Νικηφόρος Βρεττάκος

Χτες βράδυ άκουγα χτύπους μέσα μου.
Χτύπους ζωντανού πλάσματος. Είχα την εντύπωση
πως κάτι ήταν κοντά σε μια πόρτα, έτοιμο να βγει
και την εντύπωση πως εγώ ο ίδιος ήμουν μπροστά
σε μια πόρτα που θα άνοιγε.

Η λέξη φως
επανέρχονταν στο μυαλό μου, ή καλλίτερα
το φως επανέρχονταν μέσα μου σαν αίσθηση
που αναγκαστικά έπειτα γινόταν λέξη.

Φως:
η κορυφαία του χορού των λέξεων της ψυχής μου,
που ζητούσε να συνδεθεί με τις άλλες λέξεις.

Κάθισα αρκετή ώρα στο πάρκο, μόνος,
χωρίς να νιώθω την ψύχρα,
προσηλωμένος σε αυτό που γίνονταν μέσα μου.

Οι φυλλωσιές των δέντρων κρέμονταν πάνω μου,
η νύχτα ήταν προχωρημένη. Σηκώθηκα όρθιος.

Ένιωθα ελαφρύς, κι ένιωθα την ψυχή μου
να έχει ανυψωθεί μέσα μου.

Οι κινήσεις της μου θύμιζαν
τις κινήσεις του ευλύγιστου γερακιού
πάνω από τον Ταύγετο.

Μια νύχτα ακόμη, μια μέρα ακόμη,
θέλεις να σου εμπιστευτώ κάτι;

Μου φαίνεται πως
οι νύχτες και οι μέρες μου
δεν κόβονται από το χρόνο μου.

Νικηφόρος Βρεττάκος

Σαν σήμερα, το 1991, έφυγε από τη ζωή.

Απόσπασμα από το βιβλίο:

''Ενώπιος ενωπίω''

ΠΗΓΗ: Πρόσωπα
 Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com