Γράφει η Σαμπιχά Σουλεϊμάν *
Η περιπέτεια της τιμητικής πρότασης, από καταξιωμένες προσωπικότητες της Αριστεράς, να συμμετάσχω στο ψηφοδέλτιο του ΣΥΡΙΖΑ για τις Ευρωεκλογές του 2014 επανήλθε στην επικαιρότητα με αφορμή όσα συμβαίνουν στη Θράκη. Ο πρέσβης Γιώργος Αϋφαντής υπενθύμισε με άρθρο του στο SLpress.gr και στην εκπομπή του Γιώργου Σαχίνη, το παρασκήνιο που ακολούθησε την αρχική ανακοίνωση της υποψηφιότητάς μου και την ακύρωση τελικά της συμμετοχής μου.
Ήταν ένας, όπως πανηγυρικά διατράνωσαν όσοι τότε εναντιώθηκαν στην υποψηφιότητά μου, “θρίαμβος” ποικιλώνυμων κύκλων, που όλα αυτά τα χρόνια δεν έχουν επισκεφθεί ποτέ τον οικισμό μας και δεν έχουν ασχοληθεί ποτέ με τα προβλήματά μας, αλλά ούτε και αντιλαμβάνονται τα διακυβεύματα στη Θράκη.
Η ανάδειξη της ταυτότητας των Ελλήνων Ρομά και των διακρίσεων που τους αποστερούν θεμελιώδη δικαιώματα σε συνθήκες στοιχειώδους διαβίωσης, υγειονομικής περίθαλψης, βασικής εκπαίδευσης, απασχόλησης, είναι ακατάπαυστα στο επίκεντρο της συμμετοχής μου εδώ και 20 χρόνια σε εθνικά και διεθνή fora, σε υπομνήματα προς τους ευρωπαϊκούς θεσμούς και τις ελληνικές αρχές
Ο οικισμός Δροσερό των Ρομά, στις παρυφές της Ξάνθης, αριθμεί πλέον 6.000 κατοίκους με περισσότερα από 3.000 παιδιά σε μια περίοδο μάλιστα που το οξύ δημογραφικό πρόβλημα υπονομεύει τη χώρα. Η ανάδειξη των πιεστικών προβλημάτων του οικισμού μας και η επίλυσή τους είναι συνεχής μέριμνα για τον Πολιτιστικό και Μορφωτικό Σύλλογο Γυναικών Ρομά “Ελπίδα”.
Οι Έλληνες Ρομά στο στόχαστρο
Να θυμίσουμε σε όσους προσδοκούν να αποκομίσουν κομματικό ή παραταξιακό όφελος, ότι προσπάθειες για στοιχειώδεις ενέργειες, στρατηγικής όμως σημασίας, όπως η αυτονόητη ένταξη του οικισμού στο σχέδιο πόλης –αίτημα χρόνων του συλλόγου μας προς τις πολιτικές, αυτοδιοικητικές και δημόσιες υπηρεσίες της χώρας μας– αγνοούνται συστηματικά. Θα έλυνε το ζήτημα του ιδιοκτησιακού καθεστώτος, της χωροταξικής διευθέτησης με την κατασκευή κοινόχρηστων χώρων, κατασκευής βασικών υποδομών, όπως αποχέτευσης, πλατειών, πεζοδρομίων.
Στο διάστημα που μεσολάβησε από τη δεκαετία του ‘90, κονδύλια πολλών δεκάδων εκατομμυρίων ευρώ συγχρηματοδοτούμενων προγραμμάτων έχουν δαπανηθεί χωρίς να συνεισφέρουν ούτε κατά το ελάχιστο στη βελτίωση των συνθηκών του οικισμού μας. Η ανομία και η εγκληματικότητα μεμονωμένων ομάδων που επικαλούνται όλοι όσοι συλλογικά μας ενοχοποιούν, είναι συνέπεια της ανοχής ή/και της κάλυψης που παρέχουν όσοι συναλλάσσονται με ομάδες για τον έλεγχο και την εκμετάλλευση του οικισμού, αλλά και των πολιτικών περιθωριοποίησης. Το πάγιο αίτημά μας για διασφάλιση του συνταγματικά κατοχυρωμένου δικαιώματος στην εκπαίδευση παραμένει ανεκπλήρωτο, καθώς σημαντικό ποσοστό μαθητριών/μαθητών βρίσκεται αποκλεισμένο από τις ανεπαρκείς εκπαιδευτικές δομές.
