Πανίσχυρος απρόβλεπτος πρόεδρος

ΑΠO ΤOΝ ΤΖO ΜΠΆΙΝΤΕΝ ΠΊΣΩ ΞΑΝΆ ΣΤOΝ ΝΤOΝΑΛΝΤ ΤΡΑΜΠ

Του Νότη Μαριά

Η Τρίτη 5 Νοεμβρίου 2024 ήταν μία σημαντική ημέρα που αναμένεται να αλλάξει πολλά πράγματα όσον αφορά τη δράση των ΗΠΑ στη διεθνή σκηνή.

Δεν πρέπει βέβαια να έχουμε καμία αυταπάτη: ο νέος πρόεδρος των ΗΠΑ Ντόναλντ Τραμπ θα στηρίξει τον σκληρό πυρήνα των αμερικανικών συμφερόντων στο εξωτερικό.

Σε πολιτικό επίπεδο, η μάχη στις πρόσφατες προεδρικές εκλογές στις ΗΠΑ δεν ήταν τίποτε άλλο παρά μια σύγκρουση ανάμεσα στις δυνάμεις του αμερικανικού «εθνοκεντρικού καπιταλισμού» που εκφράζει ο Τραμπ και στις δυνάμεις που στηρίζουν την παγκοσμιοποίηση, τον «καπιταλισμό καζίνο» και στις πολεμικές βιομηχανίες που εξέφραζε ο Τζο Μπάιντεν, η Κάμαλα Χάρις και η ελίτ του Δημοκρατικού Κόμματος των ΗΠΑ.

Τον Τραμπ στήριξαν οι αμερικανικοί κολοσσοί του πετρελαίου και του φυσικού αερίου και τα τμήματα των αμερικανικών οικονομικών ομίλων και της βιομηχανίας τα οποία πλήττονται από το άνοιγμα των αγορών λόγω παγκοσμιοποίησης. Και πλάι σ΄ αυτούς στήριξαν τον Τραμπ οι κάθε λογής δισεκατομμυριούχοι των ΗΠΑ που επωφελήθηκαν από τις μειώσεις φόρων στην πρώτη θητεία Τραμπ, αναμένοντας την ίδια πολιτική και στη δεύτερη θητεία του.

Έτσι στο εσωτερικό των ΗΠΑ, όπως άλλωστε συνέβη και επί θητείας Τζο Μπάιντεν, οι πλούσιοι θα συνεχίσουν να γίνονται πλουσιότεροι και φτωχοί φτωχότεροι. Είναι άλλωστε χαρακτηριστικό ότι μόνο κατά το τελευταίο έτος της θητείας του Τραμπ και μεσούσης της πανδημίας σύμφωνα με μελέτη του Brookings Institute (Brookings.edu 22/12/2020) οι πολυεθνικές Amazon και Walmart αύξησαν και οι δύο μαζί τα κέρδη τους κατά 10,7 δισ. δολάρια σε σχέση με το 2019, αύξηση περίπου 56%, ενώ η τιμή των μετοχών τους εκτοξεύθηκε κατά 70% και 36% αντίστοιχα. Αυτό είχε ως συνέπεια την αύξηση της περιουσίας του ιδιοκτήτη της πρώτης κατά 75,6 δισ. δολάρια και των 3 ιδιοκτητών της δεύτερης κατά 40,7 δισ. δολάρια. Όμως το 1 εκατ. εργαζόμενοι της Amazon και το 1,5 εκατ. εργαζόμενοι της Walmart πήραν ως επιπλέον αμοιβές κινδύνου μόνο 1,8 δισ. δολάρια και 1,6 δισ. δολάρια αντίστοιχα, ήτοι κατά μέσο όρο 1.800 δολάρια και 1.066 δολάρια αντίστοιχα έκαστος για όλο το διάστημα της πανδημίας, αφού το ωρομίσθιο των 15 δολαρίων των εργαζομένων στην Amazon αυξήθηκε κατά 0,99 δολάρια, ήτοι 7%, ενώ το ωρομίσθιο των 11 δολαρίων της Walmart αυξήθηκε κατά 0,71 δολάρια, ήτοι αύξηση 6%.

«Η απόφαση Μπάϊντεν ανοίγει τον δρόμο για την τελική αναμέτρηση»

Η ΑΠΟΦΑΣΗ ΜΠΑΪΝΤΕΝ ΓΙΑ ΧΡΗΣΗ ΠΥΡΑΥΛΩΝ ΜΕΓΑΛΟΥ ΒΕΛΗΝΕΚΟΥΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΟΥΚΡΑΝΙΑ ΑΝΟΙΓΕΙ ΤΟΝ ΔΡΟΜΟ ΓΙΑ ΤΗΝ ΤΕΛΙΚΗ ΑΝΑΜΕΤΡΗΣΗ

Γράφει ο Νίκος Σίμος

Οι ΗΠΑ, δια του απερχόμενου προέδρου Μπάιντεν, που τυπικά βρίσκεται στον Λευκό Οίκο μέχρι την ορκωμοσία Τράμπ, επέτρεψαν για πρώτη φορά στην Ουκρανία να χρησιμοποιήσει πυραύλους μεγάλου βεληνεκούς για να πλήξει στόχους εντός της Ρωσίας.

Η απερχόμενη κυβέρνηση Μπάιντεν έδωσε το «πράσινο φως» στο Κίεβο να μπορεί να χρησιμοποιήσει πυραύλους ATACMS αμερικανικής κατασκευής για «περιορισμένα»  πλήγματα εντός της Ρωσίας.

Στο παρελθόν και για την αποφυγή γενικευμένου πολέμου η Ουάσινγκτον είχε  αρνηθεί να επιτρέψει τέτοια πλήγματα

Η σημαντική αλλαγή πολιτικής έρχεται δύο μήνες πριν ο πρόεδρος Τζο Μπάιντεν παραδώσει την εξουσία στον Ντόναλντ Τραμπ, ο οποίος είναι επιφυλακτικός απέναντι στη στρατιωτική βοήθεια των ΗΠΑ προς την Ουκρανία.

Η Ουκρανία χρησιμοποιεί τους ATACMS, εναντίον ρωσικών στόχων στο κατεχόμενο ουκρανικό έδαφος για περισσότερο από ένα χρόνο. Έχει χρησιμοποιήσει τους ATACMS για να πλήξει αεροπορικές βάσεις στην κατεχόμενη χερσόνησο της Κριμαίας και στρατιωτικές θέσεις στην περιοχή Ζαπορίζια.

Αλλά οι ΗΠΑ δεν επέτρεψαν ποτέ στο Κίεβο να χρησιμοποιήσει τους πυραύλους μεγάλου βεληνεκούς στο εσωτερικό της Ρωσίας  μέχρι τώρα.

Οι βαλλιστικοί πύραυλοι ATACMS της Lockheed Martin είναι από τους ισχυρότερους που έχουν παρασχεθεί μέχρι στιγμής στην Ουκρανία, με βεληνεκές έως και 300 χιλιόμετρα (186 μίλια).

Η Ουκρανία είχε υποστηρίξει ότι το να μην της επιτρέπεται να χρησιμοποιήσει τέτοια όπλα εντός της Ρωσίας ήταν σαν να της ζητείται να πολεμήσει με το ένα χέρι δεμένο πίσω από την πλάτη της.

Η αλλαγή πολιτικής φέρεται να έρχεται ως απάντηση – πρόφαση στην πρόσφατη ανάπτυξη Βορειοκορεατικών στρατευμάτων για την υποστήριξη της Ρωσίας στη συνοριακή περιοχή του Κουρσκ, όπου η Ουκρανία κατέχει έδαφος από τον Αύγουστο.

Η προμήθεια και η χρήση των πυραύλων μεγάλου βεληνεκούς από τους Ουκρανούς  δεν είναι αρκετή για να αντιστρέψει την πορεία του πολέμου. Ο ρωσικός στρατιωτικός εξοπλισμός, όπως για παράδειγμα τα αεροσκάφη, έχει ήδη διασκορπιστεί και μεταφερθεί σε αεροδρόμια και εγκαταστάσεις πιο μέσα στη Ρωσική επικράτεια, αφού οι Ρώσοι  θεωρούσαν πιθανή  μια τέτοιας μορφής απόφαση από πλευράς ΗΠΑ και ΝΑΤΟ .

Από τα “Αμέρικαν μπαρ” στις “αμερικάνικες γωνιές” της Πρεσβείας

Της Ιωάννας Αναστασίου

“Ιεεπ, τι το κάναμε εδώ; Αμέρικαν μπαρ;” Η φωνή του Διονύση Παπαγιανόπουλου στην ταινία “Η βίλα των οργίων” έχει πια ξεθωριάσει κι ελάχιστοι θυμούνται τι ακριβώς γινόταν στην Ελλάδα της δεκαετίας του ‘60 σε ένα … “αμέρικαν μπαρ”. Τώρα που η Ελλάδα είναι “αυτοκόλλητη” των Ηνωμένων Πολιτειών, ανεξαρτήτως Προέδρων όπως εννοούσε και ο πρωθυπουργός στη συγχαρητήρια δήλωση του για την εκλογή Τραμπ, αντί του στρατού τα “μπαρ” προώθησης της αμερικανικής εξωτερικής πολιτικής τα κατέχει η Πρεσβεία. Οι χώροι που παραχωρούνται για να στήσει τις “αμερικάνικες γωνίες” της συνήθως είναι αυτοί που συγκεντρώνουν πολλούς νέους ανθρώπους.

Η πιο πρόσφατη τέτοια “γωνία” άνοιξε πρόσφατα και το μάθαμε με δελτίο Τύπου της ίδιας της αμερικάνικης πρεσβείας, στο γήπεδο “Γεώργιος Καραϊσκάκης” και ότι στα εγκαίνια του παραβρέθηκαν μεταξύ άλλων ο δήμαρχος Πειραιά Γιάννης Μώραλης, ο Πρόεδρος της ΠΑΕ Ολυμπιακός Βαγγέλης Μαρινάκης και ο Πρέσβης των Η.Π.Α. στην Ελλάδα Γιώργος Τσούνης. Ειδικά για το γήπεδο Καραϊσκάκη, ο τίτλος στον “πετυχημένο θεσμό” των “Γωνιών” αναβαθμίστηκε σε “Pop-Up American Space”. Η καινοτομία του, εκτός από την έως τώρα πληροφόρηση που προσφέρουν οι “αμερικάνικες γωνιές” για εκπαιδευτικές ευκαιρίες στις ΗΠΑ και χρηματοδοτούμενες εκδηλώσεις για την ωραία ζωή στην Αμερική, είναι η επέκταση τους και σε καλοκαιρινές κατασκηνώσεις.

Πανελλαδικό δίκτυο για τη στήριξη αμερικανικής πολιτικής

Η αμερικάνικη πρεσβεία στην Ελλάδα που έως και το 2012-2015 έχει πρώτο στόχο την άμβλυνση του έντονου “αντιαμερικανισμού” στον ελληνικό λαό, έστησε σταδιακά σε όλη τη χώρα τις “αμερικάνικες γωνιές” της ως δομές προώθησης της αμερικανικής πολιτικής. Η στρατηγική προσέγγισης της ελληνικής κοινωνίας περιγράφεται αναλυτικά από το State Department σε πληθώρα επίσημων εγγράφων αναρτημένων δημόσια. Σε ένα από αυτά αναφέρεται “Οι Αμερικανικοί Χώροι και Γωνιές” προσφέρουν πολιτιστικά και άλλα είδη προγραμμάτων που αντιπροσωπεύουν όλο το φάσμα του αμερικανικού πολιτισμού και της αμερικανικής κοινωνίας, εμπλέκουν πολλά διαφορετικά τοπικά ακροατήρια, παρέχουν ευκαιρίες σε ξένα ακροατήρια να αλληλεπιδράσουν με Αμερικανούς και αντανακλούν τις προτεραιότητες της εξωτερικής πολιτικής των ΗΠΑ”.

Πρόκειται δηλαδή για χώρους που εντάσσονται στην ολοκληρωμένη στρατηγική των ΗΠΑ για κάθε χώρα (Integrated Country Strategy – ICS) η οποία εκφράζεται μέσω της “δημόσιας διπλωματίας” και η οποία μπορεί να προσαρμοστεί ανάλογα με το είδος των “ακροατηρίων” που απευθύνεται. Το εκτεταμένο δίκτυο της πρεσβείας που ενσαρκώνει την παραπάνω στρατηγική, λειτουργεί με άλλες έξι δομές. Όπως έγραψε ο “Ριζοσπάστης”, οι δομές αυτές είναι: Το «Athens American Center» στο «Πολιτεία Business Center» και τα «TechLab» στο Πολιτιστικό Κέντρο Ξάνθης, στις Κεντρικές Δημοτικές Βιβλιοθήκες σε Πειραιά, Βέροια, Σπάρτη, Κέρκυρα και στη Θεσσαλονίκη, στη ΧΑΝΘ. Οι δομές αυτές πρωτοστατούν με διάφορες πρωτοβουλίες στη συγκέντρωση νέων ανθρώπων μέσα από προγράμματα συνεργασίας με σχολεία, βιβλιοθήκες, αθλητικούς συλλόγους, δήμους και διάφορες ΜΚΟ.

ΓΙΑΤΊ ΚΑΤΑΡΡΈΟΥΝ ΟΙ ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΙΕΣ?

33 ΧΡΟΝΙΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΔΙΆΛΥΣΗ ΤΗΣ ΕΣΣΔ:

ΓΙΑΤΊ ΚΑΤΑΡΡΈΟΥΝ ΟΙ ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΙΕΣ?

Πανω-κατω τις ίδιες ημέρες από την έναρξη  της Οκτωβριανής επανάστασης, αισθανθηκα ότι  είναι η κατάλληλη στιγμή για μια "διαφορετική " ανάλυση των αιτιών και των συνεπακόλουθων της κατάρρευσης πριν 33 χρόνια, της ΕΣΣΔ.

Όπως αντιλαμβάνεστε,  δεν αναφέρομαι εδώ στο να αλλάξουν κάπου κυβέρνηση αλλά για Κατάρρευση με κρότο και το Κ κεφαλαίο. Όπως έγινε με την Ρωμαϊκή, την Βυζαντινή,  την Οθωμανική ή την Βρετανική παλιότερα. Ή όπως με την Σοβιετία πιο πρόσφατα.

Η απάντηση σε αυτό το ερώτημα μπορεί και να διαφωτίσει κάπως και  στο πόσο κοντά είμαστε σε μια επόμενη κατάρρευση, πχ αυτή των ΗΠΑ. Μαζί ή λόγω της τρέχουσας (7η ή 8η στην καταγεγραμμένη ιστορία, έχω χάσει το μέτρημα) κατάρρευσης της παγκόσμιοποίησης. Αυτής που άνθισε τα τελευταία 40 χρόνια, κάτω από την μέχρι πρότινος κυρίαρχη ιδεολογία του νεοφιλελευθερισμού, που ήδη αποσύρεται ως είχε για ... γενικό ρεκτιφιέ.

Δύσκολη η κάθε πρόβλεψη αν δεν έχει προηγηθεί, με κάποιο τρόπο και μεθοδολογία, η αντίστοιχη ανάγνωση και διάγνωση της ιστορίας και της δυναμικής παρόμοιων αντίστοιχων καταρρεύσεων στο παρελθόν. Που σχεδόν όλες κατέρρευσαν από κάποια μικρή αιτία . Μια Κερκόπορτα ή τώρα ίσως κάτι ακόμα μικρότερο, μερικών χιλιοστών του χιλιοστού, όσο ένας ιός. 

Σχεδόν όλες οι μέχρι τώρα  αντίστοιχες καταρρεύσεις,  σχετίζονται με κάποια επερχόμενη ριζική αλλαγή στο κυρίαρχο καύσιμο/ενέργεια, αυτό που τις απογείωσε (οι σκλάβοι, τα ξύλα το κάρβουνο, το πετρέλαιο κλπ). Τώρα γίνεται πάλι κάτι αντίστοιχο. Έχει σειρά η ενδιάμεση εποχή του φυσικού αερίου. 

O ΤRUMP, O ΕΡΝΤΟΓΑΝ ΚΑΙ ΤΑ ΚΡΥΠΤΟΝΟΜΙΣΜΑΤΑ ΚΑΠΟΙΩΝ JUNIORS.

O ΤRUMP, O ΕΡΝΤΟΓΑΝ ΚΑΙ ΤΑ ΚΡΥΠΤΟΝΟΜΙΣΜΑΤΑ ΚΑΠΟΙΩΝ JUNIORS.

(ή πόσο βαθιές είναι οι σχέσεις διαφθοράς αναμεσα στον νέο ημι'-πλανητάρχη και τον wannabe Σουλτάνο)

Οι σχέσεις Τραμπ-Ερντογάν ξεκίνησαν πριν το 12 ακολουθώντας το μοτίβο του Τραμπ για το πως εννοεί την άσκηση της εξωτερικής (του) πολιτικής μέσω deals και κάνοντας business με διεφθαρμένα πολιτικά καθεστώτα σε όλον τον πλανήτη (βλέπε το σχετικό σχόλιο #1).

Αρχικά μέσω ξενοδοχειακών projects, που έκαναν την Αυτοκρατορία Τραμπ grate, τώρα και μέσω των crypto-business των γιων του μέσω του Ιδρύματος World Liberty Financials, που επιδιώκουν να κάνουν την εν λόγω Αυτοκρατορία great again. Στο σχόλιο #2 το τι αφήνουν τα γραφεία τύπου να διαρρεύσει σχετικά. 

Στην Τουρκία αυτή η σχέση θεμελιώθηκε το 12 με τους ουρανοξύστες Trump Towers στην Κωνσταντινούπολη, αφού απέτυχε ο Σαμαράς να τους κλείσει για τον πισινό του, τον Λάτση, για το Ελληνικό.

Ακολούθησαν μετά δύο αλληλοσυμπληρούμενα γεγονότα με αποτέλεσμα η "σχέση εμπιστοσύνης" Τραμπ-Ερντογάν να κλονιστεί:

🔺️Μετά το πραξικοπήμα-μαριονέτα του 16, ο Ερντογάν στοχοποίησε τους οπαδούς  του ιμαμη Γκιουλέν, που έλαβε άσυλο στις ΗΠΑ. Ο  Ερντογάν απάντησε συλλαμβάνοντας ένα Αμερικανό πάστορα, φίλο του Γκιουλέν, ως όμηρο στην Τουρκία.

🔺️Δικαστικές αρχές των ΗΠΑ εκτος της πολιτικής επιρροής του Τραμπ, ξεκίνησαν την διερεύνηση του σκανδάλου  της κρατικής τουρκικής τράπεζας Halkbank, που εμπλέκεται, μαζί με την οικογένειά Ερντογάν και τον ίδιο προσωπικά, σε ένα διεθνές κύκλωμα λαθρεμπορίας ιρανικού πετρελαίου και χρυσού (μεγάλο μέρος του προήλθε και από τον ημέτερο ...Ριχάρδο), που πλήρωνε και τις business τρομοκρατικών φιλο'ιρανικών οργανώσεων μέσω Κατάρ. Παρά τις πιέσεις του Τραμπ ως προέδρου στις αμερικανικές δικαστικές αρχές, που καθυστέρησαν απλως την εκδίκαση, τελικά φέτος το καλοκαίρι ολοκληρώθηκαν τα διαδικαστικά δικονομικά και η υπόθεσή πάει για να πάρει πινάκιο σε δικαστήριο του Μανχάταν. 

Η εύθραυστη -πια- Αμερική

από Γιώργος Ρακκάς 

10 Νοεμβρίου 2024

Α΄ μέρος: Αμερικανικές εκλογές, αναδίπλωση των Δημοκρατικών και κανονικοποίηση του Τραμπ

του Γιώργου Ρακκά

Πολλά έχουν γραφεί για την επικράτηση του Τραμπ στις εκλογές της 5ης Νοεμβρίου, και την παταγώδη αποτυχία του “σχεδίου Χάρρις” των Δημοκρατικών.

Η εκλογική δημογραφία της αναμέτρησης παρουσιάζει κάποια πολύ ενδιαφέροντα στοιχεία που μας βοηθάει να σχηματοποιήσουμε τι ακριβώς συνέβη σε αυτήν.

Αν θα μπορούσαμε να τα κωδικοποιήσουμε σε μια πρόταση θα λέγαμε ότι οι εκλογές επιφύλασσαν την αναδίπλωση των Δημοκρατικών και την κανονικοποίηση του Τραμπ.

Όντως, οι πρώτοι είδαν την επιρροή τους να μειώνεται σε σχέση με το 2020 σε εκλογικές κατηγορίες που άλλοτε αποτελούσαν παραδοσιακά προπύργια των Δημοκρατικών. Στους Λατινόφωνους, γυναίκες και άνδρες, η Χάρις επικράτησε μεν με 53%-45% αλλά έχασε 12 μονάδες (17 στους Λατινόφωνους άνδρες όπου κέρδισε ο Τραμπ, και 8 στις γυναίκες όπου εκείνη επικράτησε με 61-37%). Στους Ασιάτες-Αμερικάνους, επίσης επικράτησε με μικρότερη διαφορά από το 2020, καθώς η Χάρις έχασε σε σχέση με τον Μπάιντεν 5 μονάδες.

Ενδιαφέρον, είναι, επίσης πως ο Τραμπ κατάφερε να κερδίσει στις κατηγορίες των υπόλοιπων, που μεταξύ των οποίων περιλαμβάνονται και οι ΜΕΝΑ (Μέση Ανατολή και Νότια Αφρική), καθώς και εκεί η Χάρις έχασε 12 μονάδες σε σχέση με τον Μπάιντεν και το 2020. Στους δε Λευκούς, επικράτησε ξανά ο Τραμπ, όπως και το 2020 άλλωστε. Εκεί όμως θα δει την επιρροή του να μειώνεται σε σχέση με το 2020, κατά 2 μονάδες σε σχέση με τους άνδρες, κατά 3 αναφορικά με τις γυναίκες. Οι απώλειες αυτές, όμως δεν στάθηκε δυνατό να του κοστίσουν την επικράτηση στα συγκεκριμένα εκλογικά κοινά..

Ενδιαφέρον έχει και η άνοδος της επιρροής του Τραμπ στις νεώτερες ηλικίες, 18-29, παρ’ όλο που εν τέλει δεν κατάφερε να κερδίσει σε αυτές. Αύξησε, όμως, την επιρροή του κατά 6 μονάδες στον μέσο όρο αυτών των ηλικιών, με την Χάρις να χάνει 6, και απέσπασε την πλειοψηφία στους άνδρες 18-29, όπου κατέγραψε μια εντυπωσιακή άνοδο 22 μονάδων (εκεί η Χάρις έχασε σχεδόν 20). Στις υπόλοιπες ηλικίες, παρέμεινε σταθερός στην κατηγορία 40-44, όπου έχασε έναντι της Χάρις με 46%-51%, ενώ κέρδισε εκείνην των 45-64 (όπως και το 2020) διευρύνοντας μάλιστα την διαφορά από τη 1 στις 8 μονάδες. Στους 65+, πάλι, ο Τραμπ έχασε με μια μονάδα· είναι η ηλικιακή κατηγορία εκείνη που αποστρέφεται περισσότερο από την στρατηγική της έντασης που ακολουθεί ο νέος Αμερικανός πρόεδρος, και στέκεται ιδιαιτέρως επικριτική ως προς την επίθεση στο Καπιτώλιο, την τάση του για παραμερισμό των θεσμών, και την έμφαση στην προσωποπαγή εξουσία που επιδεικνύει.

Ψέματα που αγαπώ, αλήθειες που μισείς

Του Δημήτρη Ανασστασίου

Ψέματα που αγαπώ

1. Η οικονομία πήγαινε εξαιρετικά επί Μπάιντεν και οι Αμερικανοί δεν το αντιλήφθηκαν. 

Αν και υπήρξαν υψηλοί ρυθμοί ανάπτυξης και χαμηλή ανεργία, η καθημερινή εμπειρία των ψηφοφόρων αντανακλούσε διαφορετική πραγματικότητα λόγω του αυξημένου πληθωρισμού και της μείωσης της αγοραστικής δύναμης.

2. Η ήττα οφείλεται στον πληθωρισμό και μόνο. 

Παρόλο που ο πληθωρισμός επηρέασε σημαντικά το εκλογικό σώμα, οι Δημοκρατικοί δεν προχώρησαν σε μέτρα που θα μπορούσαν να είχαν μετριάσει τις συνέπειες. Η έλλειψη δράσης, όπως μέτρα κατά της αισχροκέρδειας ή φορολόγηση των υπερκερδών, έπαιξε σημαντικό ρόλο στη δυσαρέσκεια των ψηφοφόρων. 

3. Η τοξική αρρενωπότητα και η λευκή υπεροχή ως κύρια αίτια της αποτυχίας της Χάρις. 

Τα δεδομένα των exit polls δείχνουν ότι η εκλογική βάση των Ρεπουμπλικανών έχει γίνει πιο ποικιλόμορφη και διαφορετική. Η υποστήριξη προς τον Τραμπ αυξήθηκε σε μειονότητες και γυναίκες. Η στήριξη από γυναίκες αυξήθηκε από 41% το 2016 σε 44% το 2024, ενώ σημαντική αύξηση σημειώθηκε και στους Λατίνους (45%) και στους Αφροαμερικανούς (13%, το υψηλότερο για Ρεπουμπλικάνο υποψήφιο από το 1980). Παρά τη ριζοσπαστική του ρητορική, ο Τραμπ αύξησε σημαντικά τη στήριξή του από Λατίνους (45%) και Ασιάτες, ενώ κέρδισε το μεγαλύτερο ποσοστό Αφροαμερικανών για Ρεπουμπλικάνο υποψήφιο από το 1980. H αποτυχία των Δημοκρατικών δεν μπορεί να αποδοθεί αποκλειστικά σε φυλετικούς ή έμφυλους παράγοντες.

4. Η άνοδος του Τραμπ βασίζεται μόνο σε ρατσιστικό "ρεβανσισμό". 

Η εκλογική του επιτυχία οφείλεται περισσότερο σε μια επανατοποθέτηση κοινωνικών τάξεων και λιγότερο σε φυλετική αντιπαράθεση, όπως δείχνουν οι αυξημένες ψήφοι από μειονότητες, ιδιαίτερα την δραστική αλλαγή των 10+ μονάδων στους Λατίνους και στους εργαζόμενους χαμηλού εισοδήματος.

Ένας ήταν χθες ο θριαμβευτής, ο Ντόναλντ Τραμπ, αλλά πόσοι και πόσοι οι ηττημένοι... Ένας μικρός απολογισμός.

Του Κώστα Κουτσουρέλη 

- Ο νεοφιλελευθερισμός, η "ελεύθερη αγορά" και η υποτιθέμενη αόρατη χειρ της. Ο τραμπικός προστατευτισμός θα ανακινήσει νέους εμπορικούς πολέμους με Ευρώπη και Κίνα, θα προωθήσει την επαναβιομηχάνιση των ΗΠΑ και θα πλήξει ακόμη πιο καίρια την ήδη βαρέως ασθενούσα παγκοσμιοποίηση. Η σημασία του χρηματιστηριακού κεφαλαίου και των υπηρεσιών, πρόσκαιρα τουλάχιστον, θα υποβαθμιστεί, το νέο μεταποιητικό κεφάλαιο (λέγε με Μασκ) θα έρθει στο προσκήνιο. Ο νέος οικονομικός εθνικισμός θα έχει πολλαπλές ιδεολογικές επιπτώσεις στην πολιτική και στην κουλτούρα. Ιδιαιτέρως θα πλήξει το απαρχαιωμένο οικοδόμημα της Ευρωπαϊκής Ένωσης, που λόγω των ιδεοληψιών και της δυσκινησίας της κινδυνεύει πια με καθολική υποβάθμιση. Η χθεσινή κατάρρευση της γερμανικής κυβέρνησης και η επαπειλούμενη χρεοκοπία της Γαλλίας θέτουν ήδη σε κίνηση διαλυτικές δυνάμεις.

- Ο γουοκισμός, οι δικαιωματιστές, η "πολυπολιτισμικότητα", η πολιτική ορθότητα και η ακυρωτική κουλτούρα. Εδώ το πλήγμα ίσως αποδειχθεί θανάσιμο. Ακόμη και η Κάμαλα Χάρρις δεν τόλμησε προεκλογικά να παίξει το χαρτί της "πρώτης γυναίκας Προέδρου" (και πρώτης μαύρης, και Ασιάτισας κ.ο.κ.). Τόσο απαξιωμένη είναι πλέον στην κοινή γνώμη η λογική των ποσοστώσεων και τόσο απεχθείς οι συνδικαλιστικού τύπου αξιώσεις των πάσης φύσεως μειονοτήτων. Ετερογονία των σκοπών... Ο αναιδής ζηλωτισμός τους δεν αποκλείεται να οδηγήσει στο άλλο άκρο: την πλήρη κατάργηση κάθε μέτρου θετικής διάκρισης και υποστήριξης των εκκινούντων από μειονεκτική θέση. 

- Τα ανοιχτά σύνορα και η ανεξέλεγκτη μετανάστευση. Ο θρίαμβος του Τραμπ μεταξύ των λατινόφωνων ψηφοφόρων είναι ανατροπή που οι επιπτώσεις της ξεπερνούν κατά πολύ τον ορίζοντα της επόμενης τετραετίας. Οι Δημοκρατικοί ήταν βέβαιοι ότι με τους επήλυδες θα εξασφαλίσουν την μόνιμη πολιτική ηγεμονία, τέτοια ήταν η ρητορική τους εδώ και τριάντα περίπου χρόνια. Ο Τραμπ όμως απέδειξε εμπράκτως ότι τα στρώματα αυτά είναι φυσικοί σύμμαχοι του Ρεπουμπλικανικού Κόμματος. Ως τα κατ' εξοχήν θύματα της ανεξέλεγκτης μετανάστευσης (όπως ήδη ο Μαρξ και ο Ένγκελς είχαν δείξει στον καιρό τους), πλέον γίνονται τμήμα ενός νέου μεγάλου εργατικού συνασπισμού. Το ότι και κοινωνικά οι Λατίνοι είναι συντηρητικοί (οπαδοί της παραδοσιακής οικογένειας, θρησκευόμενοι κ.λπ.) συντελεί σ' αυτό. Στις λατινοαμερικανικές κοινότητες της παραμεθορίου που υπέφεραν από την μεταναστευτική πλημμυρίδα, ο Τραμπ κυριολεκτικά σάρωσε. Οι τάσεις στην Ευρώπη είναι ανάλογες, αργά ή γρήγορα ακόμη και οι Βρυξέλλες θα αναγκαστούν να το παραδεχτούν.

Οι ΗΠΑ δείχνουν τον δρόμο του μέλλοντός μας

*

του ΚΩΣΤΑ ΜΕΛΑ

Πού οδεύει η ιστορική εποχή της μετανεωτερικότητας και της μαζικής δημοκρατίας, στον αστερισμό της οποίας βρισκόταν όλος ο πλανήτης κατά το μεγαλύτερο μέρος του 20ού αιώνα; Έχω την γνώμη ότι αργά αλλά σταθερά οδεύει προς το τέλος της έχοντας στο μεταξύ χαράξει βαθιά κοινωνίες και άτομα, νοοτροπίες και αντιλήψεις ζωής, τέχνη και πολιτισμό, φιλοσοφία και επιστήμη, και κάθε άλλη στιγμή του κοινωνικού γίγνεσθαι με τις αξίες της και τις απαξίες της.

Μαζί της παρασύρονται και τα κοσμοθεωρητικά και κοινωνικοπολιτικά ρεύματα –συντηρητισμός, φιλελευθερισμός, σοσιαλισμός– τα οποία μπορεί να γεννήθηκαν και κυριάρχησαν την εποχή της νεωτερικότητας αλλά παρέμειναν, παρότι υπολειμματικά και φθίνοντα, στο επίκεντρο της μετανεωτερικής εποχής. Φυσικά, μαζί τους παρασύρονται και όλες οι γνωστές εκφάνσεις τους, καλυμμένες πίσω από το πρόθεμα νέο- (π.χ. νεοσυντηρητικοί, νεοεργατικοί κτλ.) ή το πρόθεμα μετά- (π.χ. μεταδημοκρατία).

Σε τελική ανάλυση, είναι οι ΗΠΑ που δείχνουν το δρόμο προς τις μελλοντικές κοινωνικές εξελίξεις στις χώρες της Δύσης και, έστω με κάποια υβριδική μορφή, στις υπόλοιπες χώρες του πλανήτη. Βρισκόμαστε αντιμέτωποι με τα πρώτα αλλά σαφή δείγματα του «νέου κόσμου» που ξεδιπλώνεται μπροστά μας. Η εκλογή Τραμπ δίνει, κατά την άποψή μου, σαφείς απαντήσεις στο ερώτημα που έχει τεθεί στην αρχή αυτού του άρθρου. Δεν αποτελεί σπουδαία ανακάλυψη ότι οι ΗΠΑ αποτελούν τον προπομπό των εξελίξεων στον Δυτικό κόσμο, δεδομένης της ηγετικής θέσης που κατέχουν. Αλλά ακόμη περισσότερο, επειδή δεν ηγούνται μόνο, αλλά ηγεμονεύουν με την γκραμσιανή έννοια του όρου! Με απλά λόγια, τα πολιτιστικά, καλλιτεχνικά και κοινωνικά ρεύματα φθάνουν πια στον υπόλοιπο κόσμο από τις ΗΠΑ. Εκεί γεννιούνται, μεγαλώνουν και στη συνέχεια εξαπλώνονται, αρχικά στην Ευρώπη και στη συνέχεια στον υπόλοιπο κόσμο.

Όμως οι εξελίξεις στην οικονομία και στην τεχνολογία με το τεράστιο βάρος τους αποτελούν ίσως περισσότερο τους «αντικειμενικούς» οδηγούς των μελλοντικών εξελίξεων.

 Εντελώς επιγραμματικά, υποστηρίζουμε ότι ο καπιταλισμός ως οικονομικό σύστημα συνεχίζει να εξαπλώνεται στα μήκη και στα πλάτη του πλανήτη. Ανεξαρτήτως μορφής και ανάλογα με το επίπεδο ανάπτυξης των διαφόρων χωρών: ως χρηματοπιστωτικός καπιταλισμός στις χώρες της Δύσης, ως βιομηχανικός και νομισματικός στις χώρες της Ανατολικής Ασίας, ως υβριδικός διαφόρων μορφών στις υπόλοιπες χώρες. Χωρίς αντίπαλο! Όμως η ατμομηχανή του ευρίσκεται στις ΗΠΑ, όπου με την εκλογή Τραμπ λαμβάνει πλέον τη μορφή ενός υπερκαπιταλισμού, χωρίς ρυθμίσεις, χωρίς περιορισμούς, χωρίς κεντρικό έλεγχο της παραγωγής χρήματος διαμέσου της αναγνώρισης μείζονος ρόλου στα κρυπτονομίσματα, με στοιχεία έντονου εθνικισμού (με τον υπερτονισμό της ιδιαιτερότητας του αμερικανικού έθνους) και σε στενή συνέργεια με τις εταιρείες τεχνικής νοημοσύνης ώστε να παρακαμφθεί η οποιαδήποτε παρέμβαση ηθικού η πολιτικού χαρακτήρα στις δραστηριότητές τους.

Δεν είναι δική μας υπόθεση η κρίση, η αναδιοργάνωση και η ισχυροποίηση των ΗΠΑ

Η συντριπτική νίκη του Ντ. Τραμπ στις ΗΠΑ επιβάλλει να εξαχθούν ορισμένα βασικά συμπεράσματα· χωρίς βέβαια να παραβλέψουμε πως το «διάβασμα» της εξελισσόμενης κατάστασης, και ιδιαίτερα το πώς πραγματικά θα πολιτευτεί η κυβέρνηση Τραμπ από τον Ιανουάριο, χρειάζεται προσοχή και συνεχή παρακολούθηση.

Πρώτο σημείο: Η εικόνα που είχαν δημιουργήσει όλα τα ΜΜΕ, οι δεξαμενές σκέψης, τα επιτελεία των κομμάτων, ακόμα και κυβερνήσεις στον Δυτικό παγκοσμιοποιημένο κόσμο, πως θα ήταν ένα ντέρμπι και πως η Καμάλα Χάρις είχε προβάδισμα, ήταν σκέτη παραπληροφόρηση. Είναι εντυπωσιακό πώς κατασκεύασαν μια «πραγματικότητα» που απείχε πάρα πολύ από την αληθή πραγματικότητα των ΗΠΑ. Με τον τρόπο αυτό μάλλον προσπάθησαν να περισώσουν κάτι από μια βέβαιη συντριβή. Δεν μπορεί να μην «άκουσαν» το ρεύμα που υπήρχε (μόνο οι στοιχηματικές εταιρείες δεν έπεσαν έξω…).

Δεύτερο σημείο: Ο Τραμπ νίκησε επειδή κατόρθωσε να δημιουργήσει ένα πολιτικό ρεύμα μέσα στις ΗΠΑ, αξιοποιώντας την υπαρκτή οργή από τη συνεχιζόμενη κοινωνική και οικονομική υποβάθμιση, την αλαζονεία και το ψέμα της μιντιακής εικόνας, τη διαχείριση των δύο ακτών των ΗΠΑ από τη χρηματιστική παγκοσμιοποιητική ολιγαρχία, τη συνεχιζόμενη υποβάθμιση των ΗΠΑ σε διεθνές επίπεδο. Ένας ακροδεξιός μεγιστάνας εξέφρασε αυτήν την οργή, και θα την εργαλειοποιήσει σε ένα σχέδιο αναδιοργάνωσης και ισχυροποίησης των ΗΠΑ μέσα από μια εκδοχή «εθνικιστικού ιμπεριαλισμού». Το «να κάνουμε σπουδαία ξανά την Αμερική» συμπληρώθηκε σε αυτήν την εκλογική αναμέτρηση με το σύνθημα «θα το φτιάξω» (fix it), υπονοώντας την παραγωγική εγκατάλειψη ολόκληρων περιοχών, τη μετανάστευση, την επίθεση στην «αναπαραγωγική οικογένεια», και σε γεωπολιτικό επίπεδο νέες σχέσεις που να θέτουν την Αμερική σε θέση ισχύος.

Τρίτο σημείο: Από το 2008 που ξέσπασε το μεγάλο επεισόδιο της κρίσης στις ΗΠΑ, η γενική πορεία ήταν μια συνεχιζόμενη απολίπανση των μεσαίων στρωμάτων και μια εγκατάλειψη των εργαζομένων και φτωχών στρωμάτων – κυρίως μέσα από ένα αφήγημα για την παγκοσμιοποίηση, τη συμπερίληψη και την ανθεκτικότητα. Η υποχώρηση και η αποδρομή των ΗΠΑ γινόταν ολοένα και πιο φανερή. Η διαχείριση από τους Δημοκρατικούς, σε συνεταιρισμό με τους Ρεπουμπλικάνους, ήταν αναποτελεσματική, αντιφατική. Διαρκώς βάθαινε ένα σχίσμα στο εσωτερικό της κοινωνίας, αλλά και μέσα στο βαθύ κράτος των ΗΠΑ. Η ανάδειξη του Τραμπ και η πρώτη του νίκη το 2016 ήταν ένα πρώτο ισχυρό σημάδι αυτής της ενδόρρηξης, που στις εκλογές του 2020 αντιστράφηκε προς στιγμήν με την εκλογή Μπάιντεν, χωρίς όμως να σβήσει τη «φωτιά». Η αποτυχία ειδικά στον τομέα της οικονομίας (άρα και της πραγματικής κατάστασης ευρύτατων στρωμάτων), μαζί με μια μεταμοντέρνα αλαζονεία και διάδοση της παγκοσμιοποιητικής ατζέντας, και η δαιμονοποίηση του ακροδεξιού μεγιστάνα, δεν αποτέλεσαν ισχυρή απάντηση. Ο Τραμπ παρουσιάστηκε πιο μαχητικός, μόνος εναντίον όλων, δημιούργησε ένα ρεύμα, επέζησε από απόπειρες δολοφονίας και καταδίκες, και νίκησε με μεγάλη διαφορά.

Δημοκρατικό Κόμμα των ΗΠΑ: Ένας «γλυκός» παγκόσμιος δυνάστης

*

του ΑΓΓΕΛΟΥ ΧΡΥΣΟΓΕΛΟΥ

Το Δημοκρατικό Κόμμα των ΗΠΑ μπορεί να θεωρηθεί το αρχαιότερο εν ενεργεία κόμμα της σύγχρονης πολιτικής εποχής. Αν και έχει ιδρυθεί επίσημα το 1828, έλκει την καταγωγή του από το κόμμα του Τόμας Τζέφφερσον (που κατά καιρούς ονομαζόταν και «Ρεπουμπλικανικό», περιπλέκοντας λίγο την ιστορία), το οποίο κυβερνούσε τις ΗΠΑ από το 1800.

Μέχρι την δημιουργία του Ρεπουμπλικανικού Κόμματος του Αβραάμ Λίνκολν και τον εμφύλιο πόλεμο το 1861, το Δημοκρατικό Κόμμα ήταν το κυρίαρχο κόμμα των ΗΠΑ, ταυτισμένο με τα αιτήματα κυρίως των γεωργών και ιδιοκτητών γης σε μια αγροτική χώρα που επεκτεινόταν επιθετικά στην βορειοαμερικανική ήπειρο. Δεν είναι τυχαίο ότι ο πρώτος ήρωας και ουσιαστικός ιδρυτής του ήταν ο στρατηγός και πρόεδρος Άντριου Τζάκσον, ο πρωτοτυπικός λαϊκιστής πολιτικός και σφαγέας των αυτοχθόνων κατοίκων («Ινδιάνων») της Αμερικής.

Η ιδεολογία του Δημοκρατικού Κόμματος είναι δύσκολο να αποτυπωθεί. Συμβατικά μιλάμε για ένα «κεντροαριστερό» κόμμα, liberal με την αμερικανική ορολογία, το οποίο έχει το παράδοξο παρελθόν ότι ήταν κάποτε το κόμμα του Αμερικανικού Νότου και του ρατσισμού σε βάρος των Αφροαμερικανών, μέχρι που αυτή η «ανωμαλία» διορθώθηκε την δεκαετία του ’60 όταν οι ελίτ του Δημοκρατικού Κόμματος αποφάσισαν να στοιχηθούν πίσω από τα κινήματα των μαύρων. Χωρίς να είναι λανθασμένη αυτή η αφήγηση, δεν εξηγεί πλήρως το γιατί το Δημοκρατικό Κόμμα είναι τόσο δημοφιλές εκτός των ΗΠΑ σήμερα, ιδιαίτερα στην Ευρώπη. Ειδικά από την δεκαετία του ’90 και μετά, το Δημοκρατικό Κόμμα είναι στο μυαλό μας το «ευρωπαϊκό» κόμμα των ΗΠΑ, αντιτιθέμενο στην σπηλαιώδη βαρβαρότητα των Ρεπουμπλικάνων.

Για να γίνει κατανοητή αυτή η γοητεία του Δημοκρατικού Κόμματος πρέπει να κατανοηθεί καλύτερα τόσο η ιδεολογία του όσο και ο ρόλος που αυτό το κόμμα παίζει στο αμερικανικό πολιτικό σύστημα. Οι απαρχές της ιδεολογίας των Δημοκρατικών βρίσκονται στις φιλοσοφικές συζητήσεις των αμερικανικών ελίτ των τελών του 18ου και των αρχών του 19ου αιώνα, που με την σειρά τους ήταν προέκταση των συζητήσεων και πολιτικών διαμαχών των αντιτιθέμενων αριστοκρατικών πολιτικών μερίδων στην Αγγλία του 17ου και 18ου αιώνα.

Ο κ ΝΤΟΝΑΛΝΤ ΤΡΑΜΠ ΕΙΝΑΙ Ο 47ος ΠΡΟΕΔΡΟΣ ΤΩΝ ΗΠΑ …ΚΑΙ TΩΡΑ ΤΙ;

Νίκος Σίμος 

Η νίκη του Ντόναλντ Τράμπ και η επάνοδός του στην προεδρία - της σε αποδρομή και πολλαπλή παρακμή υπερδύναμης - των ΗΠΑ δεν αποτέλεσε κεραυνό εν αιθρία, παρότι τα επι ενεχύρω παγκοσμιοποιητών ΜΜΕ ήθελαν ένα εκλογικό ντέρμπυ, επιχειρώντας να τονώσουν την έτσι κι αλλιώς προβληματική υποψηφιότητα της Καμάλα Χάρις.

Το καπιταλιστικό αδιέξοδο  των ΗΠΑ με την εκτεταμένη αποπαραγωγικοποίηση, την προκλητικά εμφανή οικονομική χρηματοροή δισεκατομμυρίων δολαρίων για την επίτευξη γεωστρατηγικών επιδιώξεων, αγνοώντας την εσωτερική οικονομική κατάσταση της χώρας,  που είχε σαν αποτέλεσμα να οδηγήσει τα μικρομεσαία κοινωνικά στρώματα σε καθεστώς δύσκολης διαβίωσης αφ’ ενός και το γεγονός ότι η βασική ατζέντα του προεκλογικού αγώνα της κ Χάρις ήταν στηριγμένη στην παραλογία της woke ατζέντας, του ιδιότυπου δικαιωματισμού  των ΛΟΑΤΚΙ παραβλέποντας τις επείγουσες ανάγκες του μέσου Αμερικανού πολίτη αφ’ ετέρου, ήταν οι βασικές παράμετροι που έδωσαν την νίκη στον κ Τράμπ και στο κίνημα των Αμερικανών Τραμπιστών πρωτίστως και δευτερευόντως στους Ρεπουμπλικανούς στους οποίους είναι ενταγμένος ο κ Τράμπ. 

Η προσπάθεια να χειραγωγηθεί η Αμερικανική κοινωνία και προεκλογικά από τους Δημοκρατικούς  στην κατεύθυνση μιας κοινωνίας ανάποδων και παράλογων εννοιών, που χτυπούσαν την βάση παραδοσιακών αρχών που συγκρατούν την έννοια της οικογένειας και της κοινωνίας, με εξόφθαλμες, παράλογες και κοινωνικά προκλητικές επιδείξεις, όπως για παράδειγμα η ανάδειξη σαν κοινωνικού προβλήματος τις δημόσιες τουαλέτες των τρανσέξουαλ πολιτών, η πολύ δύσκολη οικονομική κατάσταση εκατομμυρίων Αμερικανών για την οποία η κ Χάρις δεν είχε πρόταση για την καλυτέρευσή της, εξόργισε και κυριολεκτικά έσπρωξε εκατομμύρια ψηφοφόρους στο στρατόπεδο Τράμπ.

   Ακόμη και άνθρωποι υπέρ της LGBTQ+ κοινότητας, φεμινιστές, στράφηκαν κατά όλης αυτής της ανούσιας μπουρδολογίας σε έναν κόσμο που αυτή τη στιγμή έχει πραγματικά μεγάλα προβλήματα και βρίσκεται ένα βήμα μακριά από την κατάρρευση.

Γενικότερα, ως μήνυμα προς το Δημοκρατικό Κόμμα, η επιστροφή του Ντόναλντ Τράμπ στον Λευκό Οίκο αντιπροσωπεύει επίσης μια αποκήρυξη των woke πολιτικών, είτε πρόκειται για θέματα τράνς, είτε φεμινοναζισμού, είτε με τον ρόλο των γονέων και την παραδοσιακή οικογένεια ως κεντρικό παραδοσιακό ζήτημα αρχών της αμερικανικής ζωής.

Η νίκη των Ρεπουμπλικανών και του κινήματος Τράμπ και τα αποτελέσματα των εκλογών για τη Γερουσία, μαζί με την αναμενόμενη πολύ δυνατή παρουσία στη Βουλή, αντιπροσωπεύουν ένα μήνυμα αλλαγής και απόρριψης του δυστοπικού μοντέλου κοινωνίας  που προωθούσαν με εμμονή οι Δημοκρατικοί, που είχαν καταστεί πολιτικό ενέχυρο στα χέρια των επίδοξων νεοφεουδαρχών.

Δήλωση Σάντερς για τα Αποτελέσματα των Προεδρικών Εκλογών του 2024

Του Δημήτρη Αναστασίου 

6 Νοεμβρίου 2024

Ο Γερουσιαστής Μπέρνι Σάντερς (Ανεξάρτητος-Βερμόντ) δημοσίευσε σήμερα την ακόλουθη δήλωση για τα αποτελέσματα των προεδρικών εκλογών του 2024:

Δεν θα έπρεπε να προκαλεί μεγάλη έκπληξη το γεγονός ότι ένα Δημοκρατικό Κόμμα που έχει εγκαταλείψει την εργατική τάξη, διαπιστώνει τώρα ότι η εργατική τάξη τους έχει εγκαταλείψει. Αρχικά ήταν η λευκή εργατική τάξη, και τώρα είναι και οι Λατίνοι και οι Μαύροι εργαζόμενοι. Ενώ η ηγεσία των Δημοκρατικών υπερασπίζεται το υπάρχον σύστημα, ο αμερικανικός λαός είναι θυμωμένος και θέλει αλλαγή. Και έχουν δίκιο.

Σήμερα, ενώ οι πολύ πλούσιοι τα πηγαίνουν εξαιρετικά καλά, το 60% των Αμερικανών ζει από μισθό σε μισθό και η ανισότητα εισοδήματος και πλούτου είναι μεγαλύτερη από ποτέ. Απίστευτο, αλλά οι πραγματικοί εβδομαδιαίοι μισθοί, προσαρμοσμένοι στον πληθωρισμό, για τον μέσο Αμερικανό εργαζόμενο είναι στην πραγματικότητα χαμηλότεροι τώρα από ό,τι ήταν πριν από 50 χρόνια.

Σήμερα, παρά την έκρηξη της τεχνολογίας και της παραγωγικότητας των εργαζομένων, πολλοί νέοι θα έχουν χαμηλότερο βιοτικό επίπεδο από τους γονείς τους. Και πολλοί ανησυχούν ότι η Τεχνητή Νοημοσύνη και η ρομποτική θα επιδεινώσουν την ήδη κακή κατάσταση.

Σήμερα, παρότι ξοδεύουμε πολύ περισσότερα κατά κεφαλή από άλλες χώρες, παραμένουμε το μόνο πλούσιο έθνος που δεν εξασφαλίζει την υγειονομική περίθαλψη ως ανθρώπινο δικαίωμα για όλους, ενώ πληρώνουμε, με διαφορά, τις υψηλότερες τιμές στον κόσμο για συνταγογραφούμενα φάρμακα. Εμείς, μόνοι ανάμεσα στα πλούσια έθνη, δεν μπορούμε καν να εγγυηθούμε την πληρωμένη οικογενειακή και ιατρική άδεια.

Είναι ο πληθωρισμός ηλίθιε!

Του Δημήτρη Τσίρκα 

Επειδή αρχίσουν πάλι οι θρηνωδίες για την ήττα της δημοκρατίας και τον εκφασισμό της αμερικανικής κοινωνίας – ντροπή σας αχρείοι κοκινολαίμηδες – πάμε να δούμε κάποια προκαταρκτικά.

1. Στο γράφημα της εικόνας από το exit poll, θα δείτε ότι η πλειονότητα των φτωχών και μεσαίων οικονομικά Αμερικανών ψήφισαν Τραμπ. Αντιθέτως, Κ. Χάρις ψήφισαν οι πολύ φτωχοί (εισόδημα κάτω των 30.000 δολαρίων) και οι πιο ευκατάστατοι. Οι Δημοκρατικοί είναι πλέον το κόμμα των πλουσίων και των πολύ φτωχών, ενώ ο Ρεπουμπλικάνοι, τείνουν να γίνουν το κόμμα των εργαζομένων και της μεσαίας τάξης.

2. Γιατί συνέβη αυτό; Αν διαβάσετε τις αναλύσεις των Δημοκρατικών οικονομολόγων θα μείνετε με την εικόνα ότι η οικονομία πετούσε επί Μπάιντεν – υψηλοί ρυθμοί ανάπτυξης, χαμηλή ανεργία, μεγάλη άνοδος στο χρηματιστήριο κλπ. Ο νομπελίστας Κρούγκμαν μάλιστα αναρωτιόταν από τις στήλες των NYT πώς είναι δυνατόν οι Αμερικάνοι να μη βλέπουν πόσο καλά πάει η οικονομία και να δηλώνουν δυσαρεστημένοι!

3. Έλα όμως που υπάρχει ένας ελέφαντας στο δωμάτιο που λέγεται πληθωρισμός. Την τετραετία Μπάιντεν ο πληθωρισμός αυξήθηκε κατά 20,1% έναντι 7,1% την τετραετία Τραμπ. Μέχρι το πρώτο τρίμηνο του 2024, οι πραγματικοί μισθοί (σε όρους αγοραστικής δύναμης) μειώθηκαν κατά 2,14%, σύμφωνα με το US Bureau of Labor Statistics, ενώ επί Τραμπ είχαν αυξηθεί πάνω από 8% (αν και τους τελευταίους μήνες έχουν βελτιωθεί κάπως τα πράγματα).

4.Αυτό όμως είναι η γενική εικόνα, γνωρίζουμε ότι ο πληθωρισμός είναι και βιώνεται πολύ πιο βαριά από τα χαμηλά εισοδήματα, σε σχέση με τα υψηλά και τα μεσαία. Και ακόμα περισσότερα από αυτούς που δεν έχουν assets (μετοχές, ομόλογα ή ακίνητα) στην κατοχή τους, η αξία των οποίων ανατιμήθηκε σημαντικά.

5. Όλες οι μετρήσεις έδειχναν ότι η οικονομία ήταν το πρώτο κριτήριο ψήφου για τους πολίτες (40%) και εκεί ο Τραμπ είχε ξεκάθαρο προβάδισμα. Όπως είχε και στα περισσότερα επίδικα αυτών των εκλογών (ασφάλεια, μεταναστευτικό κλπ.). Αντιθέτως, η Χάρις είχε μεγάλο προβάδισμα στο ζήτημα των εκτρώσεων, αλλά μόνο με αυτό δεν κερδίζεις εκλογές.

6. Αν παρακολουθούσατε απλούς ψηφοφόρους που μέχρι πρόσφατα ψήφιζαν Δημοκρατικούς θα τους ακούγατε να λένε ότι είναι σε χειρότερη οικονομική κατάσταση και ότι οι Δημοκρατικοί προτιμούν να δίνουν δισεκατομμύρια για τον πόλεμο στην Ουκρανία και τη Μέση Ανατολή, αντί για τη δική τους στήριξη.

7. Αλλά ακόμα και στα πολιτισμικά θέματα, όλες οι μετρήσεις δείχνουν ότι η πλειονότητα των ψηφοφόρων δεν αποδέχεται τη ριζοσπαστική πολιτική των ταυτοτήτων που προτάσσουν οι Δημοκρατικοί. 

Το τέλος της Ρωμαϊκής Δημοκρατίας

*

του ΚΩΣΤΑ ΧΑΤΖΗΑΝΤΩΝΙΟΥ

Από τις αρχές του 21ου αιώνα, όλα τα κράτη της Δύσεως και κατ’ εξοχήν οι ΗΠΑ περιήλθαν υπό την κυριαρχία μιας αλαζονικής ολιγαρχίας, με τους πολιτικούς να γίνονται, ο ένας μετά τον άλλο, υποτελείς της και τους λαούς απλώς να αγωνιούν για τον επιούσιο, να πληρώνουν φόρους και να τρέμουν το αύριο.

«Από τότε που το κράτος έπεσε στην εξουσία και την κυριαρχία λίγων ισχυρών ανδρών, οι βασιλιάδες και οι κυβερνήσεις έγιναν υποτελείς και οι λαοί και τα έθνη απλώς πληρώνουν φόρους. Όλοι οι υπόλοιποι, όσο δραστήριοι και άξιοι και αν είναι, είτε ευγενείς είτε πληβείοι, συγκροτούμε έναν όχλο χωρίς επιρροή, χωρίς βάρος, υποταγμένοι σε αυτούς στους οποίους, σε ένα ελεύθερο κράτος, θα ήμασταν αντικείμενο φόβου»

Αυτό το απόσπασμα δεν προέρχεται από μια πρόσφατη ομιλία του Ντόναλντ Τραμπ ή της Μαρίν Λεπέν, αλλά από τον Ρωμαίο συγγραφέα Σαλλούστιο (Η συνωμοσία του Κατιλίνα, 20). Μπορεί η δεξιά να έχει εμμονή με τους παραλληλισμούς μεταξύ της τρέχουσας μεταναστευτικής κρίσης και της μετανάστευσης των λαών τον 5ο αιώνα μ.Χ., όμως η εποχή μας δεν θυμίζει τόσο την ύστερη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία, όσο την παρακμάζουσα Ρωμαϊκή Δημοκρατία του 1ου αιώνα π.Χ., που έζησε ο Σαλλούστιος όταν η Ρώμη βυθιζόταν στην διαφθορά, την εξαθλίωση, την ανεργία, την μαζική μετανάστευση, την διάλυση της οικογένειας, απώλεια ταυτότητας, την δημογραφική παρακμή, την παγκοσμιοποίηση (μεσογειακή τότε), την υποχώρηση της προγονικής θρησκείας και την έλευση ανατολίτικων λατρειών, για να μην αναφέρουμε τον φιλοσοφικό ηδονισμό, την χρηματοοικονομική κερδοσκοπία, τις ελίτ που απομονώνονταν από την πραγματικότητα, την απολιτική στάση από την πλευρά των μαζών, την βιοτική ανασφάλεια, τους ασύμμετρους πολέμους, την κουλτούρα του «άρτος και θεάματα».

Το πολιτικό σύστημα είχε παραλύσει από τον νεποτισμό, την διαφθορά, τις αναξιόπιστες δικαστικές αρχές και τις φατριακές αντιπαλότητες και ήταν αδύνατες πλέον οποιεσδήποτε σοβαρές μεταρρυθμίσεις χωρίς κίνδυνο εμφυλίου πολέμου, με αποτέλεσμα η αντιμετώπιση κρίσιμων ζητημάτων να αναβάλλεται διαρκώς. Δεν είναι λοιπόν περίεργο ότι οι Ρωμαίοι πολίτες, όπως ακριβώς βλέπουμε σήμερα, αποφάσιζαν σταδιακά να αρνηθούν να συμμετάσχουν σε ένα πολιτικό σύστημα που ευνοούσε σαφώς μια περιορισμένη ελίτ και να γίνονται όλο και πιο δεκτικοί στον λόγο της νέας πολιτικής ομάδας που είναι γνωστή ως populares, ενάντια στο πολιτικό κατεστημένο.

«Ψηφίστε για να βάλετε τέλος στην εποχή Τραμπ".

του ΚΩΣΤΑ ΚΟΥΤΣΟΥΡΕΛΗ

«Ψηφίστε για να βάλετε τέλος στην εποχή Τραμπ".

Το εντιτόριαλ των Τάιμς της Νέας Υόρκης για τις μεθαυριανές προεδρικές εκλογές στην Αμερική δεν θα μπορούσε να διατυπωθεί πιο οξύμωρα. "Εποχή Τραμπ;" Μα εδώ και τέσσερα σχεδόν χρόνια κυβερνούν ο Μπάιντεν και η Χάρρις. Και επί οχτώ χρόνια πριν από αυτόν κυβερνούσε τις ΗΠΑ ο Μπαράκ Ομπάμα. Και τα τέσσερα αυτά χρόνια που έμεινε στην εξουσία ο Τραμπ, και μετά που την άφησε, βρισκόταν διαρκώς υπό απηνή διωγμό, μηντιακό, κοινοβουλευτικό, δικαστικό, φυσικό. Δύο απόπειρες καθαίρεσης, τέσσερις ποινικές διώξεις για καμιά εκατοστή αδικήματα που είναι δυνατόν να τον κλείσουν ισοβίως στη φυλακή, δύο αστικές προσφυγές που αν τελεσιδικήσουν θα τον φέρουν στα πρόθυρα της οικονομικής εξόντωσης, δύο απόπειρες δολοφονίας.

Ελάχιστα από αυτά που προσπάθησε να κάνει, ιδίως στην εξωτερική πολιτική, δεν υπονομεύθηκαν εκ των έσω από το κράτος που υποτίθεται ότι διηύθυνε, δεν διαστρεβλώθηκαν γελοιογραφικά από τα ΜΜΕ, δεν κατασυκοφαντήθηκαν ακόμη κι από αυτούς που αργότερα ερχόμενοι στην εξουσία τα μιμήθηκαν κυνικά. Από πότε λοιπόν τις περιόδους της ιστορίας τις σφραγίζει ένας, κατά κύριο λόγο, αντιπολιτευόμενος, που είναι επιπλέον αποσυνάγωγος, δακτυλοδεικτούμενος, κυνηγημένος;

Παρ' όλα, βγάζει νόημα αυτός ο παράδοξος τίτλος. Είναι το νόημα της απόγνωσης, είναι ένα συγχρόνως θρασύ και κατατρομαγμένο "φτάνει, επιτέλους!" από τις ιθύνουσες τάξεις της Δύσης, που ένα τυχαίο γεγονός, η ανέλπιστη κατάρρευση της ΕΣΣΔ, τους χάρισε για λίγα χρόνια την κοσμοκρατορία, και νόμισαν στα σοβαρά ότι από εδώ κι εμπρός τίποτε και κανείς δεν θα προβάλλει αντίσταση στα θέλω τους. Είναι μια κραυγή αυτός ο τίτλος, μια έκκληση από τους πρώην νικητές να τους επιστραφούν τα κέρδη που τα είχαν για αναπαλλοτρίωτα, να σταματήσει η ιστορία και να γυρίσει πίσω στο 1989, στο 1999, στο 2003.

Μάταια έκκληση. Χάσει-κερδίσει ο Τραμπ (και το πιθανότερο αυτή τη στιγμή είναι να κερδίσει, ίσως και άνετα), η ιστορία δεν πάει αναπόταμα. Η εποχή που εκπνέει δεν είναι η εποχή Τραμπ. Είναι η εποχή των αντιπάλων του, η εποχή των Ομπάμα, των Μπους και των Τσέινυ, των Κλίντον. Ο καιρός που όλοι αυτοί και οι όμοιοί τους ισοπέδωναν ανενόχλητοι χώρες ολόκληρες, που ανέτρεπαν κατά το δοκούν κυβερνήσεις, που εκβίαζαν με κυρώσεις τους πάντες και τα πάντα, που απαιτούσαν γην και ύδωρ, έχει παρέλθει.

Νέοι ανταπαιτητές έχουν προβάλει στον ορίζοντα. Το κέντρο ισχύος του πλανήτη έχει μετατεθεί στην Ευρασία και η αγγλόσφαιρα, εξαντλημένη από την αποτυχία της να παγιώσει την τυχερή μεταψυχροπολεμική της ηγεμονία, αφενός μεν αναδιπλώνεται στη φυσική της θέση της, στην περιφέρεια, αφετέρου δε σπαράσσεται από ιδεολογικούς εμφυλίους και νεοζηλωτικές συρράξεις.

Ο Τραμπ είναι απλώς ο εκφραστής αυτής της εξάντλησης, ο προπομπός της αναδίπλωσης. Είναι το παιδί που λέει ότι ο βασιλιάς είναι γυμνός. Και το απερχόμενο καθεστώς τον απεχθάνεται όχι τάχατε για την χυδαία αισθητική και την ωμή ρητορική του (οι ίδιοι άνθρωποι τον υμνούσαν δέκα χρόνια πριν γι' αυτήν!), αλλά επειδή το ξυπνάει από το όνειρο του εαυτού του.

Woke: H Αμερική θρυμματίζεται

Οι ΗΠΑ σε έντονη εσωτερική περιδίνηση.

του Γιώργου Ρακκά

Μόλις λίγες μέρες πριν την διεξαγωγή των Αμερικανικών εκλογών, και όλες οι δημοσκοπήσεις προδιαγράφουν μια αμφίρροπη αναμέτρηση, η οποία θα κριθεί κυριολεκτικά στο νήμα. Πέραν όμως του αποτελέσματος, ότι προηγήθηκε μέσα στην προεκλογική εκστρατεία δείχνει ότι η Αμερική βιώνει μια έντονη εσωτερική περιδίνηση: οι περιπέτειες της προεκλογικής εκστρατείας με την υποψηφιότητας Μπάιντεν, και την υποκατάστασή του από την Χάρις, η απόπειρα δολοφονίας του Ντόναλτ Τραμπ, η κάθετη πόλωση που κυριαρχεί σε μια χώρα η οποία έχει διχαστεί πλέον σε παράλληλους «μπλε» και «κόκκινους κόσμους», η μεγάλη επιρροή των θεωριών συνομωσίας ακόμα και για ζητήματα όπως ήταν ο τυφώνας που σάρωσε προσφάτως την Φλόριντα· ακόμη, τα αμερικανικά πανεπιστήμια που έχουν μεταβληθεί σε θέατρο ενός νέου πολιτικού φανατισμού με ολοκληρωτικές διαθέσεις, και, το Μεσανατολικό που εν πολλοίς έχει καταστεί εσωτερικό ζήτημα –που ενδέχεται να κρίνει και τις επικείμενες εκλογές.

Στο υπόβαθρο όλων αυτών βρίσκεται μια ιδεολογική και πολιτισμική κρίση κολοσσιαίων διαστάσεων, που προκαλεί η woke ιδεολογία. Δίχως την επίδρασή της, δεν μπορεί να εξηγηθεί η άνοδος του Ντόναλτ Τραμπ–που σε οποιαδήποτε άλλη περίπτωση θα ήταν αδιανόητο να έχει διατελέσει ήδη μια πρώτη θητεία ως πρόεδρος των ΗΠΑ και να κοντεύει να κερδίσει και δεύτερη· ούτε η κρίση που μαστίζει τους Δημοκρατικούς, οι οποίοι βλέπουν την παραδοσιακή τους βάση, όχι μόνον τις λευκές εργαζόμενες τάξεις, αλλά και τους φτωχούς αφροαμερικανούς και λατινόφωνους, να το έχουν εγκαταλείψει στηρίζοντας σε αξιοσημείωτα ποσοστά τους Ρεπουμπλικάνους.

ΗΠΑ: Ο λαός ψηφίζει, οι Εκλέκτορες βγάζουν πρόεδρο

ΕΛΕΑΣ ΔΗΜΗΤΡΗΣ

Θα μπορούσε να είναι κληροδότημα της Άγριας Δύσης, δεν είναι όμως. Είναι ένα βάρυ κληροδότημα της εποχής της δουλείας. Ο Βορράς ήταν εναντίον της δουλείας ενώ ο Νότος ήταν υπέρ. Εν καιρώ, αυτή η διαφορά οδήγησε και στον εμφύλιο πόλεμο που συντάραξε την Αμερική.

Καθώς οι διάφορες Πολιτείες στέκονταν στα πόδια τους υπήρχαν και θεμελιώδεις διαφορές. Οι Founding Fathers των ΗΠΑ, “κατείχαν” την εμπειρία της αρχαίας Ελλάδας, όπου ο κάθε πολίτης είχε μία ψήφο. Άρα, όταν σκέφτονταν πως θα συντάξουν τα ιδρυτικά κείμενα της Αμερικής, το γεγονός της ψήφου έπρεπε ουσιαστικά να είναι: ένας πολίτης ίσον μία ψήφος, γιατί αυτός είναι και ο ιερός κανόνας της δημοκρατίας. Ήξεραν καλά και, την εμπειρία της Γαλλίας και της Αγγλίας με τις κληρονομικές μοναρχίες και ονειρεύτηκαν κάτι, “το ακριβώς αντίθετο”.

Έτσι, στο Νότο οι δούλοι, δεν είχαν δικαίωμα ψήφου. Οι πολιτειακοί άρχοντες του Νότου της εποχής ήθελαν οι δούλοι να μετρούνται/λαμβάνονται υπόψη ως μέρος του γενικού πληθυσμού για να αυξάνει και η δύναμη της κάθε Πολιτείας, μα όχι και να ψηφίζουν. Επιπροσθέτως, οι Founding Fathers ήθελαν, επίσης, να βρεθεί και ένας συμβιβασμός μεταξύ της εκλογής του προέδρου από το Κογκρέσο και της εκλογής του προέδρου από τη λαϊκή ψήφο. Έπαιξε επίσης ρόλο ότι –τον 17ο αιώνα που όλα αυτά σχεδιάστηκαν– ο πιο γρήγορος τρόπος επικοινωνίας ήταν το άλογο.


To αποτέλεσμα μιας ψηφοφορίας από μία μακρινή επαρχία μόνο έτσι μπορούσε να σταλεί στην πρωτεύουσα, ή αλλιώς, κάποιος θα έπρεπε να “το εκπροσωπήσει.” Πώς θα μπορούσαν να λυθούν τα ζητήματα αυτά; Είναι προφανές, πως λύθηκαν με τον θεσμό του Κολεγίου των Εκλεκτόρων. Έτσι στην Αμερική, αλλάζει ο ιερός κανόνας της δημοκρατίας που είναι, ένας πολίτης ίσον μία ψήφος. Σε κάθε Πολιτεία οι εκλέκτορες είναι ένας αριθμός αναλογικός που πληθυσμού, καθώς συγκροτείται από τον αριθμό των βουλευτών της και τον αριθμό των γερουσιαστών της, που είναι δύο σε κάθε Πολιτεία.

Λ. Κουσούλης : Ο υπερκορεσμένος διχασμός των ΗΠΑ και οι εκλογικές του ερμηνείες

Ο πολιτικός επιστήμονας και σύμβουλος στρατηγικής της επικοινωνίας αλλά και πολιτικός αναλυτής Λευτέρης Κουσουλής, μιλώντας στον 98.4 , επισημαίνει ότι ανεξαρτήτως των προβλέψεων αλλά και των αποτελεσμάτων στο εκλογικό δίπολο στις ΗΠΑ Χάρις- Τράμπ, ο υπερκορεσμένος πλέον διχασμός στην πολυεπίπεδη κοινωνία των ΗΠΑ , απηχεί μια συγκρουσιακή κατάσταση σε πλήρες αδιέξοδο.

Μάλιστα όπως επισημαίνει το αμερικανικό έθνος, έθνος μεταναστών , βρίσκεται πλέον σε μια οριακή καμπή, αφού η αφομοιωτική του δυναμική για 3 αιώνες , φαίνεται ότι πλέον εξαντλείται και νέα μεγάλα ερωτήματα μεταξύ διαφορετικών κόσμων στο εσωτερικό της κοινωνίας των ΗΠΑ , αναζητούν ένα άλλο αφήγημα από το παλιό του λεγόμενου "αμερικανικού ονείρου".

ΟΙ ΕΚΛΟΓΕΣ ΤΗΣ 5ης ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ ΕΙΝΑΙ ΜΙΑ ΕΣΩΤΕΡΙΚΗ ΑΝΑΜΕΤΡΗΣΗ ΜΕ ΤΟ ΜΕΓΕΘΟΣ ΤΗΣ ΠΑΡΑΚΜΗΣ ΤΩΝ ΗΠΑ

Νίκος Σίμος

Οι Αμερικανικές εκλογές και ότι πιθανόν τις ακολουθήσει, προκαλεί ιδιαίτερη προσοχή και ανησυχία σε όσους αντιλαμβάνονται τις ασταθείς ισορροπίες του νέου δυστοπικού κόσμου, του οποίου  βιώνουμε στην εξέλιξη του όλοι, με ποιο εμφανή τα δείγματα στον άλλοτε δυτικό κόσμο.

Η αλήθεια είναι ότι οι εκλογές της 5/11/2024 ίσως είναι οι κρισιμότερες εκλογές στην ιστορία της – άλλοτε – υπερδύναμης και τούτο γιατί η κατάσταση των ΗΠΑ είναι εξαιρετικά δύσκολη και στο γεωοικονομικό επίπεδο και στο γεωπολιτικό παγκόσμια. 

Ήταν και παραμένει μια χώρα «εργαλείο» στα χέρια των επινοητών της παγκοσμιοποίησης, που χρησιμοποιήθηκε απροκάλυπτα σαν αιχμή του δόρατος των δυστοπικών και κοσμογονικών αλλαγών που επιχειρήθηκαν, τόσο στο επίπεδο της πολιτικής, όσο και στο επίπεδο της οικονομίας παγκόσμια, με κατεύθυνση την «παγκόσμια διακυβέρνηση», μια μορφή σύγχρονης φεουδαρχίας, που αποτελούσε το όραμα των δημιουργών του «παγκοσμιοποιητικού» επινοήματος, με άλλα λόγια των κατόχων του χρήματος και του πλούτου που απομυζήθηκε από την παγκόσμια κοινωνία για σχεδόν 2,5 αιώνες!!!  

Η παγκοσμιοποίηση,  ή αλλιώς, η επιχειρούμενη  «νέα φεουδαρχία»  θέλει τον πλανήτη μια παγκόσμια κολεκτίβα, στην οποία αποδρομούνται όλα τα μέχρι σήμερα παραδεκτά δεδομένα που συγκροτούν τις παραδοσιακές έννοιες που  αποτέλεσαν τις βάσεις για την ανθρωποκεντρική εξέλιξη της ιστορίας.  

Θέλει καλά ελεγχόμενες κολεκτίβες, χωρίς εθνολογικά χαρακτηριστικά, με απολύτως ελεγχόμενη ροή χρήματος και άρα απόλυτα ελεγχόμενη οικονομία παρασιτικού επιπέδου, γιατί ο δυναμισμός της παραγωγικής οικονομίας δημιουργεί πεδία ανεξαρτησίας στους ανθρώπους και αυτό αποτελεί τον απόλυτο εχθρό του νεοφεουδαρχικού εγχειρήματος.

 Θέλει κοινωνίες «χυλό», στις οποίες οι μέλλοντες άνθρωποι μετατρέπονται σε ανθρωποειδή όντα, δίχως συνείδηση ή με συνείδηση απόλυτα κατευθυνόμενη από το κέντρο της  φεουδαρχικής διακυβέρνησης, που αποκλήθηκε εύηχα «παγκόσμια διακυβέρνηση».