Ο "ΚΑΛΟΣ" ΠΛΟΥΜΠΙΔΗΣ ΚΑΙ Ο "ΚΑΚΟΣ" ΖΑΧΑΡΙΑΔΗΣ

Στις συχνές δημοσιεύσεις για την καταδίκη Πλουμπίδη από το ΚΚΕ το 1952, περιέργως, όλοι σχεδόν μένουν στα γεγονότα περί την καταδίκη και ξεχνούν τις απαρχές αυτής της αντιπαράθεσης που έχει τις ρίζες της σε μια ιδεολογική διαμάχη εντός του ΚΚΕ.

Η διαμάχη ξεκινά από τον καιρό της δικτατορίας Μεταξά και ιδιαίτερα μετά την περίφημη πρώτη επιστολή Ζαχαριάδη (31 Οκτωβρίου 1940, δημοσιεύθηκε 2 Νοεμβρίου- Επίσημα κείμενα ΚΚΕ, τ. Ε΄, σ. 16) που καλούσε «στον πόλεμο αυτό που τον διευθύνει η κυβέρνηση Μεταξά, όλοι μας να δώσουμε όλες μας τις δυνάμεις δίχως επιφύλαξη».

 Η Παλαιά Κεντρική Επιτροπή του ΚΚΕ υπό τον Πλουμπίδη, αντίθετα σε αυτήν την προτροπή ωστόσο, επιμένει στη γραμμή καταγγελίας της δικτατορίας ως αγγλόδουλης και στη θέση του μανιφέστου της 20ης Απριλίου 1940, σύμφωνα με το οποίο υποκινητές του πολέμου ήταν οι Αγγλογάλλοι. Ο παράνομος «Ριζοσπάστης» της υπό τον Πλουμπίδη Παλαιάς Κεντρικής Επιτροπής προχωρούσε ακόμη περισσότερο χαρακτηρίζοντας πλαστή  και «χαφιεδίστικο κατασκεύασμα» της δικτατορίας τη δήλωση Ζαχαριάδη (όπ.π., σ. 24) καλώντας το λαό και το στρατό «να ανατρέψουν τη μοναρχοφασιστική δικτατορία». 

Σε μια ειρωνεία της ιστορίας, η επιστολή Ζαχαριάδη θα αποτελούσε (μαζί με τη διακήρυξη και τα υπομνήματα των κρατουμένων της Ακροναυπλίας- όπ.π., σ. 14) ύψιστο αντιστασιακό τίτλο του κόμματος και βάση για τη σύνδεση του ΚΚΕ με το εθνικό αίσθημα.

Ο Σήφης Ζαχαριάδης μιλάει για τον πατέρα του, πενήντα χρόνια μετά την αυτοκτονία του

Συνέντευξη του Σήφη Ζαχαριάδη στην «Κ» : «Ο πατέρας μου έλεγε ότι η πολιτική είναι πιο βρώμικη από τη μαφία»

Ο Νίκος Ζαχαριάδης με τον μικρό Σήφη. Το 1991 ο γιος εντόπισε τη σορό του πατέρα στη Σιβηρία και την έφερε στην Ελλάδα. «Είμαι άθεος, αλλά αυτό που έζησα τότε ήταν κάτι εξωπραγματικό», αφηγείται, εξηγώντας ότι μια «ανώτερη δύναμη» τον βοήθησε να εντοπίσει τον τάφο σε μια απέραντη νεκρόπολη.

Σταύρος Τζίμας01.08.2023 

Γονατίζοντας από τάφο σε τάφο σ’ένα απέραντο εγκαταλειμμένο νεκροταφείο στη Σιβηρία, ο σαραντάχρονος «Σηφάκος», πάσχιζε να καθαρίσει από το χιόνι και τον πάγο, τις μαρμάρινες επιτύμβιες πλάκες τους.

Με το που ξεσκέπαζε μια και διάβαζε το όνομα του αιώνιου «ενοίκου» του τάφου συνέχιζε στον επόμενο, και μετά παρακάτω στον μεθεπόμενο κ.ο.κ

Οι καιρικές συνθήκες του σιβηρικού χειμώνα καθιστούσαν το εγχείρημά του παράτολμο. Το θερμόμετρο έδειχνε -35 βαθμούς και οι τάφοι στο νεκροταφείο ήταν σκεπασμένοι με σκληρές κρούστες πάγου και σχεδόν θαμμένοι στο φρέσκο χιόνι, που έπεφτε αδιάκοπα.

Εκείνος, όμως, τυλιγμένος στο βαρύ γούνινο παλτό και την παραδοσιακή ρωσική «Σιάπικα» στην κεφαλή του, συνέχιζε απτόητος.

Αναζητούσε εναγωνίως στην απέραντη και σιωπηλή νεκρόπολη, του Τιουμέν, έναν τάφο που να γράφει Νίκος Ζαχαριάδης!

Ηταν η ύστατη επιθυμία του πατέρα του, να τον φέρει, έστω και νεκρό, ατιμασμένο από τους συντρόφους του και κυνηγημένο από την μεγάλη «μητέρα του σοσιαλισμού», που τόσο είχε πιστέψει, πίσω στην φυσική πατρίδα, στην οποία με τις αποφάσεις του είχε προκαλέσει πόνο, αίμα, και ποτάμια δάκρυα.

ΤΟ ΜΗΝΥΜΑ ΤΗΣ ΥΠΟΥΡΓΟΥ ΠΑΙΔΕΙΑΣ ΠΙΣΤΟ ΣΤΗ ΔΙΑΧΡΟΝΙΚΗ ΓΡΑΜΜΗ ΤΗΣ ΥΠΟΤΕΛΕΙΑΣ ΤΟΥ "ΜΕΤΩΠΟΥ ΤΗΣ ΛΟΓΙΚΗΣ"

"Στις μέρες μας, που οι ακραίες φωνές του λαϊκισμού επιδιώκουν να δυναμώσουν, που ο ατομικισμός και η αποξένωση μαστίζουν την ανθρωπότητα, είναι πιο κρίσιμο από ποτέ να αναβιώσουμε αξίες, όπως η αυταπάρνηση, ο αλτρουισμός και η αλληλεγγύη, που μας επιτρέπουν, σήμερα, να ζούμε σε μία ελεύθερη, δημοκρατική χώρα".

Αυτό τονίζει μεταξύ άλλων, η υπουργός Παιδείας Νίκη Κεραμέως, στο μήνυμά της για την επέτειο της 28ης Οκτωβρίου 1940, ενώ υπογραμμίζει ότι είναι μία ημέρα που φέρει ιδιαίτερο βάρος για τη συλλογική μας ταυτότητα, για τρεις ιδιαίτερους λόγους.

Πρώτον: Μας υπενθυμίζει τα επιτεύγματα του Ελληνισμού. Στις παραμονές του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, της πιο μελανής ίσως σελίδας της παγκόσμιας ιστορίας, οι αντίξοες συνθήκες και η δυσανάλογη ισχύς προς τον κατακτητή δεν πτόησαν τον ελληνικό λαό. Αψηφώντας κάθε δυσκολία, οι Έλληνες αποφάσισαν να υψώσουν το ανάστημά τους και να αντιταχθούν στις δυνάμεις του μίσους και της βίας, υπερασπιζόμενοι την ελευθερία μας.

Δεύτερον: Αποτελεί διδαχή και αναδεικνύει τις θεμελιώδεις αρχές και αξίες μας. Η έμφυτη τάση του λαού μας να αντιμετωπίζει θαρραλέα τις δυνάμεις, που τον απειλούν, συνιστά επαναλαμβανόμενο μοτίβο στην μακραίωνη ιστορία μας. Η ισχύς αυτή πηγάζει από την ικανότητά μας να συσπειρωνόμαστε γύρω από έναν κοινό στόχο, όταν οι θεμελιώδεις αξίες μας κινδυνεύουν. 

Τρίτον: Αναδεικνύει τη σημασία της εκπαίδευσης στην προσπάθεια να διατηρήσουμε την εθνική μας μνήμη, καθώς και να καλλιεργήσουμε μια πιο διαδραστική σχέση με το παρελθόν μας. Η αναζήτηση της ιστορικής αλήθειας και η γνωριμία με την ιστορική μας ταυτότητα, η δυνατότητα εντοπισμού και αξιολόγησης αξιόπιστων ιστορικών πηγών , αποτελούν γνώσεις και δεξιότητες που οφείλει να αναπτύξει στους μαθητές ένα σύγχρονο σχολείο».

Προσπαθεί να ξαναγράψει την ιστορία η Υπουργός ξεχνώντας τις λέξεις φασισμός - ναζισμός - δωσιλογισμός - εθνικοαπελευθερωτικός αγώνας - εθνική αντίσταση - Γερμανοί- Ιταλοί - Βούλγαροι.  

Θυμάται όμως το λαϊκισμό,  γιατί αυτός είναι ο κίνδυνος για τον κάθε πολιτικό που είναι υποταγμένος στην ΤΙΝΑ - δεν υπάρχει άλλη λύση - της εποχής του.  Μόνος κίνδυνος οι ΕΑΜίτες κάθε εποχής που φωναζουν στ' άρματα, στ' άρματα! Γιατί Βελουχιώτηδες και Γλέζους πάντα θα γεννά ο τόπος όπως και Τσολάκογλους, όμως.  Οι πρώτοι θα βαπτίζονται λαϊκιστές και στις μέρες μας εθνικολαϊκιστές.  Οι προσκυνημένοι, οι υποτελείς στα κελεύσματα των ξένων χαρακτηρίζονται νουνεχείς, λογικοί.  Και δυστυχώς το "μέτωπο της λογικής" βρίσκει εκπροσώπους και στα δυο στρατόπεδα. Και το δεξιό και το αριστερό!  Και τότε και τώρα!  Θα θυμηθούμε μερικές στιγμές υποτέλειας, που αμαύρωσαν τον ηρωικό αγώνα και τις θυσίες του ελληνικού λαού, εκείνων των χρόνων. 

Ο αστικός πολιτικός κόσμος απέναντι στις δυνάμεις κατοχής

Να θυμήσουμε ότι το μεγαλύτερο τμήμα του αστικού πολιτικού κόσμου της εποχής ανήκει στους «απόντες» του αγώνα, καθώς η πλειονότητα από τους πολιτικούς που κυβερνούσαν τη χώρα έφυγαν στην Αίγυπτο ενώ δεν έλειψαν και αυτοί που στελέχωσαν τις τρεις «ελληνικές» κατοχικές κυβερνήσεις των κουίσλιγκ χτυπώντας, μαζί με τους κατακτητές, τους αγωνιστές της Εθνικής Αντίστασης, φορώντας ακόμη και την αποκρουστική κουκούλα του προδότη.

Νίκος Ζαχαριάδης: Ορθοδοξία

Πληροφορίες που δημοσιεύτηκαν σε αθηναϊκές εφημερίδες μας πληροφορούν ότι στο Λονδίνο ο Μακαριότατος θα συζητήσει με τους υπεύθυνους αγγλικούς κύκλους και το ζήτημα του Οικουμενικού Πατριαρχείου. Είναι ολοφάνερο ότι ξαναγίνεται προσπάθεια στο Οικουμενικό Πατριαρχείο της Πόλης να μεταβληθεί πάλι όχι μόνο σε στίβο προσωπικών αντιζηλιών και επιδιώξεων που έχουν συναμεταξύ τους διάφοροι χρεοκοπημένοι ιεράρχες, μα και σε όργανο μεγαλοδυναμικών εξωορθοδοξιακών βλέψεων. 

Στο σημείο αυτό ο ελληνικός Λαός πρέπει να προσέξει εξαιρετικά. Χωρίς να υπάρχει κίνδυνος να πέσει σε ανακρίβειες, μπορεί κανείς να ισχυριστεί εδώ ότι η λαοφθόρα διαμάχη ανάμεσα στους βαλκανικούς λαούς χρονικά συμπίπτει με την εποχή που το Οικουμενικό Πατριαρχείο αρχίζει να κομματιάζεται και να γίνεται όργανο ξένων, ανθελληνικών, αντιβαλκανικών και αντιορθοδοξιακών συμφερόντων. 

Ο μεγαλοτυχοδιωκτικός εθνικισμός μέσα στο Οικουμενικό Πατριαρχείο δεν έβλαψε και αυτός λίγο το έργο για μια δημοκρατική συνεργασία και συμβίωση στα Βαλκάνια και με τους φατριασμούς της φαναριώτικης παπαδοκρατίας τράφηκε πολλές φορές και ενισχύθηκε το τοπικιστικό διασπαστικό πνεύμα μέσα στους κόλπους της ορθοδοξίας, που τόσο έβλαψε τη λαϊκή και εθνική εξέλιξη και πρόοδο όλων των βαλκανικών λαών. 

Το ξάπλωμα και η επικράτηση της Ορθοδοξίας στις χώρες και τους λαούς της Ανατολικής και Νοτιοανατολικής Ευρώπης καθώς και στη Μικρασία και τη Μέση Ανατολή ανταποκρίνεται ιστορικά στην αντίδραση που προκαλούσαν οι τάσεις για πνευματική, πολιτική και οικονομική επέκταση και επιβολή του Δυτικού Ρωμαϊκού Κράτους και του καθολικισμού - παπισμού. Μα η επικράτηση αυτή δεν οφείλεται μονάχα σε αρνητικά αίτια. Έχει και θετικά βάθρα, γιατί χωρίς να παραγνωρίζουμε τις εθνικές και τοπικές ιδιομορφίες, η Ορθοδοξία ιδεολογικά - πνευματικά ανταποκρίνεται σε μια νοοτροπία λαϊκή, σ' ένα εσωτερικό ψυχικό δεσμό, που ο Ευρωπαίος κοσμοπολίτης ονομάζει "Ανατολικό πνεύμα" και ο ξεπεσμένος και έκφυλος Λεβαντίνος περιφρονεί μα που συγκεντρώνει και εκφράζει εσωτερική λαϊκή ενότητα και εκδηλώνει ανώτερα ιδεώδη και χαρίσματα, άσχετα αν στα χρόνια εκείνα της μεσαιωνικής κατάστασης και του ασιατικού δεσποτισμού του Βυζαντίου κάνουν την εμφάνιση τους με μορφή θρησκευτικο-εκκλησιαστική. 

Π.Κητρομηλίδης, Ν.Ζαχαριάδης, για τον ρόλο της Ορθοδοξίας

Εν όψει του προβληματισμού που αναπτύσσεται για την κατάργηση του μαθήματος των Θρησκευτικών δύο ενδιαφέροντα κείμενα που αναδεικνύουν τον ρόλο της Ορθοδοξίας και του Χριστιανισμού γενικότερα  για την διαμόρφωση του νέου ελληνισμού και της ευρωπαϊκής συνείδησης. 

                                        

Πασχάλιδης Κητρομηλίδης: 

Ο κίνδυνος του θρησκευτικού αναλφαβητισμού

ΠΗΓΗ:ΤΟ ΒΗΜΑ http://www.tovima.gr/opinions/article/?aid=746633

Η συζήτηση που ανέκυψε σε σχέση με το μάθημα των Θρησκευτικών και τη θέση του στο αναλυτικό πρόγραμμα των ελληνικών σχολείων δεν μπορεί να αφήσει αδιάφορους όσους κήδονται πραγματικά της Παιδείας της χώρας. Οπως είναι σε όλους γνωστό, τα φλέγοντα και τα επείγοντα προβλήματα στον χώρο της Παιδείας είναι άλλα και όχι το μάθημα των Θρησκευτικών και η διδασκαλία του. Η σκέψη πάντως που έχει ακουστεί για μεταβολή του μαθήματος σε προαιρετικό, διά της εισαγωγής της δυνατότητας αναιτιολόγητης επιλογής για απαλλαγή από αυτό, συνεπάγεται την κατάργησή του. Ποιος μαθητής ή μαθήτρια της δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης δεν θα θελήσει να απαλλαγεί από τον φόρτο ενός ακόμη μαθήματος που απαιτεί μελέτη και εκμάθηση πληροφοριών; Ετσι με την άσκηση της ελεύθερης επιλογής μαθητών και γονέων για την «ελάφρυνση του φόρτου εργασίας των παιδιών» - αυτό είναι το ακαταμάχητο παιδαγωγικό επιχείρημα - θα μπορέσει να επέλθει, επιτέλους, η απαλλαγή του αναλυτικού προγράμματος από το «φοβερό» μάθημα των Θρησκευτικών.

Και όμως πρόκειται για ένα μάθημα εντελώς παρεξηγημένο, με ευθύνη βέβαια των βιβλίων, πλείστων από τους διδάσκοντες αλλά και λόγω της γενικότερης προκατάληψης που έχει καλλιεργηθεί στην κοινωνία μας εναντίον κάθε εκδοχής της πνευματικής ζωής που θα μπορούσε να εκληφθεί ως συντηρητική. Μαζί με το εξίσου πολύπαθο μάθημα της Ιστορίας, η διδασκαλία των Θρησκευτικών, αν δεν μεταβάλλεται σε ιδεολογικό πειθαναγκασμό, μπορεί να συμβάλει με ουσιώδη τρόπο στη γενικότερη παιδεία των παιδιών, παρέχοντας πληροφορίες και ενημέρωση για μία από τις θεμελιώδεις εκδηλώσεις του πνευματικού βίου της ανθρωπότητας, συντελώντας συγχρόνως και στην καλλιέργεια της ανεκτικότητας και του σεβασμού της ετερότητας. Ας υπενθυμίσουμε και το αυτονόητο ότι παιδεία σημαίνει κυρίως την καλλιέργεια της γλωσσικής ικανότητας, δηλαδή την επαρκή γνώση της ελληνικής γλώσσας, και την εγκυκλοπαιδική μόρφωση των παιδιών, όχι την απόκτηση τεχνικών δεξιοτήτων τις οποίες τα παιδιά διαθέτουν ούτως ή άλλως από μικρά, ζώντας σε κοινωνίες που συνθλίβονται πλέον από τις ψηφιακές τεχνολογίες. Αυτό βέβαια είναι μια άλλη, μάλλον σοβαρότερη συζήτηση, αλλά το πρόβλημα αντιμετωπίζεται δυστυχώς με έναν πραγματικά απίστευτο στρουθοκαμηλισμό.

ΚΚΕ (ζαχαριαδικό): «Για μια Ελλάδα Ανεξάρτητη- Ελλάδα για τους Έλληνες» (Γενάρης 1956)

Στην πλειοψηφία της σημερινής ελληνικής αριστεράς έχει επιβληθεί μια λογοκρισία. Δεκάδες λέξεις ή εκφράσεις, απαγορεύεται να χρησιμοποιηθούν. Θεωρούνται ρεφορμιστικές, εθνικιστικές, σε κάθε περίπτωση, «μη αρκούντως ταξικές». Θα άξιζε κανείς να παραθέσει τον πλήρη κατάλογο των απαγορευμένων λέξεων και εκφράσεων, όμως μπορεί κανείς να σταθεί στις ακόλουθες: “Ανεξαρτησία”, “Ελλάδα”, “Ελληνες”, “Υποτέλεια”, “Ξενοκίνητος”, “Τόπος”, “Χώρα”, “Λαός”, “μεσαία στρώματα”, “εθνικά εδάφη”, “Πατρίδα”, “εθνική υπόθεση”, “Εθνική αυτοτέλεια”, “εθνική αξιοπρέπεια”, “πατριωτικό μέτωπο”, “αλλαγή”.

Τι σημασία έχει αν ο ίδιος ο λαός -στο κεφάλι του οποίου ξεχαρμανιάζουν οι περισσότεροι “επαναστάτες”- καταλαβαίνει με τέτοιους όρους τη ζωή, την κατάστασή του και τις προσδοκίες του; Σημασία, για κάποιους επαναστάτες, έχει να μένει κανείς πιστός “στας Γραφάς” του “επαναστατικού μαρξισμού”: Δυστυχώς, μόνο στο γράμμα τους και όχι στο πνεύμα τους.

Ευτυχώς για εμάς, το επαναστατικό-ζαχαριαδικό ΚΚΕ δεν ήταν έτσι, κι έχουμε ακόμα να τρώμε από τα έτοιμα (η πικρή αλήθεια είναι πως ο λαός μάς ανέχεται κυρίως – και μάλλον αδίκως- επειδή συνδέει τη σημερινή ελληνική αριστερά με την παλιά ηρωική αριστερά). Το επαναστατικό-ζαχαριαδικό ΚΚΕ χρησιμοποιούσε τη γλώσσα του λαού και επεδίωκε τους στόχους του λαού (αφού, στην ουσία, το πρόβλημα της απόσπασης από το λαό δεν είναι μόνο θέμα διαφοράς ορολογίας, αλλά στόχων, καθώς του λαού οι στόχοι είναι πιο πλατιοί, πιο στρατηγικοί και άρα πιο επαναστατικοί από όσο οι ξεροί «ταξικοί» που, μη στεκόμενοι στο σκέλος της θετικής πρότασης και της διεξόδου, παρά μόνο στο σκέλος της «αντίστασης» και των «δικαιωμάτων», δεν είναι τίποτε άλλο παρά τρεϊντγιουνιονίστικοι). Μόνο έτσι, άλλωστε, μπορεί κανείς να συνδεθεί με το λαό, πολλώ δε μάλλον να αποκτήσει και δεσμούς αίματος μαζί του. Όμως, αν δεν είναι συνδεδεμένος κανείς με το λαό με δεσμούς αίματος, σάρκα εκ της σαρκός του, δεν μπορεί να είναι πρωτοπορία του.

Ο ΖΑΧΑΡΙΑΔΗΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΘΝΙΚΗ ΤΙΜΗ ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΦΙΛΌΤΙΜΟΥ...

Όταν η Ελλάδα έμπαινε στο ΝΑΤΟ

του Νίκου Ζαχαριάδη

 Το πώς αντιλαμβανόντουσαν την πάλη στα μεγάλα και εθνικά ζητήματα οι κομμουνιστές είναι ένα ζήτημα ανοικτό και έχει ξεσηκώσει πολλές συζητήσεις. Μεταφέρουμε εδώ ένα απόσπασμα από ένα έργο του Νίκου Ζαχαριάδη γραμμένο το 1951-52 με τίτλο «Προβλήματα καθοδήγησης στο ΚΚΕ», δηλαδή 3 μόλις χρόνια μετά τη λήξη του εμφυλίου πολέμου. Ο Ν.Ζ. επιχειρηματολογεί για την τακτική του κόμματος ώστε να αποτραπεί η είσοδος στο ΝΑΤΟ. Κι αφήνουμε τον αναγνώστη να κάνει συγκρίσεις με την εν γένει συμπεριφορά της Αριστεράς σήμερα και την «μικρή» της απουσία…

«Βασικό συστατικό στοιχείο στην εθνική αντιαμερικανική συγκέντρωση δυνάμεων μπορεί και πρέπει να ‘ναι ο παράγοντας της εθνικής τιμής και αξιοπρέπειας του ελληνικού φιλότιμου και γενικά του πραγματικού εθνικού συμφέροντος. Η αμερικανοκρατία και όλος ο κόσμος της εθνοπροδοσίας και των προσκυνημένων καταξεφτίλησαν και καταρράκωσαν την εθνική μας τιμή και αξιοπρέπεια. Οι ντόπιοι πλουτοκράτες και όλος ο συρφετός της εθνοπροδοσίας δεν μπορούν ούτε και να σκεφτούν κάτι ανάλογο με αυτό που κάνει ορισμένη μερίδα απ’ τις κυρίαρχες τάξεις στην Περσία, την Αίγυπτο και αλλού. Έχει σβήσει ολότελα μέσα τους η εθνική σπίθα. Τώρα που θα ‘ρθουν με το Βορειοατλαντικό και αμερικάνικα και άλλα – ίσως ακόμα και ιταλικά και τούρκικα – στρατεύματα κατοχής, η κατάσταση θα χειροτερέψει. Δεν υπάρχει τίμιος και πατριώτης Έλληνας, που να μην θίγεται το φιλότιμό του και που να μην ξεσηκώνεται η εθνική του συνείδηση ενάντια στα αίσχη αυτά, την εθνική αυτή βεβήλωση. Η αγανάκτηση φουντώνει μέσα στις γραμμές των έντιμων αξιωματικών, που διατηρούν ακμαίο και αλώβητο το εθνικό φρόνημα, το αίσθημα της εθνικής τιμής και αξιοπρέπειας.

Δίπλα σ’ αυτά οι αμερικάνοι ολοκληρώνουν και το οικονομικό εξανδραποδισμό της χώρας και, σε συνεργασία με τις κορυφές της ντόπιας πλουτοκρατικής ολιγαρχίας καταφανίζουν και καταληστεύουν τον τόπο. Η αμερικανοκρατία στριμώχνει ασφυκτικά και στραγγαλίζει το ντόπιο εμπόριο και τη βιομηχανία, τα μεσοαστικά στρώματα, τους επαγγελματοβιοτέχνες. Στους κύκλους αυτούς το αίσθημα της εθνικής ταπείνωσης συγχωνεύεται με το αίσθημα της οικονομικής αβεβαιότητας και καταβαράθρωσης. Ακόμα και μέσα στον κλήρο, όχι μόνο τον κατώτερο μα και τον ανώτερο και ανώτατο, υπάρχουν παράγοντες, που μέσα τους ζουν οι εθνικές παραδόσεις των αγωνιστών κληρικών ενάντια στην τουρκοκρατία, για την εθνική υπόσταση και ανεξαρτησία της Ελλάδας.

Με αφορμή το Νίκο

ΝΙΚΟΣ ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΣ

    Την 1^η Αυγούστου 1973, σαν σήμερα, έφευγε από τη ζωή ο Νίκος Ζαχαριάδης.  

    Έχουν γραφτεί τόσα. Eχουν ειπωθεί ακόμα περισσότερα. Επιτρέψτε μου μια «μαρτυρία» διαφορετική, «προσωπική».

    Ήταν χούντα. Εγώ πιτσιρικάς. Θυμάμαι τον πατέρα μου, όσες φορές το κυνηγητό δεν μεταφραζόταν για μας τα παιδιά στο «λείπει σε ταξίδι για δουλειές», στα συναπαντήματα με τους φίλους του (σσ: όσες φορές δεν «έλειπαν σε ταξίδι για δουλειές»…), στον αποχαιρετισμό, μισοχαμογελώντας, μισοσυνωμοτικά, να πετάνε πότε – πότε ο ένας στον άλλον εκείνη τη φράση: «Αγάπα το κελί σου, τρώγε το φαί σου και διάβαζε πολύ». Τί είναι αυτά που λένε, έλεγα από μέσα μου…

   Αργότερα έμαθα ότι ήταν μια φράση που τη μοιραζόταν ο Νίκος Ζαχαριάδης, ο ιστορικός  γραμματέας του ΚΚΕ, με τους συντρόφους του. Ήταν η συμβουλή του, ένα παρασύνθημα, για να κρατηθούν όρθιοι στις φυλακές και στις εξορίες.  Αλλά πάλι μου φαινόταν παράξενο: Πώς γίνεται να αγαπάς το κελί σου;…  

   Στην πορεία κατάλαβα (νομίζω).  Αυτό που λέγανε (νομίζω) ήταν ότι δεν παραιτείσαι ποτέ. Δεν σκύβεις ποτέ. Δεν συνθηκολογείς. Ποτέ. Παίρνεις δύναμη από ό,τι μπορεί να σου δώσει ζωή. Παίρνεις ζωή από την αγάπη για την ίδια τη ζωή. Από την αγάπη για την ομορφιά και το δίκιο. Από την αγάπη για τους ανθρώπους και τον τόπο σου. Ακόμα κι αν για τον τόπο σου, για την προκοπή του, χρειαστεί να ζεις μέσα στο «κελί» σου. Φροντίζεις το «κελί» σου, δεν το παρατάς, δεν απαρνιέσαι τον αγώνα και το όραμα να ξημερώσει το δίκιο στον τόπο σου. Και κάνεις ό,τι περνάει από το χέρι σου για να είσαι παρών και ετοιμοπόλεμος σε αυτό τον αγώνα. Δεν καταθέτεις τα όπλα. Φροντίζεις  να συντηρείς τις βιολογικές αντοχές σου, αλλά και τη σπίθα στο μυαλό σου.  Αν είναι να γράψεις Ιστορία, να γίνεις μέρος του λαού που θα γράψει τη δική του Ιστορία, πρέπει να σε παίρνουν τα πόδια σου. Και να δουλεύει το μυαλό σου.

Παράσταση Κοτανίδη: Η κριτική «Ριζοσπάστη» και η απάντηση του γιου Ζαχαριάδη

Η απάντηση.

Σε κείμενο-απάντησή του στη κριτική που δημοσιεύθηκε στον «Ριζοσπάστη» για την παράσταση του Γιώργου Κοτανίδη, «Ομπίντα», ο γιος του Νίκου Ζαχαριάδη, Σήφης, ασκεί από τη δική του σκοπιά κριτική στην εφημερίδα του ΚΚΕ για τον τρόπο που αντιμετώπισε το θεατρικό έργο αλλά και για τα ιστορικά στοιχεία που επικαλείται.

Η «Ομπίντα» (πικρία, κακοκάρδισμα), η παράσταση του γνωστού ηθοποιού και θεατρικού σκηνοθέτη Γιώργου Κοτανίδη είναι εμπνευσμένη από τις τελευταίες μέρες του τραγικού γραμματέα του ΚΚΕ που αυτοκτόνησε στη Σιβηρία, όπου ζούσε εξορισμένος από την ηγεσία της Σοβιετικής Ένωσης και του ΚΚΕ.

Ακολουθεί το κείμενο του γιου του Σήφη Ζαχαριάδη και η κριτική του «Ριζοσπάστη»:

ΑΣΤΙΚΟΣ ΠΟΛΙΤΙΚΟΣ ΚΟΣΜΟΣ ΚΑΙ «ΔΟΣΙΛΟΓΙΣΜΟΣ»

Του ΝΙΚΟΥ ΖΑΧΑΡΙΑΔΗ

Απόσπασμα από κείμενο (Σεπτέμβρης 1945) του Ν. Ζαχαριάδη με τίτλο: «Προς το 7ο Συνέδριο του ΚΚΕ (ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΙΚΗ ΟΡΓΑΝΩΣΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ)» (*)

Ο Νίκος Ζαχαριάδης υπήρξε αδιαμφισβήτητα μια από τις μεγαλύτερες ηγετικές φυσιογνωμίες του κομμουνιστικού κινήματος της χώρας, ο οποίος, ανεξάρτητα από λάθη και κριτικές για τη δράση του, μπορεί να θεωρηθεί ως θεμελιωτής του ΚΚΕ, το οποίο σφράγισε μετέπειτα με την ηγετική παρουσία του και ο Χ. Φλωράκης.

Το κείμενο που ακολουθεί είναι μικρό απόσπασμα από βαρυσήμαντη επιστολή που ο Νίκος Ζαχαριάδης, ως Γραμματέας τότε της ΚΕ του ΚΚΕ, έστειλε στο Θανάση Χατζή, γραμματέα της Κομματικής Οργάνωσης Θεσσαλονίκης του ΚΚΕ. Η ανοικτή αυτή επιστολή εστάλη σε μια πολύ κρίσιμη στιγμή για το κίνημα και την Ελλάδα, λίγο πριν το ιστορικό 7ο Συνέδριο του ΚΚΕ και πριν από τις νόθες εκλογές του μεταπολεμικού ανώμαλου καθεστώτος, το οποίο επεβλήθη στη χώρα μας με τα αγγλικά όπλα και στη συνέχεια με την κατάπτυστη συμφωνία της Βάρκιζας.

Το απόσπασμα από την επιστολή του Ν. Ζαχαριάδη που ακολουθεί, το αναδημοσιεύουμε γιατί νομίζουμε ότι έχει έναν επίκαιρο χαρακτήρα και ανεξάρτητα από διαφωνίες ή συμφωνίες, θα δώσει αφορμή για επίκαιρους προβληματισμούς ή ακόμα και για συνειρμούς. Η ιστορία μπορεί να μην επαναλαμβάνεται πάντα, το βέβαιον, όμως, είναι ότι συνεχίζεται....

ΑΣΤΙΚΟΣ ΠΟΛΙΤΙΚΟΣ ΚΟΣΜΟΣ ΚΑΙ «ΔΟΣΙΛΟΓΙΣΜΟΣ»**

(**ο τίτλος είναι της iskra) 

Η ιστορία του νεοελληνικού κράτους είναι από μια ορισμένη πλευρά ιστορία άμεσου είτε έμμεσου ξεπουλήματος του πολιτικού κόσμου της χώρας στο ξένο εκμεταλλευτικό κεφάλαιο. Δεν υπήρξε ούτε υπάρχει αστικό πολιτικό κόμμα και αστός πολιτικός που να μην ήτανε είτε να μην είναι συνδεδεμένος με τον έναν είτε τον άλλο τρόπο με το ξένο κεφάλαιο, με ξένες πολιτικές επιρροές, και στην πρώτη γραμμή με το αγγλικό κεφάλαιο και την αγγλική πολιτική.

Η πολιτική του αστικοτσιφλικάδικου πολιτικού κόσμου από τότε που υπάρχει ανεξάρτητο ελληνικό κράτος μέχρι σήμερα δεν ήταν στην ουσία της ούτε εθνική ούτε ανεξάρτητη. Ήταν πολιτική υποδούλωσης, εξάρτησης από ξένο κεφάλαιο και την ξένη πολιτική. Και τ' αποτελέσματα είναι γνωστά: Να ΄ναι η Ελλάδα στα χάλια που βρίσκεται. Για τον αστικοτσιφλικάδικο πολιτικό κόσμο και τις πλουτοκρατικές τάξεις που εκπροσωπεί, η κατάσταση αυτή είναι φυσιολογική. Γιατί η σύνδεση και η υποταγή μας στο ξένο κεφάλαιο εξυπηρετεί απόλυτα τα οικονομικά τους συμφέροντα σε βάρος του Λαού και του τόπου. Έτσι μπορούμε να καταλάβουμε και γιατί στην Ελλάδα δεν είχαμε ούτε έχουμε απ' την πλευρά της αστικής τάξης συνεπές δημοκρατικό πολιτικό κίνημα. Γιατί η αστική τάξη στην Ελλάδα και ο πολιτικός της κόσμος πρόδωσαν την αστικοδημοκρατική αποστολή τους, που περιλαμβάνει και τη δημιουργία πραγματικά γερής, οικονομικά και πολιτικά ανεξάρτητης νεοελληνικής εθνικής πολιτείας.

Νίκος Ζαχαριάδης: Ορθοδοξία

Πληροφορίες που δημοσιεύτηκαν σε αθηναϊκές εφημερίδες μας πληροφορούν ότι στο Λονδίνο ο Μακαριότατος θα συζητήσει με τους υπεύθυνους αγγλικούς κύκλους και το ζήτημα του Οικουμενικού Πατριαρχείου. Είναι ολοφάνερο ότι ξαναγίνεται προσπάθεια στο Οικουμενικό Πατριαρχείο της Πόλης να μεταβληθεί πάλι όχι μόνο σε στίβο προσωπικών αντιζηλιών και επιδιώξεων που έχουν συναμεταξύ τους διάφοροι χρεοκοπημένοι ιεράρχες, μα και σε όργανο μεγαλοδυναμικών εξωορθοδοξιακών βλέψεων. 

Στο σημείο αυτό ο ελληνικός Λαός πρέπει να προσέξει εξαιρετικά. Χωρίς να υπάρχει κίνδυνος να πέσει σε ανακρίβειες, μπορεί κανείς να ισχυριστεί εδώ ότι η λαοφθόρα διαμάχη ανάμεσα στους βαλκανικούς λαούς χρονικά συμπίπτει με την εποχή που το Οικουμενικό Πατριαρχείο αρχίζει να κομματιάζεται και να γίνεται όργανο ξένων, ανθελληνικών, αντιβαλκανικών και αντιορθοδοξιακών συμφερόντων. 

Ο μεγαλοτυχοδιωκτικός εθνικισμός μέσα στο Οικουμενικό Πατριαρχείο δεν έβλαψε και αυτός λίγο το έργο για μια δημοκρατική συνεργασία και συμβίωση στα Βαλκάνια και με τους φατριασμούς της φαναριώτικης παπαδοκρατίας τράφηκε πολλές φορές και ενισχύθηκε το τοπικιστικό διασπαστικό πνεύμα μέσα στους κόλπους της ορθοδοξίας, που τόσο έβλαψε τη λαϊκή και εθνική εξέλιξη και πρόοδο όλων των βαλκανικών λαών. 

Το ξάπλωμα και η επικράτηση της Ορθοδοξίας στις χώρες και τους λαούς της Ανατολικής και Νοτιοανατολικής Ευρώπης καθώς και στη Μικρασία και τη Μέση Ανατολή ανταποκρίνεται ιστορικά στην αντίδραση που προκαλούσαν οι τάσεις για πνευματική, πολιτική και οικονομική επέκταση και επιβολή του Δυτικού Ρωμαϊκού Κράτους και του καθολικισμού - παπισμού. Μα η επικράτηση αυτή δεν οφείλεται μονάχα σε αρνητικά αίτια. Έχει και θετικά βάθρα, γιατί χωρίς να παραγνωρίζουμε τις εθνικές και τοπικές ιδιομορφίες, η Ορθοδοξία ιδεολογικά - πνευματικά ανταποκρίνεται σε μια νοοτροπία λαϊκή, σ' ένα εσωτερικό ψυχικό δεσμό, που ο Ευρωπαίος κοσμοπολίτης ονομάζει "Ανατολικό πνεύμα" και ο ξεπεσμένος και έκφυλος Λεβαντίνος περιφρονεί μα που συγκεντρώνει και εκφράζει εσωτερική λαϊκή ενότητα και εκδηλώνει ανώτερα ιδεώδη και χαρίσματα, άσχετα αν στα χρόνια εκείνα της μεσαιωνικής κατάστασης και του ασιατικού δεσποτισμού του Βυζαντίου κάνουν την εμφάνιση τους με μορφή θρησκευτικο-εκκλησιαστική.

Εδώ θα πρέπει επίσης να τονίσουμε ότι η Ορθόδοξη Ανατολική Εκκλησία και η Χριστιανική θρησκεία γενικότερα, όπως την εκφράζει η Εκκλησία αυτή, παίξαν όχι μόνο στη Ρωσία μα και στα Βαλκάνια έναν προοδευτικό ρόλο τόσο σαν παράγοντας που διευκόλυνε και επιτάχυνε την εθνική διαμόρφωση, συσπείρωση και ανάπτυξη, παρέχοντάς της ενιαία ιδεολογικά πλαίσια, όσο σαν στοιχείο που στα χρόνια του εξανδραποδισμού και της σκλαβιάς κάτω από την οθωμανική τυραννία συνέτεινε σημαντικά και ουσιαστικά στον εθνικοαπελευθερωτικό τότε αγώνα, παρά και ενάντια στην αντίδραση και προδοσία που έκαναν σημαντικοί και σημαίνοντες παράγοντες και κορυφές της Ορθοδοξίας ιδιαίτερα στο Φανάρι. Είναι αναρίθμητα τα παραδείγματα που δείχνουν ότι Ταγοί και απλοί στρατευόμενοι της εκκλησιαστικής ιεραρχίας πάλεψαν και με το ντουφέκι στο χέρι στο πλευρό του Λαού και ότι μοναστήρια και μοναστήρια είχαν μεταβληθεί σε μπαρουταποθήκες και λαϊκά φρούρια.

Ιστορικά διλήμματα, ιστορικές απαντήσεις

Ιστορικά διλήμματα, ιστορικές απαντήσεις,
Άπαντα τα δημοσιευμένα (1940-1945)
Νίκος Ζαχαριάδης

ΠΟΛITIKH - IΣTOPIA
Έρευνα - Ιστορική επιμέλεια: Γιώργος Πετρόπουλος

Εκδόσεις Καστανιώτη

Στο εξώφυλλο: σκίτσο από την επιθεώρηση «Λεύτερος Μωρηάς (Όργανο της Κομματικής Επιτροπής Περιοχής Πελοποννήσου του Κ.Κ.Ε.)», αρ. 65, Πάτρα, Μάης 1945

Νίκος Ζαχαριάδης - Ὀρθοδοξία «Μπαρουταποθῆκες καὶ λαϊκὰ φρούρια τὰ Μοναστήρια κατὰ τὸ 1821»

Τὸ κείμενο πρωτοδημοσιεύτηκε στὴν πρώτη σελίδα τοῦ Ριζοσπάστη στὶς 9 Σεπτεμβρίου 1945 μὲ τίτλο «Ὀρθοδοξία». Ἀκολούθησαν ἀναδημοσιεύσεις στὴν Κομμουνιστικὴ Ἐπιθεώρηση (τεῦχος Ἰουλίου -Αὐγούστου 1984) καὶ στὴν ἐφημερίδα «Ποντίκι», 31 Αὐγούστου 2000.

Σημείωση: Στὸ παρακάτω ἄρθρο τοῦ ἄλλοτε Γενικοῦ Γραμματέα τοῦ ΚΚΕ Νίκου Ζαχαριάδη, ὁ ὁποῖος κάθε ἄλλο ἀπὸ ἀναθεωρητισμό-ρεβιζιονισμὸ ὡς πρὸς τὸ φιλοσοφικὸ μαρξιστικὸ ὑλισμό, μπορεῖ νὰ κατηγορηθεῖ. Ὀρθόδοξος μαρξιστής-λενινιστὴς ὁ Ν.Ζ., στὰ δύσκολα χρόνια τοῦ 1945 κρίνει ὅτι τὸ κόμμα του δὲν μπορεῖ καὶ δὲν πρέπει νὰ παραβλέψει μία ἀντικειμενικὴ ἀλήθεια, ὅτι δηλαδὴ «ἡ Ὀρθόδοξη Ἀνατολικὴ Ἐκκλησία ἔπαιξε ἕναν προοδευτικὸ ρόλο τόσο σὰν παράγοντας ποὺ διευκόλυνε καὶ ἐπιτάχυνε τὴν ἐθνικὴ διαμόρφωση, συσπείρωση καὶ ἀνάπτυξη... ὅσο σὰν στοιχεῖο ποὺ στὰ χρόνια τῆς σκλαβιᾶς... συνέτεινε σημαντικὰ στὸν ἐθνικοαπελευθερωτικὸ ἀγῶνα...», γι᾿ αὐτὸ καὶ εἰσηγεῖται γραμμὴ πλεύσης ποὺ νὰ βοηθᾷ τὴν Ἐκκλησία «νὰ ξαναβρεῖ τὴν ἰσορροπία της καὶ νὰ γίνει παράγοντας συμφιλίωσης, ἀδελφοσύνης, εἰρήνης καὶ συνεργασίας ἀνάμεσα στοὺς λαοὺς τῆς Ὀρθοδοξίας»! Ἔτσι ἔβλεπε ὁ σκληρὸς αὐτὸς ἡγέτης τοῦ ΚΚΕ τὸ ρόλο τῆς Ἐκκλησίας μας, ρόλο ἄμεσης λειτουργίας μέσα στὴν κοινωνία γιὰ συμφιλίωση καὶ συναδέλφωση καὶ ὄχι ρόλο τοῦ περιθωρίου καὶ τῆς ἰδιωτικῆς μας ζωῆς. Ἂς τὸν διαβάσουμε ἢ μᾶλλον ἂς τὸν ξαναδιαβάσουν οἳ σημερινοὶ ἀρνητὲς τῶν πάντων.

σ.δ. Ἐπίσης, δηλοῦμεν ὅτι τὸ ἄρθρο ἐκφράζει σὲ ὅλην του τὴν ἔκταση μόνον τὸν συγγραφέα του. Ἡ διαχείριση τοῦ παρόντος δικτυακοῦ τόπου ἔχει διαφωνίες σὲ κάποια σημεῖα τοῦ κειμένου ποὺ σχετίζονται μὲ ἰσχυροὺς ἑλληνικοὺς θεσμούς.

---

Πληροφορίες ποὺ δημοσιεύτηκαν σὲ ἀθηναϊκὲς ἐφημερίδες μᾶς πληροφοροῦν ὅτι στὸ Λονδίνο ὁ Μακαριότατος θὰ συζητήσει μὲ τοὺς ὑπεύθυνους ἀγγλικοὺς κύκλους καὶ τὸ ζήτημα τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου. Εἶναι ὁλοφάνερο ὅτι ξαναγίνεται προσπάθεια στὸ Οἰκουμενικὸ Πατριαρχεῖο τῆς Πόλης νὰ μεταβληθεῖ πάλι ὄχι μόνο σὲ στίβο προσωπικῶν ἀντιζηλιῶν καὶ ἐπιδιώξεων ποὺ ἔχουν συναμεταξύ τους διάφοροι χρεοκοπημένοι ἱεράρχες, μὰ καὶ σὲ ὄργανο μεγαλοδυναμικῶν ἐξωορθοδοξιακῶν βλέψεων.

Στὸ σημεῖο αὐτὸ ὁ ἑλληνικὸς Λαὸς πρέπει νὰ προσέξει ἐξαιρετικά. Χωρὶς νὰ ὑπάρχει κίνδυνος νὰ πέσει σὲ ἀνακρίβειες, μπορεῖ κανεὶς νὰ ἰσχυριστεῖ ἐδῶ ὅτι ἡ λαοφθόρα διαμάχη ἀνάμεσα στοὺς βαλκανικοὺς λαοὺς χρονικὰ συμπίπτει μὲ τὴν ἐποχὴ ποὺ τὸ Οἰκουμενικὸ Πατριαρχεῖο ἀρχίζει νὰ κομματιάζεται καὶ νὰ γίνεται ὄργανο ξένων, ἀνθελληνικῶν, ἀντιβαλκανικῶν καὶ ἀντιορθοδοξιακῶν συμφερόντων.

Ὁ μεγαλοτυχοδιωκτικὸς ἐθνικισμὸς μέσα στὸ Οἰκουμενικὸ Πατριαρχεῖο δὲν ἔβλαψε καὶ αὐτὸς λίγο τὸ ἔργο γιὰ μία δημοκρατικὴ συνεργασία καὶ συμβίωση στὰ Βαλκάνια καὶ μὲ τοὺς φατριασμοὺς τῆς φαναριώτικης παπαδοκρατίας τράφηκε πολλὲς φορὲς καὶ ἐνισχύθηκε τὸ τοπικιστικὸ διασπαστικὸ πνεῦμα μέσα στοὺς κόλπους τῆς ὀρθοδοξίας, ποὺ τόσο ἔβλαψε τὴ λαϊκὴ καὶ ἐθνικὴ ἐξέλιξη καὶ πρόοδο ὅλων τῶν βαλκανικῶν λαῶν.

Τὸ ξάπλωμα καὶ ἡ ἐπικράτηση τῆς Ὀρθοδοξίας στὶς χῶρες καὶ τοὺς λαοὺς τῆς Ἀνατολικῆς καὶ Νοτιοανατολικῆς Εὐρώπης καθὼς καὶ στὴ Μικρασία καὶ τὴ Μέση Ἀνατολὴ ἀνταποκρίνεται ἱστορικὰ στὴν ἀντίδραση ποὺ προκαλοῦσαν οἱ τάσεις γιὰ πνευματική, πολιτικὴ καὶ οἰκονομικὴ ἐπέκταση καὶ ἐπιβολὴ τοῦ Δυτικοῦ Ρωμαϊκοῦ Κράτους καὶ τοῦ καθολικισμοῦ - παπισμοῦ. Μὰ ἡ ἐπικράτηση αὐτὴ δὲν ὀφείλεται μονάχα σὲ ἀρνητικὰ αἴτια. Ἔχει καὶ θετικὰ βάθρα, γιατί χωρὶς νὰ παραγνωρίζουμε τὶς ἐθνικὲς καὶ τοπικὲς ἰδιομορφίες, ἡ Ὀρθοδοξία ἰδεολογικὰ - πνευματικὰ ἀνταποκρίνεται σὲ μία νοοτροπία λαϊκή, σ᾿ ἕνα ἐσωτερικὸ ψυχικὸ δεσμό, ποὺ ὁ Εὐρωπαῖος κοσμοπολίτης ὀνομάζει «ἀνατολικὸ πνεῦμα» καὶ ὁ ξεπεσμένος καὶ ἔκφυλος Λεβαντίνος περιφρονεῖ μὰ ποὺ συγκεντρώνει καὶ ἐκφράζει ἐσωτερικὴ λαϊκὴ ἑνότητα καὶ ἐκδηλώνει ἀνώτερα ἰδεώδη καὶ χαρίσματα, ἄσχετα ἂν στὰ χρόνια ἐκεῖνα τῆς μεσαιωνικῆς κατάστασης καὶ τοῦ ἀσιατικοῦ δεσποτισμοῦ τοῦ Βυζαντίου κάνουν τὴν ἐμφάνισή τους μὲ μορφὴ θρησκευτικο-ἐκκλησιαστική.

ΑΣΤΙΚΟΣ ΠΟΛΙΤΙΚΟΣ ΚΟΣΜΟΣ ΚΑΙ «ΔΟΣΙΛΟΓΙΣΜΟΣ»

 Του ΝΙΚΟΥ ΖΑΧΑΡΙΑΔΗ

Απόσπασμα από κείμενο (Σεπτέμβρης 1945) του Ν. Ζαχαριάδη με τίτλο: «Προς το 7ο Συνέδριο του ΚΚΕ (ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΙΚΗ ΟΡΓΑΝΩΣΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ)» (*)

Ο Νίκος Ζαχαριάδης υπήρξε αδιαμφισβήτητα μια από τις μεγαλύτερες ηγετικές φυσιογνωμίες του κομμουνιστικού κινήματος της χώρας, ο οποίος, ανεξάρτητα από λάθη και κριτικές για τη δράση του, μπορεί να θεωρηθεί ως θεμελιωτής του ΚΚΕ, το οποίο σφράγισε μετέπειτα με την ηγετική παρουσία του και ο Χ. Φλωράκης.

 Το κείμενο που ακολουθεί είναι μικρό απόσπασμα από βαρυσήμαντη επιστολή που ο Νίκος Ζαχαριάδης, ως Γραμματέας τότε της ΚΕ του ΚΚΕ, έστειλε στο Θανάση Χατζή, γραμματέα της Κομματικής Οργάνωσης Θεσσαλονίκης του ΚΚΕ. Η ανοικτή αυτή επιστολή εστάλη σε μια πολύ κρίσιμη στιγμή για το κίνημα και την Ελλάδα, λίγο πριν το ιστορικό 7ο Συνέδριο του ΚΚΕ και πριν από τις νόθες εκλογές του μεταπολεμικού ανώμαλου καθεστώτος, το οποίο επεβλήθη στη χώρα μας με τα αγγλικά όπλα και στη συνέχεια με την κατάπτυστη συμφωνία της Βάρκιζας.

Το απόσπασμα από την επιστολή του Ν. Ζαχαριάδη που ακολουθεί, το αναδημοσιεύουμε γιατί νομίζουμε ότι έχει έναν επίκαιρο χαρακτήρα και ανεξάρτητα από διαφωνίες ή συμφωνίες, θα δώσει αφορμή για επίκαιρους προβληματισμούς ή ακόμα και για συνειρμούς. Η ιστορία μπορεί να μην επαναλαμβάνεται πάντα, το βέβαιον, όμως, είναι ότι συνεχίζεται....

ΑΣΤΙΚΟΣ ΠΟΛΙΤΙΚΟΣ ΚΟΣΜΟΣ ΚΑΙ «ΔΟΣΙΛΟΓΙΣΜΟΣ»**

(*ο τίτλος είναι της iskra)

Η ιστορία του νεοελληνικού κράτους είναι από μια ορισμένη πλευρά ιστορία άμεσου είτε έμμεσου ξεπουλήματος του πολιτικού κόσμου της χώρας στο ξένο εκμεταλλευτικό κεφάλαιο. Δεν υπήρξε ούτε υπάρχει αστικό πολιτικό κόμμα και αστός πολιτικός που να μην ήτανε είτε να μην είναι συνδεδεμένος με τον έναν είτε τον άλλο τρόπο με το ξένο κεφάλαιο, με ξένες πολιτικές επιρροές, και στην πρώτη γραμμή με το αγγλικό κεφάλαιο και την αγγλική πολιτική.

Η πολιτική του αστικοτσιφλικάδικου πολιτικού κόσμου από τότε που υπάρχει ανεξάρτητο ελληνικό κράτος μέχρι σήμερα δεν ήταν στην ουσία της ούτε εθνική ούτε ανεξάρτητη. Ήταν πολιτική υποδούλωσης, εξάρτησης από ξένο κεφάλαιο και την ξένη πολιτική. Και τ' αποτελέσματα είναι γνωστά: Να ΄ναι η Ελλάδα στα χάλια που βρίσκεται. Για τον αστικοτσιφλικάδικο πολιτικό κόσμο και τις πλουτοκρατικές τάξεις που εκπροσωπεί, η κατάσταση αυτή είναι φυσιολογική. Γιατί η σύνδεση και η υποταγή μας στο ξένο κεφάλαιο εξυπηρετεί απόλυτα τα οικονομικά τους συμφέροντα σε βάρος του Λαού και του τόπου. Έτσι μπορούμε να καταλάβουμε και γιατί στην Ελλάδα δεν είχαμε ούτε έχουμε απ' την πλευρά της αστικής τάξης συνεπές δημοκρατικό πολιτικό κίνημα. Γιατί η αστική τάξη στην Ελλάδα και ο πολιτικός της κόσμος πρόδωσαν την αστικοδημοκρατική αποστολή τους, που περιλαμβάνει και τη δημιουργία πραγματικά γερής, οικονομικά και πολιτικά ανεξάρτητης νεοελληνικής εθνικής πολιτείας. Και να γιατί ο εργαζόμενος Λαός, που αυτός πληρώνει τα σπασμένα της προδοσίας αυτής και της οικονομικής και πολιτικής εξάρτησης της χώρας απ' το ξένο κεφάλαιο, ανάλαβε αυτός το καθήκον της δημιουργίας μιας πραγματικά λεύτερης και ανεξάρτητης δημοκρατικής Ελλάδας. Η φυσική του ύπαρξη και υπόσταση είναι δεμένη αδιάσπαστα με την πραγματοποίηση του καθήκοντος αυτού, που πολιτικά βρήκε τη συμπύκνωση και την έκφραση του στον Πολιτικό Συνασπισμό των Κομμάτων του ΕΑΜ, στο πανελλήνιο, παλλαϊκό εαμικό κίνημα.

Εδώ όμως σκοντάφτουμε σε μια σοβαρή δυσκολία, που για πολλούς φαίνεται και αξεπέραστη: στον εξωελληνικό παρεμβατισμό. Οι εξωελληνικοί αυτοί παράγοντες έχουν συνηθίσει απ' την πρώτη αρχή να βρίσκουν, να εξαγοράζουν και να διαφθείρουν στην Ελλάδα πρόσωπα και παρατάξεις, που τους υπηρετούσαν δουλικά και υπάκουα. Και σήμερα, ύστερα απ' την κοσμογονία του εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα, που ανύψωσε το ΕΑΜ σε αποφασιστικό πολιτικό παράγοντα στον τόπο μας, δεν μπορούν να συμβιβασθούν εύκολα με το γεγονός ότι το ΕΑΜ αυτό, που εκπροσωπεί τη λεύτερη, δημιουργική Ελλάδα, δεν μπορεί να σταθεί απέναντι τους σα δούλος, όπως είναι συνηθισμένοι με τους άλλους, γιατί τότε θα έπαυε να υπάρχει. Και ότι συνεννόηση και συνεργασία με τη Νέα Ελλάδα, την εαμική Ελλάδα, μπορεί να υπάρξει και να σταθεί μονάχα πάνω στη βάση της ισοτιμίας, της αμοιβαίας κατανόησης και του αλληλοσεβασμού. Την κύρια ευθύνη τη φέρνουν πάλι οι ντόπιοι πατριδοκάπηλοι, που προσφέρονται πάντα έτοιμοι να πουλήσουν τον τόπο τους, και έτσι πείθουν τους ξένους ότι μπορούν να συνεχίσουν να συμπεριφέρονται προς την Ελλάδα όπως πριν, δηλαδή σαν αφέντης προς σκλάβο. Αυτού βρίσκεται για μας ο κόμπος. Απ' το βάθρο της εθνικής ανεξαρτησίας και ακεραιότητας, των κυριαρχικών μας δικαιωμάτων, να υποχωρήσουμε δεν μπορούμε, γιατί εδώ κάθε υποχώρηση σημαίνει προδοσία.

ΑΣΤΙΚΟΣ ΠΟΛΙΤΙΚΟΣ ΚΟΣΜΟΣ ΚΑΙ «ΔΟΣΙΛΟΓΙΣΜΟΣ»

Του ΝΙΚΟΥ ΖΑΧΑΡΙΑΔΗ

Απόσπασμα από κείμενο (Σεπτέμβρης 1945) του Ν. Ζαχαριάδη με τίτλο: «Προς το 7ο Συνέδριο του ΚΚΕ (ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΙΚΗ ΟΡΓΑΝΩΣΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ)» (*)

Ο Νίκος Ζαχαριάδης υπήρξε αδιαμφισβήτητα μια από τις μεγαλύτερες ηγετικές φυσιογνωμίες του κομμουνιστικού κινήματος της χώρας, ο οποίος, ανεξάρτητα από λάθη και κριτικές για τη δράση του, μπορεί να θεωρηθεί ως θεμελιωτής του ΚΚΕ, το οποίο σφράγισε μετέπειτα με την ηγετική παρουσία του και ο Χ. Φλωράκης.
Το κείμενο που ακολουθεί είναι μικρό απόσπασμα από βαρυσήμαντη επιστολή που ο Νίκος Ζαχαριάδης, ως Γραμματέας τότε της ΚΕ του ΚΚΕ, έστειλε στο Θανάση Χατζή, γραμματέα της Κομματικής Οργάνωσης Θεσσαλονίκης του ΚΚΕ. Η ανοικτή αυτή επιστολή εστάλη σε μια πολύ κρίσιμη στιγμή για το κίνημα και την Ελλάδα, λίγο πριν το ιστορικό 7ο Συνέδριο του ΚΚΕ και πριν από τις νόθες εκλογές του μεταπολεμικού ανώμαλου καθεστώτος, το οποίο επεβλήθη στη χώρα μας με τα αγγλικά όπλα και στη συνέχεια με την κατάπτυστη συμφωνία της Βάρκιζας.
Το απόσπασμα από την επιστολή του Ν. Ζαχαριάδη που ακολουθεί, το αναδημοσιεύουμε γιατί νομίζουμε ότι έχει έναν επίκαιρο χαρακτήρα και ανεξάρτητα από διαφωνίες ή συμφωνίες, θα δώσει αφορμή για επίκαιρους προβληματισμούς ή ακόμα και για συνειρμούς. Η ιστορία μπορεί να μην επαναλαμβάνεται πάντα, το βέβαιον, όμως, είναι ότι συνεχίζεται....

ΑΣΤΙΚΟΣ ΠΟΛΙΤΙΚΟΣ ΚΟΣΜΟΣ ΚΑΙ «ΔΟΣΙΛΟΓΙΣΜΟΣ»**
(**ο τίτλος είναι της iskra)

Η ιστορία του νεοελληνικού κράτους είναι από μια ορισμένη πλευρά ιστορία άμεσου είτε έμμεσου ξεπουλήματος του πολιτικού κόσμου της χώρας στο ξένο εκμεταλλευτικό κεφάλαιο. Δεν υπήρξε ούτε υπάρχει αστικό πολιτικό κόμμα και αστός πολιτικός που να μην ήτανε είτε να μην είναι συνδεδεμένος με τον έναν είτε τον άλλο τρόπο με το ξένο κεφάλαιο, με ξένες πολιτικές επιρροές, και στην πρώτη γραμμή με το αγγλικό κεφάλαιο και την αγγλική πολιτική.

ΑΣΤΙΚΟΣ ΠΟΛΙΤΙΚΟΣ ΚΟΣΜΟΣ ΚΑΙ «ΔΟΣΙΛΟΓΙΣΜΟΣ»

Του ΝΙΚΟΥ ΖΑΧΑΡΙΑΔΗ

Απόσπασμα από κείμενο (Σεπτέμβρης 1945) του Ν. Ζαχαριάδη με τίτλο: «Προς το 7ο Συνέδριο του ΚΚΕ (ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΙΚΗ ΟΡΓΑΝΩΣΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ)» (*)

Ο Νίκος Ζαχαριάδης υπήρξε αδιαμφισβήτητα μια από τις μεγαλύτερες ηγετικές φυσιογνωμίες του κομμουνιστικού κινήματος της χώρας, ο οποίος, ανεξάρτητα από λάθη και κριτικές για τη δράση του, μπορεί να θεωρηθεί ως θεμελιωτής του ΚΚΕ, το οποίο σφράγισε μετέπειτα με την ηγετική παρουσία του και ο Χ. Φλωράκης.

 Το κείμενο που ακολουθεί είναι μικρό απόσπασμα από βαρυσήμαντη επιστολή που ο Νίκος Ζαχαριάδης, ως Γραμματέας τότε της ΚΕ του ΚΚΕ, έστειλε στο Θανάση Χατζή, γραμματέα της Κομματικής Οργάνωσης Θεσσαλονίκης του ΚΚΕ. Η ανοικτή αυτή επιστολή εστάλη σε μια πολύ κρίσιμη στιγμή για το κίνημα και την Ελλάδα, λίγο πριν το ιστορικό 7ο Συνέδριο του ΚΚΕ και πριν από τις νόθες εκλογές του μεταπολεμικού ανώμαλου καθεστώτος, το οποίο επεβλήθη στη χώρα μας με τα αγγλικά όπλα και στη συνέχεια με την κατάπτυστη συμφωνία της Βάρκιζας.

Το απόσπασμα από την επιστολή του Ν. Ζαχαριάδη που ακολουθεί, το αναδημοσιεύουμε γιατί νομίζουμε ότι έχει έναν επίκαιρο χαρακτήρα και ανεξάρτητα από διαφωνίες ή συμφωνίες, θα δώσει αφορμή για επίκαιρους προβληματισμούς ή ακόμα και για συνειρμούς. Η ιστορία μπορεί να μην επαναλαμβάνεται πάντα, το βέβαιον, όμως, είναι ότι συνεχίζεται….

ΑΣΤΙΚΟΣ ΠΟΛΙΤΙΚΟΣ ΚΟΣΜΟΣ ΚΑΙ «ΔΟΣΙΛΟΓΙΣΜΟΣ»**

Η ιστορία του νεοελληνικού κράτους είναι από μια ορισμένη πλευρά ιστορία άμεσου είτε έμμεσου ξεπουλήματος του πολιτικού κόσμου της χώρας στο ξένο εκμεταλλευτικό κεφάλαιο. Δεν υπήρξε ούτε υπάρχει αστικό πολιτικό κόμμα και αστός πολιτικός που να μην ήτανε είτε να μην είναι συνδεδεμένος με τον έναν είτε τον άλλο τρόπο με το ξένο κεφάλαιο, με ξένες πολιτικές επιρροές, και στην πρώτη γραμμή με το αγγλικό κεφάλαιο και την αγγλική πολιτική.