Στέλιος Κούκος: 100 χρόνια από την κοίμηση του αγίου Αρσενίου του Καππαδόκη, Ένας Διγενής Ακρίτας Άγιος

Άγιος Αρσένιος (1840-1924).

Ο Άγιος Παΐσιος ο Αγιορείτης (1924-1994) αρχίζει το βιβλίο του «Πατήρ Αρσένιος ο Καππαδόκης»* ως εξής: «Μεγάλη υποχρέωση αισθάνομαι στον Πατέρα Αρσένιο, τόσο για τ’ όνομά του, που μούδωσε, μαζί με τις αγίες ευχές στην κολυμβήθρα, όσο και αργότερα, μικρός, που θήλαζα στα λίγα βιβλία του που διέσωζε ο γέρο-Πρόδρομος ο Κορτσινόγλου του (Χατζηεφεντή)».

Έτσι και εμείς σήμερα που συμπληρώνονται 100 χρόνια από την κοίμηση του Αγίου Αρσενίου του Καππαδόκη δεν είναι άστοχο να πούμε και να τονίσουμε την μεγάλη υποχρέωση που χρωστούμε τόσο στον Άγιο Παΐσιο όσο και στον Άγιο Αρσένιο.

Στον Άγιο Παΐσιο γιατί διέσωσε και πρόβαλε την μεγαλειώδη μνήμη του Αγίου Αρσενίου, όπως διασώθηκε από τις μαρτυρίες αυτών που τον έζησαν, αλλά και τον ίδιο τον Άγιο Αρσένιο γι’ αυτό που ήταν! Μία τεραστίων διαστάσεων πνευματική προσωπικότητα!

Ένας ιδιαίτερα ξεχωριστός και ρωμαλέος Άγιος, πνευματικός ηγέτης και ταγός ο οποίος συγκέντρωνε στο πρόσωπό του ποικίλα χαρακτηριστικά της αγιοπνευματικής ζωής.

Ήταν ο ιερομόναχος, ο εφημέριος, ο μέγας ασκητής, ο ησυχαστής, ο χαρισματούχος με τα ποικίλα χαρίσματα (διορατικό, προορατικό, προφητικό…), ο θαυματουργός που ζούσε, με την έννοια του δρούσε, μέσα στον κόσμο, πλάι και ανάμεσα στο εμπερίστατο ποίμνιο του.

Ήταν επίσης ο πρόμαχος και ο υπέρμαχος της πίστης στα τουρκοκρατούμενα μέρη της Καππαδοκίας και συγχρόνως ο ίδιος ένας ολόκληρος στρατός που τα έβαζε με τις ορδές των τούρκων ατάκτων οι οποίοι πήγαιναν στα Φάρασσα για να ληστέψουν και να κακοποιήσουν τους κατοίκους του.

Συνέχεια εδώ: http://www.pemptousia.gr/?p=410424 
Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com

Στέλιος Κούκος: Απολύονται οι άγιοι; Η περίπτωση του Αγίου Νεκταρίου

Άγιος Νεκτάριος (1846-1920), Επίσκοπος Πενταπόλεως ο θαυματουργός.

Γράφει ο Στέλιος Κούκος

Ο νεοχειροτονηθείς στις 15 Ιανουαρίου του 1899 Επίσκοπος Πενταπόλεως Νεκτάριος επιτελούσε με ιδιαίτερη αγάπη και επιμέλεια την ποιμαντική και φιλανθρωπική του διακονία καθώς και την εκπροσώπηση του Πατριαρχείου Αλεξανδρείας στο Κάιρο. Το ίδιο συνεπής ήταν και ως προς την συγγραφική και εκδοτική του δραστηριότητα, αφού δεν σταμάτησε να γράφει και να εκδίδει βιβλία.

Φαίνεται, όμως, πως εκείνο που ξεχείλισε το ποτήρι της εμπάθειας και της μήνιδος, δηλαδή της οργής, εναντίον του, ήταν η δημοσίευση άρθρων του σε εφημερίδα της ομογένειας. Τα κείμενα αυτά, προκάλεσαν ιδιαίτερη αίσθηση ανάμεσα στον κόσμο της ομογένειας, και συγχρόνως έτυχαν και της ευαρέσκειας και επιδοκιμασίας του πατριάρχη Αλεξανδρείας Σωφρόνιου.

Έτσι, κάποιοι συνοδικοί οι οποίοι επιβουλεύονταν τον θρόνο Πατριαρχείου Αλεξανδρείας, υπέθεσαν πως αργά ή γρήγορα, ο δραστήριος νέος Μητροπολίτης Νεκτάριος, θα μπορούσε να βρεθεί μπροστά τους, όταν έλθει η ώρα της διαδοχής. Και μάλιστα με αυξημένο κύρος.

Για τον λόγο αυτό φρόντισαν να πείσουν τον ευεργέτη και προστάτη του Αγίου, δηλαδή τον πατριάρχη Σωφρόνιο, πως ο Πενταπόλεως Νεκτάριος, όχι μόνον έχει μωροφιλοδοξίες για τον θρόνο της Αλεξανδρείας, αλλά και πως εργάζεται για την άμεση υφαρπαγή του θρόνου. Και δυστυχώς ο γηραιός πατριάρχης πείστηκε από τους συκοφάντες...

Συνέχεια εδώ: http://www.pemptousia.gr/?p=410366

Στέλιος Κούκος: Θεσσαλονίκη 26 Οκτωβρίου 1912. Αύτη η κλητή και αγία ημέρα!

Πολύκλειτος Ρέγκος: Η απελευθέρωση της Θεσσαλονίκης.

Γράφει ο Στέλιος Κούκος

Τι κι αν οι εκκλησιές της πόλης Θεσσαλονίκης ήταν οι πλείστες τζαμιά και αντί για καμπαναριά είχαν μιναρέδες;

Οι Έλληνες κάτοικοί της που ήδη γιόρτασαν τον Άγιο τους, τον πολιούχο φιλόπολη, Άγιο Δημήτριο ετοιμάζονταν τώρα να υποδεχτούν τον ελληνικό στρατό με το Χριστός Ανέστη στο στόμα! Από τα σώψυχα και τις καρδιές τους βγαλμένο!

Ψυχές και καρδιές που ήταν σφαλισμένες σαν τάφοι γιατί τα σκιάζε η φοβέρα και τα πλάκωνε η σκλαβιά. «Ω γλυκύ μου έαρ», έψελναν οι καρδιές τους μέσα στην καρδιά του φθινοπώρου και ήταν ένας ύμνος στην ελευθερία που τους έφερνε στο φως, σχεδόν, αναπάντεχα!

Και αίφνης το μεγάλο πανηγύρι του Αγίου, τα Δημήτρια, στο οποίο πριν την σκλαβιά συμμετείχαν όλες σχεδόν οι φυλές της εγγύς και άπω Ευρώπης, μοιάζει τώρα να ανασυγκροτείται αυθημερόν σαν Πάσχα Ρωμαίικο στην γιορτή του Πολιούχου! Ήταν 26 Οκτωβρίου του ’12! «Θυμήθηκα το δώδεκα που πήραμε τη νίκη», όπως τραγουδά ο μεγάλος Μάρκος Βαμβακάρης! Και συμπληρώνει, «Ωραία την επέρασα, μες τη Θεσσαλονίκη»! Βεβαίως, ο ίδιος δεν έζησε την νίκη μες την Θεσσαλονίκη γιατί ήταν παιδάκι, την έζησε, όμως, ο πατέρας σου ως στρατιώτης της νίκης!

Αλλά ας ψάλλουμε για την πόλη και για τους εορτασμούς των Δημητρίων και τον Μέγα που καλούσε όλη την οικουμένη στην Θεσσαλονίκη για σύναξη πνευματική, πολιτισμική, αλλά και εμπορική: «Άρον κύκλω τους οφθαλμούς σου φαιδρώς και ίδε, πόλις Θεσσαλονίκη· λαοί εκ γης μακρόθεν εκ δυσμών και βορρά και θαλάσσης και εώας [ανατολής] νυν ήκασιν [έφτασαν], εν σοι προσκυνήσαι Δημήτριον τον μέγαν»*.

Στις 26 Οκτωβρίου του ’12, λοιπόν, στήθηκε ένα γλέντι ρωμαίικο με τις ευλογίες Δημητρίου του Μέγα που ως άλλος Μέγας Αλέξανδρος έφερε τις ελληνικές στρατιές στην γιορτή του να ανάψουν ένα κεράκι στην μνήμη του και να φωτίσουν τα πυκνά σκοτάδια της τουρκοκρατίας!

Ότι το σκοτάδι φοβάται το φως και αυτό χάνεται και πεθαίνει! Μέχρι εκεί και μέχρι τότε κράτησε αυτό το σκότος!

Ενός τέτοιου μεγέθους ήταν η χαρά Θεσσαλονικέων!

Αναστάσεως ημέρα!

Συνέχεια εδώ: http://www.pemptousia.gr/?p=409425

Στέλιος Κούκος: Άγιος Κοσμάς Αιτωλός, Το επαναστατικό του πρόταγμα και η συνεχής σπονδυλωτή γιορτή και πανήγυρις εν κινήσει που δημιούργησε!

Άγιος Κοσμάς [Αιτωλός] ο Νέος Μάρτυρας (1714-1779).

Γράφει ο Στέλιος Κούκος

Ο άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός και η πορεία του μοιάζουν σαν ένα φτερό στον άνεμο, μέσα στους μακάβριους τούρκικους αγέρηδες. Και ταυτόχρονα φαίνεται σαν ένα ωδικό πουλί απαράμιλλης φωνής και γλυκύτητας που με τον λόγο του γλύκανε και συγχρόνως έθρεψε και φώτισε τους Ρωμιούς και τον ελληνισμό εν μέσω της σκοτεινής και σκληρής τουρκοκρατίας.

Ένας περιφερόμενος Ιωάννης Χρυσόστομος, τηρουμένων των αναλογιών, που περιέφερε το λυόμενο και φορητό βάθρο του που συμβόλιζε τον τάφο του, όπως έλεγε ο ίδιος, σε αποστολικές περιοδείες οι οποίες εξελίχθηκαν και σε πολιτισμικές!

Ο λόγος του ήταν πάντα καρδιακός απευθυνόταν κατευθείαν στις καρδιές των υποδούλων Ελλήνων, ρίχνοντας για μια ακόμη φορά τους σπόρους της πίστης, όπως και των ελληνικών γραμμάτων, σχεδόν, σε χέρσα γη. Άλλωστε και η χριστιανική πίστη εδραιώθηκε εκεί όπου είχαν καλλιεργηθεί τα ελληνικά γράμματα, η ελληνική ευαισθησία των ποιητών, της φιλοσοφίας, της τέχνης. Και ας χρειάστηκε να μαρτυρήσουν χιλιάδες πρώην λάτρεις του Δωδεκάθεου από μεγάλη αγάπη και εσωτερική πεποίθηση! Πραγματικά, στα αίματα των αρχαίων Ελλήνων στερεώθηκε ολόκληρος ο χριστιανισμός! Φαίνεται πως μπρος στην αλήθεια που γεύτηκαν τίποτε δεν μπορούσε, πλέον, να τους κρατήσει μακριά της!

Και να ο μετέπειτα μάρτυρας-νεομάρτυρας Άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός ως περιφερόμενος Ιωάννης Χρυσόστομος και «πατριάρχης» εν πορεία και αποστολή να στήνει το βάθρο-τάφο του το οποίο ήταν η εν αιχμαλωσία Αγία Σοφία, το καθολικό του ελληνισμού, και με τον λόγο του να αγκαλιάζει και να αγαλλιάζει τις ψυχές των σκλάβων!

Στέλιος Κούκος: «Είμαστε Έλληνες»! Κύπρος 14 Αυγούστου 1974, επέτειος β’ φάσης τουρκικής εισβολής

Αφίσα για την Κύπρο με χαρακτικό του Λευτέρη Οικονόμου.

Γράφει ο Στέλιος Κούκος

Οι χρόνοι της Κύπρου 50. Από την κατάληψή της. Τον αποτρόπαιο διαμελισμό της.

Από εκείνο το καταστροφικό ’74 που στοίχειωσε τον κόσμο της.

Τον ελληνισμό.

Από τον Ιούλιο της χρονιάς αυτής και μετά τίποτε δεν ήταν όπως παλιά! Και πώς να ήταν!

Αφού ήλθαν τα πάνω κάτω.

Τα πάνω υπό τουρκική κατοχή. Τα κάτω υπό απειλή…

Μέχρι το 1960 ζούσε, ακόμη, στην Κύπρο ο κόσμος του Ομήρου, έλεγε ποιητής Μιχάλης Πασιαρδής.

Ο ποιητής που μετά τα τραγικά γεγονότα του Ιουλίου και του Αυγούστου του 1974 «έγραψε» προς Αθήνας στο ποίημα του «Είμαστε Έλληνες» τα εξής:

Στέλιος Κούκος: Υπεραγία Θεοτόκος, Το Πάσχα προς την μετάσταση, την ανάσταση των ψυχών μας!

Η Κοίμησις της Θεοτόκου.

Γράφει ο Στέλιος Κούκος

Όμορφα που ξημέρωσε Πάσχα. Το Πάσχα της Υπεραγία Θεοτόκου! Με τα τόσα ονόματα, τις τόσες εικόνες, τα τόσα επίθετα.

Κάθε εικόνα και μια ιστορία, ένας τόπος, ένας κόσμος ολόκληρος. Και Αυτή πάντα η ίδια! Όσα ονόματα και όσα επίθετα κι αν της δώσουμε!

Και ο κόσμος το γνωρίζει αυτό και την αγαπά ιδιαίτερα και με το ένα όνομα και το άλλο. Και στην μία εικόνα και στην άλλη! Άσχετα αν έχει και κάποια αδυναμία σε ορισμένη!

Και κάθε φορά αναζητά και κάποια νέα εικόνα Της! Αναζητώντας, ίσως, να μπορέσει να την γνωρίσει καλύτερα και να μπει σε μια ιδιαίτερη προσωπική σχέση! Να εισχωρήσει στο εσωτερικό Της μεγαλείο.

Έτσι, γύρω από αυτήν βρίσκεται, πάντα, ένα πλήθος ανθρώπων που της αποδίδει τιμές, ευγνωμοσύνη, ευχαριστίες για τα άπειρα δώρα και τα καλά της! Ακόμη και που βρέθηκαν και μόνον μπροστά σε μια εικόνα Της! Πρόσωπο με πρόσωπο! Αυτή είναι και η πιο σωστή σχέση!

Στέλιος Κούκος: Ο Νεομάρτυρας Αναστάσιος ο μαρτυρήσας «εκτάκτως» ή σαν έτοιμος από καιρό!

Άγιος Αναστάσιος ο Βούλγαρος / Σπάσος ο εν Θεσσαλονίκη μαρτυρήσας στις 8 Αυγούστου του 1794. (Ψηφιδωτό πάνω από την είσοδο της εκκλησίας του αγίου στο Ράντοβις).

Γράφει ο Στέλιος Κούκος

O «ωραίος την όψη» Αναστάσιος ήταν 20 χρονών και ήταν Βούλγαρος -Σπάσος ονομαζόταν στα βουλγαρικά. Γεννήθηκε στο Ράντοβιτ της επισκοπής Στρούμιτσας και είχε έλθει στην Θεσσαλονίκη. Εδώ εργαζόταν σε έναν οπλοποιό.

Κάποια μέρα το αφεντικό του, μετά από πολλές πιέσεις, τον έπεισε να μεταφέρει μια ακριβή τουρκική ενδυμασία εκτός πόλεως. Αυτό ήταν παράνομο γιατί έπρεπε να πληρωθούν και οι σχετικοί φόροι. Μετά από πολλές πιέσεις ο Αναστάσιος πείστηκε και ντύθηκε με μια από τις ενδυμασίες που του έδωσε το αφεντικό και ξεκίνησε για να την μεταφέρει εκτός Θεσσαλονίκης.

Όταν έφτασε σε μια από τις πύλες της πόλης οι φρουροί και οι φοροεισπράκτορες του ζήτησαν έγγραφα και αυτός απάντησε πως είναι Τούρκος. Οι Τούρκοι τότε του ζήτησαν να πει το σαλαβάτι, δηλαδή την μωαμεθανική ομολογία και τότε ο Αναστάσιος έμεινε εμβρόντητος. Ήξερε πως μετά από μια τέτοια ομολογία θα τον θεωρούσαν για πάντα Τούρκο.

Και αυτό, βεβαίως, δεν ήταν μέσα στις δικές του προθέσεις! Έτσι, δεν τους έκανε την ομολογία που ήθελαν, πράγμα που εξαγρίωσε τους Τούρκους. Αμέσως τότε τον άρπαξαν βίαια και δέρνοντάς τον τον μετέφεραν στον κεχαγιά. Δηλαδή σε κάποιον τούρκο αξιωματούχο. Αφού ενημέρωσαν τον κεχαγιά περί τίνος πρόκειται αυτός άρχισε να τον προτρέπει βίαια να ασπαστεί τον «τουρκισμό».

Όταν είδε πως δεν μπορούσε να τον κάνει να αλλαξοπιστήσει τον οδήγησε στον πιο πάνω από αυτόν, σε κάποιον αγά. Ο αγάς εφάρμοσε άλλη τακτική απέναντί του καλοπιάνοντάς τον, αρχικά, αλλά όταν είδε κι αυτός πως δεν έπιαναν όλα όσα του πρότεινε άρχισε τους φοβερισμούς.

Στέλιος Κούκος: Κύπρος, Ιδού κείται εις πτώσιν και ανάστασιν του ελληνισμού!

Α. Τάσσος (1914-1985), Κύπρος 1974 (1/10), 66 x 73 εκ. Αρχείο Εταιρείας Εικαστικών Τεχνών Α. Τάσσος, Αθήνα.

Γράφει ο Στέλιος Κούκος

«Αν τρέξουμε να σώσουμε την Κύπρο αυτή θα μας σώσει», θα μπορούσαμε να πούμε, παραφράζοντας τον Ίωνα Δραγούμη και την σχετική έκκλησή του για την Μακεδονία. Ενώ ο Γιάννης Ρίτσος έγραψε: «Κουράγιο, μικροκόρη μας, που μας εγίνεις μάνα, ύμνος και θρήνος στην ζωή και ανάστασης καμπάνα».

Και βεβαίως ο Διονύσης Σαββόπουλος τραγούδησε «γι’ αυτό το σχήμα που ξεβάφει αίμα και δάκρυ» πως: «Δεν είν’ οικόπεδο που το καταπατούνε/ ούτε και μούρλα εθνική που επιστρέφει/ είναι η Κύπρος που οι εμπόροι τη μισούνε/ και η ανάγκη μας που όνομα δεν έχει»! Και ότι «το άδειό μας πρόσωπο η Κύπρος το πληρώνει»!

Οπότε, όποιος θέλει να δει κατάματα την Κύπρο (έστω και 50 χρόνια μετά), ή ακόμη το Αιγαίο, την Μακεδονία, την Κρήτη και κάθε τόπο ελληνικό, θα πρέπει να έχει πρόσωπο μεστό. Και μάλιστα καθαρό! (Και να ένα άθλημα αντάξιο του τρόπου μας να καθαρίσουμε τους εαυτούς μας και όχι παντοιοτρόπως όλους τους άλλους).

Για να σε δουν, όμως, όλοι αυτοί οι ελληνικοί τόποι να καταλάβουν πως πράγματι είσαι εκεί μαζί τους πρέπει να είσαι καθαρός. Και αυτό αναφέρεται και στην εξουσία και στον καθένα μας.

Στέλιος Κούκος: Άγιος Παΐσιος, Χαρίζοντάς σου τον ουρανό με τ’ άστρα!

Άγιος Παΐσιος (1924-1994).

Γράφει ο Στέλιος Κούκος

Κάθε χρόνο μετά το μεγάλο πανηγύρι των αγίων Πέτρου και Παύλου και των λοιπών Αποστόλων την επόμενη μέρα μοιάζει σαν να αρχίζει μια αντίστροφη μέτρηση για το μικρό πανηγύρι του Αγίου Παϊσίου του Αγιορείτη.

Όχι του Αγίου Παϊσίου του Μεγάλου, αλλά προφανώς κι αυτός για την εποχή μας, και για μας, ήταν και είναι τεράστιος! Επίκεντρο του πανηγυριού αυτού είναι πάντα το Ησυχαστήριο του «Ευαγγελιστή Ιωάννη του Θεολόγου» στην Σουρωτή.

Και έτσι η αντίστροφη μέτρηση μάς φέρνει μέρα με την μέρα στις υπώριες του λοφίσκου, όπου βρίσκεται το μοναστήρι με το μνήμα του αγίου. Ένας τάφος που διασώζει συσσώρευση μνήμης αγαθής και αγίας και μοιάζει περισσότερο πως ενταφιάστηκε για μια ακόμη φορά ο θάνατος, αλλά και κάθε παράλογο του κόσμου!

Ο άγιος κατάργησε κι αυτός με την σειρά του τον θάνατο με την αναστάσιμη ζωή που έζησε και βέβαια και το παράλογο. Αφού κάθε πτυχή της ζωής απέκτησε νόημα! Βαρύ και συγχρόνως ανάλαφρο όσο και η αιωνιότητα!

Αυτά μαρτυρούν τα μνήματα των αγίων και αυτή είναι η σημαντικότερη μαρτυρία της μνήμης και της ανάμνησής τους! Και αν λέει κάτι η μίμησή τους! (Όχι, βεβαίως, η μίζερη εξωτερική μίμηση η οποία μόνο άχθος μπορεί να σε φορτώσει, αν όχι απελπισία)!

Τι έχει όμως, ένας άγιος και ελκύει τους ανθρώπους, πολλές φορές και σαν ένας πολύ δυνατός μαγνήτης; Και δεν αναφέρομαι για την επίλυση των προβλημάτων μας που πολλές φορές είναι η τελευταία λύση η καταφυγή μας σ’ αυτούς.

Είναι προφανές πως ο άγιος προσφέρει την απευθείας λύτρωση από τον θάνατο και το παράλογο το οποίο μας κατακλύζει. Όταν δηλαδή νιώσουμε την αδήριτη ανάγκη να πιαστούμε από κάπου. Και μόνο κάποιος που το ξεπέρασε βιωματικά μπορεί να σε «πείσει», να στο μεταγγίσει.

Χωρίς εντυπωσιασμούς και λόγια μεγάλα, αλλά με την απλότητα που προσφέρει η αυθεντικότητα της αγιότητας που μετέχει, που γεύτηκε. Γιατί τον άγιο Παΐσιο μπορεί να μην τον έπιανε το μάτι σου, αλλά τον έπιανε η ψυχή σου! Επικοινωνούσε αυτόματα.

Πολλοί απογοητεύτηκαν όταν τον πρωτοείδαν! Σε κάποιον μάλιστα μοναχό ή κληρικό, όταν αντελήφθη ότι συνέβη κάτι τέτοιο μέσα του πήγε και ντύθηκε «επίσημα» φορώντας και το κουκούλι του! Και αυτό, βεβαίως, δεν το έκανε για να τον εντυπωσιάσει, αλλά για να τον διδάξει! Του το ανάφερε, μάλιστα!

Και συγχρόνως ήταν και ένα πνευματικό πείραγμα που τοποθετούσε τα πράγματα στις πραγματικές τους διαστάσεις.

Συνέχεια εδώ: https://www.pemptousia.gr/2024/07/agios-pa%ce%90sios-charizontas-sou-ton-ourano-me-t-astra/

ΠΗΓΗ:https://ologiomofeggari.blogspot.com/2024/07/blog-post_12.html?m=1
Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com

Στέλιος Κούκος: Όταν ο Ιερομάρτυρας Κυπριανός Αρχιεπίσκοπος Κύπρου πήρε στην αγκαλιά του τον Γρηγόρη Αυξεντίου!

Ο Ιερομάρτυρας Κυπριανός, Αρχιεπίσκοπος Κύπρου (αριστερά) και ο ήρωας Γρηγόρης Αυξεντίου ντυμένος σαν μοναχός της Μονής Μαχαιρά.

Γράφει ο Στέλιος Κούκος

Όλο το βράδυ ψες σε ψέλνανε Μακαριώτατε Ιερομάρτυρα, αγλάισμα της Κύπρου, Κυπριανέ Αρχιεπίσκοπε!

Την ακολουθία σου διαβάζανε και σε γιορτάζανε κι ας μην έχει γίνει ακόμη και τυπικά η κατάταξή σου στον κόσμο που ανήκεις!

Ανάμεσα στους μαρτυρικώς αθλήσαντες. Αν και πάλεψες στην πρώτη γραμμή και μαρτύρησες ενδόξως!

Και ήσουν πρότυπο και υπόδειγμα πίστης έως θανάτου!

Και μαζί σου συμπανηγύρισαν και όλοι οι συμμαρτυρήσαντες το μαύρο θέρος του 1821 που λεύκαναν και δρόσισαν με τα αίματα τους ως δρόσος νέφους τους καύσωνες της Μεγαλονήσου.

Ιεράρχες, αρχιμανδρίτες, ηγούμενοι, κληρικοί, πλήθος λαϊκών! Ένα θερινό νέφος μαρτύρων που ξεδίψασε με τα αίματά του την πάντα άνυδρη και ξερική Μεγαλόνησο. Γιατί στην αβροχιά φελά [ωφελεί] και το αίμα των Μαρτύρων! Μοναδικό λίπασμα για την ευφορία της γης και του αέρα!

Εκτός αν η γη της Αγίας Νήσου, της Νήσου των αγίων, το ’χει σε καλό να ξεδιψά κατά καιρούς και τέτοιες μέρες με αίμα αθώων για να εξαγιάζεται ο τόπος και ο καιρός.

Μια βαθιά πληγή, φρέαρ, άνοιξε στις 9 Ιουλίου του 1821 στην καρδιά της Κύπρου. Ένα βαθύ πηγάδι πίστεως και πατρίδας του οποίου τα αρτεσιανά νερά και αίματα αναβλύζουν μέχρι σήμερα από την πληγή που έγινε πηγή!

Στέλιος Κούκος: Απόστολος Παύλος, Η αρπαγή των Ελλήνων και η δική του επιφοίτηση και αρπαγή!

Απόστολος Παύλος. Διά χειρός Αγίου Αντρέι Ρουμπλιόφ.

Ο Απόστολος Παύλος πήγε στην Μακεδονία κατόπιν προσκλήσεως.

Ή καλύτερα μετά από έκκληση! Ένα sos που έλαβε: «Διαβάς εις Μακεδονίαν βοήθησον ημίν».

Και έτσι Απόστολος των Εθνών, αφού διάβηκε τα θαλάσσια σύνορα που χωρίζουν την Ασία από την Ευρώπη από την νήσο Σαμοθράκη έφτασε στην Νεάπολη. (Την σημερινή Καβάλα). Και από τότε και σε κάθε πέρασμά του από κάθε πόλη δημιουργούσε και μια νέα πόλη Το ίδιο, βεβαίως, έκανε και στην Κύπρο, στην Μικρά Ασία και όπου αλλού βρέθηκε.

Νέα ήθη, πλέον, σημάδεψαν για πάντα τις πόλεις που επισκεπτόταν και τελικά ολόκληρη την ιστορία και τον πολιτισμό! Ένας νέος κόσμος αναδύθηκε εκ του Τάφου! Εξ Αναστάσεως!

Ιδιαίτερο, όμως, ενδιαφέρον παρουσιάζει η αποδοχή του αναστάσιμου κηρύγματος από τους εθνικούς, τους Έλληνες, τους έχοντες ελληνική παιδεία και στην ουσία ελληνική νοοτροπία. Τρόπο του νου (σκέπτεσθαι) και βεβαίως, της καρδιάς (αγαπάν)!

Η πλούσια παρακαταθήκη των Ελλήνων, των εθνικών σε θεούς, μύθους, ποίηση, λοιπές τέχνες, φιλοσοφία, επιστήμες, ιστορία, παραδόσεις, ακόμη και επικές συρράξεις-πολέμους για ποικίλους λόγους δεν τους απέτρεψε να εγκολπωθούν και να κάνουν οίστρο της ζωής τους την σταύρωση και την ανάσταση του Θεανθρώπου.

Οι μυθικοί θεοί και οι ημίθεοι πολύ σύντομα κατέρρευσαν μέσα τους σαν μαριονέτες, και μάλιστα ορισμένες φορές και «εξ επαφής», με το πρώτο άκουσμα της φωνής των Αποστολών. Ή και όταν ακόμη η σκιά των Αποστόλων ευεργετούσε και θεράπευε χωλούς και κάθε είδους παραλυσία!

Έτσι οι Απόστολοι δεν σκιαμαχούσαν δέρνοντας με λόγια τον αέρα, αλλά ευλογούσαν και θεράπευαν και με την σκιά τους!

Συνέχεια εδώ: http://www.pemptousia.gr/?p=402105

ΠΗΓΗ:https://ologiomofeggari.blogspot.com/2024/06/blog-post_29.html?m=1
Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com

Στέλιος Κούκος: Άγιος Δαυίδ ο εν Θεσσαλονίκη ο Δεντρίτης, Το θαυμαστό ταξείδι στην Κωνσταντινούπολη

Άγιος Δαυίδ.

Ο Άγιος Δαυίδ ο εν Θεσσαλονίκη ο οποίος ασκήθηκε σε δέντρο αμυγδαλιάς είναι πάρα πολύ γνωστός για την παράδοξη αυτή άσκησή του που διήρκησε τρία χρόνια.

Τρία χρόνια, λοιπόν, παραδομένος στις διαθέσεις του καιρού και ησυχία καμία να μην έχει. Ούτε την σταθερότητα που είχαν οι στυλίτες στους πετρόκτιστους στύλους.

Αυτός ήταν έρμαιο και των ανέμων και όσοι γνωρίζουν τον Βαρδάρη, τον δυνατό αέρα ο οποίος κτυπά ανελέητα κατά καιρούς την Θεσσαλονίκη μπορούν να καταλάβουν πόσο υπέφερε.

Η εμφάνιση του αγγέλου και η ολοκλήρωση της άσκησης του αγίου

Όπως και να έχει στα τρία χρόνια έλαβε ευλογία από τον Θεό να ολοκληρώσει την άσκηση αυτή και να συνεχίσει να ζει ασκητικά σε κελλί. Τώρα, πια, ο έγκλειστος ασκητής ήταν κατάφορτος από πνευματικά χαρίσματα τα οποία αξιώθηκε από την ιδιαίτερη αυτή άσκηση και τον λοιπό οσιακό του βίο.

Και μάλιστα, κοντά σε μια μεγαλούπολη, όπως η Θεσσαλονίκη.

Στέλιος Κούκος, Άλωση της των Κωνσταντίνων Πόλεως: Η εις άδου κάθοδος της Ρωμηοσύνης. Η Ανάσταση!

Θεόφιλος Χατζημιχαήλ: «Κωνσταντίνος ο Αυτοκράτωρ των Ελληνορωμαίων εξέρχεται Άτρομος εις την μάχην το 1453 Μαίου 29».

Γράφει ο Στέλιος Κούκος

Με την άλωση της Πόλης την 29η Μαΐου του 1453 καταλύθηκε το ευρύχωρο κρατικό σχήμα της Ανατολικής Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας. Ο αυτοκράτορας Κωνσταντίνος Παλαιολόγος σκοτώθηκε, πολεμώντας χωρίς να συνθηκολογήσει και χωρίς να βρεθεί ποτέ η σορός του.

Μπορεί και να μαρμάρωσε! Ποιος ξέρει;

Έκτοτε άρχισε μια διαφορετική ζωή για το γένος. Μια διαφορετική οδός, σε μια πιο εσωτερική διάσταση (νηπτική;), αλλά και μαρτυρική! Η εις άδου κάθοδος της Ρωμηοσύνης…

Η άλωση της των Κωνσταντίνων Πόλης, (του πρώτου, του Μέγα που την έκτισε και αγίου και του τελευταίου που την υπερασπίστηκε, την έχασε και Μάρτυρα), αλλά και η διάλυση της αυτοκρατορίας δεν ισοδυναμούσε με την πτώση της και ιδιαίτερα με την κατάπτωσή της.

Στέλιος Κούκος: Άγιος Αλέξανδρος ο Δερβίσης, Η περιπετειώδης ζωή του στης Ανατολής τα μέρη και το μαρτύριο του!

Νεομάρτυρας Άγιος Αλέξανδρος ο Δερβίσης.

Έργο του Γιώργου Κόρδη.

Γράφει ο Στέλιος Κούκος

Κάθε χρόνο τέτοια μέρα (26 Μαΐου) η αιθέρια μορφή του ωραίου στην όψη και εύμορφου στην ψυχή Αγίου Αλεξάνδρου του Δερβίση, του εκ Θεσσαλονίκης, έρχεται να μας θυμίσει πόσο αναπάντεχα μπορεί να εξελιχθεί η ζωή ενός ανθρώπου.

Ενός ανθρώπου καλών προθέσεων που η πορεία της ζωής του μπορεί να λάβει δυσοίωνη, ζοφερή πορεία και, όμως, εν τέλει, ο άνθρωπος αυτός, να καταφέρει να βρεθεί σε καλύτερη θέση από αυτούς οι οποίοι πορεύονταν ευοίωνα και προπαντός συνετά!

Μυστήριον ξένον!

Μια τέτοια πορεία ζωής φαίνεται να διέγραψε ο δύσμοιρος και συγχρόνως εύμοιρος, καλόμοιρος Άγιος Αλέξανδρος ο Δερβίσης που εν τέλει κατάφερε να διαχειριστεί επιδέξια, με ιδιαίτερη σύνεση, αξιοπρέπεια, θάρρος και γενναιότητα το νεανικό του ολίσθημα να αλλαξοπιστήσει.

Στέλιος Κούκος: Άγιος Ευμένιος, Να έχουμε την χαρά του!

Άγιος Ευμένιος (1931-1999).

Γράφει ο Στέλιος Κούκος

Ο άγιος Ευμένιος (Σαριδάκης) αποτελεί μια ξεχωριστή και ιδιαίτερη αγία μορφή του 20ού αιώνα!

Σήμερα γιορτάζουμε επίσημα την αγία μνήμη του για τρίτη χρονιά.

Τρία χρόνια, λοιπόν, επισήμως άγιος ο χαρούμενος και χαμογελαστός Γέροντας και πολλά άλλα χρόνια ως ένας επίσημος άγιος στην πεποίθηση του λαού! Αυτό έφερε και την επίσημη αγιοκατάταξή του!

Την ευχή του να έχουμε! Και είθε να γευτούμε και εμείς την «αναπάντεχη» και «απροσδόκητη» χαρά που κατοικούσε μέσα του και τον πλημμύριζε!

Μια χαρά που δεν ήταν εκ του κόσμου τούτου, αφού δεν αποτελούσε το επιστέγασμα μιας κατά κόσμον προσπάθειας!

Μάλλον, μια ερωτική επιθυμία και προσπάθεια ήταν που μοναδικό στόχο είχε τον Θεό!

Έτσι και ο ίδιος έλαβε επίσημη διαπίστευση ως ηγαπημένος του Θεού ανάμεσα σ’ Αυτόν και τους ανθρώπους!

Ως ένας μεσάζοντας στην ζωή των ανθρώπων με τις πολλές κατά κόσμον προσπάθειες οι οποίες συνήθως εμποδίζουν την άμεση ψηλάφηση και βίωση των θείων ενεργειών που παρέχονται, σχεδόν, δωρεάν και βέβαια πλουσιοπάροχα!

Και έτσι ένα μαράζι μας θλίβει και «τσαλακώνει» την καρδιά μας!

Ο κόσμος που περιστοίχιζε τον αγαθό όσιο Ευμένιο, μαρτυρούσε καθημερινά την αγιότητα που εξέπεμπε και φώτιζε εξαγιαστικά και παραμυθητικά και την δική του ζωή!

Αρχιμανδρίτης Ανανίας Κουστένης, Το κελλάκι μου στα Εξάρχεια

Γέροντας, Αρχιμανδρίτης Ανανίας Κουστένης (1945-2021).

(Επιμέλεια Στέλιος Κούκος)

Τρία χρόνια από την κοίμησή του


Στα Εξάρχεια είμαι από το 1982. Κλείνω τριαντακονταπενταετία εδώ. Μια ζωή.

Το βρήκα εδώ πέρα, δεν είναι δικό μου. Με ενοίκιο είναι. Καλό είν’ αυτό. Και πολύ μεγάλο είναι!

Ο Χριστός είχε το σπήλαιο της Βηθλεέμ. Τα άχυρα. Εμείς δεν έχουμε άχυρα ακόμα.

Έχουμε ντεκόρ φάτνης, αλλά όχι τόσο προχωρημένο.

Τι να κάνομε; Παροικούμε. Περνάμε.

Πάροικοι και παρεπίδημοι εσμέν· Οδίται και ουχί πολίται, λέει ο ιερός Χρυσόστομος. Πολίται είναι οι μόνιμοι κάτοικοι.

Πορευόμεθα προς την μένουσαν και μέλλουσαν πόλιν, που λέει ο Απόστολος Παύλος… Δόξα τω Θεώ.

Τα Εξάρχεια σήμερα δεν είναι… Κάποτε ήταν, που οι άνθρωποι ήτανε αναρχικοί από ιδεολογία.

Και «αναρχικός είναι εκείνος ο οποίος δεν είναι ούτε δούλος ούτε τύραννος του άλλου», λέει ο Σενέκας, ο διδάσκαλος του Νερωνος.

Ναι. «Ούτε δούλος ούτε τύραννος του άλλου!»

ΑΓΙΟΙ ΚΥΡΙΛΛΟΣ ΚΑΙ ΜΕΘΟΔΙΟΣ, ΟΙ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΕΙΣ ΑΓΙΟΙ ΔΗΜΙΟΥΡΓΗΣΑΝ ΕΝΑ ΚΟΣΜΟΪΣΤΟΡΙΚΟ ΕΠΟΣ ΠΙΣΤΕΩΣ, ΙΕΡΑΠΟΣΤΟΛΗΣ ΚΑΙ ΕΚΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ!

Οι θεσσαλονικείς άγιοι Κύριλλος (827-869) και Μεθόδιος (820-886).

Στέλιος Κούκος

Οι δύο θεσσαλονικείς αδελφοί, άγιοι Κύριλλος και Μεθόδιος έγραψαν ένα κοσμοϊστορικό έπος!

Έπος πίστεως, ιεραποστολής, γραμμάτων, εκπολιτισμού.

Αυτά συνέβησαν τον 9ο αιώνα και αποτέλεσαν συνάμα και ένα πρόγραμμα ουσιαστικής ένταξης του σλαβικού κόσμου στον ευρύτερο κόσμο της Ευρώπης!

Τηρουμένων των αναλογιών, θα μπορούσαμε, ίσως, να συγκρίνουμε το έργο των δύο αδελφών με αυτό του Μεγάλου Αλεξάνδρου προς ανατολάς. Οπωσδήποτε, όμως, παρουσιάζει κάποιες σημαντικές διαφορές.

Και πρώτη και σημαντικότερη είναι ότι οι θεσσαλονικείς άγιοι δεν «κατέκτησαν» ενόπλως τους λαούς στους οποίους… εκστράτευσαν!

Η δική τους «επίθεση» ήταν ειρηνική και, μάλιστα, βγήκαν στον πηγαιμό γι’ αυτήν την συνάντηση με τον σλαβικό κόσμο κατόπιν επίσημης πρόσκλησης των ίδιων των Σλάβων. Η έκκληση αυτή έγινε προς τον αυτοκράτορα της Ανατολικής Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας.

Οι ταγοί, βεβαίως της Βασιλεύουσας, δηλαδή ο αυτοκράτορας και ο πατριάρχης ετοιμάζονταν από καιρό με τα επιτελεία τους για να μπορέσουν να ανταποκριθούν σε μια ανάλογη πιθανή πρόκληση-πρόσκληση!

Μια ευγενής ιεραποστολική και εκπολιτιστική εκστρατεία

Έτσι, άρχισε αυτή η ειρηνοφόρος και ιδιαίτερα ευγενική αποστολή με μόνα θύματα την ταλαιπωρία των δύο αδελφών και των συνεργατών τους, αφού φυλακίστηκαν κιόλας, ενώ υπέστησαν και ποικίλες άλλες ταλαιπωρίες. Ιδιαίτερα, μάλιστα, από Δυτικούς ιεραποστολικούς και πολιτικούς «ανταγωνιστές» σχετικά με την επιρροή στους λαούς αυτούς. Εκκλησιαστική και πολιτική.

Στέλ. Κούκος: Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης, Ο χαριτωμένος προ – κρούστης και λαλητής της λαμπριάτικης ευωχίας!

Έργο του Στέλιου Κούκου

Γράφει ο Στέλιος Κούκος

Ανάσταση έρχεται και ο Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης πάλι μας κυνηγά! Εγώ λέω να τον αποφύγω, προσπαθώ, αλλά σαν να βρίσκομαι πάντα μέσα σε ένα γνωστό επεισόδιο, το οποίο επαναλαμβάνεται!

Ό,τι και να κάνω με ακολουθεί, με προλαβαίνει, με προφταίνει! Ναι! και από τον φεγγίτη παρεισφρέει και από την καμινάδα!

Ίδιος ένα δώρο! Ο ίδιος δώρο!

Ακόμη, και αν του φωνάζεις πως δεν θες τα δώρα του! Και πως πάει τελείωσε, σώθηκε η δική του παραμυθία τα Χριστούγεννα, ο Άι Βασίλης, τα Φώτα, το Πάσχα, ο Ρεμβασμός του!

Δεν νοιάζεται! Δεν τον κόφτει!

«Τελείωσες», του λέω, «Μπάρμπα μου», και εκείνος είναι περίχαρης που τέλειωσε και μένει ατελείωτος!

«Δεν είναι πολλά και ας είναι μερικά του λέω! Δεν καταξοδεύτηκες κιόλας»!

Και δεν είναι λίγα… Εννοώ τα πασχαλινά του διηγήματα. Αλλά τι να του πω για να με απαρατήσει;

Και ως επωδό, ρεφρέν δηλαδή, αναφωνούμε και οι δυο ταυτοχρόνως:

Στέλιος Κούκος: Το ανδραγάθημα του μητ. Θεσσαλονίκης Γενναδίου εν μέσω γερμανικής κατοχής την Μεγάλη Παρασκευή του 1944

Μητροπολίτης Θεσσαλονίκης Γεννάδιος (1868-1951). 

Φωτογραφία Αγιορειτική Φωτοθήκη.

Γράφει ο Στέλιος Κούκος

Σαν ένα ιδιαίτερο και ξεχωριστό ανδραγάθημα εν καιρώ πολέμω μοιάζει η παράτολμη ενέργεια του μητροπολίτη Θεσσαλονίκης Γενναδίου (1868-1951) η οποία πραγματοποιήθηκε εν μέσω γερμανικής κατοχής το βράδυ της Μεγάλης Παρασκευής του 1944.

Ο μητροπολίτης Γεννάδιος αψήφησε την δυναστική, βάρβαρη και απάνθρωπη εξουσία και επιτέθηκε λεκτικά κατά των τυράννων.

Ο Θεσσαλονίκης Γεννάδιος κατά την περίοδο της γερμανικής κατοχής έκανε ότι μπορούσε για να βοηθήσει τον δοκιμαζόμενο λαό, όπως συσσίτια, αλλά και προσπάθειες για την διάσωση καταδικασθέντων σε θάνατο.

Επίσης δεν δίστασε να συμπαρασταθεί και στους Εβραίους της πόλης πράγμα που αναγνωρίστηκε από την Ισραηλιτική Κοινότητα Θεσσαλονίκης. Χαρακτηριστική είναι η δήλωση του διπλωματικού αντιπροσώπου του Ισραήλ στη Θεσσαλονίκη, Ino Tiano ο οποίος σε αναφορά του στον ομόλογο του στην Αθήνα ανέφερε μεταξύ άλλων τα εξής: «ο διακεκριμένος κληρονόμος των αξιότιμων ιερέων της ελληνικής Ορθοδόξου Εκκλησίας, Μητροπολίτης Γεννάδιος, όχι μόνο ενεπλάκη προσωπικά στη διάσωση των δυστυχούντων Εβραίων, αλλά και παρενέβη με θέρμη ενώπιον του ναζιστικού καθεστώτος, εκ μέρους των Εβραίων της Θεσσαλονίκης».

Συνέχεια εδώ

https://agiatheodora.gr/blog/

ΠΗΓΗ:https://agiatheodora.gr/to-andragathima-tou-mit-thessalonikis-gennadiou-en-meso-germanikis-katochis-tin-megali-paraskevi-tou-1944/
Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com

Ο Άγιος Θεωνάς Αρχιεπίσκοπος Θεσσαλονίκης και η αινιγματική προφητεία του Οσιομάρτυρα Ιακώβου

Άγιος Θεωνάς, Αρχιεπίσκοπος Θεσσαλονίκης. Τοιχογραφία από το Κυριακό της σκήτης του Αγίου Δημητρίου, (1755), των ζωγράφων Κωνσταντίνου και Αθανασίου από την Κορυτσά. Από Άγιοι του Άθω: http://saints-of-mount-athos.blogspot.com/

Γράφει ο Στέλιος Κούκος

Ο Άγιος Θεωνάς έζησε τον 16ο αιώνα, δηλαδή επί τουρκοκρατίας, και μοιάζει να αποτελεί μια οσιακή συνέχεια των μεγάλων νηπτικών οσίων των προηγουμένων αιώνων.

Σύμφωνα με τα στοιχεία και τις πηγές που υπάρχουν για την ζωή του τον συναντούμε πρώτη φορά ως ιερομόναχο στην κοινοβιακή ιερά μονή Παντοκράτορος του Αγίου Όρους. Δεν υπάρχουν ακριβή στοιχεία από την προηγούμενη ζωή του.

Ο Άγιος Θεωνάς, παρ’ όλο που ζούσε σε κοινόβιο αγαπούσε πιο πολύ την ησυχαστική ζωή και έτσι συνδέθηκε με τον όσιο γέροντα Ιάκωβο ο οποίος ασκήτευε σε κελλί που βρισκόταν πάνω από την ιερά μονή Ιβήρων. (Αργότερα Σκήτη Τιμίου Προδρόμου Ιβήρων).

Ο γέροντας Ιάκωβος ήταν περιβόητος ανάμεσα στους πατέρες του Άθωνα «διά τας μυστικάς αποκαλύψεις, και ουράνια χαρίσματα» τα οποία αξιώθηκε να λάβει από τον Θεό. Αργότερα, μάλιστα, μαρτύρησε και ως οσιομάρτυρας γιορτάζεται την 1η Νοεμβρίου μαζί με τους δύο υποτακτικούς του τον διάκονο Ιάκωβο και τον μοναχό Διονύσιο οι οποίοι απαγχονίστηκαν μαζί του.

Ο Άγιος Θεωνάς, έχοντας αντίστοιχο ησυχαστικό ζήλο με τον όσιο γέροντα Ιάκωβο, συγκαταριθμήθηκε κι αυτός ως μέλος της συνοδείας του. Αργότερα, μάλιστα, αξιώθηκε να τον διαδεχτεί.

Φυγή από τον Άθωνα κατόπιν θείας αποκαλύψεως
Ο γέροντας Ιάκωβος μαζί με την συνοδεία του, αφού, αρχικά, μετακινήθηκαν σε ησυχαστικοτέρα μέρη του Άθωνα, εν τέλει έφυγαν από το Άγιον Όρος. Αυτό έγινε κατόπιν θείας αποκαλύψεως στον όσιο γέροντα. Η ευλογημένη, ησυχαστική συντροφία εγκαταστάθηκε στο μοναστήρι του Τιμίου Προδρόμου στην Ανάληψη Δερβεκίστας της Αιτωλοακαρνανίας [Περβεκίστα της Ναυπάκτου την αναφέρει ο Άγιος Νικόδημος ο Αγιορείτης στον βίο του Αγίου Θεωνά που έγραψε].

Εκεί ο γέροντας έγινε και πάλιν σημείο αναφοράς και πολύς κόσμος κατέφευγε κοντά του για να εξομολογηθεί και για να λάβει πνευματική καθοδήγηση. Η όλη αυτή πνευματική κίνηση γύρω από αυτόν δεν άρεσε ή καλύτερα ενόχλησε και έτσι από φθόνο τον διέβαλαν στους Τούρκους ως επαναστάτη. Για τον λόγο αυτό οι Τούρκοι τον συνέλαβαν και τον μετέφεραν στα Τρίκαλα, όπου τον φυλάκισαν μαζί με τους δύο υποτακτικούς του που προαναφέραμε.

Συνέχεια εδώ...https://agiatheodora.gr/blog/