Ι. Μπορεί ο Μαρξ να παραμένει ακόμα για την Αριστερά – και όχι μόνο – η «εικόνα», ο «προφήτης», ο «πνευματικός πατέρας» του εργατικού κινήματος, κλπ. Όμως, με το ρατσισμό (και τον αντισημιτισμό) ο «Γεροκάρλ» είχε κάποιο «θέμα», όπως φαίνεται τουλάχιστον μέσα από επιστολές του για τον Γερμανοεβραίο Φερδινάνδο Λασσάλ, ένα από τα πιο σημαντικά ονόματα στην ιστορία του παγκόσμιου σοσιαλιστικού κινήματος και ιδρυτή της Γενικής Ένωσης Εργαζομένων της Γερμανίας (ADAV, 1863) – ιδρυτικής οργάνωσης του Σοσιαλδημοκρατικού Κόμματος (SPD). Ενός ανθρώπου που εκτός από αστός επαναστάτης υπήρξε και συνομιλητής του Βίσμαρκ για το γερμανικό ζήτημα, αλλά και πολιτικός αντίπαλος του Καρλ Μαρξ, κυρίως για την μελλοντική πορεία της σοσιαλιστικής επανάστασης.
Μέσα από αυτές τις επιστολές – και σε συνδυασμό με τη σημερινή θεώρηση των πραγμάτων για τον φυλετισμό – η μαρξική εικόνα για τον Λασσάλ δίνει την ευκαιρία στο να συμπεριληφθεί εύκολα και ο Μαρξ στη μεγάλη γκάμα των καραμπινάτων ρατσιστών – και αντισημιτών. (Για να μη αναφερθούμε στο πόσο υβριστικά και υποτιμητικά αποκαλούσε όλα τα βαλκανικά έθνη που ξεσηκώθηκαν κατά των Οθωμανών ή τα όσα περιφρονητικά έγραφε στο «Εβραϊκό Ζήτημα» (1843) για τους Εβραίους).
Μετά από μια επίσκεψη το 1862 του Λασσάλ στον Μαρξ στο Λονδίνο, έγραψε (ο Μαρξ) για τον «Εβραίο αράπη Λασσάλ»:«Είναι πλέον απολύτως σαφές για μένα ότι, όπως αποδεικνύεται από τον σχηματισμό του κεφαλιού και την ανάπτυξη των μαλλιών του, κατάγεται από νέγρους που ακολούθησαν την πορεία του Μωυσή από την Αίγυπτο. Λοιπόν, αυτή η σύνδεση μεταξύ του Ιουδαϊσμού και του Γερμανισμού με τη νεγροειδή βασική ουσία πρέπει να παράγει ένα παράξενο προϊόν. Η ενοχλητικότητα αυτού του τύπου είναι επίσης νεγροειδής.» Ίδια απαξιωτική συμπεριφορά είχε όμως και απέναντι στον γαμπρό του, τον Πάουλ Λαφάργκ, η μητέρα του οποίου ήταν μια κουβανέζα κρεολή, αποκαλώντας τον «Νεγκρίλο» και «απόγονο ενός γορίλλα».
ΙΙ. Για αυτό, όσοι εργαλειοποιούν ιδεολογικά υπαρκτά «ρατσιστικά φαινόμενα» καλό θα ήταν πριν ασχοληθούν με τον Χριστόφορο Κολόμβο, τον στρατηγό των Νοτίων Λη, την Βασίλισσα Βικτωρία, τον Σαίξπηρ, τον Ευριπίδη ή τον Τσώρτσιλ, ας ψάξουν λίγο και κάποια ιστορικά πρόσωπα από τους ιδεολογικούς χώρους στους οποίους συνήθως ανήκουν. Γιατί δεν είναι μόνο ο Μαρξ ή ο Ένγκελς που πριν ενάμιση αιώνα έβλεπαν με βάση τα δεδομένα εκείνης της εποχής κάπως διαφορετικά τα φυλετικά ζητήματα.
Όσοι κρίνουν ιστορικά πρόσωπα με το πνεύμα του σύγχρονου νεοφιλελεύθερου και απροσδιόριστα αριστερο-φιλελεύθερου «αντιρατσισμού» της woke-αποδόμησης κάνουν ένα σοβαρό ατόπημα. Έχουν την προφανή τάση να καταργούν την ιστορικότητα μιας πράξης και τους γεωπολιτικούς, πολιτισμικούς και άλλους όρους που αυτή πραγματοποιήθηκε πριν από πολλά-πολλά χρόνια. Έτσι όμως απλά λαϊκίζουν ή ψηφοθηρούν παραγράφοντας ή παραμορφώνοντας την ιστορία και την όποια αναγκαία ιστορική αίσθηση, χωρίς ουσιαστικά αποτελέσματα στον διαχρονικό αγώνα κατά του απανταχού παρόντος, αλλά και πολύχρωμου ρατσισμού.
Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.