Εθνική και κοινωνική Συνείδηση

ΚΩΣΤΗΣ ΜΟΣΚΩΦ (Θεσσαλονίκη, (15 Νοεμβρίου 1939 – Θεσσαλονίκη, 29 Ιουνίου 1998) 

Ο πρίγκιπας της Αριστεράς αν και μαρξιστής θα αναζητήσει τον Ορθόδοξο λόγο, συγγράφοντας Ιστορία, Γεωγραφία, Πολιτική Ιδεολογία, και εν τέλει Λογοτεχνία.

Η κεντρική ιδέα της «Αλήθειας» συν η σωστή δόση αυταπάρνησης, αφοσίωσης, ευφυίας, ταλέντου, απαρέγκλιτης δημοκρατικής τοποθέτησης και ειλικρινούς αριστερής διανόησης και ρομαντισμού, διαποτίζει τη γενική διαδρομή του, τα πεζά του, την ποίησή του και την ζωή του την ίδια!

________________****"_______________

του Κ. Μοσκώφ απ’ο το Άρδην τ. 74 

Μια παραγωγική εμπορευματική δραστηριότητα διασώζεται ανάμεσα στον 16ο και 18ο αιώνα, στον ελεύθερο από τα αντικίνητρα του οθωμανικού φεουδαλισμού νεοεποικισμένο ορεινό χώρο, ή στις όμοιας ιστορικής γένεσης νησιώτικες κοινωνίες του Αιγαίου, αποκλειστικά σχεδόν εκεί.

Η οικονομική ενότητα της ελλαδικής κοινωνίας έχει διασπαστεί τώρα: Οι αστικές σχέσεις αναπτύσσονται στα εμπορευματικά βουνίσια αυτά κέντρα, διεισδύουν σταδιακά στην περίοική τους αγροτιά, δεν διοχετεύονται όμως και προς τον φεουδαλοποιημένο πεδινό χώρο. Όχι ότι μια ανάπτυξη της οικονομίας δεν πραγματοποιείται και στα μέρη αυτά. Οι καινούργιες καλλιέργειες, η σταφίδα κυρίως, αλλά και το βαμβάκι, ο καπνός, το καλαμπόκι, ανταποκρίνονται στην αυξανόμενη ολοένα ζήτηση της Ευρώπης, κι έστι η παραγωγή αυξάνεται σημαντικά από τα τέλη του 17ου αιώνα στον ελλαδικό χώρο σαν σύνολο.

Όμως, τα πλεονάσματα στον κάμπο δημιουργούνται κυρίως με διοικητικό τρόπο από φορολογίες, ιδίως από τη δεκάτη, από τον ισστιρά, την υποχρέωση πώλησης μέρους της παραγωγής σε χαμηλές τιμές προς το κράτος. Η εξαγωγική δραστηριότητα που θα αναπτυχθεί δίνει στους εξαγωγείς, μεγάλους φεουδαλικούς άρχοντες κυρίως, και στην κεντρική διοίκηση, ένα σημαντικό εισόδημα σε νόμισμα «σκληρό», ευρωπαϊκό, αλλά στην τέτοια οικονομική διαδικασία οι καλλιεργητές ελάχιστα θα συμμετέχουν. Η αγορά, στον πεδινό αυτό χώρο, δεν θα διαμορφωθεί παρά μέσα από θύλακες, «comptoirs», που αφομοιώνουν στον διεθνή χώρο τα πιο προσοδοφόρα τμήματα της πεδινής αγροτικής οικονομίας σε μια κατευθείαν σύνδεση άρχουσας τάξης και εισαγωγέων της Ευρώπης· η σταφιδοπαραγωγή, ιδίως, μέσα σε τέτοια πλαίσια αναπτύσσεται· μέσα σε τέτοια πλαίσια, πάνω σε μια φεουδαλική και μεταπρατική βάση, θα διαμορφωθούν κοινωνικά και οι ασχολούμενοι με τις καλλιέργειες αυτές πληθυσμοί.

Σε µια νέα ιστορική εποχή

από Γιώργος Καραμπελιάς 

Από το νέο βιβλίο του Γιώργου Καραμπελιά «Το Λυκόφως του μηδενισμού, Η Ελλάδα μπροστά σε και νέα ιστορική εποχή» που κυκλοφορεί από τις «Εναλλακτικές Εκδόσεις».

Ο ελληνισμός, στα 100 χρόνια που ακολούθησαν το 1922, έζησε τρεις αλλεπάλληλους καθοδικούς κύκλους, παρότι στο εσωτερικό τους μπορούν να επισημανθούν και στιγμές έξαρσης και ανόδου. Σε αντίθεση λοιπόν με ένα εύκολο και γραμμικό σχήμα του τύπου «θρίαμβοι και καταστροφές», που διαδέχονται οι μεν τις δε, αδιαφοροποίητα και σχεδόν τυχαία, οι τρεις αυτοί ιστορικοί κύκλοι, 1922-1949, 1949-1974 και 1974-2019, αναπαριστούν τρεις αδιαμφισβήτητα καθοδικούς κύκλους.

Ο πρώτος θα εγκαινιαστεί με τη Μικρασιατική Καταστροφή και θα ολοκληρωθεί με το τέλος του Εμφυλίου, με την Ελλάδα αιμάσσουσα, κατεστραμμένη, με συρρικνωμένο οικονομικό και γεωπολιτικό αποτύπωμα, καθώς θα μεταβληθεί και πάλι, μετά από δεκαετίες, σε ένα κράτος απόλυτα εξαρτημένο, ανάλογο με εκείνο του 19ου αιώνα.

Η επόμενη ιστορική φάση θα ξεκινήσει με τους καλύτερους οιωνούς, με τον εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα της Κύπρου και την παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας, για να τελειώσει με μία εθνική καταστροφή, την απώλεια μεγάλου μέρους της Κύπρου, την ουσιαστική ήττα του ελληνικού στρατού και την απαρχή της γενίκευσης των τουρκικών διεκδικήσεων απέναντι στον ελλαδικό χώρο.

Η τρίτη περίοδος, παρότι θα εγκαινιαστεί με δημοκρατικές κατακτήσεις και νικητήριους παιάνες, θα εισέλθει σταδιακά σε μια μακρά περίοδο παρακμής, η οποία, πίσω από το προσωπείο της καταναλωτικής ευωχίας και του παρασιτικού εκσυγχρονισμού, θα οδηγήσει στην αποβιομηχάνιση της χώρας, στη δημογραφική συρρίκνωση και, τέλος, στην ίδια την κατάρρευση του κυρίαρχου οικονομικοκοινωνικού μοντέλου. Το μεγαλύτερο μέρος της δημόσιας και της ιδιωτικής περιουσίας θα εκχωρηθεί στις ξένες τράπεζες και τις ξένες δυνάμεις ενώ, παράλληλα, η τουρκική επιθετικότητα θα ανέβει πολλά ντεσιμπέλ παραπάνω, απαιτώντας πλέον τη δορυφοροποίηση της Ελλάδας και της Κύπρου στον νεο-οθωμανισμό.

Εµείς και η Ρωσία…

Το κείμενο δημοσιεύθηκε στις 12 Απριλίου 2018. 

Δημοσιεύεται στην ιστοσελίδα γιατί ο άκριτος αντιρωσισμός έχει πάρει διαστάσεις ανησυχητικές στις ημέρες μας.

Οι άκριτοι αντίπαλοι και οι πρόθυµοι υποτακτικοί

του Γιώργου Καραµπελιά

O ελληνισμός διατηρεί μια πολύ παλιά σχέση με τη Ρωσία, πάνω από χίλια χρόνια, από την εποχή του εκχριστιανισμού των Ρώσων από τον Βλαδίμηρο, το 988. Έκτοτε οι τύχες των δύο λαών συνδέθηκαν στενά, για το καλύτερο ή το χειρότερο. Και οι δύο αντιμετώπισαν τις εισβολές και την επιθετικότητα τόσο των δυτικών, όσο και, κατ’ εξοχήν, των «ανατολικών» τους αντιπάλων: Στην Ελλάδα, τους σταυροφόρους, από τα δυτικά, και τα τουρκικά φύλα στα ανατολικά, που μετά από απόπειρες τετρακοσίων χρόνων, με αφετηρία το Ματζικέρτ το 1071, θα επιτύχουν την κατάκτηση της Κωνσταντινούπολης. Οι Ρώσοι θα αντιμετωπίσουν και αυτοί μια ανάλογη διττή επιβουλή. Από τους Τεύτονες ιππότες και τους Σουηδούς στα δυτικά και τους τουρκικής καταγωγής Μογγόλους στα ανατολικά. Και τόσο οι Έλληνες, όσο και οι Ρώσοι, δέθηκαν στενά με την Ορθοδοξία, που ταυτίστηκε οιονεί με την εθνική τους ταυτότητα, ενώ η κοινότητα των αντιπάλων τους διαμόρφωσε μία εθνική ευαισθησία ταυτόχρονα αντιδυτική και αντίισλαμική ή αντιτουρκική.

Όμως, οι ιστορικές τύχες των δύο λαών υπήρξαν εντελώς διαφορετικές. Οι Ρώσοι, στο κέντρο μίας αχανούς πεδιάδας ηπειρωτικών διαστάσεων, θα συγκροτήσουν ένα ανάλογων διαστάσεων κράτος, το οποίο, από τον Ιβάν τον Τρομερό και στο εξής, θα επεκτείνεται, τόσο προς τα δυτικά, όσο και, κυρίως, προς τα νότια και τα ανατολικά, υποτάσσοντας και έναν μεγάλο αριθμό τουρκόφωνων και ισλαμικών πληθυσμών γενικότερα. Για πολλούς αιώνες, θα βρεθεί σε ανοικτή αντιπαράθεση με τις δύο μεγάλες ισλαμικές αυτοκρατορίες στα νότια σύνορά της, το Ιράν και κυρίως την Οθωμανική Αυτοκρατορία, η οποία, τη στιγμή της μεγαλύτερης εξάπλωσής της, έφτανε μέχρι τα νότια σύνορα της τότε Πολωνίας. Από την εποχή του Μεγάλου Πέτρου και της Μεγάλης Αικατερίνης, στους πολέμους που ξέσπασαν η Ρωσία θα εκδιώξει την Οθωμανική Αυτοκρατορία από τη νότια Ρωσία και τα βόρεια και βορειοανατολικά παράλια της Μαύρης Θάλασσας.

Την ίδια στιγμή, οι Έλληνες, ζώντας σε μια εντελώς διαφορετική γεωγραφική πραγματικότητα, στον διάσπαρτο χώρο του Αιγαίου και της ελλαδικής χερσονήσου, θα χάσουν, από τον ενδέκατο μέχρι τον δέκατο τρίτο αιώνα, το μόνο ηπειρωτικό βάθος που διέθεταν, δηλαδή τη Μικρά Ασία, και το επίκεντρο του ελληνισμού θα μεταφερθεί στα στενά όρια της ελλαδικής χερσονήσου, δηλαδή της αρχέγονης κοιτίδας του ελληνικού πολιτισμού. Έτσι κατέστη σχεδόν αναπόφευκτη η υποταγή των Ελλήνων, αρχικώς στους Δυτικούς (μετά το 1204), και στους Οθωμανούς (μετά το 1453). Πλέον, η σχέση Ρώσων και Ελλήνων θα αντιστραφεί και οι τελευταίοι, μετά τον 18ο αιώνα, θα προσβλέπουν σχεδόν αποκλειστικά στους πρώτους για την απελευθέρωση τους. Οι Δυτικοί, αντίθετα, που συγκρούονταν με τους Τούρκους –αρχικώς η Ισπανία και κυρίως η Βενετία–, θα πάψουν να αποτελούν αντίπαλο της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας και, μπροστά στον «ρωσικό κίνδυνο», από τον 18ο αιώνα και μετά, θα στηρίζουν την ακεραιότητα της τελευταίας. Εξάλλου, η οικονομική ανάπτυξη των Ελλήνων, από τα μέσα του 18ου αιώνα, θα τους μεταβάλει σε άμεσους ανταγωνιστές των Άγγλων και Γάλλων στην Ανατολική Μεσόγειο.

Ο Σόρος και οι μεθοδεύσεις του στην Ευρώπη

 Το κείμενο αναρτήθηκε στις 24 Σεπτεμβρίου 2016 και δεν εκφράζει ίσως τις σημερινές θέσεις του Άρδην.

Το δημοσιεύουμε γιατί είναι επίκαιρο και αποκαλυπτικό.

Ο Τζ. Σόρος βρεβευεται από τον πρόεδρο της Ουκρανίας, Ποροσένκο για το “φιλανθρωπικό του έργο” στην Ουκρανία

Η Ελλάδα χώρα-κλειδί στους σχεδιασμούς του Open Society Initiative for Europe

Μετάφραση: Σ.Δημόπουλος
Πηγή: http://sputniknews.com

Ο βασικός όγκος των 2.576 εγγράφων του Τζωρτζ Σόρος που διέρρευσαν και δημοσιεύθηκαν από την ιστοσελίδα DCLeaks ρίχνει φως στην ανάμειξη του μεγιστάνα στις ουκρανικές υποθέσεις και στην προσπάθεια διαμόρφωσης της κοινής γνώμης της Δ. Ευρώπης για το πραξικόπημα του Φεβρουαρίου του 2014, μέσω μιας σειράς προγραμμάτων και παρεμβάσεων στα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης.

Σε έγγραφο του 2015 του Open Society Initiative for Europe (OSIFE) με τον τίτλο The Ukraine debate in Western Europe αναφέρονται τα εξής: «Η ανάδυση μιας ‘Νέας Ουκρανίας’ φέρει μαζί της την ευκαιρία της αναζωογόνησης του ευρωπαϊκού σχεδίου».

«Ωστόσο, αυτό περιπλέκεται από την απροθυμία ορισμένων παραγόντων της Ε.Ε. να αποδεχθούν την επανάσταση της ‘Μαϊντάν’ ως δημοκρατική και την ουκρανική κυβέρνηση ως νόμιμη. Αυτοί οι παράγοντες έχουν τη δική τους ατζέντα –που σχετίζεται με τις δικές τους εκτιμήσεις για τη Ρωσία– και ως εκ τούτου θα είναι δύσκολο να τους επηρεάσουμε», και προσθέτει ότι, «για άλλες ομάδες και πρόσωπα, στην πολιτική αριστερά και σε διάφορα κοινωνικά κινήματα, μπορεί κάποιος να ανιχνεύσει τη σύγχυση σχετικά με την κατάσταση στην Ουκρανία».

Η OSIFE διευκρινίζει ότι αυτή «η δεύτερη ομάδα αποτελείται από βασικούς διαμορφωτές γνώμης, έναν αριθμό παραδοσιακών συστημικών παικτών, αναδυόμενων πολιτικών κομμάτων –ιδιαιτέρως στη Ν. Ευρώπη– όπως το Κίνημα 5 Αστέρων στην Ιταλία, το Ποδέμος στην Ισπανία και τον ΣΥΡΙΖΑ στην Ελλάδα, και ένα ευρύ φάσμα φιλελεύθερων ΜΚΟ στη Δυτική Ευρώπη».

Ανακοίνωση Άρδην: Εκατό χρόνια μετά το ’22, ο μικροελλαδισμός μας απειλεί και πάλι

Ανακοίνωση Άρδην

Η διαμάχη για τις υποκλοπές κρύβει έναν ελέφαντα στο δωμάτιο. Και αυτός δεν είναι άλλος από την Τουρκία και τις καθημερινές απειλές που εκτοξεύει η ηγεσία της για στρατιωτική επίθεση κατά της Ελλάδας.

Κάποτε, αναρίθμητοι «αναλυτές» ισχυρίζονταν πως η επιθετικότητα του Ερντογάν διατυπώνεται αποκλειστικά «προς εσωτερική κατανάλωση» και ότι, στο τέλος, η Τουρκία θα επιμείνει στην στρατηγική της επιλογή να συμπορευτεί με τη Δύση, και άρα να πάψει να απειλεί την Ελλάδα.

Σήμερα, όμως, και η Τουρκία απομακρύνεται από τη Δύση και ο παράγοντας «εσωτερική κατανάλωση» παίζει τον ρόλο του – προς την αντίθετη κατεύθυνση: αφ’ ενός η Τουρκία επιμένει, με αυξανόμενο ζήλο, στο ευρασιαστικό χαρτί –απειλώντας τους δυτικούς με μια στρατηγική συμμαχία με τη Ρωσία και την Κίνα– και από την άλλη, η οξύτητα σχετίζεται και με το εσωτερικό πεδίο.

Η σύγκρουση με την Ελλάδα αποτελεί το κρίσιμο εκείνο συμβάν που θα επιτρέψει στον Ερντογάν να εκβιάσει την ευρασιατική στροφή της χώρας του, σύροντας όλη την αντιπολίτευση σε αυτήν την κατεύθυνση. Γι’ αυτό επιμένει και στο 1922, έτσι ώστε να υπενθυμίσει σε όλο το πολιτικό φάσμα ότι μια κυρίαρχη, ανεξάρτητη και ενεργή Ελλάδα συνιστά υπαρξιακή απειλή για την άνοδο της Τουρκίας σε στάτους Μεγάλης Δύναμης.

Παράλληλα, η συρρίκνωση της απήχησής του στο εσωτερικό της τουρκικής κοινωνίας τον αναγκάζει να παίξει το χαρτί της αντιπαράθεσης, γιατί ακριβώς είναι εκείνη που θα τον βγάλει από μια δύσκολη πολιτικά θέση. Και βέβαια, η κοινή, σε κυβέρνηση και αντιπολίτευση, γραμμή της αναβάθμισης των απειλών εναντίον της Ελλάδας προετοιμάζει πραγματικά την κοινή γνώμη της Τουρκίας για μία σύγκρουση.

Όσο για εκείνους που επαναλαμβάνουν με στόμφο στα ελληνικά ΜΜΕ ότι η ηγεσία της Τουρκίας «δεν είναι τρελή» να αποτολμήσει τέτοια αποσταθεροποίηση, παρά τις προειδοποιήσεις των ΗΠΑ, ας διδαχθούν από το πόσο συνεπής υπήρξε ο Βλαδίμηρος Πούτιν στη ρητορική κλιμάκωση που ακολουθούσε εναντίον της Ουκρανίας. Είτε τους αρέσει, είτε όχι, σε αυτούς τους καιρούς ζούμε.

*****

Η Ελλάδα πήρε τον σωστό δρόμο το 2020 με την απόκρουση της υβριδικής επίθεσης στον Έβρο, καθώς και της ναυτικής επιθετικότητας στην Νοτιοανατολική Μεσόγειο. Πρέπει να τον ακολουθήσει μέχρι τέλους αποδεικνύοντας σε όλο τον κόσμο ότι είναι παρούσα, και με καθοριστικό ρόλο για την οικοδόμηση ενός συστήματος ασφαλείας στην ευρύτερη περιοχή, που θα στηρίζεται στις αρχές της αμοιβαιότητας και της συνεργατικότητας, θέτοντας τέλος στις αυτοκρατορικές αξιώσεις της Τουρκίας.

Ανακοίνωση Άρδην: Συμφωνίες Μηταράκη, όταν η κυβέρνηση πυροβολεί τα πόδια της χώρας

από Κίνημα Άρδην 10 Φεβρουαρίου 2022

Ανακοίνωση του Άρδην

Οι συμφωνίες που σύναψε ο υπουργός Μετανάστευσης Νότης Μηταράκης με το Πακιστάν και το Μπαγκλαντές για τη νομιμοποίηση μέρους των μεταναστευτικών ροών αποτελούν το αποκορύφωμα της αντιφατικής και αλληλοαναιρούμενης πολιτικής που ακολουθεί η κυβέρνηση στα μείζονα ζητήματα εθνικής επιβίωσης.

Προφανώς, η ελληνική οικονομία έχει ανάγκη εποχικά εργατικά χέρια στο χωράφι, τον τουρισμό ή τα εργοστάσια και γι’ αυτό ευθύνονται όχι μόνον οι ελίτ που εδώ και πολλές δεκαετίες απαξίωσαν την εργασία σε αυτούς τους κλάδους, αλλά και η ίδια η κοινωνία που έχει υιοθετήσει πρότυπα εύκολου πλουτισμού και υποτιμάει πλέον το μόχθο. Ευθύνεται ακόμα η προσκόλληση σε ένα παραγωγικό μοντέλο που στηρίζεται στην ανειδίκευτη εργασία και όχι στην τεχνολογία και την εξειδίκευση. Το επιχείρημα, ωστόσο, της οικονομικής αναγκαιότητας δεν ευσταθεί από μόνο του για επιλογές που κυοφορούν μείζονες κινδύνους για την γεωπολιτική ακεραιότητα και την πολιτισμική συνοχή της χώρας.

Το Πακιστάν είναι ένα κράτος-δουλέμπορος, στενός σύμμαχος της Τουρκίας, αλλά και ένα καθεστώς που στηρίζει τον ισλαμικό φονταμενταλισμό υιοθετώντας την επεκτατική του οπτική, ενώ το προηγούμενο καλοκαίρι ξεκίνησε διαδικασίες αναγνώρισης του Ψευδοκράτους στην Κατεχόμενη Κύπρο. Η συμφωνία που πετυχαίνει με την Ελλάδα είναι μια νίκη, γιατί αναμείχθηκε στην υβριδική επίθεση του Έβρου, απαιτώντας ακριβώς την επιβολή ενός καθεστώτος ελεύθερης μετακίνησης, το οποίο τώρα νομιμοποιείται με τη βούλα της διακρατικής συμφωνίας! Το δε Μπαγκλαντές είναι το δίδυμο αδερφάκι του στην άλλη άκρη της Ινδίας.

Το να κλείνει τα μάτια του μπροστά σε αυτήν την πραγματικότητα ο υπουργός Μετανάστευσης και να μιλάει μόνο για «εργατικά χέρια» ισοδυναμεί με την αποδοχή της μεταβολής της Ελλάδας από χώρα σε χώρο.

Ανακοίνωση Άρδην: Τσίπρας και ΚΙΝΑΛ οι σπόνσορες του Μητσοτάκη

Ανακοίνωση του Άρδην

Όσοι είχαν το κουράγιο να παρακολουθήσουν τις τριήμερες κοινοβουλευτικές διαδικασίες για την πρόταση δυσπιστίας που κατέθεσε ο ΣΥΡΙΖΑ, θα διαπίστωσαν ότι η χώρα όχι μόνο δεν διαθέτει… αντιπολίτευση αλλά αυτή αντίθετα λειτουργεί ως σπόνσορας της κυβέρνησης! Ο Τσίπρας, πανικόβλητος από τις τελευταίες δημοσκοπήσεις και εν μέσω σφοδρής εσωκομματικής αμφισβήτησης έδωσε ένα ρεσιτάλ νεο-αυριανισμού. Επέλεξε να επικεντρώσει στον… Φουρθιώτη, επαναλαμβάνοντας τα όσα προπαγανδίζει καθημερινά η Documento του Βαξεβάνη, ακυρώνοντας τελικά την όποια κριτική στις ευθύνες της κυβέρνησης, του υπουργού Πολιτικής Προστασίας Χρήστου Στυλιανίδη και του ίδιου του πρωθυπουργού που τον κρατάει στη θέση του.  

Προφανώς δεν έκανε λόγο για την επιθετικότητα της Τουρκίας, το αδιέξοδο της ανεξέλεγκτης μετανάστευσης, το ολοένα και μεγαλύτερο δημογραφικό έλλειμμα, την ευθραυστότητα της ελληνικής οικονομίας που στηρίζεται σε παρασιτικές, μη παραγωγικές βάσεις. Ωστόσο, τι να πει για όλα αυτά ο αρχηγός του κόμματος με τις πιο εθνοαποδομητικές, οικονομικά και κοινωνικά καταστροφικές θέσεις του ελληνικού κοινοβουλίου; Φουρθιώτης, Παύλος Πολάκης και ξερό ψωμί, προκειμένου ο ΣΥΡΙΖΑ να αποκρύψει το γεγονός ότι οι θέσεις του στα ζητήματα που κρίνουν το μέλλον της χώρας, έχουν απορριφθεί κατηγορηματικά πλέον από την πλειοψηφία της ελληνικής κοινωνίας. Βλέποντας τον Τσίπρα να επιχειρηματολογεί σαν κουτσαβάκης του πεζοδρομίου, ο κάθε λογικός πολίτης κάνει τον σταυρό του που δεν βρίσκεται αυτός στην κυβέρνηση. 

To κωλομάγαζο

Του Γιώργου Καραμπελιά

Όσα συμβαίνουν εδώ και μία εβδομάδα στην Ελλάδα καταδεικνύουν το βάθος της παρακμής στο οποίο βρίσκεται η χώρα. Ένας γιάπης εκ Κύπρου, ο κ. Στυλιανίδης, εκλεκτός της σημιτικής παρέας που έχει εγκατασταθεί παρά τω πρωθυπουργώ, ήλθε μετά βαΐων και κλάδων εκ Βρυξελλών να αναλάβει το νέο υπουργείο που δημιουργήθηκε για… λογαριασμό του μετά τις καταστροφικές πυρκαγιές του καλοκαιριού. Και όπως ήταν αναμενόμενο, από όσους γνωρίζουν  τον άνθρωπο και τις παρέες του, απέδειξε ότι ήταν η χειρότερη δυνατή επιλογή. Απλούστατα,  συνέβαλε αποφασιστικά στο χάος που δημιουργήθηκε στην Αθήνα μετά από μία ισχυρή χιονόπτωση. Εάν σε αυτόν προστεθεί η ανικανότητα μεγάλου αριθμού  δημάρχων, της βορειοανατολικής Αττικής κατ’ εξοχήν, του Πατούλη, καθώς και η απληστία και η ανικανότητα των υπευθύνων της Αττικής Οδού, το τοπίο ολοκληρώνεται. Την ίδια ώρα ο Καλύβας και οι συν αυτώ μας δίνουν τη  συνταγή της επιτυχίας:  «να μη έχουμε φιλοδοξίες για να μην έχουμε και καταστροφές». Όμως  ο  ομογάλακτος ανανιστής  αδελφός του, που είχε τη φιλοδοξία να εγκαταστήσει «σένσορες» σε όλους τους δρόμους, όπως μας πληροφόρησε, κατέδειξε πόσο… κακό κάνουν οι φιλοδοξίες.

Όμως ενός κακού μύρια έπονται. Ένας αμοραλιστής, ικανός μόνο για ίντριγκες, αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης καταθέτει… πρόταση μομφής(!) και ζητάει εκλογές, με αφετηρία τα χιόνια στην Αττική Οδό. Και αυτό όταν η χώρα έχει ακόμα πάνω από εκατό νεκρούς καθημερινά από την Πανδημία, η δε Τουρκία προσπαθεί να ολοκληρώσει την περικύκλωση μας για να μας πλήξει με τον ένα ή άλλο τρόπο. Άλλωστε αυτός δεν βλέπει την ανάγκη εξοπλισμού της χώρας, αλλά του αφοπλισμού της. Εκεί κατάντησε η άλλοτε Αριστερά. Να άγεται και να φέρεται από έναν πολιτικάντη ο οποίος για να διατηρήσει την απειλούμενη δημοσκοπική  πρωτοκαθεδρία του στην αντιπολίτευση ευτελίζει κάθε έννοια πολιτικής και ευπρέπειας. Θα τρίζουν τα κόκκαλα του Πασσαλίδη και του Ηλιού.

Κυκλοφορεί το Σάββατο η Ρήξη Ιανουαρίου

Ρήξη Ιανουαρίου 2022 | Φύλλο 174

Το 1922 και η Μεγάλη Ιδέα – Τουρκική Στοχοθεσία και εσωτερική Υπονόμευση 
Οι Υπερδομές στα νησιά του ανατολικού Αιγαίου – Ο Στάθης Καλύβας και το 1821

Στη Ρήξη που κυκλοφορεί:

Ο Γιώργος Καραμπελιάς καταπιάνεται με την επέτειο μνήμης 100 χρόνων από την Μικρασιατική Καταστροφή γράφοντας στο εισαγωγικό του σημείωμα Το 1922 και η Μεγάλη Ιδέα: «Το αντιθετικό δίπολο τουρκικός επεκτατισμός-ελληνική αντίσταση που διαμορφώνεται από τη Μάχη του Ματζικέρτ το 1071 δεν θα εξαλειφθεί παρά μόνον εάν σιγήσει κάποτε ο τουρκικός επεκτατισμός, από την αντίστασή μας και με την απελευθέρωση των υπόδουλων λαών, των Κούρδων κατ’ εξοχήν, ή εάν σβήσει κάθε Αντίσταση και εξαφανιστούμε».

Στο κεντρικό αφιέρωμα της εφημερίδας, ο Τάσος Χατζηαναστασίου ανασκευάζει τις θέσεις που παρουσιάζει ο Στάθης Καλύβας στην εθνοαποδομητική σειρά του ΣΚΑΙ «Καταστροφές και θρίαμβοι». 

Στο κύριο άρθρο, ο Γιάννης Ξένος παρουσιάζει τις ανησυχητικές εξελίξεις στο μέτωπο των Ελληνοτουρκικών και την αντεπίθεση του «κατευναστικού μπλοκ» στο εσωτερικό της χώρας μας.

Ο Γιώργος Κολοκασίδης πρόσφατα ανακοίνωσε την υποψηφιότητά του για τις Κυπριακές Εκλογές, και μιλάει στην Ρήξη για την ανάγκη του κυπριακού ελληνισμού να υπερβεί την παγίδα της Διζωνικής Δικοινοτικής Ομοσπονδίας, το μεγάλο ζήτημα της διαφθοράς που συνταράσσει το κυπριακό πολιτικό σκηνικό κ.ά.

Η «Επιτροπή Αγώνα Λέσβου» και ο Γιάννης Σιδεράτος της Παγχιακής Επιτροπής Αγώνα, παρουσιάζουν τον αγώνα και τα επιχειρήματα των κατοίκων ενάντια στην δημιουργία υπερδομών στα νησιά τους.  

Χριστούγεννα 2017: οι δύο αγιοβασίληδες

Οι σημερινοί Έλληνες πιέζονται από δύο πλευρές, που είναι τόσο αντιφατικές μεταξύ τους ώστε απειλούν να τον τρελάνουν: Από την μία είναι η οικονομική ανέχεια και δυσπραγία, η έλλειψη ακόμα και των στοιχειωδών για πολλούς. Και από την άλλη, αυτή η σαρωτική ισοπέδωση που ασκεί ο καταναλωτισμός στο νόημα των γιορτών, ακόμα και των πιο ιερών στην συνείδηση των ανθρώπων: τίποτε πιο χαρακτηριστικό από τον Σάντα Κλάους της Κόκα Κόλα, αυτόν τον παχύσαρκο γενειοφόρο κύριο που μπαίνει από το φεγγίτη, με τον σάκο του γεμάτα σμάρτφοουν, και προκαλεί τον φθόνο που επιτείνει ακόμα περισσότερο 

την αίσθηση της ανέχειας.

Ας δούμε όμως τι έχει να του πει ο δικός μας, ο αυθεντικός Άγιος Βασίλειος:

«Και εσάς η αχόρταγη επιθυμία σας κάνει να στερείσθε από πολλά…. Οι νεόπλουτοι, αφού αποκτήσουν πολλά, επιθυμούν περισσότερα, τρέφοντες την ασθένεια με αυτό που πάντοτε προστίθεται και καταντά η φροντίδα τους στο αντίθετο. Διότι δεν τους ευφραίνουν τα παρόντα, αν και είναι τόσα πολλά, όσον τους λείπουν τα ελλείποντα, όσα βέβαια αυτοί υποθέτουν ότι τους λείπουν, ώστε πάντοτε η  ψυχή να λιώνει από τις φροντίδες, εφόσον επιδιώκουν περισσότερα. Ενώ αυτοί πρέπει να ευφραίνονται και να είναι ευχαριστημένοι, επειδή είναι τόσο πολλοί εύποροι, αυτοί όμως δυσφορούν και θλίβονται, διότι είναι κατώτεροι από ένα ή δύο υπερπλούσιους. Όταν φθάσουν αυτόν τον πλούσιο, αμέσως αγωνίζονται να εξισωθούν με τον πλουσιότερο. Και όταν και αυτόν τον φθάσουν, τότε μεταφέρουν την φροντίδα στον άλλον…».

Ευχές από την ομάδα του Άρδην

από Άρδην - Ρήξη25 Δεκεμβρίου 2021

Το Κίνημα Άρδην και η ομάδα του Άρδην, της Ρήξης και του Λόγιου Ερμή εύχεται σε όλους τους φίλους και αναγνώστες Καλά Χριστούγεννα και ευτυχισμένο το νέο έτος 2022!

Κατεβάστε το ΔΩΡΕΑΝ e-book: Ελληνικό Θέατρο Σκιών: Παρόν, Παρελθόν και Μέλλον

Αν ο λαϊκός πολιτισμός αντιμετώπισε στη νεώτερη εποχή περιφρόνηση και υποτίμηση από τις κυρίαρχες ελίτ, το θέατρο σκιών έτυχε ακόμη χειρότερης μεταχείρισης. Μέχρι και τον Μεσοπόλεμο θεωρήθηκε περιθωριακό θέαμα, ενώ οι καλλιτέχνες του θεάτρου σκιών αντιμετώπιζαν τόσο την κρατική εχθρότητα όσο και την περιφρόνηση της κοινωνίας (πολλοί αναγκάζονταν να χρησιμοποιήσουν ψευδώνυμο, ώστε να μην ντροπιάζουν τις οικογένειές τους).

Αν και υπήρξαν πολλοί πνευματικοί άνθρωποι που στήριξαν και ανέδειξαν το θέατρο σκιών, αυτό αντιμετωπίζεται ως και σήμερα συχνά με βαθιά περιφρόνηση, όπως δείχνει και το άρθρου του Γιάννη Μαρίνου που αναδημοσιεύουμε.

Στο αφιέρωμα αυτό δίνουμε τον λόγο σε μία σειρά καραγκιοζοπαικτών που επέλεξαν να διατηρήσουν την παράδοση του θεάτρου σκιών στα «άγονα» χρόνια του μεταπολιτευτικού εκσυγχρονισμού. Τον Γιάννη Βουλτσίδη, ο οποίος, μαζί με την Γεωργία Γιαννοπούλου επιχειρούν από την ακριτική Θράκη να ανοίξουν νέους ορίζοντες στο θέατρο σκιών, ανανεώνοντας την σκηνική εμφάνιση και την δραματουργία του, τον καραγκιοζοπαίκτη αλλά και ιστοριοδίφη Ψυχραιμία, κατά κόσμον Κώστα Καμαριάρη καθώς και τους Στάθη Λαγκάδα, Νικόλα Αλεφραγκή και Τάσο Γεωργίου που ανήκουν στη νεώτερη γενιά καραγκιοζοπαικτών.

Κυκλοφορεί η Ρήξη Νοεμβρίου (τ. 173)

Στην Ρήξη Νοεμβρίου 2021 (φ. 173) που κυκλοφορεί (20-11-21) στα περίπτερα

Η μόνη Μεγάλη Ιδέα του Ελληνισμού – Η Εργαλειοποίηση του Μεταναστευτικού – Η τυραννία της πολιτικής ορθότητας και η παρακμή του μεταμοντέρνου πανεπιστημίου – Ο Ερντογάν και ο πόλεμος των Αρμενίων

Ο Γιώργος Καραμπελιάς γράφει για την νέα Μεγάλη Ιδέα πάνω στην οποία μπορεί να στηριχθεί ο Ελληνισμός: «Αν το 1922 βούλιαξε, από τους δικούς μας εμφυλίους, η Μεγάλη Ιδέα της ανασύστασης του ελληνικού κόσμου ως αυτόνομου πόλου με επίκεντρο την Κωνσταντινούπολη, σήμερα μόνο η  νέα Μεγάλη Ιδέα της επιβίωσης του ελληνισμού στα πλαίσια μιας γεωπολιτικά, αμυντικά και πολιτιστικά αυτόνομης Ευρώπης, με επίκεντρο πλέον την Αθήνα, μπορεί να έχει το οποιοδήποτε υπαρξιακό νόημα».

Αφιέρωμα: Η εργαλειοποίηση του μεταναστευτικού, με κείμενα των: Στράτου Μεϊντανόπουλου, Γιώργου Τάττη, Βασίλη Στοϊλόπουλου, που καλύπτουν τις εξελίξεις στην Ελλάδα, την Κύπρο και τα σύνορα Πολωνίας-Λευκορωσίας, καθώς και μια παρουσίαση της «υπόθεσης Σάρα Μαρτίνι» που εκδικάζεται τις επόμενες ημέρες στη Λέσβο.

Φάκελος: Οι εκλογές στο ΚΙΝΑΛ, καταλύτης του πολιτικού σκηνικού, γράφουν οι Γιάννης Ξένος και  Γιώργος Ρακκάς.

Φάκελος ΙΙ: Η τυραννία της πολιτικής ορθότητας και η παρακμή του μεταμοντέρνου πανεπιστημίου, με κείμενα των Δημήτρη Γιαννάτου, και Νάιαλ Φέργκιουσον. 

Γ. Καραμπελιάς: Ή θα επικρατήσουμε ή θα χαθούμε – Δεν υπάρχει μεσαίος δρόμος

Ο εκδότης και συγγραφέας Γιώργος Καραμπελιάς σε μια ανάλυση με αφορμή τον τίτλο του πρόσφατου βιβλίου του “1821-2021: Ρέκβιεμ ή Αναγέννηση” .

Εξετάζει τις επιλογές που έχει η Ελλάδα σε αυτή την ιστορική συγκυρία οι οποίες στην ουσία συνοψίζονται στην εξής μία: Αναγέννηση, Ή έτερη, της απώλειας, δεν συνιστά επιλογή, αλλά τίτλους τέλους.

Η παρούσα ιστορική φάση δομικών ανακατάξεων στο διεθνές σύστημα παρέχειτις ευκαιρίες για να επιχειρήσει ο Ελληνισμός την επιστροφή του στον “κανονικό” γεωπολιτικό του ρόλο, αντιματωπίζοντας πρωτίστως, ως αναγκαία συνθήκη, την υπαρξιακή απειλή της Τουρκίας.

Η σταδιακή συνειδητοποίηση και από πλευράς Ευρώπης της συνολικής διακύβευσης προσφέρει επιπλέον έρεισμα για την επαναφορά της ιστορίας της περιοχής στον κανονικό της ρου.

“Ρατσισμός και μισογυνισμός”: Ο Πόλεμος εναντίον της Αρχαίας Ελληνικής Γραμματείας

του Raphaël Doan, καθηγητή κλασικής λογοτεχνίας – Μετάφραση: Ευάγγελος Δ. Νιάνιος στο ιστολόγιο ΑΚΤΙΝΕΣ

Πρέπει να κάψουμε την ελληνορωμαϊκή κληρονομιά; Αυτή η παράλογη ερώτηση δεν προέρχεται από ένα Βησιγότθο του 5ου αιώνα, αλλά από τα καλύτερα αμερικανικά πανεπιστήμια του 21ου αιώνα.

Καθηγητής Ρωμαϊκής ιστορίας στο Στάνφορντ,  ο Dan-el Padilla Peralta, πιστοποίησε τι είναι για τους Αγγλοσάξονες οι κλασικοί, σε συνέδριο της Εταιρείας Κλασικών Σπουδών τον Ιανουάριο του 2019, με θέμα «ημιβρυκόλακες, ημικανίβαλοι». «Μακριά από το να είναι επιφανειακή η  μελέτη της Αρχαιότητας» , είπε, «η παραγωγή της λευκότητας βρίσκεται στα ίδια τα σπλάχνα των κλασικών». Και κατέληξε, χειροκροτούμενος: «Ελπίζω ότι η ύλη θα εξαφανιστεί και το συντομότερο δυνατό. “

 Όταν Πανεπιστημιακοί ζητούν να κάψουν την «Αντιγόνη» του Σοφοκλή με το μήνυμά της: «Γεννήθηκα για ν’ αγαπώ και όχι για να μισώ» τότε μάλλον βιώνουμε μια επανεμφάνιση της βαρβαρότητας και τα περί υπεροχής των λευκών, ρατσισμού, κλπ αποτελούν προφάσεις ή ψυχιατρικά περιστατικά…

Ο Padilla δεν είναι μόνος του σε αυτή τη σταυροφορία. Για έναν άλλο καθηγητή του Στάνφορντ, Ian Morris, «Η Κλασική Αρχαιότητα είναι ένας ευρωαμερικανικός ιδρυτικός μύθος. Θέλουμε πραγματικά κάτι τέτοιο;» Η Johanna Hanink, αναπληρώτρια καθηγήτρια κλασικών γραμμάτων στο Brown University, βλέπει στη διδασκαλία «ένα προϊόν και συνεργό της λευκής υπεροχής». Η Donna Zuckerberg, κλασική και ιδρύτρια του ιστότοπου Eidolon, αναρωτιέται αν μπορούμε να σώσουμε μια «διδασκαλία που ιστορικά ενέχεται στον φασισμό και την αποικιοκρατία, και η οποία συνεχίζει να συνδέεται με την λευκή υπεροχή και το μισογυνισμό».

Οι αρχαίοι;-Τοξικοί!

Λογική κατάληξη: μια τακτική στήλη στον ιστότοπό της με σύνθημα ” φωτιά στα πάντα” μια κοινή έκφραση αυτού του κινήματος. Με λίγα λόγια, συνοψίζει η Nadhira Hill, υποψήφια διδάκτωρ στην ιστορία της τέχνης και την αρχαιολογία στο Πανεπιστήμιο του Μίσιγκαν, ” οι κλασικοί είναι τοξικοί.”

Φυσικά δεν είναι η πρώτη επίθεση που υφίστανται οι σπουδές των αρχαίων. Αλλά είναι πρωτόγνωρος ο καμικάζι χαρακτήρας της – από ειδικούς στην Αρχαιότητα – και από τη ρητή καταστροφική τους φιλοδοξία.

Για μεγάλο χρονικό διάστημα, η δημόσια συζήτηση για το ενδιαφέρον αυτών των μελετών, κρυσταλλωμένο στο ζήτημα της διδασκαλίας των λατινικών και ελληνικών, επικεντρώθηκε στη χρησιμότητα αυτών των επιστημών. Στον 19ο, τον 20ο ή τον 21ο αιώνα, είναι ακόμη απαραίτητο να μελετούμε αυτούς τους πολιτισμούς που πέθαναν πριν από δύο χιλιετίες; Δεν έχουν οι μαθητές μας καλύτερα πράγματα να μάθουν; Δεν άλλαξε ο κόσμος;

Κανάλι Κωνσταντινούπολης: Μεγάλο φαγοπότι & γεωπολιτικά όνειρα

Γράφει ο Λεωνίδας Κουμάκης

Ένα φαραωνικό έργο το οποίο σχεδιάζεται από τα πρώτα κιόλας χρόνια εξουσίας των τούρκων ισλαμιστών, επισπεύδεται τώρα εν όψει συμπλήρωσης εκατό χρόνων από την ίδρυση της σύγχρονης Τουρκικής Δημοκρατίας το 2023.

Ήδη, έχει πλέον διαφανεί πως η διαρκής τοποθέτηση εξωπραγματικών στόχων και η απόπειρα εσπευσμένης επίτευξης τους, οδηγεί αναπόφευκτα την Τουρκία σε οδυνηρές ήττες και σε επικίνδυνη εσωστρέφεια. Είναι πλέον κοινή η πεποίθηση πως η κάθοδος της Τουρκίας προς την συντριβή άρχισε  και πλησιάζει ολοένα και περισσότερο.

Ανάμεσα στα τεράστια προβλήματα και στα αδιέξοδα που έχει συσσωρεύσει η συγκυβέρνηση ισλαμιστών και ακραίων φασιστών στην σημερινή Τουρκία, ήρθε στην επιφάνεια και η άμεση αναγκαιότητα πραγματοποίησης του σχεδίου «Κανάλι Κωνσταντινούπολης» (Kanal Istanbul) το οποίο μετατρέπει ουσιαστικά την Πόλη του Κωνσταντίνου σε ένα νησί το οποίο περιβάλλεται γύρω-γύρω από νερά.

Στο σχέδιο αυτό έχει «επενδύσει» πολλά χρήματα σύσσωμη η άρχουσα ισλαμο-φασιστική τάξη των αξιωματούχων της τουρκικής εξουσίας, καθώς και οι Καταριανοί «υποστηρικτές» της τουρκικής οικονομίας: Εδώ και μια τουλάχιστον δεκαετία σχεδόν όλα τα κτήματα, όλα τα ακίνητα που συνορεύουν με το νέο «Κανάλι Κωνσταντινούπολης» μήκους 45 περίπου χιλιομέτρων, εξαγοράστηκαν από τους ιδιοκτήτες τους για ένα κομμάτι ψωμί. Πόσοι άλλωστε πίστευαν πριν από μερικά χρόνια πως θα μπορούσε να πραγματοποιηθεί ένα τέτοιο φαραωνικό έργο; Τώρα, όσα κτήματα απαλλοτριωθούν για την κατασκευή του καναλιού, δικαιούνται αστρονομικές αποζημιώσεις τις οποίες καθορίζουν συνήθως οι ίδιοι αξιωματούχοι οι οποίοι είναι και οι (νέοι) ιδιοκτήτες των ακινήτων!

Η ατεκμηρίωτη κριτική του Γ. Γιαννουλόπουλου στον Σεφέρη και στον Μακρυγιάννη

Του Σπύρου Κουτρούλη

Γυρνώντας από την δουλειά άκουσα στο Γ΄ Πρόγραμμα στην εκπομπή του Βασιλόπουλου τον μονόλογο του Γιώργου Γιαννουλόπουλου. Ο δημοσιογράφος δεν θεώρησε αναγκαίο να φιλοξενήσει τις αντίθετες απόψεις έγκυρων στοχαστών όπως ο Καγιαλής, ο Βαγενάς, ο Πιερής. Θα λέγαμε ότι το Γ’ Πρόγραμμα πήρε την σκυτάλη από άλλα μέσα που αναπαράγουν τις ίδιες ιδεοληψίες του εθνοαποδομισμού. Για παράδειγμα ο Γ. Γιαννουλόπουλος επανέλαβε ότι οι Σουλιώτες ήταν Αλβανοί και έγιναν Έλληνες κατά την επανάσταση. Βεβαίως δεν λαμβάνουν υπόψη ότι ο Μάρκος Μπότσαρης έφτιαξε ελληνο-αρβανίτικο λεξιλόγιο που κατά τον Τίτο Γιοχάλα μαρτυρά ότι η ελληνική γλώσσα είναι η μητρική του γλώσσα γιατί ακολουθεί την συντακτική της δομή, ούτε ότι οι Σέχος-Μπότσαρης-Τζαβέλλας απηύθυναν έκκληση για ελληνοαρβανιτική ένωση για ενότητα γιατί έχουν το ίδιο αίμα και όλοι κατάγονται από την γενιά του Αλέξανδρου, του Πύρρου, του Σκεντέρμπεη.

Στο έργο «Ο Μοντερνισμός και οι Δοκιμές του Σεφέρη» (εκδόσεις Πόλις, Αθήνα 2011), ο Γιώργος Γιαννουλόπουλος, αφού διαγράψει μια εκτενή διαδρομή στον μοντερνισμό με εύστοχες κατά κανόνα αναφορές όχι μόνο στον Έλιοτ και στο Ε.Πάουντ αλλά και στον Νίτσε και στον Κώστα Παπαϊωάννου, ασχολείται μόνο στο τέταρτο μέρος με το δοκιμιακό έργο του Σεφέρη. Μα ούτε με το σύνολο αυτού, αλλά με ένα μικρότερο μέρος, που σύμφωνα με την ερμηνεία τον Γ. Γιαννουλόπουλο, θεμελιώνει το συμπέρασμα του Γ. Σεφέρη για την διαχρονική πολιτιστική συνέχεια του ελληνισμού (όπως η διάλεξη του για τον Κ. Παλαμά). Βεβαίως αν ο μοναδικός ή κύριος στόχος του είναι να αποδείξει το ανυπόστατο ενός τέτοιου συμπεράσματος ή τις βλαβερές πολιτικές συνέπειες που αυτό προκαλεί, θα έπρεπε να επεκτείνει την κριτική του διάθεση κατά του Κ. Δημαρά, του Ν. Σβορώνου, του Γ. Θεοτοκά που σε ανάλογα συμπεράσματα με τον Σεφέρη κατέληξαν, ακόμη και κατά του Δ. Χατζή που είδε την αποκρυστάλλωση του νέου ελληνισμού, το διάστημα μετά το 1204, δηλαδή αρκετούς αιώνες νωρίτερα από την ίδρυση του ελληνικού κράτους, χάρις την συνδρομή της γλώσσας, της ορθοδοξίας και των κοινοτήτων. Βεβαίως δεν θα έπρεπε να εξαιρέσει ούτε τον σκηνοθέτη Θόδωρο Αγγελόπουλο που με την φωνή του Θ. Βέγγου μιλά σπαρακτικά, με σεφερικό τρόπο για την ιστορία χιλιάδων χρόνων του ελληνισμού («Ξέρεις κάτι; Η Ελλάδα πεθαίνει. Πεθαίνουμε σα λαός. Κάναμε τον κύκλο μας, δεν ξέρω πόσες χιλιάδες χρόνια, ανάμεσα σε σπασμένες πέτρες και αγάλματα. Και πεθαίνουμε…. Αλλά αν είναι να πεθάνει η Ελλάδα, να πεθάνει γρήγορα. Γιατί η αγωνία κρατάει πολύ και κάνει πολύ θόρυβο…»).

Να πώς δείχνει ο Μηταράκης στους μετανάστες τον δρόμο για την Ελλάδα!

Της Παγχιακής Επιτροπής Αγώνα

Για έναν ολόκληρο χρόνο προσπαθεί ο υπουργός Μετανάστευσης να «πείσει» ότι περιόρισε τα επιδόματα – πρόσκληση σε μετανάστες για να έρθουν στην Ελλάδα. Όμως, μία απλή αναζήτηση στο google βάζοντας τις λέξεις “Υπουργείο Μετανάστευσης επιδόματα” δίνει άμεσα τη σελίδα και τα επιδόματα που δίνει το υπουργείο στους αιτούντες άσυλο που μπορεί να φθάσει μέχρι και τα 550€ μηνιαίως!

Κι όλα αυτά παρά τις τηλεοπτικές, κυρίως, διαβεβαιώσεις ότι έχουν περιοριστεί μπορεί να τα λάβει κάποιος χωρίς να υπάρχουν ποιοτικά ή ειδικά χαρακτηριστικά. Όλοι ανεξαιρέτως τα δικαιούνται αρκεί να καταθέσουν μία απλή αίτηση ασύλου. Το ύψος του επιδόματος εξαρτάται από τον αριθμό των αιτούντων άσυλο (ατομικά ή οικογενειακά).

Σε αντίθεση λοιπόν με αυτά που λέει και διατυμπανίζει ο κ. Μηταράκης συνεχίζει με συνέπεια να ασκεί πολιτική καλέσματος παρά την άθλια θέση που έχει περιέλθει η χώρα, ο Έβρος και τα νησιά από τις ροές μεταναστών. Μάλιστα διατυμπανίζει για την φύλαξη συνόρων, που όμως αυτή είναι αρμοδιότητα άλλων υπουργείων, ενώ στην πραγματικότητα την υπονομεύει.

Αυτό αν συνδυαστεί και με άλλα προγράμματα επιδοματικής πολιτικής, όπως στέγασης (ΕΣΤΙΑ, HELIOS) ή ευρέσεως εργασίας, αντιλαμβανόμαστε ότι δημιουργεί ένα όλο και περισσότερο ελκυστικό περιβάλλον προς τις ροές. Μάλιστα κατά τη συζήτηση του Συμφώνου Μετανάστευσης στην Επιτροπή Ευρωπαϊκών Υποθέσεων της Βουλής, «βγήκε παραπονούμενος» για τη μείωση που πιθανά να υπάρξει στα σχετικά κονδύλια την περίοδο 2021 – 2027.

Έτσι ενώ από την μία έχουμε φυγή των νέων με εξειδικευμένες γνώσεις και μία χώρα με τεράστια ανεργία, από την άλλη επιδοτούμε την εισαγωγή νέου ανειδίκευτου δυναμικού, με τελείως διαφορετικό πολιτισμικό υπόβαθρο.

Η σύγκριση με την γειτονική Βουλγαρία η οποία δεν ασκεί αντίστοιχη επιδοματική πολιτική και έχει φυλασσόμενα σύνορα καθ’ όλο το μήκος με την Τουρκία, είναι δραματική. Από αρχές του 2021 στη Ελλάδα 1.763 παράνομες είσοδοι (από Έβρο 908 και Λέσβο 756) εκ των οποίων το 95% έγινε στον Έβρο και Λέσβο! Στη γειτονική Βουλγαρία το αντίστοιχο νούμερο είναι μηδέν! (στοιχεία Υ.Α.)

Αν συγκρίνουμε τα οικονομικά στοιχεία με την χώρα που υποκινεί και προέρχονται οι μεταναστευτικές ροές τα πράγματα είναι ακόμα πιο αποκαλυπτικά. Ο κατώτατος μισθός στην Τουρκία θα διαμορφωθεί το 2021 στις 2.826 τουρκικές λίρες (περίπου 280 €), ενώ περί το ήμισυ του εργατικού δυναμικού της Τουρκίας έχει αποδοχές κοντά ή ακριβώς στο ύψος του κατώτατου μισθού.

Στη νέα ΡΗΞΗ που κυκλοφορεί το Σάββατο 20 Μαρτίου

Στη νέα ΡΗΞΗ που κυκλοφορεί το Σάββατο 20 Μαρτίου

"Εκείθε με τους αδελφούς

εδώθε με το χάρο"

Αφιέρωμα: "ΓΕΝΝΗΘΗΚΑ 25 ΜΑΡΤΙΟΥ 1821"

Ήταν εθνομηδενιστές έχουν γίνει και αυριανιστές

Ανακοίνωση του Άρδην

Με ένα αισχρό κείμενο, βγαλμένο από τις χειρότερες στιγμές της Αυριανής, χθες, το Ντοκουμέντο προσπάθησε να παρουσιάσει ότι ο Γιώργος Καραμπελιάς, στις 22 Μαΐου 2019, ανήγγειλε τον Δημήτρη Λιγνάδη ως τον νέο καλλιτεχνικό διευθυντή του Εθνικού Θεάτρου. Σύντομα, το δημοσίευμα του Ντοκουμέντο [Ο Μητσοτάκης είχε ήδη υποσχεθεί το Εθνικό στο Λιγνάδη προ εκλογών; (Video)] αναπαράχθηκε από όλα τα συριζοσάιτ (tvxs.gr, efsyn.gr, avgi.gr, thepressproject.gr, kosmodromio.gr και στο ραδιόφωνο του Κόκκινου), ενώ ο ΣΥΡΙΖΑ έφτασε να βγάλει ακόμα και ανακοίνωση [ΣΥΡΙΖΑ: «Η κυρία Μενδώνη οφείλει να παραιτηθεί, γιατί γνώριζε και συγκάλυψε»(Ναυτεμπορική)].

Πώς έχουν τα γεγονότα: Ο Γιώργος Καραμπελιάς, από το 2014, σε συνεργασία με τον ΙΑΝΟ, πραγματοποιεί κάθε μήνα συζητήσεις με προσωπικότητες από την πολιτική, τον πολιτισμό, την επιστήμη κ.λπ. Τη σειρά συζητήσεων εγκαινίασε ο αείμνηστος ακαδημαϊκός Κωνσταντίνος Δεσποτόπουλος, σε μία από τις τελευταίες του δημόσιες παρεμβάσεις. Όλα αυτά τα χρόνια έχουν συμμετάσχει σε αυτές τις συζητήσεις δεκάδες προσωπικότητες, μεταξύ άλλων, ο πρώην υπουργός Εξωτερικών επί  ΣΥΡΙΖΑ Νίκος Κοτζιάς, μάλιστα μία μέρα πριν αναλάβει το ΥΠΕΞ, ο πρώην πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ, Αλέκος Αλαβάνος και άλλοι πολλοί.

Ο Γιώργος Καραμπελιάς είχε προγραμματίσει την έκδοση ενός υπέροχου βιβλίου του πατέρα του, Τάσου Λιγνάδη, για την εξάρτηση στην Ελλάδα, το οποίο έχει ήδη εκδοθεί και έτσι ήλθε σε επαφή τηλεφωνικά με τους δύο γιους του, τον Δημήτρη και τον Γιάννη. Έτσι, τον Μάιο του 2019, χωρίς μέχρι τότε να τον γνωρίζει προσωπικά, προσκάλεσε τον σκηνοθέτη και ηθοποιό, Δημήτρη Λιγνάδη, σε συζήτηση που περιστρεφόταν γύρω από το εγχείρημα της παρουσίασης αρχαίων κείμενων, όπως την ιστορία του Πελοποννησιακού Πολέμου, από το Εθνικό θέατρο. Ως ένα παράδειγμα αυτού για το οποίο χρόνια πασχίζει ο Γιώργος Καραμπελιάς και το Άρδην, δηλαδή τον εκσυγχρονισμό της παράδοσής μας.

Προς το τέλος της συζήτησης (1:42:09) στον Ιανό, ο Δ. Λιγνάδης, σε ερώτηση από το κοινό, απάντησε ότι, αν ποτέ αναλάμβανε τη διεύθυνση του Εθνικού Θεάτρου, θα προχωρούσε στην ίδρυση μιας ακαδημίας με σκοπό τη διδασκαλία αρχαίων κειμένων με θεατρικό τρόπο. Όταν, μετά από δύο λεπτά, ο Γ. Καραμπελιάς (1:44:02) έλαβε τον λόγο, του απάντησε, «όταν θα αναλάβεις τη θέση του καλλιτεχνικού διευθυντή να τα υλοποιήσεις όσα αναφέρεις». Φυσικά, το τρολ του Ντοκουμέντο, χρησιμοποιώντας κοπτοραπτική επί του βίντεο, απομόνωσε μια φράση από το σύνολο του διαλόγου.