Θεοφάνης Τάσης: Τεχνητή Νοημοσύνη

Ο Θεοφάνης Τάσης αναλύει το ζήτημα της τεχνητής νοημοσύνης και τις χρήσεις του τόσο στο σήμερα, όσο και μελλοντικά.

Ο Θεοφάνης Τάσης και Ιωάννου Τσιβάκου στο Οικονομικό Φόρουμ Δελφών 2024

Δαμάζοντας την τεχνητή νοημοσύνη: Μπορούμε να δημιουργήσουμε ηθικές μηχανές;

Η Σεξουαλική Διαπαιδαγώγηση στα σχολεία. Οι Στόχοι και οι Συνέπειες - Ευγενία Σαρηγιαννίδη

Η Σεξουαλική Διαπαιδαγώγηση στα σχολεία.

 Οι Στόχοι και οι Συνέπειες 

Ευγενία Σαρηγιαννίδη

Διάλεξη με αντικείμενο τα Εργαστήρια Δεξιοτήτων στην Εκπαίδευση, τμήμα των οποίων είναι και η σεξουαλικη διαπαιδαγώγηση. Τι ισχύει αναφορικά με το συγκεκριμένο ζήτημα; 

Πρόκειται άραγε για κατήχηση στις αξίες μιας νέας θρησκείας; Ποιοι οι απώτεροι στόχοι;

 Διευκρινίστηκαν ορισμένα αμφιλεγόμενα ζητήματα αναφορικά με την υπέρ και παραπληροφόρηση που επικρατεί στο δημόσιο διάλογο που έχει ανοίξει περί του θέματος. Τρόποι αντιμετώπισης που προάγουν την σύμπνοια μεταξύ διαφόρων κοινωνικών ομάδων που αντιστέκονται, όπως οι γονείς και οι εκπαιδευτικοί.

Ο Θεοφάνης Τάσης στο Hellenic Experience Center

Στα 'Ακρα - «Θεοφάνης Τάσης, Λέκτωρ Φιλοσοφίας» | 01/01/2020 | ΕΡΤ

Τι είναι η πληθωριστική ελευθερία του ανθρώπου; Μπορούμε να είμαστε αισιόδοξοι σήμερα στην εικονιστική κοινωνία μας ότι στο μέλλον δεν θα υποδουλωθούμε στα ρομπότ; Τι είναι ο υπερανθρωπισμός της Σίλικον Βάλλευ; Μπορεί ο ψηφιακός ανθρωπισμός να μας εξασφαλίσει την αυτονομία μας έναντι των αλγορίθμων αλλά και της ψηφιακής μας εικόνα εαυτού; Ο λέκτωρ Φιλοσοφίας Θεοφάνης Τάσης έρχεται ΣΤΑ ΑΚΡΑ με τη Βίκυ Φλέσσα ανήμερα Πρωτοχρονιά, την Τετάρτη 1 Ιανουρίου 2020 στις 8 το βράδυ στην ΕΡΤ2, και στοχάζεται μαζί μας για τη νέα ψηφιακή εποχή που έχει ήδη ανατείλει. Παρουσίαση, αρχισυνταξία, δημοσιογραφική επιμέλεια: Βίκυ Φλέσσα

ΧΕΚ - ΑΠΕΧΟΥΜΕ ΚΑΙ ΠΑΛΙ ΑΠΟ ΤΙΣ ΕΚΛΟΓΕΣ ΗΛ. ΤΥΠΟΥ ΤΟΥ ΥΠΑΙΘΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΚΛΟΓΗ ΑΙΡΕΤΩΝ

Συναδέλφισσες, συνάδελφοι

   Παγιώθηκε πλέον η επιλογή του ΥΠΑΙΘΑ, ασχέτως υπουργών, να διεξάγει τις εκλογές για τους αιρετούς με ηλεκτρονικό τρόπο για τρίτη φορά παρά την τεράστια αποχή των εκπαιδευτικών στις δύο πρώτες. Είναι φανερό πλέον ότι  το ΥΠΑΙΘΑ ούτε σέβεται τον θεσμό των αιρετών ούτε και τους/τις εκπαιδευτικούς που έχουν αντιδράσει με αυτόν τον ηχηρό τρόπο. Έτσι σαν να μη συνέβη τίποτα και χωρίς να έχει αλλάξει κάτι από το πλαίσιο διεξαγωγής τους η διαδικασία των ηλ. εκλογών έχει πολλά κενά ως προς την αληθινή εκπροσώπηση των ψηφισάντων. Και μόνον το γεγονός ότι ένας μπορεί να μαζέψει κωδικούς από πολλά πρόσωπα και να ψηφίσει αυτός αντί γι’ αυτούς, αυτόματα απονομιμοποιεί όλη αυτή τη διαδικασία. Αυτό και μόνον δηλαδή η νοθευμένη «ψηφοφορία» δεν αποτελεί αντιδημοκρατική εκτροπή; Στη σχετική εγκύκλιο υπάρχει αυστηρή σύσταση στις εφορευτικές επιτροπές ότι για λόγους προστασίας προσωπικών δεδομένων δεν επιτρέπεται να κοινοποιηθούν τα ονόματα των ψηφοφόρων. Άλλο ένα στοιχείο που δείχνει τελικά ότι δεν υπάρχει έλεγχος ποιός/ά ψηφίζει αφού στις δια ζώσης εκλογές οι ψηφοφόροι αυτοπρόσωπα προσέρχονται ενώπιον όλων των παρευρισκομένων στον χώρο της ψηφοφορίας.    Το χειρότερο είναι όμως ότι η τυχόν συμμετοχή μας σε αυτού του είδους τις εκλογές δικαιώνει την εμμονή και την αλαζονεία που επέδειξε το ΥΠΑΙΘΑ πριν τέσσερα χρόνια μη αποδεχόμενο το λάθος του αλλά εκφραζόμενο διθυραμβικά για την επιλογή του εκείνη και συνεχίζοντας την ίδια τακτική. Γίνεται ακόμη φανερό πλέον ότι κεντρική επιλογή του ΥΠΑΙΘΑ είναι η υποβάθμιση έως της πλήρους εξαφάνισης του θεσμού του αιρετού γι’ αυτό και η συμμετοχή σε αυτές τις διαδικασίες που γίνονται κάτω από αυτές τις συνθήκες συμβάλλει στο σχέδιο εκφυλισμού που αυτό έχει επιλέξει για τον θεσμό.                                                                                                               

   Όμως εδώ και χρόνια βήμα-βήμα μέχρι και σήμερα, βρίσκεται σε πλήρη εξέλιξη η γενικότερη προσπάθεια των κυβερνώντων για συνεχή υποβάθμιση του δημόσιου χώρου έναντι της ιδιώτευσης και του ατομικισμού. Στα πλαίσια αυτά εντάσσεται και η συνολική επίθεση στο συνδικαλιστικό κίνημα κορυφαίο δείγμα της οποίας είδαμε με την πρόκληση από τον ίδιο τον Υπουργό(!) της πρωτοφανούς απαγόρευσης από το δικαστήριο της κηρυγμένης απεργίας της 23^ης Οκτωβρίου από τη ΔΟΕ, απόφαση που βασίστηκε στο αντισυνδικαλιστικό-αντιεργατικό νομοσχέδιο Χατζηδάκη που εδώ και λίγα χρόνια έχει ψηφιστεί και ισχύει ως νόμος. Σε πλήρη εξέλιξη βρίσκεται επίσης με την κυρίαρχη εκπαιδευτική πολιτική του ΥΠΑΙΘΑ: α) ο ριζικός μετασχηματισμός του αξιακού, παραδοσιακού και ιδεολογικού προσανατολισμού του δημόσιου σχολείου στο «σύγχρονο» νεοφιλελεύθερο Σχολείο της αγοράς, β) η αμφισβήτηση του δημόσιου σχολείου ως αναφαίρετο κοινωνικό δικαίωμα των πολιτών, γ) η είσοδος του ψηφιακού κόσμου και της Τεχνικής η οποία επιβάλλει μια νέα αξιολογική κατεύθυνση στη διαμόρφωση του ανθρώπου και μεταβάλλει το πνευματικό περιεχόμενό του. Το Σχολείο που επιδιώκουν είναι το σχολείο του αποδυναμωμένου Συλλόγου Διδασκόντων, των πειθήνιων και υπάκουων εκπαιδευτικών στον έχοντα υπερεξουσίες Διευθυντή manager που όχι μόνον θα διοικεί κατά το δοκούν τη σχολική μονάδα αλλά θα φροντίζει και για την επιχορήγηση λειτουργίας της και από ιδιωτικούς φορείς. Ως πολιορκητικός κριός κάμψης κάθε αντίστασης από τον εκπαιδευτικό κόσμο χρησιμοποιείται το αγγλοσαξονικό μοντέλο της λεγόμενης αξιολόγησης που βλέπουμε κάθε μέρα τί κωμικοτραγικές καταστάσεις δημιουργούνται στα σχολεία στην προσπάθεια εφαρμογής της. Οι νεοδιόριστοι/ες εκπαιδευτικοί (η αιχμή του δόρατος) προκειμένου να μονιμοποιηθούν,  άλλοι/ες δέχονται την αξιολόγησή τους με συνοπτικές διαδικασίες και άλλοι/ες αντιστέκονται λαμβάνοντας μέρος στην  απεργία – αποχή με τους βασιλικότερους του βασιλέως Δ/ντές Εκπαίδευσης να ξεκινούν διώξεις και ΕΔΕ(!). Γίνεται φανερό ότι ο επιθεωρητισμός έρχεται και πάλι στα σχολεία μετά από 45 χρόνια… Αντί να επικρατεί ένα παιδαγωγικό κλίμα χαράς, δημοκρατίας, συλλογικότητας, το σχολείο μαραίνεται από τον ασφυκτικό κλοιό ενός αυταρχικού τεχνοκρατισμού ψηφιακής πλέον γραφειοκρατίας, διαφόρων επιτηρητών, συμβούλων, συντονιστών, μεντόρων, διευθυντών, διεκπεραιωτών κρατικών εντολών χωρίς το κοινοτικό πνεύμα που απαιτεί μία σχολική κοινότητα. Μοναδική έγνοια της κρατικής γραφειοκρατίας η εφαρμογή των οδηγιών – εντολών του ΟΟΣΑ και της Κομισιόν. Έτσι το σχολείο καταθλιπτικό και αποτυχημένο, “γκρίζο”, περιορίζει και υποβιβάζει τον εκπαιδευτικό από παιδαγωγό σε προσαρμοσμένο, πειθήνιο διεκπεραιωτή κρατικών εντολών, στην καλύτερη εκδοχή εμψυχωτή αλλά όχι Δάσκαλο.                                                                                                      

   Εμείς, στη Χριστιανική Εναλλακτική Κίνηση, πιστεύουμε ότι η Παιδεία σκοπό έχει να αναδείξει τον δίκαιο και ελεύθερο άνθρωπο,  που γίνεται ικανός να μετέχει στο σώμα των πολιτών. Γι’ αυτό προσανατολίζεται σ’ ένα σχέδιο ζωής, βασισμένο στην ολόπλευρη καλλιέργεια του ανθρώπινου προσώπου, καθώς και την ιδιαίτερη σχέση σε κλίμα αγάπης και ελευθερίας παιδαγωγού και παιδαγωγούμενου. 

    Η προσέγγισή μας αυτή αντλεί  παραδείγματα από την ορθόδοξη χριστιανική αντίληψη  για την Παιδεία, την Οικονομία και ό, τι αφορά στο ανθρώπινο πρόσωπο. Ό, τι αυτονομείται και δεν υπηρετεί τον άνθρωπο τελικά τον καταδυναστεύει και λειτουργεί εναντίον του. Έτσι, η Οικονομία που είναι η διαχείριση με αυτάρκεια και δικαιοσύνη των πλουτοπαραγωγικών αγαθών μιας χώρας για όλους τους πολίτες της, μετατρέπεται σε απρόσωπες αγορές του χρήματος, που οδηγούν σε κρίση ολόκληρους λαούς, για να ευδοκιμήσουν οι τράπεζες και το κεφαλαιοκρατικό Σύστημα. Η Παιδεία αντί να λειτουργεί ως δρόμος για σχέση, προσωπική άσκηση,  κοινός αγώνας και πάλη του ανθρώπου ενάντια σε κάθε αδικία και κακό, από όπου κι αν προέρχεται προσωπικό ή κοινωνικό, μετατρέπεται σε άχρωμο υπηρέτη του απρόσωπου συστήματος της καταναλωτικής κοινωνίας, του εύκολου πλουτισμού, της ισοπέδωσης των αξιών και της νεοταξικής παγκοσμιοποίησης.

  Tο συνδικαλιστικό κίνημα πάντα πετύχαινε νίκες με τη συμμετοχή στις γενικές συνελεύσεις καθώς και στις απεργίες που με αυτόν τον τρόπο εκφραζόταν η βούληση των εκπαιδευτικών. Επίσης με την απουσία και την αποχή όταν το ΥΠΑΙΘΑ επέβαλε νόμους που ακύρωναν είτε την παιδαγωγική είτε τη δημοκρατική συνδικαλιστική πράξη στο Σχολείο! Απαντούμε λοιπόν μαζικά στο ΥΠΑΙΘΑ ΑΠΕΧΟΝΤΑΣ ΚΑΙ ΑΥΤΗ ΤΗ ΦΟΡΑ  από την αδιαφανή διαδικασία των ηλεκτρονικών εκλογών! Το ΥΠΑΙΘΑ έχει στόχο: Να μην έχουμε Αιρετούς δημοκρατικά εκλεγμένους δια ζώσης αλλά ηλεκτρονικά ελεγχόμενους και εκλεγμένους από τον μέγα διαχειριστή του συστήματος ΖΕΥΣ και τις κατά τόπους δοτές εφορευτικές επιτροπές στις Διευθύνσεις Εκπαίδευσης! Εμείς οι εκπαιδευτικοί τί κάνουμε;

   Εφόσον βλέπουμε ότι παγιώνεται η κατάσταση με τις ηλ. εκλογές από πλευράς ΥΠΑΙΘΑ εκτιμούμε ότι πρέπει οι ομοσπονδίες ΔΟΕ και ΟΛΜΕ σε συνεργασία με όλες τις συνδικαλιστικές παρατάξεις να εκπονήσουν εναλλακτικό σχέδιο εκλογής αιρετών χωρίς συμμετοχή στις διαδικασίες του Υπουργείου με εκλογές τις οποίες να αναλάβουν οι τοπικοί σύλλογοι εκπαιδευτικών ΣΕΠΕ και ΕΛΜΕ.

Μελετόπουλος Μελετης για Όραμα Παιδείας

Με ξεκάθαρες θέσεις, με αξίες, μιλώντας με απλό τρόπο και κυρίως μεταφέροντας απλές αλήθειες που πονάνε, ο καθηγητής Μελέτης Μελετόπουλος, καλεσμένος πρόσφατα στο Ομήρειο για σχετική διάλεξη, από τον Σύλλογο Πελοποννησίων Χίου, δίνει με την ευκαιρία μια συνέντευξη στον Γιάννη Τζούμα, από αυτές που στην κυριολεξία δεν χάνονται.

 Αναλύει γιατί μας χρειάζεται ένα συνολικό όραμα, γιατί αν δεν αντιδράσουμε θα πάθουμε… αλαλία, απαντά σε κρίσιμα ερωτήματα για την κοινωνία, την πολιτική και την παιδεία, στην εκπομπή 

Tι έλεγε ο Κορνήλιος Καστοριάδης για τους εκπαιδευτικούς

Διαβάστε όσα έλεγε ο Κορνήλιος Καστοριάδης για τους εκπαιδευτικούς

Ασχέτως του πόσα γνωρίζει κανείς για τη σύγχρονη φιλοσοφία, και ασχέτως του πόσα γνωρίζει για το ίδιο το έργο του σπουδαίου διανοητή, είναι βέβαιο ότι γνωρίζει το όνομα Κορνήλιος Καστοριάδης, το όνομα ενός από τους σημαντικότερους διανοητές της Ευρώπης του 20ου αιώνα.


Πίστευε ότι η εκπαίδευση τελειώνει μόνο με τον θάνατο, καθώς έλεγε χαρακτηριστικά πως «η εκπαίδευση και η παιδεία ενός ανθρώπου ξεκινάει από την ηλικία μηδέν έως την ηλικία ωμέγα. Δηλαδή ως τη στιγμή που θα πεθάνει. Ο άνθρωπος διαμορφώνεται συνέχεια», έλεγε.

«Αν δεν υπάρχει έρωτας μέσα στην εκπαίδευση, δεν υπάρχει εκπαίδευση. Εάν κάποιος μαθαίνει κάτι στο σχολείο είναι διότι διαδοχικά τουλάχιστον έναν καθηγητή σε κάποια τάξη και στο πανεπιστήμιο ακόμη, τον ερωτεύεται. Και τον ερωτεύεται διότι βλέπει πως ο ίδιος ο καθηγητής είναι ερωτευμένος με αυτό που διδάσκει».

Μελέτης Μελετόπουλος: Η Παιδεία αφελληνίστηκε για να χαθεί η γνώση-σύνδεση & να μην υπάρχει σύγκριση

Στη συνέντευξή μας (09-10-2024) ο διδάκτωρ Οικονομικών και Κοινωνικών Επιστημών του Πανεπιστημίου Γενεύης και διδάκτωρ Φιλοσοφίας του Πανεπιστημίου Αθηνών Καθηγητής – Λυκειάρχης της Ιονίου Σχολής, αναφέρεται στον σταδιακό αφελληνισμό της Παιδείας ο οποίος εξελίσσεται τις τελευταίες δεκαετίες με αποτέλεσμα πλέον οι μαθητές της κατ´ ευφημισμό ελληνικής παιδείας να μην έχουν καμία σχέση με το πραγματικό περιεχόμενο της.

Η αποσύνδεση, απόκρυψη και στρέβλωση της Ιστορίας στοχεύει στο να μην υπάρχουν πρότυπα στους σημερινούς Έλληνες και να απολεσθεί η γνώση που διαμορφώνει χαρακτήρα και στάση ζωής. Η έλλειψη ιστορικής αντίληψης για κομβικά γεγονότα της ελληνικής ιστορίας με παγκόσμια εμβέλεια δημιουργεί κενό ακριβώς για να μην μπορεί να υπάρξει σύγκριση. Επίσης για να μην μπορούν οι Έλληνες να ανατρέξουν σε παραδείγματα στάσης και αποφάσεων σε κρίσιμες εθνικές στιγμές. 

Το αποτέλεσμα εμφανές και οι σημερινοί Έλληνες είναι στα όρια της καθολικής αποσύνδεσης από το παρελθόν τους .
ΠΗΓΗ:https://youtu.be/BeeI45Sc_F0?si=7JogQSc662y7TmYy
Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com

Ψηφιακή Επανάσταση, "δημιουργική" Παιδεία και άλλες ιστορίες για δράκους

Του Γιώργου Παπαδόπουλου Τετράδη 

Σκεφτομαι το παρακατω εξαιρετικο αρθρο του Δ Βασιλειου για την επελαση της διαστροφης στα σχολεια και την ανακρουση πρυμνας απο τη Φινλανδια που επιστρεφει στην κανονικη μαθηση.

Ψηφιακή Επανάσταση, "δημιουργική" Παιδεία και άλλες ιστορίες για δράκους 

** οπότε ΜΗΝ το διαβάσετε αν δεν αντέχετε να πέφτετε από τα σύννεφα....

Πριν πάμε στο κυρίως μέρος του post θα ήθελα μια εισαγωγή "υποδομής", ειδικά για τους φίλους που δεν είναι συχνοί να διαβάζουν τις ασυναρτησίες μου.

Εχει επικρατήσει [κακώς] η κατάληξη "-φοβικός" και όποιον εναντιώνεται σε κάτι για οποιουσδήποτε λόγους. Αν και κάποτε η κατάληξη ήταν "-μάχος" ("εικονομαχία" και όχι "εικονοφοβία"), με την έννοια της σφοδρής εναντίωσης, η Πολιτική Ορθότητα έχει επιβάλει την δικτατορία της "δίκης προθέσεων", όπου αν εναντιώνεσαι σε κάτι είναι γιατί σώνει και ντε το φοβάσαι ως κομπλεξικός και όχι γιατί μπορεί ακόμη και να αποδείξεις ότι είναι επιβλαβές, πράγμα για το οποίο έχει "αποφανθεί" η πλειονότητα, δλδ η βολεμένη ή/και δειλή μάζα (το ότι η πλειοψηφία έχει πάντα άδικο για αυτόν ακριβώς το λόγο, του βολέματος, το έχει αποδείξει ο Ιψεν από τα τέλη του 19ου αιώνα). Ετσι λοιπόν υπάρχει το "ομοφοβικός", "τεχνοφοβικός" κλπ, υπονοώντας ότι είναι αυτονόητο να υποστηρίζουμε την διαφορετικότητα, την τεχνολογία κλπ

Σε σχέση με την τεχνολογία δεν με λες "οπισθοδρομικό", καθώς σε πολλά πράγματα που απαιτείται είμαι power user - πολλά εργαλεία στη δουλειά και πολλά και στην καθημερινότητα και άρα "τεχνοφοβικό" δεν μπορείς να με πεις με κανένα τρόπο. Είμαι όμως δηλωμένα "τεχνομάχος" για 3 αλληλοσυνδεόμενους λόγους. 

Ο ένας λόγος είναι ότι το ανθρώπινο σώμα, βιολογικά και εγκεφαλικά, ΔΕΝ είναι φτιαγμένο για το επίπεδο μετάλλαξης (δλδ την καλπάζουσα "εξέλιξη") της τεχνολογίας που έχουμε οδηγηθεί ως "επίτευγμα" και άρα είναι κάτι εντελώς ΜΗ-φυσιολογική η χρήση της με κολοσσιαίες συνέπειες του τεχνολογικού τρόπου ζωής για το σώμα μας, τον εγκέφαλό μας, την υγεία μας κλπ. 

Άλλος λόγος είναι η φιλοσοφική μετάλλαξη που προκαλεί η μαζική καλπάζουσα χρήση της τεχνολογίας, διαμορφώνοντας πνευματικά ένα μεταλλαγμένο είδος ("νεο-Ανθρωπος"). 

Και τρίτος λόγος, συνέπεια και των προηγούμενων, είναι η βαριά επίπτωση της τεχνολογίας στη Βιωσιμότητα του Συστήματος, την οποία διαλύει κυριολεκτικά, με τρομερή σπατάλη πόρων, σώζοντας πολύ περισσότερους από όσους πρέπει από εμάς και δίνοντας στον καθένα πόρους που δεν υπάρχουν πλέον στο Σύστημα. Η Αειφορία/Βιωσιμότητα και Τεχνολογία ΔΕΝ μπορεί να είναι στην ίδια φράση. Απλό.

---------------------------

Μετά από αυτή την -τεράστια ομολογώ- εισαγωγή (!), θυμίζω πόσους τόνους μελάνι έχουν χυθεί για την ψηφιοποίηση της Παιδείας (αλλά και την "καλλιτεχνοποίησή" της μέσω της τεχνολογίας). Τι έχουμε ακούσει για ψηφιακές τάξεις, τι για εικονικές περιηγήσεις των μαθητών, τι, τι, τι... 

Κορωνίδα αυτής της επιχειρηματολογίας έχει υπάρξει το "Φινλανδικό θαύμα" το οποίο στηρίχθηκε σε δύο πυλώνες του σύγχρονου σχολείου: 

α) την ψηφιακή επανάσταση στα σχολεία με laptop παντού και 

β) την μη-ανταγωνιστικότητα και τον πλουραλισμό της εκπαιδευτικής "διδασκαλίας", με πρακτική κατάργηση της πραγματικής διδασκαλίας και την προώθηση ευρύτερης ενασχόλησης, δραστηριοτήτων καλλιτεχνικών και άλλων και την επαφή με τον "πραγματικό" κόσμο κυρίως μέσω τεχνικών και τεχνολογικών εφαρμογών.

Το σύνθημα "όχι τσάντες στο σπίτι" και "μόνο pc στην τάξη" στηρίχθηκε σε μια σειρά δεικτών στους διεθνείς "διαγωνισμούς" που έδειχναν ότι τα Φινλανδάκια ήταν προνομιούχα. Η Φινλανδία βρισκόταν για πολλά χρόνια πολύ υψηλά στους σχετικούς δείκτες, παρά το ότι δεν ήταν λίγοι εκείνοι που από τότε έκρουαν τον κώδωνα του κινδύνου και προέβλεπαν δυσοίωνο μέλλον. Οι ανησυχίες τους, ωστόσο, καλύπτονταν από τις εντυπωσιακές επιδόσεις των μαθητών ηλικίας μέχρι 15 ετών, οι οποίες ήταν πολύ καλύτερες από εκείνες άλλων χωρών, με τους μαθητές να απολαμβάνουν μια σειρά από ευεργετήματα ειδικά σχεδιασμένα ώστε να αναπτύξουν τις ικανότητές τους. Ξεκινώντας από τα 7 χρόνια τους τα παιδιά εντάσσονται (ακόμη, αλλά μάλλον όχι για πολύ) σε ένα πλαίσιο όπου έννοιες όπως αποστήθιση κειμένων, παπαγαλία ή ακόμη και φροντιστήρια (που έχουμε δαιμονοποιήσει συλλήβδην στην Ελλάδα), αποτελούν άγνωστες λέξεις.

Το Σχολείο ως τόπος Ελευθερίας

από Μάριος Μιχαηλίδης

Κουραστικά κοινότοπες είναι οι αναφορές ειδημόνων για το ελληνικό εκπαιδευτικό σύστημα, όπως αυτές διατυπώνονται σε κάθε λογής παρεμβάσεις και προγράμματα σπουδών σήμερα. «Καινοτομίες», «δεξιότητες», «νέοι διδακτικοί πόροι» και τα συναφή βαρύγδουπα πλημμυρίζουν τις προσεγγίσεις αυτές. Ένας καταιγισμός εντυπωσιοθηρικής ορολογίας γύρω από ζητήματα που αφορούν το σημερινό σχολείο καταδεικνύει με τον πιο σαφή τρόπο την ανυπαρξία προοπτικής της σημερινής ελληνικής εκπαίδευσης. Πολλοί από εμάς τους εκπαιδευτικούς διαβάζουμε και ακούμε τα χιλιοειπωμένα στερεότυπα περί μαθητοκεντρικού σχολείου, το οποίο οφείλει να αντικαταστήσει το δασκαλοκεντρικό, λες και η σημερινή εκπαιδευτική πραγματικότητα είναι επί της ουσίας αυτού του προσανατολισμού.

Για να μπορέσει όμως κανείς να εκτιμήσει την ελληνική εκπαιδευτική πραγματικότητα οφείλει να λάβει υπόψη του και το γενικότερο κλίμα, την περιρρέουσα ατμόσφαιρα στο κοινωνικό και πολιτικό πεδίο. Εύστοχα επισημαίνει σε άρθρο του ο Τ. Θεοδωρόπουλος, ότι «Η ελληνική κοινωνία είναι μια κοινωνία που μιλάει πολύ και έχει απόψεις περί παντός, ωστόσο διαβάζει ελάχιστα, αν όχι καθόλου. Και όσο λιγότερο διαβάζει τόσο περισσότερες απόψεις έχει»[1]. Σήμερα, που η «αντικειμενική αλήθεια» συνδέεται με τη Wikipedia και τους αλγορίθμους της Google, που η νέα γενιά γαλουχείται σε μεγάλο βαθμό από τα βίντεο του YouTube, που κάποιοι εισηγούνται αναθεωρητικές αντιλήψεις περί «σύγχρονου πατριωτισμού» και «ουδετερόθρησκου σχολείου», που η διανοητική ηγεμονία ενός υποτιθέμενα αντιρατσιστικού λόγου επιβάλλει στα μέλη της εκπαιδευτικής κοινότητας να μηρυκάζουν -κάποιες φορές σε εξοργιστικό βαθμό- μοτίβα χειραφέτησης όπως την αποδοχή της διαφορετικότητας (η οποία γίνεται αντιληπτή μόνο στα ορθοπολιτικά μέτρα) τι μπορεί κανείς να περιμένει;

Σκόπιμο, λοιπόν, είναι καταρχήν να τονίσουμε ότι το σχολείο οφείλει να μεταδίδει πρωτίστως την κληρονομημένη γνώση. Γι’ αυτό και είναι ένας φύσει συντηρητικός θεσμός που αναπτύσσει την κριτική σκέψη μέσα, κυρίως, από την παράδοση και όχι αγνοώντας την. Ο δάσκαλος γνωρίζει και μεταδίδει τη γνώση και ο μαθητής πηγαίνει στο σχολείο για να μάθει γράμματα, «για να μάθει δηλαδή συγκεκριμένα περιεχόμενα και όχι “για να μάθει να μαθαίνει”, όπως λέει ένα τρέχον ευφυολόγημα, το οποίο είναι μια πελώρια ανοησία, για τον απλούστατο λόγο ότι μόνο μαθαίνοντας συγκεκριμένα περιεχόμενα μαθαίνει κανείς τελικά να μαθαίνει»[2], όπως διαπιστώνει χαρακτηριστικά ο Στ. Ζουμπουλάκης. Σύμφωνα με τον ίδιο, «η εκπαίδευση οφείλει, επί ποινή αυτοακυρώσεώς της, να είναι συντηρητική, με την απλή και πρωταρχική σημασία της λέξης, να συντηρεί δηλαδή τον πολιτισμό που οι πρεσβύτεροι παρέλαβαν και να τον παραδίδει στους νεότερους»[3]. Η παράδοση, λοιπόν, όπως και η αυθεντία, αποτελούν τις προϋποθέσεις για να απαλλαχθούμε, επιτέλους, από τα κυρίαρχα διδακτικά και παιδαγωγικά στερεότυπα. Στα πλαίσια αυτά, απαραίτητη είναι και η μεταλαμπάδευση αξιών η οποία πραγματώνεται μέσα από συμβολικές τελετουργίες (όπως η πρωινή προσευχή, η έπαρση της σημαίας, οι σχολικές γιορτές κλπ). Ο μαθητής, έτσι, αποκτά συνείδηση της ταυτότητάς του και κατανοεί τη σχέση του με την ιστορία του, τον πολιτισμό και τον κόσμο.

Ο πραγματικός Δάσκαλος...

Με αφορμή τη νέα σχολική χρονιά. 

Συμπύκνωση της παγκόσμιας παιδαγωγικής σκέψης  σε μερικά απλά, σοφά, γνωμικά κι αποφθέγματα. 

Αφιερωμένο στους εν  ενεργεία συναδέλφους μου, μαζί με τις ευχές μου για καλή δύναμη κι επιτυχία στο έργο τους :

«Ο σκοπός της εκπαίδευσης είναι να αντικαταστήσει ένα άδειο μυαλό με ένα ανοιχτό (😏όχι "γεμάτο"...) μυαλό». 

Malcolm Forbes

«Πες μου και θα ξεχάσω. Δείξε μου και ίσως να θυμάμαι.

-Κάνε με να το βιώσω και θα το καταλάβω.»  

Κινέζικη παροιμία

Η μεγαλύτερη ένδειξη για έναν επιτυχημένο δάσκαλο είναι να μπορεί να πει: «Τα παιδιά μου τώρα δουλεύουν σαν να μην υπήρχα». 

Μαρία Μοντεσόρι

«Ο μέτριος δάσκαλος μιλάει. Ο καλός δάσκαλος εξηγεί. Ο εξαιρετικός δάσκαλος δείχνει. Ο υπέροχος δάσκαλος εμπνέει.»  

William Arthur Ward

Η αποστολή του σύγχρονου εκπαιδευτικού δεν είναι να εκχερσώνει ζούγκλες, αλλά να αρδεύει ερήμους.

C.S. Lewis

«Η εκπαίδευση δεν είναι το γέμισμα ενός κουβά, αλλά το άναμμα μιας φλόγας». 

William Butler Yeats

Ο τελικός σκοπός της εκπαίδευσης (😏πρέπει να) είναι να μετατρέψει τους καθρέφτες σε παράθυρα.

Sydney J. Harris

Ερωτήματα για το ελληνικό σχολείο «Όμηρος» Κορυτσάς

Του Γιώργου Κυριακού

Ανησυχία έχει προκληθεί στην τοπική κοινωνία Κορυτσάς για το σχολείο «Όμηρος». Πριν από ενάμιση χρόνο σε δημοσίευμά μας* είχαμε αναφερθεί σε πιέσεις που δεχόταν το εκπαιδευτικό προσωπικό για μείωση του προϋπολογισμού, όπως και για περικοπή του αριθμού μαθητών. Ενώ είχε επέλθει μια σχετική ηρεμία, οι προφορικές επαφές μας με την τοπική κοινωνία καθώς και δημοσιογραφικές πληροφορίες μας από το ελλαδικό Υπουργείο Παιδείας δείχνουν ότι ενόψει της νέας σχολικής περιόδου οι πιέσεις επαναλαμβάνονται, με το «επιχείρημα» ότι η Ελλάδα πληρώνει πολλά για το σχολείο, ενώ τα παιδιά δεν μαθαίνουν καλά τα ελληνικά, και άρα πρέπει να μειωθούν οι εγγραφές! Ρωτάμε τους υφισταμένους του Υπουργείου Εξωτερικών και του Υπουργείου Παιδείας, δηλαδή τον Γενικό Πρόξενο Κορυτσάς και το Γραφείο Συντονισμού Εκπαίδευσης:

– Ισχύει ότι ο Πρόξενος παρεμβαίνει σε παιδαγωγικά ζητήματα του σχολείου, αναφέροντας ότι οι δάσκαλοι δεν κάνουν σωστά τη δουλειά τους, κι ότι το σχολείο κοστίζει στους Έλληνες φορολογούμενους χωρίς να αποδίδει; Ισχύει ότι παρενέβη σε επιτροπή επιλογής για την εγγραφή των μαθητών προσχολικής αγωγής;

– Γνωρίζει ο Πρόξενος ότι οι Έλληνες ντόπιοι εδώ και 79 χρόνια έχουν αποκοπεί από την ελληνική εκπαίδευση ως μη αναγνωρισμένοι της Ελληνικής Μειονότητας, και μπορεί να είναι βλαχόφωνοι ή αλβανόφωνοι;

– Ισχύει ότι για πρώτη φορά εφαρμόστηκε, για την εγγραφή, σύναψη μονοετούς ιδιωτικού συμφωνητικού, με τη λογική ότι η φοίτηση μπορεί να διακοπεί την επόμενη σχολική χρονιά;

– Ισχύει το γεγονός ότι το Προξενείο ασχολείται με παιδαγωγικά ζητήματα, όπως η συμπεριφορά των παιδιών ή οι επιδόσεις τους στα μαθήματα; Εντάσσονται όλα αυτά στα καθήκοντα του Γενικού Πρόξενου;

Δείτε πως μειώνεται η παιδική ευφυία στο μισό με τη σχολική εκπαίδευση...

Δείτε πως μειώνεται η παιδική ευφυία στο μισό με τη σχολική εκπαίδευση (βίντεο)

Τα παιδιά στο νηπιαγωγείο έχουν ευφυία ως προς τον δείκτη αποκλίνουσας σκέψης σε ποσοστό που φτάνει το 98%. Με την συνεχή εκπαίδευση πάνω σε συγκεκριμένα πρότυπα ο δείκτης αυτός ευφυίας μειώνεται στο 50%.

Άθλιο εκπαιδευτικό σύστημα βασισμένο σε καταστροφική μεθοδολογία. Ο Σερ Κεν Ρόμπινσον κάνει πρόταση για τη δημιουργία ενός εκπαιδευτικού συστήματος που να γαλουχεί (αντί να υπονομεύει) τη δημιουργικότητα…

πηγή:networkedblogs.com

ΠΗΓΗ:https://enallaktikos.gr/deite-pos-meionetai-i-paidiki-eyfyia-s/?fbclid=IwZXh0bgNhZW0CMTEAAR2lvHcqmQiVvocv0EDWPw456PJ8gCxorHXGcq5yEuRmd9TunQIZ1iItHBY_aem_AFAahyt7rYBEoZCM6hvRBg
Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com

Είναι το “ψηφιακό σχολείο” ολόγραμμα του μέλλοντος;

ΡΟΥΠΑΣ ΗΡΑΚΛΗΣ

Ελπίζω να μη χαρακτηριστώ ως οπισθοδρομικός ή φοβικός με το ρόλο της τεχνολογίας στην εξέλιξη της κοινωνίας, της οικονομίας και της παιδείας, γράφοντας ότι προβληματίστηκα διαβάζοντας για την παρουσίαση του “ψηφιακού σχολείου” από τον υπουργό Παιδείας, στα μακρινά Ριζώματα Ημαθίας.

Σε λίγα χρόνια, σκέφθηκα, δεν θα χρειάζεται καν να επισκέπτεται περιοχές που ίσως δεν γνώριζε ότι υπήρχαν. Με την βοήθεια της τεχνολογίας θα μπορούν οι πολιτικοί μέσω πλατφόρμας ολογράμματος να εξασφαλίζουν την “εικονική” τους παρουσία που θα φαντάζει πραγματική, σε κάθε εκδήλωση ξεχασμένων περιοχών. Κατά τον τρόπο αυτό η απόσταση από την εικονική πραγματικότητα θα μηδενίζεται.

Κατά τον τρόπο που σήμερα γίνεται προσπάθεια μηδενισμού του εκπαιδευτικού κενού, που χρόνο με τον χρόνο διευρύνεται εις βάρος των μαθητών, καθώς εικονικός είναι ο ψηφιακός μετασχηματισμός των σχολείων που εξαγγέλλεται. Προεκλογικά πάλι. Προφανώς είμαι υπέρ κάθε βήματος προόδου. Όμως, οι εξαγγελίες από τα μακρινά Ριζώματα για το “ψηφιακό σχολείο” γίνονται χωρίς ευρύτερη προσέγγιση για την ανάδειξη των ουσιαστικών προβλημάτων της παιδείας.

Το “ψηφιακό σχολείο” δε λύνει τα προβλήματα

Προβλημάτων, η προέκταση των οποίων αγγίζει όλο το εύρος του κοινωνικού συνόλου και της οικογένειας. Εκτός αν έχει την εντύπωση ο κύριος Πιερρακάκης ότι με το “ψηφιακό σχολείο” και το “ψηφιακό φροντιστήριο” ξαφνικά θα λυθούν τα διαχρονικά και εντεινόμενα προβλήματα. Η στρεβλότητα των εξαγγελιών αρχίζει και τελειώνει από την πομπώδη – κατά την ταπεινή μου άποψη – αναφορά των “ψηφιακών φροντιστηρίων” ως «ένα βήμα προς το μέλλον».

Λυπάμαι που θα πρέπει να γίνω λίγο καυστικός, αλλά για να βρεθούμε στο μέλλον πρέπει πρώτα να υπάρχει γνώση και ενσυναίσθηση για το παρόν. Το παρόν δε για μεγάλο τμήμα της Παιδείας που αφορά τα δημοτικά, γυμνάσια και λύκεια φαντάζει δύσκολο. Από εκπαιδευτικής σκοπιάς δε, απρόβλεπτο. Ειδικά αν λάβουμε υπόψη ότι η στρεβλότητα του εκπαιδευτικού συστήματος, είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με την έννοια της “φροντιστηριακής” παιδείας στην οποία κανείς πολιτικός δεν αναφέρεται ως πρόβλημα.

Κλείσιμο σχολείων: προς μια νέα Εθνική μειοδοσία;

Εκατοντάδες Δημοτικά, Γυμνάσια και Λύκεια, ιδίως της επαρχίας, πρόκειται να βάλουν λουκέτο τα επόμενα χρόνια

 | ΜΟΤΙΟΝΤΕΑΜ/ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΙΔΗΣ

Θάκης Δαγρές - Εφημ. Συντακτών 

«…τα σύνορα προστατεύονται από τις τοπικές κοινωνίες που ζουν και προκόβουν εκεί…»

Το όραμα του Μιχάλη Χαραλαμπίδη για την ίδρυση μιας νέας πόλης στη Ροδόπη με το όνομα Ρωμανία εγκρίθηκε από το Ελληνικό κοινοβούλιο το 1997, αλλά η υλοποίησή της εγκαταλείφτηκε οριστικά από την κυβέρνηση Σημίτη, την κυβέρνηση της απώλειας των Ιμίων και της συμφωνίας της Μαδρίτης.

Σήμερα η κυβέρνηση Μητσοτάκη, με όχημα το κλείσιμο των σχολείων τους, σχεδιάζει την εγκληματική εγκατάλειψη των μικρών νησιών του Αιγαίου και των παραμεθόριων περιοχών, και την παράδοση των προμαχώνων μας χωρίς να πέσει ούτε σφαίρα!

Με πρόσχημα και άλλοθι τα μνημόνια και τις εκθέσεις Πισσαρίδη και ΟΟΣΑ, η κυβέρνηση Μητσοτάκη σχεδιάζει το κλείσιμο εκατοντάδων σχολείων σε όλη την επικράτεια. Το βασικό επιχείρημα για την αναγκαιότητα του επερχόμενου ‘εξορθολογισμού’ της δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης είναι βέβαια γνωστό εδώ και περίπου 15 χρόνια. Έχουν φροντίσει γι’ αυτό οι καλοπληρωμένες πένες δημοσιογράφων και οι μόνιμοι στα τηλεοπτικά πάνελ καθηγητές των Οικονομικών. Έτσι, λοιπόν, όλοι ξέρουμε ότι «… στην Ελλάδα υπάρχουν πάνω από 1.500 σχολεία με ‘μικρό’ αριθμό μαθητών…».

Και πώς ορίζεται το μικρό; Μα φυσικά «…από τον μέσο όρο της ΕΕ…» μας λένε. Και γιατί είναι κακό να υπάρχουν σχολεία με ‘μικρό’ αριθμό μαθητών; «…γιατί είναι αναποτελεσματικό…» μας λένε. Και είναι αναποτελεσματικό από εκπαιδευτική άποψη; «…όχι, είναι αντιοικονομικό…» μας λέει ο ΟΟΣΑ και ο Νομπελίστας Πισσαρίδης μέσα από τις εκθέσεις τους - τις θλιβερές προσπάθειες να προσδοθεί επιστημονικό κύρος στα μνημόνια, που συνιστούν μια διαρκή υπονόμευση του πυρήνα της ύπαρξής μας.

Η ΒΑΘΙΑ ΚΡΙΣΗ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΔΗΜΟΣΙΟΥ ΣΧΟΛΕΙΟΥ

ΣΥΝΕΔΡΙΟ 18-19 ΜΑΪΟΥ 2024

ΕΘΝΙΚΟ ΙΔΡΥΜΑ ΕΡΕΥΝΩΝ - ΑΘΗΝΑ

Yparxiako.Gr

Το κείμενο που ακολουθεί είναι η παρέμβαση του Γιώργου Τασιόπουλου στο διήμερο συνέδριο που θα γίνει στο ΕΙΕ για 
"Το υπαρξιακό πρόβλημα της χώρας στην τροχιά του 21ου αιώνα" στη θεματική ενότητα "Το κοινωνικό δικαίωμα στην Υγεία και την Εκπαίδευση: Από τη διάλυση στη διατεταγμένη υπηρεσία"

Η ΒΑΘΙΑ ΚΡΙΣΗ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΔΗΜΟΣΙΟΥ ΣΧΟΛΕΙΟΥ

15 Μαΐου 2024

του Γιώργου Τασιόπουλου *

ΕΜΕΙΣ ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ 

Του Γιώργου Σαραντάρη

(…)
Εμείς ίσαμε τώρα δουλοπάροικοι
Ξένων ξεμωραμένων εξουσιών
Που γέρασαν σαν δέντρα
Μελαγχολικά αγνάντια στον τάφο
Και με παράξενο με αλλόφρονα εγωισμό
Ακόμα μας κρατάν στην αγκαλιά τους
Πουλιά που κρυώνουμε
Και δεν νοιαζόμαστε να στήσουμε
Σε πιο πράσινο χώρο
Τη φωλιά μας
Εμείς πότε θα διαβάσουμε
Στην τύχη μας μια ώρα που δε σβήνει
Στα χέρια μας στα νιάτα μας
Μια φούχτα δύναμη και θάρρος
Που τηνέ χρειάζεται και χαιρετάει
Ο ζωντανός κόσμος
Η Δύση πού θα βρει καινούργιο δρόμο
Για τις ανθρώπινες ψυχές;

(Μάρτης του ΄36)

Και ο πιο ανυποψίαστος παρατηρητής των πολιτικών που εφαρμόζονται στη δημόσια εκπαίδευση θα συμφωνούσε σε τρεις βασικές κατευθύνσεις της κυρίαρχης εκπαιδευτικής πολιτικής.

Πρώτον, στο ριζικό μετασχηματισμό του αξιακού, παραδοσιακού και ιδεολογικού προσανατολισμού του δημόσιου σχολείου.

Δεύτερον, στην αμφισβήτηση του δημόσιου σχολείου ως αναφαίρετο κοινωνικό δικαίωμα των πολιτών.

Τρίτον, στην είσοδο του ψηφιακού κόσμου και της Τεχνικής η οποία επιβάλλει μια νέα αξιολογική κατεύθυνση στη διαμόρφωση του ανθρώπου και μεταβάλλει το πνευματικό περιεχόμενό του.

Παρά τις εξαγγελλόμενες «εκσυγχρονιστικές» κυβερνητικές προθέσεις η πραγματική στόχευση στο σημερινό σχολείο αναπαράγει όλα τα συμπτώματα της παρακμιακής κατάστασης της ελληνικής κοινωνίας. Αν σε επίπεδο κοινωνίας βιώνουμε την πτώση των δεικτών του εθνικού μας πολιτισμού, την επιβολή, μέσω της ορμητικής διείσδυσης, του αγγλοσαξονικού τρόπου ζωής και σε επίπεδο διανόησης την άκριτη μετακένωση της δυτικής σκέψης, τότε το σχολείο είναι το πιο χαρακτηριστικό της δείγμα.
Το σχολείο, όπως πάντα, είναι με την κοινωνία, τον πολιτισμό του τόπου, συγκοινωνούντα δοχεία, αλληλεπιδρούν και η κοινωνικοπολιτική ακμή ή παρακμή συμβαδίζει σχεδόν πάντοτε με την πολιτισμική ακμή ή παρακμή αμφοτέρων.
Και ο πιο αδαής στην πολιτική ζωή του τόπου αντιλαμβάνεται την ταύτιση του πολιτικού προσωπικού της χώρας με τις στρατηγικές επιλογές της Δύσης. Όπως τα δυτικά προτάγματα της νεοφιλελεύθερης σκέψης και κουλτούρας ακολουθούνται άκριτα, έτσι και το ελληνικό σχολείο την τελευταία εικοσαετία παρακολουθεί ασμένως και υιοθετεί, ως μνημόνια υποταγής, εισαγόμενα αναλυτικά εκπαιδευτικά προγράμματα, μοντέλα διδασκαλίας και αντίστοιχα σχολικά εγχειρίδια. Ήδη μετά τη συνθήκη του Μάαστριχτ, από το 2000, η στρατηγική της Λισαβόνας1, η διαδικασία της Μπολόνια και η διαδικασία της Κοπεγχάγης συγκροτούν ένα συμφωνημένο «χάρτη αναφοράς» και ένα νέο κοινό πλαίσιο πολιτικής.

Κι όπως στη χώρα διαπιστώνεται η κοινωνική και πολιτισμική παρακμή, η παραγωγική της αποδυνάμωση, η οικονομική της πτώχευση, η κοινωνική ανασφάλεια, στο σχολείο αποτυπώνεται ανάλογη παρακμή που η υπεύθυνη πολιτεία, η εκπαιδευτική κοινότητα, η κοινωνία παθητικά και αμήχανα παρακολουθεί να γιγαντώνεται.

Η κρίση της παιδείας είναι βασική πτυχή της γενικότερης κρίσης του σύγχρονου πολιτισμού. Είναι κρίση δομική γιατί η εστία της βρίσκεται στην αποσύνθεση του Ατόμου, του ανθρωπολογικού υποκειμένου της νεωτερικότητας. Κυρίαρχα χαρακτηριστικά στην ενδοσχολική κοινότητα η ενδοσχολική βία, η γλωσσική πτώχευση, η αδυναμία παροχής και κατάκτησης στοιχειωδών γνώσεων, η απεμπόληση της ευθύνης του σχολείου για σύνδεση των μαθητών με το ιστορικό – εθνικό τους παρελθόν, η σύνδεση με τη συλλογική μνήμη της πατρίδας τους, η καλλιέργεια των απαραίτητων αξιακών προτύπων, η δόμηση των απαραίτητων στοιχείων για τη μελλοντική συγκρότηση κοινωνικής συνοχής.
Έτσι, κατασκευάζεται μέσα από το εκπαιδευτικό μας σύστημα ο αυριανός ιδιώτης, το απομονωμένο άτομο, αμύητο στο παρελθόν των παππούδων του, αγκιστρωμένος στο παρόν, χωρίς μνήμη, αδιαφορώντας για το παρελθόν και σε αδυναμία οράματος προσωπικού και συλλογικού μέλλοντος.
Μας θυμίζει το ελληνικό σχολείο όσα δυσοίωνα περιγράφει ο Μίλαν Κούντερα, «Το πρώτο βήμα για να εξοντώσεις ένα έθνος, είναι να διαγράψεις τη μνήμη του. Να καταστρέψεις τα βιβλία του, την κουλτούρα του, την ιστορία του. Μετά να βάλεις κάποιον να γράψει νέα βιβλία, να κατασκευάσει μια νέα παιδεία, να επινοήσει μια νέα ιστορία … Δεν θα χρειαστεί πολύς καιρός για να αρχίσει αυτό το έθνος να ξεχνά ποιο είναι και ποιο ήταν. Ο υπόλοιπος κόσμος γύρω του θα το ξεχάσει ακόμα πιο γρήγορα».

ΤΟ ΔΗΜΟΣΙΟ ΣΧΟΛΕΙΟ ΣΤΑ ΜΕΤΡΑ ΤΗΣ «ΑΓΟΡΑΣ»

ΤΙ ΔΙΑΚΥΒΕΥΕΤΑΙ ΜΕ ΤΟ ΝΕΟ ΑΝΑΛΥΤΙΚΟ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ

 

ΜΕΤΑΡΡΥΘΜΙΣΗ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΟΥ ΣΥΣΤΗΜΑΤΟΣ ;

Ή ΥΠΟΓΡΑΦΗ ΕΝΟΣ ΜΝΗΜΟΝΙΟΥ ΚΑΙ ΕΝΟΣ ΕΦΑΡΜΟΣΤΙΚΟΥ ΝΟΜΟΥ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΑΙΔΕΙΑ ΤΟΥ ΤΟΠΟΥ ΜΑΣ;

 

Γ. ΤΑΣΙΟΠΟΥΛΟΣ

 

Η επιτυχία μιας εκπαιδευτικής μεταρρύθμισης σε μεγάλο βαθμό εξαρτάται από τη συναίνεση των πολιτών και κυρίως των άμεσα εξαρτώμενων από  αυτή.  Για να καταστεί όμως αυτή εφικτή πρέπει οι πολίτες να ομονοούν ως προς την φιλοσοφία της αλλαγής, τους πολιτικούς και εκπαιδευτικούς στόχους της μεταρρύθμισης. 

Στην περίπτωσή των Νέων Αναλυτικών Προγραμμάτων θα πρέπει να απαντηθούν τουλάχιστον τα παρακάτω ερωτήματα: ποια η αιτία των Ν.Α.Π., με ποιους στόχους, και ποιοι είναι οι πραγματικοί γεννήτορες που επεξεργάστηκαν και σχεδίασαν την πρόταση για την εκπόνηση των Ν.Α.Π.

Το ερώτημα  θα έπρεπε να είχε τεθεί από το 2001, όταν εισήχθη στο σχολείο το Διαθεματικό Ενιαίο Πλαίσιο Σπουδών (ΑΠΣ) και έγινε η συγγραφή των νέων σχολικών βιβλίων.  Τότε το πρώτο ερώτημα που έπρεπε να είχε απαντηθεί ήταν αν η διαθεματικότητα ήταν προϊόν προτάσεων του Π. Ι. (Ματσαγγούρα-Αλαχιώτη) ή αποδοχή εκπαιδευτικών πολιτικών από τη «συμμαχία των προθύμων»-μεταπρατών που επιβλήθηκαν και σχεδιάστηκαν στην εσπερία.  Να θυμηθούμε ότι τότε ο κ. Ματσαγγούρας, αντιπρόεδρος του Π.Ι. έγραψε το βιβλίο του για τη διαθεματικότητα και πρόλαβε την εισαγωγή της στο σχολείο πάντως όχι γιατί ο ίδιος οραματίστηκε την αναγκαιότητά της και στη συνέχεια την επέβαλε αλλά απλώς διότι γνώριζε ότι από την στιγμή που η Ε.Ε. σχεδίασε την ένταξή της στο εκπαιδευτικό σύστημα της Ε.Ε. ήταν αυτονόητο ότι η μεταπρατική τάξη των κυβερνώντων μας θα την υλοποιούσε;

 

ΠΟΙΑ Η ΣΗΜΑΣΙΑ ΤΟΥ ΑΝΑΛΥΤΙΚΟΥ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑΤΟΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ

 

Δεν υπάρχει ουδέτερο ιδεολογικά Α.Π.

 

Για να καταδείξω τη βαρύνουσα σημασία του Αν. Προγράμματος στο εκπαιδευτικό σύστημα θα επικαλεστώ τον Bernstein.  Σύμφωνα με τον B. Bernstein η επίσημη γνώση πραγματοποιείται μέσα από τρία συστήματα μηνυμάτων: 1) το αναλυτικό πρόγραμμα, 2) την παιδαγωγική διεργασία, και 3) την αξιολόγηση (Bernstein 1989:63-4). Ενώ όμως, η παιδαγωγική ορίζει αυτό που θεωρείται έγκυρη μετάδοση  γνώσης και η αξιολόγηση αυτό που θεωρείται έγκυρη πραγμάτωση αυτής της γνώσης, το αναλυτικό πρόγραμμα ορίζει αυτό που θεωρείται έγκυρη γνώση (στο ίδιο: 64).

Όμως ο ορισμός της έγκυρης γνώσης, δηλαδή τι διδάσκεται και πόσο διδάσκεται, η σημασία που αποδίδεται σε ένα γνωστικό αντικείμενο, δεν είναι ένα ουδέτερο ή ένα τεχνικό θέμα, αλλά ένα κυρίως  πολιτικό, ιδεολογικό και κοινωνικό ζήτημα, καθώς η σχολική γνώση ως έγκυρη γνώση σε συνάρτηση με τους τρόπους διδασκαλίας αξιολόγησης της μεταδιδόμενης γνώσης, απευθύνεται σε μαθητές με διαφορετική κοινωνική καταγωγή και πολιτισμικό περιβάλλον. 

Στη κριτική παιδαγωγική προστίθεται το μεγάλο ερώτημα  «προς ποιου το όφελος» λειτουργεί το Α.Π.;

ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ: ΙΔΙΩΤΙΚΟΠΟΙΗΣΗ & ΨΗΦΙΟΠΟΙΗΣΗ - Η ΠΑΙΔΕΙΑ ΚΡΙΣΙΜΗ ΔΙΑΣΤΑΣΗ ΤΗΣ ΥΠΑΡΞΗΣ ΤΗΣ ΧΩΡΑΣ

Η τέταρτη εκπομπή ενόψει του Συνεδρίου για "Το υπαρξιακό πρόβλημα της χώρας στην τροχιά του 21ου αιώνα"

Η Μεγάλη Επανεκκίνηση και η Εκπαίδευση

Η Μεγάλη Επανεκκίνηση και η Εκπαίδευση

Εκπαίδευση για ποιόν και για τί;

Από δρόμος - 6 Απριλίου, 2022

Γράφει η Μαρία Νικολακάκη*

Τα τελευταία χρόνια έχουμε κατακλυστεί από ένα πλήθος νεολογισμoύς που σκοπό έχουν περισσότερο την σύγχυση παρά τον διαφωτισμό και την ευκρίνεια. Η μεγάλη Επανεκκίνηση, (The Great Reset), η 4η Βιομηχανική Επανάσταση, Ξαναχτίζουμε από την Αρχή Καλύτερα (Build Back Better), Νέα Κανονικότητα (New Normal) είναι όροι που αλληλο-διαδέχονται ο ένας τον άλλον χωρίς να διευκρίζονται επαρκώς και χωρίς να γίνονται κατανοητοί. Κανείς θα μπορούσε με Μαρξικούς όρους να αναφέρει την δομική προσαρμογή του καπιταλισμού κάτω από το πρίσμα της καπιταλιστικής κρίσης που είναι αληθέστερος και ακριβέστερη περιγραφή της κατάστασης που βιώνουμε.

Στο μικρό αυτό άρθρο θα προσπαθήσω να περιγράψω και διευκρινίσω την καπιταλιστική αυτή κρίση, τις αρχές και παραδοχές της για να εντοπίσω την σημασία αυτών για την εκπαίδευση. Η εκπαίδευση παρότι γενικά θεωρείται ως ένας επιπλέον ιδεολογικός μηχανισμός του κράτους, και ως υπερδομή, έχει το χαρακτηριστικό να επηρεάζει άμεσα την δομή οικονομικά και ιδεολογικά. Σε αυτό το πλαίσιο τίθεται και το αιώνιο ερώτημα αν η εκπαίδευση μπορεί να αλλάξει την κοινωνία και τι είδους εκπαίδευση χρειάζεται ενώ η εφαρμοσμένη εκπαίδευση δεν είναι εκ μέρους των αστών παρά η προβολή στο μέλλον του είδους πολίτη που χρειάζεται να παραχθεί και να διασφαλιστεί περαιτέρω κεφαλαιακή συσσώρευση.
Καπιταλιστική Κρίση: 4η και φαρμακερή;

Την απαρχή του οικονομικού μοντέλου του νεοφιλελευθερισμού θα πρέπει να την αναζητήσει κανείς στην χρεοκοπία της Αμερικής μετά τον πόλεμο του Βιετνάμ και την αποσύνδεση του δολαρίου από τον χρυσό (Nixon shock). Αυτό μαζί με τις πολλαπλές εξεγέρσεις για την παύση του πολέμου (anti-war, civil rights movements), κάτι που ο Immanuel Wallerstein [1] χαρακτήρισε Παγκόσμια Επανάσταση, έκρουσε τον κώδωνα του κινδύνου για την Αστική Τάξη. Την ανησυχία αυτή επιβεβαίωσε και ο Lewis Powell στην περίφημη έκθεσή του (Lewis Powell Memo, 1971) [2] που κατά πολλούς αναλυτές είναι η κήρυξη της αντεπανάστασης εκ μέρους των αστών.