Αποεπένδυση και παρακμή / από Σαράντος Λέκκας

Προτιμούμε υποδομές Κούβας παρά τονωτικές ενέσεις από το ιδιωτικό κεφάλαιο εφόσον κρίνουμε ότι η μείωση των ελλειμμάτων δεν μας επιτρέπει δημόσιες επενδύσεις. Αν και το τελευταίο είναι μύθος αφού δεν μπορεί να μιλούμε για δημοσιονομικά πλεονάσματα και να αφήνουμε ζωτικούς τομείς της καθημερινότητας να καταρρέουν. Είναι αδιανόητο να θεοποιούμε την επιδοματική πολιτική με κομματικά κριτήρια και να παρέχουμε κοινωνικά υποτίθεται επιδόματα θεωρώντας ότι δημιουργούμε εκλογική πελατεία και να αδιαφορούμε για το μέλλον.

.

Άποψη

του Σαράντου Λέκκα

Κατά την προσωπική μας άποψη ένα από τα μεγαλύτερα θύματα της κρίσης που βιώνει η ελληνική οικονομία την τελευταία 10ετια είναι οι υποδομές.

Η αποεπένδυση είναι τέτοιας μορφής που χωρίς καμία αμφιβολία στο άμεσο μέλλον θα βιώσουμε τραγελαφικές καταστάσεις .

 Ήδη είναι εμφανέστατη η διάβρωση ενός μεγάλου τμήματος των υποδομών σε σημείο που η περαιτέρω αδιαφορία του πολιτικού αλλά και αυτοδιοικητικού προσωπικού να παίρνει τα χαρακτηριστικά εγκλήματος κατά της ελληνικής κοινωνίας .

Πέρα από τους διεθνείς αυτοκινητόδρομους οι υπόλοιπες δημόσιες παρεμβάσεις  προς την συντήρηση των υπαρχόντων δομών είναι ανύπαρκτες.

                                        ΔΗΜΟΣΙΕΣ ΕΠΕΝΔΥΣΕΙΣ ΤΗΝ ΔΙΕΤΙΑ 2015-16

ΤΟΜΕΑΣ ΥΠΟΔΟΜΩΝ	ΕΛΛΑΔΑ	ΕΕ-28
ΠΑΙΔΕΙΑ	2,50%	10,40%
ΥΓΕΙΑ	1,40%	7,90%
ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΠΡΟΣΤΑΣΙΑ	1,30%	2,30%
ΔΗΜΟΣΙΑ ΤΑΞΗ	0%	3,10%

Όλοι είμαστε μάρτυρες της αποεπένδυσης που συντελείτε και που τα πρώτα χρόνια της κρίσης είχε ως αιτιολογική βάση την προσπάθεια τιθάσευσης των δημοσίων οικονομικών και της εξεύρεσης πόρων για την αναχρηματοδότηση του δημοσίου χρέους.

Η συνταξιοδοτική βόμβα

ΚΛΙΚ στην εικόνα για τη συνέχεια...

Μισθός εκπαιδευτικών. Παρελθόν, παρόν και προτάσεις για το μέλλον

Ο μισθός και η μισθολογική εξέλιξη των εκπαιδευτικών από το 2009 έως σήμερα, είναι ένα από το θέματα που θα παρουσιαστούν στο 12ο εκπαιδευτικό συνέδριο της ΟΛΜΕ στην Καβάλα 18/20-5.

Ο μισθός και η μισθολογική εξέλιξη των εκπαιδευτικών εντάσσεται στη μελέτη  με τίτλο:

«Εργασιακά δικαιώματα, ασφαλιστικό, συνταξιοδοτικό και μισθολογικό καθεστώς»

Συντονιστής: Γιώργος Ανδρινόπουλος

Μέλη ομάδας: Κατερίνα Ανδριτσάκη, Παύλος Αντωνόπουλος, Λίλη Δεληγιάννη, Φωτεινή Δράκου, Άγγελος Κάμπρας, Αδαμαντία Κατερίνη, Μαρία Μανιάτη, Παναγιώτης Μπούρδαλας, Πάνος Ντούλας, Σταύρος

Παπαδάκης, Στέφανος Παπαλέξης, Μαρία Πολίτου, Νίκος Σκίκος, Άκης Σωτηρόπουλος, Λίτσα Φρυδά

Γενικά

Οι εκπαιδευτικοί, όταν επέλεξαν να υπηρετήσουν το δημόσιο σχολείο, είχαν πλήρη επίγνωση των ιδιαιτεροτήτων του λειτουργήματός τους και συγκεκριμένα της πιθανότητας αφενός να διοριστούν μακριά από τον τόπο μόνιμης κατοικίας ή καταγωγής τους και να μετακινηθούν πολλές φορές ανά τη χώρα μέχρι τον μόνιμο διορισμό τους, αλλά και της βεβαιότητας αφετέρου ότι τα εισοδήματά τους δεν θα τους επέτρεπαν ποτέ να γίνουν πλούσιοι.Πίστευαν, ωστόσο, πως χρόνο με τον χρόνο η μισθολογική αλλά και η εργασιακή τους κατάσταση θα βελτιωνόταν.Εξάλλου, οι σκληροί αγώνες του κλάδου όπως οι μεγάλες απεργίες του ’80, του ’88, του ’97 και του ’06 και τα μερικώς θετικά αποτελέσματα που είχαν , συνηγορούσαν υπέρ αυτών των προσδοκιών.

2009: Πρώτο πάγωμα

Κάπως έτσι κυλούσαν τα πράγματα ως το 2009, οπότε και η κυβέρνηση της Ν.Δ. του Κώστα Καραμανλή, στα πλαίσια της δημοσιονομικής πειθαρχίας αποφάσισε το πάγωμα της τιμαριθμικής αναπροσαρμογής.Είναι η εποχή που αρχίζει να δημιουργείται ο μύθος πως «το σπάταλο δημόσιο» και δη ο κλάδος των εκπαιδευτικών – που είναι κι ο πιο πολυπληθής κλάδος δημοσίων υπαλλήλων – είναι οι βασικοί υπεύθυνοι για τα οικονομικά προβλήματα της χώρας.Το πλέγμα ενοχής που άρχισε να δημιουργείται σε μεγάλο τμήμα του κλάδου συνέβαλε στην απόσβεση των όποιων κραδασμών κι έτσι το μέτρο αυτό πέρασε χωρίς σημαντική αγωνιστική απάντηση, με την ελπίδα ότι θα ήταν προσωρινό.

Εξάλλου, η προεκλογική περίοδος και οι πρώτοι μήνες της κυβέρνησης ΠΑΣΟΚ του Γιώργου Παπανδρέου καλλιέργησαν προσδοκίες αλλαγής προς το καλύτερο.

2010-2011: Μνημόνιο 1 + Νέο Μισθολόγιο 2011

Ώσπου, φτάνει η ημερομηνία – τομή για τη νεότερη ελληνική ιστορία:

ΣΥΜΠΛΗΡΩΜΑΤΙΚΟ ΜΝΗΜΟΝΙΟ ΣΥΝΕΡΓΑΣΙΑΣ

3η Αξιολόγηση προγράμματος ESM

3 Δεκεμβρίου 2017-12-18

σελ. 27

Μετάφραση: Ελένη Παπαποστόλου

​

Education. Greece will further modernize its education system at all levels to substantially improve educational outcomes while safeguarding equity. The authorities will address the recommendations of the new OECD Report for the Greek educational system through a concrete action plan by May 2018; a preliminary report was published by the OECD in July 2017, a draft report to be completed by January 2018 and the final report by April 2018. 

​

Εκπαίδευση. H Ελλάδα θα εκσυγχρονίσει περαιτέρω το εκπαιδευτικό της σύστημα σε όλα τα επίπεδα για να βελτιώσει σημαντικά τα εκπαιδευτικά αποτελέσματα διαφυλάσσοντας ταυτόχρονα την ισότητα. Οι αρχές θα  προσαρμοστούν στις συστάσεις της νέας έκθεσης του ΟΟΣΑ για το ελληνικό εκπαιδευτικό σύστημα μέσα από ένα συγκεκριμένο σχέδιο δράσης μέχρι τον Μάιο του 2018· η προκαταρκτική έκθεση δόθηκε στη δημοσιότητα από τον ΟΟΣΑ τον Ιούλιο του 2017, το πρόχειρο σχέδιο έκθεσης πρόκειται να ολοκληρωθεί μέχρι τον Ιανουάριο του 2018 και η τελική έκθεση μέχρι τον Απρίλιο του 2018.

Στους πιο κακοπληρωμένους διεθνώς οι 'Ελληνες εκπαιδευτικοί

Mπορεί να απολαμβάνουν υψηλής κοινωνικής εκτίμησης, σε σχέση με άλλες χώρες, αλλά οι εκπαιδευτικοί στην Ελλάδα είναι μεταξύ των πιο κακοπληρωμένων διεθνώς. Τα καλά νέα, όπως προκύπτει από την έρευνα Global Teacher Status Index που πραγματοποίησε το Varkey Gems Foundation, είναι ότι η Ελλάδα είναι η δεύτερη χώρα στον κόσμο, όπου η κοινωνία σέβεται και εκτιμά τους εκπαιδευτικούς. Πρώτη είναι η Κίνα, όπου ο δάσκαλος απολαμβάνει την ίδια κοινωνική εκτίμηση με τον γιατρό.

Η έρευνα πραγματοποιήθηκε σε 21 χώρες και σύμφωνα με τα αποτελέσματά της, η Κίνα, η Νότια Κορέα, η Τουρκία, η Αίγυπτος και η Ελλάδα σέβονται τους δασκάλους τους περισσότερο από τις άλλες ευρωπαϊκές και αγγλοσαξονικές χώρες.

Ωστόσο, Έλληνες, Τούρκοι και Ισραηλινοί θεωρούν πως οι δάσκαλοι θα έπρεπε να πληρώνονται 30-40% περισσότερο. «Αυτό που κάνει εντύπωση», υπογραμμίζουν οι ερευνητές σε σχέση με τη χώρα μας, είναι, ότι παρά το μεγάλο ποσοστό εκτίμησης που χαίρει το επάγγελμα του εκπαιδευτικού, οι Έλληνες έχουν την χειρότερη γνώμη για το εκπαιδευτικό τους σύστημα σε σχέση με όλες τις άλλες χώρες που μελετήθηκαν, εκτός από την Αίγυπτο.

Απίστευτο περιστατικό: Γερμανίδα αρνήθηκε να πληρώσει ταξί, επειδή... τους χρωστάμε!

---

Πέρα για πέρα αληθές χαρακτήρισε ο Σύνδεσμος Ιδιοκτητών Ταξί Νομού Χανίων το περιστατικό της άρνησης μιας Γερμανίδας να πληρώσει οδηγό ταξί στα Χανιά, επικαλούμενη μάλιστα το χρέος της χώρας στη Γερμανία.

Σε ανακοίνωσή του ο Σύνδεσμος επικρίνει τοπικά μέσα ενημέρωσης που δημοσίευσαν με πηχιαίους τίτλους ότι το περιστατικό ήταν ψεύτικο, χωρίς να μπουν καν στη διαδικασία να επικοινωνήσουν και να προχωρήσουν στη διασταύρωση της είδησης.

Ακολουθεί η ανακοίνωση του Συνδέσμου:

Διαπιστώσαμε μετά λύπης μας ότι το τελευταίο διάστημα ο κλάδος μας, στοχοποιείται αδίκως, σε τοπικό επίπεδο.

Αποκορύφωμα το ότι η είδηση με την κυρία από την Γερμανία χαρακτηρίστηκε ως ψεύτικη από κάποιο ενημερωτικό site.

Η εν λόγω πελάτισσα δεν ήθελε να πληρώσει τον πρώτο συνάδελφο, ενώ ο δεύτερος που τελικά, την πήγε στον προορισμό της, πληρώθηκε υπό το φόβο επίκλησης του αστυνομικού οργάνου.

Για μία ακόμη φορά, επαναλαμβάνεται, ότι το περιστατικό είναι αληθές!

Σχολική αυτονομία και καπιταλιστική αναδιάρθρωση του σχολείου

γράφει ο Γιώργος Καλημερίδης

Εισαγωγή

1. Νέο δημόσιο μάνατζμεντ και δημόσιο σχολείο

2. Εκπαιδευτική μεταρρύθμιση και σχολική αυτονομία

3. Σχολική αυτονομία και ο Εθνικός Διάλογος για την Παιδεία

Συμπεράσματα

Βιβλιογραφία

Τις τρεις τελευταίες δεκαετίες, η έννοια της σχολικής αυτονομίας έγινε κεντρική στον εκπαιδευτικό λόγο και στην πρακτική τόσο των διάφορων υπερεθνικών οργανισμών (ΟΟΣΑ, Παγκόσμια Τράπεζα, ΕΕ) όσο και των ποικίλων αστικών δυνάμεων σε εθνικό επίπεδο που επιδιώκουν την καπιταλιστική αναδιάρθρωση των εκπαιδευτικών συστημάτων. Το παρόν άρθρο χωρίζεται σε τρία μέρη. Στο πρώτο μέρος εξετάζουμε τη σχολική αυτονομία στο πλαίσιο των ευρύτερων αλλαγών στη δομή του κοινωνικού κράτους και ειδικότερα της επιβολής των αρχών του δημόσιου μάνατζμεντ στη λειτουργία όλου του δημόσιου τομέα και της δημόσιας εκπαίδευσης ειδικότερα. Στο δεύτερο μέρος παρουσιάζουμε παραδείγματα προώθησης της σχολικής αυτονομίας σε διαφορετικά εκπαιδευτικά συστήματα και τις κοινωνικές και μορφωτικές συνέπειες των προωθούμενων αλλαγών. Τέλος, πραγματευόμαστε, με βάση τα παραπάνω, την εμφάνιση της σχολικής αυτονομίας στα πορίσματα του σημερινού Εθνικού Διαλόγου για την Παιδεία που διεξάγει η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ- ΑΝ.ΕΛΛ. Η κεντρικότητα της έννοιας ως καθοδηγητικής μεταρρυθμιστικής αρχής του δημόσιου σχολείου στις ποικίλες εκθέσεις των Επιτροπών του Διαλόγου είναι ενδεικτική της προσαρμογής της κυβέρνησης στο κυρίαρχο καπιταλιστικό πρότυπο εκπαιδευτικής αλλαγής.

Εισαγωγή

Βασικό χαρακτηριστικό της νεοφιλελεύθερης αναδιάρθρωσης του σχολείου τις τρεις τελευταίες δεκαετίες ήταν η προσπάθεια ριζοσπαστικής αλλαγής των τρόπων διοίκησης και ελέγχου των εκπαιδευτικών συστημάτων. Η έννοια της σχολικής αυτονομίας ή σχολικής αποκέντρωσης διαμόρφωσε σταδιακά τόσο το βασικό μεταρρυθμιστικό λεξιλόγιο των κυρίαρχων αστικών δυνάμεων, σε εθνικό και διεθνές επίπεδο, όσο και το κυρίαρχο εννοιολογικό πλαίσιο της ίδιας της εκπαιδευτικής αντιπαράθεσης. Από αυτή την άποψη, η σχολική αυτονομία σχετίζεται άμεσα με το μετασχηματισμό των μορφών κρατικού ελέγχου των εκπαιδευτικών συστημάτων, ενώ αποτέλεσε, και αποτελεί, αναπόσπαστο τμήμα της συστηματικής προσπάθειας των κυρίαρχων τάξεων να μειώσουν το κόστος της δημόσιας εκπαίδευσης, να τροποποιήσουν τους πολιτιστικούς και ιδεολογικούς προσανατολισμούς του σχολείου με βάση τις αρχές της επιχειρηματικότητας και της αγοράς και να τροποποιήσουν το συσχετισμό ισχύος των κοινωνικών και εκπαιδευτικών δυνάμεων που καθορίζουν τον προσανατολισμό της εκπαιδευτικής πολιτικής.

ΠΑΙΔΑΓΩΓΟΎΝΤΕΣ ΙΣΤΟΡΙΚΟΙ και η Επίθεση εναντίον των ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΩΝ: Αναγνωστήριο τεκμηρίων

του Γ. Μαυρογιωργου

Μέλη "Παρέας" από συγκεκριμένους "επιφανείς" ιστορικούς αυτοσχεδιάζουν και,κατά τα πρότυπα της "Δημόσιας ιστορίας", ως ερασιτέχνες/εμπειροτέχνες επιχειρούν να συγκροτήσουν μια "Δημόσια Παιδαγωγική" νεοφιλελεύθερης έμπνευσης με άξονα μια ατεκμηρίωτη ιστορικά επίθεση εναντίον των εκπαιδευτικών και της άρνησής τους δήθεν να δεχτούν τις φαντασιώσεις μιας "επινοητικής εκπαίδευσης".Έχουν ξεπεραστεί, κατά τη γνώμη τους, οι παραδοσιακές αναπαραγωγικές και κατανεμητικές της λειτουργίες("Οι μεν λένε ότι η εκπαίδευση δεν παράγει τους κατάλληλους για την αγορά, οι δε απαντούν ότι αυτούς τους εξειδικευμένους που βγάζει δεν μπορεί να τους απορροφήσει η αγορά"), οπότε ζητείται επινόηση!

Αν και είναι ιστορικά τεκμηριωμένο ότι σημαντικές εκπαιδευτικές μεταρρυθμίσεις ήταν πολιτικές που ικανοποιούσαν "πάγια" αιτήματα των εκπαιδευτικών, μετά από πολύχρονους αγώνες και διεκδικήσεις, ο τέως πρόεδρος της Επιτροπής Διαλόγου για την Παιδεία, με αφορμή την απόρριψη εκ μέρους της ΟΛΜΕ των προτάσεων για μια "επινοητική εκπαίδευση" νεοφιλελεύθερης έμπνευσης, ανιστόρητα υποστηρίζει:«Δεν μπορεί κανείς να κατανοήσει την απόφαση της ΟΛΜΕ για το «Πόρισμα Λιάκου», αν δεν πάρει υπόψη του τη στάση του συνδικάτου απέναντι σε όλες τις μεταρρυθμίσεις, από την μεταπολίτευση και έπειτα. Δυο βιβλία είναι διαφωτιστικά για να καταλάβουμε το πρόβλημα: Δημήτρης Σκλαβενίτης, Κάτσε καλά Γεράσιμε! (2016) και του Γεράσιμου Αρσένη, Γιατί δεν κάθισα καλά! (2015). Είναι εντυπωσιακό ότι ο λόγος των συνδικαλιστών δεν παρεκκλίνει ούτε κεραίας επί τέσσερις δεκαετίες. Σταθερότητα ή στασιμότητα; Άλλωστε το γράφει η ανακοίνωση: «να υπερασπίσουμε τις ΠΑΓΙΕΣ θέσεις του κλάδου». Προπαντός Πάγιες (και η Ιεραρχία για τα θρησκευτικά σε Πάγιες θέσεις βασίζεται), και προ-παντός ο «κλάδος»». Είναι ακαδημαικά ανεπίτρεπτο να συνδέει κανείς,στη συγκεκριμένη συγκυρία,τις πάγιες θέσεις της Εκκλησίας για τα θρησκευτικά και την προσευχή, με τους αγώνες εκπαιδευτικών για την εμβάθυνση της δημοκρατίας,της κοινωνικής δικαιοσύνης και της αξιοπρέπειας στην άσκηση του έργου τους.

Συμφωνία – «εφιάλτης» 50 χωρών για την ιδιωτικοποίηση του νερού, της υγείας και της εκπαίδευσης!

Συγκλονιστικά στοιχεία για την συμφωνία – «εφιάλτη» που προωθούν 50 χώρες ανάμεσα τους και όλα τα κράτη – μέλη της Ευρωπαϊκής Ένωσης, αποκάλυψε το ολλανδικό γραφείο της Greenpeace.

Τα νέα μυστικά κείμενα που έδωσε στη δημοσιότητα η διεθνής περιβαλλοντική οργάνωση αφορούν στην υπό διαπραγμάτευση συμφωνία TiSA (Trade in Services Agreement – Συμφωνία για το Εμπόριο Υπηρεσιών), μια συμφωνία που όπως σημειώνει η Greenpeace αντίκειται στη δημοκρατία, την εθνική κυριαρχία και τα δικαιώματα των πολιτών.

Όπως επισημαίνει η διεθνής περιβαλλοντική οργάνωση «Εφόσον υπογραφεί, η TiSA θα οδηγήσει στην ιδιωτικοποίηση αγαθών και υπηρεσιών που μέχρι τώρα θεωρούνται δημόσια, όπως το νερό, η υγεία και η εκπαίδευση».

Οι διαπραγματεύσεις για την TiSA, στις οποίες συμμετέχουν 50 χώρες, ανάμεσά τους η Ε.Ε. και όλα τα κράτη μέλη, οι Η.Π.Α., ο Καναδάς, η Αυστραλία, η Ελβετία, η Ιαπωνία, το Ισραήλ, το Μεξικό, ο Παναμάς, η Τουρκία, το Πακιστάν κ.α., διεξάγονται με ακόμα μεγαλύτερη μυστικότητα από τις αντίστοιχες για την TTIP, συνήθως σε πρεσβείες στην πόλη της Γενεύης.

Και είναι, μάλιστα, χαρακτηριστικό της ακραίας μυστικότητας ότι κάποια από τα κείμενα της διαπραγμάτευσης δεν θα δημοσιευτούν παρά μόνο αφού περάσουν 5 χρόνια από την υπογραφή της συμφωνίας.

Γιατί άλλες χώρες δεν χρειάζονται σώσιμο; Τα 10 ερωτήματα ενός καθηγητή του Αριστοτελείου

ΜΕΡΙΚΑ ΕΡΩΤΗΜΑΤΑ ΠΟΥ ΕΙΧΑΜΕ ΚΑΙ ΕΜΕΙΣ ΔΕΝ ΕΜΠΙΣΤΕΥΟΜΑΣΤΕ ΤΟΥΣ ΚΑΘΗΓΗΤΕΣ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΩΝ ΚΑΙ ΤΑ ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑΤΑ ΤΟΥΣ, ΑΠΛΑ..!!!!

Ο Καθηγητής Κ.Τοκμακίδης απο το Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης,μας θέτει δέκα ερωτήματα που καλό είναι να μας προβληματίσουν,σχετικά με τις σκοπιμότητες της παγκόσμιας οικονομίας και των κέντρων που την ελέγχουν...Διαβάστε τα ερωτήματα και θα σας απαντηθούν αυτόματα πολλές απορίες, άσχετα αν αυτές δεν απαντώνται από τους "αρμόδιους"....

Ερωτήσεις που δεν απαντώνται:

Ερώτηση 1. Πως γίνεται και ενώ το Λουξεμβούργο, η Αγγλία, η Ελβετία, το Βέλγιο, η Γαλλία, η Δανία και η Αυστρία έχουν ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΟ ποσοστό χρέους από εμάς, αυτοί να ΜΗΝ ΧΡΕΙΑΖΟΝΤΑΙ σώσιμο, αλλά αντίθετα έρχονται να σώσουν εμάς;

Ερώτηση 2. Πως γίνεται το Αφγανιστάν με περίπου μισόν αιώνα συνεχείς πολέμους να έχει μόνο 23% του ΑΕΠ του χρέος, την στιγμή που ξέρουμε ότι ένας πόλεμος μερικών ημερών μπορεί να " ξετινάξει" μία χώρα;

Ερώτηση 3. Πως γίνεται να χρωστάνε 29% το Κουβέιτ, 54% το Μπαχρέιν και τα Αραβικά εμιράτα 56% την στιγμή που είναι παγκόσμιοι προμηθευτές πετρελαίου;

Ερώτηση 4. Πως γίνεται στην Ελβετία με 271% χρέος, μία απλή καθαρίστρια σε νοσοκομείο να πληρώνεται με 2000 ευρώ μισθό όσα έπαιρνε την ίδια στιγμή (στα βρώμικα καρβουνο-εργοστάσια της ΔΕΗ) ένας «υψηλόμισθος» τεχνικός, ανώτερης στάθμης εκπαίδευσης, ενταγμένος στα υπερ-βαρέα/ανθυγιεινά με 25 χρόνια προϋπηρεσία;

Ερώτηση 5. Πως γίνεται η Νορβηγία με 143% χρέος να μην έχει πρόβλημα και να μην χρειάζεται σώσιμο ή περικοπές; 

Ερώτηση 6. Γιατί οι παγκόσμιοι δανειστές δεν ανησυχούν μήπως χάσουν τα 13, 5 τρις που χρωστάνε οι ΗΠΑ, τα 2 τρις που χρωστάει το Λουξεμβούργο, τα 9 τρις που χρωστάει η Αγγλία (κλπ, κλπ) αλλά ανησυχούν για τα 0.5 τρις που χρωστάμε εμείς;

Λύκειο Αντώνη Λιάκου …πατρότητας Ευάγγελου Βενιζέλου!

του Χρήστου Κάτσικα

Στην έκθεση του προέδρου της Επιτροπής Εθνικού και Κοινωνικού Διαλόγου για την Παιδεία, Αντώνη Λιάκου, (η πλήρης ενδιάμεση έκθεση του προέδρου της Επιτροπής Εθνικού και Κοινωνικού Διαλόγου για την Παιδεία), που δόθηκε στη δημοσιότητα στις 26 Απριλίου, γίνεται αναφορά, ανάμεσα σε άλλα, και στην πρόσβαση στην Ανώτατη Εκπαίδευση, οι αλλαγές στην οποία θεωρούνται (από τον συντάκτη της έκθεσης) ως η καρδιά των μεταρρυθμίσεων του εκπαιδευτικού συστήματος. 

Συγκεκριμένα, αφού γίνονται ορισμένες διαπιστώσεις για το σημερινό σύστημα πρόσβασης, στην έκθεση προτείνεται «μια συνολική αναδιοργάνωση της Μέσης Εκπαίδευσης η οποία θα ισχυροποιήσει το Γυμνάσιο κάνοντάς το τετραετές, ώστε να εξασφαλίζει έναν γεροδεμένο κορμό εκπαίδευσης που θα απλώνεται στα 4 χρόνια, και ταυτόχρονα θα αλλάξει το χαρακτήρα του διετούς Λυκείου το οποίο θα γίνει περισσότερο ερευνητικό, με δυνατότητες επιλογών ομάδων μαθημάτων».

Τα ερωτηματικά της δραχμής – απάντηση

ΤΟΥ ΒΑΣΙΛΗ ΒΙΛΙΑΡΔΟΥ / Απριλίου 25, 2016

Προηγείται η επίσημη δήλωση της χρεοκοπίας της Ελλάδας, εν πρώτοις εντός της Ευρωζώνης, για να προστατευθεί από τους δανειστές της – επίσης ένα σχέδιο ανάγκης, για την ακούσια ίσως υιοθέτηση του εθνικού νομίσματος  

Κατ’ αρχήν δεν είμαστε δογματικά υπέρ του ευρώ, έχουμε αναφέρει πολλές φορές ότι πρόκειται για έναθνησιγενές νόμισμα, καθώς επίσης ότι δεν θα επιβιώσει η Ευρωζώνη, εάν δεν ενωθεί δημοσιονομικά και πολιτικά. Επίσης πως δεν έπρεπε να είχαμε μπει στην Ευρωζώνη, αφού το επιχειρήσαμε ήμασταν υποχρεωμένοι να λάβουμε τα μέτρα μας και δεν το κάναμε, ενώ σήμερα είμαστε εγκλωβισμένοι – ειδικά μετά την υπογραφή του PSI, μετά από την οποία έχουν κλείσει όλες οι έξοδοι κινδύνου.

Περαιτέρω, δεν γνωρίζουμε δυστυχώς ποιό είναι το «μη χείρον βέλτιστο» σήμερα (το παρελθόν δεν επιστρέφει) –το εάν θα μας κοστίσει δηλαδή περισσότερο η παραμονή μας στην Ευρωζώνη ή η μονομερής έξοδος μας από την ΕΕ, ως απαραίτητη προϋπόθεση εξόδου από το κοινό νόμισμα (ανάλυση μας ήδη από το 2009). Αυτή είναι άλλωστε η αιτία, λόγω της οποίας ξεκινήσαμε το διάλογο της δραχμής – ελπίζοντας να βρεθούν οι πλέον ορθολογικές, ρεαλιστικές απαντήσεις σε ένα θέμα που ασφαλώς απασχολεί πολλούς Έλληνες.

Στα πλαίσια αυτά, ο κ. Ιγγλέσης ήταν ο δεύτερος που είχε την προθυμία να απαντήσει στις απορίες που αναφέραμε με το άρθρο μας «Τα ερωτηματικά της δραχμής» – ενώ ο πρώτος διαμαρτυρήθηκε, επειδή δεν επιτρέψαμε τις κομματικές αναφορές, όπως άλλωστε είχαμε παρακαλέσει στον επίλογο του κειμένου μας, με αποτέλεσμα να μην αναρτήσουμε τελικά την ενδιαφέρουσα άποψη του.

Φυσικά θα επιθυμούσαμε μία αναλυτική απάντηση κάτω από την εκάστοτε απορία μας και όχι τη σημείωση/αναφορά, σύμφωνα με την οποία δεν επιτρέπει κάτι τέτοιο ένα περιορισμένο άρθρο – αφού δεν θέσαμε κανένα όριο, όσον αφορά την έκταση του. Σεβόμαστε βέβαια την άποψη του συγγραφέα, όσον αφορά τον τρόπο της απάντησης, την οποία όμως δεν θα υιοθετήσουμε – έτσι ώστε να είμαστε περισσότερο σαφείς. Ως εκ τούτου, επιλέξαμε να τοποθετηθούμε με πλάγια γράμματα, κάτω από τα βασικά στοιχεία του άρθρου, τα οποία προσθέτουμε ξανά – είναι δε τα εξής:

Η Ζωή Κωνσταντοπούλου λέει την αλήθεια

Τις τελευταίες ημέρες, η πρώην πρόεδρος της Βουλής, Ζωή Κωνσταντοπούλου, αποκάλυψε με δυο κείμενά της –«Ποιος φοβάται την αλήθεια;» και «Πώς και γιατί έγινα Πρόεδρος της Βουλής»– πολλά από όσα συνέβησαν τον περασμένο Ιούλιο, τους διαλόγους της με τον Αλέξη Τσίπρα αλλά και το πώς ο Αλέξης Τσίπρας την έκοψε από το υπουργείο Δικαιοσύνης και της ανέθεσε την προεδρία της Βουλής.

Κατά την ταπεινή μου γνώμη, η Ζωή Κωνσταντοπούλου έκανε πάρα πολύ καλά που ενημέρωσε τους Έλληνες πολίτες για αυτά που συνέβησαν τον περασμένο χρόνο.

Είναι γνωστό πως εκτιμώ την Ζωή Κωνσταντοπούλου -δεν το έκρυψα ποτέ-, χωρίς αυτό να σημαίνει πως συμφωνώ σε όλα μαζί της.

Τον περασμένο Αύγουστο, είχα την χαρά να συναντήσω την Ζωή Κωνσταντοπούλου και να της κάνω μερικές ερωτήσεις. Η συνάντηση έγινε στη Βουλή· το γράφω για να μην παρουσιαστεί ξανά ως σκάνδαλο, όπως είχε γίνει με τη συνέντευξη με τον Αλέξη Τσίπρα για το Unfollow από το Μέγαρο Μαξίμου επί Σαμαρά.

Από την στάση της στην επιλογή του Προκόπη Παυλόπουλου ως Προέδρου της Δημοκρατίας μέχρι εκείνες τις καυτές μέρες του περασμένου Αυγούστου.

Δεν θα γράψω, βέβαια, τι μου είπε -άλλωστε τα αναφέρει όλα στα κείμενά της- αλλά θέλω να γράψω μερικές σκέψεις και κάποιους διαλόγους.

Είναι προφανές πως η Ζωή Κωνσταντοπούλου πίστεψε πολύ στον Αλέξη Τσίπρα, με τον οποίο ήταν και φίλοι για πάρα πολλά χρόνια. Και στενοχωρήθηκε πάρα πολύ για την στάση του. Η Ζωή Κωνσταντοπούλου ήταν βέβαιη πως ο Τσίπρας δεν θα υπογράψει.

Εγώ της είπα πως όλοι είχαμε φίλους που κάποια στιγμή διάλεξαν έναν άλλον δρόμο και πως πονάει πάντα ο χωρισμός αλλά δεν έχει νόημα να αρνείσαι την πραγματικότητα.

Τι προβλέπει το 3ο Μνημόνιο για τη δημόσια εκπαίδευση

Δημόσια εκπαίδευση ώρα μηδέν!

Παραθέτουμε τις διατάξεις του 3ου μνημονίου που ψηφίστηκε από τη Βουλή των Ελλήνων (με τις ψήφους των κομμάτων ΣΥ.ΡΙΖ.Α., Ν.Δ., ΠΟΤΑΜΙ, ΠΑ.ΣΟ.Κ., ΑΝ.ΕΛ.) στις 14 Αυγούστου 2015 και προβλέπεται να εφαρμοστούν στην εκπαίδευση:

Το 3ο μνημόνιο προβλέπει για την εκπαίδευση την υλοποίηση των πιο αντιδραστικών, αντιλαϊκών μέτρων και αναδιαρθρώσεων που αποτυπώθηκαν στα ντοκουμέντα του ΟΟΣΑ και της ΕΕ. Αυτές αποτελούν πλέον τα βασικά manual της εκπαιδευτικής πολιτικής των ελληνικών κυβερνήσεων.

Η απερχόμενη κυβέρνηση (ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ) έχει υπογράψει «Παραδοτέα» ανά μήνα, καθώς και το μονομερές δικαίωμα στους δανειστές να αυξάνουν ή να τροποποιούν αυτά τα παραδοτέα κατά το δοκούν ανά τρίμηνο, αν εκτιμούν ότι απέχουν από την επιθυμητή επιτευχθείσα πρόοδο. Η κυβέρνηση δεσμεύεται να θέτει στην έγκριση των «Θεσμών» κάθε ενέργεια που δρομολογεί, ώστε να διαπιστώνεται αν συνάδει με την επίτευξη των στόχων. Παραδοτέα, τα οποία περιλαμβάνουν –όπως γράφεται στο μνημόνιο- και «τις συναφείς πρωτοβουλίες της ΕΕ και το Σύμφωνο Εταιρικής Σχέσης για την υλοποίηση του ΕΣΠΑ και άλλες Βέλτιστες Πρακτικές» που θα κριθούν απαραίτητες.

Οι μνημονιακές προτεραιότητες την προσεχή χρονιά (2015 – 2016)

Η σχετική κυβερνητική στοχοθεσία επικεντρώνεται σε τρεις άξονες, σύμφωνα με τις προβλέψεις του Μνημονίου. 

• Μείωση του κόστους της εκπαίδευσης και λιτότητα σε όλα τα επίπεδα, 
• Αξιολόγηση όλων των παραγόντων της σε σύνδεση με επιδόσεις, αποτελεσματικότητα και μισθούς, 
• Μαθητεία, δηλαδή τζάμπα εργασία για την πλειοψηφία των αποφοίτων της τεχνικής εκπαίδευσης,