Η κα Μενδώνη το 2025 αποφάσισε να κλείσει τον λόφο της Πνύκας, χωρίς καμία μέριμνα για τα ιστορικά έργα Πικιώνη. Η υπόθεση πλέον βρίσκεται στο Συμβούλιο της Επικρατείας.

Επειδή αυτά δεν λέγονται από 'κει που πρέπει και η "μουλωχτη" και μακροβιότερη υπουργός βρίσκει και τα κάνει...

📍 ΛΑΪΚΗ ΣΥΝΕΛΕΥΣΗ ΓΙΑ ΤΟ ΛΟΦΟ ΦΙΛΟΠΑΠΠΟΥ

📆 Κυριακή 30 Νοεμβρίου 2025

🕛 12:00 το μεσημέρι

📍 Φιλοπάππου, απέναντι από την Ακρόπολη, στο πάρκο πίσω από το τέρμα των λεωφορείων 230

Η κα Μενδώνη το 2025 αποφάσισε να κλείσει τον λόφο της Πνύκας, χωρίς καμία μέριμνα για τα ιστορικά έργα Πικιώνη. Η υπόθεση πλέον βρίσκεται στο Συμβούλιο της Επικρατείας.

🔎 Το ιστορικό του "φράχτη" της Πνύκας

Το 2018, το Υπουργείο Πολιτισμού επιχείρησε να κλείσει παράνομα τον λόφο της Πνύκας με φράχτη βαρέος τύπου με τσιμεντένια βάση και κάγκελα ύψους 2 μέτρων. Ένα έργο χωρίς τις απαραίτητες άδειες, χωρίς οικοδομική άδεια, χωρίς δημόσια διαβούλευση. Οι κάτοικοι έκαναν το αυτονόητο: σταμάτησαν τις εργασίες με νόμιμα μέσα.

Αντί όμως να λογοδοτήσουν οι υπεύθυνοι για τα παράνομα έργα, οι κάτοικοι βρέθηκαν αντιμέτωποι με κακουργηματικές κατηγορίες και μια SLAPP αγωγή που ζητούσε 33.000€. Μια εξάχρονη δικαστική οδύσσεια που στόχο είχε να τρομοκρατήσει όσους υπερασπίζονται τον δημόσιο χώρο.

🔔 13 Νοεμβρίου 2025 – Η Αθώωση!

Το Τριμελές Εφετείο Αθηνών αθώωσε τους πέντε κατηγορούμενους. Απέρριψε την κατηγορία της ψευδούς καταμήνυσης και αναγνώρισε ότι οι πολίτες έδρασαν για να προστατέψουν τον λόφο, την ιστορία και την πρόσβαση όλων μας.

❗ Όμως ο κίνδυνος παραμένει.

Βασίλης Χατζηϊακώβου: «Κάποτε κάθε τετραγωνικό της Σόλωνος ήταν ένας σταθμός μύησης»

13 Οκτωβρίου 2025 348

«Στην πορεία σχετίστηκα με σπουδαία πρόσωπα και απομυθοποίησα πολλά. Ναι, ο Τσάκαλος ήταν το Σχολείο μου και μαζί με άλλες μεγάλες μορφές και καταστάσεις που έζησα ήταν τελικά και το Πανεπιστήμιό μου. Από αυτούς διδάχθηκα και μου έδειξαν εμπράκτως ότι η στήριξη δεν έρχεται από προγράμματα και επιδοτήσεις, αλλά από ανθρώπους που σε αναγνωρίζουν και σε ωθούν. Τελικά, ίσως η μεγαλύτερη στήριξη είναι η ανθρώπινη σχέση» μας είπε μεταξύ άλλων ο Βασίλης Χατζηϊακώβου. Μιλήσαμε μαζί του με αφορμή το αυτοβιογραφικό βιβλίο του «Η δική μου Σόλωνος… και τρία σύννεφα στον ουρανό» (εκδ. Ιωλκός).

Συνέντευξη στον Σόλωνα Παπαγεωργίου

Ο Βασίλης Χατζηϊακώβου έχει υπηρετήσει το βιβλίο από πολλά πόστα: ως ιδρυτής και ιθύνων νους των εκδόσεων Παρουσία, ως πρόεδρος του Συλλόγου Εκδοτών Βιβλίου Αθηνών, οργανωτής εκθέσεων και παρουσιάσεων. Πρόσφατα δε, εμφανίστηκε με μία ακόμη ιδιότητα, αυτήν του συγγραφέα, δημοσιεύοντας από τις εκδόσεις Ιωλκός το αυτοβιογραφικό έργο Η δική μου Σόλωνος… και τρία σύννεφα στον ουρανό, στο οποίο ξαναζωντανεύει ο κόσμος του βιβλίου μιας περασμένης εποχής, για το μυθικό χαμένο κέντρο της οδού Σόλωνος.

Μιλήσαμε, λοιπόν, με τον Βασίλη Χατζηϊακώβου για το συγγραφικό του ντεμπούτο και το πέρασμα από το τότε στο τώρα: τι άλλαξε και τι παραμένει ίδιο;

Δραστηριοποιείστε εδώ και χρόνια στον χώρο του βιβλίου, περνώντας από πολλά πόστα, ως εκδότης, βιβλιοπώλης, πρόεδρος του Συλλόγου Εκδοτών Βιβλίου Αθηνών, κλπ., και πολύ πρόσφατα κυκλοφόρησε το πρώτο σας βιβλίο, Η δική μου Σόλωνος… και τρία σύννεφα στον ουρανό (εκδ. Ιωλκός). Γιατί ένα βιβλίο, λοιπόν, τη δεδομένη χρονική στιγμή;

Πρωτίστως και ευχαριστώντας για την ωραία αυτή ευκαιρία, λέω, ότι αποκαλώ αυτό το βιβλίο οφειλή και απαντώ ότι κάποια στιγμή κάποια πράγματα έπρεπε να ειπωθούν, έστω λίγα από τα πολλά για τα οποία θα μπορούσα να μιλήσω μέσω του μέσου που διακονώ σαράντα χρόνια. Όχι ως επίδειξη εμπειριών, αλλά ως ανάγκη μαρτυρίας. Όταν ζεις μια ζωή μέσα στο βιβλίο -όχι απλώς ως μέσω επιβίωσης, αλλά ως στάση και τρόπο ζωής, ως δημιουργία, εργαλείο αισθητικής και αυτογνωσίας-, έρχεται κάποια στιγμή που πρέπει να πάρεις θέση και ίσως να αντισταθείς με αντάρτικο. Ακριβώς το βιβλίο αυτό είναι η δική μου θέση απέναντι στον χρόνο, στα πρόσωπα, στην ιστορία του χώρου, στη μνήμη και στην αδιαφορία, στην ισοπέδωση.

Έχει ακόμα μυστικά ο Εθνικός Κήπος;

Περιοδικό «Κ»

Τα σπάνια φυτά και τα ζώα, τα αρχαιολογικά ευρήματα, οι προτομές, το πάθος της Αμαλίας, οι τουρίστες και οι Αθηναίοι, σε μια αποκαλυπτική ξενάγηση

Επισκέπτες διασχίζουν το ξύλινο γεφυράκι πάνω από τη λίμνη με τις πάπιες. (Φωτογραφίες: Αγγελος Μπαράι)

Δες και ΕΔΩ...

Γιώργος Ψωμιάδης

18.09.2025 


«Ούτε ένα ανάγλυφο μέσα στον Εθνικό Κήπο δεν μιλάει για τη γυναίκα που το έχει φυτεύσει», έγραφε το 1934 ο Ζαχαρίας Παπαντωνίου. Εάν περπατήσει κανείς στα μονοπάτια του σήμερα, κάτι λιγότερο από έναν αιώνα μετά, δεν θα βρει ούτε τώρα κάποια απεικόνιση της δημιουργού του.

Το ζεστό, όμως, αυτό πρωινό, όταν διασχίζουμε την κεντρική του είσοδο μαζί με αναψοκοκκινισμένους τουρίστες που κρατούν στο ένα χέρι μια βεντάλια και στο άλλο μια βαλίτσα, σχεδόν μπορούμε να τη φανταστούμε μπροστά μας. Κάτω από τους αγαπημένους της φοίνικες, να παρατηρεί γεμάτη ενθουσιασμό τους ναύτες, που άλλοτε σκαρφαλώνουν στον κορμό των φοινίκων, άλλοτε τραβούν τα σχοινιά για να εξισορροπήσουν το φυλλωτό στεφάνι τους.

  Ένας από τους κίονες που «ξεφυτρώνουν» σε διάφορα σημεία.

Το ίδιο θα συνέβαινε και καθ’ όλη τη διάρκεια της διαδρομής μας, όσο θα εξερευνούσαμε τα μυστικά του με τον συνοδό μας, φιλόλογο και συγγραφέα Θανάση Γιοχάλα, και τη σύζυγό του, Ζωή Βαΐου, οι οποίοι υπογράφουν από κοινού το Η Αθήνα τον 19ο αιώνα – Εικόνες μιας οδοιπορίας μέσω του Τύπου (εκδ. Εστία). Τα πάντα, λοιπόν, σε αυτή την όαση, όπου παιδικές αναμνήσεις των Αθηναίων συναντούν τις ιστορικές μνήμες μιας πόλης, γεννήθηκαν από το όνειρο μιας βασίλισσας.

«Σου γράφω με ανοιχτή την πόρτα, αγγελικέ μου πατέρα. Μεθυστική ευωδιά μπαίνει στο δωμάτιο και από το μπαλκόνι φαίνεται η θαυμαστή συστάδα των φοινίκων», έγραφε στις 19 Μαρτίου του 1846 η Αμαλία. Ήταν τόσο ενθουσιασμένη, όσο και ανήσυχη. «Ο τελευταίος μου φοίνικας με ανησυχεί, είναι τόσο τεράστιος και βαρύς, που δεν τον αντέχει καμία άμαξα. Χθες έσπασε μια, μια άλλη βούλιαξε», ανέφερε μία εβδομάδα νωρίτερα, σε άλλο της γράμμα.

Ένα άγιο ίχνος μέσα στο ύφος της σιωπής ή Ο Άγιος Προφήτης Ελισσαίος και η κρυπτή καρδία της Πλάκας

Του Μάνου Λαμπράκη 

Στην καρδιά της τουριστικής Αθήνας, εκεί όπου οι σκιές των selfie σβήνουν το πρόσωπο, και οι ήχοι των μαζικών ξεναγήσεων σκεπάζουν τη φωνή, υπάρχει ακόμη ένας ναός που δεν διαφημίζεται. Δεν περιλαμβάνεται στους οδηγούς, δεν τον φωτίζει το φως των προβολέων, δεν τον πωλεί η αισθητική της νοσταλγίας. Είναι μικρός. Είναι σιωπηλός. Είναι ζωντανός. Είναι ο Άγιος Ελισσαίος, στο βάθος μιας αυλής, εκεί όπου κάποτε ο Άγιος Νικόλαος ο Πλανάς τελούσε Λειτουργία, και όπου ο Παπαδιαμάντης και ο Μωραϊτίδης έψελναν με τον τρόπο των απλών όχι για να ακουστούν, αλλά για να χαθούν μέσα στον ήχο.

Αυτή η μικρή εκκλησία, που σήμερα περικλείεται από το Μουσείο Σύγχρονου Λαϊκού Πολιτισμού, δεν ανήκει στον χρόνο, ανήκει στην επιμονή. Ανήκει στη σιωπηλή επιμονή του ελληνικού τρόπου να θυμάται όχι με το βλέμμα της Αρχής, αλλά με το δάκρυ της απουσίας. Και σήμερα, που η Εκκλησία εορτάζει τον Προφήτη Ελισσαίο, τον μαθητή του Ηλιού και διάδοχο του πνεύματος, αυτός ο τόπος μοιάζει να κρατά ένα ρήγμα ανοικτό, όχι στον ουρανό, αλλά μέσα στη λήθη μας.

Ο Προφήτης Ελισσαίος, εκείνος που «έλαβε την διπλή μερίδα» του Πνεύματος, είναι το αρχέτυπο του ανθρώπου που δεν έλαβε δόξα, αλλά έλαβε χάρη. Δεν είδε άρματα πυρός, αλλά ανέλαβε τον μόχθο, δεν αποκαλύφθηκε ως κοσμοϊστορικός ήρωας, αλλά ως υπομνηματικός υπηρέτης του Λόγου. Το όνομά του σημαίνει «Ο Θεός μου είναι σωτηρία» όχι δόξα, όχι ένδοξη επιστροφή, αλλά σωτηρία που έρχεται μέσα από τη σιωπή.

Το κελί που έμεινε για 10 χρόνια ο Παπαδιαμάντης

Βρίσκεται στου Ψυρρή και είναι επισκέψιμο!

Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης

Η εκπομπή «ΤΑLK OF THE TOWN» με τον Βαγγέλη Καράλη, βρέθηκε στο κελί όπου έμενε δέκα χρόνια ο «άγιος των γραμμάτων» Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης.

Στην καρδιά της Αθήνας, στην εκκλησία των Αγίων Αναργύρων στου Ψυρρή, οι Αθηναίοι και κόσμος από ολόκληρη την Ελλάδα έχει την ευκαιρία να δει το κελί όπου έμενε για 10 χρόνια ο Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης, στο καμαράκι όπου ο σπουδαίος Σκιαθίτης λογοτέχνης έγραψε στο ημίφως το μεγαλύτερο μέρος της «Φόνισσας».

Η Ιστορία του Λόφου του Λυκαβηττού – Του Λόφου της Αθηνάς

Η Ιστορία του Λόφου του Λυκαβηττού – Του Λόφου της Αθηνάς

Σύμφωνα με την παράδοση, η θεά Αθηνά είχε πάει στην Παλλήνη για να φέρει έναν βράχο και να τον τοποθετήσει ως φρούριο μπροστά από την Ακρόπολη. Τη στιγμή που μετέφερε τον τεράστιο βράχο, πληροφορήθηκε τη γέννηση του Ερεχθίωνα από την κόρη του Κέκροπα. Ταράχτηκε τόσο πολύ από το δυσάρεστο νέο ώστε άφησε να της πέσει ο βράχος στο μέρος ακριβώς που σχηματίστηκε ο λόφος του Λυκαβηττού.

Λόγω του απόκρημνου του σχήματος, δεν έφερε ποτέ ιδιαίτερα ίχνη ανθρώπινης δραστηριότητας. Οι αρχαιότητες επάνω στον Λυκαβηττό περιορίζονται σε κάποια λατομεία και σε μία μεγάλη δεξαμενή στην περιοχή Κολωνακίου (συνοικία Δεξαμενή), η εξωτερική είσοδος της οποίας σωζόταν έως τον 18ο αιώνα. Η δεξαμενή αυτή ήταν του Αδριάνειου υδραγωγείου που κατασκευάστηκε στις αρχές του 2ου αιώνα μ.Χ.

Κατά το Μεσαίωνα χτίστηκε στην κορυφή του ναΐσκος του Προφήτη Ηλία. Το σημερινό εξωκλήσι του Αγίου Γεωργίου, χτίστηκε όταν η Αθήνα έγινε πρωτεύουσα του νέου Ελληνικού Κράτους.

Στα νεότερα χρόνια σε σημείο της κορυφής του έχει κατασκευαστεί υπαίθριο θέατρο. Στη δυτική πλευρά του Λυκαβηττού, βρίσκεται η εκκλησία των Αγίων Ισιδώρων, που χτίστηκε τον 15ο με 16ο αιώνα μ.Χ. Επίσης είχαν κατασκευαστεί υπόγειες εγκαταστάσεις που στέγασαν το αρχηγείο της αντιαεροπορικής άμυνας κατά τον Ελληνοϊταλικό Πόλεμο (28 Οκτωβρίου 1940 – 23 Απριλίου 1941)

ΠΗΓΗ:https://www.catisart.gr/istoria-lofoy-lykavittoy-lofoy-tis-athinas/#google_vignette
Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com

Αγία Δύναμη, το εκκλησάκι που τροφοδοτούσε με μπαρούτι την Επανάσταση του 1821

🇬🇷 Αγία Δύναμη, το εκκλησάκι που τροφοδοτούσε με μπαρούτι την Επανάσταση του 1821

Το πετρόχτιστο εκκλησάκι στη Μητροπόλεως που είναι στριμωγμένο ανάμεσα σε κολώνες, κάποτε μύριζε μπαρούτι και στην υπόγεια κρύπτη του δούλευε ο άνθρωπος-κλειδί για τη στήριξη του Αγώνα στην Αττική.

ΑΓΓΕΛΟΣ ΚΛΑΔΗΣ 14 ΙΟΥΝ 2023

Μερικά σαββατοκύριακα, θα τύχει η πόρτα του να είναι ανοιχτή, αλλά και πάλι χιλιάδες κόσμου μάλλον θα προσπεράσουν χωρίς να δείξουν ίχνος ενδιαφέροντος: το εκκλησάκι αυτό βρίσκεται λίγα μέτρα μακριά από τον μεγαλοπρεπή ναό της Μητροπόλεως και έτσι που έχει στριμωχτεί ανάμεσα στις κολώνες στήριξης του διπλανού ξενοδοχείου, σαν να το έχει καταβροχθίσει η ασυνείδητη οικοδόμηση, κανείς δεν μπορεί να υποψιαστεί την ιστορικότητα του μνημείου, ούτε τους μύθους που έχει γεννήσει στο πέρασμα των αιώνων για τις υπόγειες στοές που κρύβονται κάτω από το υπέδαφος του ναού.

Στη συμβολή των οδών Μητροπόλεως και Πεντέλης, στη συνοικία Ροδακιό, όπως λέγανε κάποτε, ο ναΐσκος της Αγίας Δύναμης, προστάτιδας των «επίτοκων γυναικών», διαδόθηκε από στόμα σε στόμα στα 90s-00s, όταν «αποκαλυπτικά» και κατά βάση ατεκμηρίωτα βιβλία συμπεριέλαβαν το εκκλησάκι στα σημεία ενδιαφέροντος της υπόγειας Αθήνας, λέγοντας ότι υπόγειοι δρόμοι το συνδέουν με την Πεντέλη και την Καισαριανή.

Τίποτα απ’ αυτά δεν επιβεβαιώθηκε από τους σπηλαιολόγους που κατέβηκαν μεταγενέστερα στην κρύπτη της εκκλησίας για καταγραφή, αλλά –όπως ισχύει σχεδόν σε κάθε κεφάλαιο που αφορά την υπόγεια Αθήνα– ο μύθος περιλαμβάνει και ένα μερίδιο αλήθειας: πράγματι, υπάρχει μεγάλος υπόγειος χώρος κάτω απ’ την Αγία Δύναμη, σε βάθος 15 μέτρων, και μάλιστα χρησιμοποιήθηκε κατά κόρον την περίοδο της Τουρκοκρατίας, φτιάχνοντας πολεμοφόδια κρυφά για το μέτωπο της Επανάστασης. Και σύνδεση με την Πεντέλη υπάρχει, αλλά όχι γεωγραφική.

Η αλήθεια για το υπόγειο της Αγίας Δύναμης

Κάτω από την Αγία Τράπεζα του ναού, υπάρχει μια σκάλα που κατεβαίνει στα έγκατα του κτιρίου. Όπως αναφέρει το σχετικό λήμμα του αθηναϊκού οδηγού των Θανάση Γιοχάλα και Τόνιας Καφετζάκη, το κτίριο επικοινωνούσε υπόγεια με την παρακείμενη οικία του Ιησουίτη μοναχού Φραγκίσκου και για χρόνια ήταν γνωστό ότι στο υπόγειο αυτό παράγονταν φυσίγγια.

ΚΛΕΙΝΕΙ ΤΟ ΓΝΩΣΤΟ"ΔΙΠΟΡΤΟ" ΣΤΟ ΚΕΝΤΡΟ ΤΗΣ ΑΘΗΝΑΣ...

ΚΛΕΙΝΕΙ ΤΟ ΓΝΩΣΤΟ"ΔΙΠΟΡΤΟ" ΣΤΟ ΚΕΝΤΡΟ ΤΗΣ ΑΘΗΝΑΣ...

 μια από τις παλιότερες ταβέρνες της Αθήνας... ΕΚΕΙ ο  Κώστας Βάρναλης έγραψε το  ποίημά του "Οι Μοιραίοι" που σύμφωνα με τον αστικό θρύλο, το εμπνεύστηκε καθισμένος στα τραπέζια του.. 

Το νεοκλασικό στη γωνία Σωκράτους και Θεάτρου πουλήθηκε και ο ιδιοκτήτης της εμβληματικής υπόγειας ταβέρνας έχει κληθεί να αποχωρήσει μέσα στα επόμενα 1-2 χρόνια.Το Δίπορτο, η εμβληματική υπόγεια ταβέρνα της Αθήνας με ιστορία που ξεκινάει κοντά στο 1900, δυστυχώς φαίνεται να οδεύει προς κλείσιμο.

 Σύμφωνα με πληροφορίες που μας επιβεβαίωσαν ο ιδιοκτήτης κύριος Δημήτρης Κολιολιός και ο συνεργάτης του Ανέστης, το νεοκλασικό κτίριο στη γωνία των οδών Σωκράτους και Θεάτρου, όπου στεγάζεται το θρυλικό Δίπορτο, έχει πουληθεί σε ξένους επενδυτές, εκπρόσωποι των οποίων τους ενημέρωσαν πρόσφατα δίνοντάς τους περιθώριο ένα με δύο χρόνια για να αποχωρήσουν, βάζοντας απότομα τέλος σε ένα σημείο αναφοράς της πόλης.

Από τις δύο εισόδους του, μία από τη Σωκράτους και μία από τη Θεάτρου, έχει πάρει το όνομά του το υπόγειο καπηλειό που διατηρεί ακόμα την παλιά του όψη, με τους μαρμάρινους πάγκους και τα αιωνόβια κρασοβάρελα. Ο κύριος Δημήτρης Κολιολιός, παραγιός του πρώην ιδιοκτήτη, κρατάει το Δίπορτο εδώ και δεκαετίες, σερβίροντας καθημερινά 4-5 απλά και ουσιαστικά φαγητά, ντυμένος πάντα με τη χαρακτηριστική του λευκή πουκαμίσα εργασίας.

«Σε κάθε περίπτωση, σε μια κοινωνία όπου τα πάντα αλλάζουν με ρυθμούς καταιγιστικούς, πόσο ανακουφιστικό είναι να έχεις κάποιες σταθερές και να γνωρίζεις ότι κατεβαίνοντας, για παράδειγμα, τα 15 σκαλάκια του Δίπορτου θα απολαμβάνεις την αξεπέραστη φασολάδα και τις πατάτες γιαχνί του κυρ Μήτσου» έγραφε σε άρθρο του για το αφιέρωμα του Γαστρονόμου στις αθηναϊκές ταβέρνες ο δημοσιογράφος και συγγραφέας, Γιώργος Πίττας.

«Η αξία του ταβερνείου αυτού δεν βρίσκεται στην ποικιλία του μενού, στις μαγειρικές καπατσοσύνες ή τη χύμα, χειροποίητη ρετσίνα. Είναι βαριά ιστορική και λαϊκά πολιτισμική, ακαταμάχητα νοσταλγική, μα και συνάμα διδακτική. Σε τούτο εδώ το καπηλειό ο μπαρμπά Μήτσος με τη λευκή παστρικιά στολή, ένας λειτουργός που μιλάει με τις πράξεις του, μάς ταΐζει το βίωμά του, να χορτάσει η ψυχή μας, να πάμε στην ευχή του Θεού» έγραφε στο ίδιο τεύχος η δημοσιογράφος του Γαστρονόμου Νικολέτα Μακρυωνίτου.

#Από gastronomos

https://www.facebook.com/share/p/DVRhHQsF1Gcsz48g/

 Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com

Στον Άγιο Παύλο..εκεί που γεννήθηκα και μεγάλωσα, στο κέντρο της Αθήνας!!!

του Δημήτρη Γιαννάτου (Ναπ. Γ)

Όταν ο καταστατικό Γκύ Ντεμπόρ συναντά τα παιδιά της συνοικίας…

Γεννήθηκα το 1968 και μεγάλωσα στο κέντρο της Αθήνας, στην ιστορική γειτονιά του Αγίου Παύλου, πολύ κοντά στο Σταθμό Λαρίσης και την πλατεία Βάθη.

Σε αυτή τη μικρή γωνιά, γνώρισα την κοινότητα, η οποία αποτέλεσε – ανά τους αιώνες και κάτω από διαφορετικά πολιτικά και κοινωνικά συστήματα – συστατικό στοιχείο του ελληνικού πολιτισμού. Την αποκαλούσα- και την αποκαλώ- συχνά συνοικία, το…συν του οίκου μας. Η πραγματική και πνευματική διεύρυνση της ιδιωτικής μας ζωής, που μεταμορφωνόταν σε δημόσιο βίο.

Ήταν ο δημόσιος χώρος, που αγκάλιαζε το παιχνίδι, τη δημιουργία, τις μικροχαρές και τις μικρολύπες, την ευθύνη μας ως πρόσωπα, απέναντι στη μικρή κοινότητα, «τη λαχτάρα για τον έπαινο του Δήμου και των σοφιστών, για τα δύσκολα και ανεκτίμητα εύγε», όπως μας λέει ο Χρήστος Γιανναράς.

Η συνοικία μας, συνδεόταν, παράδοξα και ομόδοξα με όλες εκείνες τις συνοικίες μιας μαγικής πολύβουης πόλης, που απλωνόταν, λίγο πιο πέρα. Η Αθήνα, παρά τις διαφορές της, έμοιαζε μια συνεκτική κοινότητα των συνοικιών και των Προσώπων και όχι η «μοντέρνα» απρόσωπη μεγάπολη, η «α-πολίτιστη» μητρόπολη, όπως κακοποιείται και διαμορφώνεται εδώ και χρόνια, τόσο από το σφυρί ενός κεφαλαιοκρατικού «εκσυγχρονιστικού» παρασιτισμού, όσο και από το αμόνι, ενός αριστερού μηδενιστικού κοσμοπολιτισμού, χωρίς πνευματικό κέντρο.

Επειδή ακόμα και τότε που οι άσχημες πολυκατοικίες της εργολαβίας του Καραμανλή και της χούντας, μας είχαν περικυκλώσει, το καντηλάκι ενός υπαρξιακού πνευματικού «κέντρου», άναβε με ισχυρή φλόγα. Η εκκλησία του Αγίου Παύλου, όριζε και την ομώνυμη Ενορία μας. Εντέλει, «Εν-ορία», δεν ήταν μόνο η πολεοδομική διαίρεση μέσα από τις τοπικές εκκλησίες. Ήταν κάτι περισσότερο και πολύ πιο συμβολικό, σχεδόν «μεταφυσικό».

«Ο χορός των αραπάδων» του Δ. Καμπούρογλου Η «πολυπολιτισμική / πολυθρησκευτική» δέηση για βροχή στην παλιά Αθήνα

Κώστας Θεριανός

Όποιος κάνει τον κόπο να διαβάσει ελάχιστα την ιστορία των Αθηνών και των Αθηναίων, θα διαπιστώσει ότι η «εθνικά και θρησκευτικά ομοιογενής» Αθήνα του παρελθόντος, που τα τελευταία χρόνια «αλλοιώθηκε» είναι ένας μύθος που δεν έχει καμία σχέση με την πραγματικότητα.
Ο «αναδρομάρης» των Αθηνών Δ. Καμπούρογλου μας παραδίδει μια μαρτυρία της πολυθρησκευτικής / πολυπολιτισμικής δέησης για βροχή στην παλιά Αθήνα.

Στην Αθήνα, την εποχή της Οθωμανικής κυριαρχίας, κατοικούσαν στην περιοχή που σήμερα είναι τα Αναφιώτικα (δεν είχαν ακόμη κτισθεί) Αιθίοπες που τους χρησιμοποιούσαν ως υπηρέτες οι πλούσιοι Οθωμανοί. Οι παλιοί Αθηναίοι τους αποκαλούσαν «Αραπάδες». Για αυτό και το όνομα της περιοχής πριν κτισθούν εκεί τα Αναφιώτικα ήταν «Μαύρες Πέτρες».

Ο Χανς Κρίστιαν Άντερσεν, ο γνωστός συγγραφέας παραμυθιών, περιγράφει τη γειτονιά των Αφρικανών κατοίκων της παλιάς Αθήνας στο Οδοιπορικό του στην Ελλάδα.

 
Στην περιοχή του Ναού του Ολυμπίου Διός οι Αφρικανοί κάτοικοι της Αθήνας, μαζί με μουσουλμάνους αλλά και με χριστιανούς έκαναν μαζί δεήσεις, ο καθένας στη θρησκεία του, προκειμένου να βρέξει στην Αθήνα σε περιόδους παρατεταμένης ξηρασίας.
Μια τέτοια πολυθρησκευτική δέηση έχει καταγράψει ο Καμπούρογλου στο απόσπασμα που ακολουθεί:

Το προσκύνημα των αραπάδων

Οι υπηρετούντες ως σκλάβοι τους Τούρκους Αραπάδες, εις το Ολύμπιον είχον το υπαίθριον προσκύνημα των, συγκεντρούντο δε δια να δεηθώσι, παρά τους τρεις απομεμονωμένους κίονας.
Η προσευχή των ήτο ένας συνεχής αλαλαγμός.

Εις δεδόμενον από τον πρεσβύτερον των σύνθημα , ευθύς όλοι ανέτεινον τας χείρας προς τον ουρανόν, έχοντες δε εστραμμένην την κεφαλήν και προσηλωμένα τα βλέμματα των προς άνω, εδέοντο με αγρίας κραυγάς επικαλούμενοι την κωφεύουσαν Αντίληψιν. Ενίοτε μάλιστα εκτυπούσαν και τα στήθη των.

Αλοίμονον! Κανείς δεν τους ήκουε!...

Μηχανή του χρόνου - Αθήνα, το Χωριό που έγινε πρωτεύουσα

ΠΗΓΗ - Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com

ΠΕΡΙΠΑΤΟΣ ΣΤΗΝ ΑΘΗΝΑ:Ακρόπολη γιατί είναι το πιο τέλειο κτίριο

ΠΗΓΗ:Lab of Datum

https://www.youtube.com/watch?v=bIEHnOP1sPc&ab_channel=LabofDatum

 Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com

ΠΕΡΙΠΑΤΟΣ ΣΤΗΝ ΑΘΗΝΑ: Εθνικός κήπος

Ο Εθνικός Κήπος της Αθήνας

Λίγα μόλις μέτρα από το μετρό του Συντάγματος και δίπλα ακριβώς από τη Βουλή των Ελλήνων βρίσκεται ο εθνικός κήπος, που μαζί με τον κήπο του Ζαπείου μεγάρου, καλύπτει 284 στρέμματα γεμάτα πράσινο, σπάνια είδη φυτών, δενδρυλίων και πτηνών.

Ο Κήπος είναι προσβάσιμος από επτά εισόδους. Από την κεντρική είσοδο στη Λεωφόρο Αμαλίας, από τη Λεωφόρο Βασιλίσσης Σοφίας, τρεις εισόδους στην οδό Ηρώδου Αττικού και από ακόμη δύο στην περιοχή του Ζαππείου πάρκου.

Πριν μετονομαστεί σε Εθνικός, το 1924, ο κήπος ονομάζονταν βασιλικός ή και κήπος της Αμαλίας στην οποία οφείλει τη σπάνια ύπαρξή του. Το ενδιαφέρον της Βασίλισσας Αμαλίας, συζύγου του βασιλιά Όθωνα, για τον Κήπο ήταν τέτοιο που λέγεται ότι περνούσε τουλάχιστον τρεις ώρες την ημέρα ασχολούμενη προσωπικά με την φροντίδα του. Επίσης φύτεψε η ίδια τις χαρακτηριστικές Ουασινγκτόνιες , ύψους 25μ. περίπου, που συναντά κανείς κατά την είσοδό του στον Κήπο, από την πύλη της λεωφόρου Βασιλίσσης Αμαλίας.

ΠΕΡΙΠΑΤΟΣ ΣΤΗΝ ΑΘΗΝΑ:Η Μηχανή του Χρόνου – «Αφιέρωμα στην Ακρόπολη» – Β΄ ΜΕΡΟΣ

Με την βοήθεια κορυφαίων επιστημόνων, η εκπομπή παρουσιάζει το θαύμα της Αθηναϊκής δημοκρατίας και του Περικλή, ο οποίος συγκρούστηκε με τους πολιτικούς του αντιπάλους, ώστε να ξεκινήσει την οικοδόμηση του Παρθενώνα, των Προπυλαίων, του Ερεχθείου και του ναού της Αθηνάς Νίκης. Η «Μηχανή του χρόνου», καταγραφεί όσους σεβάστηκαν, αλλά και ατίμασαν τα μνημεία, τόσο στην εποχή του Μεγάλου Αλεξάνδρου, όσο και στην περίοδο της ρωμαϊκής κατοχής. 

Στην εκπομπή μιλούν, ο καθηγητής του ΕΜΠ και αναστηλωτής του Παρθενώνα, Μανόλης Κορρές, ο πρόεδρος των έργων συντήρησης Χαράλαμπος Μπούρας, η διευθύντρια της υπηρεσίας Μαρία Ιωαννίδου, καθώς και ο πρόεδρος του Μουσείου της Ακρόπολης Δημήτρης Παντερμαλής.

ΠΕΡΙΠΑΤΟΣ ΣΤΗΝ ΑΘΗΝΑ:Η Μηχανή του Χρόνου - «Αφιέρωμα στην Ακρόπολη» – Α΄ ΜΕΡΟΣ 19 Ιουλίου 2017

Με την βοήθεια κορυφαίων επιστημόνων, η εκπομπή παρουσιάζει το θαύμα της Αθηναϊκής δημοκρατίας και του Περικλή, ο οποίος συγκρούστηκε με τους πολιτικούς του αντιπάλους, ώστε να ξεκινήσει την οικοδόμηση του Παρθενώνα, των Προπυλαίων, του Ερεχθείου και του ναού της Αθηνάς Νίκης. Η «Μηχανή του χρόνου», καταγραφεί όσους σεβάστηκαν, αλλά και ατίμασαν τα μνημεία, τόσο στην εποχή του Μεγάλου Αλεξάνδρου, όσο και στην περίοδο της ρωμαϊκής κατοχής. 

Στην εκπομπή μιλούν, ο καθηγητής του ΕΜΠ και αναστηλωτής του Παρθενώνα, Μανόλης Κορρές, ο πρόεδρος των έργων συντήρησης Χαράλαμπος Μπούρας, η διευθύντρια της υπηρεσίας Μαρία Ιωαννίδου, καθώς και ο πρόεδρος του Μουσείου της Ακρόπολης Δημήτρης Παντερμαλής.