισμού ελέω τρόικας) ελληνικών επιδόσεων.

Ιταλία: Η Αριστερά του τίποτα…

Οι ιταλικές εκλογές και η κατρακύλα του Δημοκρατικού Κόμματος

Του Nικόλα Μελόνι* απότην Ρήξη φ. 142

Για να ερμηνεύσει κανείς τα αποτελέσματα των ιταλικών γενικών εκλογών, δεν έχει παρά να δει την κατανομή των ψήφων στο Μιλάνο. Το Δημοκρατικό Κόμμα (PD) –η κατ’ όνομα Αριστερά– πέτυχε καλά αποτελέσματα στο κέντρο της πόλης, δηλαδή σε μία από τις πιο εύπορες ιταλικές περιοχές. Ταυτόχρονα, τα προάστια ψήφισαν τη Λέγκα, ένα ρατσιστικό και σοβινιστικό κόμμα. Στο Τορίνο και τη Ρώμη, το Κίνημα των Πέντε Αστέρων κέρδισε τις φτωχότερες περιοχές των πόλεων, το δε PD τις πλουσιότερες.

Με πολλούς τρόπους αυτές οι εκλογές έφεραν τελικά ένα άθλιο τέλος στην αργή, μα αμείλικτη, παρακμή της Αριστεράς. Έχει καταστεί ασήμαντη. Από το τέλος του Ψυχρού Πολέμου, το άλλοτε μεγαλύτερο στον δυτικό κόσμο κομμουνιστικό κόμμα (PCI), έχει κάνει μια νεοφιλελεύθερη στροφή που έχει καταστρέψει τις ρίζες του και έχει απομακρύνει τους παραδοσιακούς του ψηφοφόρους. Οι λιγοστές νίκες του –το 1996 και το 2006– κερδήθηκαν δύσκολα, υπήρξαν αποσπασματικές και είχαν το κόστος μιας διαρκούς δεξιάς μετατόπισης, καθώς απαιτούσαν τον σχηματισμό ετερόκλιτων συμμαχιών που στόχευαν στο να σταματήσουν τον Μπερλουσκόνι. Ήταν στο πνεύμα των καιρών στην Ιταλία, όπως και αλλού, και καθώς εκτυλισσόταν η παγκόσμια εξάπλωση της νεοφιλελεύθερης ηγεμονίας, τα σοσιαλδημοκρατικά κόμματα να ασπάζονται τον Τρίτο Δρόμο, αγωνιζόμενα να κερδίσουν τον μέσο ψηφοφόρο μέσα σε αυτό που έμοιαζε ένα συμπαγές διπολικό πολιτικό σύστημα.

Σκέψεις και σχόλια για τις πρόσφατες εκλογές στην Ιταλιά/ Γιώργος Ππαγιαννόπουλος

ΠΕΡΙΛΗΠΤΙΚΑ/ "Παρόν" της 11.03.18

 1. Στις εκλογές που διεξήχθηκαν στην Ιταλία στις 4 του Μάρτη, κυριάρχησε η αντισυστημική και ευρωσκεπτικιστική ψήφος. Οι Ιταλοί βιώνοντας την δική τους  κρίση,  συνειδητοποίηοαν ότι η ταυτισμένη με το ευρώ φιλελεύθερη συναίνεση της Κεντροαριστεράς και της Κεντροδεξιάς επιτείνει, αντί να λύνει τα προβλήματά τους.

 Το αναμφισβήτητο γεγονός των ιταλικών εκλογών είναι ότι οι ψηφοφόροι στράφηκαν μαζικά προς τα δύο αντισυστημικά κόμματα: προς το ιδιότυπο «Κίνημα 5 Αστέρων» του Μπέπε Γκρίλο (Οι δημοσκόποι υπολογίζουν πως το μεγαλύτερο μέρος των ψηφοφόρων του «Κινήματος 5 Αστέρων» είναι πρώην ψηφοφόροι της Κεντροαριστεράς και της Αριστεράς) αφενός, και προς την δεξιόστροφη «Λέγκα του Βορρά» του Σαλβίνι, (η οποία έχει μια  σαφή αντιμεταναστευτική ρητορική), αφετέρου.

 Αμφότεροι οι νικητές είναι ιδιαιτέρως επικριτικοί όσον αφορά την ΕΕ και την Ευρωζώνη.

2. Υπήρξε ανατροπή εντός του συσχετισμού της Δεξιάς /Κεντροδεξιάς, αφού ο Σαλβίνι νίκησε τον παραδοσιακό Μπερλουσκόνι. Η Lega του Σαλβίνι πήρε 17,7 % έναντι 14% του Καβαλιέρε και βάση της μεταξύ τους συμφωνίας, ότι θα προταθεί για υποψήφιος πρωθυπουργός από την πλευρά τους όποιος έλθει πρώτος σε ψήφους, «προηγείται» ο Σαλβίνι.

3. Το 18,7% του Δημοκρατικού Κόμματος (PD), -κόμμα που προέρχεται από το Δημοκρατικό κόμμα της Αριστεράς-, στις εκλογές της 4ης Μαρτίου είναι το χαμηλότερο ποσοστό που πήρε το κόμμα αυτό από την ίδρυση του, το 2007, όταν οι πρώην κομμουνιστές και οι πρώην αριστεροί χριστιανοδημοκράτες αποφάσισαν να συγχωνευτούν. Είναι ένα ταπεινωτικό αποτέλεσμα, που έχει τις ρίζες του στην μακροχρόνια κρίση της ιταλικής Κεντροαριστεράς, με τον Ματέο Ρέντσι να έχει τη μεγάλη ευθύνη για τις πολιτικές που ακολούθησε. Υπενθυμίζω πως στις προηγούμενες εκλογές του 2013, με γραμματέα τότε τον Μπερσάνι,  το Δημοκρατικό Κόμμα είχε μεν ηττηθεί, είχε δε αναδειχθεί στο μεγαλύτερο κόμμα της χώρας με το 25,4%.

Κίνημα «Πέντε Αστέρων»: Ένα κόμμα «αντισυστημικό»;

του Ντομένικο Βαλέντσα από το Άρδην τ. 107-8, Ιούνιος 2017. 

Μετά την εκλογική επιτυχία της 24ης και 25ης Φεβρουαρίου 2013, πολλοί πολιτικοί επιστήμονες αναρωτιούνται σχετικά με τη φύση του κινήματος διαμαρτυρίας του οποίου ηγείται ο ηθοποιός και μπλόγκερ Μπέπε Γκρίλο: με ποιο πολιτικό σχήμα μπορεί να το συγκρίνει κανείς; Πού να το τοποθετήσει σε σχέση με τον παραδοσιακό άξονα αριστερά-δεξιά; Πριν ανακαλύψουμε ποια θα είναι η κοινοβουλευτική πρακτική του κινήματος των Πέντε Αστέρων, μπορούμε να δώσουμε μια πρώτη ερμηνεία του φαινομένου.

Εκλογές 2013

«Θα βρεθούμε στο Κοινοβούλιο. Θα είναι μια απόλαυση». Πέρυσι, ο Μπέπε Γκρίλο είχε επιλέξει να τελειώνει με αυτή τη φράση όλα τα πολιτικά ανακοινωθέντα του, εν αναμονή των εθνικών εκλογών της 24ης και 25ης Φεβρουαρίου 2013. Ένα χρόνο αργότερα, ο ηγέτης του Κινήματος 5 Αστέρων (Κ5Α) πετυχαίνει το στοίχημά του: με 25,56% των ψήφων στη Βουλή, το κόμμα του αποκτά 108 βουλευτές. Το βάρος του Κ5Α είναι επίσης εντυπωσιακό στη Γερουσία, όπου τα αποτελέσματα των εκλογών δεν έδωσαν ισχυρή πλειοψηφία για τον σχηματισμό μιας αριστερής κυβέρνησης: 23,79% των ψήφων και 54 εκλεγμένοι γερουσιαστές.

Αφού ιδρύθηκε το 2009 από τον ηθοποιό Μπέπε Γκρίλο και τον επιχειρηματία, ειδικό στην τεχνολογία της πληροφορίας, Gianroberto Casaleggio, το Κ5Α κάνει την είσοδό του στην πολιτική σκηνή στις περιφερειακές εκλογές του 2010, όπου το κόμμα παίρνει ικανοποιητικά ποσοστά στην Εμίλια Ρομάνα και το Πεδεμόντιο, 7% και 4% αντίστοιχα. Τις πρώτες όμως σημαντικές επιτυχίες το Κ5Α θα τις πραγματοποιήσει το 2012: στον δήμο της Πάρμα, κατά τις δημοτικές εκλογές του 2012· στις περιφερειακές εκλογές της Σικελίας, τον Οκτώβριο του 2012, όπου το Κίνημα αναδεικνύεται το πρώτο κόμμα του νησιού με 14,9% των ψήφων. Η επιτυχία της Σικελίας προδιαγράφει την ανάδειξη του κινήματος σε πανεθνικό επίπεδο, καθιερώνοντας το Κ5Α ως τη δεύτερη πολιτική δύναμη, πίσω από το Δημοκρατικό Κόμμα (ΔΚ).