Πιέρ Πάολο Παζολίνι: Ο καταναλωτισμός είναι φασισμός χειρότερος από τον κλασικό

2 Νοεμβρίου, 2021

·Δρόμος της Αριστεράς

Στις 30 Οκτωβρίου του 1975, τρεις μέρες πριν την δολοφονία του, ο Πιέρ Πάολο Παζολίνι παραχώρησε συνέντευξη τύπου στη Στοκχόλμη, όπου είχε μεταβεί για να παρουσιάσει τη νέα του ταινία Σαλό ή οι 120 ημέρες στα Σόδομα. Το αιφνίδιο γεγονός του θανάτου του ματαίωσε τη ραδιοφωνική αναμετάδοσή της, με αποτέλεσμα το αρχείο να παραπέσει για χρόνια. Τελικά η συνέντευξη –εκτενή αποσπάσματα της οποίας παραθέτουμε εδώ– ήρθε στο φως της δημοσιότητας το 2011. Επανεμφανίστηκε τότε, για άλλη μια φορά, η ρηξικέλευθη, ανυποχώρητα κριτική και στοχαστική, ενίοτε απελπισμένη, αλλά πάντοτε μαχητική φωνή του Παζολίνι.

Η πλήρης επικράτηση του καταναλωτισμού, η συνεπακόλουθη πολιτισμική ομογενοποίηση και ισοπέδωση, ο ολοένα πιο ασφυκτικός έλεγχος της ίδιας της ζωής από την ανεξέλεγκτη, σχεδόν άναρχη δύναμη της εξουσίας, η χειραγώγηση των σωμάτων μέσω της βιοπολιτικής είναι μόνο μερικά από τα ζητήματα που ο Παζολίνι έθιξε στο πλαίσιο αυτής της συνέντευξης. Σαράντα χρόνια μετά, η σκέψη του όχι μόνο επιβεβαιώνεται πολλαπλώς, αλλά συνεχίζει να φωτίζει το κοινωνικοπολιτικό και πολιτισμικό παρόν και τις συντελεσμένες συμφορές, που επέφερε η παρούσα τάξη πραγμάτων.

Ακολουθεί λοιπόν η φωνή της «καλύτερης νιότης», εκείνη που αμφιβάλει για όλα και αναμετριέται με όλα, εκείνη που δε συνετίζεται και επιμένει· είναι η φωνή του Πιέρ Πάολο Παζολίνι που έχει πάντα στο κέντρο της την αγάπη για τον άνθρωπο στην ολότητά του.

________________

Κυρίες και κύριοι, ο κύριος Παζολίνι βρίσκεται εδώ για να παρουσιάσει τη νέα του ταινία. Μόλις την τελείωσε και πρόκειται για μια ταινία που αφορά τα Σόδομα…

Νομίζω ότι είναι η πρώτη φορά που έκανα μια ταινία της οποίας η αρχική ιδέα δεν ήταν δική μου. Η ταινία προτάθηκε στον Σέρτζιο Τσίττι και –όπως πάντα– τον βοήθησα στη συγγραφή του σεναρίου. Καθώς προχωρούσαμε ο Τσίττι άρχισε να χάνει το ενδιαφέρον του για την ταινία, ενώ εγώ ένιωθα να την αγαπώ όλο και πιο πολύ, ειδικά από τη στιγμή που είχα την ιδέα αυτή να διαδραματίζεται το ’45, κατά τη διάρκεια των τελευταίων μηνών της Δημοκρατίας του Σαλό. Απ’ την άλλη, ο Τσίττι άρχισε να σκέφτεται ένα άλλο θέμα και εγκατέλειψε τελείως το συγκεκριμένο σχέδιο εργασίας· οπότε, δεδομένου ότι εγώ είχα ερωτευτεί το εν λόγω σχέδιο, ήμουν εγώ και αυτός που το ολοκλήρωσε. Ούσα βασισμένη στον Σαντ, η ταινία αυτή περιστρέφεται γύρω από την αναπαράσταση του σεξ. Όμως η οπτική μου για το θέμα αυτό έχει αλλάξει σε σχέση με τις τρεις τελευταίες ταινίες μου, που αποκαλώ Η τριλογία της ζωής: Το δεκαήμερο, Τις ιστορίες του Καντέρμπερυ και τις Χίλιες και μία νύχτες. Σε αυτή την ταινία, το σεξ δεν είναι παρά μια αλληγορία, μια μεταφορά για την πραγμοποίηση των σωμάτων που συντελείται από την εξουσία. Νομίζω ότι ο καταναλωτισμός χειραγωγεί και βιάζει τα σώματα στον ίδιο βαθμό που το έκανε και ο Ναζισμός. Η ταινία μου παρουσιάζει τη δυσοίωνη σύμπτωση μεταξύ Ναζισμού και καταναλωτισμού. Βέβαια δε γνωρίζω αν αυτό θα γίνει κατανοητό από το κοινό, γιατί η ταινία έχει αινιγματικό χαρακτήρα, παρουσιάζεται σχεδόν σαν ένα ιερό δράμα, όπου η λέξη «ιερό» έχει εδώ τη διττή Λατινική σημασία της, η οποία εμπεριέχει και την έννοια του «καταραμένου».

Πάντα οι Ποιητές ήταν οι οιωνοσκοποι μας.

Και ο Pier Paolo Pasolini, υπηρξε ένας Ποιητής που  πάντα έστρεφε το βλέμμα του στους απόκληρους της κοινωνίας,

στηλίτευε κάθε ολοκληρωτική αντίληψη και συμπεριφορά θεσμών και  "συλλογικότητων" και παρέπεμπε με τη ματιά του - κινηματογραφική και μη-στους χριστιανούς των πρώτων χρονων.

Ένας Ποιητής άθεος που ορκιζοταν  πίστη στον Ανθρωπο.

Και είναι συγκλονιστικα καίριο για την εποχή μας το κείμενο που ακολουθεί, καθώς

" καλοσωριζει" το μέλλον της πολύπαθης πατρίδας του ως "νέα προϊστορία" μα και φτάνει να  περιγράφει το δικό του τέλος στις όχθες της " παλιάς παραλίας"... 

της "θάλασσας" - από 'κει που ξεκινά η ζωή-, 

της Οστιας. 

"Όσο για το μέλλον, άκου:

Οι γιοι σου οι φασίστες

Θ’ απλώσουνε πανιά

Για τους κόσμους της Νέας Προϊστορίας.

Εγώ θα στέκομαι εκεί,

Σαν κάποιος που ονειρεύεται το χαμό του

Στις όχθες της θάλασσας

Απ’ όπου ξεκινά η ζωή.

Μόνος, ή σχεδόν μόνος, στην παλιά παραλία

Ανάμεσα σε χαλάσματα αρχαίων κοινωνιών,

Τη Ραβέννα, την Όστια, ή την Βομβάη – είναι το ίδιο –

Με θεούς που ξεφλουδίζουν, προβλήματα παλιά

Όπως η πάλη των τάξεων –

Που

Διαλύονται…

Σαν ένας παρτιζάνος

Που πέθανε πριν το Μάη του ‘45

Θ’ αρχίσω σιγά σιγά ν’ αποσυντίθεμαι

Μέσα στο εκτυφλωτικό φως αυτής της θάλασσας,

Ποιητής και πολίτης ξεχασμένος..."

PIER PAOLO PASOLINI...

To Κατά Ματθαίον Ευαγγέλιον του Παζολίνι (ανάλυση και video με ελλ. υπότιτλους - 1964 film Pier Paolo Pasolini - The Gospel According to St. Matthew)

της Σοφίας Ντρέκου (Sophia Drekou)

Ο Παζολίνι ακολουθεί τον Ευαγγελιστή και Απόστολο Ματθαίο και απλοποιεί εξαιρετικά την αναπαράσταση. Τι μπορεί να είναι σήμερα πιο κοντά στο τότε; 

Το γυμνό τοπίο, τα φτωχά σπίτια των χωρικών και τα τυραννισμένα τους πρόσωπα. Τα κινηματογραφεί με θαυμαστή δύναμη και ομορφιά ακολουθώντας πρότυπα «κυρίως αρχαϊκοβυζαντινά», και με «ευνόητη αναφορά στον El Greco» Δείτε στο τέλος ολόκληρη την ταινία με ελληνικούς υπότιτλους.

Μακράν η καλύτερη κινηματογράφηση του θείου δράματος από έναν άθεο σκηνοθέτη, η ταινία, απροσδόκητα πιστή στη δομή και το γράμμα του Ευαγγελίου, ακολουθεί την πορεία ενός ανατρεπτικού Χριστού, που ενσαρκώνεται από έναν Καταλανό φοιτητή με την ειλικρίνεια του ερασιτέχνη.

Ο Πιερ Πάολο Παζολίνι για την ταινία του, Il Vangelo secondo Matteo

Ο Πιέρ Παόλο Παζολίνι με τον πρωταγωνιστή στα γυρίσματα της ταινίας

Μπορεί να είμαι άπιστος, αλλά είμαι ένας άπιστος που νοσταλγεί την πίστη. Μου είπαν ότι έχω τρία είδωλα: τον Χριστό, τον Μαρξ και τον Φρόυντ. Αυτά είναι φόρμουλες. Το μόνο μου είδωλο είναι η πραγματικότητα. Το «Κατά Ματθαίον Ευαγγέλιο» είναι ένα κομμάτι της ύπαρξής μου. Έβαλα σ’ αυτήν την ταινία το έργο μου και τη ζωή μου.

Το Ευαγγέλιο μου έβαζε το εξής πρόβλημα: δεν μπορούσα να το εξιστορήσω σαν ένα κλασικό αφήγημα, γιατί δεν είμαι πιστός, αλλά άθεος. Από την άλλη, ήθελα να διηγηθώ την ιστορία του Χριστού, Υιού του Θεού. Έπρεπε λοιπόν να διηγηθώ μια ιστορία στην οποία δεν πίστευα. Δεν μπορούσε λοιπόν να είμαι εγώ εκείνος που εξιστορεί. Έτσι, χωρίς να το θέλω, οδηγήθηκα στην ανατροπή όλης μου της κινηματογραφικής τεχνικής και γεννήθηκε αυτό το μάγμα ύφους, που είναι χαρακτηριστικό του κινηματογράφου της ποίησης. Γιατί για να μπορέσω να εξιστορήσω το Ευαγγέλιο, έπρεπε να βυθιστώ στην ψυχή ενός που πιστεύει. Εδώ έγκειται ο έμμεσος ελεύθερος λόγος: απ’ τη μια μεριά η αφήγηση βλέπεται με τα δικά μου μάτια και απ’ την άλλη, με τα μάτια ενός πιστού και είναι αυτό που προκαλεί το συμφυρμό του ύφους, αυτό το μάγμα που προανέφερα.

ΠΙΕΡ ΠΑΟΛΟ ΠΑΖΟΛΙΝΙ: Ένας άνθρωπος από τα παλιά...

Είμαι ένας άνθρωπος από τα παλιά, που έχει διαβάσει τους κλασσικούς, που μάζεψε σταφύλια από τον αμπελώνα, που ονειρεύτηκε στην ανατολή και στη δύση του ηλίου πάνω από τα χωράφια. 

Δεν ξέρω λοιπόν τι να τον κάνω αυτόν τον κόσμο που δημιουργήθηκε με τη βία, με την ανάγκη της παραγωγής για την κατανάλωση. Μισώ τα πάντα σε αυτόν: τη βιασύνη, τον θόρυβο, τη χυδαιότητα, τον αριβισμό.

 Είμαι ένας άνθρωπος που προτιμά να χάνει παρά να κερδίζει με ανέντιμους και αδίστακτους τρόπους. Και το ωραίο είναι ότι έχω το θράσος να υπερασπίζομαι αυτό το "λάθος", να το θεωρώ σχεδόν αρετή.

Pier Paolo Pasolini

Φωτογραφία: Cecilia Mangini

ΠΙΕΡ ΠΑΟΛΟ ΠΑΖΟΛΙΝΙ

Είμαι ένας άνθρωπος από τα παλιά, που έχει διαβάσει τους κλασσικούς, που μάζεψε σταφύλια από τον αμπελώνα, που ονειρεύτηκε στην ανατολή και στη δύση του ηλίου πάνω από τα χωράφια.

Δεν ξέρω λοιπόν τι να τον κάνω αυτόν τον κόσμο που δημιουργήθηκε με τη βία, με την ανάγκη της παραγωγής για την κατανάλωση. 

Μισώ τα πάντα σε αυτόν: τη βιασύνη, τον θόρυβο, τη χυδαιότητα, τον αριβισμό.

Είμαι ένας άνθρωπος που προτιμά να χάνει παρά να κερδίζει με ανέντιμους και αδίστακτους τρόπους. 

Και το ωραίο είναι ότι έχω το θράσος να υπερασπίζομαι αυτό το "λάθος", να το θεωρώ σχεδόν αρετή»

- Πιερ Πάολο Παζολίνι -

Ένας Άνθρωπος...

Ένας  Άνδρας...

ένας Χριστιανός...

ένας Ποιητής...

Στην "αριστερά" των τραπεζιτών μνημονεύουν τον κομμουνιστή "Poeta Vate"... αλλά ποτέ τις παρακαταθήκες του!

Σχολιάζει ο Νίκος Κλειτσίκας

«Η μάζα των διανοουμένων που μετατόπισε τον αγώνα υπέρ των ατομικών δικαιωμάτων,

εντάσσοντας τον έτσι στον...
προοδευτικό κώδικα, ή στον κομφορμισμό της αριστεράς,

δεν κάνει τίποτα άλλο παρά το παιχνίδι εξουσίας:

όσο περισσότερο ο προοδευτικός διανοούμενος είναι φανατικά πεπεισμένος

για την αγαθότητα της δικής του συμβολής στην υλοποίηση των ατομικών δικαιωμάτων,

τόσο περισσότερο, κατ 'ουσίαν, αυτός αποδέχεται τη σοσιαλδημοκρατική λειτουργία

που του επιβάλλει η εξουσία, καταργώντας, μέσω της πλασματικής και

συσσωρευμένης υλοποίησης των ατομικών δικαιωμάτων, κάθε πραγματική διαφορετικότητα. Επομένως, αυτή η εξουσία προσλαμβάνει τους προοδευτικούς διανοούμενους ως δικούς της κληρικούς. Κι αυτοί έχουν ήδη δώσει σ' αυτή την αόρατη δύναμη μια αόρατη συναίνεση... κερδίζοντας στην τσέπη τους μια αόρατη ταυτότητα»

Pier Paolo Pasolini (5 Μάρτη 1922 – 2 Νοέμβρη 1975)

Πιερ Πάολο Παζολίνι (Pier Paolo Pasolini)... ο "Poeta Vate" (Προφητικός Ποιητής), κομμουνιστής, διανοούμενος, ηθοποιός, συγγραφέας, σεναριογράφος και... σκηνοθέτης... δολοφονήθηκε πριν 44 χρόνια σαν σήμερα, στις 2 Νοέμβρη 1975, μόλις 53 ετών.
Σήμερα που τον μνημονεύει η κοσμοπολίτικη "αριστερά" των τραπεζιτών είναι επίκαιρος όσο ποτέ, με την πλούσια ιστορική του παρακαταθήκη, που αποφεύγουν να κάνουν μία έστω αναφορά, "σαν τον διάβολο το λιβάνι" οι σιτιζόμενοι στα κονδύλια Σόρος εθνομηδενιστές με "αριστερό" φερετζέ.
Τι υποκρισία, δόλος, απάτη... μνημονεύουν τον "Προφήτη Ποιητή" προδίδοντας το έργο του και τις παρακαταθήκες.

Ανθρώπινη ζωή: «Μέγα καλό και πρώτο»

✻« Έχω τραυματιστεί από τη νομιμοποίηση των αμβλώσεων, επειδή τη θεωρώ, όπως πολλοί, νομιμοποίηση δολοφονίας. 

✻» Στα όνειρα και στην καθημερινή συμπεριφορά μου – κάτι κοινό για όλους τους ανθρώπους – ζω την προγεννητική ζωή μου, τη χαρούμενη βύθιση μου στα μητρικά νερά: Ξέρω ότι εκεί υπήρχα. Και περιορίζομαι να αναφέρω τούτο μόνο, επειδή έχω πιο επείγοντα πράγματα να πω για την άμβλωση.
✻» Ότι η ζωή είναι ιερή είναι προφανές: είναι μια αρχή ισχυρότερη από κάθε αρχή της δημοκρατίας και είναι ανώφελο να το επαναλάβω».
✻ Όχι, δεν μιλάει κάποιος παπάς. Είναι άρθρο του Ιταλού σκηνοθέτη Πιέρ Πάολο Παζολίνι, (ΦΩΤΟ) που κάθε άλλο παρά συντηρητικό τον λες.
✻ Ναι, είναι ένα σοβαρό θέμα για τη γυναίκα μια ανεπιθύμητη εγκυμοσύνη και πρέπει να το δει η Πολιτεία με σοβαρότητα. Δεν λύνεται με στοχοποίηση, ούτε με απαγορεύσεις.
✻ Αλλά και η ζωή «είναι μέγα καλό και πρώτο», κατά τον εθνικό μας ποιητή.
✻ Μέγα και πρώτο!

ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ 18.3.2021 Στήλη “Μποφόρ”

• «Προοδευτικὸς» αὐτισμός**

Χαρακτηριστικὴ περίπτωση «αὐτιστικῆς» ἀντίδρασης τοῦ πολιτικοῦ συστήματος εἶναι ἡ ἐπίθεση ποὺ δέχτηκε ὁ Εὐρωβουλευτὴς τῆς Νέας Δημοκρατίας Στέλιος Κυμπουρόπουλος (ΦΩΤΟ εντός κειμένου), ἐπειδὴ ὑπερψήφισε προταθεῖσα τροπολογία ψηφίσματος τοῦ Εὐρωκοινοβουλίου γιὰ τὰ δικαιώματα τῶν παιδιῶν.
• «Τὸ κείμενο τῆς τροπολογίας ἦταν προτεινόμενη ὑποπαράγραφος 2α, μὲ βάση τὴν ὁποία τὸ Εύρωκοινοβούλιο θὰ ὄφειλε νὰ «Ὑπενθυμίζει ὅτι κάθε ἄνθρωπος ἔχει τὸ ἐγγενὲς δικαίωμα στὴ ζωὴ καὶ ὅτι ἡ ἀνθρώπινη ζωὴ τοῦ παιδιοῦ πρέπει πάντα νὰ προστατεύεται, ξεκινώντας ἀπὸ τὴ στιγμὴ τῆς σύλληψης.»
• Ἡ τροπολογία αὐτή, 10η προταθεῖσα, δὲν ἔγινε τελικὰ ἀποδεκτή. Προτάθηκε ἀπὸ τοὺς Εὐρωβουλευτὲς Jadwiga Wiśniewska (Πολωνία) καὶ Cristian Terheş (Ρουμανία) ἐκ μέρους τῆς ὁμάδας E.C.R., (Εὐρωπαῖοι Συντηρητικοὶ καὶ Μεταρρυθμιστές)*. Πρόκειται γιὰ δεξιὰ ὁμάδα, συντηρητικῶν καὶ παραδοσιακότερων Χριστιανοδημοκρατῶν, ἡ ὁποία διαφοροποιήθηκε ἀπὸ τὴ συστημικὴ Κεντροδεξιά, στὴν κατεύθυνση τῆς μείωσης τῶν ἐξουσιῶν τῆς γραφειοκρατίας τῆς Ε.Ε..Ἡ τροπολογία δὲν λέει κάτι καινούργιο γιὰ τὰ ἰσχύοντα στὴν Ἑλλάδα, ἀκόμα καὶ μετὰ τὸ 1985. Ὄχι μόνο τὸ ἔμβρυο ἔχει ἀστικὰ δικαιώματα, ἀλλὰ καὶ στὴν ποινικὴ νομοθεσία μας, κανόνας εἶναι ἡ προστασία τοῦ ἐμβρύου ἀπὸ τὴ σύλληψη. Ἠ προστασία αὐτὴ ἀποδυναμώθηκε τὸ 1985, ἰδίως μὲ τὴν κατ’ ἐξαίρεση ἀποποινικοποίηση τῶν ἀμβλώσεων τοὺς τρεῖς πρώτους μῆνες τῆς κύησης.

Καπιταλισμός, ένα απέραντο “Χοιροστάσιο” δυσωδίας και σήψης

Κριτική από τον Μάκη Γεφυρόπουλο

Ο κινηματογράφος είναι η τέχνη εκείνη που μπορεί να διατηρήσει  αναλλοίωτα στη ζωή τα οράματα ανθρώπων που έχουν  από καιρό αφήσει την εφήμερη επίγεια περιπλάνηση τους, αποτελώντας μία καλλιτεχνική μηχανή του χρόνου, απαράμιλλης αισθητικής αξίας. Τα καρέ κρύβουν μέσα τους ζωντάνια, τις ιδέες των δημιουργών τους, οι οποίες και μεταβιβάζονται στις επόμενες γενιές,  υφαίνοντας  αριστοτεχνικά το συλλογικό ασυνείδητο στην ανώτερη του βαθμίδα.

Ο Πιερ Πάολο Παζολίνι (5 Μαρτίου 1922- 2 Νοεμβρίου 1975) ήταν ένας σπουδαίος καλλιτέχνης, με εξαίσια κριτική ματιά, με έργα που βρίθουν από προβληματισμούς, πολιτικούς συμβολικούς στοχασμούς και μία ευαισθησία που καθηλώνει. Χαρακτηρίστηκε ως ένας αιρετικά εκκεντρικός, μα οι ταινίες του είναι γεμάτες με εικόνες μέγιστης ανθρωπιστικής ευκρίνειας που κεντρίζουν άμεσα την καρδιά του θεατή, μιλώντας  του απευθείας , χωρίς μεσάζοντες στο νου, θέτοντας προβληματικές, ενεργοποιώντας δράσεις, «δολοφονώντας» την απάθεια.

Η πλειοψηφία των ταινιών  (κομψοτεχνήματα όπως το Θεώρημα, Το κατά Ματθαίον Ευαγγέλιο ή το Σαλό) του γεννημένου στην Μπολόνια, Ιταλού σκηνοθέτη, διακρίνονται από μία κυνική ωμότητα. Μια οργισμένη ωμότητα που κοχλάζει, όμοια με την ομορφιά της Φύσης, που για τον Μαρξιστή διανοούμενο είναι ιερή, η αυθεντική πηγή των ανθρώπινων συναισθημάτων.

Καταπιάνεται με δύσκολα θέματα όπως είναι η θρησκεία, ο έρωτας, η καταπίεση του φασισμού, με ενδελεχή τρόπο, αφήνοντας στην άκρη την ασφάλεια της μέσης οδού, κύριο εργαλείο πολλών σύγχρονών του. Απεχθάνεται την αδράνεια και τον σταδιακό εκφυλισμό της ιταλικής κοινωνίας, τη διάβρωση του ντόμπρου προλεταριάτου της νιότης του και τη μετατροπή του σε ένα άβουλο κοπάδι. Σιχαίνεται την συγκεντρωτική δύναμη  των αστών με μικροαστική νοοτροπία και φασιστική σκέψη. Πολέμιος όλων  εκείνων που απομυζούν τα κεφάλαια του λαού προς ίδιον όφελος.

Στη ταινία του, Χοιροστάσιο (Porcile,1969), ο ευφυής Παζολίνι ανακρίνει το καπιταλιστικό σύστημα και την κτηνωδία που προκαλεί στη συντριπτική πλειονότητα του λαού, με μόνη εξαίρεση , των ιδιοκτητών εκείνων που ευημερούν, ταΐζοντας τα γουρούνια τους με ανθρώπινη σάρκα. Η ετυμηγορία του είναι κατηγορηματική, βρίσκοντάς τους ένοχους, χωρίς κανένα ελαφρυντικό, καταδικάζοντάς τους στην πυρά της κοινωνικής συνείδησης.

Ο καπιταλισμός είναι ένα απέραντο χοιροστάσιο δυσωδίας από τα κόπρανα που άλλοτε ήταν όνειρα για έναν καλύτερο κόσμο και σήψης  ευγενέστερων αξιών που κάποτε στόχευαν στην ευημερία μίας ειρηνικότερης κοινωνίας.

 

ΤΟ ΧΟΙΡΟΣΤΑΣΙΟ ΤΟΥ ΑΚΡΑΤΟΥ ΑΝΤΑΓΩΝΙΣΜΟΥ

_____ ΠΙΕΡ ΠΑΟΛΟ ΠΑΖΟΛΙΝΙ ______

 

"Ένας νέος ΦΑΣΙΣΜΟΣ δημιουργείται στη θέση τού παλαιού κληρικο-φασισμού, ένας τεχνητός φασισμός, ο οποίος θα μπορούσε να πραγματοποιηθεί μόνον υπό τον όρο να ονομάζεται ΑΝΤΙΦΑΣΙΣΜΟΣ."

Pier Paolo Pasolini

Το απόσπασμα είναι από την ομιλία του Π.Π.Παζολίνι στο συνέδριο των Ριζοσπαστών, Νοέμβριος του 1975. Την διάβασε άλλος, γιατί εκείνος είχε δολοφονηθεί μερικές μέρες νωρίτερα...

Το κατά Παζολίνι Ευαγγέλιο

«Μα γιατί να πιεστώ να μισήσω εγώ

που σχεδόν ευγνωμονώ τον κόσμο για τη δυστυχία μου, για

το ότι είμαι διαφορετικός –και γι᾽ αυτό μισήθηκα–

και που όμως δεν ξέρω παρά ν᾽ αγαπώ, πιστά και στενάχωρα;»1

Πιέρ Πάολο Παζολίνι

Του Κώστα Μπλάθρα από το Αντίφωνο 

Η αντίφαση, ή μάλλον το παράδοξο μοιάζει να είναι το άλλο όνομα της δημιουργίας. Γιατί τι πιο παράδοξο για τον δεσμώτη του πεπερασμένου και του θανάτου άνθρωπο απ’ το να δημιουργεί; Τι πιο παράδοξο στον άνθρωπο, εν τέλει, από την πίστη; Ο Πιέρ Πάολο Παζολίνι δεν ήταν πιστός. Αλλ’ όταν σε μια συνέντευξη τύπου, το 1966, κάποιος τον είπε άπιστο, εκείνος σχολίασε: «εάν γνωρίζεις ότι είμαι άπιστος, τότε με γνωρίζεις καλύτερα απ’ όσο γνωρίζω εγώ τον εαυτό μου. Πιθανόν να είμαι ένας άπιστος, αλλά είμαι ένας άπιστος με νοσταλγία για μία πίστη»[2]. Είναι μ’ άλλα λόγια ένας βέρος ποιητής.

Ο Παζολίνι, γεννημένος στη Μπολόνια, στις 5 Μαρτίου του 1922, όταν το 1963 καταπιάνεται με το Κατά Ματθαίον Ευαγγέλιο, είναι 41 ετών και έχει ήδη δώσει τις μεγάλες του ταινίες Ακατόνε (1961) και Μάμα Ρόμα (1962), ταινίες-πρόζα, όπως τις χαρακτηρίζει ο ίδιος, όπου ακολουθεί το δρόμο που είχε χαράξει από νέος με τα μυθιστορήματά του. Τότε θα κάνει μια μεγάλη στροφή προς τον κινηματογράφο της ποίησης, όπως εκείνος τον εμπνεύστηκε. Κι ως ποιητής θα μπει στο δρόμο με τις μεγάλες αφηγήσεις, τους μεγάλους μύθους. Συνέβη τότε (2 Οκτωβρίου 1962) να ακολουθήσει μαζί με άλλους διανοούμενος τον Πάπα Ιωάννη ΚΓ’ σε  προσκύνημα στην Ασσίζη. Εκείνος όμως, απ’ τα γενοφάσκια του μέλος του κομμουνιστικού κόμματος, άθεος και με σκανδαλώδη την ομοφυλοφιλία του, προτίμησε να μην βγει από το δωμάτιό του, «ενώ», όπως λέει, «οι κωδωνοκρουσίες βούιζαν στο κεφάλι μου, ξαφνικά η επιθυμία μου να τον δω (τον Πάπα) εξαφανίστηκε […] Αυτή η ταινία γεννήθηκε σ’ εκείνο το χώρο, εκείνη τη μέρα, εκείνες ακριβώς τις στιγμές»[3], όταν από μια «Καινή Διαθήκη» που βρήκε στο κομοδίνο του, διάβασε απνευστί το «Κατά Ματθαίον Ευαγγέλιο». 

Αυτή ήταν η σύλληψη ενός από τα παραδοξότερα έργα του κινηματογραφου, κι ο Παζολίνι φτάχνει την πιο πετυχημένη διασκευή του Ευαγγελίου στο σινεμά, την πιο δική του ταινία. «Δεν πιστεύω ότι έχω κάνει ποτέ έργο πιο προσωπικό, που να μου ταιριάζει περισσότερο από το Ευαγγέλιο»[4]. Στον Ματθαίο, ο Παζολίνι ανακάλυψε έναν όμοιό του, έναν ποιητή: «Αν και ο άγιος Ματθαίος δε γράφει σε στίχους, θα μπορούσε το έργο του να έχει ρυθμό επικό και λυρικό» και γι’ αυτό απέρριψε για την ταινία του εξ’ αρχής «κάθε είδος ρεαλιστικής ή νατουραλιστικής αναπαράστασης» κι έμεινε μακρυά από «κάθε είδος αρχαιολογίας και φιλολογίας. […] Προτίμησα», λέει, «να αφήσω τα πράγματα στο θρησκευτικό τους πλαίσιο, που είναι το μυθικό τους πλαίσιο. Το επικό-μυθικό.»[5].

Παζολίνι: "Όλοι αυτοί που θεωρούν τους εαυτούς τους μαρξιστές ή κομμουνιστές είναι επίσης καταναλωτές"

Απόσπασμα από μια συνέντευξη που για πολλά χρόνια θεωρούνταν χαμένη και την οποία παραχώρησε ο Πιέρ Πάολο Παζολίνι στις 30 Οκτωβρίου του 1975 (τρεις  μέρες πριν από τη δολοφονία του)  στη Στοκχόλμη και σε Σουηδούς κριτικούς με αφορμή την ταινία του Σαλό ή Οι 120 Μέρες στα Σόδομα.

"- Είναι μαρξιστές και καταναλωτές ταυτόχρονα;

Ξέρεις, υπάρχει αυτή η αντίφαση – όλοι αυτοί που θεωρούν τους εαυτούς τους μαρξιστές ή κομμουνιστές είναι επίσης καταναλωτές. Ακόμα και το Ιταλικό Κομμουνιστικό Κόμμα έχει αποδεχτεί αυτή την εξέλιξη.

-Όταν αναφέρεσαι στους μαρξιστές, αναφέρεσαι στο Κομμουνιστικό Κόμμα ή σε άλλα σχήματα;

Αναφέρομαι σε κομμουνιστές, σοσιαλιστές και σκληροπυρηνικούς. Για παράδειγμα, οι σκληροπυρηνικοί Ιταλοί το πρωί βάζουν βόμβες και το απόγευμα βλέπουν τηλεόραση."

"Θεώρημα" του Πιέρ Πάολο Παζολίνι

Ο Έρωτας είτε λειτουργεί ως ανίατη ασθένεια
είτε ως λυτρωτική "θεία "αποκάλυψη.
Ενδιάμεσες διαβαθμίσεις δεν υπάρχουν.

'Αννα Στάικου

Παζολίνι και τα Κουρσάρικα γραπτά

Έξι, έξι και· η εκπομπή Τετράδια της Καθημερινότητας σ’ ένα διαφορετικό στυλ αυτό το βροχερό απόγευμα: Διαβάζονται αποσπάσματα από τα ‘Κουρσάρικα Γραπτά’ του Πιέρ Πάολο Παζολίνι –βιβλίο που συλλέγει την πολιτική αρθρογραφία των τελευταίων του χρόνων– σε συνοδεία διάφορων κομματιών από ταινίες του. Κεντρικό μοτίβο των προβληματισμών του, ο ‘ολοκληρωτισμός της κατανάλωσης’ και η ανθρωπολογική μετάλλαξη που αυτός επιβάλει στις σύγχρονες κοινωνίες. Η προφητική ματιά του μεγάλου σκηνοθέτη στον 21ο αιώνα, από τις αρχές της δεκαετίας του 1970.

Ο Pier Paolo Pasolini "χαστουκίζει" τον αντιφασισμό... απέναντι στο νεκρό φασισμό!

Σχολιάζει ο Νίκος Κλειτσίκας

«Η αντίθεση μεταξύ των λαών της επανάστασης

και των...

ιμπεριαλιστών υπό τις ΗΠΑ, είναι

η κύρια αντίθεση του σημερινού κόσμου»

Lin Biao

Στη μνήμη του μεγάλου διανοητή... Σαράντα τρία χρόνια από τη δολοφονία του Pier Paolo Pasolini κι ο "Poeta Vate", ο προφητικός οραματιστής κομμουνιστής διανοούμενος είναι επίκαιρος όσο ποτέ, με την πλούσια ιστορική του παρακαταθήκη.

Δολοφονήθηκε γιατί με τα "κουρσάρικα" γραπτά του έθετε βόμβες στα θεμέλια του καπιταλισμού... κι ειδικότερα πλήρωσε την αγάπη του για την Ελλάδα και τη δημοκρατία (Pier Paolo Pasolini... Τι είναι αυτό το πραξικόπημα; Εγώ γνωρίζω!)

Ο Pier Paolo Pasolini είχε ήδη προεξοφλήσει ποια θα ήταν η διεστραμμένη προέλευση του σημερινού αφηγήματος της παγκοσμιοποίησης, ο αποκαλούμενος "αντιφασισμός": Δεν είμαι αντιφασίστας!

Ο Pier Paolo Pasolini από το 1975 είχε κατανοήσει το ρόλο των σημερινών "αντιφασιστών" στην υπηρεσία του υπερεθνικού κεφαλαίου:

«Οι ανάγκες που εισήγαγε ο παλιός καπιταλισμός ήταν ουσιαστικά πολύ παρόμοιες με τις βασικές ανάγκες. Όμως, οι  ανάγκες που μπορεί να εισάγει ο νέος καπιταλισμός, είναι εντελώς και απόλυτα άχρηστες και τεχνητές. 

Να λοιπόν γιατί, μέσω αυτών, ο νέος καπιταλισμός δεν θα αρκούταν μόνο στο να αλλάξει ιστορικά, έναν τύπο ανθρώπου: αλλά θα συνέχιζε αλλάζοντας την ίδια την ανθρωπότητα.

Δεν είμαι αντιφασίστας!

Από το "PRESS-GR"
Σχολιάζει ο Νίκος Κλειτσίκας

«Με τον πρόεδρο Τραμπ, μοιραζόμαστε τις ίδιες ιδέες για τη δημοκρατία»!

Αλέξης Τσίπρας

"Αιρετικός και Κουρσάρος"... Τεράστιος κι απαράμμιλος ο Pier Paolo Pasolini είχε προεξοφλήσει, πριν από 45 χρόνια ποια θα ήταν η διεστραμμένη προέλευση του σημερινού αφηγήματος της παγκοσμιοποίησης, ο αποκαλούμενος "αντιφασισμός".

Ποιους εξυπηρετεί ο σημερινός "αντιφασισμός";

Συγκεκριμένα σήμερα... ο "αντιφασισμός" είναι το καλύτερο κι ισχυρότερο όπλο που χρησιμοποιείται στη δύση κι ειδικότερα στην Ευρώπη από το υπερεθνικό κεφάλαιο, για να καταπολεμήσει την ελευθερία αλλά ακόμη και την αστική δημοκρατία, ώστε να αποπροσανατολίσει τις λαϊκές μάζες, τους αγώνες των εργαζομένων και την κατάργηση κοινωνικών και πολιτικών δικαιωμάτων, στο βωμό του άπληστου κι αδηφάγου υπερεθνικού κεφαλαίου, της παγκοσμιοποίησης.

Στην πατρίδα μας και τα εισοδήματα μας τα εξαφάνισαν και τα σπίτια χάνουμε με "δήμευση", για αδυναμία πληρωμής φόρων που επιβάλλονται για να πληρώνονται οι "δανειστές" τόκους κι όχι δανείων κατανάλωσης. Τους νέους επιστήμονες, ότι πιο παραγωγικό μπορεί να έχει μια... χώρα, τους έστειλαν μετανάστες στα σκλαβοπάζαρα των "αναπτυγμένων". Το φασισμό ξαναζωντάνεψαν... κι όλα αυτά στο όνομα του "αντιφασισμού"!

Γράφει ο Pier Paolo Pasolini πριν 45 ολόκληρα χρόνια:

«Αναρωτιέμαι, αγαπητέ Alberto, αν αυτός ο θυμωμένος αντιφασισμός που βρίσκει σήμερα, με τελειωμένο τον φασισμό, διέξοδο εκτόνωσης στις πλατείες, δεν είναι κατά βάθος ένα όπλο αποπροσανατολισμού που χρησιμοποιεί η άρχουσα τάξη σε βάρος των φοιτητών και των εργαζομένων για να περιορίσει την αμφισβήτηση. Για να ωθήσουν τις μάζες να πολεμήσουν έναν ανύπαρκτο εχθρό, ενώ ο σύγχρονος καταναλωτισμός έρπει ύπουλα, διεισδύει και διαφθείρει την ήδη ετοιμοθάνατη κοινωνία».

Πιερ Πάολο Παζολίνι- Κουρσάρικα γραπτά (1)

Ανάρτηση από: geromorias.blogspot.com

Το «Θεώρημα» του Πιερ Πάολο Παζολίνι σε επανέκδοση

Του Γιώργου Ρούσσου

Μια από τις πιο προκλητικές και συγκλονιστικές δημιουργίες του μεγάλου Πιερ Πάολο Παζολίνι, προβάλλεται αυτή την εβδομάδα σε επανέκδοση. Ο λόγος για το θρυλικό «Θεώρημα» (Teorema), ένα μοναδικό ποιητικό δημιούργημα, γυρισμένο στην Ιταλία του 1968. Χρησιμοποιώντας μία διαχρονική και παγκόσμια κινηματογραφική γλώσσα, ο Παζολίνι μας προσφέρει απλόχερα μία σπουδαία όσο και αμφιλεγόμενη ταινία που έχει γράψει τη δική της ιστορία στην πορεία της έβδομης τέχνης. 

ΜΗΔΕΙΑ 1969 ΜΑΡΙΑ ΚΑΛΛΑΣ (ΕΛΛΗΝΙΚΟΙ ΥΠΟΤΙΤΛΟΙ) , ΤΟΥ Pier Paolo Pasolini

1969 ,ΙΤΑΛΙΚΗ ΤΑΙΝΙΑ ΤΟΥ Pier Paolo Pasolini ΜΕ ΤΗ ΜΑΡΙΑ ΚΑΛΛΑΣ.

Ἡ Μήδεια είναι μια ταινία του Pier Paolo Pasolini με βάση τὴν τραγωδία του Ευριπίδη , Μήδεια . Γυρισμένο στο Göreme Open Air Museum μὲ τὶς παλαιοχριστιανικές εκκλησίες, πρωταγωνιστεῖ ἡ τραγουδίστρια της όπερας Μαρία Κάλλας μόνο ποὺ στην ταινία δεν τραγουδά .

Maria Callas ΜΗΔΕΙΑ

Massimo Girotti ΚΡΕΩΝ

Laurent Terzieff ΧΕΙΡΩΝ 

Giuseppe Gentile ΙΑΣΩΝ

Margareth Clémenti ΓΛΑΥΚΗ

Paul Jabara ΠΕΛΙΑΣ

Το κατά Παζολίνι Ευαγγέλιο-Kωνσταντίνος Mπλάθρας

«Μα γιατί να πιεστώ να μισήσω εγώ

που σχεδόν ευγνωμονώ τον κόσμο για τη δυστυχία μου, για

το ότι είμαι διαφορετικός –και γι᾽ αυτό μισήθηκα–

και που όμως δεν ξέρω παρά ν᾽ αγαπώ, πιστά και στενάχωρα;»1

Πιέρ Πάολο Παζολίνι 

Η αντίφαση, ή μάλλον το παράδοξο μοιάζει να είναι το άλλο όνομα της δημιουργίας. Γιατί τι πιο παράδοξο για τον δεσμώτη του πεπερασμένου και του θανάτου άνθρωπο απ’ το να δημιουργεί; Τι πιο παράδοξο στον άνθρωπο, εν τέλει, από την πίστη; Ο Πιέρ Πάολο Παζολίνι δεν ήταν πιστός. Αλλ’ όταν σε μια συνέντευξη τύπου, το 1966, κάποιος τον είπε άπιστο, εκείνος σχολίασε: «εάν γνωρίζεις ότι είμαι άπιστος, τότε με γνωρίζεις καλύτερα απ’ όσο γνωρίζω εγώ τον εαυτό μου. Πιθανόν να είμαι ένας άπιστος, αλλά είμαι ένας άπιστος με νοσταλγία για μία πίστη»[2]. Είναι μ’ άλλα λόγια ένας βέρος ποιητής.

Ο Παζολίνι, γεννημένος στη Μπολόνια, στις 5 Μαρτίου του 1922, όταν το 1963 καταπιάνεται με το Κατά Ματθαίον Ευαγγέλιο, είναι 41 ετών και έχει ήδη δώσει τις μεγάλες του ταινίες Ακατόνε (1961) και Μάμα Ρόμα (1962), ταινίες-πρόζα, όπως τις χαρακτηρίζει ο ίδιος, όπου ακολουθεί το δρόμο που είχε χαράξει από νέος με τα μυθιστορήματά του. Τότε θα κάνει μια μεγάλη στροφή προς τον κινηματογράφο της ποίησης, όπως εκείνος τον εμπνεύστηκε. Κι ως ποιητής θα μπει στο δρόμο με τις μεγάλες αφηγήσεις, τους μεγάλους μύθους. Συνέβη τότε (2 Οκτωβρίου 1962) να ακολουθήσει μαζί με άλλους διανοούμενος τον Πάπα Ιωάννη ΚΓ’ σε προσκύνημα στην Ασσίζη. Εκείνος όμως, απ’ τα γενοφάσκια του μέλος του κομμουνιστικού κόμματος, άθεος και με σκανδαλώδη την ομοφυλοφιλία του, προτίμησε να μην βγει από το δωμάτιό του, «ενώ», όπως λέει, «οι κωδωνοκρουσίες βούιζαν στο κεφάλι μου, ξαφνικά η επιθυμία μου να τον δω (τον Πάπα)εξαφανίστηκε [...] Αυτή η ταινία γεννήθηκε σ’ εκείνο το χώρο, εκείνη τη μέρα, εκείνες ακριβώς τις στιγμές»[3], όταν από μια «Καινή Διαθήκη» που βρήκε στο κομοδίνο του, διάβασε απνευστί το «Κατά Ματθαίον Ευαγγέλιο».

Πιέρ Πάολο Παζολίνι: Ο καταναλωτισμός είναι φασισμός χειρότερος από τον κλασικό

Στις 30 Οκτωβρίου του 1975, τρεις μέρες πριν την δολοφονία του, ο Πιέρ Πάολο Παζολίνι παραχώρησε συνέντευξη τύπου στη Στοκχόλμη, όπου είχε μεταβεί για να παρουσιάσει τη νέα του ταινία Σαλό ή οι 120 ημέρες στα Σόδομα. Το αιφνίδιο γεγονός του θανάτου του ματαίωσε τη ραδιοφωνική αναμετάδοσή της, με αποτέλεσμα το αρχείο να παραπέσει για χρόνια. Τελικά η συνέντευξη –εκτενή αποσπάσματα της οποίας παραθέτουμε εδώ– ήρθε στο φως της δημοσιότητας το 2011. Επανεμφανίστηκε τότε, για άλλη μια φορά, η ρηξικέλευθη, ανυποχώρητα κριτική και στοχαστική, ενίοτε απελπισμένη, αλλά πάντοτε μαχητική φωνή του Παζολίνι.

Η πλήρης επικράτηση του καταναλωτισμού, η συνεπακόλουθη πολιτισμική ομογενοποίηση και ισοπέδωση, ο ολοένα πιο ασφυκτικός έλεγχος της ίδιας της ζωής από την ανεξέλεγκτη, σχεδόν άναρχη δύναμη της εξουσίας, η χειραγώγηση των σωμάτων μέσω της βιοπολιτικής είναι μόνο μερικά από τα ζητήματα που ο Παζολίνι έθιξε στο πλαίσιο αυτής της συνέντευξης. Σαράντα χρόνια μετά, η σκέψη του όχι μόνο επιβεβαιώνεται πολλαπλώς, αλλά συνεχίζει να φωτίζει το κοινωνικοπολιτικό και πολιτισμικό παρόν και τις συντελεσμένες συμφορές, που επέφερε η παρούσα τάξη πραγμάτων.

Ακολουθεί λοιπόν η φωνή της «καλύτερης νιότης», εκείνη που αμφιβάλει για όλα και αναμετριέται με όλα, εκείνη που δε συνετίζεται και επιμένει· είναι η φωνή του Πιέρ Πάολο Παζολίνι που έχει πάντα στο κέντρο της την αγάπη για τον άνθρωπο στην ολότητά του.
Κυρίες και κύριοι, ο κύριος Παζολίνι βρίσκεται εδώ για να παρουσιάσει τη νέα του ταινία. Μόλις την τελείωσε και πρόκειται για μια ταινία που αφορά τα Σόδομα…