Η συνοικία, το…συν του οίκου μας. Η πραγματική και πνευματική διεύρυνση του βίου μας. Τα χρόνια που μεγάλωνα, αποτελούσε ακόμα τον δικό μας, γλυκό τόπο της οδού Ονείρων, έτσι όπως κελάρυζε το τραγούδι του Χατζιδάκι, από μακριά. Συνδεόταν, παράδοξα αλλά και ομόδοξα με όλες εκείνες τις συνοικίες της μαγικής πολύβουης πόλης, που απλωνόταν, λίγο πιο πέρα!
Σφιχταγκαλιαζόταν, ταυτόχρονα και με τις μυθικές ταινίες του ελληνικού σινεμά, όπου οι ήρωες ήταν παιδιά των συνοικισμών, που πολέμησαν στον αλβανικό μέτωπο και γύρισαν στη φτωχική τους φωλιά, με μπόι, ίσαμε κει πάνω, όχι από το χρήμα, αλλά από την υπερηφάνεια των γύρω τους. Ο ήρωας της γειτονιάς, που προστάτευε την ανθρωπιά, το φιλότιμο και το ήθος των απλών λαϊκών ανθρώπων. Θυμάμαι να είναι το πρώτο παράθυρο σε έναν αέρα κοινωνική δικαιοσύνης, χωρίς να ξέρω ακόμα τον Τζώρτζ Όργουελ, που μιλούσε για την επαναστατική ύλη της common decency, της κοινής ευπρέπειας των απλών ανθρώπων.
