Γράφει ο π. Θεοδόσιος Μαρτζούχος στην Romfea.gr
- «Όλοι όσοι το επιθυμούν ανεβαίνουν.
Μη φοβάσαι. Υπάρχουν δύο είδη ανθρώπων
στο τέλος. Αυτοί που λένε στον Θεό:
Ας γίνει το θέλημά σου!
Και αυτοί που τους λέει τελικά ο Θεός:
Ας γίνει το θέλημά σου!
Όλοι όσοι είναι στην κόλαση, είναι από
επιλογή τους. Χωρίς αυτή την προσωπική
επιλογή δεν θα μπορούσε να υπάρχει
Κόλαση!»
C. S. Lewis
Το μεγάλο διαζύγιο
Εκδ. ΙΩΝΑΣ, σελ. 70
Σου ’ρχεται το παραπάνω απόσπασμα στο νου, όταν ακούς ένα πρώην κληρικό να διακηρύσσει στο Religion Recovery [Τι άραγε σημαίνει; Θρησκευτική ανάκτηση, θρησκευτική επάνοδο, θρησκευτική ίαση;]... «για το θρησκευτικό σύστημα που τον στέλνει στην κόλαση και στο σκοτάδι»!!!
Αδελφέ μου, δεν ξέρω, τί σε οδήγησε στην ανάληψη της ιερωσύνης! Δεν ξέρω ποια ήταν η διαδρομή σου στην Εκκλησία του Χριστού! Δεν ξέρω αν συνάντησες κάποιο πρόσωπο που πορευόταν προς την Βασιλεία του Θεού, πολύ περισσότερο δεν ξέρω αν συνάντησες πρόσωπα-εμπόδια σ’ αυτή την διαδρομή..., δεν σε ξέρω προσωπικά, και δεν θέλω με κανένα τρόπο, να γίνω κριτής σου!
Η ψυχική οδύνη του καθενός είναι στον απόκρυφο χώρο της καρδιάς, θεατή μόνον απ’ τον Χριστό, ο Οποίος θα την συνυπολογίσει όταν θα μας κρίνει, γιατί «οὐ τέρπεται ἐπ’ ἀπωλείᾳ ζώντων, ἀλλά θέλει πάντας σωθῆναι».
Στο παλαιό βιβλίο του Γεροντικού ίσως είχες συναντήσει την ιστορία που ρωτάει (-αναγγέλλει) κάποιος για μια ανάλογη με την δική σου υπόθεση (εγκατάλειψη της μοναχικής ζωής) ένα μεγάλο και άγιο Γέροντα και εκείνος του αντιλέγει: Γι’ αυτό εκπλήσσεσαι, ότι έφυγε; Έκπληξη είναι να φτάσει κανείς μέχρι τέλους, όπως άρχισε!
Και ο μακαρίτης π. Σωφρόνιος στο Έσσεξ, έλεγε για τέτοια θέματα:
- Κατανοήστε τον άνθρωπο, τόσο άντεξε το απόλυτο!
Και θυμάμαι προσωπικά τον μακαρίτη τον Γέροντά μου, Πρεβέζης Μελέτιο, να κλαίει με λυγμούς πάνω από τον τάφο του Μητροπολίτου Λένινγκραντ Νικοδήμου, βλέποντας αυτό που εκείνος είχε ζητήσει να γραφεί στον τάφο του (και εγώ να εκπλήσσομαι, γιατί δεν καταλάβαινα ρωσικά):
«Κατανόησε, Κύριε, την αδυναμία της ψυχής μου».
Δεν ξέρω τα κίνητρά σου για την ιερωσύνη, τα όσα όμως είπες ή λες φεύγοντας, δείχνουν ότι μάλλον φόρτιση συναισθηματική (στην λογική της απαράδεκτης «θεολογίας» των κλίσεων των ιερατικών) πρέπει να υπήρξε η κινητήριος δύναμη στο να γίνεις ιερέας. Δηλαδή, ένταση συναισθηματική, πράγμα που είναι, ψυχολογικά, μια κινητή άμμος.
Μια συνθήκη που καταπίνει όσους νομίσουν ότι μπορούν να σταθούν πάνω της. Συγχώρα με, αν αλλοιώς έχουν τα πράγματα και σε αδικώ. Πάντως η «θεολογία» που αναδίδουν τα λεγόμενά σου (συγχώρα με και πάλι) καμμία σχέση δεν έχει με την διδασκαλία της Εκκλησίας του Χριστού.
Τα λάθη και τα πάθη τα ανθρώπινα είναι προς θεραπείαν και είναι πελώριο λάθος, αν, αντί τούτου, τα ανάγουμε σε κριτήρια και τρόπο αξιολογήσεως, γι’ αυτά που συμβαίνουν στην ζωή μας ή γι’ αυτά που πρέπει να αποφασίσουμε. «Φαῦλος βίος ὀρθά δόγματα οὐ τίκτει» έλεγαν οι αρχαίοι Έλληνες, όχι οι χριστιανοί. Και οι χριστιανοί προσυπογράφανε με το Δ΄ Μακκαβαίων (έστω δευτεροκανονικό) ότι «αὑτοκράτωρ ἐστί τῶν παθῶν, ὁ εὐσεβής λογισμός».