Το Οικονομικό Μέλλον της Ελλάδας

Σε αυτό το βίντεο με απλό και κατανοητό τρόπο θα αποκτήσεις τις γνώσεις και τα δεδομένα για να καταλάβεις μόνος σου ή μόνη σου ποιο είναι το οικονομικό μέλλον της Ελλάδας και πως οι πολιτικοί τα τελευταία 15 χρόνια προσπαθούν να σε παραμυθιάσουν ότι δήθεν η ανάπτυξη ήρθε, έρχεται ή θα έρθει.

 Επιμέλεια – παρουσίαση: Κοσμάς Μαρινάκης, Ph.D. Υπεύθυνος παραγωγής: Αντώνης Λαδόπουλος

Παραγωγική Ανασυγκρότηση. Τροφική Επάρκεια. Συνεργατικές-Συνεταιριστικές ενώσεις, υποδομή και βάση για Δημορατία και Εθνική Ανεξαρτησία

• ΓΙΩΡΓΟΣ ΠΑΠΑΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΣ*

Διατυπώνω μια “Πρόταση Παραγωγής” (για να βγούμε κάποτε από την Κρίση διαρκειας): Θεωρώ πρώτιστη την Ανάγκη Παραγωγικής Ανασυγκρότησης. Με Οργάνωση της παραγωγής, Συνεργατικές-“εναλλακτικές” μορφές εργασίας. Με Αγροτικούς συνεταιρισμούς, Καταναλωτικούς Συνεταιρισμούς που λειτουργούν Χωρίς μεσάζοντες, δίκτυα ανεξάρτητων επαγγελματιών που παράγουν συνεργατικά. Τροφική Επάρκεια.

Με το υφιστάμενο “μοντέλο ανάπτυξης και παραγωγής” παρωχημένο και ξεπερασμένο, με τα αδιέξοδα να μας ταλανίζουν, προβάλλει η ανάγκη για διατύπωση Εναλλακτικών Προτάσεων και Δράσεων. Η ανάγκη να υπάρξει ένα Εθνικό Σχέδιο Επιβίωσης και Ανασυγκρότησης: της κοινωνίας, του κοινωνικού κράτους και της παραγωγής, με προτεραιότητα την ευημερία και αξιοπρέπεια των λαϊκών στρωμάτων και με κατεύθυνση και κίνητρο την κοινωνική δικαιοσύνη. Τούτο ανάμεσα σε άλλα σημαίνει:

-Ανάσχεση του ξεπουλήματος και της αισχροκέρδειας, της Ακρίβειας που συντρίβει λαϊκά νοικοκυριά και μικρομεσαίους αδιακρίτως, την υπεράσπιση του εθνικού πλούτου. Δουλειά και δίκαιη αμοιβή για όλους. Κοινές Δράσεις για έλεγχο της κερδοσκοπικής ασυδοσίας, της διαφθοράς. Κοινές Δράσεις στην παραγωγή και διανομή αγαθών και υπηρεσιών, με κατεύθυνση προς μια οικονομία υπέρ των υποτελών τάξεων/ εργαζομένων και ανέργων, με ουσιαστικό κοινωνικό χαρακτήρα και περιεχόμενο.

-Υπεράσπιση των κοινωνικών δικαιωμάτων και των δημοσίων αγαθών, εργατικός και λαϊκός έλεγχος στους θεσμούς και στα κέντρα λήψης των αποφάσεων.

Κατάρτιση λοιπόν με δημόσιο διάλογο Προγράμματος Παραγωγικής Ανασυγκρότησης, Αναδιανομής του Πλούτου και Ανθρώπινης και Αειφόρου Ανάπτυξης.

Διότι, επιτακτική Ανάγκη σήμερα είναι : η Ανάπτυξη της πρωτογενούς και δευτερογενούς παραγωγής. Η Παραγωγική Ανασυγκρότηση, οι εναλλακτικές μορφές ανάπτυξης. Η Στήριξη μορφών συλλογικής διαχείρισης, όπως: συνεταιρισμών, ομαδικών καλλιεργειών, δημοτικών και δημοσυνεταιριστικών επιχειρήσεων, διαχείριση των λαϊκών αγορών από επιτροπές άμεσων παραγωγών, καταναλωτών κ.ο.κ.

Για το προϋπάρχον “υποκείμενο νόσημα” της χώρας

ψηφιδωτό Γιάννη Τσαρούχη

στην είσοδο του Μουσείου Μπενάκη

“….κ’ εγώ θα τα περνώ στου σπλάχνου μου το μυστικό αργαστήρι / κι αγάλια με το παίξε γέλασε και το βαθί κανάκι/ πέτρες, νερό, φωτιά και χώματα θα γίνουν όλα πνέμα….”

από στίχους της Οδύσσειας του Καζαντζάκη στο κάτω μέρος του μεγάλου ψηφιδωτού που φιλοτέχνησε ο Τσαρούχης το 1959-60 (διαστάσεων 3,765×2,02), βρισκόταν στον αίθριο χώρο της Σχολής Δοξιάδη στον Λυκαβηττό, δωρίστηκε από τα παιδιά του Κων. Δοξιάδη στο Μουσείο Μπενάκη και τοποθετήθηκε στην είσοδό του.

«…καμιά αρετή σχεδόν δεν φοβούνται οι δαίμονες, όσο την πραότητα….»

 Ευάγριος ο Ποντικός μοναχός (γύρω στο 380μχ), “Κεφάλαια περί διακρίσεως παθών και λογισμών”

του Ανδρέα Κυράνη

1. Η ανάγκη τα πράγματα να λεχτούν ακριβώς με το όνομα τους

Με το άρωμα μιας ανώνυμης οδύνης ζούμε την απαρχή ενός ασαφούς ορίζοντα. Ένας υπό μέτρηση καθημερινός θάνατος αναγγέλλεται τελετουργικά από τα δελτία ειδήσεων. Ένας αριθμός χωρίς στοιχείο προσώπου απτό στον καθένα μας. Απτό προκειμένου να αφήσουμε εκείνο το ελάχιστο δάκρυ της αληθινής συναίσθησης μιας ΚΑΙ δικής του απώλειας. Μια νέα μαζική κατηγορία ανθρώπων αναδύεται. Εκείνων που αποκτούν το θλιβερό προνόμιο, την ύστατη τους ώρα, να διαθέτουν το περίφημο “προϋπάρχον” “υποκείμενο νόσημα”. Σε μια εποχή απύθμενης ύβρεως, μια εποχή υπερανάλυσης και  υπερπροσδιορισμού του παραμικρού φαινομένου σε αίτιο και αιτιατό,  μια εποχή υποτιθέμενης έκρηξης της γνώσης σε όλα τα επίπεδα, η επίσημη ιατρική, η βιομηχανία της, οι υπερεθνικές και εθνικές δομές της, αποκαλύπτουν την παντελή αδυναμία τους  όχι τόσο στη διαύγαση του ίδιου του “ιατρικού” συμβάντος, όσο και περισσότερο στην πρόβλεψη και τον περιορισμό των καταστροφικών  του συνεπειών.

Η ίδια η πραγματικότητα ΒΟΑ για το ότι, ΕΝΑΣ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ ΤΩΝ ΕΡΗΜΗΝ ΤΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΑΣ ΜΗΧΑΝΙΣΜΩΝ,  αυτός ο συγκεκριμένος δυτικός πολιτισμός μιας χρησιμοθηρικής “επιστήμης”, έχει παντελώς αποξενωθεί από το καθ ύλη αντικείμενο του, δηλαδή το ίδιο το ανθρώπινο είδος για το οποίο υποτίθεται μεριμνά. Έχει ξεκοπεί τόσο, έχει καταστεί τόσο ανάλγητος μέσα στην παρά-μόρφωση του, ώστε να προσδιορίζει,  την μέγιστη  πλειοψηφία των θυμάτων της πανδημίας με την γενική ψυχρή κατηγορία κάποιου, και μάλιστα “προϋπάρχοντος”, το οποίο οφείλεται μόνο στον “ατυχή”  “ασθενή”, “υποκειμένου νοσήματος”. Ποιο άραγε πραγματικό φυσικό, πολιτισμικό, κοινωνικό, παραγωγικό, οικονομικό και τελικά τοξικό περιβάλλον το επιτρέπει; Η κρίση της πανδημίας  αποκαλύπτει την αληθινή υπόσταση, βαθιά μεσαιωνική και σκοταδιστική,  μιας διεθνούς κοινότητας επαϊόντων, εχόντων και κατεχόντων, υπόσταση που, όπως τα φαινόμενα δείχνουν, θα επιχειρήσει επιμελώς να αποκρύψει με περισσή βία στο αμέσως επόμενο διάστημα, αξιοποιώντας στο μάξιμουμ τους μηχανισμούς που κατέχει, βγάζοντας “αν χρειαστεί” και το στρατό στους δρόμους.

Διάβαζα κάπου πρόσφατα πως η αγάπη δεν έχει πατρίδες. Όμως αληθινή αγάπη, ευτοπία,  δεν υφίσταται χωρίς πατρίδες παρά μόνο ως δυστοπία της ετεροτοπίας, δηλαδή ως κακέκτυπη κατασκευή.

Σε μια εποχή κατάρρευσης σε πολλαπλά επίπεδα κινδυνεύει και η δική μας κοινωνία και χώρα να πάει άπατη. Ακόμη χειρότερα ο χαμός της κινδυνεύει να φορτωθεί στο δικό της ήδη προϋπάρχον υποκείμενο νόσημα. Ήδη το ήθος και το είδος των οικονομικών μέτρων που λαμβάνονται προϊδεάζει για το ποιος θα θεωρηθεί και πάλι ως ο γνωστός “άγγλος ασθενής”.

Την ίδια στιγμή που αρμόδιοι παράγοντες, γιατροί και νοσηλευτικό προσωπικό καταβάλουν, με πενιχρά μέσα, υπεράνθρωπες προσπάθειες καταθέτοντας την ίδια τους τη ζωή, όλοι οι επώνυμοι, έχοντες και κατέχοντες της χώρας, σπεύδουν να συμπεριληφθούν στην λίστα των δωρητών φιλανθρώπων, υπέρ του κοινού καλού, του φαντάσματος μιας κοινωνίας σε πλήρη διάλυση (με καθόλου αμελητέα και τη δική τους συμβολή), προκειμένου, αφού καταθέσουν την περίσσεια της “εταιρικής κοινωνικής τους ευθύνης” να “δικαιούνται” πρώτη θέση και στην “μοιρασιά”  της επόμενης μέρας. Η σιωπηλή, σοβαρή και ανιδιοτελής, παράδοση αλληλεγγύης  των κοινοτήτων του ιστορικού ελληνισμού, όπως και οι χιλιάδες δωρεές των ευεργετών αυτού του τόπου, καμία φυσικά σχέση ουσίας δεν έχει με αυτές τις κοντόθωρες πρακτικές.

Δεν βλέπω το αντιστασιακό φρόνημα και ανησυχώ!

Του Αποστόλη Κόντα     

                                                                               

Γράφω αυτό τo σημείωμα περιμένοντας κάποιος να με διαψεύσει δείχνοντάς μου κάτι που δεν διακρίνω, ή, εν πάση περιπτώσει, να γίνει  μια συζήτηση επί του πρακτέου. Δηλαδή για συγκεκριμένους τρόπους στην καθημερινή μας πρακτική.

Η θεώρηση περί του αντιστασιακού φρονήματος που χαρακτηρίζει την ελληνική ιδιοπροσωπία όπως αυτή διαμορφώθηκε τους τελευταίους οκτώ αιώνες τουλάχιστον, με βρίσκει σύμφωνο, χωρίς να μου χρειάζεται σε βάθος Ιστορική Γνώση (που δεν την διαθέτω), μόνο και μόνο γιατί το νιώθω αυτό το φρόνημα να σιγοκαίει σαν μια φλόγα μέσα στην ψυχή μου, έτοιμο να εκδηλωθεί  και με το παραμικρότερο ερέθισμα, ακόμα και αδέξια, ακόμα και με λάθος τρόπο!

Ας δούμε όμως τι συμβαίνει στις παρακάτω τρεις περιπτώσεις  που θα εκθέσω!

Μήπως αυτό το φρόνημα έχει βρεθεί σε υπνώττουσα κατάσταση για μεγάλο χρονικό διάστημα και για μεγάλα τμήματα του Ελληνικού Λαού, με κίνδυνο να εξουδετερωθεί οριστικά μετά από μια τόσο μεγάλη περίοδο αχρησίας;

Να διευκρινίσω επίσης για τη θεώρησή μου το εξής: Πιστεύω  ότι η ύπαρξη ενός τέτοιου χαρακτηριστικού συνεπάγεται την εκδήλωσή του με διαφορετικούς τρόπους σε διαφορετικές συνθήκες και περιστάσεις. Από πολύ «ήπιους» έως πολύ «επιθετικούς», ανάλογα με την απειλή!

Πού είναι λοιπόν η εκδήλωσή του, και αν πράγματι δεν υφίσταται, πώς την ενεργοποιούμε;

Πρώτη περίπτωση: Ζω σε ένα χωριό του Νομού Σερρών, που κάποτε μπορούσε να χαρακτηριστεί  κεφαλοχώρι, με αξιόλογη παραγωγική βάση (καπνοχώρι), και την αντίστοιχη κοινωνία του με τη ζωντάνια της, τον πολιτισμό της και τα προβλήματά της φυσικά. Η παρακμή, που πριν κάποια χρόνια ήταν ορατή σε συγκρίσεις από χρονιά σε χρονιά, σήμερα πλέον είναι ορατή και στη σύγκριση μέρας και επόμενης μέρας!

Δεν θα έπρεπε το αντιστασιακό μας φρόνημα να εκδηλωθεί  σ’ αυτή την περίπτωση; Έχουμε μία απειλή που είναι πια απολύτως ορατή την κάθε μέρα!

Δεν θα έπρεπε να έχουμε μία «ήπια» εκδήλωση αυτού του φρονήματος στην κατεύθυνση, για παράδειγμα, μιας βασικής παραγωγικής ανασυγκρότησης;

Δεν θα έπρεπε να το πάρουμε απόφαση ότι το κράτος είναι «εχθρικό» και σ’ αυτήν τουλάχιστον τη φάση  να ανασκουμπωθούμε και να ξεκινήσουμε έναν σχεδιασμό στο τι μπορούμε να κάνουμε μόνοι μας πια στην κλίμακα του χωριού, αλλά και του δήμου στον οποίο ανήκει;

Δίνουν χρήματα στους κτηνοτρόφους… για να μην παράγουν - Παναγιώτης Κορισιάνος

Στα σκαριά βρίσκεται ένα κοινοτικό πρόγραμμα που θα δίνει πριμοδοτήσεις ή αποζημιώσεις ως πριμ εξόδου από το επάγγελμα του κτηνοτρόφου.

Ξεδιάντροπα το ευρωιερατείο  των Βρυξελλών, η ευρωχούντα της Ε.Ε. σχεδιάζει να αφανίσειτην κτηνοτροφία μας, δηλαδή με λίγα λόγια για να μην παράγουμε, και τα περίφημα γαλακτοκομικά προϊόντα μας με κυρίαρχη την φέτα, να αντικατασταθούν από τα αμφίβολης ποιότητας προϊόντα των πλουσίων χωρών του Βορρά.

Λύσσαξαν τα διάφορα πολιτικά- εμπορικά συμφέροντα με τις συμφωνίες CETA – Νότιας Αφρικής, Καναδά, να σαμποτάρουν πάση θυσία την Ελληνική φέτα καθώς και τις ελιές Καλαμών.

Πριν λίγα χρόνια μας ζάλισαν οι περίφημες τεχνοκρατικές προτάσεις του ΟΟΣΑ του κ. Γκουρία για τον πρωτογενή τομέα και μάλιστα πρότειναν 2 ελαιουργεία, ένα στην Κόρινθο και ένα στην Λαμία.

Είναι λοιπόν ηλίου φαεινότερον ότι θέλουν να συρρικνώσουν την παραγωγική μας βάση, να διαλύσουν την παραγωγή και να κατακλυσθεί η χώρα μας από εισαγόμενα προϊόντα. Και εμείς τι κάνουμε;

Ήταν κάποτε ένα μπακάλικο…

Όταν η αγορά μιλάει για την καταστροφή του κοινωνικού και οικονομικού ιστού

Του Γιώργου Ρακκά, πολιτικού επιστήμονα από το Άρδην τ. 110 

Ακρως ενδιαφέροντα τα στοιχεία που προκύπτουν από την ανάλυση των στατιστικών για τον κλάδο των «ταχυκίνητων αγαθών» (δηλαδή των απαραίτητων προϊόντων που καταναλώνουμε καθημερινά) στην Ελλάδα. Δύο είναι οι κύριες τάσεις που καταγράφονται:

Πρώτον, εκείνη για την περαιτέρω συγκεντροποίηση της αγοράς στα χέρια των μεγάλων αλυσίδων σούπερ μάρκετ και τη συνακόλουθη συρρίκνωση των μικρών και των μεσαίων παικτών. Σύμφωνα με στοιχεία τα οποία δημοσίευσε στις 18 Δεκεμβρίου η Καθημερινή, από το 2008 μέχρι σήμερα έχουν κλείσει οι μισές αλυσίδες καταστημάτων σούπερ μάρκετ, από 104 έμειναν μόλις… 55 για το 2016, ενώ εξίσου ραγδαία είναι η πτώση για την ίδια περίοδο και σε ό,τι αφορά στα παραδοσιακά, εξειδικευμένα καταστήματα τροφίμων (κρεοπωλεία, ιχθυοπωλεία, μανάβικα κ.ο.κ), τα οποία και παρουσιάζουν σωρευτική μείωση κατά 28%, σε σύγκριση με το 2010 (1). Ακόμα μεγαλύτερες πιέσεις προς τη συγκεντροποίηση αναμένονται να προκύψουν από την απόφαση του μεγάλου ολλανδικού κολοσσού Spar να επανατοποθετηθεί στην ελληνική αγορά [μέχρι πρότινος είχε συμπράξει με τον Βερόπουλο], εξαγοράζοντας την ως τα τώρα μικρή ελληνική αλυσίδα του Αστέρα, που σκοπεύει να την αναδείξει σε ένα πλήρες δίκτυο 300 καταστημάτων ανά τη χώρα (2).

Δεύτερον, μια μαζική στροφή προς τα μαζικά προϊόντα προσφορών που διατίθενται από τις παγκόσμιες εφοδιαστικές αλυσίδες, εις βάρος των τοπικών προϊόντων. Και εδώ τα στοιχεία είναι ξεκάθαρα: Τα στοιχεία της IRI, μεγάλης εταιρείας που ερευνά τις τάσεις της αγοράς, κατά το πρώτο εννιάμηνο του 2017 (περίοδος Ιανουαρίου – Σεπτεμβρίου) παρουσιάστηκε αύξηση του όγκου πωλήσεων κατά 2,1%, ωστόσο, επειδή αυτές αφορούσαν στα προϊόντα προσφορών, είχαμε πτώση της τιμής ανά μονάδα κατά 1% και αντίστοιχη πτώση της αξίας των πωλήσεων. Με μεγαλύτερη ευκρίνεια αποτυπώνεται η βαρύτητα των προϊόντων προσφοράς στα επιμέρους στατιστικά ανά κατηγορία προϊόντος. Έτσι, για παράδειγμα, αν και καταγράφηκε οριακή αύξηση 0,1% στον όγκο των πωλήσεων απορρυπαντικών και ειδών καθαρισμού σπιτιού, ο όγκος των πωλήσεων αυτών μειώθηκε κατά 2,6%, ακριβώς επειδή η αύξηση στις πωλήσεις αφορούσε προϊόντα προσφοράς.

Αγοράζουμε Ελληνικά-Λεωνίδας Κουμάκης

Ελληνικές εξαγωγές και απόδημος Ελληνισμός –  Οι Έλληνες δεν υπήρξαν ποτέ εύκολα θηράματα, ακόμα και για τους πλέον ισχυρούς, ενώ το απέδειξαν κατ΄ επανάληψη στην διαχρονική τους πορεία μέσα στον χρόνο.

.

Επικαιρότητα

– του Λεωνίδα Κουμάκη

Η σύγχρονη Ελλάδα, στολισμένη με την μεγάλη δόξα που της χάρισε διαχρονικά η αξεπέραστη χρυσή εποχή του 5ου αιώνα π.Χ., βρέθηκε για πολλά χρόνια σε μια κατάσταση «εικονικής ευημερίας» με ένα προβληματικό πολιτικό, κοινωνικό και συνδικαλιστικό κατεστημένο, χωρίς όραμα και υπευθυνότητα.

Το αποτέλεσμα ήταν η υπερχρέωση, η θεαματική αύξηση των εισαγωγών και η μείωση των εξαγωγών, η καταστροφή του παραγωγικού ιστού, η αύξηση των ανέργων, η ραγδαία μείωση των εισοδημάτων και των συντάξεων. Και ακριβώς δίπλα εξ ανατολών, ένας επιθετικός γείτονας που τροφοδοτεί συστηματικά, επί ολόκληρες δεκαετίες, την Ελλάδα με στρατιές λαθρομεταναστών από κάθε γωνιά της γης, με μανδύα   τους πρόσφυγες της Συρίας οι οποίοι δικαιολογημένα ψάχνουν καταφύγιο για να σώσουν την ζωή τους. Επί πλέον, δημιούργησε μεθοδικά ένα μουσουλμανικό τόξο στα βόρεια σύνορα της Ελλάδος (Αλβανία, Σκόπια) απειλώντας συνεχώς την ανασύσταση μιας νέο – οθωμανικής φαντασίωσης.

Μέσα στο πλαίσιο αυτό, η Ελλάδα οδηγήθηκε στους μηχανισμούς του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου (23 Απριλίου 2010) και της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Το ΔΝΤ έκανε διαδιχικές, άστοχες προβλέψεις για την Ελληνική οικονομία, με την κάθε μια να διαψεύδεται από την επομένη και φυσικό αποτέλεσμα να βυθίζεται στην φτώχεια ολοένα και μεγαλύτερος πληθυσμός Ελλήνων πολιτών.

Οι Έλληνες δεν υπήρξαν ποτέ εύκολα θηράματα, ακόμα και για τους πλέον ισχυρούς – το απέδειξαν κατ΄ επανάληψη στην διαχρονική τους πορεία μέσα στον χρόνο.

Σήμερα τις δεκάδες προκλήσεις που αντιμετωπίζει η Ελλάδα μία από τις πολύ βασικές είναι η αύξηση των εξαγωγών και η μείωση του ελλείμματος στο εμπορικό της ισοζύγιο.

Σε μία μόνο χρονιά, την τελευταία της «εικονικής ευημερίας» (2008) η Ελλάδα είχε αρνητικό εμπορικό ισοζύγιο κατά 44,3 δις Ευρώ – συνολικές εισαγωγές 65,5 δις Ευρώ, συνολικές εξαγωγές 21,2 δις Ευρώ!

Δέκα ακριβώς χρόνια αργότερα (2017) οι συνολικές εισαγωγές μειώθηκαν στα 50,2 δις Ευρώ, ενώ οι εξαγωγές αυξήθηκαν στα 28,8 δις Ευρώ, περιορίζοντας το έλλειμμα του εμπορικού ισοζυγίου του 2017 σε 21,4 δις Ευρώ. Ποσό που παραμένει ακόμα πολύ μεγάλο, αν και μειώθηκε στο 50% της τελευταίας χρονιάς της «εικονικής ευημερίας».

Όπως προκύπτει από τον αναλυτικό πίνακα εισαγωγών και εξαγωγών της Ελλάδος την δεκαετία 2008 έως και 2017, το συνολικό έλλειμμα του Ελληνικού εμπορικού ισοζυγίου φθάνει τα 298 δις Ευρώ, δηλαδή καλύπτει το συντριπτικό ποσοστό (80% περίπου) του συνολικού δημόσιου χρέους της Ελλάδος!

Ο αφελληνισμός του παραγωγικού ιστού ή τα γκαρσόνια της Ευρώπης του Μάκη Ανδρονόπουλου  -  Με την ελπίδα ότι δεν θα καταστεί εκπληρούμενη προφητεία το ρηθέν υπό του Ανδρέα Παπανδρέου «Δεν θα γίνουμε τα γκαρσόνια της Ευρώπης», και δεδομένου ότι η κυρίαρχη ιδέα είναι πως μόνο οι ξένες επενδύσεις θα μας σώσουν, είναι σκόπιμο να σκεφτούμε μερικά κρίσιμα ζητήματα για την επόμενη μέρα. Ο γελοίος βερμπαλισμός περί «νέου παραγωγικού μοντέλου» που … Μάκης Ανδρονόπουλος Διαβάστε περισσότερα...

Ελλάδα 2018: Μια διασπασμένη κοινωνία;

Γιώργος Ρακκάς, 

πολιτικός επιστήμονας, διδάκτορας κοινωνιολογίας

NURPHOTO VIA GETTY IMAGES

Πριν από μερικές μέρες, μια τοπική ενημερωτική ιστοσελίδα της Θεσσαλονίκηςδημοσιοποίησε ένα ρεπορτάζ για την θετικότατη επίδραση του τουρισμού στην εστίαση και το λιανεμπόριο της πόλης. Αναφέρθηκε μάλιστα και σε παράδειγμα επιχείρησης εστίασης στο κέντρο της πόλης, που μέσα σε τέσσερα μόλις χρόνια είδε το μερίδιο των τουριστών να αυξάνεται εντυπωσιακά στο πελατολόγιό της, καθώς από 20% ανέβηκε στο 70%.1

Βέβαια, το προαναφερόμενο success story, το οποίο αντανακλά γενικώς τις μεταβολές στην σύνθεση της σαλονικιώτικης αγοράς, θα μπορούσε να έχει και ανάποδη ανάγνωση: Ότι η εσωτερική ζήτηση έχει καταρρεύσει. Τους τελευταίους δύο μήνες, δημοσιοποιήθηκαν αρκετά στοιχεία που καταγράφουν μια γενική καθίζηση στα εισοδήματα μισθωτών και ελεύθερων επαγγελματιών.

Προσφάτως η Εργάνη δημοσιοποίησε στατιστικές αναλύσεις για την εξέλιξη της αγοράς εργασίας για την τριετία 2014-2017. Σύμφωνα με αυτά, το μερίδιο της ημιαπασχόλησης αυξάνεται διαρκώς, απασχολεί το 22,65% του συνόλου της εργατικής δύναμης, οι οποίοι λαμβάνουν απολαβές μέχρι 500€, ενώ δείγμα της αυξητικής της τάσης είναι το γεγονός ότι αντιστοιχεί στο 30% της αύξησης που καταγράφηκε μέσα στο 2017. Αξίζει όμως και να αναφερθούμε και στην γενική εικόνα που παρουσιάζει η απασχόληση, καθώς εκεί αποτυπώνεται χαρακτηριστικά η σοβαρή απαξίωση της εργασίας που συντελέστηκε τα τελευταία χρόνια: Έτσι, ένα άλλο 28,72% αμείβεται με μισθούς από 500€-800€, δηλαδή, περίπου το 51% της ελληνικής εργατικής δύναμης εργάζεται πλέον για μερικές εκατοντάδες ευρώ,2 ενώ, μόλις δέκα χρόνια πριν μιλάγαμε για την «γενιά των 700€» στηλιτεύοντας την επιδείνωση των όρων απασχόλησης για τους τότε νεοεισερχόμενους.

Όσο για τους ελεύθερους επαγγελματίες είναι πανθομολογούμενος –και κυνικά αποδεκτός από τους εμπνευστές της φορολογικής πολιτικής στην κυβέρνηση– ο ληστρικός χαρακτήρας της φορολογίας στην οποία καταδικάζονται: Έτσι, σύμφωνα με το Βήμα οι ελεύθεροι επαγγελματίες που θέλουν να παραμείνουν συνεπείς στο σύνολο των υποχρεώσεών τους απέναντι στο κράτος, θα πρέπει να στερηθούν το... 50% του εισοδήματός τους, δηλαδή, μιλάμε για ένα φορολογικό καθεστώς που επιβάλει αρνητική αναδιανομή στην αυτοαπασχόληση.3 Με ό,τι κι αν αυτό συνεπάγεται για τους μισθωτούς στον ιδιωτικό τομέα, καθώς θα πρέπει να υπενθυμίσουμε ότι η δομή της ελληνικής οικονομίας παραμένει μικρο-ιδιοκτητική και ένα μεγάλο μέρος των μισθωτών εργάζονται σε επιχειρήσεις που απασχολούν κάτω από τα 5 άτομα –αν και τα χαρακτηριστικά αυτά τείνουν να ατονήσουν από τις «πολιτικές καταστροφής» αυτού του ιδιότυπου κοινωνικού και οικονομικού ιστού, τις οποίες εφαρμόζει η ελληνική κυβέρνηση.

Κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝ.ΕΛ: «Σκοτώστε» τώρα την ελληνική φαρμακοβιομηχανία - Γιατί η ΝΔ δεν παίρνει ξεκάθαρη θέση;

Η... ΑΡΙΣΤΕΡΟΣΤΡΟΦΗ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΔΙΑΛΥΕΙ ΟΠΟΙΑΔΗΠΟΤΕ ΠΡΟΣΠΑΘΕΙΑ ΥΓΙΟΥΣ ΕΠΙΧΕΙΡΗΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑΣ ΚΑΙ Η ΝΔ ΣΦΥΡΙΖΕΙ ΑΔΙΑΦΟΡΑ

Οι αριθμοί είναι αμείλικτοι και θλιβεροί - Η Ελλάδα βουλιάζει στο βούρκο των αριστερίστικων ιδεοληψιών του ΣΥΡΙΖΑ περί ανάπτυξης και η ΝΔ σφυρίζει αδιάφορα, αρνούμενη να πάρει σαφή θέση στα όσα «εγκληματικά» συμβαίνουν στο χώρο της υγείας και του φαρμάκου - Τσίπρας και Καμμένος οδηγούν με μαθηματική ακρίβεια την φαρμακοβιομηχανία σε πλήρη ύφεση, παίζοντας κορώνα - γράμματα το μέλλον των ασφαλισμένων, αλλά και του εργατικού δυναμικού της χώρας. 

Οι εμμονές της «αριστερόστροφης» κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝ.ΕΛ. γύρω από τα ζητήματα της ελληνικής επιχειρηματικότητας είναι γνωστές.

Για περισσότερα από 2 χρόνια ο κ. Τσίπρας και οι υπουργοί του ευαγγελίζονται στην κοινή γνώμη τον ερχομό της ανάπτυξης και των επενδύσεων τις οποίες όμως ξορκίζουν στο παρασκήνιο, ικανοποιώντας το κομματικό τους ακροατήριο και τις ιδεοληψίες της νεοφερμένης ψευδοαριστεράς περί κεφαλαιοκρατίας, περί καπιταλισμού και διαφόρων άλλων μύθων που ηχούν εύηχα στα αυτιά του διαλυμένου από τα μνημόνια ελληνικού λαού. 

Η υποκρισία της σημερινής κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝ.ΕΛ. ξεπερνά ακόμα και τα εγκληματικά λάθη του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ που διέλυσαν τη δημόσια υγεία και την ελληνική επιχειρηματικότητα.

Οι ίδιοι άνθρωποι (ΣΥΡΙΖΑ) που από τη μια πόρτα επιτρέπουν την άλωση της Δημόσιας περιουσίας από ξένους παράγοντες και ξεπουλούν έναντι πινακίου φακής τον πλούτο και τα φιλέτα της χώρας, από την άλλη πόρτα εμποδίζουν οποιαδήποτε τίμια προσπάθεια ελληνικών επιχειρήσεων να παραμείνουν όρθιες και να δημιουργήσουν συνθήκες παραγωγικών επενδύσεων διατηρώντας και ανοίγοντας νέες θέσεις εργασίας. Το γιατί είναι κάτι παραπάνω από προφανές: χωρίς φτώχεια, χωρίς μιζέρια, χωρίς ανέχεια, χωρίς διαλυμένη τη βιομηχανία και τον παραγωγικό ιστό της χώρας η σημερινή κυβέρνηση της ψευδοαριστεράς δεν έχει κανένα απολύτως νόημα ύπαρξης. 

GROW - Νέες ιδέες και τεχνολογίες συνδέουν την πόλη με την ύπαιθρο

του Νίκου Βράντση

Tο GROW ξεκινά στον Εναλλακτικό, ένα αφιέρωμα σε ανθρώπους της υπαίθρου που καινοτομούν, ασχολούνται συστηματικά με την προστασία του εδάφους, τόσο στην χώρα μας, όσο και στο εξωτερικό. Μέσα από αυτό, θα χαρτογραφήσουμε τις ιδιαιτερότητες αλλά και τις δυνατότητες της ελληνικής γης, καθώς και τις ευκαιρίες που μπορούν να δοθούν μέσα από το Παρατηρητήριο GROW στους Έλληνες καλλιεργητές και την βιώσιμη ανάπτυξη της υπαίθρου.

Κληρονομημένες συνήθειες και τρόποι σκέψης συχνά δεν μας επιτρέπουν να φανταστούμε τον κόσμο μας αλλιώς. Επιμένουν ακόμα και όταν δεν μπορούν να αντιμετωπίσουν τα προβλήματα που γίνονται πασίδηλα. Ας εξετάσουμε το παράδειγμα της ελληνικής γεωργίας, όπου τα τελευταία χρόνια παρατηρούμε ένα νέο ενδιαφέρον από την κοινωνία. Παρόλα αυτά, ιδέες που σχετίζονται με την αλλαγή των καταναλωτικών συνηθειών και τη μετάβαση του παραγωγικού συστήματος προς την αειφορία, φύονται σε περιβάλλον εχθρικό, με αποτέλεσμα πολλές φορές να χάνουν το κουράγιο τους. Ωστόσο, υπάρχουν κάποιες προσπάθειες που επιμένουν, και προσπερνώντας τα εμπόδια, δημιουργούν το νέο.

Γι΄αυτές τις ιδέες και αυτά τα εμπόδια συζήτησα με την κ. Μαρία Παρταλίδου, στο περιθώριο τουEuropean Rural Sustainability Gathering. H κ. Παρταλίδου είναι επίκουρη καθηγήτρια στο Γεωπονικό Τμήμα του ΑΠΘ, στο εργαστήρι Αγροτικής Κοινωνιολογίας και Γεωργικών Εφαρμογών. Η έρευνά της εστιάζει στις κοινωνικές δομές της υπαίθρου και τις πρακτικές κοινωνικής αναπαραγωγής της ελληνικής οικογένειας. Είναι, λοιπόν, καθ ύλην αρμόδια για να αποτυπώσει τις ιδιαιτερότητες και τις δυνατότητες της ελληνικής παραγωγής, τα εργαλεία που έχουν στην διάθεσή τους οι καλλιεργητές, αλλά και τις νέες συνδέσεις που είναι σήμερα απαραίτητες ανάμεσα στην ύπαιθρο και την πόλη. 

Σύμφωνα με την κ. Παρταλίδου, η παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας απαιτεί εκτεταμένες αλλαγές που θα εμπνέουν, αλλά κυρίως θα εμπλέκουν, συγχρόνως παραγωγούς και καταναλωτές. 

“Στα χρόνια της κρίσης εξαιτίας των οικονομικών πιέσεων, έχει ανοίξει χώρος για νέες προσεγγίσεις. Βλέπουμε όλο και περισσότερους ανθρώπους της πόλης να στηρίζουν τοπικούς παραγωγούς και περιαστικούς καλλιεργητές ή ακόμη και να καλλιεργούν οι ίδιοι. Αυτές οι συνδέσεις έχουν θετικές επιπτώσεις στην ίδια μας την διατροφή και ποιότητα ζωής. Βλέπουμε πολλές πρωτοβουλίες και κινήματα να ασχολούνται με το φαγητό, το δίκαιο εμπόριο, την αλληλεγγύη, την εναλλακτική οικονομία, τις αναγεννητικές πρακτικές καλλιέργειας”. 

Το πρώτο ελληνικό ηλεκτρικό αυτοκίνητο καταναλώνει μόλις 1€/100km και φορτίζεται σε απλή οικιακή πρίζα! [photos]

Το Νέο «ECO-CAR» Ηλεκτρικό Αυτοκίνητο Για Την Πόλη

Το πρώτο ελληνικό ηλεκτρικό αυτοκίνητο καταναλώνει μόλις 1€/100km και φορτίζεται σε απλή οικιακή πρίζα των 220 volt!

Η εταιρεία ECO//SUN, παρουσίασε στην 82η Διεθνή Έκθεση Θεσσαλονίκης το νέο ηλεκτρικό της αυτοκίνητο ECO-CAR. 

Το σασί του αυτοκινήτου είναι κατασκευασμένο από υψηλής αντοχής υλικό και οι διαστάσεις του είναι εντυπωσιακά μικρές.

Το ECO-CAR έχει μήκος μόλις 224.5 εκατοστά, πλάτος 129 εκατοστά και 157 εκατοστά ύψος. Το βάρος του είναι 670 κιλά (μαζί με τις μπαταρίες). Μπορεί να μεταφέρει δύο επιβάτες, ενώ είναι βολικό στο παρκάρισμα καθώς χωράει σε θέση όσο ένας κάδος σκουπιδιών.

Παρόλο τις μικρές διαστάσεις του, ο εσωτερικός χώρος είναι άνετος για δύο άτομα. Ο ηλεκτρικός κινητήρας του είναι ισχύος 7.5kW και τροφοδοτείται από 6 μπαταρίες στα 72V. Το ECO-CAR έχει αυτονομία από 100 έως 120 χιλιόμετρα και μέγιστη ταχύτητα 80 χλμ/ώρα.

Eνδογενής παραγωγή

17 Αυγούστου 2017 09:23

Του Ανδρέα Κυράνη από το Άρδην τ. 99 

Είναι εφικτή μια ενδογενής παραγωγική ανασυγκρότηση;

Πού στηρίζεται η «απεγνωσμένη αισιοδοξία» μας για την ευόδωση ενός τέτοιου εγχειρήματος σε αυτή την πολύ δύσκολη τοπική και διεθνή συγκυρία; Στη ρεαλιστική δυνατότητα συναίσθησης, αφύπνισης και σύνθεσης δύο υπαρκτών δυναμικών πεδίων που συνιστούν ταυτοτικά χαρακτηριστικά του λαού και του τόπου μας. Το πρώτο είναι το πεδίο του ιστορικού τεχνικού μας πολιτισμού και το δεύτερο είναι εκείνο της δυναμικής παρουσίας της νεότερης γενιάς της χώρας σε όλα τα πεπραγμένα του σύγχρονου ψηφιακού κόσμου. Το ύψιστο ζητούμενο της συγκυρίας είναι η συμφιλίωση και σύνθεση αυτών των δυο αντιθετικών μεταξύ τους κόσμων, στην κατεύθυνση της συγκρότησης μιας εναλλακτικής παραγωγικής πραγματικότητας, ικανής να ανατρέψει μια κυρίαρχη σήμερα παρασιτική συνθήκη.
Ένα εθνικό σχέδιο εφαρμογής για την επίλυση αυτού του ζητήματος είναι το μόνο που διατυπώνει μια δική μας συγκροτημένη εναλλακτική παραγωγική πρόταση προς τη διεθνή κοινότητα, και την Ευρώπη αν θέλετε, με όρους αμοιβαίας ωφέλειας. Ένα διαπραγματευτικό χαρτί με όρους αμοιβαιότητας. Την ίδια στιγμή που αδυνατεί σαν μοντέλο να καλύψει ολοκληρωτικά το σύνολο μιας παραγωγικής πραγματικότητας, προσδιορίζει με σαφήνεια ένα από τα ελάχιστα παραγωγικά πεδία που θα μπορούσαμε να αναπτύξουμε κάλλιστα με απολύτως ενδογενείς όρους. Η Ελλάδα, στα πλαίσια μιας τέτοιας πρότασης, θα μπορούσε να είναι το εκκολαπτήριο καινοτομικών τρόπων παραγωγικής συγκρότησης με διεθνή αξία εφαρμογής. Δυστυχώς, σε αυτό το σημείο είμαστε ακόμη πάρα πολύ πίσω από τις πραγματικές ανάγκες της συγκυρίας.
Ο μόνος πραγματικός τόπος όπου μπορούμε να αντιληφθούμε πρακτικά τη δυνατότητα σύνθεσης αυτών των δύο κόσμων είναι η διαδικασία γέννησης ενός προϊόντος εναλλακτικού στο κυρίαρχο. Ξεκινώ να μιλώ περιστρεφόμενος γύρω από μία σημασία, αυτήν του προϊόντος, με όρους δηλαδή «αγοράς», μια και αυτή η σημασία συμπυκνώνει το εμπράγματο καταστάλαγμα μυριάδων σχέσεων αλληλεξάρτησης, σχέσεων παραγωγής ή εξουσίας, αν θέλετε.

Προτάσεις για την παραγωγική ανασυγκρότηση

Η επικαιρότητα του παραγκωνισμένου, διεθνούς ανταλλακτικού εμπορίου

Του Χαγκέα από την Ρήξη φ. 134

Η παραγωγική ανασυγκρότηση, η οποία θα επιτρέψει τη σταδιακή απελευθέρωση της χώρας από τα δεσμά του μνημονίου και της υποτέλειας, δεν αποτελεί ουτοπία ούτε άπιαστο όνειρο. Η απελπισία και η μαζικής κλίμακας κατάθλιψη του μέσου Έλληνα εμποδίζουν την ορθολογική αντίδραση μέσα σε ένα υγιές πλαίσιο δράσης. Σε αυτό πρέπει να απαντήσουμε με θετικές ενέργειες, ορθά συγκροτημένες και δομημένες με απτό χρονικό ορίζοντα θέσπισης μέτρων και μέτρησης των αποτελεσμάτων τους.

Στο παρόν άρθρο θα αναφερθώ επιγραμματικά σε έναν παλαιό θεσμό –πρακτική του εμπορίου ο οποίος κάποτε, πριν την «εκσυγχρονιστική» περίοδο ήταν λειτουργικός, αλλά μετά έπεσε σχεδόν σε αχρησία. Αναφέρομαι στο αντισταθμιστικό – ανταλλακτικό εμπόριο (burter), το οποίο αποτελεί και την αρχαιότερη μορφή εμπορίου στην ιστορία της ανθρωπότητας. Πολλές φορές βασιζόμαστε σε ιστορικά γεγονότα για να προβλέψουμε μελλοντικά, εντός κάποιων πλαισίων. Θεωρώ πως υπάρχουν παλαιοί θεσμοί, που αν επανεξεταστούν με κριτικό πνεύμα και προσαρμοστούν στις σημερινές συνθήκες, μπορούν να προσφέρουν ένα λιθαράκι στον αγώνα της συλλογικής μας ανάκαμψης.

Στο πρόσφατο παρελθόν, το ανταλλακτικό εμπόριο αν και θεωρούνταν κάπως πρωτόγονη συναλλαγή, λειτουργούσε αποδοτικά. Ένας σχετικά μικρός παραγωγός – εξαγωγέας ενός προϊόντος πρόσφερε στη διεθνή αγορά την παραγωγή του αναφερόμενος σε διεθνείς τιμές, με το αμερικανικό δολάριο (USD) να αποτελεί νόμισμα αναφοράς (π.χ. εξαγωγή σε αγροτικά προϊόντα και πληρωμή τους με ξυλεία). Οι χώρες που απευθυνόταν αφορούσαν για την ελληνική πραγματικότητα τις γειτονικές βαλκανικές χώρες και γενικά το πρώην ανατολικό πάλαι ποτέ μπλοκ. Στις χώρες αυτές υπήρχε έλλειψη ρευστότητας και συναλλάγματος, με συνέπεια μια συμφωνία ανταλλαγής να αποτελεί μονόδρομο για την ολοκλήρωση της συναλλαγής. Αυτό είχε πολλαπλά οφέλη και στα δύο μέρη, όπως και στις οικονομίες και των δύο χωρών:

1. Μείωση συναλλαγματικού κινδύνου.

2. Περιορισμός εκροής συναλλάγματος.

3. Εξασφάλιση φερεγγυότητας και ολοκλήρωσης της συναλλαγής χωρίς κίνδυνο.

4. Συνήθως τα προϊόντα που ανταλλάσσονταν είχαν το καθένα υψηλή ζήτηση στην άλλη χώρα – αγορά, οπότε δεν υπήρχε κίνδυνος αποθεματοποίησης

Εκδήλωση: «Ένα εναλλακτικό όραμα για την παραγωγή στον αγροδιατροφικό τομέα» (βίντεο)

Η ομάδα για την Παραγωγική Ανασυγκρότηση του Άρδην οργάνωσε την Τετάρτη 7 Ιουνίου στις 19.00 εκδήλωση – συζήτηση με θέμα: «Ένα εναλλακτικό όραμα για την παραγωγή στον αγροδιατροφικό τομέα»

Μίλησαν:

Νίκος Εμμανουήλ, καθηγητής του Γεωπονικού Πανεπιστημίου Αθηνών, Διευθυντής του Εργαστηρίου Γεωργικής Ζωολογίας και Εντομολογίας, Θέμα εισήγησης: Η αναγκαιότητα σύνδεσης της πανεπιστημιακής έρευνας με τις ανάγκες του πρωτογενή τομέα. Νέες συλλογικότητες- συνέργειες  παραγωγών  (το παράδειγμα της μελισσοκομίας)

Με την τεχνογνωσία του μέρμηγκα

Με την τεχνογνωσία του μέρμηγκα

Με στόχο την εξοικονόμηση πόρων σχεδιάστηκε μια πρωτότυπη για τα ελληνικά δεδομένα πλατφόρμα διαμοιρασμού γεωργικών μηχανημάτων

Της Όλγας Κλώντζα από το Βήμα 

Μέσα από την πλατφόρμα Mermix, παραγωγοί που διαθέτουν μηχανήματα, τα καταχωρίζουν προς ενοικίαση σε άλλους παραγωγούς.

Οι άνθρωποι δεν είμαστε οι μόνοι που ζούμε σε οργανωμένες κοινωνίες, αλλά συγχρόνως δεν συγκροτούμε και την πλέον αξιοθαύμαστη κοινωνία. Χαρακτηρισμός που αποδίδεται όμως σε αυτή την μυρμηγκιών, για την παροιμιώδη εργατικότητα, την αποτελεσματική συνεργασία και τη λειτουργική ομαλότητα. Δεν είναι τυχαίο που ο Αίσωπος αποτύπωσε αυτά τα χαρακτηριστικά σε έναν από τους γνωστότερους μύθους του, εξαίροντας την προνοητικότητα του μέρμηγκα που όλο το καλοκαίρι συνέλεγε ακάματα σπόρους για να «βγάλει» τον χειμώνα.

Η συνεργατικότητα και ο προγραμματισμός αυτής της λιλιπούτειας αλλά πολυπληθούς κοινωνίας αντανακλώνται στην ονομασία μιας πρωτότυπης – για τα ελληνικά δεδομένα – πλατφόρμας διαμοιρασμού γεωργικών μηχανημάτων. Η Mermix σχεδιάστηκε ακριβώς για να υποστηρίξει τους έλληνες αγρότες στον αποτελεσματικό προγραμματισμό, στην εξοικονόμηση πόρων και στον εκσυγχρονισμό της καλλιέργειάς τους. Σε μια περίοδο μάλιστα που το εισόδημα μειώνεται λόγω της αύξησης του κόστους παραγωγής και της φορολόγησης.

Οπως λέει μιλώντας στο «Βήμα» ο ιδρυτής και διευθύνων σύμβουλος του Mermix, κ. Χρήστος Σταμάτης, σύμφωνα με μελέτες τα γεωργικά μηχανήματα χρησιμοποιούνται κατά μέσο όρο το 17% του έτους ενώ το υπόλοιπο 83% παραμένουν σε αχρηστία. Ως μηχανολόγος-μηχανικός γνωρίζει καλά από τα ακαδημαϊκά του χρόνια ότι τα αδρανή μηχανήματα χαλάνε γρηγορότερα από αυτά που «εργάζονται».

Ελληνική Τράπεζα Σπόρων: Ένας ανεκμετάλλευτος θησαυρός...

Οι σπόροι της τόσο πλούσιας ελληνικής γης σε μια τράπεζα που παλεύει με νύχια και δόντια να μείνει όρθια και να μπορέσει κάποτε να εγγυηθεί την παράδοση του πολύτιμου υλικού της στις μελλοντικές γενιές...

Της Άννας Ρέμπελου

Πριν δυο χρόνια, στενός οικογενειακός φίλος αναζητά ελληνικά φυτά ντομάτας για να τα φυτέψει στον μικρό κήπο του εξοχικού του. Στα φυτώρια που πήγε εντός της Αττικής του λένε πως είναι δύσκολο να βρεθούν και με το που έρχονται, εξαφανίζονται αμέσως. Ό, τι πήρε, έβγαλε ντομάτες αλλά αυτές δεν μύριζαν σαν ντομάτες, ούτε είχαν γεύση ντομάτας…. Την επόμενη χρονιά με παρακαλά να του φέρω φυτά ντομάτας από το χωριό. Πράγματι, έτσι και έγινε. «Αυτό το καλοκαίρι φάγαμε πραγματικές ντομάτες» μου έλεγε. 

Τι τρώμε, λοιπόν; Είμαστε από τις πιο πλούσιες χώρες στον κόσμο από πλευράς βιοποικιλότητας και όμως, φαίνεται πως τελικά είναι δύσκολο να βρει κανείς σήμερα στην Ελλάδα ελληνικά φυτά, δηλαδή φυτά που προέκυψαν από σπόρους μοναδικών φυτών της ελληνικής γης για να τα καλλιεργήσει. Και ενώ υπάρχει η Ελληνική Τράπεζα Γενετικού Υλικού, ο μοναδικός επίσημος φορέας συλλογής και διατήρησης των σπόρων όλων των ελληνικών φυτικών ειδών –ακόμα και εκείνων που δεν καλλιεργούνται πια- ο οποίος συστάθηκε το 1981, από τότε καμία ελληνική κυβέρνηση δεν έδειξε πραγματική διάθεση αξιοποίησης αυτού του τόσο πολύτιμου υλικού της.

Πολύτιμου από κάθε πλευρά, μιας και η Ελλάδα αποτελεί το κέντρο καταγωγής των περισσότερων ποικιλιών των Βαλκανίων και της Μεσογείου. Με άλλα λόγια, από την χώρα μας ξεκίνησαν και εξαπλώθηκαν χιλιάδες ποικιλίες και η διεθνής κοινότητα την έχει αναγνωρίσει ως σημαντικό κρίκο στην παγκόσμια προσπάθεια για γεωργική βελτίωση, εξαιτίας αυτού του γενετικού πλούτου. Παρόλα αυτά, η διευθύντρια της Ελληνικής Τράπεζας Γενετικού Υλικού, Φωτεινή Μυλωνά, τονίζει πως «δεν αξιοποιούμε το γενετικό υλικό της Ελλάδας» και επιμένει πως δεν αρκεί μόνον η συλλογή και η διατήρησή του ώστε να είναι διαθέσιμο για τις μελλοντικές γενιές.

Η κατάρρευση της ΕΕ και της Ευρωζώνης

Το αποτυχημένο σχέδιο των 315 δις € της Κομισιόν οδηγεί στο συμπέρασμα ότι, οι ασυμμετρίες θα διευρυνθούν όσο αποφασίζει το αόρατο χέρι της ελεύθερης αγοράς, με το οποίο η Γερμανία ληστεύει τους εταίρους της – έως ότου ξυπνήσουν κάποιοι, οπότε η Ευρώπη θα διαλυθεί σε χρόνο μηδέν.

.

«Η Ευρωπαϊκή Ένωση θα πεθάνει, επειδή οι Ευρωπαίοι δεν τη θέλουν πια…. οι αλαζονικές και ηγεμονικές αυτοκρατορίες είναι καταδικασμένες στην εξαφάνιση τους» (Marie Le Pen).

.

Ανάλυση

Σύμφωνα με την τελευταία μελέτη που αφορά την αγορά εργασίας στην Ευρώπη (πηγή), τόσο η Ευρωζώνη, όσο και η ΕΕ, έχουν αποτύχει οικτρά. Πάνω από 23 εκ. άνθρωποι είναι σήμερα άνεργοι σε ολόκληρη την ΕΕ, ενώ περισσότεροι από τους μισούς παραμένουν χωρίς δουλειά, για ένα μεγαλύτερο χρονικό διάστημα από ένα έτος.

Μόνο στη ζώνη του ευρώ οι άνεργοι υπολογίζονται στα 17,5 εκ., ενώ το μέσο δημόσιο χρέος πλησιάζει στο 93% του ΑΕΠ – η ανάκαμψη είναι πολύ αργή και υπερβολικά εύθραυστη, οι ανισότητες μεταξύ των εισοδηματικών ομάδων κλιμακώνονται επικίνδυνα, δέκα χώρες απέχουν ακόμη από το ΑΕΠ του 2008, η ζήτηση συνεχίζει να είναι χαμηλή, οι επενδύσεις επίσης κοκ.

Διαπιστώνοντας τώρα κανείς την κατάρρευση της ΕΕ και της Ευρωζώνης, καθώς επίσης τη δημιουργία ισχυρών φυγόκεντρων δυνάμεων εντός τους, εύλογα αναρωτιέται μεταξύ άλλων τι έχει συμβεί με το «Ευρωπαϊκό σχέδιο στρατηγικών επενδύσεων» (EFSI) που ανακοίνωσε «πανηγυρικά» η Κομισιόν το 2014, γνωστό ως «σχέδιο Juncker» – το οποίο ξεκίνησε με 315 δις €, διπλασιαζόμενο στα 630 δις € το 2015.

Φυσικά τα κράτη της Ευρωζώνης δεν έδωσαν στην Κομισιόν τα ποσά αυτά, επί πλέον στις εισφορές τους – οπότε πρόκειται ουσιαστικά για απλές εκτιμήσεις που δεν στηρίζονται πουθενά. Στην πραγματικότητα η Κομισιόν έχει στη διάθεση της το ένα εικοστό περίπου των παραπάνω ποσών – δηλαδή, 33,5 δις €. Το υπόλοιπο οφείλει να τοποθετηθεί από τον ιδιωτικό τομέα – από τις επιχειρήσεις λοιπόν οι οποίες, παρά τα μηδενικά επιτόκια δανεισμού τους, δεν είναι καθόλου πρόθυμες να επενδύσουν!

Συνεταιρισμοί: Ένα βασικό εργαλείο για την καταπολέμηση της ελληνικής κρίσης

Από την εκδήλωση που διοργάνωσε το Μ.Θ. το Σάββατο 18 Μαρτίου στην αίθουσα του Δημοτικού Συμβουλίου της πόλης μας.

Aπό την ιστοσελίδα του Μένουμε Θεσσαλονίκη

Το Σάββατο 18 Μαρτίου, 80 άτομα περίπου παρακολούθησαν στην αίθουσα του Δημοτικού Συμβουλίου Θεσσαλονίκης, την εκδήλωση του Κινήματος Άρδην και του Μένουμε Θεσσαλονίκη για την σημασία των συνεταιρισμών στην πρωτογενή παραγωγή, που πραγματοποιήθηκε στο πλαίσιο της καμπάνιας Ορίζοντας 2021: Ένα όραμα παραγωγής και δημιουργίας για την Ελλάδα.

Την εκδήλωση προλόγισε ο Κωνσταντής Σεβρής, δημοτικός σύμβουλος της παράταξης Μένουμε Θεσσαλονίκη και μέλος του Κινήματος Άρδην: «Θέλουμε να αναδείξουμε πτυχές αλλά και να προκαλέσουμε μια γόνιμη συζήτηση με απώτερο σκοπό, το 2021, 200 χρόνια μετά την απελευθέρωσή μας, να έχουν τεθεί οι βάσεις ώστε η Ελλάδα σε ένα κόσμο που γνωρίζει νέες εντάσεις και αναδιατάξεις, να βρίσκεται σε διαφορετική τροχιά από τη σημερινή», είπε ο Κ.Σεβρής. «Ευτυχώς, η κρίση πέραν της παρακμής θα λειτουργήσει και ως ευκαιρία· στα χρόνια της, θα εμφανιστεί ένα ρεύμα νέων ανθρώπων που στρέψει το ενδιαφέρον του στην αγροτική παραγωγή, θα ξεδιπλωθούν κινήματα απευθείας σχέσης παραγωγών και καταναλωτών στα αστικά κέντρα, θα ανακάμψουν τα συνεργατικά – συνεταιριστικά εγχειρήματα και άνθρωποι σε όλη την ελληνική ύπαιθρο μοχθούν, αποδίνοντας ένα ιδιαίτερο στίγμα στα προϊόντα τους».