Της Κατερίνας Καστρίδου
"Είμαι ο Γιαχία Σινουάρ,
ο γιος ενός πρόσφυγα που μετέτρεψε την εξορία σε προσωρινή πατρίδα κι έκανε το όνειρο αιώνια μάχη...
Γεννήθηκα στον προσφυγικό καταυλισμό της Χάν Γιούνις το 1962, σε μια εποχή που η Παλαιστίνη ήταν απλώς μια σκισμένη ανάμνηση και χάρτες ξεχασμένοι στα τραπέζια των πολιτικών...
Είμαι ο άνθρωπος που έπλεξε τη ζωή του μέσα από τη φωτιά και τη στάχτη και από νωρίς κατάλαβα ότι το να ζεις κάτω από την κατοχή δεν σήμαινε τίποτα άλλο από μια μόνιμη φυλακή.
Έμαθα στους δρόμους της Γάζας ότι ο άνθρωπος δεν μετριέται με τα χρόνια της ζωής του, αλλά με αυτά που δίνει στην πατρίδα του. Και έτσι ήταν η ζωή μου: φυλακές και μάχες, πόνος και ελπίδα.
Μπήκα στη φυλακή για πρώτη φορά το 1988 και καταδικάστηκα σε ισόβια, αλλά δεν γνώριζα τον δρόμο του φόβου.
Η συμβουλή μου προς εσάς: Μη φοβάστε τις φυλακές, γιατί είναι μόνο μέρος του μακρύ δρόμου μας προς την ελευθερία.
Όταν αποφυλακίστηκα βάσει της συμφωνίας "Wafa al-Ahrar" το 2011, δεν βγήκα όπως πριν. Bγήκα πιο δυνατός κι η πίστη μου αυξήθηκε στο ότι αυτό που κάνουμε δεν είναι απλώς ένας περαστικός αγώνας, αλλά μάλλον η μοίρα μας που την κουβαλάμε μέχρι την τελευταία σταγόνα του αίματός μας...
Η συμβουλή μου είναι να παραμείνετε πιστοί στο όπλο, στην αξιοπρέπεια που δεν διακυβεύεται και στο όνειρο που δεν πεθαίνει ποτέ.
Ο εχθρός θέλει να εγκαταλείψουμε την Αντίσταση, να μετατρέψουμε την υπόθεσή μας σε μια ατέρμονη διαπραγμάτευση.
Αλλά σας λέω: μην διαπραγματεύεστε για αυτό που δικαιωματικά σας ανήκει.
Φοβούνται τη σταθερότητά σας περισσότερο από τα όπλα σας.
