Κείμενο δημοσιευμένο στην Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία
Διευθυντές πολυεθνικών, κυβερνήτες πλούσιων χωρών και οπαδοί του οικονομικού φιλελευθερισμού κατάλαβαν γρήγορα ότι έπρεπε να συννενοηθούν αν ήθελαν να επιβάλουν την άποψή τους για τον κόσμο. Από τον Ιούλιο του 1973, σε έναν κόσμο που τότε ήταν διπολικός, ο Ντέιβιντ Ροκφέλερ δημιουργεί την Τριμερή Επιτροπή, η οποία θα αποτελέσει το σημείο εκκίνησης του σύγχρονου ιδεολογικού πολέμου.
Λιγότερο ανοιχτή στα μέσα ενημέρωσης από το Φόρουμ του Νταβός, παραμένει πολύ δραστήρια, μέσα από ένα δίκτυο επιρροών με πολλαπλές διακλαδώσεις. Πριν από τριάντα χρόνια, τον Ιούλιο του 1973, με πρωτοβουλία του Ντέβιντ Ροκφέλερ, μιας σημαντικής προσωπικότητας του αμερικανικού καπιταλισμού, γεννήθηκε η Τριμερής Επιτροπή. Κέντρο της διεθνούς πολιτικής και οικονομικής ελίτ, αυτή η λέσχη των μεγάλων ηγετών, η οποία ήταν ιδιαίτερα κλειστή αλλά πάντοτε δραστήρια, προκάλεσε πολλές διαμάχες, κυρίως στην αρχή της δημιουργίας της. Η Επιτροπή επιδιώκει τότε να γίνει ένα ιδιωτικό όργανο διαβούλευσης και προσανατολισμού της διεθνούς πολιτικής των χωρών της Τριάδας (Ηνωμένες Πολιτείες, Ευρώπη, Ιαπωνία). Η ιδρυτική χάρτα της συνοψίζει:
«Εστιάζοντας στην ανάλυση των σημαντικών διακυβευμάτων με τα οποία είναι αντιμέτωπες η Βόρεια Αμερική, η Δυτική Ευρώπη και η Ιαπωνία, η Επιτροπή προσπαθεί να αναπτύξει πρακτικές προτάσεις για μια κοινή δράση. Τα μέλη της Επιτροπής είναι πάνω από 200 διακεκριμένοι πολίτες που προέρχονται από τις τρεις περιοχές και δραστηριοποιούνται σε διάφορους τομείς».
Προστατευόμενος χώρος
Η δημιουργία αυτού του αδιαφανούς οργανισμού, όπου συναντιούνται πίσω από κλειστές πόρτες και προστατευμένοι από κάθε δημοσιογραφικό έλεγχο διευθυντές πολυεθνικών, τραπεζίτες, πολιτικοί άντρες, ειδικοί της διεθνούς πολιτικής ή ακόμα και πανεπιστημιακοί, συμπίπτει εκείνη τη στιγμή με μία περίοδο αβεβαιότητας και αναταραχής στην παγκόσμια πολιτική. Ο έλεγχος της διεθνούς οικονομίας μοιάζει να ξεφεύγει από τις ελίτ των πλούσιων χωρών, οι δυνάμεις της αριστεράς εμφανίζονται όλο και πιο δραστήριες, ιδιαίτερα στην Ευρώπη, και η αυξανόμενη αλληλεξάρτηση των οικονομικών διακυβευμάτων απαιτεί μια στενότερη συνεργασία ανάμεσα στις μεγάλες δυνάμεις. Η Τριμερής θα επιβληθεί γρήγορα ως ένα από τα κύρια εργαλεία αυτής της διαβούλευσης, η οποία ενδιαφέρεται να προστατεύσει τα συμφέροντα των πολυεθνικών και ταυτόχρονα να «διαφωτίσει» με τις αναλύσεις της τις αποφάσεις των πολιτικών ηγετών.
