Σαν σήμερα έφυγε ο Νικηφόρος Βρεττάκος...

Σαν σήμερα το 1991, έφυγε ο αγαπημένος μου ποιητής, Νικηφόρος Βρεττάκος...

Αιωνία του η μνήμη!!

ΠΗΓΗ:https://www.facebook.com/share/vgneEbLqqXp6PEK3/

 Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com

"Γράμμα στον άνθρωπο της πατρίδας μου "

ΝΙΚΗΦΟΡΟΣ ΒΡΕΤΤΑΚΟΣ

"Γράμμα στον άνθρωπο της πατρίδας μου "

Μην με μαρτυρήσεις!

Και προπαντός να μην του πεις πως μ’ εγκατέλειψεν η ελπίδα!

Καθώς κοιτάς τον Ταΰγετο, σημείωσε τα φαράγγια

που πέρασα. Και τις κορφές που πάτησα. 

Και τα άστρα που είδα. 

Πες τους από μένα, πες τους από τα δακρυά μου,

ότι επιμένω ακόμη πως ο κόσμος είναι όμορφος!

Την Κυριακή 4 του Αυγούστου 1991, το πρωί, ο ποιητης της ειρηνης και της αγαπης  άφησε την τελευταία του πνοή στην αγαπημένη του Πλούμιτσα...

«Ἔχω ἤδη ἀφήσει τὴν καρδιά μου στὴ γη νὰ χτυπάει μονάχη της.

 Νὰ μπορουν νὰ τὴν ἔχουν

στὶς σάκκες τους τὰ παιδιά, νὰ τὴν μετακινουνε οἱ ταξιδιωτες. ....

Κ’ οἱ πικραμένοι ποὺ ξέμειναν ἀπὸ ἥλιο, ν’ ἀκουν.......

Ποιητικη συλλογη ( τα θολα ποταμια 1950  )

Εκπρόσωπος της Γενιάς του '30, όχι τόσο αναγνωρισμένος και τιμημένος για το έργο και τις συνθέσεις του. Γνήσιο τέκνο της Μανιάτικης Γης, ο ποιητής του ''Ταξιδιού του Αρχαγγέλου'' και του ''Ταϋγέτου και της σιωπής''.

ΜΙΑ ΜΥΓΔΑΛΙΑ

Μια μυγδαλιά και δίπλα της εσύ. Μα πότε ανθήσατε;

Στέκομαι στο παράθυρο και σας κοιτώ και κλαίω.

Τόση χαρά δεν την μπορούν τα μάτια. Δος μου, Θεέ μου,

όλες τις στέρνες τ' ουρανού να στις γιομίσω.

Νικηφόρος Βρεττάκος

Χτες βράδυ άκουγα χτύπους μέσα μου.
Χτύπους ζωντανού πλάσματος. Είχα την εντύπωση
πως κάτι ήταν κοντά σε μια πόρτα, έτοιμο να βγει
και την εντύπωση πως εγώ ο ίδιος ήμουν μπροστά
σε μια πόρτα που θα άνοιγε.

Η λέξη φως
επανέρχονταν στο μυαλό μου, ή καλλίτερα
το φως επανέρχονταν μέσα μου σαν αίσθηση
που αναγκαστικά έπειτα γινόταν λέξη.

Φως:
η κορυφαία του χορού των λέξεων της ψυχής μου,
που ζητούσε να συνδεθεί με τις άλλες λέξεις.

Κάθισα αρκετή ώρα στο πάρκο, μόνος,
χωρίς να νιώθω την ψύχρα,
προσηλωμένος σε αυτό που γίνονταν μέσα μου.

Οι φυλλωσιές των δέντρων κρέμονταν πάνω μου,
η νύχτα ήταν προχωρημένη. Σηκώθηκα όρθιος.

Ένιωθα ελαφρύς, κι ένιωθα την ψυχή μου
να έχει ανυψωθεί μέσα μου.

Οι κινήσεις της μου θύμιζαν
τις κινήσεις του ευλύγιστου γερακιού
πάνω από τον Ταύγετο.

Μια νύχτα ακόμη, μια μέρα ακόμη,
θέλεις να σου εμπιστευτώ κάτι;

Μου φαίνεται πως
οι νύχτες και οι μέρες μου
δεν κόβονται από το χρόνο μου.

Νικηφόρος Βρεττάκος

Σαν σήμερα, το 1991, έφυγε από τη ζωή.

Απόσπασμα από το βιβλίο:

''Ενώπιος ενωπίω''

ΠΗΓΗ: Πρόσωπα
 Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com

Αυγουστιάτικος άνεμος

photo Bryan Derballa

Αυγουστιάτικος άνεμος

Νικηφόρος Βρεττάκος

Είναι τόση η γαλήνη, που δεν ξέρω αν υπάρχουν

καρδιές χωριστές – τόσα μάτια, όσα βλέπουν

αυτή τη στιγμή: ζώα, ψάρια, φυτά και πουλιά

κι αδερφοί το στερέωμα, πάμφωτο, διάφανο, ανάμεσα

στην κάτασπρη γύρη του.

Νιώθω μέσα στο στήθος μου

την καρδιά μου νερό που χορεύει και νιώθω

σα να ‘μαι ένας διάττοντας που πέφτοντας στάθηκε

για λίγο μετέωρος και γύρισε πάλι, φωτεινός και

χαρούμενος,

προς τα πάνω. Ψυχή μου! Τι σε θέλω, ψυχή μου; Τι

κάθεσαι και

δε γίνεσαι μέλισσα; Δυο γραμμούλες φωτός,

δυο αστεράκια οι κεραίες σου – πέταξε, πρόλαβε, τρέξε,

ένα γύρο, δυο γύρους, τρεις γύρους, να φέρεις

φωτιά στην κυψέλη σου.

Ψυχή μου, χαρά μου, τι κάθεσαι μέλισσα;

Άνοιξαν όλα τα λουλούδια του σύμπαντος.

(Νικηφόρος Βρεττάκος, ΤΑ ΠΟΙΗΜΑΤΑ, Τόμος 2ος, Εκδόσεις Θεμέλιο)

"...ελπίζω ακόμη, σ’ αυτό το λουλούδι που το είπα «αγάπη»".

Είπα πως είχα πολλά, ότι μέσα μου

υπήρχανε ποταμοί που θα άρδευαν

τις ερήμους. Όντας ένα παιχνίδι

στα χέρια της μοίρας θαρρούσα

πως έπαιζε το παιχνίδι μου. Τέλος,

αφήνω στη γης ότι αφήνουνε όλοι, εκτός

ελπίζω ακόμη, σ’ αυτό το λουλούδι

που το είπα «αγάπη».

ΝΙΚΗΦΟΡΟΣ ΒΡΕΤΤΑΚΟΣ

φωτο Henri Cartier-Bresson, 1933

ΠΗΓΗ: ΤΑ Τετραθεμελα ΤΟΥ Κοσμου
 Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com

Ν. Βρεττάκος «Το σκάφος τούτο»

Δε­κεμ­βρια­νά 1944 – Νι­κη­φό­ρος Βρετ­τά­κος: Να τους το πούμε να το κα­τα­λά­βου­νε

Εδώ σε τούτη την πα­ρά­ξε­νη χώρα που τα πο­τά­μια της,

που οι πέ­τρες και τα φα­ράγ­για της, τα σύν­νε­φα και τα βουνά της

βγαί­νουν μαζί με μας στον πό­λε­μο και πο­λε­μά­νε και πλη­γώ­νο­νται,

εδώ σ΄αυτά τα δέ­ντρα που οι αρ­μα­το­λοί και οι κλέ­φτες

κρέ­μα­σαν τα τρα­γού­δια τους,

πέ­θα­νε ο Μπάι­ρον! Πάει και­ρός που έχει πε­θά­νει ο Μπάι­ρον!

Και μια που έναν από­γο­νο δεν άφησε για την Ελ­λά­δα του,

τι ήρθαν να κά­νουν εδώ σή­με­ρα οι στρα­τιώ­τες της πα­τρί­δας του

για να το ει­πού­με στα που­λια να του το τρα­γου­δή­σουν;

Τους πε­ρι­μέ­να­με να ‘ρθουν να μας ξα­να­φι­λέ­ψουν

λίγα λου­λού­δια από τη γης του αγα­πη­τού μας Σέ­λεϊ’

κι ήρθαν να μας σταυ­ρώ­σου­νε το λαό μας τον Άδωνη.

Νικηφόρος Βρεττάκος - Οι Μικροί Γαλαξίες

Πᾶνε κι ἔρχονται οἱ ἄνθρωποι πάνω στὴ γῆ.
Σταματᾶνε γιὰ λίγο, στέκονται ὁ ἕνας
ἀντίκρυ στὸν ἄλλο, μιλοῦν μεταξύ τους.

Ἔπειτα φεύγουν, διασταυρώνονται, μοιάζουν
σὰν πέτρες ποὺ βλέπονται.

Ὅμως, ἐσύ,
δὲ λόξεψες, βάδισες ἴσα, προχώρησες
μὲς ἀπὸ μένα, κάτω ἀπ᾿ τὰ τόξα μου,
ὅπως κι ἐγώ: προχώρησα ίσα, μὲς ἀπὸ σένα,
κάτω ἀπ᾿ τὰ τόξα σου. Σταθήκαμε ὁ ἕνας μας
μέσα στὸν ἄλλο, σὰ νάχαμε φτάσει.

Βλέποντας πάνω μας δυὸ κόσμους σὲ πλήρη
λάμψη καὶ κίνηση, σαστίσαμε ἀκίνητοι
κάτω ἀπ᾿ τὴ θέα τους -

Ἤσουν νερό,
κατάκλυσες μέσα μου ὅλες τὶς στέρνες.

Νικηφόρος Βρεττάκος: Ἡ Ἑλληνικὴ γλώσσα

Ἡ Ἑλληνικὴ γλώσσα

Ὅταν κάποτε φύγω ἀπὸ τοῦτο τὸ φῶς

θὰ ἑλιχθῶ πρὸς τὰ πάνω ὅπως ἕνα

ρυακάκι ποὺ μουρμουρίζει.

Κι ἂν τυχὸν κάπου ἀνάμεσα

στοὺς γαλάζιους διαδρόμους

συναντήσω ἀγγέλους, θὰ τοὺς

μιλήσω ἑλληνικά, ἐπειδὴ

δὲν ξέρουνε γλῶσσες. Μιλᾶνε

μεταξὺ τους μὲ μουσική.

Από τη «Λειτουργία κάτω από την Ακρόπολη», Νικηφόρου Βρεττάκου.

 

Ουκ εάλω η ρίζα! Ουκ εάλω το φως!
Ενυπάρχει στο φως η ψυχή σου,
στη ρίζα το σώμα σου.
Ουκ εάλω η Βασιλεύουσα ψυχή των Ελλήνων».

......................................................................................................................................

«Είναι εύνοια να γεννιέται κανείς,
Έστω κι ως ένας θάμνος στο χώμα σου…
Και το όνομα Ελλάδα, δεν είναι λέξη, αλλά λόγος·
Όλες οι λέξεις που ονομάζουν το φως.
Κι είχε πήξει το φως , κ’ είχε γίνει το μάρμαρο.
Και εκλήθης εσύ να μπορέσεις το θαύμα.
Κ’ έκαμες πάλι το μάρμαρο φως.
Κ’ ήταν δείχτες οδών προς τα πάνω οι κολώνες σου.

33 Ημέρες

33 ημέρες 

Ο ΛΟΧΟΣ ΤΩΝ ΦΟΙΤΗΤΩΝ " ΛΟΡΔΟΣ ΒΥΡΩΝ"

Έτσι έγινε τότε στην Ελλάδα.

Και φυσούσε κείνες τις μέρες ένας ισχυρός άνεμος από το μέρος της δύσης.

Και προβαίνανε σύννεφα από το βορρά κι ανεβαίνανε στον ορίζοντα.

Κ' η ανατολή δε φαινόταν.

Και παράξενα ρεύματα που φαινόντουσαν να' ρχονται από το νότο κι απ' την ανατολή

κι απ΄τη δύση κι απ' το βορρά αυλακώναν τα σύννεφα.

Κι άνοιγε το παράθυρο κείνες τις μέρες κ' ένιωθες σπινθήρες παράξενους

να ηλεκτρίζουνε τη βαρυμένη ατμόσφαιρα πάνω απ΄την πόλη,

ως μέσα τα σπίτια κι ως μέσα τα μνήματα.

Κ' έγινε κείνες τις μέρες αναφορά προς την Αυτών Εξοχότητα...

Και πλημμύριζε κείνες τις μέρες ο κόσμος τους δρόμους και κυλούσε και βόγγαγε.

Και πλήθαινε κάθε μέρα ο κόσμος και κουλουριαζότανε στις πλατείες

και ξεχείλιζε πάνω στα πεζοδρόμια και χτυπιότανε κι ακουγε η πόλη

το κύμα του και φοβόταν τον Κύριο και λυπόταν και στέναζε.

Νικηφόρος Βρεττάκος - Ένας μικρότερος κόσμος

Αναζητώ μίαν ακτή να μπορέσω να φράξω
με δέντρα ή καλάμια ένα μέρος
του ορίζοντα. Συμμαζεύοντας το άπειρο, νάχω
την αίσθηση: ή πώς δεν υπάρχουνε μηχανές
ή πώς υπάρχουνε πολύ λίγες· ή πως δεν υπάρχουν στρατιώτες
ή πώς υπάρχουνε πολύ λίγοι· ή πως δεν υπάρχουνε όπλα
ή πώς υπάρχουνε πολύ λίγα, στραμμένα κι αυτά προς την έξοδο
των δασών με τους λύκους· ή πώς δεν υπάρχουνε έμποροι
ή πως υπάρχουνε πολύ λίγοι σε απόκεντρα
σημεία τής γης όπου ακόμη δεν έγιναν αμαξωτοί δρόμοι.
Το ελπίζει ο Θεός
πώς τουλάχιστο μες στους λυγμούς των ποιητών
δεν θα πάψει να υπάρχει ποτές ο παράδεισος.
Νικηφόρος Βρεττάκος (1912-1991) ποιητής και πεζογράφος.
http://www.facebook.com/TrickmeTreatme