Η «Ποίηση» της Ιδεολογικής Τρομοκρατίας

Ο Διεθνισμός που προβάλλουν οι «Αριστεροί» των ανοιχτών συνόρων, δεν είναι παρά ο «κοσμοπολιτισμός» του παγκοσμιοποιημένου κεφαλαίου.

Εδώ και αρκετά χρόνια, είτε συνειδητά είτε ως χρήσιμοι ηλίθιοι, έχουν ταχθεί στην υπηρεσία του, αποτελώντας την αστυνομία του πνεύματος και της ελεύθερης σκέψης.

Ενώ η Αστυνομία φέρει ως εξάρτηση, το ρόπαλο και την ασπίδα για την τρομοκράτηση της κοινωνίας που αντιστέκεται, η εξάρτηση των «οργανικών διανοούμενων» αποτελείται από βαρύγδουπους Ακαδημαϊκούς τίτλους, πασπαλισμένη με «χρυσόσκονη προοδευτισμού» που με το πρώτο «αεράκι» λαϊκής αντίστασης, σκορπάει.

Στις μέρες μας το Αρχαιοελληνικό και Αποστολικό απόφθεγμα: καθείς εφ’ ω ετάχθη, αποκτά βαρύνουσα σημασία.

Γιώργος Σιώζος

Ξεχείλισε ο Έβρος από μισανθρωπισμό και ανθρωποφαγία.

Ένα πέρασμα του Λαγού από την περιοχή, πρώην Βουλευτή και νυν Ευρωβουλευτή της αλήστου μνήμης Χρυσής Αυγής – μιάς καρικατούρας Ναζιστικού μορφώματος που το υπάρχον πολιτικό σύστημα το πρόβαλλε, για να περνιέται το ίδιο ως δημοκρατικό – αρκούσε, για να χαρακτηριστούν συλλήβδην οι Ακρίτες του Έβρου, ως ακροδεξιοί και φασίστες.

Ο υπερευαίσθητος σε ζητήματα προσφύγων και ατομικών δικαιωμάτων γνωστός ιστότοπος του Αναρχικού χώρου, μας διαβεβαιώνει ότι υπήρξε νεκρός πρόσφυγας στο Τουρκικό έδαφος, από Ελληνικά πυρά.

Την πιθανότητα προβοκάτσιας εκ μέρους των δυνάμεων της Τουρκικής αστυνομίας, την αποκλείουν κατηγορηματικά.

Κατά την άποψή τους, μάλλον η συρροή χιλιάδων μεταναστών με παρότρυνση του Τουρκικού κράτους στα Ελληνικά σύνορα, δεν αποτελεί προβοκάτσια κατά της χώρας μας. Ίσως να την εκλαμβάνουν και ως ανθρωπιστική αποστολή.

ΑΦΙΕΡΩΜΕΝΟ ΣΤΟΝ ΠΡΩΘΥΠΟΥΡΓΟ, ΑΛ. ΤΣΙΠΡΑ, ΠΟΥ ΑΠΟΚΑΛΕΣΕ ΧΘΕΣ ΗΛΙΘΙΟ ΤΟΝ ΛΑΟ ΜΑΣ, ΕΝΩΠΙΟΝ ΞΕΝΟΥ ΗΓΕΤΗ.

Άνθη της Πέτρας 

Του Γ. Σιώζου

Καθώς κοίταζα από κοντά το Κάστρο της Αθήνας, σπηλιές και λεπτομέρειες του Βράχου, συλλογίστηκα μια στιγμή την «ιερά ημίονο» που μας έλεγαν στο σκολειό. Ναι, φυσικά, από μικροί σωρεύουμε, ποιος λίγο, ποιος πολύ, από δασκάλους «κάποτε καλούς» ή ακόμη από εφημερίδες «συχνά της κακής ώρας», μάθηση, ολοένα περισσότερη μάθηση πάνω σ’αυτά τ’απομεινάρια. Όμως ανάμεσα σ’αυτά και σε σένα, μην το ξεχνάς, κυλά μια παρούσα ζωή, ένας διάλογος. Και δεν είναι μόνο ο δικός σου λόγος από χείλια ζωντανά, είναι και ο δικός τους λόγος (σκέψου το και προσδιόρισέ το κάποτε τούτο το τελευταίο). Το θέμα είναι να ξεχωρίσεις αυτή τη ζωή από το σωρό της Μάθησης, αυτή την αμεσότητα, αυτή την παρουσία. Κοιτάζοντας τα μάρμαρα του Κάστρου, μάθε να το παραδέχεσαι ολόκληρο, και μάθε να καταργείς όσα σου δασκάλεψαν οι άλλοι - δεν είναι τόσο εύκολο. 

Γιώργος Σεφέρης, Μέρες Γ΄ 

16.4.1934-14.12.1940, Σελ. 10 

Εκδόσεις Ίκαρος

Στις δύσκολες στιγμές της Χώρας και του Ελληνισμού, πάντα ο λαός μας έβρισκε καταφύγιο στους Ποιητές του και στους λαϊκούς του μύθους.

Έτσι χαλύβδωνε την εθνική του συνείδηση, και την θέλησή του για εθνική επιβίωση, εξασφαλίζοντας την Ιστορική συνέχεια του Ελληνισμού.

Η «ιερά ημίονος» που ενώ η κατασκευή του Παρθενώνα είχε ολοκληρωθεί, αυτή συνέχιζε το ίδιο δρομολόγιο που εκτελούσε επί χρόνια.

Είναι βέβαιο πως πολλοί θα μας χλευάσουν γι’αυτήν μας την «Προγονοπληξία».

Αλλά εμείς από αυτά τα «απομεινάρια», από αυτούς τους μύθους, αντλούμε μάθηση, -αντλούμε την παρούσα ζωή - έχοντας ως έθνος ένα διαρκή διάλογο μαζί τους.

Αυτόν τον Ιστορικό διάλογο, - τη συνέχεια του Ελληνισμού-, αυτούς τους «εθνικούς μύθους», ανελλήνιστοι και Φραγκεμένοι πραματευτάδες με δόλιο τρόπο προσπαθούν ματαίως, να διαλύσουν.

Αλλά πώς είναι δυνατόν να σταματήσουν τον διάλογο του Τυρταίου και του Πίνδαρου, με τον Σολωμό και τον Κάλβο;

Τα Ομηρικά Έπη που συνομιλούν με τα Ακριτικά και το Δημοτικό Τραγούδι;

Τις μαυροφορεμένες Γυναίκες μας που προσφέρουν σιτάρι, όπως τότε προς την Δήμητρα;

Τους Σαλαμινομάχους, που την παράδοσή τους, συνέχισαν οι Μπουρλοτιέρηδες του ’21;

Πότε διεκόπη ο Διάλογος του Διγενή με την Κλεφτουριά, τους ένοπλους Βιγλάτορες του Έθνους;

Το κοντάκιον της Υπερμάχου Στρατηγού, δεν συνομιλεί με το Άξιον Εστί του Θεοδωράκη και του Ελύτη;

Ο Ρωμανός ο Μελωδός, με τον Β. Τσιτσάνη.

Εμείς οι «Έθνο» – Μπολσεβίκοι, θέλουμε Ελεύθερη Πατρίδα και Πανανθρώπινη τη Λευτεριά

Του Γ. Σιώζου

Ο επιθετικός προσδιορισμός στο Μπολσεβίκοι, αποτελεί μιά πρόκληση αλλά και μιά ανάγκη, που επιβάλλεται από την συγκυρία που διανύουμε.

Συγκυρία κατά την οποία, η πλειοψηφία των «Αριστερών» εκφράσεων σε Πανευρωπαϊκή κλίμακα αλλά ιδιαίτερα στη χώρα μας – που τελεί κάτω από την κηδεμονία και τον πλήρη έλεγχο των Βρυξελλών – το ζήτημα της Εθνικής Ανεξαρτησίας, πλήρως αποσιωπάται.

Και όχι μόνον αποσιωπάται, αλλά η προβολή αυτού του πολιτικού προτάγματος χαρακτηρίζεται ως «Σωβινισμός», η δε επιδίωξη ενός τέτοιου στόχου νοείται ως «Εθνικός απομονωτισμός», που ίσως υποκρύπτει και έναν υφέρποντα «Φασισμό».

Η σύζευξη του Αιτήματος για Εθνική Ανεξαρτησία και Κοινωνική Απελευθέρωση, αποτελούσε το κύριο πρόταγμα της Αριστεράς στη χώρα μας.

Σε όλη την Διάρκεια της Εθνικής Αντίστασης και του Εμφυλίου πολέμου, όσο και την μεταεμφυλιακή περίοδο και την περίοδο της Μεταπολίτευσης.

Θεμέλιο για την Εθνική ανεξαρτησία αποτελούσε για την Αριστερά, η αυτόνομη ανάπτυξη μιάς ισχυρής Οικονομίας με φιλολαϊκό πρόσημο.

Μιά οικονομία που είχε σαν στόχο την κάλυψη των εσωτερικών της αναγκών και την ενίσχυση των εξαγωγών, επιτυγχάνοντας μιά ικανοποιητική θέση για τη Χώρα στο Ευρωπαϊκό και Παγκόσμιο οικονομικό γίγνεσθαι.

Πρωτοστατούσε στην πάλη για την παραγωγική της ανασυγκρότηση, αντιτιθέμενη στην στρεβλή και εξαρτημένη ανάπτυξη που την επέβαλλαν, η εγχώρια ολιγαρχία και οι ξένοι πάτρωνές της.