Έφυγε μία αγία ψυχή, ο παγκοσμίου φήμης κορυφαίος συνθέτης της Κύπρου Στέλιος Πισής (ΒΊΝΤΕΟ).

Του Γιώργου Κρανιδιώτη

Κοιμήθηκε σε ηλικία 48 ετών ο παγκοσμίου φήμης κορυφαίος συνθέτης της Κύπρου Στέλιος Πισής. Πραγματικό παιδί-θαύμα, ξεκίνησε να παίζει πιάνο στα 5 του. Σχεδόν ταυτόχρονα, διαγνώστηκε με μυϊκή δυστροφία, η οποία σταδιακά παρέλυσε ολόκληρο το κορμί του και τον καθήλωσε στο κρεβάτι. 

Από πολλών ετών, η αναπνοή του υποστηριζόταν από αναπνευστήρα μέσω μόνιμης τραχειοστομίας.Παρά ταύτα, συνέχισε να γράφει συμφωνική μουσική και τραγούδια μέχρι τέλους, με τη βοήθεια ηλεκτρονικών μέσων.

Ο μακαρίτης υπήρξε βαθιά πιστός χριστιανός. Σ’ αυτόν, και στο μεγαλείο και την ελευθερία του πνεύματός του έναντι των φοβερών περιορισμών του σώματός του, εφαρμόζει απόλυτα το παρακάτω απόσπασμα του μεγάλου Γερμανού φιλοσόφου Λάιμπνιτς: 

«Τίποτε δεν βοηθάει να καταλάβουμε καλύτερα την αθανασία, όσο αυτή η ανεξαρτησία και αυτή η έκταση της ψυχής, που την προφυλάσσει απόλυτα από όλα τα εξωτερικά πράγματα… Οι μεταβολές αυτής της εκτατής μάζας που ονομάζεται το σώμα μας δεν είναι δυνατό να προκαλέσουν τίποτε στην ψυχή…» 

[G. H. Leibniz, «Μεταφυσική Πραγματεία» (1686), μτφ. Παύλου Καϊμάκη, Βάνιας, Θεσσαλονίκη, 1992, σ. 123].

Αιωνία η μνήμη!

[Στη φωτογραφία με τον αείμνηστο συνάδελφό του Λαυρέντη Μαχαιρίτσα].

Στο σύνδεσμο τραγούδια και μουσική του Στέλιου Πισή

https://youtube.com/channel/UC6lAqcxAWXEhM7-J-vYwwiQ?si=UUN0jPUueIs9cIWt

_____________________

Συγκλονιστικό ντοκιμαντέρ για τον Στέλιο Πισή, γυρισμένο πριν 20 χρόνια: https://m.youtube.com/watch?v=Y4NAtu4VLLs

"Στιγμές απόλυτης ευτυχίας.." Διερωτώμαι αν εμείς οι "υγιείς" τολμήσαμε ποτέ να πούμε ή να σκεφτούμε καν τέτοια λόγια..

ΣΤΕΛΙΟΣ/ΥΠΕΡΒΑΣΗ: 

Η βραβευμένη ταινία των Κώστα Κακογιάννη και Πάμπου Κουζάλη για τον συνθέτη με μυϊκή δυστροφία Στέλιο Πισή. 

TRASCENDENCE: An award winning film by Costas Cacoyannis and Pambos Kouzalis for composer with muscular dystrophy STELIOS PISIS (2008) 

Σημείωση Κώστα Κακογιάννη:

Ήταν φθινόπωρο του 1997, λίγους μήνες αφότου είχα επιστρέψει από τις μουσικές σπουδές μου στην Αμερική, όταν μια συνάδελφός μου, η Ντίνα, βάζοντάς μου στο χέρι ένα δισκάκι, μου είπε επιτακτικά “Θέλω την ειλικρινή σου άποψη για τα τραγούδια αυτά”. Μάλιστα, για να διασφαλίσει ότι η γνώμη μου θα είναι όσο το δυνατό πιο αμερόληπτη, φρόντισε να αφαιρέσει το εξώφυλλο από το κουτί του άλμπουμ. Έτσι το μόνο που ήξερα γι’ αυτή τη δουλειά, ήταν ένα όνομα και ένας τίτλος: Στέλιος Πισής “Ψηφίδες”. 

Γυρνώντας στο σπίτι από τη δουλειά, έβαλα το δισκάκι στο στερεοφωνικό και έμεινα άφωνος! Πρώτη φορά άκουγα μια τόσο ποιοτική παραγωγή από ντόπιο καλλιτέχνη! Οι σπαρακτικές του ερμηνείες με καθήλωσαν, σε σημείο που αγωνιούσα να τον γνωρίσω. Την επομένη, όσο κι αν ρωτούσα την Ντίνα να μου μιλήσει γι’ αυτόν τον άγνωστο (σε εμένα) ταλαντούχο συνθέτη και ερμηνευτή, η απάντησή της ήταν ξεκάθαρη και αποστομωτική: «Δεν θα σου πω τίποτα. Θα μάθεις, όταν τον επισκεφθούμε.» 

Ο Άγιος Ραφαήλ και το «ενωτικό» συλλείτουργο στην Αγία Σοφία

.

Τό ἔτος 1452 μ.Χ. τό Ἔθνος ὑπέστη μία μεγάλη δοκιμασία· τήν «ψευδοένωση» τῶν ἐκκλησιῶν.  Στήν Κωνσταντινούπολη, στίς 12 Δεκεμβρίου 1452, μέ πρωτοβουλία τοῦ Κωνσταντίνου Παλαιολόγου (εἶχε τήν ἀπατηλή ἐντύπωση ὅτι ἔτσι ἐξυπηρετοῦσε τό ἔθνος, ξεχνώντας ὅτι ὁ μόνος φίλος καί ἀνίκητος σύμμαχος εἶναι ὁ ἴδιος ὁ Σωτῆρας Χριστός) γίνεται «ἑνωτική λειτουργία», παρόντος τοῦ καρδιναλίου Ἰσιδώρου (ἀπεσταλμένου τοῦ πάπα).

Ὁ αὐτοκράτορας Κωνσταντῖνος ὀργάνωσε τό ἐπίσημο συλλείτουργο στήν Ἐκκλησία τῆς Ἁγίας Σοφίας παρουσίᾳ τοῦ ἀντιπρόσωπου τοῦ πάπα καρδινάλιου Ἰσίδωρου, στά πλαίσια τῆς «ἑνωτικῆς πολιτικῆς» πού ἐφάρμοζε ἔχοντας τήν ψευδαίσθηση ὅτι θά σωθεῖ ἡ Βασιλεύουσα μέ τή βοήθεια τοῦ πάπα, ἀπό τόν ἐξαιρετικά ἀσφυκτικό τουρκικό κλοιό.

Ἐκείνη τήν ἐποχή ὁ πρωτοσύγκελος ἀρχιμανδρίτης Ραφαήλ, ἀλλά καί ὁ διάκονος Νικόλαος βρίσκονταν στήν Κωνσταντινούπολη. Στίς 12 Δεκεμβρίου τοῦ 1452, ἀνήμερα τοῦ ἁγίου Σπυρίδωνος, ἔλαβε χώρα τό συλλείτουργο αὐτό. Ὅμως, ὁ πρωτοσύγκελος Ραφαήλ δέν θέλησε νά παραστεῖ καί οὔτε καί τόν διάκονό του ἄφησε νά πάει. Γνώριζε πολύ καλά ὅτι αὐτό θά ἦταν προδοσία τῆς Πίστεως, ἐπέλεξε νά πειθαρχήσει στόν Θεό καί ὄχι στόν αὐτοκράτορα.

Ὁ ἀσυγκράτητος θυμός τοῦ Παλαιολόγου

Ὁ αὐτοκράτορας θύμωσε πάρα πολύ καί τιμώρησε μέ ἐξορία τούς δύο ἱερεῖς προσωρινά στήν Αἶνο. Γι’ αὐτό καί ὁ ἅγιος Ραφαήλ ὀνομάζεται καί ὁμολογητής, διότι παράτησε τίς τιμές καί δόξες τοῦ ἀξιώματός του καί δέν ὑπολόγισε τό κόστος τῆς ἐναντίωσής του στόν αὐτοκράτορα, προκειμένου νά ὑπερασπιστεῖ τήν ἀλήθεια τῆς Ὀρθοδοξίας ἔναντι τῆς αἱρέσεως τοῦ παπισμοῦ.

Τίς τελευταῖες ἡμέρες ὅμως πρίν τόν ἡρωικό θάνατό του ὁ αὐτοκράτορας Κωνσταντῖνος, ὅταν δέν ἦρθε ἡ δυτική βοήθεια, κατάλαβε τό τραγικό του λάθος, καί μέσα στήν Ἁγία Σοφία, τήν τελευταία νύχτα, ζήτησε συγχώρεση ἀπό τὸν Θεό καί ἀνθρώπους καί ἥσυχος τήν ἑπομένη, ἔπεσε ὡς ἥρωας καί ἐθνομάρτυς, ἀφοῦ πρῶτα ἐξομολογήθηκε καί κοινώνησε ὡς ἀληθινός ὀρθόδοξος γι΄ αὐτό καί ὁ ἅγιος Ραφαήλ συνήθιζε νά τόν ἀποκαλεῖ μετά τήν ἡρωική θυσία του μέ δάκρυα στά μάτια «ἅγιο αὐτοκράτορα Κωνσταντῖνο».

Αὐτός ἦταν ὁ λόγος λοιπόν πού, ὅταν ἄρχισε ἡ πολιορκία τῆς Βασιλεύουσας ἀπό τούς Τούρκους οἱ δύο ἅγιοι πατέρες βρίσκονταν ἐκτός τῶν τειχῶν της καί μετά πέρασαν στήν Μακεδονία. Ἐκεῖ ἦταν, ὅταν συνέβη ἡ ἅλωση τῆς Κωνσταντινουπόλεως, τήν ἀποφράδα ἐκείνη ἡμέρα Τρίτη 29η Μαΐου 1453, ἀπό τούς ἐπιδραμόντες ἀπό τά βάθη τῆς Ἀσιατικῆς Μογγολίας Σελτζούκους Τούρκους.

Ὁ τελικός προορισμός τους ἦταν ἡ Λέσβος, ὅπου καί μαρτὐρησαν ἐννέα ἔτη μετά, τόν Ἀπρίλιο τοῦ ἔτους 1462 μ.Χ.

Ἅγιε τοῦ Θεοῦ πρέσβευε ὑπὲρ ἡμῶν

Ο ευαγγελιστής Ματθαίος και η πολιτική κρίση στην Ελλάδα! (Και το Πολυτεχνείο, την επαύριο)...

Αν είστε "άσχετος" με την Εκκλησία, αυτό το άρθρο απευθύνεται περισσότερο σ' εσάς, παρά σ' εμάς τους "σχετικούς".

Σήμερα, 16 Νοεμβρίου (παραμονή της επετείου του Πολυτεχνείου), η Ορθόδοξη Εκκλησία γιορτάζει ένα μεγάλο άγιο της αρχαιότητας: τον απόστολο και ευαγγελιστή Ματθαίο, έναν από τους 12 μαθητές του Χριστού και συγγραφέα του κατά Ματθαίον Ευαγγελίου.

Ο άγιος Ματθαίος (όπως αναφέρει ο ίδιος στο κεφάλαιο 9 του κατά Ματθαίον) ήταν τελώνης, δηλαδή φοροεισπράκτορας των Ρωμαίων. Οι τελώνες νοίκιαζαν από τους Ρωμαίους την είσπραξη των φόρων και είχαν το δικαίωμα να πάρουν από το λαό όσα χρήματα ήθελαν, να αποδώσουν στους Ρωμαίους το φόρο και τα υπόλοιπα να τα κρατήσουν. Έτσι, οι τελώνες εκμεταλλεύονταν και καταλήστευαν το λαό και, όπως ήταν φυσικό, ήταν άπληστοι, πλούσιοι και μισητοί.

Ο Χριστός πέρασε από το "τελώνειον", δηλ. μπροστά από το τραπέζι των εισπράξεων του Ματθαίου, και του είπε: "Ακολούθησέ με". Τότε εκείνος τα παράτησε όλα, πήγε κοντά Του και έκανε μια καινούργια ζωή. Μάλιστα, παρέθεσε γεύμα στο Χριστό και τους μαθητές Του, στο οποίο μαζεύτηκαν κι άλλοι τελώνες και αμαρτωλοί, ώστε οι Φαρισαίοι (οι υπερβολικά θρησκευόμενοι Ιουδαίοι της εποχής εκείνης, πού όμως συχνά ήταν υποκριτές και υπερόπτες) να πουν στους αποστόλους: "Γιατί ο δάσκαλός σας τρώει μαζί με τους τελώνες και τους αμαρτωλούς;". Ο Χριστός το άκουσε και τους απάντησε: "Γιατρό χρειάζονται οι ασθενείς, όχι οι υγιείς. Πηγαίνετε να μάθετε τι σημαίνει η φράση: θέλω έλεος, όχι θυσίες. Διότι δεν ήρθα να καλέσω δίκαιους, αλλά αμαρτωλούς σε μετάνοια" (Ματθ. 9, 9-13). Το περιστατικό διασώζουν και οι ευαγγελιστές Μάρκος και Λουκάς (κατά Μάρκον, 2, 14-18, κατά Λουκάν, 5, 27-32), μόνο που εκείνος τον ονομάζουν Λευΐ, που προφανώς ήταν το άλλο όνομά του (συχνά οι Εβραίοι είχαν δύο ονόματα).

"Aγιότητα"- Λειβαδίτης Tάσος

Hμερολόγιο ήσυχο στον τοίχο,

μια ημερομηνία κι οι άγιοι σιωπηλοί,

χλωμοί κι αναμάρτητοι,

σημειωμένοι μόνο με το μικρό τους όνομα,

όπως τους φώναζε η μητέρα τους.

Kύριε, κανείς δεν ήθελε να μεγαλώσει.

(από την Ποίηση. Tόμος Tρίτος 1979-1987, Kέδρος 1991)

Ο όσιος Παΐσιος ο Αγιορείτης ως Καυσοκαλυβίτης

Για τον σύγχρονο μας όσιο Παΐσιο τον Αγιορείτη (1924-1994), έχουν γραφεί πολλά και θαυμαστά, ώστε εμείς θα περιοριστούμε μόνο στα παρακάτω, που αφορούν τη σύντομη καυσοκαλυβίτικη περίοδό του, η οποία στάθηκε η απαρχή της καρποφόρας μοναχικής του ζωής στο Άγιον Όρος.

Δεν είναι αρκούντως γνωστό ότι ο όσιος Παΐσιος, που ανάπαυσε χιλιάδες ψυχές στην αυλή του ταπεινού κελλιού του στις Καρυές, ξεκίνησε τη μοναχική του ζωή στη Σκήτη Αγίας Τριάδος των Καυσοκαλυβίων. Σύμφωνα με μαρτυρίες επιζώντων πατέρων που τον γνώρισαν εκείνη την εποχή, ο όσιος Παΐσιος-λαϊκός τότε, Αρσένιος ονόματι-ήλθε στα Καυσοκαλύβια, το πιθανότερο, το καλοκαίρι του 1953 και έμεινε λίγους μήνες ως δόκιμος στην Καλύβη της Υπαπαντής του Σωτήρος, υποτασσόμενος στο γέροντα Κοσμά που είχε υποτακτικό τον μοναχό Δημήτριο. Οι πατέρες της Σκήτης μάλιστα τον θυμούνται να σκαλίζει με επιμέλεια το μικρο περιβόλι της Καλυβης. Τελικά όμως ο Αρσένιος αναχώρησε από τη Σκήτη.

Ο άγιος Παΐσιος ο Αγιορείτης. Σύγχρονη φορητή εικόνα διά χειρός Παταπίου μοναχού.

Όπως ο ίδιος εμπιστεύτηκε στον αρχάριο τότε μοναχό Παύλο, σημερινό Γέροντα τής γειτονικής Καλύβης τής Αγίας Άννης, αλλά και αργότερα, στις μοναχές τού ησυχαστηρίου τού Αγίου Ιωάννου τού Θεολόγου Σουρωτής, στο οποίο, όπως είναι γνωστό, αναπαύεται τό ιερό του σκήνωμα, αιτία για την αναχώρησή του αυτή από τα Καυσοκαλύβια ήταν τό γεγονός ότι οι Γεροντάδες ήταν «ζηλωτές» καί μάλιστα από διαφορετικές μεταξύ τους παρατάξεις και ως εκ τούτου δεν το Κυριακό. Κι αυτό ήταν κάτι πού πολύ τον στενοχωρούσε.

Διηγείται ο όσιος Παΐσιος:

Ἁγιότητα εἶναι........(Τοῦ π. Χαράλαμπου Παπαδόπουλου ἀπό τό βιβλίο του «Κάθε τέλος μιά ἀρχή».)

Ἁγιότητα εἶναι μιά βαθιά εὐαισθησία. Μιά βαθιά ποιητική ματιά πού μπορεῖ νά μεταμορφώνει τά πάντα σέ ἄγγιγμα ψυχῆς. Ὁ ἅγιος εἶναι ποιητής καί εὐαίσθητος. «Γιά νά γίνει κανείς Χριστιανός, πρέπει νά ἔχει ποιητική ψυχή, πρέπει νά γίνει ποιητής. «Χοντρές» ψυχές κοντά Του ὁ Χριστός δέν θέλει.» ἁγ. Πορφύριος.

Ὁ ἅγιος ἀγαπάει ἀκόμη καί τά μή ἀξιαγάπητα. Ἐκεῖνον πού ὅλοι θά περιφρονοῦσαν μέ μεγάλη χαρά, ἡ ἁγιότητα τόν μαζεύει, τόν ἀγκαλιάζει, τόν φιλᾶ μέ πάθος μέχρι νά τόν θεραπεύσει.

Ἡ ἁγιότητα μεταμορφώνει τά ἔρημα. Κυκλώνει τά διεσπαρμένα. Ἑνώνει τά διαιρεμένα. Μπορεῖ καί ἀντέχει πάνω καί περά ἀπό τίς πληγές καί τίς καταστροφές. Κοιτάει ἐκεῖ πού δέν κοιτάει κανείς ἄλλος. Δέν χωρίζει τά πράγματα σέ καλά καί κακά. Δέν τούς βάζει ταμπέλες. Δέν κατηγοριοποιεῖ τήν ζωή σέ ἀνώτερη καί κατώτερη. Δέν διχάζει, δέν μοιράζει, δέν αποσπᾶ, ἑνώνει, συνενώνει, καί δυναμώνει τό ἀδύνατο νά συμβεῖ καί τό ὄνειρο νά πραγματωθεῖ.

Ἡ ἁγιότητα εἶναι μιά βαθιά ποίηση πού συντονίζει τό σύμπαν στούς στίχους τοῦ δημιουργοῦ Του. Εἶναι ὁ ἴδιος ὁ Χριστός πού μέσα ἀπό τόν ἅγιο μιλάει ξανά γιά τήν ἀγάπη. Πού μέσα ἀπό τήν ματιά τοῦ ἁγίου στέλνει τό τρυφερό βλέμμα Του σέ ὅλους τούς κουρασμένους. Στούς ἀποτυχημένους καί τούς κουρελιασμένους στίς μάχες τῆς ζωῆς. Μιά τεράστια ἀγκαλιά νά ξαποστάσουν πάντες.

Ἡ ἁγιότητα εἶναι μεταξένια αἴσθηση τῆς ζωῆς. Εὐαισθησία πού ξαναζωντανεύει ἐντός μας τήν ματιά τοῦ παραδείσου. Τότε πού τά πάντα ἦταν ἔκπληξη καί θαυμασμός. Τότε πού τίποτε δέν ἦταν βαρετά τό ἴδιο ἤ ἐπαναλαμβανόμενο. Ἡ ἁγιότητα ἀναδεικνύει ξανά τήν ξεχασμένη μας παιδικότητα. Ἐκεῖνο τό ξάφνιασμα μπροστά στό μυστήριο τῆς ζωῆς.

Ἡ ἁγιότητα δέν εἶναι τελειότητα μά ἀποδοχή τῆς ἀσημαντότητας. Δέν εἶναι ἐπιτυχία μά δῶρο. Δέν εἶναι κατόρθωμα ἀλλά χάρισμα. Δέν εἶναι δύναμη μά κένωση καί ἄδειασμα. Ταπείνωση καί ἐκούσια ἀπόσυρση ἀπό τά φῶτα τοῦ ψεύτικου, πρόσκαιρου καί μάταιου.