Εκατό χρόνια «Το μαγικό βουνό»!

Του Βασίλη Στοϊλόπουλου 

Εκατό χρόνια «Το μαγικό βουνό»!

Πριν από 100 χρόνια, Νοέμβριο του 1924, κυκλοφόρησε το μυθιστόρημα σταθμός στην παγκόσμια λογοτεχνία: «Το μαγικό βουνό» του Γερμανού νομπελίστα συγγραφέα Τόμας Μαν. 

Πρόκειται, πανθομολογουμένως, για ένα σπάνιο «λογοτεχνικό θαύμα» στο οποίο περιγράφονται αριστοτεχνικά οι διαχρονικές παθολογίες της νεωτερικότητας: «ένας χαλαρός κόσμος της κατάπτωσης και μια απελπισμένη δίψα για ζωή μιας κοινωνίας που περιστρέφεται με αυτολύπηση γύρω από τον εαυτό της». 

Πίσω από τους συναρπαστικούς στοχασμούς, τις συζητήσεις βάθους, τα άφθονα αποφθέγματα, τις ευθύβολες αναφορές, τις μοναδικές συνομιλίες, τους δεικτικούς υπαινιγμούς και τις μακροσκελείς διαλέξεις που παραθέτει ο Τόμας Μαν στο «βιβλίο του αιώνα», «αναδύεται το άσχημο πρόσωπο ενός τυφλωμένου, απερίσκεπτου, ηδονιστικού και κυρίως υποχονδριακού κόσμου». 

Ένα αριστούργημα που ακουμπά στο σήμερα του δυτικού κόσμου! Γιατί - μεταξύ πολλών άλλων - ο αναγνώστης διαπιστώνει στο «μαγικό βουνό» κι ένα αλληγορικό «παραμύθι» για τη νεωτερικότητα, που «ξεκίνησε στα πεδία των μαχών του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου και τώρα πλησιάζει σπασμωδικά στο φινάλε». Αυτός είναι άλλωστε και ο λόγος που «Το μαγικό βουνό» είναι συγχρόνως και «μια τραγωδία, μια κωμωδία, ένα σατυρικό έργο και μια άρνηση του κλασικού εξελικτικού μυθιστορήματος». 

Το έργο διαδραματίζεται στον διακριτικά δυσοίωνο κόσμο ενός πνευμονολογικού σανατόριου, στο Berghof του Νταβός της Ελβετίας, που συγχρόνως είναι και ένα απόκοσμο, απόμακρο και άτονο καταφύγιο για πλούσιους και εύπορους. Μιας υποτιθέμενης ελίτ που «πανηγυρίζει την ανικανότητά της να ζήσει και απολαμβάνει με λαγνεία την πτώση της».

Η Σύγκρουση των Πολιτισμών, το μεταναστευτικό και η επιστροφή της ταυτότητας - 22/10/2024

ΣΤΟΪΛΟΠΟΥΛΟΣ ΒΑΣΙΛΗΣ

Σήμερα, σχεδόν τριάντα χρόνια από την έκδοση της “Σύγκρουσης των Πολιτισμών”, είναι ηλίου φαεινότερο ότι έννοιες όπως ταυτότητα, ιδεοπροσωπία, πολιτισμική συνείδηση και θρησκευτικές αξίες έχουν επιστρέψει δυναμικά, επηρεάζοντας σαφώς και το διεθνές πολιτικό περιβάλλον. Η θέση του Χάντινγκτον ότι η αναζήτηση ταυτότητας σε καθεστώς παγκοσμιοποίησης θα έστρεφε τους ανθρώπους στον ιδιαίτερο πολιτισμό τους (πολιτισμική συσπείρωση), ο οποίος καθορίζεται κυρίως από τη θρησκεία τους, φαίνεται να δικαιώνεται, ιδιαίτερα στους μουσουλμάνους.

Ενώ όμως η αναζήτηση ταυτότητας προκάλεσε την επιστροφή στις κοινές και θρησκευτικές αξίες στον ισλαμικό, σινικό και μερικώς στον ορθόδοξο πολιτισμό, ισχυροποιώντας έτσι την εσωτερική συνοχή τους, στον δυτικό κόσμο αυτή η αναζήτηση οδήγησε στον κατακερματισμό των κοινωνιών. Εκεί οδήγησαν τα επιταχυνόμενα παρακμιακά πολιτισμικά φαινόμενα, ο ισοπεδωτικός δικαιωματισμός, η μηδενιστική κουλτούρα της άρνησης και της αφύπνισης, ο πολιτισμικός σχετικισμός και η αναζήτηση “νέων ταυτοτήτων”, που δεν σχετίζονται με παραδοσιακές ή χριστιανικές ιδέες.

Οι δυναμικές μειονότητες με πρόσβαση στις εξουσιαστικές δομές επιβάλλουν στην κοινωνική πλειονότητα συγκεκριμένες ομαδικές ταυτότητες στη βάση του φύλου, της καταγωγής ή του σεξουαλικού προσανατολισμού. Πολλοί ισχυρίζονται μάλιστα ότι όλα αυτά «ξυπνούν μνήμες ύστερων ρωμαϊκών συνθηκών», με πρόδηλη την παρακμή και την κοινωνική αποσύνθεση.

Εκείνο που επίσης θεωρείται σήμερα αδιαμφισβήτητο είναι ότι οι προβλέψεις Χάντινγκτον για τον κλιμακούμενο πολιτισμικό ανταγωνισμό της Δύσης με τον ισλαμικό και σινικό πολιτισμό, αλλά και με την ορθόδοξη Ρωσία, αποτελούν πραγματικότητα που έχει προσλάβει και πολεμικά χαρακτηριστικά. Το βλέπουμε στην Ουκρανία, στη Μέση Ανατολή, στο Σουδάν κ.α. ενώ στα Βαλκάνια η σύγκρουση μουσουλμάνων και ορθοδόξων μοιάζει να είναι προς το παρόν εν υπνώσει, αλλά μπορεί να ξεσπάσει οποιαδήποτε στιγμή.

Πολιτισμικά στρατόπεδα

Προφανώς, όπως παραδεχόταν και ο Χάντινγκτον, είναι αναμενόμενο να δημιουργούνται προσωρινές συμμαχίες κοινών συμφερόντων μεταξύ διαφορετικών πολιτισμικών στρατοπέδων, όπως για παράδειγμα μεταξύ Κίνας, Ρωσίας και Ιράν ή ευρύτερα των BRICS, η πιο στενή συνεργασία Ιαπωνίας-ΗΠΑ, λόγω αυξανόμενης απειλής από την Κίνα, ή ακόμη και καθαρά οπορτουνιστικές συνεργασίες μεταξύ ινδουιστικών και βουδιστικών πολιτισμών με τη Δύση. Πιο ρευστά είναι τα πράγματα σε Αφρική και Λατινική Αμερική, κυρίως λόγω της οικονομικής τους αδυναμίας, αλλά και του μεταναστευτικού, που αποτελεί υπαρξιακό κίνδυνο για όλη τη Δύση.

«…. και μας χάλασαν τα μοναστήρια και τις εκκλησιές μας!»

Του Βασίλη Στοϊλόπουλου 

Σαν σήμερα, στις 25 Σεπτεμβρίου του 1833, επί βαυαρικής αντιβασιλείας, ένα βασιλικό διάταγμα υπογεγραμμένο από τον ανήλικο Όθωνα διέτασσε το κλείσιμο όλων των ορθόδοξων μοναστηριών με λιγότερους από έξι μοναχούς, επέβαλλε τον υποχρεωτικό αποσχηματισμό των καλογραιών κάτω των σαράντα ετών, ζητούσε την απομάκρυνση από τις μονές όλων των δοκίμων, καθόρισε ειδικά μέτρα για τις μετακινήσεις των μοναχών, απαγόρευε τις συνηθισμένες δωρεές υπέρ της εκκλησίας και δέσμευε την μοναστηριακή κτηματική περιουσία, τα λατρευτικά ιερά σκεύη, τις εικόνες, τα άμφια, τα λειτουργικά βιβλία, τα έπιπλα και ό,τι άλλο χρήσιμο για πώληση ως «λάφυρο» βρίσκονταν στις μονές που θα σφραγίζονταν.

 Ότι πάλι θεωρούνταν «άχρηστο» ρίχνονταν στη φωτιά - «με τους μοναχούς να θρηνούν ολόγυρα»! (Τα μοναστήρια των Ρωμαιοκαθολικών έμειναν βεβαίως άθικτα, όπως και οι περιουσίες τους.) 

Με το διάταγμα αυτό το βαυαρικό χτύπημα κατά της ορθοδοξίας και της βυζαντινής πνευματικής μας παράδοσης ήταν τεράστιο αμέσως μετά την «πραξικοπηματική» ανακήρυξη του αυτοκέφαλου της ελλαδικής Εκκλησίας. Από τα 545 ανδρικά μοναστήρια και τα 18 γυναικεία που υπήρχαν στο «κουτσουρεμένο» μετεπαναστατικό κρατίδιο διατηρήθηκαν μόνο 148, ενώ στα 3 γυναικεία που διασώθηκαν συγκεντρώθηκαν με τη βία όλες οι μοναχές. Όσες ορθόδοξες μονές παρέμειναν ανοιχτές έχασαν κάθε διοικητική αυτονομία και υποχρεώθηκαν να πληρώνουν δυσβάσταχτους φόρους.  

Η πατροπαράδοτοι δεσμοί με το Πατριαρχείο Κωνσταντινουπόλεως έπρεπε να διαρραγούν και η Ελληνική Εκκλησία να υπαχθεί στην κρατική εξουσία. Αυτό που δεν τόλμησαν να κάνουν οι Τούρκοι κατακτητές για 400 χρόνια το έκαναν οι Βαυαροί «διαφωτιστές» με τη συνδρομή των καθολικών μισσιονάριων και τις «θρησκευτικές αυθαιρεσίες» των θρησκευτικά αλλοτριωμένων Ελλήνων Κοραϊστών, που ανέλαβαν τη διοίκηση του νεοσύστατου κράτους. Μέσα σε λίγες μόνο ημέρες εκτυλίχτηκαν ατιμωτικές σκηνές ντροπής, λεηλασίας και βανδαλισμού μοναστηριών που η Ελλάδα δεν είχε γνωρίσει «ούτε στις εισβολές ποικίλων κατακτητών που είχαν κατά καιρούς καταλάβεις ελληνικά εδάφη» (1). 

Ελληνορωσικές σχέσεις: Από την Επανάσταση στην Ουκρανία22/09/2024

EPA/OLIVIER MATTHYS

ΣΤΟΪΛΟΠΟΥΛΟΣ ΒΑΣΙΛΗΣ

Oι διακρατικές σχέσεις Ελλάδας-Ρωσίας διέρχονται σήμερα τη χειρότερη φάση τους από συστάσεως του ελληνικού κράτους, μηδέ εξαιρουμένου του Ψυχρού Πολέμου. Στην περίπτωση της Κύπρου, έχουμε στροφή και στις σχέσεις της Μεγαλόνησου με την Μόσχα, οι οποίες ήταν εγκάρδιες στα χρόνια του Ψυχρού Πολέμου.

Ενδεικτικό του κλίματος, η ανακοίνωση από το Κρεμλίνο ότι Ελλάδα και Κύπρος είναι μεταξύ των 47 χωρών που «εφαρμόζουν πολιτικές που προωθούν καταστροφικές νεοφιλελεύθερες ιδεολογικές στάσεις, οι οποίες αντιβαίνουν στις παραδοσιακές ρωσικές πνευματικές και ηθικές αξίες». Την ίδια στιγμή, Έλληνες ευρωβουλευτές υποστήριξαν το ψήφισμα του Ευρωκοινοβουλίου που ζητά να αρθούν όλοι οι περιορισμοί που αφορούν την Ουκρανία στην χρήση των νατοϊκών όπλων που έχει προμηθευτεί, ακόμα και των περιορισμών που αφορούν πλήγματα βαθιά στο εσωτερικό της ρωσικής επικράτειας, προκαλώντας οργισμένες αντιδράσεις στην Μόσχα. Το ψήφισμα υποστήριξαν έξι ευρωβουλευτές της ΝΔ και δύο του ΠΑΣΟΚ. Να υπενθυμίσουμε πως ο Έλληνας πρωθυπουργός έχει πει σε παλαιότερη συνέντευξη του ότι «είμαστε σε πόλεμο με την Ρωσία».

Θυμόμαστε πως η, σχεδόν προαναγγελθείσα από σοβαρούς πολιτικούς αναλυτές και διπλωμάτες, επίθεση της Ρωσίας στην Ουκρανία, προκάλεσε (και προκαλεί ακόμα, δύο έτη μετά την έναρξη της) και μια σφοδρή, ενίοτε στα όρια της ευτέλειας αντιπαράθεση, με προσβλητικούς χαρακτηρισμούς και λεκτικές ακρότητες, ιδιαίτερα στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, μεταξύ υποστηριχτών της Ουκρανίας και αυτών της Ρωσίας. Η αντιπαράθεση επεκτάθηκε και για τις ιστορικές σχέσεις μεταξύ των δύο ομόδοξων κρατών, φτάνοντας μέχρι την Ελληνική Επανάσταση του 1821 και ακόμα στα “Ορλωφικά” και τη Μεγάλη Αικατερίνη!

Η ελληνική ανεξαρτησία

Είναι γεγονός ότι μετά την εθνεγερσία του 1821 και την δημιουργία του “κουτσουρεμένου” κι ερειπωμένου ελληνικού κρατιδίου, καμιά από τις τρεις “Προστάτιδες Δυνάμεις” (Αγγλία, Γαλλία, Ρωσία) δεν αποσκοπούσε στην ύπαρξη μιας ισχυρής και ανεξάρτητης Ελλάδας. Για τον απλούστατο λόγο ότι σε αντίθετη περίπτωση θα εξέλειπε και ο λόγος της “προστασίας”, όπως θα ήταν με μια ντε φάκτο πολιτικά-οικονομικά-στρατιωτικά ανίσχυρη Ελλάδα, η οποία είχε και το επιπλέον μειονέκτημα να συνορεύει μ΄ έναν “Μεγάλο Ασθενή”, την Οθωμανική Αυτοκρατορία (βλ. “Ανατολικό Ζήτημα”).

Ενδεικτική της κατάστασης η ύπαρξη ως γνωστών των τριών κομμάτων με τα ονόματα των Μεγάλων Δυνάμεων της εποχής (Aγγλικό, Γαλλικό, Ρωσικό). Από τότε όμως δημιουργήθηκαν και οι πραγματικότητες της εξάρτησης, της ξενοδουλείας και της υποτέλειας, στοιχεία των οποίων γίνονται ακόμα και σήμερα αντιληπτά στον πολιτικό κόσμο της Ελλάδας. Για τις δύο πρώτες δεκαετίες της οθωνικής βασιλείας καμιά από τις “Προστάτιδες Δυνάμεις” δεν κατάφερε να επιβληθεί πλήρως, όσο και αν οι πρεσβείες τους ραδιουργούσαν αδιάλειπτα κι ελεύθερα στο νεοσύστατο και καταχρεωμένο (βλ. αγγλικά δάνεια) κρατίδιο, έχοντας η κάθε μια σταθερή επιδίωξη τον δικό της απόλυτο έλεγχο της οθωνικής κρατικής πολιτικής.

Πάνω απ΄ όλα το «Παγκόσμιο συμφέρον»!

Του Βασίλη Στοϊλόπουλου 

Η παγκόσμια Σύνοδος Κορυφής «Για το μέλλον» που πραγματοποιείται αυτές τις μέρες στη Νέα Υόρκη υπό την αιγίδα του ΟΗΕ για την αντιμετώπιση διαφόρων διεθνών προκλήσεων (πείνα, οικονομία, γεωπολιτικές αντιπαλότητες, κλιματική αλλαγή, κ.α.) πέρασε στα χαμηλά από τα ελληνικά ΜΜΕ, μια και που, ως γνωστόν, οι προτεραιότητές τους είναι άλλες.

Στους χθεσινούς ομιλητές επί του σχεδίου «Για το μέλλον» της ανθρωπότητας, που συνέταξαν από κοινού η Γερμανία και η πρώην αποικία της Ναμίμπια (η Γερμανία συνέταξε και το περίφημο «Σύμφωνο του ΟΗΕ για τη μετανάστευση») ήταν και ο Έλληνας πρωθυπουργός. 

Ίσως το πιο ενδιαφέρον σημείο του λόγου του νεοφιλελεύθερου κ. Κυριάκου Μητσοτάκη ήταν η αποστροφή:

 «το παγκόσμιο συμφέρον διαπερνά το μεμονωμένο συμφέρον των κρατών». 

Μια φράση που προφανώς σηκώνει πολύ συζήτηση και κυρίως προκαλεί εύλογα ερωτήματα. 

Ποιο είναι άραγε το «παγκόσμιο συμφέρον», ποιους αφορά και ποιος θα είναι ο υπερασπιστής του σ΄ ένα μεταβαλλόμενο, άκρως ανταγωνιστικό και ρευστό κόσμο σαν τον σημερινό όπου δεν αποκλείεται πλέον ακόμα κι ένας νέος μεγάλος πόλεμος; 

Ήταν και ο Καρλ Μαρξ ρατσιστής;

Ι. Μπορεί ο Μαρξ να παραμένει ακόμα για την Αριστερά – και όχι μόνο – η «εικόνα», ο «προφήτης», ο «πνευματικός πατέρας» του εργατικού κινήματος, κλπ. Όμως, με το ρατσισμό (και τον αντισημιτισμό) ο «Γεροκάρλ» είχε κάποιο «θέμα», όπως φαίνεται τουλάχιστον μέσα από επιστολές του για τον Γερμανοεβραίο Φερδινάνδο Λασσάλ, ένα από τα πιο σημαντικά ονόματα στην ιστορία του παγκόσμιου σοσιαλιστικού κινήματος και ιδρυτή της Γενικής Ένωσης Εργαζομένων της Γερμανίας (ADAV, 1863) – ιδρυτικής οργάνωσης του Σοσιαλδημοκρατικού Κόμματος (SPD). Ενός ανθρώπου που εκτός από αστός επαναστάτης υπήρξε και συνομιλητής του Βίσμαρκ για το γερμανικό ζήτημα, αλλά και πολιτικός αντίπαλος του Καρλ Μαρξ, κυρίως για την μελλοντική πορεία της σοσιαλιστικής επανάστασης.

Μέσα από αυτές τις επιστολές – και σε συνδυασμό με τη σημερινή θεώρηση των πραγμάτων για τον φυλετισμό – η μαρξική εικόνα για τον Λασσάλ δίνει την ευκαιρία στο να συμπεριληφθεί εύκολα και ο Μαρξ στη μεγάλη γκάμα των καραμπινάτων ρατσιστών – και αντισημιτών. (Για να μη αναφερθούμε στο πόσο υβριστικά και υποτιμητικά αποκαλούσε όλα τα βαλκανικά έθνη που ξεσηκώθηκαν κατά των Οθωμανών ή τα όσα περιφρονητικά έγραφε στο «Εβραϊκό Ζήτημα» (1843) για τους Εβραίους).

Μετά από μια επίσκεψη το 1862 του Λασσάλ στον Μαρξ στο Λονδίνο, έγραψε (ο Μαρξ) για τον «Εβραίο αράπη Λασσάλ»:

Χτύπησε πολιτική φλέβα το νέο κόμμα της Σάρας στη Γερμανία

ΣΤΟΪΛΟΠΟΥΛΟΣ ΒΑΣΙΛΗΣ

Με την εμφάνιση στις αρχές του χρόνου του κόμματος “Συμμαχία Σάρα Βάγκενκνεχτ – Για τη λογική και την δικαιοσύνη” (BSW) το κομματικό σύστημα της Γερμανίας άλλαξε –κατά γενική ομολογία– άρδην και εκ βαθέων. Γύρω από την “πριμαντόνα” των γερμανικών τοκ-σόου, την «ωραία κομμουνίστρια» Σάρα Βάγκενκνεχτ (Stern) εμφανίστηκε μια έντονη «αντι-σοσιαλφιλελεύθερη διαφωνία» (Zeit) που «απορρίπτει συνολικά την όλη κατεύθυνση της χώρας».


Μια κάθετη διαφωνία που για πολλούς Γερμανούς φαίνεται πως αποτελεί μια αναγκαία εναλλακτική στα παραδοσιακά κόμματα, ιδιαίτερα μετά την “αποστασία” της «μετενσάρκωσης της Ρόζας Λούξεμπουργκ», μαζί με εννέα άλλους βουλευτές από την ασθμαίνουσα εδώ και χρόνια γερμανική Αριστερά (Die Linke). Ποτέ άλλοτε στην μεταπολεμική ιστορία της Γερμανίας ένα κόμμα χωρίς καν να έχει εκπονήσει ένα ολοκληρωμένο κομματικό πρόγραμμα δεν δυνάμωσε τόσο γρήγορα όσο το BSW.


Τίποτα δεν θυμίζει σήμερα την παραδοσιακή κομματική διάταξη δυνάμεων της μερκελικής περιόδου, την ώρα μάλιστα που το ρήγμα, 35 χρόνια μετά την επανένωση των πολιτικά πιο “απρόβλεπτων” Ανατολικογερμανών (Ossis) και των πιο “ορθόφρονων” Δυτικογερμανών (Wessis) διευρύνεται όλο και περισσότερο. Σε σημείο μάλιστα κάποιοι ακραίοι ορθοπολιτικοί Wessis να μιλούν αποκαρδιωμένοι και πάλι για «αναγκαίο χωρισμό» (Correctiv), παρά τα 1,6 τρισ. ευρώ που δαπανήθηκαν για την “επανένωση”.



Το δημοσκοπικό αποτύπωμα όλων των εταιρειών τους τελευταίους μήνες είναι σχεδόν πανομοιότυπο: το νεοϊδρυθέν BSW λαβαίνει παγγερμανικά ποσοστό 9-10% (διαγρ. 1). Μάλιστα, στα ανατολικογερμανικά κρατίδια Θουριγγία, Σαξωνία, όπου την 1η Σεπτεμβρίου θα διεξαχθούν εκλογές για τα τοπικά Κοινοβούλια, το ποσοστό του BSW εκτιμάται στο 19% και 15% αντιστοίχως (πιν. 1), πολύ πιο μπροστά και από τα τρία κόμματα του σημερινού κυβερνητικού συνασπισμού. Εάν δεν αλλάξει κάτι δραματικά μέχρι το τέλος Αυγούστου περίπου οι μισοί κάτοικοι της Θουριγγίας αναμένεται να επιλέξουν δύο αντισυστημικά κόμματα, το BSW και το AfD (Εναλλακτική για τη Γερμανία), με το δεύτερο να προηγείται σε αυτά τα δύο κρατίδια με ποσοστά πάνω από το 30%, όταν μάλιστα η γερμανική “Υπηρεσία Προστασίας του Συντάγματος” το παρακολουθεί επισήμως ως ακροδεξιό.

Ο “πόλεμος των λέξεων” και η “Ακροδεξιά”. (*)

Του Βασίλη Στοϊλόπουλου 

Ένας από τους βασικούς στόχους “στρατηγικού βάθους” της ευρωπαϊκής Αριστεράς στην εξέγερση του Μάη του 1968 ήταν η ρήση του Γερμανού “εθνοεπαναστάτη” Ρούντι Ντούτσκε: 

«Πορεία (προς την κατάληψη της εξουσίας) μέσα από τους (δημοκρατικούς) θεσμούς» (Marsch durch die Institutionen).

Στα χρόνια που ακολούθησαν το σύντομο καλοκαίρι της “υπερταξικής αμφισβήτησης” του 1968, ο μακροπρόθεσμος αυτός πολιτικός στόχος αποδείχτηκε ρεαλιστικός, με αποτέλεσμα τη σταδιακή δημιουργία στην Ευρώπη μιας νέας πολιτικής πραγματικότητας “αριστερών προδιαγραφών”. Σε αρκετές χώρες της Δύσης (Γαλλία, Ιταλία, Γερμανία κ.α.) ήρθαν στην εξουσία με δημοκρατικό τρόπο όχι μόνο “αριστερά” κόμματα (Πράσινοι, Σοσιαλιστές, Κομμουνιστές κ.α.), αλλά και μια πληθώρα προσώπων που ως “Αριστεροί” ανέλαβαν σημαντικές κυβερνητικές θέσεις ακόμα και σε “δεξιές” κυβερνήσεις.

Τα τελευταία χρόνια στους κόλπους της Αριστεράς εκδηλώνεται δυναμικά και πάλι μια νέα πορεία, αν και με εντελώς διαφορετικά χαρακτηριστικά. Το πεδίο αγώνων αυτής της νέας πορείας είναι η γλώσσα, συχνά μάλιστα με χαρακτηριστικά ζηλωτικής δράσης και πιεστικής έως και επιθετικής συμπεριφοράς δυναμικών μειοψηφιών.

Ουσιαστικά, πρόκειται για τη συστηματική επιβολή και προσπάθεια καθιέρωσης δεκάδων αυθαίρετων νεολογισμών, ασαφειών, παρερμηνειών και την ad absurdum αντικατάσταση συγκεκριμένων γλωσσικών όρων, ορολογιών, φράσεων και εννοιών. Και μάλιστα συχνά με την αγαστή σύμπραξη νεοφιλελεύθερων και σοσιαλφιλελεύθερων κέντρων εξουσίας, πανεπιστημίων, αρχισυνταξιών mainstream, στρατιών ΜΚΟ, “ευαγών” ιδρυμάτων τύπου Σόρος, Bertelsmann κ.α.

  Πόλεμος των λέξεων

Συγκρίνοντας κανείς παλιά και νέα λεξικά για τις ίδιες λέξεις αντιλαμβάνεται εύκολα προς τα που οδεύει αυτός ο “πόλεμος των λέξεων” όπου τα όρια της γλωσσικής επιστήμης και του πολιτικού ακτιβισμού έχουν καταργηθεί προ πολλού. Το διαπιστώσαμε τελευταία στη χώρα μας και με τις δημόσιες αντιπαραθέσεις αναφορικά π.χ. με τις λέξεις “ομόφυλος”, “ομοφυλόφιλος”, “πρόσφυγας”, “μετανάστης” κλπ.

Πριν την Ευρωκάλπη της 9ης Ιουνίου.

Του Βασίλη Στοϊλόπουλου

Μερικές ημέρες πριν τις «Ευρωεκλογές» υπάρχει ακόμα χρόνος για να ξανασκεφτεί κάποιος μερικά πράγματα που συμβαίνουν - σε Ελλάδα και Ευρώπη - τα οποία μας αφορούν άμεσα και που δεν αναδείχτηκαν στην πραγματική τους διάσταση στην ούτως ή άλλως υποτονική προεκλογική περίοδο:

   

• Υπονόμευση της ευρωπαϊκής φιλελεύθερης παράδοσης ως επακόλουθο της «σο
βιετικού τύπου» γιγάντωσης της ευρω-γραφειοκρατίας και της ευρω-διαπλοκής μεταξύ πολιτικής, λομπιστών και οικονομίας. 

• Ατιθάσευτη ακρίβεια-αισχροκέρδια ως προμελετημένη ταξική βία ενάντια στα λαϊκά στρώματα.

• Σταδιακή άλωση της παιδείας ως μέσο διάλυσης της ελληνικής ιδεοπροσωπίας, σε συνδυασμό με το μεταναστευτικό-δημογραφικό.

Γενοκτονία των Αρμενίων – Περιμένοντας την δικαίωση -24/04/2024

ΣΤΟΪΛΟΠΟΥΛΟΣ ΒΑΣΙΛΗΣ

Τριάντα τρεις (33) χώρες του ΟΗΕ έχουν αναγνωρίσει επισήμως μέχρι σήμερα την αρμενική γενοκτονία από τους Τούρκους κατά τη διάρκεια του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου! (1) Σχετικά λίγες, για να δικαιωθεί πραγματικά το πολύπαθο ομόδοξο αρμενικό έθνος, αλλά και ένας μοναδικός άνθρωπος, ο Γερμανός Άρμιν Βέγκνερ (1886-1978) (φωτό).

Ο άνθρωπος που με καθημερινό κίνδυνο της ζωής του απαθανάτιζε για πολλούς μήνες την αρμενική γενοκτονία με εκατοντάδες φωτογραφίες και ντοκουμέντα, και που κατόπιν αφιέρωσε όλη του τη ζωή με συνέπεια στην αρμενική υπόθεση.

Στα νεανικά του χρόνια ο Γερμανός Άρμιν Βέγκνερ υπήρξε λόγω των τότε στενών γερμανοτουρκικών σχέσεων (“αδελφοσύνη των όπλων”, Waffenbruderschaft) εθελοντής υπαξιωματικός του υγειονομικού στο στρατό των Νεότουρκων και ένας από τους σημαντικότερους αυτόπτες μάρτυρες της αρμενικής γενοκτονίας στη διάρκεια του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου. Έχοντας εύκολη πρόσβαση, λόγω της ιδιότητάς του, στα στρατόπεδα συγκέντρωσης των εκτοπισμένων Αρμενίων φωτογράφισε και κατέγραψε τα απάνθρωπα γεγονότα της γενοκτονίας που σημάδεψαν για πάντα τη ζωή του.

Τα εκατοντάδες ντοκουμέντα γίνονται γνωστά στη Γερμανία πριν λήξει ο πόλεμος και αποτελούν την αιτία που το 1917 ο Βέγκνερ απολύεται από τον γερμανικό στρατό. Το 1919 και πριν ακόμα παρθούν οι μεγάλες αποφάσεις για τη μεταπολεμική Τάξη Πραγμάτων στέλνει επιστολή στον Αμερικανό Πρόεδρο Ουίλσον ζητώντας τη δικαίωση για το 1,5 εκατομμύριο θυσιασθέντων Αρμενίων με στόχο την ανακήρυξη ανεξάρτητου αρμενικού κράτους.

Μέχρι το 1924 ο Βέγκνερ παρουσιάζει τις μαρτυρίες του και τα φωτογραφικά ντοκουμέντα σε διάφορες πόλεις, Βερολίνο, Βιέννη, Μπρέσλαου. «Βουβοί μάρτυρες» που κανείς δεν θέλει όμως να γνωρίζει. Το δριμύ «κατηγορώ» του Βέγκνερ για την πρώτη γενοκτονία του 20ου αιώνα πέρασε όμως σύντομα στη λήθη. Είναι άλλωστε η εποχή που ο Κεμάλ αναγνωρίζεται ως ήρωας και πρότυπο για πολλούς στη Δύση.

Ο Βέγκνερ γνώριζε από «πρώτο χέρι» ότι στη γενοκτονία συμμετείχαν ενεργά – στον σχεδιασμό αλλά και στην εκτέλεση – και ανώτατοι Γερμανοί αξιωματικοί, οι οποίοι δεν είχαν απλώς επιρροή στις στρατιωτικές δυνάμεις των Οθωμανών, αλλά και αρχηγικές θέσεις. Όπως ο στρατηγός Όττο Λίμαν φον Σάντερς, ο επικεφαλής της γερμανικής στρατιωτικής αποστολής στην Τουρκία.
Η γερμανική συμμετοχή στο έγκλημα

Υποχωρητισμού συνέχεια .....

Του Βασίλη Στοϊλόπουλου 

Ανακοινώθηκε (από τουρκική εφημερίδα) ότι στις 23 Φεβρουαρίου, η περίφημη Μονή της Χώρας στην Κωνσταντινούπολη θα υποδεχτεί, ως τζαμί πλέον, για πρώτη φορά πιστούς μουσουλμάνους στην προσευχή της Παρασκευής.

 Η απόφαση της Τουρκίας να μετατρέψει τη Μονή από μουσείο σε τζαμί ελήφθη ήδη τον Αύγουστο του 2020 - και τώρα έφθασε η ώρα της εφαρμογής της.

Σημειωτέον ότι η Μονή της Χώρας είναι ίσως το σημαντικότερο μνημείο της εποχής της Παλαιολόγειας Αναγέννησης. Η μοναδικότητα του αριστουργηματικού εικονογραφικού της προγράμματος την καθιστούν σ΄ ένα από τα σπουδαιότερα καλλιτεχνικά δημιουργήματα της υστεροβυζαντινής τέχνης.

Δεδομένου ότι η Μονή της Χώρας είναι σχετικά μικρή σε μέγεθος και τα μοναδικά της κομψοτεχνήματα-καλλιτεχνήματα, τοιχογραφίες και μωσαϊκά, παραμένουν για πολλούς αιώνες σχεδόν άθικτα, για πολλούς είναι άξιο απορίας γιατί οι Τούρκοι την μετατρέπουν και αυτή σε τζαμί (καλύπτοντας τις θαυμαστές  τοιχογραφίες), όταν στην Κωνσταντινούπολη υπάρχουν πολλές  εκατοντάδες τζαμιά για τους πιστούς, ακόμα και η Αγία Σοφία που αποτελεί πλέον και σύμβολο κατάκτησης.

Προφανώς οι Τούρκοι, συνεπείς με τον νεοοθωμανικό αναθεωρητισμό τους, δίνουν μεγάλη σημασία στον συμβολισμό τέτοιων πράξεων. Γνωρίζουν μάλιστα πολύ καλά ότι μέσα στο κυρίαρχο πνεύμα κατευνασμού και διαχρονικής υποχωρητικότητας της ελληνικής πολιτικής και οικονομικής ελίτ μπορούν να επιβάλλουν τη θέλησή τους, ιδιαίτερα τώρα που κυριαρχεί το πνεύμα της - έξωθεν επιβεβλημένης -  «ελληνοτουρκικής επαναπροσέγγισης». Θα υπάρξει προφανώς μια «καταδικαστική» κυβερνητική ανακοίνωση ........ και «η ζωή συνεχίζεται» εν όψη και της επικείμενης επίσκεψης Μητσοτάκη στην Άγκυρα…. 

Όσο για την UNESCO, την Ευρωπαϊκή Επιτροπή και τους διάφορους διεθνείς πολιτιστικούς φορείς, καλύτερα να μη μιλά κανείς .…

« Η Κύπρος είναι ελληνική»!

Του Βασίλη Στοϊλόπουλου 

Πενήντα χρόνια συμπληρώνονται φέτος από την «προδοσία της Κύπρου», και - δυστυχώς - όλο πληθαίνουν οι Ελλαδίτες που φαίνεται ν΄ αδιαφορούν παντελώς ή και να μη γνωρίζουν κάν αν οι κάτοικοι της Κύπρου είναι Έλληνες. 

Δεν ήταν όμως πάντοτε έτσι. Αρκεί να θυμηθεί κανείς τις μαζικές διαδηλώσεις πανελλαδικά υπέρ της Ένωσης τη δεκαετία του΄50 και τους νεκρούς διαδηλωτές από αστυνομικά πυρά. 

Η πανελλήνια στήριξη του Κυπριακού Αγώνα φάνηκε όμως ξεκάθαρα και από το πλήθος των λαϊκών τραγουδιών που κυκλοφόρησαν στη δεκαετία 1955-1965 για την μαρτυρική Μεγαλόνησο, όταν πρώτα στον ηρωικό αγώνα της ΕΟΚΑ και μετά στα μακιαβελικά διπλωματικά συμβούλια παίχτηκε το μέλλον του κυπριακού Ελληνισμού με τις σχεδόν προδιαγεγραμμένες δυσάρεστες συνέπειες που όλοι γνωρίζουμε.  

Για την Κύπρο τραγούδησαν στην Ελλάδα ονόματα όπως οι :

• Στέλιος Καζαντζίδης, 

        -  «Η Κύπρος είναι ελληνική», μουσική Μπάμπης Μπακάλης, 

            στίχοι Κώστας Βίρβος, 1964

         -  «Απ΄ έξω απ΄ τις φυλακές», μουσική Στέλιος Χρυσίνης, 

             στίχοι Χρήστος Κολοκοτρώνης, 1957

Η Γερμανίδα πολιτικός Σάρα Βάγκενκνεχ για Τουρκία

Του Βασίλη Στοϊλόπουλου

Η Γερμανίδα πολιτικός Σάρα Βάγκενκνεχτ έχει εν πολλοίς δίκαιο για την διαχρονική εξωτερική πολιτική της Τουρκίας και δεν είναι η μόνη στη Γερμανία. 

Μόνο που το σύνολο των ελληνικών ελίτ της ξενικής εξάρτησης ……….. περί άλλων τυρβάζει, όπως είδαμε και σήμερα με την επίσκεψη Ερντογάν (και τις υποκλίσεις Γεραπετρίτη). Τον "δικτάτορα" και "πατέρα της τρομοκρατίας", όπως η ίδια τον χαρακτήρισε πριν λίγα χρόνια.

Κίσινγκερ: Ο κυνικός μάγος της real politik

ΣΤΟΪΛΟΠΟΥΛΟΣ ΒΑΣΙΛΗΣ

Η είδηση του θανάτου του διεθνούς κύρους και απήχησης πολιτειολόγου, συγγραφέα, καθηγητή Διεθνούς Δικαίου και αμφιλεγόμενου πολιτικού Χένρυ Κίσινγκερ (1923-2023), έδωσε την ευκαιρία, ιδιαίτερα στους χρήστες των ελληνικών μέσων κοινωνικής δικτύωσης, να “ξεσπαθώσουν” ιδιαίτερα επικριτικά ενάντια στο “δόλιο”, “εμβληματικό γεράκι” της υπερδύναμης και στην “κατάρα της Κύπρου”.


Στη βάση της καταστροφικής για την Μεγαλόνησο πολιτικής του, ο τότε υπουργός Εξωτερικών των ΗΠΑ Κίσινγκερ έχει καταχωρηθεί, σχεδόν ομόθυμα, στη συνείδηση των Ελλήνων, σαν “η προσωποποίηση του κακού”, θρονιασμένος δίπλα στον επίσης “ανθέλληνα” και απολογητή του ισορροπισμού Κλέμενς φον Μέτερνιχ, ενός από τους βασικούς αρχιτέκτονες της ευρωπαϊκής τάξης πραγμάτων, μετά τον Ναπολέοντα.

Ως προς αυτό, αρκεί να διαβάσει κανείς τον “Φάκελο Κίσινγκερ” (“The Trial of Henry Kissinger”), ένα “ειδικό βιβλίο” του Αμερικανοβρετανού δημοσιογράφου Κρίστοφερ Χίτσενς, βασισμένο κυρίως σε έγγραφα της αμερικανικής κυβέρνησης, για να έχει μια αρκετά σαφή εικόνα των “εγκλημάτων” του Κίσινγκερ διεθνώς. Το βιβλίο, που εκδόθηκε το 2001 και αποτέλεσε το βασικό υλικό για το ντοκιμαντέρ “Accused: Henry Kissinger” (2002), πραγματεύεται εγκλήματα πολέμου και σημαντικές παράνομες “μυστικές επιχειρήσεις”, για τις οποίες υπεύθυνος – ή εν μέρει υπεύθυνος – θεωρείται ο Χένρυ Κίσινγκερ, ως πρώην σύμβουλος ασφαλείας του προέδρου των ΗΠΑ Νίξον και κατόπιν υπουργός Εξωτερικών στις κυβερνήσεις Νίξον και Φορντ, στο διάστημα από το 1968 έως το 1977.

Εν είδη δικαστικού κατήγορου, ο Χίτσενς προσάπτει στον Κίσινγκερ εγκλήματα στο Βιετνάμ, στη Καμπότζη, στο Μπαγκλαντές, στη Χιλή του Αλιέντε, στην Κύπρο του Μακαρίου και στο Ανατολικό Τιμόρ. Ο μακρύς κατάλογος των αδικημάτων περιλαμβάνει, μεταξύ άλλων, εγκλήματα πολέμου, εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας, βασανιστήρια, απαγωγές, παραβιάσεις του διεθνούς δικαίου, συνωμοσία για φόνο και συστηματική εξαφάνιση ανθρώπων (Desaparecidos στη Νότια Αμερική). Προφανής στόχος του συγγραφέα ήταν να αποδειχτεί η νομική και πολιτική ευθύνη του Κίσινγκερ για μια σειρά εγκλημάτων και κατάχρηση εξουσίας.

Βέβαια, μαζί με τα παραπάνω, δεν πρέπει να ξεχνούμε ότι ο Κίσινγκερ ήταν, μεταξύ άλλων, και ο αρχιτέκτονας του ανοίγματος της εξωτερικής πολιτικής των ΗΠΑ προς την απομονωμένη για πολλά χρόνια Κίνα, ότι είχε καθοριστική συμμετοχή στην κατάπαυση πυρός κατά την διάρκεια του πολέμου του Γιομ Κιπούρ (1973) και την προσέγγιση Αράβων και Ισραηλινών που ακολούθησε, και παρότι αρχικά ήταν υπέρ της εντατικοποίησης του πολέμου στο Βιετνάμ, τελικά διαπραγματεύτηκε με τους Βορειοβιετναμέζους τη συμφωνία κατάπαυσης του πυρός και εν τέλει την “επαίσχυντη” αμερικανική υποχώρηση, γεγονός που ήταν ο λόγος που του απονεμήθηκε το Νόμπελ Ειρήνης. Γι’ αυτό, δεν είναι λίγοι όσοι υποστηρίζουν ότι πριν, αλλά και μετά τον Κίσινγκερ, κανένας άλλος ένοικος του Στέιτ Ντιπάρτμεντ δεν είχε τόσο καθοριστική επιρροή στην αμερικανική εξωτερική πολιτική, όσο ο “κυνικός” Γερμανοαμερικανός Χένρυ Άλφρεντ Κίσινγκερ.
Δύο διαμετρικά αντίθετες προσεγγίσεις

Το ΚΚΕ για το Βορειοηπειρωτικό πριν και μετά τον Β’ Παγκόσμιο

Στοϊλόπουλος Βασίλης
24/10/2023

Η υπόθεση Μπελέρη ξαναέφερε –ομολογουμένως με δυσάρεστο τρόπο– στην επικαιρότητα το Βορειοηπειρωτικό και την υποτονική στάση της ελληνικής κυβέρνησης και συνολικά του πολιτικού συστήματος απέναντι στις αλβανικές μεθοδεύσεις. Δεν είναι η πρώτη φορά που η Αθήνα τηρεί τέτοια στάση απέναντι στον δυναμικό αλβανικό εθνικισμό, γεγονός που εντάσσεται στους σχεδιασμούς των Δυτικών. Εξίσου “περίεργη” είναι όμως και η σιωπή της ελληνικής Αριστεράς για ένα “προνομιακό” γι’ αυτήν ζήτημα ανθρωπίνων δικαιωμάτων, το οποίο συνεχίζεται να υφίσταται εδώ και δεκαετίες.

Επιστρέφοντας στη λήξη του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου βλέπουμε πως το Βορειοηπειρωτικό Ζήτημα, με απόφαση των Μεγάλων Δυνάμεων βρέθηκε σε “φάση εκκρεμότητας”, παρότι η Ελλάδα συγκαταλέγονταν στους νικητές και μάλιστα στα πεδία μαχών επί της Βορείου Ηπείρου. Και στις δεκαετίες που προηγήθηκαν του πολέμου, είχε γίνει σαφές ότι «στη Βόρειο Ήπειρο ο ιμπεριαλισμός της Δύσης αποκαλύφθηκε χωρίς κανένα πρόσχημα. Ένας ολόκληρος λαός, αδιαμφισβήτητα ελληνικός από την αυγή της πρωτοϊστορίας, στερήθηκε των φυσικών του δικαιωμάτων διότι έτσι όριζαν οι γεωπολιτικές προτεραιότητες και τα γεωοικονομικά συμφέροντα των Δυτικών δυνάμεων» (Κώστας Χατζηαντωνίου, “Χιμάρα, το άπαρτο κάστρο της Βόρειας Ηπείρου).



Σημειωτέον, ότι η επιστροφή της Βορείου Ηπείρου στην Ελλάδα είχε «καθορισθεί και με την Ιταλοελληνική συμφωνία Τιτόνι-Βενιζέλου στα 1919, την οποία κατόπιν αρνήθηκε να εκτελέση η Ιταλία», η οποία εκείνη την περίοδο ήταν σαφώς εχθρική απέναντι στην Ελλάδα, όπως φάνηκε ιδιαίτερα και στο Μικρασιατικό (“Οι εθνικές μας διεκδικήσεις”, εκδ. “Δημοκρατική Ομάδα” 1-10-1944).

Με την πεποίθηση ότι η Ελλάδα θα βρίσκεται από την πλευρά των νικητών του πολέμου ήδη στις πρώτες μέρες της απελευθέρωσης τον Οκτώβριο 1944, ο πρωθυπουργός Γεώργιος Παπανδρέου ξεκαθάρισε ότι «η Βόρειος Ήπειρος αποτελεί αναπόσπαστο τμήμα της Ελλάδος και έχει προφανώς καθαγιασθεί και από τους τάφους των ηρώων μας».(“Ιστορία του Ελληνικού Έθνους”, τόμος 36, σελ. 90). Όπως αποδείχτηκε στη συνέχεια όμως η Βόρειος Ήπειρος σχεδόν ξεχάστηκε μέσα στην αντιπαράθεση του Ψυχρού Πολέμου ακόμα και από την Αθήνα.

Οι επιστολές Ζαχαριάδη

Σάρα Βάγκενκνεχτ : «Φωνή της λογικής» ή ένα ακόμη «τρολ του Πούτιν»;

Του Βασίλη Στοϊλόπουλου 

(Το παρακάτω (σημερινό) κείμενο είναι της γνωστής Γερμανίδας πολιτικού Σάρα Βάγκενκνεχτ (*) 

«Ο γερμανικός γίγαντας εξοπλισμών Rheinmetall στέλνει - εκ μέρους της Ολλανδίας και με την άδεια της γερμανικής κυβέρνησης - άλλα 14 άρματα μάχης Λεοπάρντ στην Ουκρανία. Η Δανία ξεκίνησε να εκπαιδεύει Ουκρανούς στρατιώτες σε μαχητικά αεροσκάφη F16. Η Ρωσία εγκαθιστά βάση πυρηνικών πυραύλων στη Λευκορωσία στα σύνορα του ΝΑΤΟ. 

Η γερμανική κυβέρνηση θέλει με τη σειρά της να στρατοπεδεύσει μόνιμα 4.000 στρατιώτες του Ομοσπονδιακού Στρατού στη Λιθουανία στα σύνορα με τη Ρωσία - ενάντια στις διατάξεις του Συμφώνου ΝΑΤΟ-Ρωσίας, που μέχρι στιγμής εμπόδισαν τα στρατεύματα του ΝΑΤΟ να εγκατασταθούν μόνιμα στις χώρες του πρώην Ανατολικού Μπλοκ. 

«Σήμερα κάνουμε ειρήνη», υποσχέθηκε ο τότε Γάλλος πρόεδρος Σιράκ, όταν αυτή η πράξη υπογράφηκε πανηγυρικά πριν από 25 χρόνια. «Η συμφωνία θα φέρει σταθερότητα στην Ευρώπη και πέρα» δήλωσε ο τότε Ρώσος πρόεδρος Γελτσίν. 

Και τώρα; Στην Ουάσιγκτον, στις Βρυξέλλες και στο Βερολίνο, προφανώς ετοιμάζονται για έναν πόλεμο διάρκειας με τη Ρωσία. Μια πολιτική μαζικού εξοπλισμού, αποτροπής και σύγκρουσης  υποτίθεται ότι διασφαλίζει την ασφάλειά μας – όμως συμβαίνει το αντίθετο. Η σπείρα της κλιμάκωσης ξεκίνησε πολύ πριν από τον πόλεμο στην Ουκρανία και συνεχίζει να περιστρέφεται. Ο πόλεμος του Κοσσυφοπεδίου, η επέκταση του ΝΑΤΟ προς ανατολάς, η κατάρρευση της εκλεγμένης κυβέρνησης του 2014 στην Ουκρανία και ο εμφύλιος πόλεμος που ακολούθησε - πολλά γεγονότα διηγούνται την προϊστορία του πολέμου στην Ουκρανία. 

Μέσα σε λίγα χρόνια καταστράφηκαν όλα όσα έχτισαν πολιτικοί όπως ο Βίλλυ Μπραντ και όσα έφεραν ειρήνη και ασφάλεια στην Ευρώπη επί δεκαετίες, αλλά κατέστησαν επίσης εφικτή και την γερμανική ενοποίηση. 

Κοινοβουλευτικές «κακοφωνίες» και «γραφικότητες»!

Του Βασίλη Στοϊλόπουλου 

Πόσο επίκαιρη είναι σήμερα η ρήση του Μάο Τσετούνγκ: «Ας ανθίσουν 100 λουλούδια, κι ας ανταγωνιστούν 100 θεωρητικές σχολές»; Ν΄ αφεθούν δηλαδή ελεύθερα τα διάφορα ιδεολογικά ρεύματα ν΄ «αντιμάχονται» δημοκρατικά  - (και κατ΄ επέκταση διαφορετικές κομματικές αντιλήψεις μέσα στη Βουλή, με τη μεγαλύτερη μάλιστα δυνατή κοινωνική εκπροσώπηση). 

Μάλλον όχι, αφού φαίνεται να την έχουν ξεχάσει ακόμη και οι πάλαι ποτέ ακραιφνείς «Μαοϊκοί».

Αν μελετήσει κανείς τα εκλογικά αποτελέσματα της 21ης Μαΐου εύκολα αντιλαμβάνεται ότι υπάρχει συνολικά ένα ετερογενές ποσοστό της τάξης του 25% της ελληνικής κοινωνίας που δεν εντάσσεται στο τριπλό συστημικό περιβάλλον (ΝΔ+ΣΥΡΙΖΑ+ ΠΑΣΟΚ=72%). Από αυτό, το 16% έμεινε μάλιστα εκτός Βουλής.

 Γιατί λοιπόν αυτό το ετερόκλητο και κατακερματισμένο ¼ του ελληνικού λαού δεν πρέπει να έχει ξεχωριστή - και γιατί όχι αντίθετη - «φωνή» και απαξιώνεται με πολιτικά λογύδρια : «γραφική»,  «απαξιωμένη» και «κακόφωνη»; 

Πόσο κινδυνεύει το κυρίαρχο νέο-φιλελεύθερο και παγκοσμιοποιητικό «δημοκρατικό κέντρο» από την ύπαρξη πολλών διαφορετικών και μικρών κομμάτων, έστω και σαν «αντισυστημικός εφιάλτης», σε μια ήδη απαξιωμένη Βουλή μιας «αποικιοποιούμενης πατρίδας»;  Ποιο «αίσθημα ανασφάλειας» προκαλεί ο πολυκομματισμός σε μια χώρα - με πιθανή αυτοδύναμη μονοκομματική κυβέρνηση 160-165 βουλευτών - που θεωρείται νατοϊκός «μεντεσές» από τον ίδιο τον κ. Πρέσβη μας και που εκείνος που πραγματικά αποφασίζει είναι το εξωκοινοβουλευτικό «βαθύ σύστημα»;

Η μαοϊκή ρήση μπορεί να διατυπώθηκε πριν 70 χρόνια σε μια μη δημοκρατική χώρα και με άλλες σκοπιμότητες, παραμένει όμως κατά βάση δημοκρατική. Γι  αυτό λοιπόν μπροστά στη σημερινή κάλπη ας υπάρχει - μεταξύ άλλων - και το σκεφτικό με τα «100 λουλούδια» του «Μεγάλου Τιμονιέρη». Και «καλό βόλι».

Ο νεοθωμανισμός νίκησε την κρίση – Τι δεν καταλαβαίνει η Δύση

Του Βασίλη Στοϊλόπουλου 

Πριν την διεξαγωγή του χθεσινού πρώτου γύρου των εκλογών στην Τουρκία όλα τα δυτικά mainstream (και κατ’ επέκταση πολλές δυτικές κυβερνήσεις) επιθυμούσαν διακαώς την εκθρόνιση του “υπερδύναμου” και “ανίκητου” “νέου Σουλτάνου” Ταγίπ Ερντογάν. Εκτιμώντας μάλιστα ότι τα όντως άσχημα οικονομικά στοιχεία της τελευταίας ερντογανικής διακυβέρνησης (πληθωρισμός, υποτίμηση της τουρκικής λίρας κ.α.) αποτελούν “ισχυρό χαρτί”, οι δυτικοί επένδυσαν στην “ανατροπή”, στηρίζοντας ανοιχτά ένα ετερόκλητο μέτωπο κομμάτων που μοναδικό συνεκτικό του στοιχείο ήταν “βασικά, να φύγει ο Ερντογάν”.

Μετά την χθεσινή εκλογική νίκη του Ερντογάν, που μετατρέπει τον δεύτερο εκλογικό γύρο σε δύο εβδομάδες σε τυπική διαδικασία, όλοι διαπιστώνουν ότι τελικά οι εκλογές αυτές δευτερευόντως αφορούσαν την εσωτερική πολιτική και τα οικονομικά της Τουρκίας. Πολύ περισσότερο ήταν ένας αγώνας κυρίως για την γεωπολιτική θέση της Τουρκίας, τα παγκόσμια ζητήματα, αλλά και την ισλαμική ταυτότητα. Το γεγονός ότι ο Ερντογάν οραματίζεται, ως ανεξάρτητος “Μεγάλος Παίχτης”, τον “Τουρκικό 21ο Αιώνα”, τον ισλαμικό Παντουρανισμό και μιλά για “Οθωμανούς και Σελτζούκους!”.

“Οράματα” που θα έπρεπε όμως να γνωρίζουν όλοι – και στην Αθήνα – ότι είναι πλειοψηφικά στη σημερινή Τουρκία και αυτό αποτυπώθηκε στο χθεσινό εκλογικό αποτέλεσμα. Μια πραγματικότητα που ισχύει τουλάχιστον από το 2016 και το αποτυχημένο πραξικόπημα, καθώς ο πολιτικός αγώνας στην Τουρκία γίνεται πλέον για την εθνική ταυτότητα και την θρησκευτική πίστη και όχι τόσο για τα ακριβά “κρεμμύδια και πατάτες”. Γεγονός που γνώριζε καλά ο Ερντογάν, όταν ειρωνευόμενος τους πολιτικούς του αντιπάλους που εστίαζαν τον προεκλογικό τους αγώνα στην ακρίβεια, προέτρεπε στους πιστούς ψηφοφόρους του: «Δεν θα θυσιάσετε τον ηγέτη σας για κρεμμύδια και πατάτες».

ΑΡΜΕΝΙΚΗ ΓΕΝΟΚΤΟΝΙΑ - ΑΡΜΙΝ ΒΕΓΚΝΕΡ

Στις 24 Απριλίου 1915 ξεκίνησε η Γενοκτονία των Αρμενίων όπου  1,5 εκατομμύρια άνθρωποι σφαγιάστηκαν, εκτοπίστηκαν στην έρημο της Συρίας, ταπεινώθηκαν, βασανίστηκαν, απαλλοτριώθηκαν από την Οθωμανική αυτοκρατορία.

 Η Γενοκτονία των Αρμενίων πραγματοποιήθηκε παράλληλα και με τον ίδιο τρόπο με γενοκτονίες εις βάρος και άλλων χριστιανικών πληθυσμών της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, δηλ. των Ελλήνων και των Ασσυρίων .

Παραθέτουμε με την κατατοπιστική ανάρτηση του Βασίλη Στοϊλόπουλου.

Αρμενική γενοκτονία πως την κατέγραψε Γερμανός αυτόπτης μάρτυρας ΑΡΜΙΝ ΒΕΓΚΝΕΡ (video, 30φωτο)

Βασίλης Στοϊλόπουλος

Η 108η επέτειος της γενοκτονίας των Αρμενίων και ο Γερμανός αυτόπτης μάρτυρας που την κατέγραψε.

(Φ.  1) Για μια ακόμα φορά οι ομόδοξοι και φίλοι μας Αρμένιοι ετοιμάζουν εκδηλώσεις μνήμης για την αυριανή, 108η τραγική επέτειο της αρμένικης γενοκτονίας από τους Τούρκους. Όπως εδώ, μ΄ ένα μικρό - και κάπως «φτωχικό» - περίπτερο ενημέρωσης  που έστησαν - όπως πάντα μόνοι - στην πλατεία Αριστοτέλους στη Θεσσαλονίκη. 

(Φ. 2)  Ελάχιστοι ήταν χθες βράδυ οι περαστικοί που έδειχναν  να ενδιαφέρονται για το κοσμοϊστορικό αυτό γεγονός.  Άλλωστε, στην Ελλάδα των φοβικών συνδρόμων και της απίσχνασης της ελληνικής εθνικής οντότητας, μια ουσιαστικότερη στήριξη του αρμενικού λαού για το δίκαιο του αγώνα του και την καταδίκη της Τουρκίας φαντάζει πιο απόμακρη από οποιαδήποτε άλλη φορά.  

(Φ. 3)  Αναμενόμενο, ενόψει μάλιστα και της προετοιμασίας της ξενοκίνητης συμφωνίας των «Πρεσπών του Αιγαίου», που εικάζεται πως θα στηρίξουν όλα τα «συστημικά κόμματα» της χώρας. Λησμονούν φαίνεται πως οι «αιώνες έχθρες», όπως έγραφε ο αείμνηστος Παναγιώτης Κονδύλης, «προκύπτουν απλώς από συμφέροντα μονίμως αντίθετα». 

ΠΑΤΡΙΑΡΧΗΣ ΓΡΗΓΟΡΙΟΣ Ε'

                ( Μια απάντηση...) 

       του  Βασίλης Στοϊλόπουλος 

"«Ὂλοι κλάψτε• 

ἀποθαμένος   ὁ ἀρχηγὸς τῆς Ἐκκλησιάς»

Μια απάντηση... σε διάφορους λασπολόγους και ιδεοληπτικούς αντικληρικαλιστές, που αναίσχυντα αναγορεύουν τον Πατριάρχη Άγιο Γρηγόριο Ε΄ σε στενό συνεργάτη του Σουλτάνου επειδή εξαναγκάστηκε και αφόρισε τον Αλέξανδρο Υψηλάντη είναι και το γεγονός ότι ... 

o εθνικός μας ποιητής Διονύσιος ΣΟΛΩΜΟΣ αφιερώνει επτά τετράστιχες στροφές (αρ. 132 – 138) του ΥΜΝΟΥ εις την ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ στον Πατριάρχη που απαγχονίστηκε από τους Τούρκους σαν σήμερα, στις 10 Απριλίου 1821.  

« (…)

Πνίγοντ' ὅλοι οἱ πολεμάρχοι / καὶ δὲν μνέσκει ἕνα κορμί•

χαίρου, σκιὰ τοῦ Πατριάρχη, / ποὺ σὲ πέταξαν ἐκεῖ.

Ἐκρυφόσμιγαν οἱ φίλοι / μὲ τσ' ἐχθρούς τους τὴ Λαμπρή,

καὶ τοὺς ἔτρεμαν τὰ χείλη / δίνοντάς τα εἰς τὸ φιλί.

Κειες τὲς δάφνες ποὺ ἐσκορπίστε / τώρα πλέον δὲν τὲς πατεῖ,

καὶ τὸ χέρι ὀποῦ ἐφιλῆστε / πλέον, ἅ, πλέον δὲν εὐλογεῖ.

Ὂλοι κλάψτε• ἀποθαμένος / ὁ ἀρχηγὸς τῆς Ἐκκλησιάς•

κλάψτε, κλάψτε• κρεμασμένος / ὠσὰν νὰ 'τανε φονιάς!

Έχει ὀλάνοικτο τὸ στόμα / π' ὧρες πρῶτα εἶχε γευθεῖ

τ' Ἅγιον Αἷμα, τ' Ἅγιον Σῶμα• / λὲς πὼς θὲ νὰ ξαναβγῇ

ἡ κατάρα ποὺ εἶχε ἀφήσει, / λίγο πρὶν νὰ ἀδικηθῇ,

εἰς ὁποῖον δὲν πολεμήσει / καὶ ἠμπορεῖ νὰ πολεμῇ.

Τὴν ἀκούω, βροντάει, δὲν παύει / εἰς τὸ πέλαγο, εἰς τὴ γῆ,

καὶ μουγκρίζοντας ἀνάβει / τὴν αἰώνιαν ἀστραπή.

(…)»

Άλλωστε,

και  ο ίδιος

ο ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΥΨΗΛΑΝΤΗΣ , απευθυνόμενος στους Σουλιώτες, είπε :

«Ο Πατριάρχης βιαζόμενος υπό της Πόρτας σας στέλνει αφοριστικά και εξάρχους παρακινώντας σας να ενωθήτε με την Πόρταν. Εσείς, όμως, να τα θεωρείται αυτά ως άκυρα, καθότι γίνονται με βίαν και δυναστείαν και άνευ της θελήσεως του Πατριάρχου»."

ΒΑΣΙΛΗΣ ΣΤΟΪΛΟΠΟΥΛΟΣ

________________________________

 ΠΑΤΡΙΑΡΧΗΣ ΓΡΗΓΟΡΙΟΣ Ε'

      «Πώς μας θωρείς ακίνητος;

        Πού τρέχει ο λογισμός σου,

        τα φτερωτά σου τα όνειρα;»  

του Κώστα Χατζηαντωνίου 

"ΜΠΡΟΣΤΑ ΣΕ ΜΙΑ ΚΛΕΙΣΤΗ ΠΟΡΤΑ

«Πώς μας θωρείς ακίνητος; Πού τρέχει ο λογισμός σου,/ τα φτερωτά σου τα όνειρα;»  

Όταν στις 25 Μαρτίου 1872 ο Αριστοτέλης ΒΑΛΑΩΡΙΤΗΣ άρχιζε έτσι το κατόπιν προσκλήσεως του Πανεπιστημίου Αθηνών περίφημο ποίημά του για τον « του αοιδίμου Γρηγορίου του Ε΄ Πατριάρχου Κωνσταντινουπόλεως» (έργο του Γ. Φυτάλη, δαπάναις του Γ. Αβέρωφ),

 ΖΟΥΣΑΝ ακόμη πολλοί αγωνιστές

και ΔΕΝ μπορούσαν ανόητοι λιμπερτίνοι να αμφισβητούν το μεγαλείο της θυσίας του πατριάρχη.