Από τότε που ο Θουκυδίδης έγραψε για τον Πελοποννησιακό Πόλεμο, οι μελετητές του πολέμου και της πολιτικής έχουν αναγνωρίσει ότι τα
συναισθήματα επηρεάζουν τις διεθνείς σχέσεις. Οι σύγχρονοι δυτικοί μελετητές, ωστόσο, τα αντιμετωπίζουν παραδοσιακά ότι τα συναισθήματα εμποδίζουν τη λογική συμπεριφορά. Στην Ελλάδα, οι πολιτικές ελίτ διαπνέονται, εδώ και δεκαετίες από ένα φοβικό σύνδρομο προς την Τουρκία, κάτι που πολλοί προσπάθησαν να αποδώσουν σε ευθυνοφοβία, μικροπολιτική σπέκουλα, ή ακόμη και δουλοπρέπεια προς τις ΗΠΑ.
Σε κάποιο βαθμό όλες αυτές οι αιτίες αποτελούν συνιστώσες της φοβικής αντίδρασης των ελληνικών πολιτικών ελίτ, αλλά δεν είναι η γενεσιουργός αιτία. Τα αίτια είναι δυσδιάκριτα από την σκοπιά της μικροπολιτικής καθημερινότητας. Το πολιτικό προσωπικό αποτελεί ιδιαίτερη κοινωνική-επαγγελματική τάξη, ασχέτως με τις πολιτικές-ιδεολογικές του καταβολές. Οι πολιτικοί που διαπληκτίζονται στα κοινοβουλευτικά έδρανα έχουν πολλά περισσότερα κοινά μεταξύ τους απ’ ότι με τον υπόλοιπο πληθυσμό. Συγχρωτίζονται, συζητούν και μοιράζονται σκέψεις μεταξύ τους και με ανώτερα κοινωνικά-οικονομικά στρώματα, ακόμη και όταν πολιτικά εμφανώς ρέπουν στον λαϊκισμό. Στο κάτω-κάτω είναι μια επαγγελματική ομάδα με ξέχωρα συντεχνιακά συμφέροντα.
Καθίσταται εμφανές ότι η “μενταλιτέ” των πολιτικών ελίτ, παρασάγγας διαφέρει από εκείνη των υπολοίπων. Δεν πρέπει να ξενίζει το γεγονός, ότι πολλάκις, ενώ το λαϊκό φρόνημα είναι εθνικά ακμαίο, οι πολιτικές ελίτ παραμένουν στην καλύτερη περίπτωση διστακτικές και άτολμες, στην χειρότερη υποχωρητικές, ηττοπαθείς και ενίοτε δουλοπρεπείς. Η εξήγηση βρίσκεται ίσως στην κλασική θεώρηση του Καρλ φον Κλάουζεβιτς για τον πόλεμο και την ανάλυση της από σύγχρονους μελετητές.
