Πέμπτη 16 Μαρτίου 2023
Παρασκευή 17 Δεκεμβρίου 2021
Το «επιστημονικό φαντασιακό» και η μέγγενη των συντεχνιακών αλληλ-εγγυοτήτων
«Η πρώτη ιδιότητα του υποκειμένου είναι να αυταπατάται», θα διακηρύξει τολμηρά ο Bataille. Το υποκείμενο στο οποίο αναφερόταν ο Γάλλος συγγραφέας δεν ήταν βεβαίως οι Αβορίγινες, οι Ζουλού ή οι φυλές του Αμαζονίου, αλλά το δυτικό υποκείμενο, το οποίο, συνειδητά ή ασυνείδητα, εκουσίως ή ακουσίως, είμαστε όλοι μας. Είναι αυτό που έχει κατηχηθεί να σκέπτεται και να αποφασίζει μόνο ρασιοναλιστικά για τα δρώμενα στον κόσμο μας, αφού μελετήσει, ταξινομήσει, αναλύσει, συγκρίνει, διασταυρώσει και ανακρίνει προηγουμένως όλα τα δεδομένα που έχει στη διάθεσή του ή αυτά που θα παραγάγει στη συνέχεια.
Αυτό όμως το κυρίαρχο δυτικό υποκείμενο, σε πείσμα σφοδρών ενστάσεων πολλών επιστημών/όνων και κυρίως της ψυχανάλυσης στον 20ό αιώνα, πασχίζει απεγνωσμένα, εδώ και τρεις τουλάχιστον αιώνες, να πείσει …ότι δεν έχει ασυνείδητο![1] Δηλαδή ότι δεν άγεται και φέρεται από προσωπικές γνώμες, ενστικτώδεις επιθυμίες και φιλοδοξίες, ευγενείς ή μη, συμφέροντα που τα μεταμφιέζει έντεχνα σε ενδιαφέροντα, συχνά πολύ ταπεινά, καθώς και ποικίλα ψυχολογικά συμπλέγματα. Υπακούει μόνο στα επιστημονικά data και σε έρευνες δημοσιευμένες σε έγκυρα διεθνή περιοδικά. Είναι εξάπαντος σοβαρό, υπεύθυνο, εμβριθές, αξιοπρεπές, συνετό, εχέφρον, μυαλωμένο, εντέλει αθώο και αγνό «παντός μολυσμού σαρκός και πνεύματος» ανορθολογικού, σέρνοντας έτσι με αμέριμνο ενθουσιασμό όλον αυτόν τον διαβόητο χορό των συνωνύμων της καλβινιστικής αυτοδικαίωσης.
Δευτέρα 28 Σεπτεμβρίου 2020
«Ειλικρινισμός»: η σύγχρονη παθολογία της αυτο-λατρείας
Με αφορμή μια πρόσφατη έκρηξη ειλικρίνειας…
Τις τελευταίες, μετανεωτερικές δεκαετίες ιδιαίτερη εντύπωση προκαλεί η εξαιρετική αυτο-πλειοδοσία στην ειλικρίνεια και την αυθεντικότητα, την οποία συνεχώς καλλιεργούν και επαυξάνουν εκπρόσωποι του ποικίλου life-style, διανοούμενοι, δημοσιογράφοι, πολιτικοί ή ιερωμένοι, ενταγμένοι αυτοβούλως και ευφροσύνως στη συνήθη εργολαβία του λόγου, τον εργαλειακό βιοπορισμό του (δια)κηρύττειν. Τόση είναι η, ευκαίρως-ακαίρως, καταγγελία της ανειλικρίνειας των άλλων (πάντοτε…), ώστε οι παραπάνω μοιάζει να πιστεύουν ότι οι εποχές διακρίνονται σε εκείνες της ανειλικρίνειας, της υποκρισίας και του φαρισαϊσμού και σε εκείνες της βαθιάς, ανεπιτήδευτης και άσπιλης ειλικρίνειας. Τα διάσημα βεβαίως αυτής της τελευταίας απονέμονται από αυτούς αυτοδικαίως στη δική μας εποχή κι ακριβέστερα στο λόγο που εκπέμπουν οι συγκεκριμένοι άνθρωποι, ακολουθώντας ενσυνείδητα την πάγια, γραμμική, Wiggish αντίληψη της ιστορίας, που θέλει να κυλά ταχύτατα και λυτρωτικά από τον πολυειδή πρωτογονισμό του παρελθόντος στη υπερ-ραφινάτη διαγωγή παρόντος και μέλλοντος.
Το φαινόμενο έχει πάρει πλέον ιλιγγιώδεις διαστάσεις. Όλοι αυτοί, ως συντευξιαζόμενοι ή (ιερο)κήρυκες, διατείνονται πως δεν μπορούν πια να υποφέρουν την υποκρισία, τη διπλοπροσωπία και τον ιησουιτισμό του κοντινού ή μακρινού περιβάλλοντός τους, τα οποία αντιπαραβάλλουν στη διακηρυγμένη ή μόλις υποκρυπτόμενη ειλικρίνεια, ευθύτητα και τιμιότητα του εαυτού τους. Όταν μάλιστα ρωτιούνται ποιο πράγμα απεχθάνονται περισσότερο στη ζωή, έχουν έτοιμη την απάντηση: εξάπαντος την υποκρισία! Ίσως θα μπορούσαν να επιβιώσουν μισούμενοι ή λοιδορούμενοι, αλλά μηδέποτε υποκείμενοι στη «δολιότητα» των άλλων…
Παρασκευή 15 Μαΐου 2020
Ιστορία και συνωμοσιολογία: Μια διαχρονικά επίκαιρη μυθοπλαστική δια-πλοκή
