Οπως στρώνατε κοιμόμασταν.

του Σπύρου Παπαγιαννόπουλου

Όπως στρώνατε κοιμόμασταν.

Κάποιοι έβλεπαν ένα διαφορετικό όνειρο που και που, προσπαθούσαν να το χωρέσουν σε λέξεις και να το μοιραστούν, μόνο που αυτοί που στρώνανε να κοιμηθούμε το έκαναν να ακούγεται σαν εφιάλτης παρά σαν όνειρο, χαλούσε την βολή, τον εφησυχασμό, τις θεωρίες,την οικονομία και κυρίως τα σχέδια. Τα σχέδια και τις συμφωνίες.

Ήταν η εποχή της προπαγάνδας και του κανιβαλισμού,η εποχή της κοινωνικής μηχανικής,της ταμπέλας ραμμένης στο πέτο η στο περιβραχιόνιο.  Φιλίες μπήκανε στον πάγο η φάγανε ένα μεγαλοπρεπές Χ.

Σωρεία λαθών, σωρεία λανθασμένων αποφάσεων αλλά και σωρεία επιβεβλημένων έξωθεν αποφάσεων των κυβερνήσεων και των κομμάτων, οδηγούσαν με μαθηματική ακρίβεια στο σημείο μηδέν, στο σήμερα.

Κι'ας φωνάζαν οι ονειροδαρμένοι.

Ο πολιτισμός υποχώρησε κι'έδωσε έδαφος στο χυδαίο να γιγαντωθεί, να αποκτήσει έκφραση και δύναμη.

Επιστρατεύθηκαν όλα τα μέσα. Έννοιες διαστρεβλώθηκαν, ιστορικά γεγονότα παραποιήθηκαν, φατρίες ξεπήδησαν, αφηγήματα βρώσιμα καταναλώθηκαν,θεωρίες επιβλήθηκαν.

Η λογική χτυπήθηκε ανελέητα, το συναίσθημα επίσης, επιβλήθηκε ο 'ρεαλισμός'.

Επιβλήθηκαν συμφωνίες που βάρυναν την καμπούρα μας. Τα αδιανόητα έλαβαν σάρκα και οστά. Θεαματικά μπαλέτα σε χορό κιβυστήσεων... Διφορούμενες εξαγγελίες και ψέμματα ένα σωρό μας μπερδέψανε μας παγιδέψανε. Αγκαλιάσαμε τις σειρήνες του ατομικού παραμελώντας το συλλογικό. Νοιώσαμε την βία να εισβάλλει στην ζωή μας, στα σχολεία, στην δουλειά, παντού.  Νοιώσαμε το έγκλημα στο πετσί μας. Βρεθήκαμε στο μάτι του κυκλώνα γεωπολιτικών ανακατατάξεων, μας έκαναν σύμμαχο με τον εχθρό ερήμην μας.

Ζόφος. Μόνο αυτή η λέξη μου έρχεται, ζόφος, γιά ότι ζήσαμε σε κοινωνικό, οικονομικό και επικοινωνιακό επίπεδο τα τελευταία χρόνια.

Η ζημιά έγινε και τώρα τα αποτελέσματα μας χτυπούν την πόρτα.  Ο καθένας μας με την ευθύνη του.

Τώρα πια δεν μπορούμε να κοιμόμαστε εκεί που μας στρώνατε.

ΕΛΛΑΔΑ ΨΟΦΑ...

Του Σπύρου Παπαγιαννόπουλου

Ελλάδα ψόφα. Α σε κύκλο.  Σε τοίχους σπιτιών, σχολείων, πανεπιστημίων και σε εκκλησίες πρόσφατα.  Ελλάδα ψόφα...

Η ιδεολογική πλατφόρμα της προοδευτικούρας και η οικονομική πολιτική του νεοφιλελευθερισμού [πρώην δεξιά].

Κρατάει χρόνια αυτή η καμπάνια, τροφοδοτείται, πριμοδοτείται, προβάλλεται σε κάθε ευκαιρία.  Και φυσικά παράγει αποτελέσματα.  Παράγει οπαδούς.  Θεωρίες επί θεωριών και ιδεολογήματα.  

Διάβασα πολλά δυο μέρες με αφορμή το δρώμενο στη Νέα Φιλαδέλφεια το κείμενο των γυναικών που έστειλαν στην Εφ. Συν αλλά και που αναδημοσιεύτηκε επαρκώς στο φβ,  διάβασα τους διαλόγους σε κάθε ανάρτηση,  τα υπέρ και τα κατά,  είπα κι εγώ σε δυο τρεις αναρτήσεις την γνώμη μου, έμεινε ένα σφίξιμο στο στομάχι.  Δεν καταλαβαινόμαστε το ρεζουμέ.  Αποτύχαμε σαν γενιά, σαν γονείς σαν δάσκαλοι, με πίκρα τριγυρνάει αυτή η σκέψη στο μυαλό μου.  Αποτύχαμε να δώσουμε τον ρυθμό το μέτρο την ποίηση την ενάργεια το κάλλος.  Την Ελλάδα σαν ουσία διαχρονική, φιλοσοφημένη. Μας είπαν πως δεν είναι διαχρονική, πως χάθηκε στη σκλαβιά.  Πολλοί το πιστέψαμε.  Ας βγάλουμε τα μάτια μας.

Το πρωτάκουσα σε πρωινάδικο, είδα τον Πετρόπουλο με το μόνιμο αυτάρεσκο χαμόγελο και την μόνιμη ειρωνεία στο βλέμμα να δικαιολογεί πρώτος πλήρως το γεγονός, σε άλλες εκπομπές ακολούθησαν οι υπόλοιποι μόνιμοι δημοσιογράφοι καλεσμένοι των πρωινάδικων της Αυγής και της Εφ.Συν τα ίδια.  Αργότερα και η Μπακογιάννη από κοντά μη χάσει.  Είδα τα πλάνα με έκπληξη στην αρχή, προσπάθησα να καταλάβω, ενοχλήθηκα σαν πρώτη αντίδραση, μιλούσαν για μαθήτριες οι πρώτες πληροφορίες.  

Μετά ήρθε το κείμενο και τα πράγματα άρχισαν να μπαίνουν στη θέση τους. Πάντα κάτι θα μας ενοχλεί την 28η Οκτωβρίου και την 25η Μαρτίου. Αν δεν είναι το ύψος της φούστας και του τακουνιού θα είναι η μαντίλα θα είναι ο μετανάστης αριστούχος θα είναι ο Έλληνας μαθητής που νομίζει ότι γιορτάζουμε την μάχη της Καρχηδόνας, θα είναι το χάπενινγκ, θα είναι ο επίσημος που κοιτά το κινητό του, θα είναι ο φασισμός, ο κυρ Παντελής ο νοικοκυραίος, ο Ελληναράς, φέτος προστέθηκε κι ο μιλιταρισμός, πάντα κάτι θα είναι για να μην γιορτάζονται οι δύο μεγάλες εθνικές επέτειοι όπως τους αξίζει.

Ενοχλούν. Και πολύ μάλιστα. Συγκεκριμένους. Ελλάδα ψόφα. Από το απλό περάσαμε στο απλουστευμένο. Εύκολες σκέψεις, πιασάρικες, αναπαράχηκαν σε λίγα λεπτά.  Το σύστημα πήρε φωτιά και πάλι.  Και φάνηκε η γύμνια μας.  Η αδυναμία να δούμε το σκοτεινό μέρος της σελήνης, αν και τι μπορεί να εξυπηρετεί όλο αυτό.  Το ύφος γραφής δε κυρίως στα σχόλια μου θύμισε την εποχή των Πρεσπών, δεν άλλαξαν πολλά από τότε διαπίστωσα, τα ίδια Παντελάκη μου τα ίδια [κυρ] Παντελή μου.

Αντε κρύψου στη χουντοφωλιά σου και όλα τα συναφή κοσμητικά επίθετα ξανά μανά.  Κανιβαλισμός και ανθρωποφαγία.

Διαπόμπευση επωνύμων γιατί πήραν λάθος [κατά την κρίση μας] θέση. Τα ξαναζήσαμε.  Τον γκρεμίσαμε τον Μίκη κάποτε.

Ο Βούρος θα γλύτωνε ? Τι κι αν ήτανε στο ΕΚΚΕ για όσους δεν γνωρίζουν και μένουν σε μια σαχλή σκηνή που έπαιξε σαν ηθοποιός.